LaDy Ds DeMoNa
3rd May 2010, 10:15 AM
سیزدهمین جشنواره تئاتر دانشگاهی تهران:
دانشجویی یا آماتور
http://www.theatrema.com/index.php?module=pagesetter&type=file&func=get&tid=1&fid=image&pid=3051
مهدي نصيري - سيزدهمين جشنواره بين المللي تئاتر دانشگاهي، چند روزي است با اجراي نمايشهاي مختلف ايراني و خارجي در سالنهاي مختلف دانشگاه ها و نيز خانه نمايش و تالارهاي مولوي آغاز به کار کرده است. اين در حالي است که اين روزها اهالي تئاتر در حال برگزاري مراسم مربوط به ارديبهشت تئاتر ايران نيز مي باشند.
ويترين آينده تئاتر
بسياري از کارشناسان معتقدند، جشنواره تئاتر دانشجويي مي تواند ويترين آينده تئاتر کشور باشد. به همين دليل هم هست که اين جشنواره با همه کاستي ها و توانايي هايش همواره با حساسيت هاي خاصي همراه بوده است. خيلي از نگاه ها که بيشتر منتقدانه اند، از دور و نزديک اين رويداد مهم تئاتري را زير نظر دارند و شايد به عنوان توانمندي تئاتر آينده انتظارات زيادي هم از آن داشته باشند، اما هرچه باشد، آنچه مهم است اينکه جشنواره تئاتر دانشگاهي اکنون پس از يک دهه برگزاري توانسته است دست کم به لحاظ ساختار اجرايي جايگاه ثبت شده و درخوري بيابد.
هر روز بهتر از ديروز؟
البته تغيير نام اين جشنواره از دانشجويي به دانشگاهي جزو مواردي است که احتمال تغيير ساختار جشنواره را نيز ممکن مي کند. در واقع اين امر شايد گستره نامحدودتري از آثار را شامل شود و شکل جشنواره را از حوزه دانشجويي و خاص آن خارج کند. دانشگاهي شدن جشنواره بخشهايي را در کنار آثار دانشجويي قرار مي دهد که مي توانند اصلاً مربوط به حوزه دانشجويي نباشند.
از سوي ديگر، دايمي شدن دبيرخانه جشنواره از چند سال پيش از مهمترين عواملي بود که باعث شد اين رويداد هنري به گونه تثبيت شده تر ادامه يابد و مسلماً با نتايج مطلوب تري نيز (دست کم از نظر سخت افزاري) همراه باشد. آنچه امروز بيشتر هنرمندان حوزه تئاتر دانشگاهي درخصوص آن اتفاق نظر دارند، اين است که اين جشنواره از نظر سيستم برگزاري و برنامه ريزي هاي ساختاري در مقايسه با سالهاي گذشته شرايط مطلوب تري را براي حضور آنها فراهم کرده است. تنوع بخشها، قوت گرفتن نسبي بخش بين الملل و نظم در برگزاري عواملي هستند که کيفيت ساختاري يک جشنواره را تعيين مي کنند.
اميد دانشجويان تئاتري
محمود رضا رحيمي، مدرس و داور جشنواره تئاتر دانشجويي بحث درباره جشنواره را اين گونه آغاز مي کند: جشنواره تئاتر دانشگاهي حرکتي است که از سوي مجمع کانونهاي دانشگاهي زيرنظر وزارت علوم و با زحمت مسؤولان تئاتري و غيرتئاتري به وجود آمد و اکنون توانسته است مسيرش را بيش از 10 دوره ادامه دهد. من هم در چند سال گذشته اين توفيق را داشته ام که به عنوان بازبين و داور از نزديک شاهد باور عميق و تلاش دانشجويان باشم.بايد اعتراف کنم به واقع يکي از اميدهاي دانشجويان ما حضور در اين جشنواره است. رحيمي دائمي شدن دبيرخانه جشنواره تئاتر دانشجويي را کاملا مثبت ارزيابي مي کند و ادامه مي دهد: اين مسأله امکان برنامه ريزي درازمدت را براي برگزارکنندگان جشنواره فراهم کرده و قطعاً از نظر کمي باعث بهبود اجراي بخشهاي متعدد اين جشنواره شده است. از نظر کيفي نيز معتقدم دانشجويان حالا ديگر با اطمينان بيشتر به برنامه ريزي يک ساله دست مي زنند. به عنوان يک گزارش دهنده که درون اين رويداد بوده ام، صادقانه بگويم که کارهاي آنها به لحاظ کيفي با رشد چشمگيري مواجه بوده است.حتي حضور بين المللي هم از شاخصه هاي رشد و بهبود جشنواره بوده و به همين نسبت آثار دانشجويان ما نيز مضامين جهاني را در برگرفته است. امسال ما درون جشنواره ورک شاپ هاي بين المللي و آثار خوب خارجي داريم که يک اتفاق خوب محسوب مي شوند.
