امید عباسی
8th November 2008, 06:11 PM
http://images.micron.com/images/education/bridges/goldengate2.jpg
پل گلدن گيت كه با هزينه 35 ميليون دلار ظرف مدت 4 سال در سانفرانسيسكو ساخته شد، شمال اين شهر را به جنوب آن متصل مي‌كند. اين پل در 28 مي سال 1937 ساعت 12 بعدازظهر به روي وسايل نقليه باز شد. اين پل متحرك 4200 فوت طول دارد و سال‌هاست كه مستحكم پابرجا مانده است. ارتفاع اين پل از سطح آب 220 فوت و وزن آن 887000 تن است. دو برجي كه در طول اين پل ساخته شده‌اند 746 فوت ارتفاع دارند.
در سال 1997، حدود 41381000 وسيله نقليه از روي اين پل عبور كردند. 30 نفر در هنگام ساخت اين پل از روي آن سقوط كردند و به دليل وزش بادهاي شديد، كارگران در هنگام ساخت آن با مشكلات بسياري مواجه شدند. ساكنين شهر سانفرانسيسكو اين پل را نماد شهر خود به حساب مي‌آورند. داستان‌ها و مسايل عجيب و جالبي در مورد اين پل وجود دارد. اين پل علي رغم نام خود (گلدن گيت به معني دروازه طلايي) به رنگ طلايي نيست ولي برخي معتقدند كه اين پل هر سال رنگ مي‌شود، در حالي كه اين امر حقيقت ندارد و تاكنون فقط دو بار رنگ شده است: يك بار در سال 1937 و بار ديگر در فاصله سال‌هاي 1995 _ 1965.
http://www.mikelevin.com/GoldenGateRed.jpg
گفته مي‌شود كه پل گلدن گيت بزرگ‌ترين پل دنياست. البته اين امر در فاصله سال‌هاي 1937 تا 1964 صحت داشت ولي با ساخت پل ورازانو نروزبين بروكلين و جزيره استيتن در نيويورك، گلدن گيت ديگر در زمره طولاني‌ترين پل معلق دنيا به شمار نمي‌آمد. البته در حال حاضر با ساخت پل‌هايي در منطقه آسيا و اسكانديناوي (بخشي از شمال اروپا كه شامل دانمارك، نروژ، سوئد و فنلاند مي‌شود)، تعيين بزرگ‌ترين و طولاني‌ترين پل در دنيا مشكل مي‌شود. پل گلدن گيت براي ميليون‌ها نفر ساكنين از شهر بزرگ سانفرانسيسكو نقش كليدي را در برقراري ارتباط و اتصال نقاط مختلف دارد و در واقع به استثناي پل بروكلين هيچ پلي در آمريكا به اندازه اين پل از اهميت و محبوبيت برخوردار نيست. در ماه آگوست سال 2002 پروژه‌اي با هزينه‌اي معادل 16 ميليارد دلار به مقاوم‌سازي اين پل در برابر زلزله اختصاص يافت. پل گلدن گيت، ابتكار مهندس مشهور جوزف استراس بود كه پيش از اين طراحي 400 پل متحرك را برعهده داشت. ايرونيگ مارو، مهندس معمار و مهندس چارلز آلتون اليس و لئون مويسيف از طراحان پل در اجراي اين پروژه بزرگ مشاركت داشتند. ساخت اين پل از 5 ژانويه سال 1933 شروع شد و در آوريل 1937 به پايان رسيد و در 27 مي همان سال براي تردد عابران پياده آزاد شد. اين پل تنها راه خروجي سانفرانسيسكو به سمت شمال است و از 6 مسير مخصوص تردد وسايل نقليه و دو مسير محل عبور عابران پياده در هر دو طرف تشكيل شده است در اول سپتامبر سال 2002 عوارض تردد از روي اين پل براي وسايل نقليه موتوري از 3 دلار به 5 دلار افزايش يافت. دوچرخه، موتور و عابر پياده از پرداخت عوارض معاف هستند.
محدوديت سرعت حركت روي پل گلدن گيت در اول اكتبر سال 1983 از 90 كيلومتر در ساعت به 70 كيلومتر در ساعت كاهش يافت. رنگ اين پل نارنجي متمايل به قرمز است كه اين رنگ براي هماهنگي اين پل با محيط اطراف خود و جلوه بيشتر آن در مه و غبار (كه از شرايط آب و هوايي ويژه آن منطقه است) انتخاب شده است.
اين پل از نظر زيبايي‌شناسي و معماري در نوع خود منحصر به فرد است. در ماه جون سال 2001 انجمن مهندسان عمران آمريكا چند بنا را با نام «بناهاي هزاره» معرفي كردند. اين بناها عبارت بودند از كانال پاناما، ساختمان ايمپايراستيت و پل گلدن گيت.
