Admin
4th April 2010, 03:02 PM
ابتدا گوش دهید، سپس اعلام‌نظر کنید
http://www.mobin-group.com/image/reg/images/8467c81097aa89915830b32b56d9b576309f.jpg
نخست گوش فرا دهید سپس بخواهید به شما گوش دهند. بگذار اول من به تو گوش کنم. یعنی اول طرف مقابل را کامل درک کن و وقتی او مطمئن شد که او را فهمیده‌ای، آنگاه به اعلام نظر خود بپرداز.
بسیاری از مردم فقط دوست دارند نظر بدهند و تجربیات زندگی خود را بیان کنند. آن‌ها به این نکته توجه ندارند که همیشه تشخیص باید مقدم بر تجویز باشد. تجویز کردن به طرف مقابل بدون گوش دادن و تشخیص مشکل او مثل این است که عینک طبی خود را بخواهید به او بدهید.
اغلب مردم با نیت پاسخ دادن، به سخنان دیگران گوش می‌کنند و نه اینکه قصد درک آن را داشته باشند. همچنین عقاید، احساسات و داوری‌های خود را دخیل کرده و برای پاسخ به یکی از چهار روش زیر توسل می‌جوییم: ارزیابی: موافق انجام کاری یا مخالف. بازجویی: سوال پیچ کردن مخاطب. تحمیل پند و اندرز: نصایح حکیمانه خود را بر دیگران تحمیل می‌کنیم. تعبیر و تفسیر: رفتار و انگیزه‌های دیگران را بر حسب رفتار و انگیزه‌های خود می‌سنجیم.
در بسیاری از مواقع برای تغییر وضعیت فرد نیازی به پند و اندرز و توصیه نیست. غالب مردم پس از اینکه مجالی برای ابراز احساسات بیابند مسائل خود را می‌شکافند و در نتیجه راه‌حل‌ها خود آشکار می‌شوند.
نیروی جمعی ایجاد کنید؛ برآیند نیروی جمعی از جمع تک تک نیروها بیشتر است. بها دادن به تفاوت‌ها (تفاوت‌های ذهنی، احساسی و روانی) جوهره کار تیمی‌است.
این عادت ثمره نهایی یا ایجاد راه حل‌های تازه و بهتر گروهی است. برای این کار ابتدا به طرف مقابل گوش فرادهید و در نهایت احترام ارتباط برقرار کنید. آنگاه توانایی خلاق خود را به کار برید تا راه حل‌هایی تازه و امکاناتی سرشار از منافع متقابل ایجاد کنید.
ارج نهادن به تفاوت‌ها جوهر سینرژی است. اگر تصور کنیم که جهان را همانگونه که هست می‌بینیم، دیگر به چه دلیل باید به تفاوت‌ها ارج نهیم؟ در این صورت با تجربه‌های خود تنها مانده‌ایم و همواره از کمبود اطلاعات رنج می‌کشیم. انسانی واقعا می‌تواند مؤثر باشد که محدودیت‌های ادراکی خود را درک کند و از منابع غنی دیگران استفاده کند.
اره را تیز کنید. گاه که به عواقب عظیم ناشی از چیزهای کوچک می‌اندیشیم، به این نتیجه می‌رسیم که اصولا هیچ چیز حقیری وجود ندارد. این عادت عبارت است از ایجاد مجال برای تیز کردن اره یا بازسازی خویشتن. گاه دست از کار بکشید و در گفتار و رفتارمان درنگ و تامل کنیم.
برگرفته از مجله الکترونیکی مبین
http://www.mobin-group.com/image/reg/images/8467c81097aa89915830b32b56d9b576309f.jpg
نخست گوش فرا دهید سپس بخواهید به شما گوش دهند. بگذار اول من به تو گوش کنم. یعنی اول طرف مقابل را کامل درک کن و وقتی او مطمئن شد که او را فهمیده‌ای، آنگاه به اعلام نظر خود بپرداز.
بسیاری از مردم فقط دوست دارند نظر بدهند و تجربیات زندگی خود را بیان کنند. آن‌ها به این نکته توجه ندارند که همیشه تشخیص باید مقدم بر تجویز باشد. تجویز کردن به طرف مقابل بدون گوش دادن و تشخیص مشکل او مثل این است که عینک طبی خود را بخواهید به او بدهید.
اغلب مردم با نیت پاسخ دادن، به سخنان دیگران گوش می‌کنند و نه اینکه قصد درک آن را داشته باشند. همچنین عقاید، احساسات و داوری‌های خود را دخیل کرده و برای پاسخ به یکی از چهار روش زیر توسل می‌جوییم: ارزیابی: موافق انجام کاری یا مخالف. بازجویی: سوال پیچ کردن مخاطب. تحمیل پند و اندرز: نصایح حکیمانه خود را بر دیگران تحمیل می‌کنیم. تعبیر و تفسیر: رفتار و انگیزه‌های دیگران را بر حسب رفتار و انگیزه‌های خود می‌سنجیم.
در بسیاری از مواقع برای تغییر وضعیت فرد نیازی به پند و اندرز و توصیه نیست. غالب مردم پس از اینکه مجالی برای ابراز احساسات بیابند مسائل خود را می‌شکافند و در نتیجه راه‌حل‌ها خود آشکار می‌شوند.
نیروی جمعی ایجاد کنید؛ برآیند نیروی جمعی از جمع تک تک نیروها بیشتر است. بها دادن به تفاوت‌ها (تفاوت‌های ذهنی، احساسی و روانی) جوهره کار تیمی‌است.
این عادت ثمره نهایی یا ایجاد راه حل‌های تازه و بهتر گروهی است. برای این کار ابتدا به طرف مقابل گوش فرادهید و در نهایت احترام ارتباط برقرار کنید. آنگاه توانایی خلاق خود را به کار برید تا راه حل‌هایی تازه و امکاناتی سرشار از منافع متقابل ایجاد کنید.
ارج نهادن به تفاوت‌ها جوهر سینرژی است. اگر تصور کنیم که جهان را همانگونه که هست می‌بینیم، دیگر به چه دلیل باید به تفاوت‌ها ارج نهیم؟ در این صورت با تجربه‌های خود تنها مانده‌ایم و همواره از کمبود اطلاعات رنج می‌کشیم. انسانی واقعا می‌تواند مؤثر باشد که محدودیت‌های ادراکی خود را درک کند و از منابع غنی دیگران استفاده کند.
اره را تیز کنید. گاه که به عواقب عظیم ناشی از چیزهای کوچک می‌اندیشیم، به این نتیجه می‌رسیم که اصولا هیچ چیز حقیری وجود ندارد. این عادت عبارت است از ایجاد مجال برای تیز کردن اره یا بازسازی خویشتن. گاه دست از کار بکشید و در گفتار و رفتارمان درنگ و تامل کنیم.
برگرفته از مجله الکترونیکی مبین