ارتباطات ماهواره ای

[MAHDIAR]

http://www.rayanehmag.net/images/article/article_6103.gif
http://rayanehmag.net/images/tyni/12664094851Nnr5QDu79e.gif
صر حاضر عصر ارتباطات ماهوارهاي است. اين فنآوري پيچيده و پيشرفته به عنوان شاخهاي مهم در تحقيقات فضائي، اكنون جايگاه بسیار بزرگی در زمینههاي مختلف مخابراتي، پخش برنامههاي راديو و تلويزيون، هواشناسي، نظامي و غیره دارد.
شکل 1: ماهواره



يک ماهواره شياي است که بر مدار تقريبا بيضي شکل به دور زمين ميگردد. ايده استفاده از ماهوارههاي ساخت دست بشر، براي اولين بار در پايان جنگ جهاني دوم بر سر زبانها افتاد. دانشمند، رياضيدان و نويسنده مشهور انگليسي آرتور سي كلارك «Arthur C Clarke» يكي از بزرگترين خالقان داستانهاي تخيلي، براي اولين بار پيشنهاد قرار دادن يك ماهواره ارتباطي در مدار ژيوسنكرون زمين «Geostationary Orbit» يا مدار كلارك كه در فاصله تقريبا 36000 كيلومتري سطح زمين و بالاي خط استوا، جايي كه قابليت دسترسي به تقريبا 40٪ سطح زمين در آن مكان وجود دارد را، جهت پوشش سيگنال هاي راديويي و تلویزيوني داد.

نخستين ماهواره در اکتبر 1957 توسط اتحاديهي جماهير شوروي به فضا پرتاب شد. اين ماهواره اسپوتنيک1 نام داشت. اين ماهواره کرهاي به وزن 6/83 کيلوگرم به قطر 58 سانتيمتر بود که زمين را بر مداري بيضوي با حضيض زميني 250 کيلومتر و اوج زميني 934 کيلومتر دور ميزد و هر بار گردش آن به دور زمين 96 دقيقه طول ميکشيد. اسپونتيک در طول عمر خود راهي برابر با 590 کيلومتر را پيمود.


انواع پوشش‌های ماهواره‌ای

برای اینکه بتوان هر نوع متقاضی را زیر پوشش قرار داد و امکانات لازم جهت ارائه سرویسهای مورد نیاز را فراهم کرد، بر روی ماهواره آنتن‌های گوناگونی برای پوششهای مختلف در نظر گرفته می‌شود. این پوشش‌ها عبارتند از:

پوشش نقطه‌ای یا Spot

پوشش منطقه‌ای یا Zone

پوشش نیمکره‌ای یا Hemisphere
از نظر نواحی و کشورهای زیر پوشش میتوان ماهواره‌های مخابراتی را در سطح جهان به سه گروه تقسیم کرد:

1- گروه اول ماهواره‌های بینالمللی هستند که با استفاده از یک سری ماهواره تعبیه شده در فواصل مشخصی از یکدیگر و در مدار سنکرون، کلیه نقاط کره زمین را زیر پوشش قرار میدهند و به هم متصل میسازند. از این نوع ماهواره‌های بین المللی، میتوان ماهواره ‌های بینالمللی مخابراتی اینتلست «Intelsat» و ماهواره‌های مخابراتی بلوک شرق، اینمارست «Inmarsat» را نام برد.

2- گروه دوم ماهواره ‌های منطقه‌ای هستند که برای پوشش دادن یک منطقه خاص طراحی شده و آنتنهای آنها به طریقی ساخته شده‌اند که حداکثر قدرت تشعشعی را در پرتو اصلی خود برروی منطقه مورد نظر متمرکز کنند. از این نوع میتوان ماهوارههای(Arabsat) را نام برد.

3- گروه سوم ماهواره ‌های محلی هستند که برای پوشش یک کشور ساخته شدهاند. از این نوع ماهواره‌ها میتوان در اندونزی پالاپا (Palapa)، در ایتالیا ایتالست (Italsat)، آست (Asat) در هند و ماهواره اینست (Insat) در استرالیا را نام برد.


