ریپورتر
2nd May 2010, 04:29 PM
شرکت نروژی سیمیکن (Simicon) مراحل پایانی طرحی را می گذراند که در تاریخ هواپیماسازی جهان سابقه نداشته است. این طرح، هواپیمای بدون سرنشینی است که شبیه بشقاب پرنده بوده و مثل هلی کوپتر از زمین بلند می شود و مانند یک جت جنگنده باسرعت بسیار زیاد به پرواز درمی آید.
هیچ کشور و هیچ کمپانی سازنده ای تا به حال نتوانسته وسیله پرنده ای بسازد که قادر به ترکیب توانایی های بهینه هلی کوپتر با خصوصیات یک هواپیمای جت باشد. حتی امریکایی ها با داشتن شرکت بزرگ بوئینگ هنوز از عهده چنین طرحی برنیامده اند.
نه تنها امریکا بلکه تلاش های روسیه، فرانسه و تمام گروه ها و شرکت هایی که در زمینه فنون پروازی مشغول فعالیت هستند برای ساخت چنین وسیله پرنده ای بی نتیجه بوده است. محققان و سازندگان نروژی شرکت سیمیکن اکنون دیگر باور دارند که با تکیه بر توانایی های شخصی شان و بدون تقلید از مدل های شرکت های بزرگ، قادر به ساخت وسیله پرنده ای شده اند که توانایی بلندشدن، اوج گرفتن و همچنین فرود عمودی را داراست و در کنار آن با سرعت بالایی هم پرواز می کند. این فناوری جدید، دگرگونی بزرگی در ساخت هواپیماهای بدون سرنشین را به ارمغان خواهد آورد.
هواپیماهای بدون سرنشین که به UCAV معروفند کارایی بسیاری دارند. برای مثال استفاده ارتش امریکا در جنگ های مختلف علیه تروریست ها به ویژه در افغانستان و عراق از این نوع هواپیماها موجب کاهش چشمگیر تلفات و مجروحین در نیروی هوایی و زمینی هم در موارد شناسایی و هم در عملیات های حمله شد. هواپیماهای بدون سرنشین ارتش امریکا مجهز به مجموعه ای از حسگرهای مختلف بودند و توانایی پرواز بر فراز مناطق جنگی و دادن گزارش های لحظه به لحظه از صحنه های نبرد به مرکز فرماندهی و واحد مرکزی عملیات را داشتند.
اما هواپیماهای بدون سرنشین امروزی موانع بسیار زیادی را بر سر راه خود دارند. UCAVهای ارتش امریکا که در افغانستان مورد استفاده قرار گرفتند، نیازمند باندهای فرود هواپیماهای سرنشین دار بودند. به طور مثال مدل پریدتور (Pridator) از شرکت جنرال اتمیکس امریکا به ۶۵۰ متر باند فرود نیاز دارد یا مدل گلوبال هاوک از شرکت نورث روپ گرومن نیازمند یک باند یک کیلومتری برای پرواز و فرود آمدن است. هواپیماهای بدون سرنشین امروزی دارای فناوری هایی نیستند که به آنها امکان بلند شدن و خیز عمودی و همچنین سرعت بالا در هنگام پرواز بدهد. بیش از ۱۵۰ مدل UCAV در سال های اخیر طراحی شده اند، اما هیچ کدام ترکیبی از خصوصیاتی چون پرش و فرود عمودی، سرعت بالا و توانایی ساکن و شناور ماندن در هوا را یکجا در خود ندارد. آنها حتی فاقد دستگاه ها و امکاناتی هستند که فقط پرواز صعودی و رو به بالا را برایشان ممکن سازد. بنابراین نیازمند باندهای معمولی و مورد استفاده هواپیماهای سرنشین دار برای پرواز و فرود هستند. در نتیجه هواپیماهای بدون سرنشین امروزی نمی توانند از هر نقطه دلخواه به حرکت درآیند و کارایی داشته باشند. آنها همچنین در کنترل فرودشان به صورت معمول و مانند یک هواپیمای سرنشین دار معمولی، حادثه ساز هستند و اگر هنگام فرود ناموفق حمل کنند، از بین می روند. همین امر موجب بروز مشکلات و به تبع آن مخالفت هایی در استفاده از این نوع هواپیماها شده است. در مقابل چنین محدودیت هایی برای استفاده از UCAVها، جالب است بدانید که ابداع جدید شرکت نروژی سیمیکن که
(Simicon Rotor Craft (SRC نام گذاری شده است و در دو مدل MK۱ و MK۲مراحل پایانی تولید را می گذراند، حتی می تواند از پشت بارکش خود نیز بلند شده و به صورت عمودی پرواز کند. یعنی چیزی شبیه به آنچه در فیلم های سینمایی علمی - تخیلی دیده می شود. SRCها نسل جدیدی از هواپیماهای بدون سرنشین را به دنیا معرفی کرده اند که در آن برای تمام موانع موجود بر سر راه یک UCAV راه حل هایی اتخاذ شده است.
