آبجی
22nd March 2010, 08:39 PM
اولين ریزپردازنده خانواده 80468 ریزپردازنده 80486DX بود كه در سال 1989 و با سرعت هاي 25 و 33 و 50 مگاهرتز عرضه شد. اين تراشه داراي گذرگاه ادرس و داده 32 بيتي بود كه امكان آدرس دهي 4GB حافظه را براي ریزپردازنده فراهم مي كرد. از تفاوت هاي اين ریزپردازنده با ریزپردازنده هاي ساخته شده قبلي اين بود كه در اين تراشه براي محاسبات رياضي پيشرفته از يك کمک ریز پردازنده رياضي به نام 80487 استفاده شده بود همچنين در اين ریزپردازنده از حافظه cache داخلي 8KB استفاده شده بود.
مدل 50MHZ اين پردازنده به دليل بالا بودن فركانس كلاك آن و گرماي بيش از حدي كه توليد مي كرد سريعا گرم مي شد و پس از مدت كوتاهي مي سوخت لذا (مدل 50MHZ آن) عملا با شكست مواجه شد. در سال 1991 اينتل ریزپردازنده سري 80486SX را به بازار عرضه كرد كه فركانس كلاك آن از 16MHZ تا 33MHZ بود. اين ریزپردازنده نيز داراي گذرگاه داده و آدرس 32 بيتي بود. بر خلاف مدل 80486DX كه داراي كمك پردازنده 80487 داخلي بود اين مدل(80486SX) نياز به ریزپردازنده خارجي 80487 داشت. در واقع همين عامل باعث شد كه در كاربرد هاي محاسباتي اين ریزپردازنده (80486SX) از توان كمتري برخوردار باشد و كمتر مورد توجه كاربران قرار بگيرد. به همين دليل هر چند ریزپردازنده هاي 80486 تا قبل از عرضه ریزپردازنده پنتيوم بسيار محبوبيت داشتند ولي ریزپردازنده 80486SX چندان مورد توجه قرار نگرفت.
با توجه به عدم موفقيت 80486SX اينتل در سال 1992 ریزپردازنده هاي 80486DX2 را با سرعتهاي 55 و 66 مگاهرتز به بازار عرضه كرد. به دلیل اشكالي كه در ریزپردازنده 80486DX مدل با فركانس 50 مگا هرتزي، وجود داشت که سريعا گرم مي شد، اينتل ریزپردازنده 80486DX2 را با فركانس كلاك 25MHZ به بازار عرضه كرد. اين مدل نيز همانند مدل 80486DX داراي 8KB حافظه cache داخلي و كمك پردازنده ریاضی داخلي بود.
بعدها اينتل مدلهايي با فركانس كلاك 50 و 80 مگاهرتزي اين خانواده را نيز به بازار عرضه كرد. از ریزپردازنده هاي معروف ديگر خانواده 80486 مي توان به ریزپردازنده هاي 80486DX4 اشاره نمود كه اينتل در سال 1994 به بازار عرضه كرد. حافظه Cache داخلي اين ریزپردازنده به 16KB افزايش پيدا كرده بود و فركانس كلاك آن نيز افزايش يافت به طوري كه حتی نمونه هايي با فركانس كلاك 120MHZ نيز به بازار عرضه شد. در واقع اگر بخواهيم به طور كلي برتري هاي ریزپردازنده هاي 80486 بر پردازنده هاي 80386 را بر شماريم به موارد زير مي توان اشاره كرد :
1)فركانس كلاك بالاتر
2)حافظه Cache داخلي 8 و 16 كيلو بايتي
3)كمك پردازنده رياضي داخلي ریزپردازنده در مدل های DX , DX2, DX4
بهبود اين سه زمينه يعني افزايش فركانس كلاك، افزايش حافظه کش داخلي و افزايش توان محاسبات رياضي در ریزپردازنده هاي نسل هاي بعد نيز در نظر گرفته شده است. استفاده از حافظه Cache داخلي و كمك پردازنده رياضي داخلي آن قدر در افزايش كارايي پردازنده تاثير داشتند كه ریزپردازنده هاي 80486 نسلي جديد محسوب مي شدند و كارايي آنها به طور قابل ملاحظه اي بيشتر از ریزپردازنده هاي 80386 بود.
در پايان بد نيست اشاره اي به فلسفه استفاده از نامهاي DX2 ,DX4 شود. همان طور كه اشاره شد فركانس كلاك بالاي 50MHZ كه در پردازنده 80486 استفاده شده بود باعث مي شد كه اين پردازنده به سرعت گرم شود و عمر مفيد آن به نحو قابل ملاحظه اي كاهش يابد. در ریزپردازنده هاي 486DX2 از ايده Clock doubling استفاده شد. منظور از Clock doubling (دو برابر كردن فركانس كلاك) اين است كه مدارات داخل تراشه با فركانس دو برابر مدارات خارج تراشه كار مي كنند. داده بين پردازنده و حافظه Cache داخلي و كمك پردازنده رياضي با فركانس دو برابر يعني همان 50MHZ جا به جا مي شوند ولي انتقال داده به خارج از تراشه با همان فركانس 25 مگاهرتز صورت مي گيرد.