ماهواره را ميتوان با توجه به نوع كاربرد، مداري كه ماهوارهها در آن مستقر هستند، يا نوع سيستم طبقهبندی كرد:

ماهوارهها از ديدگاه كاربردي به دو گروه نظامي و غير نظامي تقسيم ميشوند. از جمله موارد استفاده ماهوارههاي غيرنظامي میتوان در زمينههاي مخابراتي، پخش راديو تلويزيوني، سنجش از راه دور، دريانوردي، هوانوردي و ساير ارتباطات متحرك را نام برد. ماهوارههاي نظامي در زمينههاي نظارت دريائي، هشداردهنده، استراق سمع الكترونيكي، عكاسي، مخابراتي، علمي، ناوبري، هواشناسي کاربرد دارند.

مداري كه ماهوارهها در آن مستقر هستند:
http://rayanehmag.net/images/tyni/12664096002HYbR7i0bQ7.gif
شکل 2: مدارهای استقرار ماهواره



1- مدارهای پایین زمین :

ماهواره‌های مدارهای پایین زمین در ارتفاعات چند صد کیلومتری سطح زمین قرار دارند و زمان یک دورچرخش به دور زمین در این مدارها حدود ۹۰ دقیقه است. این مدارها در ارتفاع نسبتا کمی قرار دارند. در نتیجه میتوان اجسام نسبتا سنگین را با یک سیستم پرتاب کننده ساده در آنها قرارداد. بیشتر ماهواره‌هایی که در این مدارها مستقرند، درصد زیادی (حدود ۵۰ درصد) از وقت خود را در سایه زمین میگذرانند و باید مجهز به باتریهایی باشند که بتوانند وسایل الکترونیکی را در این مدت تغذیه کنند. این مدارها معمولا برای مشاهدات و فعالیتهای ماهواره‌های نظامی به کار برده می‌شوند.



2- مدارهای همزمان زمینی :

مدارهای همزمان زمینی دارای پریودی درست برابر گردش زمین هستند. این مدار، مدار 24 ساعته نیز خوانده می‌شود.

3- مدارهای ثابت زمینی :

مدار ماهواره ثابت زمینی نوعی ازمدار همزمان زمینی است که در آن زاویه صفحه‌ای که مدار درآن قرار گرفته و صفحه‌ای که از استوای زمین میگذرد، صفر است. در نتیجه این دو صفحه بر هم منطبق میشوند. مدار ثابت زمینی و مدارهای همزمان زمینی در فاصله 35788 کیلومتری زمین قراردارند. ماهواره‌ها با سرعتی حدود سه کیلومتر در ثانیه در مدار ثابت زمینی حرکت میکنند. برای ردیابی ماهواره احتیاج به سیستم پیچیده‌ای نیست ماهواره‌ها در مدار ثابت زمینی، با تعدادکم، امکان ایجاد پوشش زیادی را در روی زمین دارند. به عنوان مثال سه ماهواره در روی این مدار برای پوشش بیشتر سطح زمین به جز قطبها، کافی هستند. بعضی مدارها بر اساس ارتفاع ماهواره‌ها از سطح زمین طبقه­بندی میشوند. اگر ارتفاع ماهواره‌ها از سطح زمین تا ۱۰۰۰ کیلومتر باشد مدار را مدار پایین گویند. چنانچه ارتفاع ماهواره ازسطح زمین بین ۱۰۰۰ کیلومتر تا حدود ۲۰۰۰۰ کیلومتر باشد، ماهواره را در مدار متوسط نامند. اگر ارتفاع ماهواره از سطح زمین بیشتر از ۲۰۰۰۰ کیلومتر باشد، مدار را مدار بالا گویند.

استقرار ماهوارهها:

ماهواره‌های عملیاتی که برای دریافت و ارسال سیگنال‌ها از زمین مورداستفاده قرارمیگیرند از نقطه‌ای روی زمین پرتاب می شوند و در یک مدار خاص و ثابت قرار میگیرند. پس از آنکه ماهواره در مدار ثابت قرار گرفت، دستگاه فرعی دیگری هم در ماهواره فعال می‌شود تا قدرت الکتریکی مورد نیاز تکرار کننده‌ها و دیگر دستگاههای ماهواره را تولید و تنظیم کند. مداری که برای ارتباط ماهواره‌های محلی از اهمیت بیشتری برخوردار است، مدار ژئوسنکرون نام دارد. در این حالت، سرعت گردش ماهواره با سرعت حرکت وضعی زمین برابر است. ارتفاع ماهواره از سطح زمین در این مدار 35788 کیلومتر است.

