LaDy Ds DeMoNa
18th May 2010, 08:59 PM
مجید سرسنگی: هنوز به ارائه مقاله عادت نکرده‌ایم
http://www.theater.ir/data/uploads/news/img/tb/29560_Y_seminar18May10010931pm.jpg (http://www.theater.ir/data/uploads/news/img/29560_Y_seminar18May10010931pm.jpg)
رضا آشفته: سمینار پژوهشی تئاتر کودک و نوجوان صبح سه شنبه 28 اردیبهشت‌ماه در دانشکده هنرهای نمایشی و موسیقی دانشگاه تهران آغاز به کار کرد.
به گزارش سایت ایران تئاتر، در این سمینار که با هدف راه‌اندازی رشته تئاتر کودک و نوجوان در این دانشکده برگزار می‌شد، جمعی از استادان، پژوهشگران و دانشجویان در سالن صمیمی مفخم حضور داشتند.
در ابتدای مراسم "هما جدیکار"، دبیر سمینار پژوهشی تئاتر کودک و نوجوان با اشاره به اینکه تمام نواقص موجود در برگزاری سمینار بر دوش اوست، گفت: «هدف ما از برگزاری این سمینار راه‌اندازی رشته تئاتر کودک و نوجوان است و به همین منظور درصدد برآمده‌ایم تا نیاز سنجی و آسیب‌شناسی لازم را انجام دهیم، تا تناسبی بین این رشته و بازار کار برقرار شود و نتایج آن برای آینده‌سازان مملکت‌مان متجلی شود.»
وی در برگزاری این سمینار از حسین پارسایی و مجید سرسنگی تشکر کرده و از معاونت پژوهشی دانشگاه تهران به دلیل عدم حمایت از برگزاری سمینار گلایه کرد.
"جدیکار" همچنین در ادامه با نام بردن از منصوره میرهادی، یدالله وفادار، داود کیانیان، حسین فدایی حسین، منوچهر اکبرلو، یدالله آقا عباسی، مجید سرسنگی، محمدحسین ناصربخت و دیگران برای حضور و همیاری در برگزاری این سمینار تشکر و قدردانی کرد.
"دکتر محمدباقر قهرمانی" رییس دانشکده هنرهای نمایشی و موسیقی پردیس هنرهای زیبا با خیر مقدم به حضار و اشاره به 40 ساله شدن این دانشکده، گفت: «امروز ما به مرحله پختگی رسیده‌ایم و می‌توانیم درباره تئاتر کودک و نوجوان اقدام کنیم. وقتی از استانیسلاوسکی با توجه به وجوه مشترک عناصر در تئاتر بزرگسالان و تئاتر کودک تفاوت این دو را می‌پرسند، می‌گوید که باید تئاتر کودک بهتر باشد.»
وی یادآور شد: «باید با راه‌اندازی رشته تئاتر کودک و نوجوان آینده بهتری را برای کودکانمان متصور شویم و ما در این راه هر نوع سختی را باید بر خود تحمیل کنیم تا راه بر آنان هموار شود.»
در ادامه سمینار، "مجید سرسنگی" در مقام رییس جلسه در جایگاه حضور یافت و با اشاره به اینکه برگزاری سمینار پژوهشی مدخلی برای توجه جدی‌تر به تئاتر کودک و نوجوان است گفت: «پس از 40 سال سابقه گروه تئاتر در دانشکده هنرهای زیبا، امروز باید به فکر ایجاد رشته تئاتر کودک و نوجوان باشیم.»
وی با بیان این که تئاتر کودک و نوجوان با تصوری غلط سهل و ساده و کم اهمیت در نظر گرفته می‌شود، گفت: «باید این نگاه غلط را از مسوولان و هنرمندان بگیریم. به همین دلیل هم کمترین پژوهش و انتشارات در حوزه تئاتر کودک و نوجوان را مشاهده می‌کنیم. در صورتی که در سال‌های اخیر چند کتاب و پژوهش خوب تألیف و ترجمه شده و این خود نوید بخش آثار بعدی است.»