پل گلدن گيت كه با هزينه 35 ميليون دلار ظرف مدت 4 سال در سانفرانسيسكو ساخته شد، شمال اين شهر را به جنوب آن متصل مي‌كند. اين پل در 28 مي سال 1937 ساعت 12 بعدازظهر به روي وسايل نقليه باز شد. اين پل متحرك 4200 فوت طول دارد و سال‌هاست كه مستحكم پابرجا مانده است. ارتفاع اين پل از سطح آب 220 فوت و وزن آن 887000 تن است. دو برجي كه در طول اين پل ساخته شده‌اند 746 فوت ارتفاع دارند.
در سال 1997، حدود 41381000 وسيله نقليه از روي اين پل عبور كردند. 30 نفر در هنگام ساخت اين پل از روي آن سقوط كردند و به دليل وزش بادهاي شديد، كارگران در هنگام ساخت آن با مشكلات بسياري مواجه شدند. ساكنين شهر سانفرانسيسكو اين پل را نماد شهر خود به حساب مي‌آورند. داستان‌ها و مسايل عجيب و جالبي در مورد اين پل وجود دارد. اين پل علي رغم نام خود (گلدن گيت به معني دروازه طلايي) به رنگ طلايي نيست ولي برخي معتقدند كه اين پل هر سال رنگ مي‌شود، در حالي كه اين امر حقيقت ندارد و تاكنون فقط دو بار رنگ شده است: يك بار در سال 1937 و بار ديگر در فاصله سال‌هاي 1995 _ 1965.
http://www.mikelevin.com/GoldenGateRed.jpg
گفته مي‌شود كه پل گلدن گيت بزرگ‌ترين پل دنياست. البته اين امر در فاصله سال‌هاي 1937 تا 1964 صحت داشت ولي با ساخت پل ورازانو نروزبين بروكلين و جزيره استيتن در نيويورك، گلدن گيت ديگر در زمره طولاني‌ترين پل معلق دنيا به شمار نمي‌آمد. البته در حال حاضر با ساخت پل‌هايي در منطقه آسيا و اسكانديناوي (بخشي از شمال اروپا كه شامل دانمارك، نروژ، سوئد و فنلاند مي‌شود)، تعيين بزرگ‌ترين و طولاني‌ترين پل در دنيا مشكل مي‌شود. پل گلدن گيت براي ميليون‌ها نفر ساكنين از شهر بزرگ سانفرانسيسكو نقش كليدي را در برقراري ارتباط و اتصال نقاط مختلف دارد و در واقع به استثناي پل بروكلين هيچ پلي در آمريكا به اندازه اين پل از اهميت و محبوبيت برخوردار نيست. در ماه آگوست سال 2002 پروژه‌اي با هزينه‌اي معادل 16 ميليارد دلار به مقاوم‌سازي اين پل در برابر زلزله اختصاص يافت. پل گلدن گيت، ابتكار مهندس مشهور جوزف استراس بود كه پيش از اين طراحي 400 پل متحرك را برعهده داشت. ايرونيگ مارو، مهندس معمار و مهندس چارلز آلتون اليس و لئون مويسيف از طراحان پل در اجراي اين پروژه بزرگ مشاركت داشتند. ساخت اين پل از 5 ژانويه سال 1933 شروع شد و در آوريل 1937 به پايان رسيد و در 27 مي همان سال براي تردد عابران پياده آزاد شد. اين پل تنها راه خروجي سانفرانسيسكو به سمت شمال است و از 6 مسير مخصوص تردد وسايل نقليه و دو مسير محل عبور عابران پياده در هر دو طرف تشكيل شده است در اول سپتامبر سال 2002 عوارض تردد از روي اين پل براي وسايل نقليه موتوري از 3 دلار به 5 دلار افزايش يافت. دوچرخه، موتور و عابر پياده از پرداخت عوارض معاف هستند.
محدوديت سرعت حركت روي پل گلدن گيت در اول اكتبر سال 1983 از 90 كيلومتر در ساعت به 70 كيلومتر در ساعت كاهش يافت. رنگ اين پل نارنجي متمايل به قرمز است كه اين رنگ براي هماهنگي اين پل با محيط اطراف خود و جلوه بيشتر آن در مه و غبار (كه از شرايط آب و هوايي ويژه آن منطقه است) انتخاب شده است.
اين پل از نظر زيبايي‌شناسي و معماري در نوع خود منحصر به فرد است. در ماه جون سال 2001 انجمن مهندسان عمران آمريكا چند بنا را با نام «بناهاي هزاره» معرفي كردند. اين بناها عبارت بودند از كانال پاناما، ساختمان ايمپايراستيت و پل گلدن گيت.