Outta_Breathe1020
5th April 2010, 07:02 PM
جهان هستی، که نزدیک به پانزده تا بیست میلیارد سال پیش، هنگام گسترش یک نقطۀ انرژی و تبدیل ان به ماده، پای به عرصۀ وجود نهاد، حاوی میلیاردها کهکشان است. اینها نظام هایی بس بغرنج و پیچیده ای هستند که از میلیاردها ستارگان مختلف و مقادیر معتنابهی مادۀ نامرئی به شکل خاک و گاز و مواد شبه اتمی، تشکیل شده اند. هنگامی که با تلسکوپ به این جهان پهناور نظر بیافکنیم، ترکیب غنی و زیبایی را از اشکال مختلف کهکشانهای کوچک و بزرگ، خواهیم دید.
شماری از این کهکشانها، یعنی نزدیک به پانزده درصد، از جمله کهکشان راه شیری خودمان، دیسکهای عظیم الجثه ای هستند که مانند چرخ غول پیکری از ستارگانش در گرد ان میدرخشند، توسط خطوط میله مانند، به مرکز چرخ متصل اند. اما چنان از پهلو مشاهده شود، مسطح به نظر میاید. شماری از کهکشانها، بیضی شکل، به صورت توپ بسکتبالی هستند که در فضایی بیکران در چرخش اند. شماری دیگر حلقه مانند، و باز گروهی دیگر از انها، با اشکال غیر عادی به چشم میایند. انچه سالهاست دانشمندان را شگفت زده ساخته، این پرسش است که اگر تمامی ستارگان، زیر نفوذ نیروهای یکسان و منابع یک شکل، یعنی هیدروژن، در پی انفجار بزرگ تولید شده اند، چرا امروز کهکشانها اشکال و اندازه های گوناگون، دیده میشوند؟
یکی از پاسخ های ارائه شده این است که کهکشانها، در نتیجۀ یک روند دینامیک در طبیعت، همواره سیر تکاملی میپیمایند. چنین به نظر میرسد که از اغاز هستی تا کنون، کهکشانها هم چنان به یکدیگر برخورد میکنند، گاه در یکدیگر مستحیل میشوند، گاه یکدیگر را از هم مدرند و گاه نیز همانند اشباحی در شام گاهان بدون هیچ گونه تغیری، از میان یکدیگر گذر میکنند.
ان چه موجب شگفتی است این است که مسافتی که میان ستارگان یک کهکشان وجود دارد، به حدی گسترده و پهناور است که حتی در تمامی مدت زمانی که دو کهکشان با یکدیگر برخورد میکنند و یا در یکدیگر مستحیل میشوند، به ندرت حتی دو ستاره از میان صدها میلیارد ستارۀ ساکن این دو کهکشان، با یکدیگر رویارو میشوند.
ایندۀ کهکشان راه شیری
نزدیک ترین کهکشان به کهکشان راه شیری، دو کهکشان کوچک نامعینی به نام ابر بزرگ و کوچک ماژلان، در فاصلۀ 168 هزار سال نوری زمین قرار دارند. مقایسۀ تصویر ابر بزرگ ماژلان، که در سال 1974 میلادی، و تصویری دیگ که در سال 1989، گرفته شد، نشان میدهد که این کهکشان، از زمان پهلو گرفتن کشتی حامل کریستوفو کلمب در نزدیکی ساحل امریکای شمالی تا امروز، یک سه هزار و ششصدم یک درجه در اسمان تغییر مکان داده است. این میزان ناچیز برای دانشمندان کافی است که بتوانند حرکت این کهکشان کوچکتر را، در گردش خود در مدار بیضی شکل به سوی کهکشان راه شیری، محاسبه کنند.