شکل ظاهری SRC شبیه به سایر UCAVها است. بدنه دایره ای شکل آن شکلی شبیه به یک مقطع آیرودینامیکی دارد و دارای تیغه های ملخ جمع شدنی است که با سرعت گرفتن هواپیما و به کار افتادن موتور جت آن، به درون بال ها هدایت می شود. وقتی این هواپیمای بدون سرنشین به کمک ملخ متحرک خود به صورت عمودی از زمین بلند می شود، موتور جتی که در آن طراحی شده است شروع به کار می کند تا آن را به جلو براند. با به کار افتادن موتور جت، تیغه های ملخ جمع می شوند.
این تیغه ها می توانند هنگامی که هواپیما دوباره نیازمند ساکن ماندن در هوا یا فرود باشد، باز شده و به کار گرفته شوند و باعث فرود کاملاً قائم آن شوند، درست مانند یک هلی کوپتر. برای جلوگیری از چرخش این هواپیما به دور خود، پیشرانه های کناری موتور جت در جهت مخالف حرکت تیغه های ملخ اصلی می گردند و اثر کارایی ملخ را در به گردش درآوردن هواپیما خنثی می کنند. «رگنوالد اترلی» یکی از طراحان و مهندسان شرکت سیمیکن عقیده دارد که ایمن ترین و آسان ترین راه برای رسیدن به سرعت بالا از سرعت کم در یک سفر هوایی با وسیله ملخ دار، حذف ملخ ها در مقابل جریان باد است. یعنی کاری که در این UCAV به خوبی به انجام رسیده است و شکل ظاهری آن را هم شبیه سایر UCAVها کرده است. SRC بر پایه ساده سازی اصول و قواعد علمی پیچیده هلی کوپتر در کنار سیستم های پیشرفته هواپیمای جت ساخته شده است. بنابراین قادر به انجام فرود عمودی و مانور فوق العاده در سرعت بالا است. یک موتور جت هم پیشرانه حرکت این هواپیما را در سرعت بالا فراهم می کند و باعث ترکیب دو قابلیت مهم برای یک وسیله پرنده می شود. هلی کوپتر معمولی به وسیله مجموعه گردنده هایی که با ملخ مرکزی راس آن در ارتباطند، از زمین بلند می شود. در UCAV ملخ دار پیشرفته کمپانی سیمیکن، این ملخ مرکزی با وجود اهمیت آن در هدایت وسیله، حذف شده است. در SRC هدایت هواپیما به وسیله حرکت دادن مرکز چرخش نسبت به سطح کوچک واقع در بال آن صورت می گیرد. با وجود اینکه این اصول و قواعد حرکتی با مدل های معمول تفاوت های زیادی دارند ولی نتیجه آنها یکسان است. قدرت بلند شدن و حرکت و مانور در تمام جهت ها در آنها (هواپیماهای بدون سرنشین) یکسان است با این تفاوت که تکنولوژی جدید SRC با بهره گیری از یک موتور کوچک جت، سرعت بالایی را هم برای آن فراهم می کند.
