LaDy Ds DeMoNa
18th April 2010, 11:07 PM
http://theater.ir/data/uploads/news/img/tb/29184_Y_neshaste%20k18Apr10122004pm.jpg (http://theater.ir/data/uploads/news/img/29184_Y_neshaste%20k18Apr10122004pm.jpg)
رضا آشفته: نشست نقد وبررسی نمایش "خدا در آلتونا حرف میزند"، با حضور مسعود دلخواه ( کارگردان و دراماتورژ)، محمد ابراهیمیان(نویسنده)، محبوبه بیات و حمیدرضا هدایتی( بازیگر) و حسین پیشکار (آهنگساز)، رضا آشفته و فروغ سجادپور(منتقد) در پاتوق فرهنگی خبرآنلاین برگزار شد.
به گزارش سایت ایران تئاتر، در ابتدای جلسه "رضا آشفته" پیشنهاد داد که در دو مورد اساسی می‌توان بحث درباره این نمایش را آغاز کرد. یکی بحث درباره بینامتنیت است که با توجه به آنکه مسائل امروز در تقابل با شاهنامه و ارتباط رستم و سهراب و همچنین داشتن توجهی به نمایشنامه "گوشه‌نشینان آلتونای" ژان پل سارتر نوشته شده است. مورد دوم به تنوع میزانسن در کارگردانی برمی‌گردد که باعث ایجاد ابعاد زیبایی شناسانه در نمایش می‌شود.
"مسعود دلخواه" به هماهنگی و توافقات کارگردان و نویسنده اشاره کرد که خود باعث شده هر دو از برخی از تمایلات چشم بپوشند تا در واقع با توافق هم اجرایی واحد شکل بگیرد. ابراهیمیان نیز حضور شاهنامه را مترادف با بررسی مسائل و اشتباهات تاریخی ما دانست. مساله پسرکشی که حالا به گونه‌ای دیگر منجر بر پدرکشی شده است. "محبوبه بیات" هم این نویسنده را جسور تلقی کرد که بر خلاف دیگر روشنفکران ایرانی که حاضر نیستند بر اشتباهات خود اعتراف کنند، به راحتی بر این اشتباهات صحه می‌گذارد.
"فروغ سجادی" با توجه به پیشینه دکتر دلخواه و خواندن متن ابراهیمیان آنچه را در صحنه بر اساس این توافق دیده بود، اثری در خور ارزیابی نمی‌کرد برای آن که نه نشانه‌های کارگردانی دلخواه در این اثر مشهود بود و نه داشته‌های متن ابراهیمیان حفظ شده بود.
دلخواه در پاسخ به سجادی معتقد بود که پیش فرض‌های مطرح شده خود مانع از قضاوت درست شده است، چون خواست تو بر اساس آن تفکرات برآورده نشده در عین حال این توافقات باعث ایجاد فرزندی شده است که در نوع خود دارای ارزش‌های فراوان است.
نویسنده نمایشنامه «خدا در آلتونا حرف میزند» نیز پیرو همین بحث درباره کارگردان اثر گفت: «من فکر می‌کنم دکتر دلخواه از معدود کارگردانانی است که زبان اجرایی خاصی در کارگردانی تئاتر را پیدا کرده است.»
"محمد ابراهیمیان" در ادامه بر تکامل هنری دلخواه اشاره کرد که حاصل سالها تجربه کارگردانی تئاتر در ایران و خارج از کشور است که این نتیجه برآیند 17 نمایش تولیدی در آمریکا و 5 نمایش در ایران به نام های ویتسک، جولیوس سزار، طوبی در جنگ، دریاچه پنهان و خدا در آلتونا حرف میزند بوده است.
او در ادامه با توجه به اینکه دو متن‌اش توسط این کارگردان به صحنه آمده و با ابراز خرسندی از این اتفاق گفت: «در کارهایی که از ایشان می‌بینید، او در کارهایش یک زبان اجرایی خاص دارد که آن زبان اجرایی شانه‌به‌شانه با ادبیات نمایشنامه پیش می‌رود.»