بدين ترتيب ضمن افزايش كارايي پردازنده از گرم شدن بيش از حد آن جلوگيري مي شود. همين ايده در مدل DX4 نيز مورد استفاده قرار گرفته است و اين بار مدارات داخل تراشه با فركانس چهار برابر مدارات خارج تراشه كار مي كنن
مدل 50MHZ اين پردازنده به دليل بالا بودن فركانس كلاك آن و گرماي بيش از حدي كه توليد مي كرد سريعا گرم مي شد و پس از مدت كوتاهي مي سوخت لذا (مدل 50MHZ آن) عملا با شكست مواجه شد. در سال 1991 اينتل ریزپردازنده سري 80486SX را به بازار عرضه كرد كه فركانس كلاك آن از 16MHZ تا 33MHZ بود. اين ریزپردازنده نيز داراي گذرگاه داده و آدرس 32 بيتي بود. بر خلاف مدل 80486DX كه داراي كمك پردازنده 80487 داخلي بود اين مدل(80486SX) نياز به ریزپردازنده خارجي 80487 داشت. در واقع همين عامل باعث شد كه در كاربرد هاي محاسباتي اين ریزپردازنده (80486SX) از توان كمتري برخوردار باشد و كمتر مورد توجه كاربران قرار بگيرد. به همين دليل هر چند ریزپردازنده هاي 80486 تا قبل از عرضه ریزپردازنده پنتيوم بسيار محبوبيت داشتند ولي ریزپردازنده 80486SX چندان مورد توجه قرار نگرفت.
با توجه به عدم موفقيت 80486SX اينتل در سال 1992 ریزپردازنده هاي 80486DX2 را با سرعتهاي 55 و 66 مگاهرتز به بازار عرضه كرد. به دلیل اشكالي كه در ریزپردازنده 80486DX مدل با فركانس 50 مگا هرتزي، وجود داشت که سريعا گرم مي شد، اينتل ریزپردازنده 80486DX2 را با فركانس كلاك 25MHZ به بازار عرضه كرد. اين مدل نيز همانند مدل 80486DX داراي 8KB حافظه cache داخلي و كمك پردازنده ریاضی داخلي بود.
بعدها اينتل مدلهايي با فركانس كلاك 50 و 80 مگاهرتزي اين خانواده را نيز به بازار عرضه كرد. از ریزپردازنده هاي معروف ديگر خانواده 80486 مي توان به ریزپردازنده هاي 80486DX4 اشاره نمود كه اينتل در سال 1994 به بازار عرضه كرد. حافظه Cache داخلي اين ریزپردازنده به 16KB افزايش پيدا كرده بود و فركانس كلاك آن نيز افزايش يافت به طوري كه حتی نمونه هايي با فركانس كلاك 120MHZ نيز به بازار عرضه شد. در واقع اگر بخواهيم به طور كلي برتري هاي ریزپردازنده هاي 80486 بر پردازنده هاي 80386 را بر شماريم به موارد زير مي توان اشاره كرد :
1)فركانس كلاك بالاتر
2)حافظه Cache داخلي 8 و 16 كيلو بايتي
3)كمك پردازنده رياضي داخلي ریزپردازنده در مدل های DX , DX2, DX4
بهبود اين سه زمينه يعني افزايش فركانس كلاك، افزايش حافظه کش داخلي و افزايش توان محاسبات رياضي در ریزپردازنده هاي نسل هاي بعد نيز در نظر گرفته شده است. استفاده از حافظه Cache داخلي و كمك پردازنده رياضي داخلي آن قدر در افزايش كارايي پردازنده تاثير داشتند كه ریزپردازنده هاي 80486 نسلي جديد محسوب مي شدند و كارايي آنها به طور قابل ملاحظه اي بيشتر از ریزپردازنده هاي 80386 بود.
در پايان بد نيست اشاره اي به فلسفه استفاده از نامهاي DX2 ,DX4 شود. همان طور كه اشاره شد فركانس كلاك بالاي 50MHZ كه در پردازنده 80486 استفاده شده بود باعث مي شد كه اين پردازنده به سرعت گرم شود و عمر مفيد آن به نحو قابل ملاحظه اي كاهش يابد. در ریزپردازنده هاي 486DX2 از ايده Clock doubling استفاده شد. منظور از Clock doubling (دو برابر كردن فركانس كلاك) اين است كه مدارات داخل تراشه با فركانس دو برابر مدارات خارج تراشه كار مي كنند. داده بين پردازنده و حافظه Cache داخلي و كمك پردازنده رياضي با فركانس دو برابر يعني همان 50MHZ جا به جا مي شوند ولي انتقال داده به خارج از تراشه با همان فركانس 25 مگاهرتز صورت مي گيرد.
بدين ترتيب ضمن افزايش كارايي پردازنده از گرم شدن بيش از حد آن جلوگيري مي شود. همين ايده در مدل DX4 نيز مورد استفاده قرار گرفته است و اين بار مدارات داخل تراشه با فركانس چهار برابر مدارات خارج تراشه كار مي كنن