Isengard
21st May 2010, 02:13 PM
پهپاد زوبين
------------
ساخت پهپاد زوبين از سال 1975 توسط يک طراح ايراني سامانه‌هاي بي‌سرنشين به نام «شاهين افشاري» آغز گرديد. در سال 1990 خانواده زوبين شامل 40 طراحي مختلف شد که همه آن‌ها داراي قابليت کنترل از راه دور بودند.
در سال 1985 «زوبين 39» که يک پهپاد فوق سبک داراي پيشبال بود و نيروي آن توسط يک موتور کوچک تامين مي‌گرديد طراحي گرديد. اين پهپاد داراي دو بال با دهنه 70 سانتي‌متر است که توسط يک صفحه تخت در نوک بال به هم متصل شده‌اند. زوبين از چوب بالسا ساخته شده و وزني برابر 450 گرم دارد
نخستين فروند از پهپاد زوبين 39 در 24 اوت 1985 با موفقيت پرواز کرد؛ با اين حال، به منظور رسيدن به پايداري بيشتر لازم بود تا اصلاحاتي در طرح انجام گيرد. يکي از اصلاحات، تغيير موقعيت مرکز جرم بود که با انجام آن برخي مشخصه‌هاي پروازي هواپيما بهبود يافت. از اوت تا نوامبر اين پرنده توانست 45 پرواز آزمايشي خود را انجام دهد. از جمله مشخصات کليدي اين پهپاد، توانايي سرش آن مي‌باشد. زوبين 39 نسبت به پهپادهاي با وزن و دهنه بال يکسان مي‌تواند مدت طولاني‌تري سرش نمايد. در کل اين پهپاد را مي‌توان به عنوان پرنده‌اي با قابليت توليد برآر زياد و قدرت سرش بالا ارزيابي کرد.
طراحي پهپادي براي اندازه‌گيري اوضاع فيزيکي و جوي در ارتفاع بالا
در سال 1997، شاهين افشاري توسط «پروفسور اسکات ابرهاردت» از دانشگاه واشنگتن مامور کار بر روي سامانه‌هاي بي‌سرنشين اندازه‌گيري اوضاع فيزيکي و جوي گرديد. در 26 اوت سال بعد، هواپيماي ايروسوند (Aerosonde) توانست بدون توقف و به صورت مستقل، مدت 25 ساعت و 45 دقيقه بر فراز اقيانوس اطلس پرواز نمايد.
اين پرنده امتحان خود را پس داد ولي از نظر آيروديناميکي مشکلاتي داشت. شاهين افشاري بر روي مشکلات آيروديناميکي هواپيما متمرکز شد و براي بهبود سازه آن پيشنهاداتي ارايه نمود. از آن زمان به بعد بود که وي تصميم به گسترش طراحي و توسعه پهپادي با خصوصيات آيروديناميکي بهتر، پيچيده‌گي‌هاي کمتر، تطبيق‌پذيري بيشتر و ظرفيت حمل بار بالاتر گرفت.
هواپيماي بي‌سرنشين جديد مي‌بايست داراي برد بالا، وزن پايين، قابليت جا به جايي آسان، قيمت ارزان و نياز به تعميرات پاييني مي‌بود، در عين حال بايستي براي کاربردهاي تجاري و مشتريان با بودجه‌هاي پايين نيز مناسب مي‌شد.
پارامترهاي طراحي براي سيستم پيشنهادي به شرح زير بود:
• قابليت حمل سوخت بيشتر از پهپاد ايرسوند (10 کيلوگرم يا بيشتر)؛
• مساحت بال زياد براي افزايش قابليت پرواز با سرعت پايين؛
• سرعت برخاست 21 مايل بر ثانيه يا کمتر؛
• قابليت پرواز با موتوري به قدرت 5/1 اسب بخار يا يک موتور شبيه هواپيماي ايرسوند؛
• سازه از نوع مواد مرکب با تقويت کننده‌هاي فايبرگلاس يا گرافيت؛
• قابليت برخاست و فرود با ارابه فرود متداول؛
• قابليت استفاده از باندهاي فرود و برخاست غيرآماده؛
• قابليت افزايش وزن خالص پهپاد بدون مهندسي دوباره؛
• قابليت تحمل بارهاي وارده به سازه در يک دوره زماني 500 ساعته؛
• قابليت پرواز در ارتفاعات بالا؛
• قابليت حمل بار زياد؛
• قابليت حمل و نقل آسان؛
• قابليت استفاده از يک اتومبيل پرتابگر (پرتاب از بالاي اتومبيل) در صورت عدم وجود باند پروازي؛
• قابليت توسعه با هزينه و قيمت کمتر.