این نمایشنامه نویس با اشاره به این که تلفیق نمایشنامه با شیوه اجرای دلخواه به یک امضای مشترک رسیده است، می‌افزاید: «پیدا کردن زبان اجرا برای یک کارگردان که بتواند به عنوان امضای او باشد، نیاز به گذشت زمان و فرایند طولانی دارد و کارگردان باید از صافی‌های بسیاری عبور کرده باشد. شما بسیاری از کارگردانان را می‌بینید که هیچ یک از اجراهایشان شبیه هم نیست اما در کار دلخواه همه آثار (چه کلاسیک و چه غیرکلاسیک)، اگر این کارها را در شب‌های مختلف بدون ذکر نام کارگردان و برای مخاطبان واحد به روی صحنه ببرید مشخص می‌شود یک کارگردان این کارها را کارگردانی کرده است.»
سجادی نیز اشاره کرد که این ارتباط و همکاری در نمایش دفاع مقدسی "طوبی در جنگ" به نتیجه رسیده در اینجا هنوز نتیجه مطلوبی حاصل نشده چون اثر بیش از حد شلوغ است و تماشاگر به سختی می تواند با آن ارتباط برقرار کند.
"رضا آشفته" هم تاکید کرد که این شلوغی به خاطر گرایش متن و اجرا به ادبیات مدرن است و بهره‌مند شدن از تکنیک‌های سیال ذهن و تداعی معانی به خاطر روان پریش بودن پدر، دقیقا لازم به نظر می‌رسیده است.
سجادی در ادامه گفت: «با وجود آنکه باید تنهایی پدر در نمایش به تصویر درمی آمد اما چنین چیزی لحاظ نشده است.»
"ابراهیمیان" نیز با اشاره به مفهوم پرنده‌ای به نام تاک به معنی تنها، بودن چنین مفهومی را جزءلاینفک اثر دانست که در این اجرا بر این تنهایی در شخصیت های مختلف تاکید شده است.
دلخواه هم بر تنها بودن مادر، پدر، پسر و فریدون ( رفیق پدر) اشاره کرد که به نحو مطلوبی در طول نمایش بر تنهایی این افراد تاکید شده است.
"محبوبه بیات" ضمن تایید تنها شدن آدمها بر نقش مادر در این نمایش تاکید کرد که به دلیل عدم ابراز عشق از سوی مرد خانواده به مرور تنها، عبوس و خشک و سرد و بی روح شده است. از یک سو او معلمی است که با زحمت بسیار و حقوق و درآمد اندک مواجه بوده و از سوی دیگر مردش همواره دلش پیش دیگری بوده و به همین دلیل او تنها شده است.
این بازیگر در ادامه با توجه به تحلیل خود از شخصیت مادر عدم عاطفی بودن این نقش را به درونیات و خلقیات این زن وابسته دانست که از درون به لحاظ عاطفی دچار شکست و بحران شده است.
"حمید رضا هدایتی" نیز درباره اینکه چرا نقش او و پدر بر خلاف دیگر نقش‌ها عاطفی شده است؟ خود را بازیگری دانست که انگار برای رفتن به سفر خود را در اختیار مسیر و اتفاق های ناشی از آن قرار داده است. وی گفت: «من بازیگری هستم که در زمان تمرین به کارگردان توجه می‌کنم که چه اتفاقی را برای رسیدن به نقش تعریف می‌کند و این خود ناخواسته بنابر اعتمادی که به کارگردان دارم باعث می شود تا در مسیر درست قرار بگیرم.»
بنابر اظهار جمع، موسیقی در این نمایش که با آهنگسازی حسین پیشکار تولید شده است، نتیجه بخش بوده و این آهنگساز از استعدادهای جوانی است که آینده دار خواهد بود. البته ابراهیمیان از عدم استفاده آهنگساز از ساز سنتور به دلیل حال و هوای عارفانه اش انتقاد کرد که پیشکار هم دلیل آن را در عدم دراماتیک بودن این ساز ذکر کرد، در حالیکه تار چنین کارکردی را به راحتی پیدا می کرد که حتا آوای پرنده تاک و حرکت قطار را هم در صحنه ایجاد کند.
رضا آشفته هم به پنهان شدن لایه عرفانی نمایش اشاره کرد که باعث شده تا از کلیشه های رایج اجتناب شود.
محبوبه بیات نیز به همنوایی سازها و ملودی ها اشاره کرد که باعث شده تا موسیقی در خدمت اجرا و بازی باشد و به همین خاطر به زعم بیات، این آهنگساز برخلاف جوان بودنش از استعداد زیادی برخوردار بوده است.
در ادامه جلسه ابراهیمیان و بیات به استفاده دکتر دلخواه از نیروهای جوان اشاره کردند که این اعتماد به نتیجه هم رسیده است.