تا به حال هیچ شرکت سازنده ای در ملخ مرکزی یک هلی کوپتر تغییر ایجاد نکرده و سیمیکن اولین شرکتی است که این فناوری را به نام خود ثبت کرده است. طراحان این شرکت در واقع توانسته اند با حذف ملخ مرکزی از قطعه مکانیکی که بسیار آسیب پذیر و نگهداری و تعمیر آن با مشکلات فراوانی همراه است، صرف نظر کنند. در مقایسه با هواپیماهای بدون سرنشین امروزی که همگی مصارف نظامی دارند، کمپانی سیمیکن به دنبال کسب جایگاه در بازار غیرنظامی است. طبق گفته طراحان نروژی، SRC می تواند برای مثال کار کنترل ساحل را در مواقعی که فاجعه ای مانند نشت نفت از نفتکش ها به دریا اتفاق می افتد، بر عهده بگیرد یا مکان هایی را که به وسیله هلی کوپتر قابل بررسی نیست، کنترل کند. البته در حال حاضر زمان دقیقی در رابطه با اتمام پروژه ساخت این هواپیمای بدون سرنشین نیم تنی اعلام نشده ولی تا اواسط سال ۲۰۰۷ میلادی ساخت و تولید SRC به پایان می رسد.
تاکنون پروژه SRC توسط سازمان ها و نهادهای گوناگون از جمله هیات تحقیق نروژ، صندوق تجارت و صنعت نروژ و نیز صندوق توسعه منطقه ای اسکاندیناوی و از همه مهمتر وزارت دفاع نروژ پشتیبانی مالی شده است و ارتش نروژ نیز تمایل خود را برای استفاده از این هواپیمای بدون سرنشین اعلام کرده است.
تیم ۳ نفره طراحی SRC بر این باورند که سازمان های نظامی و غیرنظامی از نمونه طراحی شده آنها استقبال می کنند و تا به حال نیز سازمان هایی غیرنظامی از ژاپن و ایالات متحده جزء اولین استقبال کننده ها بوده اند. از سوی دیگر بازار هواپیماهای بدون سرنشین نسبت به هواپیماهای سرنشین دار از مدل های غیرمعمول و طراحی های عجیب و غریب بیشتر استقبال می کند، زیرا در هواپیماهای بدون سرنشین، امنیت به عنوان اولین و مهمترین مساله بررسی نمی شود، بلکه نوع کارایی و عملکرد آن مهمترین مساله است. مهندسان شرکت سیمیکن بر این عقیده اند که به زودی روزی فرا می رسد که به UCAVهای خود در آسمان اشاره کنند و به مردمی که نظاره گر آن هستند، بفهمانند که شیئی که مشاهده می کنند، یک هواپیمای بدون سرنشین است نه یک بشقاب پرنده.
هیچ کشور و هیچ کمپانی سازنده ای تا به حال نتوانسته وسیله پرنده ای بسازد که قادر به ترکیب توانایی های بهینه هلی کوپتر با خصوصیات یک هواپیمای جت باشد. حتی امریکایی ها با داشتن شرکت بزرگ بوئینگ هنوز از عهده چنین طرحی برنیامده اند.
نه تنها امریکا بلکه تلاش های روسیه، فرانسه و تمام گروه ها و شرکت هایی که در زمینه فنون پروازی مشغول فعالیت هستند برای ساخت چنین وسیله پرنده ای بی نتیجه بوده است. محققان و سازندگان نروژی شرکت سیمیکن اکنون دیگر باور دارند که با تکیه بر توانایی های شخصی شان و بدون تقلید از مدل های شرکت های بزرگ، قادر به ساخت وسیله پرنده ای شده اند که توانایی بلندشدن، اوج گرفتن و همچنین فرود عمودی را داراست و در کنار آن با سرعت بالایی هم پرواز می کند. این فناوری جدید، دگرگونی بزرگی در ساخت هواپیماهای بدون سرنشین را به ارمغان خواهد آورد.
هواپیماهای بدون سرنشین که به UCAV معروفند کارایی بسیاری دارند. برای مثال استفاده ارتش امریکا در جنگ های مختلف علیه تروریست ها به ویژه در افغانستان و عراق از این نوع هواپیماها موجب کاهش چشمگیر تلفات و مجروحین در نیروی هوایی و زمینی هم در موارد شناسایی و هم در عملیات های حمله شد. هواپیماهای بدون سرنشین ارتش امریکا مجهز به مجموعه ای از حسگرهای مختلف بودند و توانایی پرواز بر فراز مناطق جنگی و دادن گزارش های لحظه به لحظه از صحنه های نبرد به مرکز فرماندهی و واحد مرکزی عملیات را داشتند.