طراحي هواپيماي زوبين 39B
براساس تجربيات حاصل شده از هواپيماي زوبين 39، افشاري طراحي پهپاد ديگري با نام زوبين 39B را آغاز نمود. اين پهپاد داراي پيکره بندي مشابه زوبين 39 ولي با مقياس 6/4 برابر بزرگتر بود. با وجود اين، ايجاد برخي اصلاحات اصلي در زوبين 39 براي سازگاري بهتر پهپاد با نيازمندي‌هاي طراحي براي حمل 10 کيلوگرم سوخت و 4 کيلوگرم بار لازم بود.
در طول اجراي مرحله اول اين برنامه که تقريبا 6 ماه به طول انجاميد، تجزيه و تحليل طراحي براي مقطع به مقطع پهپاد انجام گرفت که در نتيجه آن، ايروديناميک پهپاد به يکباره تغيير يافته و طراحي آن کامل گرديد. ساخت نخستين مدل تونل باد و پيش نمونه پهپاد آغاز شد و مدل با مقياس يک به يک آن به منظور انجام آزمايش‌هاي تونل باد ساخته شد.
در نوامبر سال 1999 پيش نمونه پهپاد از جنس بالسا، تخته چند لايه و فوم تزريق ساخته و آماده گرديد. آزمايش‌هاي تونل باد آن نيز در تونل باد «کريستن» دانشگاه واشنگتن در سياتل امريکا انجام شد.
در ژوئن سال 2000، افشاري و دکتر «جان ترودي» به منظور تبديل اين پهپاد براي کاربردهاي تجاري به يکديگر ملحق شده و موسسه هوانوردي «دارا اوييشن» را تاسيس نمودند. مکان اين موسسه در «وود انويل» واشنگتن واقع است و فعاليت آن در راستاي ابداع، طراحي و توسعه و ساخت پهپادهاي سبک مي‌باشد. اهداف اصلي اين شرکت، ساده سازي سامانه‌هاي بي‌سرنشين به منظور بهبود کارايي، افزايش اطمينان پذيري و کاهش هزينه‌ها مي‌باشد. از ديگر هدف‌هاي دارا اوييشن پيشرو بودن در تدارک و ساخت پهپادهاي چند منظوره جهت اهداف تجاري مي‌باشد.
در اين راستا، ساخت پرنده Z-39B تحت نام دياموند (D1) آغاز گرديد. نخستين پرواز D1 در 26 اوت سال 2000 ميلادي، پس از 25 سال آزمايش و تجربه افشاري در طراحي پهپادها به ثبت رسيد.
D1 براساس سازه ساخته شده Z-39B ساخته شده بود. مراحل آزمايش پروازي اين پهپاد 6 ماه به طول انجاميد که يکي از فشرده‌ترين دوره‌هاي برنامه مزبور محسوب مي‌گردد. اين هواپيما چندين و چندبار پرواز کرد و عملکرد آن خيلي خوب بود و به علت اين عملکرد بسيار خوب، در دسامبر سال 2000 هواپيماي D-1A به «کبوتر خانگي» (Homer) معروف گرديد.