بزرگترین کهکشانی که در مسافت نزدیک به کهکشان راه شیری قرار گرفته، کهکشان اندرومدا است که تقریبا هم اندازه و هم شکل کهکشان راه شیری است و در فاصلۀ سه میلیون سال نوری ان، واقع شده است. این کهکشانها به گروهی تقریبا 24 کهکشان موسوم به گروه محلی تعلق دارند و همگی تحت تاثیر کشش جاذبه ای متقابل در اطراف یکدیگر در حرکت هستند. همین حرکت، اندرومدا و کهکشان راه شیری را با سرعتی برابر با 300 هزار مایل در ساعت به نزدیک یکدیگر میاورد. این که این نزدیکی طی حدود پنج میلیارد سال دیگر به تصادمی مبدل شود یا این دو کهکشان فقط تماس ساده ای با یکدیگر بگیرند، تا این تاریخ معین و مسجل نشده است. البته این تماس ساده بستگی به حرکت جانبی مماس اندرومدا در فضا دارد و دانشمندان برای اندازه گیری ان نیازمند تلسکوپ بسیار قوی هستند
منبع :http://shegeftiha.blogspot.com (http://njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fshegeftiha.blogspo t.com%2F)
شماری از این کهکشانها، یعنی نزدیک به پانزده درصد، از جمله کهکشان راه شیری خودمان، دیسکهای عظیم الجثه ای هستند که مانند چرخ غول پیکری از ستارگانش در گرد ان میدرخشند، توسط خطوط میله مانند، به مرکز چرخ متصل اند. اما چنان از پهلو مشاهده شود، مسطح به نظر میاید. شماری از کهکشانها، بیضی شکل، به صورت توپ بسکتبالی هستند که در فضایی بیکران در چرخش اند. شماری دیگر حلقه مانند، و باز گروهی دیگر از انها، با اشکال غیر عادی به چشم میایند. انچه سالهاست دانشمندان را شگفت زده ساخته، این پرسش است که اگر تمامی ستارگان، زیر نفوذ نیروهای یکسان و منابع یک شکل، یعنی هیدروژن، در پی انفجار بزرگ تولید شده اند، چرا امروز کهکشانها اشکال و اندازه های گوناگون، دیده میشوند؟
یکی از پاسخ های ارائه شده این است که کهکشانها، در نتیجۀ یک روند دینامیک در طبیعت، همواره سیر تکاملی میپیمایند. چنین به نظر میرسد که از اغاز هستی تا کنون، کهکشانها هم چنان به یکدیگر برخورد میکنند، گاه در یکدیگر مستحیل میشوند، گاه یکدیگر را از هم مدرند و گاه نیز همانند اشباحی در شام گاهان بدون هیچ گونه تغیری، از میان یکدیگر گذر میکنند.
ان چه موجب شگفتی است این است که مسافتی که میان ستارگان یک کهکشان وجود دارد، به حدی گسترده و پهناور است که حتی در تمامی مدت زمانی که دو کهکشان با یکدیگر برخورد میکنند و یا در یکدیگر مستحیل میشوند، به ندرت حتی دو ستاره از میان صدها میلیارد ستارۀ ساکن این دو کهکشان، با یکدیگر رویارو میشوند.
ایندۀ کهکشان راه شیری
نزدیک ترین کهکشان به کهکشان راه شیری، دو کهکشان کوچک نامعینی به نام ابر بزرگ و کوچک ماژلان، در فاصلۀ 168 هزار سال نوری زمین قرار دارند. مقایسۀ تصویر ابر بزرگ ماژلان، که در سال 1974 میلادی، و تصویری دیگ که در سال 1989، گرفته شد، نشان میدهد که این کهکشان، از زمان پهلو گرفتن کشتی حامل کریستوفو کلمب در نزدیکی ساحل امریکای شمالی تا امروز، یک سه هزار و ششصدم یک درجه در اسمان تغییر مکان داده است. این میزان ناچیز برای دانشمندان کافی است که بتوانند حرکت این کهکشان کوچکتر را، در گردش خود در مدار بیضی شکل به سوی کهکشان راه شیری، محاسبه کنند.
بزرگترین کهکشانی که در مسافت نزدیک به کهکشان راه شیری قرار گرفته، کهکشان اندرومدا است که تقریبا هم اندازه و هم شکل کهکشان راه شیری است و در فاصلۀ سه میلیون سال نوری ان، واقع شده است. این کهکشانها به گروهی تقریبا 24 کهکشان موسوم به گروه محلی تعلق دارند و همگی تحت تاثیر کشش جاذبه ای متقابل در اطراف یکدیگر در حرکت هستند. همین حرکت، اندرومدا و کهکشان راه شیری را با سرعتی برابر با 300 هزار مایل در ساعت به نزدیک یکدیگر میاورد. این که این نزدیکی طی حدود پنج میلیارد سال دیگر به تصادمی مبدل شود یا این دو کهکشان فقط تماس ساده ای با یکدیگر بگیرند، تا این تاریخ معین و مسجل نشده است. البته این تماس ساده بستگی به حرکت جانبی مماس اندرومدا در فضا دارد و دانشمندان برای اندازه گیری ان نیازمند تلسکوپ بسیار قوی هستند
منبع :http://shegeftiha.blogspot.com (http://njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fshegeftiha.blogspo t.com%2F)