تئاتر دانشگاهي، بايد منتقد باشد
اما چيستا يثربي، مدرس دانشگاه با اين نظر که تئاتر دانشگاهي با رشد و پويايي همراه بوده، چندان موافق نيست.وي مي گويد: با وجود اينکه در حال حاضر بهترين دوستانم از دانشجويان تئاتر هستند و نمي خواهم منکر خيلي از فعاليتهايشان بشوم، اما معتقدم تئاتر دانشجويي ما پويايي خودش را از دست داده است. دوراني که من تازه کار نقدنويسي را شروع کرده بودم، تئاترهاي دانشجويي بهترين آثار نمايشي بودند و يادم مي آيد آن زمان براي ديدن تئاتر در پلاتوهاي دانشگاه هنر، تالار مولوي و خانه نمايش اداره تئاتر روزشماري مي کردم و دلم مي خواست چند نمايش متفکرانه و شيوه اجرايي نوين را ببينم.
يثربي دو ويژگي مهم را در ميان نمايشهاي سالهاي پيش دانشجويان برمي شمارد: نخست آنکه نمايشها جسورانه بودند و موضوعات علاوه بر به روز بودن نگاهي جهاني داشتند و اين بيشتر به محتوا و مضمون کارها برمي گشت. دوم آنکه، نمايشها علاوه بر جسارت در طرح موضوع و محتوا از اينکه شيوه هاي نوين ساختار و فرم را هم بيازمايند، ابايي نداشند؛ به عنوان مثال، آن زمان کساني مثل محمدرحمانيان، مهتاب نصيرپور و علي عمراني که دانشجو بودند، کار مي کردند و الان همه آنها سرمايه هاي تئاتر کشور هستند و تئاتر بدنه را تشکيل داده اند.
يثربي مي افزايد: نکته ديگري که درباره تئاتر دانشجويي بايد به آن توجه کرد، اين است که اين تئاتر هيچ ربطي به تئاتر حرفه اي ندارد. پيشتاز و جسورانه است و ترسي از تجربه کردن ندارد؛ چون بايد ذهن سيال و هوشيار به مسائل باشد، پس تئاتر منتقد است.
فراموش شدگان!
سيزدهمين جشنواره بين المللي تئاتر دانشجويي با همه کاستي ها و قوتهايش تا چند روز ديگر مثل همه جشنها و رويدادهاي بزرگ تئاتري کشور پايان خواهد پذيرفت. خيلي ها همچنان معتقدند، ديگر چند سالي است اين جشنواره رونق، طراوت و نوآوريهاي پيشين را ندارد و برخي نيز خلاف اين را بيان مي کنند. مثلاً محمود رضا رحيمي يکي از اجراهاي سالهاي گذشته در تالار مولوي را نمونه مي آورد و مي گويد: در جريان اين اجرا تالار مولوي پر از تماشاگر بود و در طول آن نيز هيچ کس از سالن بيرون نرفت. اين نمايش يک کار خلاقه بدون کلام بود و در تمام مدت، توجه تماشاگر را به خود جلب کرده بود.
در حالي که رحيمي به کارهايي اشاره مي کند که در فرم، اثري خلاق به شمار مي آيند؛ اما به نظر مي رسد، مشکل اصلي تئاتر دانشجويي نه فرم، بلکه مضمون و محتواست. در چند سال گذشته چند نمايش دانشجويي را مي توان نمونه آورد که وقايع آن به حوزه هاي جديد و موضوعات تازه و نيز به مسائل روز جامعه مربوط باشد؟ چند کار را مي توان مثال زد که بازتاب دهنده مسائل و رويدادهاي امروز جامعه شان باشند؟ افکار، عقايد و ديدگاه هاي سياسي و اجتماعي دانشجويان چه جايگاهي در آثارشان دارند؟ در آسيب شناسي تئاتر دانشجويي بايد گفت، اصلي ترين و مهمترين نقطه ضعف آن، فراموش شدن دانشجويان و مسائل پيرامون خود دانشجويان است.اما متأسفانه در کشور ما مرز ميان اين نوع تئاتر با تئاتر حرفه اي از ميان رفته و هر دانشجويي به راحتي مي تواند کارش را در تئاتر شهر روي صحنه ببرد. دليل آن هم اين است که تئاتر دانشجويي تعريف، امکانات و سالن خاص خود را ندارد.