در ژانويه سال 2001، نخستين سازه D-1A از فوم و فايبرگلاس و گرافيت ساخته شد. طول بدنه اين پهپاد از طول بدنه D-1 و Z-39B بيشتر بود. اين امر به علت ايجاد فضاي بيشتري براي گنجايش سوخت و بار بوده است. امروزه خانواده D-1 داراي چهار نمونه مختلف مي‌باشد. طراحي اين نمونه‌ها در جهت برآورده نمودن نيازمندي‌هاي کارفرمايان در نقاط مختلف جهان براي فراهم سازي شرايط ظرفيت حمل محموله، برد و اجراي ماموريت‌هاي مختلف بوده است. اين چهار مدل عبارتند از:
• D-1A برد کوتاه
• D-1B
• D-1C
• D-1D ديسکاوري
توليد نيروي برآر بالا، سرعت پروازي زياد و کم، عمليات در ارتفاع‌هاي بالا، مصرف پايين و اقتصادي سوخت، هزينه عملياتي پايين، نياز به تعميرپذيري پايين، استفاده از تکنيک‌هاي ساخت دقيق، استفاده از حداقل سازه دروني.
D-1 يک پهپاد برد بلند چند منظوره مي‌باشد. اين نوع پيکربندي که به «بال دوتايي متصل به هم» معروف است يک پيکربندي بي‌مانند و پيشرفته مي‌باشد که باعث ايجاد مزاياي مشخص بسياري با يک سازه متداول مي‌گردد.
مزاياي اين نوع پيکربندي خاص عبارتند از:
• پسار القايي پايين
• سازه داخلي حداقل
• قابليت توليد نيروي برآر بالا نسبت به طرح‌هاي متداول.
اين پهپاد داراي سازه‌اي با قابليت و پتانسيل بالا در زمينه تحقيقات و توسعه مي‌باشد. سازه پهپاد به عنوان يکي از پارامترهاي طراحي، به گونه‌اي طراحي شده که موجب افزايش سطوح کنترل مي‌گردد. سطوح کنترلي نيز مي‌تواند فرصت‌هاي زيادي را براي کنترل پهپاد در اختيار کاربر قرار دهند. در واقع افزايش سطوح کنترل، کاربر را در کنترل پهپاد در مواقع آسيب ديدن اين سطوح يا بد عمل کردن مکانيزم‌هاي کنترلي مربوط به اين سطوح ياري خواهد کرد. موسسه هوانوردي «دارا» در حال حاضر براي يک پروژه دولتي که در زمينه طراحي سامانه‌اي جديد براي هدايت يک مجموعه بي‌سرنشين مي‌باشد، فعاليت مي‌کند. اين سامانه شامل يک سري رايانه‌هاي کوچک مي‌شود که به هر کدام يک سري سرومکانيزم‌هايي متصل مي‌گردد. هنگامي‌که فرماني توسط سامانه کنترل اصلي براي يک مانور مشخص، صادر مي‌گردد، در اين حالت جواب سازه توسط يک سري حسگرها تجزيه و تحليل مي‌گردد و در صورتي که جواب سامانه در محدوده پاسخ‌هاي پيش‌بيني شده نباشد، رايانه پهپاد سعي در تغيير حالت سطوح فرامين از يک وضعيت به وضعيت ديگر داشته و يک فرمان مشابه فرمان قبلي صادر مي‌کند. پس از طراحي سازه اين پهپاد، آزمايش‌هاي استاتيکي بال و بدنه جهت مقاومت سازه در برابر بارهاي زميني و هوايي انجام گرفته است.
سامانه ارابه فرود اين پهپاد از نوع سه چرخه مي‌باشد. با تکميل سامانه‌هاي اين پهپاد مي‌توان از آن به عنوان يک پهپاد شناسايي رزمي استفاده نمود. گفتني است که با يکپارچه سازي سامانه‌هاي يک پهپاد با سازه‌اي که داراي قابليت تطبيق پذيري هوشمند باشد مي‌توان بنيان مستحکمي را براي تهيه تجهيزات شناسايي اطمينان پذير فراهم نمود.
اين پهپاد از مزاياي فناوري مواد مرکب نيز بهره گرفته و سازه آن قادر است به آساني براي محموله‌ها و ماموريت‌هاي مختلف تغيير وضعيت دهد. در پيکره سازه از مواد مرکب فايبرگلاس و گرافيت استفاده شده که سازه را قادر به تحمل بار در مانورهاي مختلف خواهد کرد.