[MAHDIAR]

مزایای مدار ژئوسنکرون:

ماهواره نسبت به زاویه‌ای که ایستگاه زمینی آن را میبیند، ثابت است. در نتیجه احتیاجی به تغییر جهت آنتن نیست ولی تنظیم آن ضروری است تعداد زیادی از ایستگاههای زمینی میتوانند زیر پوشش یک ماهواره در این مدار قرار گیرند به طوری که آنتن هر ماهواره می‌تواند حداکثر 42/4 درصد سطح کره زمین را بپوشاند.

معایب مدار ژئوسنکرون:

نواحی قطبی یعنی مناطقی که دارای عرض جغرافیایی بیشتر از 41/3 درجه‌اند، زیر پوشش قرار نمی‌گیرند. زمان تاخیر انتشار به علت بعد مسافت رفت و برگشت زیاد است.

دستگاههاي ارتباطي ماهوارهها در باند مايكروويو عمل ميكنند. در واقع ماهواره صرفا ايستگاه مايكروويو غول پيكري است در مدار زمين كه با كمك پايگاه زميني بازپخش ميشود. اين مدار تقريبا دايره شكل در ارتفاع 36800 كيلومتري بالاي خط استوا قرار دارد و در اين فاصله سرعت ماهواره با سرعت زمين برابر است و نيروي خود را به وسيله سلولهاي خورشيدي از خورشيد ميگيرد. نيروي جاذبه زمين شتاب زاويه شي قرار گرفته در مدار را دقيقا بياثر ميسازد. در اين فاصله دور چرخش ماهواره با حركت دوراني زمين كاملا همزمان و برابر است و باعث مي­شود ماهواره نسبت به نقطه مفروض روي زمين ثابت بماند.

از آنجاييكه ماهوارهها براي جلوگيري از تداخل امواج راديويي بايد جدا از هم باشند لذا شماره مكانهاي مداري در مدار همزمان با زمين كه امكان استفاده آن براي ارتباطات وجود دارد، محدود است. به همین دلیل وظيفه مديريت در امور دستيابي به مدار و استفاده از فركانسها براي انواع روز افزون و متنوع كاربردهاي زميني و ماهوارهاي بوسيله شمار روزافزوني از كشورها بينهايت دشوار شده است. برخي از ماهوارهها نيز در مدار ناهمزمان با چرخش زمين non- geosynchronous قرار داده ميشوند. در ماهوارههاي ناهمزمان با مدار زمين، ماهواره ديگر در ديد ايستگاه زميني نيست زيرا كه سطح افق زمين را پشت سر ميگذارد و از ديررس خارج ميشود در نتيجه براي اينكه ارسال همواره ادامه يابد به چندين ماهواره از اين نوع نياز است و چون نگهداري و ادامه كار چنين شيوه ارتباطي بسيار پيچيده و گران است لذا كاربران و متخصصان طراحي ماهوارهها بيشتر جذب ماهوارههای همزمان با زمين ميشوند.

ماهوارهای كه در مدار ژيوسنكرون زمين و در بالاي خط استوا و هماهنگ با سرعت زمين و با زاويهاي ثابت حركت ميكند، قسمت مشخصي از سطح زمين را بطور ثابت پوشش ميدهد. از يك ايستگاه زميني نيز بصورت يك نقطه ثابت، قابل رويت است. ماه، خورشيد، و ديگر ستارگان و سيارات منظومه شمسي باعث تاثير گذاري بروي ماهواره در مدار خود ميشود كه احتمال جابجايي از مكان خود را دارد. براي جلوگيري از اين حالت موتورهاي مخصوصي كه بوسيله ايستگاههاي زميني كنترل ميشوند، كمك ميكنند كه ماهوارهها در مكان خود ثابت باقي بمانند.

جهت برقراري ارتباط از يك ايستگاه زميني، معمولا احتياج به يك ديش بزرگ كه به نامUplink Antenna معروف است، ميباشد و باعث تمركز اطلاعات ارسالي به ماهواره ميشود. در ارتباط بين ماهواره و ايستگاه زميني معمولا از دو نوع فركانس متفاوت استفاده ميشود. يكي براي Uplink و ديگري براي Downlink. ديش نصب شده بر روي ماهواره سيگنال ارسالي از ايستگاه زميني را دريافت كرده و به يك دستگاه گيرنده ميرساند و پس از يك سري پردازش، به فرستنده ماهواره انتقال ميدهد و از طريق آنتن فرستنده ماهواره، مجددا به سمت زمين باز تابش داده ميشود.