جلو نوآوري ها را نگيريم
دکتر قطب الدين صادقي، مدرس دانشگاه نيز وضعيت تئاتر دانشگاهي را چندان مطلوب ارزيابي نمي کند. صادقي به سالهاي گذشته اشاره مي کند و مي گويد: من چند سال داور جشنواره تئاتر دانشجويي بودم. در اين چند دوره، ما کوشيديم محدوديتها را تا آنجا که ممکن است از ميان برداريم تا جسارت بچه ها حفظ شود و جلوي نوآوريشان را نگرفته باشيم. من معتقدم تئاتر دانشگاهي بايد با جسارت همراه باشد. شکل و محتواي اين آثار بايد طراوت و نوآوري داشته باشند و دانشجويان سعي کنند اداي تئاتر حرفه اي را در نياورند.صادقي خروجي از اين گستره را آسيبي جدي براي تئاتر دانشجويي مي داند و مي افزايد: دومين آسيب اين تئاتر، فقر است. تئاتر دانشجويي اساساً فقير است. دانشجوها ايده هاي زيادي دارند و در بسياري مواقع هنرمندان پرتحرکي هستند، اما فقر اين تئاتر و کمبود امکانات آن باعث مي شود نتوانند از انرژيشان به نحوي مطلوب استفاده کنند. بنابراين براي بهبود وضعيت اين تئاتر ابتدا بايد برخي محدوديتها را از ميان برداشت، سپس دانش، جسارت و طراوت را به دانشجويان تزريق کرد و سپس امکانات را نيز در اختيار آنها قرار داد.
نظرها متفاوت است
محمدرضا شهبازي مدرس تئاتر، تئاتر دانشجويي را گستره مناسبي براي شکل گيري و به وجود آوردن تجربيات جديد مي داند و معتقد است: اصلاً دانشگاه محل کشف شرايط، ويژگي ها و متدهاي جديد است که با توجه به مطالعات و پروسه تحصيل امکان بروز شيوه هاي جديد را فراهم مي کند.
شهبازي مي گويد: من شخصاً با عنوان جايزه و جشنواره مخالفم. جشنواره هميشه زمينه و بستري براي گردهم آوردن برخي تجربيات جديد فراهم مي کند. در واقع جشنواره محل تبادل تجربيات است و اين اتفاق در جريان برگزاري آن هم براي شرکت کنندگان و هم براي تماشاگران رخ خواهد داد.
به روز بودن استادان و شرايط تحصيل
به هر حال آنچه مشخص است اينکه بهترين کار در کنار هم قرار دادن نقدها، تحليل ها و ديدگاه هاست تا جشنواره تئاتر دانشجويي پس از يک دهه بتواند در ادامه مسير موفق تر و پوياتر حرکت کند.
محمدرضا شهبازي در کنار بحثهاي مطرح شده حاصل کار دانشجويان در جشنواره هاي دانشجويي را ترکيبي از آموزش و توانايي هاي خود دانشجو مي داند و معتقد است، به روز بودن اطلاعات استادان و شرايط تحصيل در دانشگاه تاثير زيادي در شکل گيري اين روند دارد.
وي در عين حال جشنواره زدگي، جايزه و مسائل مالي را هم مهم مي داند و مي گويد: خيلي از دانشجوها براي دريافت جايزه و رتبه کاري در جشنواره شرکت مي کنند. خيلي ها هم نمي توانند وارد اين عرصه بشوند. اين عده استعداد کار کردن را دارند، اما شرايط کار کردن به سختي برايشان فراهم مي شود. اين مشکل روز به روز در ميان دانشجويان بيشتر مي شود و به همين دليل ممکن است جشنواره هاي پيشين از جشنواره هاي چند سال اخير بهتر بوده اند.