فلسفه طراحي اين پهپاد، پر کردن شکاف موجود بين هواپيماهاي کوچک و بزرگ بدون سرنشين در زمينه بيشينه وزن خالص و ظرفيت حمل محموله بوده است.
بيشينه وزن ناخالص اين پهپاد برابر 25 کيلوگرم مي‌باشد که مي‌تواند به 35 کيلوگرم نيز افزايش يابد. اين پهپاد براي حمل محموله 4 تا 8 کيلوگرم طراحي شده و مقدار باري که در جلوي بدنه نصب مي‌گردد، 4 کيلوگرم است. 10 کيلوگرم بار نيز مي‌تواند به صورت ترکيبي در بخش جلويي و مياني بدنه نصب شود.
مولد اين هواپيما قادر است تواني الکتريکي برابر 30 تا 130 وات را براي سامانه‌ها و محموله آن فراهم نمايد.
قيمت اين پهپاد قابل مقايسه با سامانه‌هاي بي‌سرنشين کوچک در دسترس مي‌باشد با اين تفاوت که قادر به انجام ماموريت‌هاي مخصوص هواپيماهاي بي‌سرنشين بزرگ است. اين پهپاد مي‌تواند در کمتر از يک ساعت مونتاژ شده و آماده پرواز گردد. انجام پرتاب نيز مي‌تواند به روش‌هاي مختلفي مانند پرتاب کششي يا پرتاب از روي اتومبيل صورت گيرد.
مشخصات نمونه‌هاي مختلف پهپاد D-1
SR LR HP
بيشينه وزن ناخالص 25 کيلوگرم 35 کيلوگرم 35 کيلوگرم
بيشينه وزن بدون سوخت 9/22 کيلوگرم 1/22 کيلوگرم 4/29 کيلوگرم
بيشينه وزن سوخت 9/1 کيلوگرم 7/12 کيلوگرم 4/5 کيلوگرم
وزن محموله 4 کيلوگرم 4 کيلوگرم 10 کيلوگرم
برد 384 کيلومتر 2056 کيلومتر 714 کيلومتر
زمان پروازي 4/1 ساعت 4/18 ساعت 4/6 ساعت
بيشينه توان 6/2 کيلووات 6/2 کيلووات 6/2 کيلووات
سرعت برخاست 80 کيلومتر بر ساعت 95 کيلومتر بر ساعت 101 کيلومتر بر ساعت
سرعت واماندگي 63 کيلومتر بر ساعت 75 کيلومتر بر ساعت 80 کيلومتر بر ساعت
بيشينه سرعت 146 کيلومتر بر ساعت 146 کيلومتر بر ساعت 126 کيلومتر بر ساعت
سرعت ماموريتي 95 کيلومتر بر ساعت 112 کيلومتر بر ساعت 112 کيلومتر بر ساعت
بيشينه آهنگ برخاست 6 متر بر ثانيه 4 متر بر ثانيه 2 متر بر ثانيه
در برخاست به روش متداول، پهپاد قادر به برخاست و نشست بر روي باندهاي غيرآماده مانند ماسه زار و چمن‌زار است. در بيشينه وزن ناخالص 34 کيلوگرم، D-1 مي‌تواند پس از طي مسافت 200 متر از باند بلند شود.
4 فروند از اين پهپاد را مي‌توان در يک کانتينر با ابعاد 2 × 5/1 × 8 اينچ بسته بندي کرده و توسط يک کاميون اندازه متوسط حمل نمود. يک تيم دو نفره نيز مي تواند آن را آماده پرتاب نمايد. خلبان قادر است پرنده را از حالت دستي به وضعيت پرواز مستقل تغيير دهد. تکميل ماموريت برنامه‌ريزي شده در اين پهپاد از طريق دنبال کردن نقاط مسير از پيش تعيين شده توسط موقعيت‌ياب جهاني صورت مي‌گيرد و خلبان پهپاد مي‌تواند براي فرود، کنترل را به حالت دستي درآورد. ارتباط بين پهپاد و ايستگاه زميني مي‌تواند توسط ارتباط ماهواره‌اي يا مودم راديويي صورت گيرد که اين امر بسته به نيازمندي‌هاي ماموريت تغيير خواهد کرد.