سيگنال ارسالي به سطح زمين، بوسيله ديشهاي معمولي، دريافت و جمعآوري شده و به دستگاه گيرنده ماهواره، از طريق LNB انتقال پيدا ميكند.

قدرت سيگنال دريافتي بر روي زمين، نسبت به فاصله و زاويه و ماهواره و نقطه گيرندگي، متفاوت بوده و بصورت يك الگوي خاص به نام سايه ماهواره معرفي ميشود.

هميشه قدرت سيگنال ماهواره درمركز سايه، بيشترين مقدار را دارا ميباشد و درگوشه ها، از كمترين مقدار برخوردار است. توجه به اين نكته لازم است كه دريافت سيگنال درخارج از سايه، احتياج به ديش هاي بزرگتر دارد. امواج سانتيمتري، جهت ارسال سيگنال ماهواره به زمين، مورد استفاده قرار ميگيرد كه محدوده فركانسي آنها بين 3-30 MHz ميباشد.

دليل اصلي استفاده از اين امواج راديويي كوتاه، انتشار راحت امواج و تاثيرات كم نويز و مزاحمتهاي فركانسي است. البته فركانسهاي بالاتر از 15 Ghz بصورت وحشتناكي بوسيله اكسيژن هوا و بخار آب تضعيف ميگردند. ماهوارهها سيگنالهاي ارسالي خود را بصورت قطبي و با دو حالت افقي و عمودي و گاهي اوقات نيز بصورت دوراني، چپ گرد و راست گرد ارسال ميكنند. درسيستمهاي ديجيتال، امكان ارسال DATA و چندين شبكه تلوزيوني و راديويي برروي يك فركانس وجود دارد.

[MAHDIAR]

اجزاي سيستم ماهواره اي مخابرات:

سيستم ماهوارهاي مخابرات مجموعهاي است از ايستگاههاي فضايي و ايستگاههاي زميني.

ايستگاههاي فضايي:

ماهواره از دو بخش تجهيزات مخابراتي و غيرمخابراتي تشکيل شده است. زير سيستمهاي مخابراتي، آنتنها و تکرارکنندهها هستند. ايستگاه زميني در كشور اطلاعات را با فركانس 6 گيگاهرتز ارسال ميكند. اين فركانس فركانس UPLINK ناميده ميشود. سپس ماهواره امواج تابيده شده را گرفته و با ارسال آن به نقطه ديگر كه بر روي فركانس حامل متفاوت DownLink برابر 4 گيگا هرتز است، عمل انتقال اطلاعات از فرستنده به گيرنده را انجام ميدهد. در واقع ماهواره اطلاعات گرفته شده را به سمت مقصد تقويت و رله ميكند. آنتن ماهواره ترانسپاندر نام دارد. از مدار همزمان با زمين هر نقطه از زمين بجز قطبين در Line of sight است. و هر ماهواره ميتواند تقريبا 40 % از سطح زمين را بپوشاند. آنتن ماهوارهها طوري طراحي ميشود كه علائم پيام رساني ضعيفتر به تمام اين ناحيه فرستاده شود و يا علائم قويتر را در نواحي كوچكتري متمركز كند.http://rayanehmag.net/images/tyni/12664097003ilNLw8EnwV.gif
شکل 3: ایستگاه فضایی میر

بخش غير مخابراتي ماهواره که در واقع قسمت پشتيباني فنی آن است شامل سيستم کنترل حرارتي، سيستم کنترل موقعيت و مدار، ساختمان مکانيکي، سيستم منبع تغذيه و موتور اوج است.

سيستم کنترل حرارتي ماهواره:

اين سيستم بايد درجه حرارت دستگاهها و تجهيزات دورن ماهواره را در حد متعادل و متعارف حفظ کند.

سيستم کنترل موقعيت و مدار:

کنترل موقعيت ماهواره، جهت تابش پرتو فرکانسهاي راديويي آنتن را براي منطقه مورد نظر در روي زمين ثابت نگه مي دارد.