دانشجویی یا آماتور
http://www.theatrema.com/index.php?module=pagesetter&type=file&func=get&tid=1&fid=image&pid=3051
مهدي نصيري - سيزدهمين جشنواره بين المللي تئاتر دانشگاهي، چند روزي است با اجراي نمايشهاي مختلف ايراني و خارجي در سالنهاي مختلف دانشگاه ها و نيز خانه نمايش و تالارهاي مولوي آغاز به کار کرده است. اين در حالي است که اين روزها اهالي تئاتر در حال برگزاري مراسم مربوط به ارديبهشت تئاتر ايران نيز مي باشند.
ويترين آينده تئاتر
بسياري از کارشناسان معتقدند، جشنواره تئاتر دانشجويي مي تواند ويترين آينده تئاتر کشور باشد. به همين دليل هم هست که اين جشنواره با همه کاستي ها و توانايي هايش همواره با حساسيت هاي خاصي همراه بوده است. خيلي از نگاه ها که بيشتر منتقدانه اند، از دور و نزديک اين رويداد مهم تئاتري را زير نظر دارند و شايد به عنوان توانمندي تئاتر آينده انتظارات زيادي هم از آن داشته باشند، اما هرچه باشد، آنچه مهم است اينکه جشنواره تئاتر دانشگاهي اکنون پس از يک دهه برگزاري توانسته است دست کم به لحاظ ساختار اجرايي جايگاه ثبت شده و درخوري بيابد.
هر روز بهتر از ديروز؟
البته تغيير نام اين جشنواره از دانشجويي به دانشگاهي جزو مواردي است که احتمال تغيير ساختار جشنواره را نيز ممکن مي کند. در واقع اين امر شايد گستره نامحدودتري از آثار را شامل شود و شکل جشنواره را از حوزه دانشجويي و خاص آن خارج کند. دانشگاهي شدن جشنواره بخشهايي را در کنار آثار دانشجويي قرار مي دهد که مي توانند اصلاً مربوط به حوزه دانشجويي نباشند.
از سوي ديگر، دايمي شدن دبيرخانه جشنواره از چند سال پيش از مهمترين عواملي بود که باعث شد اين رويداد هنري به گونه تثبيت شده تر ادامه يابد و مسلماً با نتايج مطلوب تري نيز (دست کم از نظر سخت افزاري) همراه باشد. آنچه امروز بيشتر هنرمندان حوزه تئاتر دانشگاهي درخصوص آن اتفاق نظر دارند، اين است که اين جشنواره از نظر سيستم برگزاري و برنامه ريزي هاي ساختاري در مقايسه با سالهاي گذشته شرايط مطلوب تري را براي حضور آنها فراهم کرده است. تنوع بخشها، قوت گرفتن نسبي بخش بين الملل و نظم در برگزاري عواملي هستند که کيفيت ساختاري يک جشنواره را تعيين مي کنند.
اميد دانشجويان تئاتري
محمود رضا رحيمي، مدرس و داور جشنواره تئاتر دانشجويي بحث درباره جشنواره را اين گونه آغاز مي کند: جشنواره تئاتر دانشگاهي حرکتي است که از سوي مجمع کانونهاي دانشگاهي زيرنظر وزارت علوم و با زحمت مسؤولان تئاتري و غيرتئاتري به وجود آمد و اکنون توانسته است مسيرش را بيش از 10 دوره ادامه دهد. من هم در چند سال گذشته اين توفيق را داشته ام که به عنوان بازبين و داور از نزديک شاهد باور عميق و تلاش دانشجويان باشم.بايد اعتراف کنم به واقع يکي از اميدهاي دانشجويان ما حضور در اين جشنواره است. رحيمي دائمي شدن دبيرخانه جشنواره تئاتر دانشجويي را کاملا مثبت ارزيابي مي کند و ادامه مي دهد: اين مسأله امکان برنامه ريزي درازمدت را براي برگزارکنندگان جشنواره فراهم کرده و قطعاً از نظر کمي باعث بهبود اجراي بخشهاي متعدد اين جشنواره شده است. از نظر کيفي نيز معتقدم دانشجويان حالا ديگر با اطمينان بيشتر به برنامه ريزي يک ساله دست مي زنند. به عنوان يک گزارش دهنده که درون اين رويداد بوده ام، صادقانه بگويم که کارهاي آنها به لحاظ کيفي با رشد چشمگيري مواجه بوده است.حتي حضور بين المللي هم از شاخصه هاي رشد و بهبود جشنواره بوده و به همين نسبت آثار دانشجويان ما نيز مضامين جهاني را در برگرفته است. امسال ما درون جشنواره ورک شاپ هاي بين المللي و آثار خوب خارجي داريم که يک اتفاق خوب محسوب مي شوند.