برگرفته از صنايع هوايي
------------
ساخت پهپاد زوبين از سال 1975 توسط يک طراح ايراني سامانه‌هاي بي‌سرنشين به نام «شاهين افشاري» آغز گرديد. در سال 1990 خانواده زوبين شامل 40 طراحي مختلف شد که همه آن‌ها داراي قابليت کنترل از راه دور بودند.
در سال 1985 «زوبين 39» که يک پهپاد فوق سبک داراي پيشبال بود و نيروي آن توسط يک موتور کوچک تامين مي‌گرديد طراحي گرديد. اين پهپاد داراي دو بال با دهنه 70 سانتي‌متر است که توسط يک صفحه تخت در نوک بال به هم متصل شده‌اند. زوبين از چوب بالسا ساخته شده و وزني برابر 450 گرم دارد
نخستين فروند از پهپاد زوبين 39 در 24 اوت 1985 با موفقيت پرواز کرد؛ با اين حال، به منظور رسيدن به پايداري بيشتر لازم بود تا اصلاحاتي در طرح انجام گيرد. يکي از اصلاحات، تغيير موقعيت مرکز جرم بود که با انجام آن برخي مشخصه‌هاي پروازي هواپيما بهبود يافت. از اوت تا نوامبر اين پرنده توانست 45 پرواز آزمايشي خود را انجام دهد. از جمله مشخصات کليدي اين پهپاد، توانايي سرش آن مي‌باشد. زوبين 39 نسبت به پهپادهاي با وزن و دهنه بال يکسان مي‌تواند مدت طولاني‌تري سرش نمايد. در کل اين پهپاد را مي‌توان به عنوان پرنده‌اي با قابليت توليد برآر زياد و قدرت سرش بالا ارزيابي کرد.
طراحي پهپادي براي اندازه‌گيري اوضاع فيزيکي و جوي در ارتفاع بالا
در سال 1997، شاهين افشاري توسط «پروفسور اسکات ابرهاردت» از دانشگاه واشنگتن مامور کار بر روي سامانه‌هاي بي‌سرنشين اندازه‌گيري اوضاع فيزيکي و جوي گرديد. در 26 اوت سال بعد، هواپيماي ايروسوند (Aerosonde) توانست بدون توقف و به صورت مستقل، مدت 25 ساعت و 45 دقيقه بر فراز اقيانوس اطلس پرواز نمايد.
اين پرنده امتحان خود را پس داد ولي از نظر آيروديناميکي مشکلاتي داشت. شاهين افشاري بر روي مشکلات آيروديناميکي هواپيما متمرکز شد و براي بهبود سازه آن پيشنهاداتي ارايه نمود. از آن زمان به بعد بود که وي تصميم به گسترش طراحي و توسعه پهپادي با خصوصيات آيروديناميکي بهتر، پيچيده‌گي‌هاي کمتر، تطبيق‌پذيري بيشتر و ظرفيت حمل بار بالاتر گرفت.
هواپيماي بي‌سرنشين جديد مي‌بايست داراي برد بالا، وزن پايين، قابليت جا به جايي آسان، قيمت ارزان و نياز به تعميرات پاييني مي‌بود، در عين حال بايستي براي کاربردهاي تجاري و مشتريان با بودجه‌هاي پايين نيز مناسب مي‌شد.
پارامترهاي طراحي براي سيستم پيشنهادي به شرح زير بود:
• قابليت حمل سوخت بيشتر از پهپاد ايرسوند (10 کيلوگرم يا بيشتر)؛
• مساحت بال زياد براي افزايش قابليت پرواز با سرعت پايين؛
• سرعت برخاست 21 مايل بر ثانيه يا کمتر؛
• قابليت پرواز با موتوري به قدرت 5/1 اسب بخار يا يک موتور شبيه هواپيماي ايرسوند؛
• سازه از نوع مواد مرکب با تقويت کننده‌هاي فايبرگلاس يا گرافيت؛
• قابليت برخاست و فرود با ارابه فرود متداول؛
• قابليت استفاده از باندهاي فرود و برخاست غيرآماده؛
• قابليت افزايش وزن خالص پهپاد بدون مهندسي دوباره؛
• قابليت تحمل بارهاي وارده به سازه در يک دوره زماني 500 ساعته؛
• قابليت پرواز در ارتفاعات بالا؛
• قابليت حمل بار زياد؛
• قابليت حمل و نقل آسان؛
• قابليت استفاده از يک اتومبيل پرتابگر (پرتاب از بالاي اتومبيل) در صورت عدم وجود باند پروازي؛
• قابليت توسعه با هزينه و قيمت کمتر.