"سرسنگی" در ادامه از هما جدیکار خواست که زیاد هم نگران برگزاری سمینار با امکانات محدود نباشد؛ چرا که سمینار با جشن فرق دارد و مهم در آن ارائه خود مقالات پژوهشی است که ارزش و اعتبار آن را تعیین می‌کند.
وی با تأکید بر وجود مشکلاتی در زمینه ارائه مقالات، گفت: «ما هنوز به ارائه مقاله عادت نکرده‌ایم و به همین خاطر جمعیت ارائه دهندگان مقالات در خیلی از سمینارها افراد محدودی هستند که برایشان فرق نمی‌کند که در زمینه تئاتر ملی، تئاتر بین‌المللی، تئاتر کودک و غیره مقاله ارائه کنند؛ در صورتی که این یک نقص جدی است.»
سرسنگی در ادامه از عدم استقبال دانشجویان و برخی از استادان برای حضور در سمینار انتقاد کرد و گفت: «متأسفانه این سمینارها با حضور حداقلی دانشجویان برگزار می‌شود. از سوی دیگر این سمینارها می‌توانند برای استادان دوره بازآموزی محسوب شود و استادان نیز باید موظف به حضور در آنها باشند. این خود باعث به روز شدن دانش آنان خواهد شد چون نباید به اطلاعات دوره تحصیل اکتفا کرد.»
در ادامه "حسین فدایی حسین"، مترجم و پژوهشگر مقاله خود تحت عنوان تجربه تئاتر و تأثیر آن بر تماشاگران کودک و نوجوان را ارائه کرد.
وی در ابتدا به تئاتر به عنوان انسانی‌ترین و اجتماعی‌ترین هنرها اشاره‌ای کرد و گفت: «در این مقاله تأکیدم بر آموزش غیر تعلیمی است. این خود بیانگر ایجاد یک تئاتر برای کودکان و نوجوان بدون انگیزه آموزشی است و در عین حال این آموزش به طور غیرمستقیم برای کودکان اتفاق می‌افتد.»
فدایی حسین در ادامه عناصر تئاتر غیر تعلیمی را به عناصر زیبایی شناسانه، درک ابعاد روان شناختی و درک ابعاد آموزشی تقسیم‌بندی کرد و گفت: «تئاتر نوعی ادبیات هنری است که با عمل به تعامل منطقی می‌پردازد.»
این نویسنده در ادامه به چرخه دوگانه مخاطبان تئاتر پرداخت که بخشی از آن بزرگسالان و بخشی دیگر کودکان خواهند بود.
وی با ارائه نظریات شون‌مان مراحل سه گانه تحقیق درباره تأثیرپذیری کودک از تئاتر را مطرح کرد و گفت: «مرحله اول به پیش از دیدن تئاتر، مرحله دوم به زمان اجرای نمایش و طرح پرسش و همراهی با کودک و مرحله سوم به پس از پایان نمایش برمی‌گردد که در این سه مرحله کودک با پاسخ دادن درست یا غیر درست خود نسبت به پرسش‌ها کنش لازم را در تأثیر پذیرفتن از یک نمایش بیان می‌کند.»
او متذکر شد که کودک در یک واکنش احساسی و عقلانی، پالایش خود از دیدن یک تجربه تئاتری را منعکس می‌کند، و این پالایش از تجربه هنری بیانگر آن است که یک حادثه زیبایی‌شناسی اتفاق افتاده است. در عین حال به لحاظ حجم تأثیرپذیری کودک از برنامه‌های تلویزیونی، این تأثیر گرفتن از تئاتر به دلیل کمبود میزان رو در رو شدن با آن کمتر خواهد بود. در حالیکه میزان تأثیر مطلوب بیشتر به شمار خواهد آمد.