تئاتر دانشگاهي، بايد منتقد باشد
اما چيستا يثربي، مدرس دانشگاه با اين نظر که تئاتر دانشگاهي با رشد و پويايي همراه بوده، چندان موافق نيست.وي مي گويد: با وجود اينکه در حال حاضر بهترين دوستانم از دانشجويان تئاتر هستند و نمي خواهم منکر خيلي از فعاليتهايشان بشوم، اما معتقدم تئاتر دانشجويي ما پويايي خودش را از دست داده است. دوراني که من تازه کار نقدنويسي را شروع کرده بودم، تئاترهاي دانشجويي بهترين آثار نمايشي بودند و يادم مي آيد آن زمان براي ديدن تئاتر در پلاتوهاي دانشگاه هنر، تالار مولوي و خانه نمايش اداره تئاتر روزشماري مي کردم و دلم مي خواست چند نمايش متفکرانه و شيوه اجرايي نوين را ببينم.
يثربي دو ويژگي مهم را در ميان نمايشهاي سالهاي پيش دانشجويان برمي شمارد: نخست آنکه نمايشها جسورانه بودند و موضوعات علاوه بر به روز بودن نگاهي جهاني داشتند و اين بيشتر به محتوا و مضمون کارها برمي گشت. دوم آنکه، نمايشها علاوه بر جسارت در طرح موضوع و محتوا از اينکه شيوه هاي نوين ساختار و فرم را هم بيازمايند، ابايي نداشند؛ به عنوان مثال، آن زمان کساني مثل محمدرحمانيان، مهتاب نصيرپور و علي عمراني که دانشجو بودند، کار مي کردند و الان همه آنها سرمايه هاي تئاتر کشور هستند و تئاتر بدنه را تشکيل داده اند.
يثربي مي افزايد: نکته ديگري که درباره تئاتر دانشجويي بايد به آن توجه کرد، اين است که اين تئاتر هيچ ربطي به تئاتر حرفه اي ندارد. پيشتاز و جسورانه است و ترسي از تجربه کردن ندارد؛ چون بايد ذهن سيال و هوشيار به مسائل باشد، پس تئاتر منتقد است.
فراموش شدگان!
سيزدهمين جشنواره بين المللي تئاتر دانشجويي با همه کاستي ها و قوتهايش تا چند روز ديگر مثل همه جشنها و رويدادهاي بزرگ تئاتري کشور پايان خواهد پذيرفت. خيلي ها همچنان معتقدند، ديگر چند سالي است اين جشنواره رونق، طراوت و نوآوريهاي پيشين را ندارد و برخي نيز خلاف اين را بيان مي کنند. مثلاً محمود رضا رحيمي يکي از اجراهاي سالهاي گذشته در تالار مولوي را نمونه مي آورد و مي گويد: در جريان اين اجرا تالار مولوي پر از تماشاگر بود و در طول آن نيز هيچ کس از سالن بيرون نرفت. اين نمايش يک کار خلاقه بدون کلام بود و در تمام مدت، توجه تماشاگر را به خود جلب کرده بود.
در حالي که رحيمي به کارهايي اشاره مي کند که در فرم، اثري خلاق به شمار مي آيند؛ اما به نظر مي رسد، مشکل اصلي تئاتر دانشجويي نه فرم، بلکه مضمون و محتواست. در چند سال گذشته چند نمايش دانشجويي را مي توان نمونه آورد که وقايع آن به حوزه هاي جديد و موضوعات تازه و نيز به مسائل روز جامعه مربوط باشد؟ چند کار را مي توان مثال زد که بازتاب دهنده مسائل و رويدادهاي امروز جامعه شان باشند؟ افکار، عقايد و ديدگاه هاي سياسي و اجتماعي دانشجويان چه جايگاهي در آثارشان دارند؟ در آسيب شناسي تئاتر دانشجويي بايد گفت، اصلي ترين و مهمترين نقطه ضعف آن، فراموش شدن دانشجويان و مسائل پيرامون خود دانشجويان است.اما متأسفانه در کشور ما مرز ميان اين نوع تئاتر با تئاتر حرفه اي از ميان رفته و هر دانشجويي به راحتي مي تواند کارش را در تئاتر شهر روي صحنه ببرد. دليل آن هم اين است که تئاتر دانشجويي تعريف، امکانات و سالن خاص خود را ندارد.