طراحي هواپيماي زوبين 39B
براساس تجربيات حاصل شده از هواپيماي زوبين 39، افشاري طراحي پهپاد ديگري با نام زوبين 39B را آغاز نمود. اين پهپاد داراي پيکره بندي مشابه زوبين 39 ولي با مقياس 6/4 برابر بزرگتر بود. با وجود اين، ايجاد برخي اصلاحات اصلي در زوبين 39 براي سازگاري بهتر پهپاد با نيازمندي‌هاي طراحي براي حمل 10 کيلوگرم سوخت و 4 کيلوگرم بار لازم بود.
در طول اجراي مرحله اول اين برنامه که تقريبا 6 ماه به طول انجاميد، تجزيه و تحليل طراحي براي مقطع به مقطع پهپاد انجام گرفت که در نتيجه آن، ايروديناميک پهپاد به يکباره تغيير يافته و طراحي آن کامل گرديد. ساخت نخستين مدل تونل باد و پيش نمونه پهپاد آغاز شد و مدل با مقياس يک به يک آن به منظور انجام آزمايش‌هاي تونل باد ساخته شد.
در نوامبر سال 1999 پيش نمونه پهپاد از جنس بالسا، تخته چند لايه و فوم تزريق ساخته و آماده گرديد. آزمايش‌هاي تونل باد آن نيز در تونل باد «کريستن» دانشگاه واشنگتن در سياتل امريکا انجام شد.
در ژوئن سال 2000، افشاري و دکتر «جان ترودي» به منظور تبديل اين پهپاد براي کاربردهاي تجاري به يکديگر ملحق شده و موسسه هوانوردي «دارا اوييشن» را تاسيس نمودند. مکان اين موسسه در «وود انويل» واشنگتن واقع است و فعاليت آن در راستاي ابداع، طراحي و توسعه و ساخت پهپادهاي سبک مي‌باشد. اهداف اصلي اين شرکت، ساده سازي سامانه‌هاي بي‌سرنشين به منظور بهبود کارايي، افزايش اطمينان پذيري و کاهش هزينه‌ها مي‌باشد. از ديگر هدف‌هاي دارا اوييشن پيشرو بودن در تدارک و ساخت پهپادهاي چند منظوره جهت اهداف تجاري مي‌باشد.
در اين راستا، ساخت پرنده Z-39B تحت نام دياموند (D1) آغاز گرديد. نخستين پرواز D1 در 26 اوت سال 2000 ميلادي، پس از 25 سال آزمايش و تجربه افشاري در طراحي پهپادها به ثبت رسيد.
D1 براساس سازه ساخته شده Z-39B ساخته شده بود. مراحل آزمايش پروازي اين پهپاد 6 ماه به طول انجاميد که يکي از فشرده‌ترين دوره‌هاي برنامه مزبور محسوب مي‌گردد. اين هواپيما چندين و چندبار پرواز کرد و عملکرد آن خيلي خوب بود و به علت اين عملکرد بسيار خوب، در دسامبر سال 2000 هواپيماي D-1A به «کبوتر خانگي» (Homer) معروف گرديد.