اما هواپیماهای بدون سرنشین امروزی موانع بسیار زیادی را بر سر راه خود دارند. UCAVهای ارتش امریکا که در افغانستان مورد استفاده قرار گرفتند، نیازمند باندهای فرود هواپیماهای سرنشین دار بودند. به طور مثال مدل پریدتور (Pridator) از شرکت جنرال اتمیکس امریکا به ۶۵۰ متر باند فرود نیاز دارد یا مدل گلوبال هاوک از شرکت نورث روپ گرومن نیازمند یک باند یک کیلومتری برای پرواز و فرود آمدن است. هواپیماهای بدون سرنشین امروزی دارای فناوری هایی نیستند که به آنها امکان بلند شدن و خیز عمودی و همچنین سرعت بالا در هنگام پرواز بدهد. بیش از ۱۵۰ مدل UCAV در سال های اخیر طراحی شده اند، اما هیچ کدام ترکیبی از خصوصیاتی چون پرش و فرود عمودی، سرعت بالا و توانایی ساکن و شناور ماندن در هوا را یکجا در خود ندارد. آنها حتی فاقد دستگاه ها و امکاناتی هستند که فقط پرواز صعودی و رو به بالا را برایشان ممکن سازد. بنابراین نیازمند باندهای معمولی و مورد استفاده هواپیماهای سرنشین دار برای پرواز و فرود هستند. در نتیجه هواپیماهای بدون سرنشین امروزی نمی توانند از هر نقطه دلخواه به حرکت درآیند و کارایی داشته باشند. آنها همچنین در کنترل فرودشان به صورت معمول و مانند یک هواپیمای سرنشین دار معمولی، حادثه ساز هستند و اگر هنگام فرود ناموفق حمل کنند، از بین می روند. همین امر موجب بروز مشکلات و به تبع آن مخالفت هایی در استفاده از این نوع هواپیماها شده است. در مقابل چنین محدودیت هایی برای استفاده از UCAVها، جالب است بدانید که ابداع جدید شرکت نروژی سیمیکن که
(Simicon Rotor Craft (SRC نام گذاری شده است و در دو مدل MK۱ و MK۲مراحل پایانی تولید را می گذراند، حتی می تواند از پشت بارکش خود نیز بلند شده و به صورت عمودی پرواز کند. یعنی چیزی شبیه به آنچه در فیلم های سینمایی علمی - تخیلی دیده می شود. SRCها نسل جدیدی از هواپیماهای بدون سرنشین را به دنیا معرفی کرده اند که در آن برای تمام موانع موجود بر سر راه یک UCAV راه حل هایی اتخاذ شده است.
شکل ظاهری SRC شبیه به سایر UCAVها است. بدنه دایره ای شکل آن شکلی شبیه به یک مقطع آیرودینامیکی دارد و دارای تیغه های ملخ جمع شدنی است که با سرعت گرفتن هواپیما و به کار افتادن موتور جت آن، به درون بال ها هدایت می شود. وقتی این هواپیمای بدون سرنشین به کمک ملخ متحرک خود به صورت عمودی از زمین بلند می شود، موتور جتی که در آن طراحی شده است شروع به کار می کند تا آن را به جلو براند. با به کار افتادن موتور جت، تیغه های ملخ جمع می شوند.
