mahdi9067
24th June 2010, 12:01 AM
در جام جهاني هنگامي كه سرود ملي كشورهاي مختلف خوانده مي شود مي تواني شال گردن ها و پرچم هايي را ببيني كه نام آن كشور روي آن نوشته شده و توسط هواداران در فضا به اهتزاز درمي آيد. در اين ميان اما كشوري وجود دارد كه استثناست به اين دليل كه استثنايي ترين فوتباليست دنيا را در خود جاي داده است. هنگامي كه سرود ملي آرژانتين خوانده مي شود تمام پرچم هايي كه برافراشته شده به نام مارادونايي مزين شده كه نماد آرژانتين است.
اين يك اصل ثابت شده است كه هر بازيكن خوبي در آينده مربي خوبي نخواهد شد. بر اساس همين اصل بود كه خيلي ها با حضور مارادونا در راس كادر فني آرژانتين مشكل داشتند و صعود بسيار سخت اين تيم به جام جهاني باعث شد تا منتقدان با صراحت بيشتري به او حمله كنند اما چه كسي مي تواند حتي به اين فكر كند كه مارادونا را مي توان از آرژانتين جدا كرد. او هميشه در كنارآرژانتين بوده. كمي به گذشته بازگرديم. آلمان، جام جهانی ۲۰۰۶؛ مارادونا در شکل یکهوادار ظاهر شد. او با پیراهن تیم ملی آرژانتین در جایگاه های ویژه می نشستو مثل دیگر هواداران آرژانتین با ریتم از این طرف به آن طرف می پرید. كدام اسطوره را مي شناسيد كه اين طور در تيم ملي كشورش غرق شود كه خود را از جايگاه والاي اسطوره به مقام يك تماشاگر معمولي تنزل دهد؟ پلهبا آن كت و شلوار اتو كشيده و قيافه عصا قورت داده اين توانايي را دارد یا فرانتس بکن باوئر كه به يك آقاي مدير تبديل شده است؟ اما اين مارادونا است، نامي كه فوتبال با آن معنا و اعتبار پيدا مي كند و كسي نمي تواند چنين نقشي را ايفا كند مگر اين كه يك آقاي خاص باشد.
با شنيدن لقب « آقاي خاص» همه ما به ياد خوزه مورينيو مي افتيم و همين يك توهين نابخشودني به فوتبال و فرزند آن است. اگر مورينيو كه تمام توانايي اش در چهره فيزيكي و ادا و اطوارهاي به زعم بعضي ها جذابش آقاي خاص اين فوتبال است پس جايگاه مارادونا كجاست؟ مورينيويي كه نامش كوچكترين خاطره هيجان انگيزي را براي ما زنده نمي كند و براي موفقيتش فوتبال را مي كشد لايق اين صفت است يا مارادونايي كه دم مسيحايي به فوتبال مي بخشد و به آن انرژي مي دهد.
طرفداران فوتبال همانقدر كه از ديدن بازي هجومي و چشم نواز آرژانتين لذت مي برند مي توانند در طول دقايق بازي به كنار زمين چشم دوخته و با حركات غير تصنعي و هيجان هاي معصومانه مارادونا زندگي كنند. آقاي خاصي كه مقابل دوربين فيلم بازي نمي كند و محبوبيتش به خاطر اين كه بلد است خوب ژست بگيرد و با لبخندهايش حريف را تحقير كند نيست. مارادونا همين است كه مي بينيد و مي شناسيد. او يك قديس نيست، او اسطوره ای است که یک قطار پرونده اخلاقی دارد ، به مصرف کوکایین مشهور است و ازنوشيدن مشروبات الکلی هم ابایی ندارد.اسطوره ای که تیمش را بعد از شکست رها می کند وبه اروپا می رود ، هزار و يك عيب ديگر نيز دارد اما ... اما نماد آرژانتين است. او همان كسي است كه آرژانتيني ها با گل هاي او توانستند حقشان را از انگليس بگيرند و بر سر دنيا داد بزنند.
ايتاليايي ها ، انگليسي ها و خيلي هاي ديگر را مي توان پيدا كرد كه حتي از نام مارادونا مي ترسند و هر كاري براي سقوط او مي كنند. ايتاليايي ها به بهانه اعتياد پس از آن که مارادونا وتیمش آرزوهای آتزوری در جام جهانی 90 را به باد دادند، او را از ناپل وکشور ایتالیا اخراج کردند و انگليسي ها هنگامي كه او سرمربي آرژانتين شد تيتر زدند :« يك متقلب سرمربي تيم ملي آرژانتين شد.»