در ژانويه سال 2001، نخستين سازه D-1A از فوم و فايبرگلاس و گرافيت ساخته شد. طول بدنه اين پهپاد از طول بدنه D-1 و Z-39B بيشتر بود. اين امر به علت ايجاد فضاي بيشتري براي گنجايش سوخت و بار بوده است. امروزه خانواده D-1 داراي چهار نمونه مختلف مي‌باشد. طراحي اين نمونه‌ها در جهت برآورده نمودن نيازمندي‌هاي کارفرمايان در نقاط مختلف جهان براي فراهم سازي شرايط ظرفيت حمل محموله، برد و اجراي ماموريت‌هاي مختلف بوده است. اين چهار مدل عبارتند از:
• D-1A برد کوتاه
• D-1B
• D-1C
• D-1D ديسکاوري
توليد نيروي برآر بالا، سرعت پروازي زياد و کم، عمليات در ارتفاع‌هاي بالا، مصرف پايين و اقتصادي سوخت، هزينه عملياتي پايين، نياز به تعميرپذيري پايين، استفاده از تکنيک‌هاي ساخت دقيق، استفاده از حداقل سازه دروني.
D-1 يک پهپاد برد بلند چند منظوره مي‌باشد. اين نوع پيکربندي که به «بال دوتايي متصل به هم» معروف است يک پيکربندي بي‌مانند و پيشرفته مي‌باشد که باعث ايجاد مزاياي مشخص بسياري با يک سازه متداول مي‌گردد.
مزاياي اين نوع پيکربندي خاص عبارتند از:
• پسار القايي پايين
• سازه داخلي حداقل
• قابليت توليد نيروي برآر بالا نسبت به طرح‌هاي متداول.
اين پهپاد داراي سازه‌اي با قابليت و پتانسيل بالا در زمينه تحقيقات و توسعه مي‌باشد. سازه پهپاد به عنوان يکي از پارامترهاي طراحي، به گونه‌اي طراحي شده که موجب افزايش سطوح کنترل مي‌گردد. سطوح کنترلي نيز مي‌تواند فرصت‌هاي زيادي را براي کنترل پهپاد در اختيار کاربر قرار دهند. در واقع افزايش سطوح کنترل، کاربر را در کنترل پهپاد در مواقع آسيب ديدن اين سطوح يا بد عمل کردن مکانيزم‌هاي کنترلي مربوط به اين سطوح ياري خواهد کرد. موسسه هوانوردي «دارا» در حال حاضر براي يک پروژه دولتي که در زمينه طراحي سامانه‌اي جديد براي هدايت يک مجموعه بي‌سرنشين مي‌باشد، فعاليت مي‌کند. اين سامانه شامل يک سري رايانه‌هاي کوچک مي‌شود که به هر کدام يک سري سرومکانيزم‌هايي متصل مي‌گردد. هنگامي‌که فرماني توسط سامانه کنترل اصلي براي يک مانور مشخص، صادر مي‌گردد، در اين حالت جواب سازه توسط يک سري حسگرها تجزيه و تحليل مي‌گردد و در صورتي که جواب سامانه در محدوده پاسخ‌هاي پيش‌بيني شده نباشد، رايانه پهپاد سعي در تغيير حالت سطوح فرامين از يک وضعيت به وضعيت ديگر داشته و يک فرمان مشابه فرمان قبلي صادر مي‌کند. پس از طراحي سازه اين پهپاد، آزمايش‌هاي استاتيکي بال و بدنه جهت مقاومت سازه در برابر بارهاي زميني و هوايي انجام گرفته است.
سامانه ارابه فرود اين پهپاد از نوع سه چرخه مي‌باشد. با تکميل سامانه‌هاي اين پهپاد مي‌توان از آن به عنوان يک پهپاد شناسايي رزمي استفاده نمود. گفتني است که با يکپارچه سازي سامانه‌هاي يک پهپاد با سازه‌اي که داراي قابليت تطبيق پذيري هوشمند باشد مي‌توان بنيان مستحکمي را براي تهيه تجهيزات شناسايي اطمينان پذير فراهم نمود.
اين پهپاد از مزاياي فناوري مواد مرکب نيز بهره گرفته و سازه آن قادر است به آساني براي محموله‌ها و ماموريت‌هاي مختلف تغيير وضعيت دهد. در پيکره سازه از مواد مرکب فايبرگلاس و گرافيت استفاده شده که سازه را قادر به تحمل بار در مانورهاي مختلف خواهد کرد.
فلسفه طراحي اين پهپاد، پر کردن شکاف موجود بين هواپيماهاي کوچک و بزرگ بدون سرنشين در زمينه بيشينه وزن خالص و ظرفيت حمل محموله بوده است.