ساختمان مکانيکي:

ساختمان ماهواره بايد به گونهاي طراحي شده باشد که بتواند نيروهايي را که بر اثر فشارهاي ديناميکي در هنگام روشن شدن موتور و پرتاب وارد ميشود، تحمل کند. بدنه ماهواره معمولا از آلياژ آلومينيوم سبک ساخته ميشود که شامل سلولهاي خورشيدي و منعکس کنندههاي آنتن نيز هست. اين قسمت از ترکيب موادي مانند فيبر کربن که داراي استحکام و ثبات ساختماني خاصي است ساخته ميشود.

سيستم منبع تغذيه:

منبع اصلي تغذيه معمولا سلولهاي خورشيدي هستند. انرژي خورشيدي جذب شده براي شارژکردن باتريهاي ذخيره نيز مورد استفاده قرار ميگيرد. اين باتريها از نوع نيکل کادميم هستند.

[MAHDIAR]

موتور اوج:

نقش موتور اوج ايجاد مدار دايره اي شکل وجلوگيري از انحرافات مداري ماهواره است .بعضي مواقع با استفاده ازموتوراوج، ماهوارههارا در مدار ثابت مستقر ميکنند.

ايستگاههاي زميني:

ايستگاههاي زميني سيستمهاي ماهوارهاي مخابرات براساس نوع استفاده از آنها عبارتاند از: ايستگاههاي ثابت و ايستگاههاي
http://rayanehmag.net/images/tyni/126640979549ZepMs67nG.gifسيار.
شکل 4: ایستگاه زمینی

ايستگاههاي زميني ماهواره معمولا از چند قسمت تشکيل شدهاند. آنتن، فرستنده، گيرنده، سيستمهاي کنترل برقراري ارتباط و منابع تغذيه مورد لزوم ايستگاه هر يک از اجزاي فوق شامل قسمتهاي مختلفياند که متناسب با نوع ايستگاه زميني، حجم و تجهيزات آنها متفاوت خواهد بود.

آنتن ايستگاههاي زميني:

به طور کل آنتن فرستنده، انرژي الکتريکي حاصل از يک منبع را در فضا به صورت امواج الکترومغناطيسي پخش ميکند. سپس آنتن گيرنده اين امواج را ميگيرد و به انرژي الکتريکي تبديل ميکند. در هر سيستم مخابرات راديويي، آنتن نقش حساس و مهمي دارد زيرا با انتخاب آنتنهاي مناسب و نصب و تنظيم صحيح آنها ميتوان تا حد زيادي بازدهي سيستم را بالا برد. علايم و سيگنالهاي فرستاده شده از ماهواره توسط آنتنهاي بزرگ يا کوچک دريافت ميشود و سپس به دستگاه تقويت کننده انتقال مييابد. ايستگاههاي زميني داراي دو نوع آنتن فرستنده و گيرنده به صورت بشقابي در اندازههاي مختلــــــف هستنــــد. اين آنتنها اطــــلاعات را به صورت امواج راديويي به فضا ميفرستند يا از فضا دريافت ميکننـــد. آنتن ايستگاههاي زميني در ابعــــاد بزرگ و ساختمان مکانيکي معيني ساخته ميشوند که قطر نوع قديمي آنها به بيش از 300 تن ميرسد. از آنجا که فرکانس مورد نظر براي سرويس ثابت ماهواره در محدوده فرکانسهاي مگاهرتز وگيگاهرتزاست. آنتنهاي مورداستفاده ماهواره تقريبا همه از نوع آنتنهاي منعکس کننده هستند.

سيستمهاي کنترل و رديابي فضايي به طورکلي چهارعمل را انجام ميدهند:

1- فرمان ازراه دور: فرستادن سيگنال جهت انجام کارهايي که ماهواره براي آن تنظيم شده است. مثلا براي راه اندازي يک قسمت خاص يا فرمان براي تغيير مسير يا پرتاب يک موشک.

2- اندازهگيري از راه دور: سيستمي است که اطلاعات دريافت شده از ماهواره يا سفينههاي فضايي را به صورت علامتهايي مخصوص و قابل درک براي تجهيزات زميني در ميآورد واز اين طريق اندازهگيري از مسافتهاي خيلي دور انجام ميشود.

3- رديابي: بااين کار موقعيت مداري و سرعت ماهواره و مشخصههاي ديگرآن گزارش ميشود.