در پایان نشست دلخواه از تمام بازیگران حرفه‌ای و جوان که در اختیار گروه بوده‌اند و از همدلی آنان برای ارائه این اثر تشکر کرد.
رضا آشفته: نشست نقد وبررسی نمایش "خدا در آلتونا حرف میزند"، با حضور مسعود دلخواه ( کارگردان و دراماتورژ)، محمد ابراهیمیان(نویسنده)، محبوبه بیات و حمیدرضا هدایتی( بازیگر) و حسین پیشکار (آهنگساز)، رضا آشفته و فروغ سجادپور(منتقد) در پاتوق فرهنگی خبرآنلاین برگزار شد.
به گزارش سایت ایران تئاتر، در ابتدای جلسه "رضا آشفته" پیشنهاد داد که در دو مورد اساسی می‌توان بحث درباره این نمایش را آغاز کرد. یکی بحث درباره بینامتنیت است که با توجه به آنکه مسائل امروز در تقابل با شاهنامه و ارتباط رستم و سهراب و همچنین داشتن توجهی به نمایشنامه "گوشه‌نشینان آلتونای" ژان پل سارتر نوشته شده است. مورد دوم به تنوع میزانسن در کارگردانی برمی‌گردد که باعث ایجاد ابعاد زیبایی شناسانه در نمایش می‌شود.
"مسعود دلخواه" به هماهنگی و توافقات کارگردان و نویسنده اشاره کرد که خود باعث شده هر دو از برخی از تمایلات چشم بپوشند تا در واقع با توافق هم اجرایی واحد شکل بگیرد. ابراهیمیان نیز حضور شاهنامه را مترادف با بررسی مسائل و اشتباهات تاریخی ما دانست. مساله پسرکشی که حالا به گونه‌ای دیگر منجر بر پدرکشی شده است. "محبوبه بیات" هم این نویسنده را جسور تلقی کرد که بر خلاف دیگر روشنفکران ایرانی که حاضر نیستند بر اشتباهات خود اعتراف کنند، به راحتی بر این اشتباهات صحه می‌گذارد.
"فروغ سجادی" با توجه به پیشینه دکتر دلخواه و خواندن متن ابراهیمیان آنچه را در صحنه بر اساس این توافق دیده بود، اثری در خور ارزیابی نمی‌کرد برای آن که نه نشانه‌های کارگردانی دلخواه در این اثر مشهود بود و نه داشته‌های متن ابراهیمیان حفظ شده بود.
دلخواه در پاسخ به سجادی معتقد بود که پیش فرض‌های مطرح شده خود مانع از قضاوت درست شده است، چون خواست تو بر اساس آن تفکرات برآورده نشده در عین حال این توافقات باعث ایجاد فرزندی شده است که در نوع خود دارای ارزش‌های فراوان است.
نویسنده نمایشنامه «خدا در آلتونا حرف میزند» نیز پیرو همین بحث درباره کارگردان اثر گفت: «من فکر می‌کنم دکتر دلخواه از معدود کارگردانانی است که زبان اجرایی خاصی در کارگردانی تئاتر را پیدا کرده است.»
"محمد ابراهیمیان" در ادامه بر تکامل هنری دلخواه اشاره کرد که حاصل سالها تجربه کارگردانی تئاتر در ایران و خارج از کشور است که این نتیجه برآیند 17 نمایش تولیدی در آمریکا و 5 نمایش در ایران به نام های ویتسک، جولیوس سزار، طوبی در جنگ، دریاچه پنهان و خدا در آلتونا حرف میزند بوده است.
او در ادامه با توجه به اینکه دو متن‌اش توسط این کارگردان به صحنه آمده و با ابراز خرسندی از این اتفاق گفت: «در کارهایی که از ایشان می‌بینید، او در کارهایش یک زبان اجرایی خاص دارد که آن زبان اجرایی شانه‌به‌شانه با ادبیات نمایشنامه پیش می‌رود.»
این نمایشنامه نویس با اشاره به این که تلفیق نمایشنامه با شیوه اجرای دلخواه به یک امضای مشترک رسیده است، می‌افزاید: «پیدا کردن زبان اجرا برای یک کارگردان که بتواند به عنوان امضای او باشد، نیاز به گذشت زمان و فرایند طولانی دارد و کارگردان باید از صافی‌های بسیاری عبور کرده باشد. شما بسیاری از کارگردانان را می‌بینید که هیچ یک از اجراهایشان شبیه هم نیست اما در کار دلخواه همه آثار (چه کلاسیک و چه غیرکلاسیک)، اگر این کارها را در شب‌های مختلف بدون ذکر نام کارگردان و برای مخاطبان واحد به روی صحنه ببرید مشخص می‌شود یک کارگردان این کارها را کارگردانی کرده است.»