حسین فدایی حسین در پایان امید بخشیدن را یکی از مفاهیم مورد نظر تئاتر کودک و نوجوان تلقی کرد.
سپس نوبت به "فائزه فیض شیخ‌الاسلام" رسید که با موضوع "تئاتر ابزار و موضوع آموزشی به کودکان" مقاله خود را ارائه کرد.
وی در این زمینه با مقایسه نمایش خلاق در ایران و فرانسه و ضرورت پرداختن به این مقوله نو ظهور در کشورمان با ارائه نوشته‌هایی از آموزش‌های تجربی خود، بحث و نحوه کاربردی شدن آن را برای مخاطبان یادآور شد.
این پژوهشگر هدف عمده‌اش بر آن بود تا نمایش خلاق را برای دوره پیش از دبستان و سال‌های ابتدایی دبستان که از ضروریات آموزشی این دوره‌ها به شمار می‌آید، در مقاله خود به عنوان محور اصلی بحث مطرح کند و در این خصوص در بخش دوم مقاله‌اش به موضوع نمایش به عنوان "ابزار آموزشی" و "موضوع آموزشی" و کارکردهای آموزشی هر دو، در مقاطع پیش دبستان و دبستان پرداخت.
وی در این خصوص با ذکر نمونه‌های کارکردی در حوزه آموزش ادبیات، ریاضی، تاریخ و جغرافیا ضرورت آموزشی نمایش خلاق به آموزگاران را به عنوان یک نحوه نوین آموزشی بیان کرد.
ادامه جلسه با ریاست "محمدحسین ناصربخت" به ارائه مقالاتی توسط "منوچهر اکبرلو" با موضوع "تئاتر کودک و نوجوان در آموزش و پرورش"، علی اکبر حلیمی با موضوع "نگاهی تحلیلی به تئاتر کودک و نوجوان در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان" و داود کیانیان با موضوع "ضرورت و جایگاه شورای عالی نمایش کودک و نوجوان" پی گرفته شد.
http://www.theater.ir/data/uploads/news/img/tb/29560_Y_seminar18May10010931pm.jpg (http://www.theater.ir/data/uploads/news/img/29560_Y_seminar18May10010931pm.jpg)
رضا آشفته: سمینار پژوهشی تئاتر کودک و نوجوان صبح سه شنبه 28 اردیبهشت‌ماه در دانشکده هنرهای نمایشی و موسیقی دانشگاه تهران آغاز به کار کرد.
به گزارش سایت ایران تئاتر، در این سمینار که با هدف راه‌اندازی رشته تئاتر کودک و نوجوان در این دانشکده برگزار می‌شد، جمعی از استادان، پژوهشگران و دانشجویان در سالن صمیمی مفخم حضور داشتند.
در ابتدای مراسم "هما جدیکار"، دبیر سمینار پژوهشی تئاتر کودک و نوجوان با اشاره به اینکه تمام نواقص موجود در برگزاری سمینار بر دوش اوست، گفت: «هدف ما از برگزاری این سمینار راه‌اندازی رشته تئاتر کودک و نوجوان است و به همین منظور درصدد برآمده‌ایم تا نیاز سنجی و آسیب‌شناسی لازم را انجام دهیم، تا تناسبی بین این رشته و بازار کار برقرار شود و نتایج آن برای آینده‌سازان مملکت‌مان متجلی شود.»
وی در برگزاری این سمینار از حسین پارسایی و مجید سرسنگی تشکر کرده و از معاونت پژوهشی دانشگاه تهران به دلیل عدم حمایت از برگزاری سمینار گلایه کرد.
"جدیکار" همچنین در ادامه با نام بردن از منصوره میرهادی، یدالله وفادار، داود کیانیان، حسین فدایی حسین، منوچهر اکبرلو، یدالله آقا عباسی، مجید سرسنگی، محمدحسین ناصربخت و دیگران برای حضور و همیاری در برگزاری این سمینار تشکر و قدردانی کرد.