4- کنترل: هدايت وسايل و بالارودندههاي فضايي و ماهوارهها در مدار به وسيله شبکه ايستگاههاي زميني بخصوصي که کنترل يکي از کارهاي آنهاست. ماهوارهها دقيقا در موقعيت خود نسبت به زمين ثابت نيستند و براي اينکه بتوان آنها را در موقعيت فضايي از پيش تعيين شده خود ثابت نگه داشت بايد از ايستگاههاي زميني به طور مرتب تنظيمهايي بر روي موقعيت آنها انجام گيرد تا بتوان از انحراف مسير ماهواره جلوگيري کرد.

[MAHDIAR]

عوامل موثر در هزينه تجهيزات ايستگاه زميني:

قطر آنتن مهمترين عاملي است که هزينه آنتن را تعيين ميکند چون با بزرگ بودن قطر وزن آنتن سنگينترميشود و احتياج به نگهدارندههايي قويتر پيدا ميکند وهمچنان که شعاع کم ميشود تجهيزات ردياب پيچيدهتر ميشوند. براي آنتنهاي بزرگ مثلا 11 متري و 13 متري سيستمهاي ردياب کامپيوتري مورد نياز است و سيستم هدايت امواج آنتن بزرگتر و پيچيدهتر ميشود. در سيستم ارسال قدرت لازم براي تقويت کنندههاي سيگنال يک عامل تعيين کننده در قيمت فرستنده است. نه تنها قيمت اين تقويت کنندههاي سيگنال گران است، تامين برق مورد نیاز آن نيز در مناطق دورافتاده بايد در نظر گرفته شود زيرا بيشترين قدرت مصرفي در سيستم صرف تغذيه تقويت کنندههاي سيگنال مي­شود. پس عوامل عمدهاي که در هزينه تجهيزات يک ايستگاه زميني موثرند عبارتند از: قطرآنتن، مقدار قدرت تقويت کنندههاي سيگنال، سيستمهاي جايگزين، تجهيزات اصلي و قطعات يدکي.
پرتاب ماهواره:

ماهواره را بايد به ارتفاع چند صد کيلومتر برد تا اثر اصطحکاک جوي بر حرکت مداريش حداقل شود. اگر بخواهيم ماهواره در مداري دايرهاي شکل قرار گيرد بايد سرعتي عمود بر شعاع زمين به آن داده شود و اگر بخواهيم مدار ماهواره بيضي شکل باشد، سرعتي که به آن ميدهيم بايد اندکي از خط عمود انحراف داشته باشد. براي اينکه از سرعتي که حرکت وضعي زمين به ماهواره ميدهد بيشترين استفاده ممکن به عمل آيد بايد ماهواره در استوا و به جانب مشرق پرتاب شود، زيرا در اين صورت سرعت موجود حداکثر و حدود 1600 کيلومتر در ساعت خواهد بود. هر شياي که در استوا باشد، اگر فرض کنیم که یک بار در 24 ساعت به دور زمين بچرخد داراي چنين سرعتي نسبت به فضا است. (پيرامون زمين 40000 کيلومتر است) چنين ماهوارهاي را تنها ناظراني ميتوانند ببينند که در استوا يا در نزديکي آن هستند. اين ماهواره فقط اطلاعاتي دربارهي عرض جغرافيايي صفر درجه به ما خواهد داد. براي آنکه ماهوارهاي را همهي ناظران زميني ببينند بايد ماهواره در امتداد شمال و جنوب حرکت کند، ولي اين وضعيت امکان استفاده از سرعت موجود را منتفي ميکند.
http://rayanehmag.net/images/tyni/12664098925pkewnQVcpk.gif
شکل 5: پرتاب ماهواره


سازمانهاي بين المللي ارتباطات ماهوارهاي

جذابيتهاي ارتباطات ماهوارهاي، كشورهاي صنعتي و در حال رشد را چنان تحت تاثير قرار داد كه شبكههاي ماهوارهاي بين المللي منطقهاي و محلي يكي پس از ديگري بوجود آمد. به منظور هماهنگي و وضع مقررات يكسان، نياز به يك مجموعه قانونگذار سطح بينالملل براي مديريت اين شبكه احساس شد و سازمانهاي بين المللي ارتباطات ماهوارهاي هم در اين راستا شكل گرفتند و به سرعت رشد و تكامل يافتند از جمله این سازمانها میتوان سازمانهای زیر را نام برد:

اينتلست (INTELSAT)