این تیغه ها می توانند هنگامی که هواپیما دوباره نیازمند ساکن ماندن در هوا یا فرود باشد، باز شده و به کار گرفته شوند و باعث فرود کاملاً قائم آن شوند، درست مانند یک هلی کوپتر. برای جلوگیری از چرخش این هواپیما به دور خود، پیشرانه های کناری موتور جت در جهت مخالف حرکت تیغه های ملخ اصلی می گردند و اثر کارایی ملخ را در به گردش درآوردن هواپیما خنثی می کنند. «رگنوالد اترلی» یکی از طراحان و مهندسان شرکت سیمیکن عقیده دارد که ایمن ترین و آسان ترین راه برای رسیدن به سرعت بالا از سرعت کم در یک سفر هوایی با وسیله ملخ دار، حذف ملخ ها در مقابل جریان باد است. یعنی کاری که در این UCAV به خوبی به انجام رسیده است و شکل ظاهری آن را هم شبیه سایر UCAVها کرده است. SRC بر پایه ساده سازی اصول و قواعد علمی پیچیده هلی کوپتر در کنار سیستم های پیشرفته هواپیمای جت ساخته شده است. بنابراین قادر به انجام فرود عمودی و مانور فوق العاده در سرعت بالا است. یک موتور جت هم پیشرانه حرکت این هواپیما را در سرعت بالا فراهم می کند و باعث ترکیب دو قابلیت مهم برای یک وسیله پرنده می شود. هلی کوپتر معمولی به وسیله مجموعه گردنده هایی که با ملخ مرکزی راس آن در ارتباطند، از زمین بلند می شود. در UCAV ملخ دار پیشرفته کمپانی سیمیکن، این ملخ مرکزی با وجود اهمیت آن در هدایت وسیله، حذف شده است. در SRC هدایت هواپیما به وسیله حرکت دادن مرکز چرخش نسبت به سطح کوچک واقع در بال آن صورت می گیرد. با وجود اینکه این اصول و قواعد حرکتی با مدل های معمول تفاوت های زیادی دارند ولی نتیجه آنها یکسان است. قدرت بلند شدن و حرکت و مانور در تمام جهت ها در آنها (هواپیماهای بدون سرنشین) یکسان است با این تفاوت که تکنولوژی جدید SRC با بهره گیری از یک موتور کوچک جت، سرعت بالایی را هم برای آن فراهم می کند.
تا به حال هیچ شرکت سازنده ای در ملخ مرکزی یک هلی کوپتر تغییر ایجاد نکرده و سیمیکن اولین شرکتی است که این فناوری را به نام خود ثبت کرده است. طراحان این شرکت در واقع توانسته اند با حذف ملخ مرکزی از قطعه مکانیکی که بسیار آسیب پذیر و نگهداری و تعمیر آن با مشکلات فراوانی همراه است، صرف نظر کنند. در مقایسه با هواپیماهای بدون سرنشین امروزی که همگی مصارف نظامی دارند، کمپانی سیمیکن به دنبال کسب جایگاه در بازار غیرنظامی است. طبق گفته طراحان نروژی، SRC می تواند برای مثال کار کنترل ساحل را در مواقعی که فاجعه ای مانند نشت نفت از نفتکش ها به دریا اتفاق می افتد، بر عهده بگیرد یا مکان هایی را که به وسیله هلی کوپتر قابل بررسی نیست، کنترل کند. البته در حال حاضر زمان دقیقی در رابطه با اتمام پروژه ساخت این هواپیمای بدون سرنشین نیم تنی اعلام نشده ولی تا اواسط سال ۲۰۰۷ میلادی ساخت و تولید SRC به پایان می رسد.
تاکنون پروژه SRC توسط سازمان ها و نهادهای گوناگون از جمله هیات تحقیق نروژ، صندوق تجارت و صنعت نروژ و نیز صندوق توسعه منطقه ای اسکاندیناوی و از همه مهمتر وزارت دفاع نروژ پشتیبانی مالی شده است و ارتش نروژ نیز تمایل خود را برای استفاده از این هواپیمای بدون سرنشین اعلام کرده است.
تیم ۳ نفره طراحی SRC بر این باورند که سازمان های نظامی و غیرنظامی از نمونه طراحی شده آنها استقبال می کنند و تا به حال نیز سازمان هایی غیرنظامی از ژاپن و ایالات متحده جزء اولین استقبال کننده ها بوده اند. از سوی دیگر بازار هواپیماهای بدون سرنشین نسبت به هواپیماهای سرنشین دار از مدل های غیرمعمول و طراحی های عجیب و غریب بیشتر استقبال می کند، زیرا در هواپیماهای بدون سرنشین، امنیت به عنوان اولین و مهمترین مساله بررسی نمی شود، بلکه نوع کارایی و عملکرد آن مهمترین مساله است. مهندسان شرکت سیمیکن بر این عقیده اند که به زودی روزی فرا می رسد که به UCAVهای خود در آسمان اشاره کنند و به مردمی که نظاره گر آن هستند، بفهمانند که شیئی که مشاهده می کنند، یک هواپیمای بدون سرنشین است نه یک بشقاب پرنده.