"دکتر محمدباقر قهرمانی" رییس دانشکده هنرهای نمایشی و موسیقی پردیس هنرهای زیبا با خیر مقدم به حضار و اشاره به 40 ساله شدن این دانشکده، گفت: «امروز ما به مرحله پختگی رسیده‌ایم و می‌توانیم درباره تئاتر کودک و نوجوان اقدام کنیم. وقتی از استانیسلاوسکی با توجه به وجوه مشترک عناصر در تئاتر بزرگسالان و تئاتر کودک تفاوت این دو را می‌پرسند، می‌گوید که باید تئاتر کودک بهتر باشد.»
وی یادآور شد: «باید با راه‌اندازی رشته تئاتر کودک و نوجوان آینده بهتری را برای کودکانمان متصور شویم و ما در این راه هر نوع سختی را باید بر خود تحمیل کنیم تا راه بر آنان هموار شود.»
در ادامه سمینار، "مجید سرسنگی" در مقام رییس جلسه در جایگاه حضور یافت و با اشاره به اینکه برگزاری سمینار پژوهشی مدخلی برای توجه جدی‌تر به تئاتر کودک و نوجوان است گفت: «پس از 40 سال سابقه گروه تئاتر در دانشکده هنرهای زیبا، امروز باید به فکر ایجاد رشته تئاتر کودک و نوجوان باشیم.»
وی با بیان این که تئاتر کودک و نوجوان با تصوری غلط سهل و ساده و کم اهمیت در نظر گرفته می‌شود، گفت: «باید این نگاه غلط را از مسوولان و هنرمندان بگیریم. به همین دلیل هم کمترین پژوهش و انتشارات در حوزه تئاتر کودک و نوجوان را مشاهده می‌کنیم. در صورتی که در سال‌های اخیر چند کتاب و پژوهش خوب تألیف و ترجمه شده و این خود نوید بخش آثار بعدی است.»
"سرسنگی" در ادامه از هما جدیکار خواست که زیاد هم نگران برگزاری سمینار با امکانات محدود نباشد؛ چرا که سمینار با جشن فرق دارد و مهم در آن ارائه خود مقالات پژوهشی است که ارزش و اعتبار آن را تعیین می‌کند.
وی با تأکید بر وجود مشکلاتی در زمینه ارائه مقالات، گفت: «ما هنوز به ارائه مقاله عادت نکرده‌ایم و به همین خاطر جمعیت ارائه دهندگان مقالات در خیلی از سمینارها افراد محدودی هستند که برایشان فرق نمی‌کند که در زمینه تئاتر ملی، تئاتر بین‌المللی، تئاتر کودک و غیره مقاله ارائه کنند؛ در صورتی که این یک نقص جدی است.»
سرسنگی در ادامه از عدم استقبال دانشجویان و برخی از استادان برای حضور در سمینار انتقاد کرد و گفت: «متأسفانه این سمینارها با حضور حداقلی دانشجویان برگزار می‌شود. از سوی دیگر این سمینارها می‌توانند برای استادان دوره بازآموزی محسوب شود و استادان نیز باید موظف به حضور در آنها باشند. این خود باعث به روز شدن دانش آنان خواهد شد چون نباید به اطلاعات دوره تحصیل اکتفا کرد.»
در ادامه "حسین فدایی حسین"، مترجم و پژوهشگر مقاله خود تحت عنوان تجربه تئاتر و تأثیر آن بر تماشاگران کودک و نوجوان را ارائه کرد.
وی در ابتدا به تئاتر به عنوان انسانی‌ترین و اجتماعی‌ترین هنرها اشاره‌ای کرد و گفت: «در این مقاله تأکیدم بر آموزش غیر تعلیمی است. این خود بیانگر ایجاد یک تئاتر برای کودکان و نوجوان بدون انگیزه آموزشی است و در عین حال این آموزش به طور غیرمستقیم برای کودکان اتفاق می‌افتد.»