بهدنبال برگزاري چند گردهمائي در اروپا و آمريكا، همزمان با طرح وتوسعه ماهوارهها بهمنظور تامين ارتباطات بينالمللي با هزينه كمتر براي مردم جهان در 20 آگوست 1964 ميلادي سازمان جهاني اينتلست اعلام موجوديت كرد و در 6 آوريل 1965 ميلادي، اولين ماهواره مخابراتي به نام « ارلي برد» از سري اينتلست به فضا پرتاپ شد. نسل نهم اين سري از ماهوارهها داراي حدود 12 سال عمر با ظرفيتي بالغ بر 180000 كانال تلفني و سه كانال تلويزيوني است. سازمان جهاني اينتلست ارتباط تلفني، كامپيوتر، تلكس، راديو، تلويزيون و غیره را براي كليه كشورها از طريق ماهوارههاي خود كه بر فراز اقيانوسهاي اطلس، هند و آرام قرار دارند، تامين ميكند.



اينمارست (Inmarsat)

ارتباطات ماهوارهاي دريائي توسط سيستم «مري ست» (MARITIM SATELLITE )در آمريكا براي نخستين بار در سال 1976 ميلادي شروع به كار كرد و بزودي اين سرويس مورد استفاده كشتيهاي غيرنظامي نيز قرار گرفت. بهطوريكه تا ژانويه سال 1982 ميلادي تقريبا 1000 كشتي زير پوششهاي ارتباطات دريائي قرار داشتند. بعدها اين سازمان به اينمارست تغيير نام داد و در اول فوريه 1982 ميلادي بصورت يك سازمان جهاني شروع به كار كرد كه مقر آن در لندن است. با استفاده از ماهوارههاي اينمارست در مدار سنكرون كه سرعت گردش ماهواره در آن با سرعت زمين يكسان است در فاصله 36000 كيلومتري از خط استوا، به آساني ميتوان ارتباطات كشتي به كشتي، خشكي به كشتي وبرعكس، سيستمهاي متحرك زميني و هوائي را با يكديگر و بهطور كلي با شبكه هاي محلي، منطقهاي و بينالمللي مخابراتي برقرار نمود. بنابراين تمام امكانات ارتباطي از قبيل تلفن، تلگراف، فکس، اطلاعات رايانهاي و غیره را ميتوان از طريق ماهواره اينمارست مهيا كرد.

این سازمان كه 84 كشور در آن مشاركت دارند، با ارتباط‌گیری با كلیه ایستگاه‌های زمینی خود، كه در سراسر جهان قرار دارند و متعلق به شركت‌های مخابراتی مختلف هستند، به مشتریان خود در بخش فضا، ظرفیت ماهواره‌ای می‌دهند. ایستگاه زمینی بومهن شركت مخابرات ایران یكی از این ایستگاه‌هاست. اینمارست دارای 8 ماهواره است كه در مدار زمین قرار دارند. پوشش اینمارست، جهانی است كه به جز برخی مناطق قطبی، همه جهان را تحت پوشش خود قرار داده است. چهار ماهواره از هشت ماهواره اینمارست 3، كل جهان را تحت پوشش قرار می‌دهد.



شکل 6: ماهوارههای اینمارست

این چهار ماهواره در چهار ناحیه اقیانوسی فعالیت می‌كنند. چهار ناحیه اقیانوسی عبارتند از: آتلانتیك شرقی(AOR-E) ، آتلانتیك غربی(AOR-W) ، اقیانوس هند(IOR) و اقیانوس آرام.(POR) هر یك از این چهار ماهواره یك شبكه مستقل محسوب میشوند كه مدیریت آنها به عهده NCS یا هماهنگ كننده شبكه است. مسئولیت اصلNCS ، مدیریت بر ترافیك هر یك از ناحیه‌های مذكور می‌باشد. در واقعNCS ، كانال‌های ماهواره‌ای را برای هر یك از ایستگاه‌های زمینی تعریف و از طرفی هنگام عدم استفاده،‌ آنها را به جای دیگر اختصاص می‌دهد.

كار ایستگاه‌های زمینی یا ایستگاه‌های ساحلی(LES or CES) ، اتصال ماهواره به شبكه‌های مخابراتی عمومی زمینی است. هر یك از ایستگاه‌های زمینی با ماهواره ناحیه اقیانوسی ارتباط برقرار می‌كند.

http://rayanehmag.net/images/tyni/12664098925pkewnQVcpk.gif