سجادی نیز اشاره کرد که این ارتباط و همکاری در نمایش دفاع مقدسی "طوبی در جنگ" به نتیجه رسیده در اینجا هنوز نتیجه مطلوبی حاصل نشده چون اثر بیش از حد شلوغ است و تماشاگر به سختی می تواند با آن ارتباط برقرار کند.
"رضا آشفته" هم تاکید کرد که این شلوغی به خاطر گرایش متن و اجرا به ادبیات مدرن است و بهره‌مند شدن از تکنیک‌های سیال ذهن و تداعی معانی به خاطر روان پریش بودن پدر، دقیقا لازم به نظر می‌رسیده است.
سجادی در ادامه گفت: «با وجود آنکه باید تنهایی پدر در نمایش به تصویر درمی آمد اما چنین چیزی لحاظ نشده است.»
"ابراهیمیان" نیز با اشاره به مفهوم پرنده‌ای به نام تاک به معنی تنها، بودن چنین مفهومی را جزءلاینفک اثر دانست که در این اجرا بر این تنهایی در شخصیت های مختلف تاکید شده است.
دلخواه هم بر تنها بودن مادر، پدر، پسر و فریدون ( رفیق پدر) اشاره کرد که به نحو مطلوبی در طول نمایش بر تنهایی این افراد تاکید شده است.
"محبوبه بیات" ضمن تایید تنها شدن آدمها بر نقش مادر در این نمایش تاکید کرد که به دلیل عدم ابراز عشق از سوی مرد خانواده به مرور تنها، عبوس و خشک و سرد و بی روح شده است. از یک سو او معلمی است که با زحمت بسیار و حقوق و درآمد اندک مواجه بوده و از سوی دیگر مردش همواره دلش پیش دیگری بوده و به همین دلیل او تنها شده است.
این بازیگر در ادامه با توجه به تحلیل خود از شخصیت مادر عدم عاطفی بودن این نقش را به درونیات و خلقیات این زن وابسته دانست که از درون به لحاظ عاطفی دچار شکست و بحران شده است.
"حمید رضا هدایتی" نیز درباره اینکه چرا نقش او و پدر بر خلاف دیگر نقش‌ها عاطفی شده است؟ خود را بازیگری دانست که انگار برای رفتن به سفر خود را در اختیار مسیر و اتفاق های ناشی از آن قرار داده است. وی گفت: «من بازیگری هستم که در زمان تمرین به کارگردان توجه می‌کنم که چه اتفاقی را برای رسیدن به نقش تعریف می‌کند و این خود ناخواسته بنابر اعتمادی که به کارگردان دارم باعث می شود تا در مسیر درست قرار بگیرم.»
بنابر اظهار جمع، موسیقی در این نمایش که با آهنگسازی حسین پیشکار تولید شده است، نتیجه بخش بوده و این آهنگساز از استعدادهای جوانی است که آینده دار خواهد بود. البته ابراهیمیان از عدم استفاده آهنگساز از ساز سنتور به دلیل حال و هوای عارفانه اش انتقاد کرد که پیشکار هم دلیل آن را در عدم دراماتیک بودن این ساز ذکر کرد، در حالیکه تار چنین کارکردی را به راحتی پیدا می کرد که حتا آوای پرنده تاک و حرکت قطار را هم در صحنه ایجاد کند.
رضا آشفته هم به پنهان شدن لایه عرفانی نمایش اشاره کرد که باعث شده تا از کلیشه های رایج اجتناب شود.
محبوبه بیات نیز به همنوایی سازها و ملودی ها اشاره کرد که باعث شده تا موسیقی در خدمت اجرا و بازی باشد و به همین خاطر به زعم بیات، این آهنگساز برخلاف جوان بودنش از استعداد زیادی برخوردار بوده است.
در ادامه جلسه ابراهیمیان و بیات به استفاده دکتر دلخواه از نیروهای جوان اشاره کردند که این اعتماد به نتیجه هم رسیده است.
در پایان نشست دلخواه از تمام بازیگران حرفه‌ای و جوان که در اختیار گروه بوده‌اند و از همدلی آنان برای ارائه این اثر تشکر کرد.