فدایی حسین در ادامه عناصر تئاتر غیر تعلیمی را به عناصر زیبایی شناسانه، درک ابعاد روان شناختی و درک ابعاد آموزشی تقسیم‌بندی کرد و گفت: «تئاتر نوعی ادبیات هنری است که با عمل به تعامل منطقی می‌پردازد.»
این نویسنده در ادامه به چرخه دوگانه مخاطبان تئاتر پرداخت که بخشی از آن بزرگسالان و بخشی دیگر کودکان خواهند بود.
وی با ارائه نظریات شون‌مان مراحل سه گانه تحقیق درباره تأثیرپذیری کودک از تئاتر را مطرح کرد و گفت: «مرحله اول به پیش از دیدن تئاتر، مرحله دوم به زمان اجرای نمایش و طرح پرسش و همراهی با کودک و مرحله سوم به پس از پایان نمایش برمی‌گردد که در این سه مرحله کودک با پاسخ دادن درست یا غیر درست خود نسبت به پرسش‌ها کنش لازم را در تأثیر پذیرفتن از یک نمایش بیان می‌کند.»
او متذکر شد که کودک در یک واکنش احساسی و عقلانی، پالایش خود از دیدن یک تجربه تئاتری را منعکس می‌کند، و این پالایش از تجربه هنری بیانگر آن است که یک حادثه زیبایی‌شناسی اتفاق افتاده است. در عین حال به لحاظ حجم تأثیرپذیری کودک از برنامه‌های تلویزیونی، این تأثیر گرفتن از تئاتر به دلیل کمبود میزان رو در رو شدن با آن کمتر خواهد بود. در حالیکه میزان تأثیر مطلوب بیشتر به شمار خواهد آمد.
حسین فدایی حسین در پایان امید بخشیدن را یکی از مفاهیم مورد نظر تئاتر کودک و نوجوان تلقی کرد.
سپس نوبت به "فائزه فیض شیخ‌الاسلام" رسید که با موضوع "تئاتر ابزار و موضوع آموزشی به کودکان" مقاله خود را ارائه کرد.
وی در این زمینه با مقایسه نمایش خلاق در ایران و فرانسه و ضرورت پرداختن به این مقوله نو ظهور در کشورمان با ارائه نوشته‌هایی از آموزش‌های تجربی خود، بحث و نحوه کاربردی شدن آن را برای مخاطبان یادآور شد.
این پژوهشگر هدف عمده‌اش بر آن بود تا نمایش خلاق را برای دوره پیش از دبستان و سال‌های ابتدایی دبستان که از ضروریات آموزشی این دوره‌ها به شمار می‌آید، در مقاله خود به عنوان محور اصلی بحث مطرح کند و در این خصوص در بخش دوم مقاله‌اش به موضوع نمایش به عنوان "ابزار آموزشی" و "موضوع آموزشی" و کارکردهای آموزشی هر دو، در مقاطع پیش دبستان و دبستان پرداخت.
وی در این خصوص با ذکر نمونه‌های کارکردی در حوزه آموزش ادبیات، ریاضی، تاریخ و جغرافیا ضرورت آموزشی نمایش خلاق به آموزگاران را به عنوان یک نحوه نوین آموزشی بیان کرد.
ادامه جلسه با ریاست "محمدحسین ناصربخت" به ارائه مقالاتی توسط "منوچهر اکبرلو" با موضوع "تئاتر کودک و نوجوان در آموزش و پرورش"، علی اکبر حلیمی با موضوع "نگاهی تحلیلی به تئاتر کودک و نوجوان در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان" و داود کیانیان با موضوع "ضرورت و جایگاه شورای عالی نمایش کودک و نوجوان" پی گرفته شد.