بيشينه وزن ناخالص اين پهپاد برابر 25 کيلوگرم مي‌باشد که مي‌تواند به 35 کيلوگرم نيز افزايش يابد. اين پهپاد براي حمل محموله 4 تا 8 کيلوگرم طراحي شده و مقدار باري که در جلوي بدنه نصب مي‌گردد، 4 کيلوگرم است. 10 کيلوگرم بار نيز مي‌تواند به صورت ترکيبي در بخش جلويي و مياني بدنه نصب شود.
مولد اين هواپيما قادر است تواني الکتريکي برابر 30 تا 130 وات را براي سامانه‌ها و محموله آن فراهم نمايد.
قيمت اين پهپاد قابل مقايسه با سامانه‌هاي بي‌سرنشين کوچک در دسترس مي‌باشد با اين تفاوت که قادر به انجام ماموريت‌هاي مخصوص هواپيماهاي بي‌سرنشين بزرگ است. اين پهپاد مي‌تواند در کمتر از يک ساعت مونتاژ شده و آماده پرواز گردد. انجام پرتاب نيز مي‌تواند به روش‌هاي مختلفي مانند پرتاب کششي يا پرتاب از روي اتومبيل صورت گيرد.
مشخصات نمونه‌هاي مختلف پهپاد D-1
SR LR HP
بيشينه وزن ناخالص 25 کيلوگرم 35 کيلوگرم 35 کيلوگرم
بيشينه وزن بدون سوخت 9/22 کيلوگرم 1/22 کيلوگرم 4/29 کيلوگرم
بيشينه وزن سوخت 9/1 کيلوگرم 7/12 کيلوگرم 4/5 کيلوگرم
وزن محموله 4 کيلوگرم 4 کيلوگرم 10 کيلوگرم
برد 384 کيلومتر 2056 کيلومتر 714 کيلومتر
زمان پروازي 4/1 ساعت 4/18 ساعت 4/6 ساعت
بيشينه توان 6/2 کيلووات 6/2 کيلووات 6/2 کيلووات
سرعت برخاست 80 کيلومتر بر ساعت 95 کيلومتر بر ساعت 101 کيلومتر بر ساعت
سرعت واماندگي 63 کيلومتر بر ساعت 75 کيلومتر بر ساعت 80 کيلومتر بر ساعت
بيشينه سرعت 146 کيلومتر بر ساعت 146 کيلومتر بر ساعت 126 کيلومتر بر ساعت
سرعت ماموريتي 95 کيلومتر بر ساعت 112 کيلومتر بر ساعت 112 کيلومتر بر ساعت
بيشينه آهنگ برخاست 6 متر بر ثانيه 4 متر بر ثانيه 2 متر بر ثانيه
در برخاست به روش متداول، پهپاد قادر به برخاست و نشست بر روي باندهاي غيرآماده مانند ماسه زار و چمن‌زار است. در بيشينه وزن ناخالص 34 کيلوگرم، D-1 مي‌تواند پس از طي مسافت 200 متر از باند بلند شود.
4 فروند از اين پهپاد را مي‌توان در يک کانتينر با ابعاد 2 × 5/1 × 8 اينچ بسته بندي کرده و توسط يک کاميون اندازه متوسط حمل نمود. يک تيم دو نفره نيز مي تواند آن را آماده پرتاب نمايد. خلبان قادر است پرنده را از حالت دستي به وضعيت پرواز مستقل تغيير دهد. تکميل ماموريت برنامه‌ريزي شده در اين پهپاد از طريق دنبال کردن نقاط مسير از پيش تعيين شده توسط موقعيت‌ياب جهاني صورت مي‌گيرد و خلبان پهپاد مي‌تواند براي فرود، کنترل را به حالت دستي درآورد. ارتباط بين پهپاد و ايستگاه زميني مي‌تواند توسط ارتباط ماهواره‌اي يا مودم راديويي صورت گيرد که اين امر بسته به نيازمندي‌هاي ماموريت تغيير خواهد کرد.
برگرفته از صنايع هوايي