مارادونا همه اين هاست و از همه مهمتر مارادونا، همه آرژانتين است و اغراق نيست اگر بگوييم مارادونا يعني فوتبال و فوتبال يعني مارادونا.
اين يك اصل ثابت شده است كه هر بازيكن خوبي در آينده مربي خوبي نخواهد شد. بر اساس همين اصل بود كه خيلي ها با حضور مارادونا در راس كادر فني آرژانتين مشكل داشتند و صعود بسيار سخت اين تيم به جام جهاني باعث شد تا منتقدان با صراحت بيشتري به او حمله كنند اما چه كسي مي تواند حتي به اين فكر كند كه مارادونا را مي توان از آرژانتين جدا كرد. او هميشه در كنارآرژانتين بوده. كمي به گذشته بازگرديم. آلمان، جام جهانی ۲۰۰۶؛ مارادونا در شکل یکهوادار ظاهر شد. او با پیراهن تیم ملی آرژانتین در جایگاه های ویژه می نشستو مثل دیگر هواداران آرژانتین با ریتم از این طرف به آن طرف می پرید. كدام اسطوره را مي شناسيد كه اين طور در تيم ملي كشورش غرق شود كه خود را از جايگاه والاي اسطوره به مقام يك تماشاگر معمولي تنزل دهد؟ پلهبا آن كت و شلوار اتو كشيده و قيافه عصا قورت داده اين توانايي را دارد یا فرانتس بکن باوئر كه به يك آقاي مدير تبديل شده است؟ اما اين مارادونا است، نامي كه فوتبال با آن معنا و اعتبار پيدا مي كند و كسي نمي تواند چنين نقشي را ايفا كند مگر اين كه يك آقاي خاص باشد.
با شنيدن لقب « آقاي خاص» همه ما به ياد خوزه مورينيو مي افتيم و همين يك توهين نابخشودني به فوتبال و فرزند آن است. اگر مورينيو كه تمام توانايي اش در چهره فيزيكي و ادا و اطوارهاي به زعم بعضي ها جذابش آقاي خاص اين فوتبال است پس جايگاه مارادونا كجاست؟ مورينيويي كه نامش كوچكترين خاطره هيجان انگيزي را براي ما زنده نمي كند و براي موفقيتش فوتبال را مي كشد لايق اين صفت است يا مارادونايي كه دم مسيحايي به فوتبال مي بخشد و به آن انرژي مي دهد.
طرفداران فوتبال همانقدر كه از ديدن بازي هجومي و چشم نواز آرژانتين لذت مي برند مي توانند در طول دقايق بازي به كنار زمين چشم دوخته و با حركات غير تصنعي و هيجان هاي معصومانه مارادونا زندگي كنند. آقاي خاصي كه مقابل دوربين فيلم بازي نمي كند و محبوبيتش به خاطر اين كه بلد است خوب ژست بگيرد و با لبخندهايش حريف را تحقير كند نيست. مارادونا همين است كه مي بينيد و مي شناسيد. او يك قديس نيست، او اسطوره ای است که یک قطار پرونده اخلاقی دارد ، به مصرف کوکایین مشهور است و ازنوشيدن مشروبات الکلی هم ابایی ندارد.اسطوره ای که تیمش را بعد از شکست رها می کند وبه اروپا می رود ، هزار و يك عيب ديگر نيز دارد اما ... اما نماد آرژانتين است. او همان كسي است كه آرژانتيني ها با گل هاي او توانستند حقشان را از انگليس بگيرند و بر سر دنيا داد بزنند.
ايتاليايي ها ، انگليسي ها و خيلي هاي ديگر را مي توان پيدا كرد كه حتي از نام مارادونا مي ترسند و هر كاري براي سقوط او مي كنند. ايتاليايي ها به بهانه اعتياد پس از آن که مارادونا وتیمش آرزوهای آتزوری در جام جهانی 90 را به باد دادند، او را از ناپل وکشور ایتالیا اخراج کردند و انگليسي ها هنگامي كه او سرمربي آرژانتين شد تيتر زدند :« يك متقلب سرمربي تيم ملي آرژانتين شد.»
مارادونا همه اين هاست و از همه مهمتر مارادونا، همه آرژانتين است و اغراق نيست اگر بگوييم مارادونا يعني فوتبال و فوتبال يعني مارادونا.