جلو نوآوري ها را نگيريم
دکتر قطب الدين صادقي، مدرس دانشگاه نيز وضعيت تئاتر دانشگاهي را چندان مطلوب ارزيابي نمي کند. صادقي به سالهاي گذشته اشاره مي کند و مي گويد: من چند سال داور جشنواره تئاتر دانشجويي بودم. در اين چند دوره، ما کوشيديم محدوديتها را تا آنجا که ممکن است از ميان برداريم تا جسارت بچه ها حفظ شود و جلوي نوآوريشان را نگرفته باشيم. من معتقدم تئاتر دانشگاهي بايد با جسارت همراه باشد. شکل و محتواي اين آثار بايد طراوت و نوآوري داشته باشند و دانشجويان سعي کنند اداي تئاتر حرفه اي را در نياورند.صادقي خروجي از اين گستره را آسيبي جدي براي تئاتر دانشجويي مي داند و مي افزايد: دومين آسيب اين تئاتر، فقر است. تئاتر دانشجويي اساساً فقير است. دانشجوها ايده هاي زيادي دارند و در بسياري مواقع هنرمندان پرتحرکي هستند، اما فقر اين تئاتر و کمبود امکانات آن باعث مي شود نتوانند از انرژيشان به نحوي مطلوب استفاده کنند. بنابراين براي بهبود وضعيت اين تئاتر ابتدا بايد برخي محدوديتها را از ميان برداشت، سپس دانش، جسارت و طراوت را به دانشجويان تزريق کرد و سپس امکانات را نيز در اختيار آنها قرار داد.
نظرها متفاوت است
محمدرضا شهبازي مدرس تئاتر، تئاتر دانشجويي را گستره مناسبي براي شکل گيري و به وجود آوردن تجربيات جديد مي داند و معتقد است: اصلاً دانشگاه محل کشف شرايط، ويژگي ها و متدهاي جديد است که با توجه به مطالعات و پروسه تحصيل امکان بروز شيوه هاي جديد را فراهم مي کند.
شهبازي مي گويد: من شخصاً با عنوان جايزه و جشنواره مخالفم. جشنواره هميشه زمينه و بستري براي گردهم آوردن برخي تجربيات جديد فراهم مي کند. در واقع جشنواره محل تبادل تجربيات است و اين اتفاق در جريان برگزاري آن هم براي شرکت کنندگان و هم براي تماشاگران رخ خواهد داد.
به روز بودن استادان و شرايط تحصيل
به هر حال آنچه مشخص است اينکه بهترين کار در کنار هم قرار دادن نقدها، تحليل ها و ديدگاه هاست تا جشنواره تئاتر دانشجويي پس از يک دهه بتواند در ادامه مسير موفق تر و پوياتر حرکت کند.
محمدرضا شهبازي در کنار بحثهاي مطرح شده حاصل کار دانشجويان در جشنواره هاي دانشجويي را ترکيبي از آموزش و توانايي هاي خود دانشجو مي داند و معتقد است، به روز بودن اطلاعات استادان و شرايط تحصيل در دانشگاه تاثير زيادي در شکل گيري اين روند دارد.
وي در عين حال جشنواره زدگي، جايزه و مسائل مالي را هم مهم مي داند و مي گويد: خيلي از دانشجوها براي دريافت جايزه و رتبه کاري در جشنواره شرکت مي کنند. خيلي ها هم نمي توانند وارد اين عرصه بشوند. اين عده استعداد کار کردن را دارند، اما شرايط کار کردن به سختي برايشان فراهم مي شود. اين مشکل روز به روز در ميان دانشجويان بيشتر مي شود و به همين دليل ممکن است جشنواره هاي پيشين از جشنواره هاي چند سال اخير بهتر بوده اند.