*مینا*
22nd March 2010, 01:06 PM
http://www.aftab.ir/articles/art_culture/cinema/images/eb428a8df38a2cc12cba41ae23ee3ff3.jpg
رسانه های مختلف در عصر حاضر به دنبال اهداف مشخصی شکل می گیرند و در راستای همان اهداف حرکت می کنند. در این بین رسانه های تصویری، به خصوص سینما نقش مهمی در جلب نظر عامه مردم دنیا دارند، چرا که فاکتور تصویر باعث برتری آنها شده است و برای همین به دنبال جلب افکار عمومی با جادوی تصویر هستند. این رسانه ها با دو هدف به دنبال جذب مخاطب هستند:
۱) کسب سرمایه
۲) انتقال فرهنگ مورد نظر خود و تأثیر بر دیگر فرهنگ ها. البته این اهداف در تمام مراحل فعالیت رسانه ها وجود داشته است و رسانه ها از هر فرصتی برای دست یابی به این هدف ها استفاده کرده اند. اما در بعضی از برهه های زمانی این تلاش بیشتر شده تا افکار بیشتری را متوجه خود سازند. جشنواره ها یکی از زمینه هایی هستند که موجب توجه بیشتر عموم به سینما می شود و به تبع آن دست اندرکاران آنها هم از این فرصت استفاده کرده و در راستای جلب مخاطب برمی آیند یکی از این جشنواره ها مراسم اسکار است که با پروپاگاندای فراوان و فضاسازی دستگاه های رسانه ای، خبری و تبلیغاتی وابسته به نظام جهانی سرمایه داری به عنوان مهم ترین گردهمایی سینمایی معرفی شده است. جایزه اسکار امسال هم هشتاد و دومین دوره خود را پشت سر گذاشت. در این نوشتار با نقبی به سابقه و گذشت این جایزه سینمایی آمریکایی به بررسی اسکار سال ۲۰۱۰ می پردازیم.
● نگاهی به گذشته
اسکار با اینکه از سوی دولت آمریکا- و دنباله روهایش در دنیا از جمله در ایران- به عنوان بزرگترین گردهمایی سینمای جهان مطرح شده است، آن گونه که باید براساس اصول حرفه ای و کارشناسی رسانه برگزار نمی شود. به طوری که در بسیاری از بخش های خود اسیر سیاست های غرب شده و باز هم مانند دیگر زمان ها و قسمت های بدنه سینمای غرب به تبعیت از این سیاست ها پرداخته است.
اگر نگاهی دقیق و موشکافانه بیاندازیم می بینیم که اسکار در همان آغاز کار هم این جهت گیری ها را داشته است. نمونه آن را می توان در همین نماد مجسمه اهدایی آن دید. تندیس اسکار بریتانیم آب طلا شده روی یک پایه فلزی سیاه است که یک شوالیه را نشان می دهد. به طوری که تداعی کننده جنگ های صلیبی است که در آن مقطع تاریخی صلیبیون یا همان غرب مسیحی به سرزمین های مسلمانان حمله کردند. به این ترتیب می بینیم که حتی تندیس اسکار نیز نشان دهنده جنگ و تجاوز است. همین جهت گیری چه در اسکار امسال با اهدای بیشترین جوایز به دو فیلم «خنثی کننده بمب» و «آواتار» و چه برگزیدگان سالهای پیش این جشنواره هم دیده می شود.
با نگاهی به تاریخ اسکار می بینیم که در بسیاری از دوره های برگزاری این جایزه فیلم های برگزیده در حد و اندازه فیلم های دیگر مطرح شده در آن سال نبوده اند. از جمله «بن هور» که تفسیری مطابق با نظر سیاستمداران غرب در سال ۱۹۹۵ از بخشی از تاریخ ارائه داد. یا «لورنس عربستان» که آن هم نگاهی استعماری و تحریف آمیز را درباره بخش دیگری از تاریخ به تصویر می کشید. این نکته هم جالب توجه است که در لیست نامزدهای اسکار هر سال در اکثر مواقع یک فیلم درباره جنگ که در آن غرب به خصوص آمریکا را قهرمان به تصویر کشد و به نوعی سعی می کند که نشان دهد که آمریکا در عرصه نظامی نسبت به بقیه بسیار بالاتر است وجود دارد. از جمله «راکت» که در سال ۱۹۲۷-۱۹۲۸ و یا در «راکی۲» که مربوط به جنگ افغانستان بود و یا در فیلم «میدان جنگ» در سال ۱۹۴۹ مطرح شد. «محاکمه در نورنبرگ» که داستان جنگ های جهانی را به روایت غرب بیان می کند، یا «پاتن» که در سال ۱۹۷۰ کاندیدای بهترین فیلم شد نشان می داد که فرماندهان آمریکایی در راه جنگیدن برای وطن خود چگونه از هم پیشی می گیرند. نکته جالب تر اینجاست که این فیلم در این سال در حالی بهترین فیلم اسکار شد که فیلم های مطرح تر دیگری چون «فرودگاه»، «پنج قطعه آسان» و «داستان عشق و مش» حضور داشتند. اما اسکار به دلیل وابستگی به بنگاه های اقتصادی سیاستمداران آمریکا آن فیلم را انتخاب کرد. این موضوع در سال ۱۹۷۶ شدت یافت و با انتخاب فیلم هایی چون «راکی» و «همه مردان رئیس جمهور» این وابستگی آشکارتر شد تا در سال بعد «جنگ ستارگان» به عنوان یکی از کاندیداهای اسکار انتخاب شد. فیلمی که نماد یک اسطوره سازی کامل از آمریکایی ها، به ویژه رئیس جمهور آینده آنها ریگان بود. این رویه اسطوره گرایی نظامی بارها و بارها در اسکار تکرار شد تا اینکه انتخاب فیلم «فهرست شیندلر» در سال ۱۹۹۳ شوک بزرگی به اهالی هنر و منتقدان وارد کرد. فیلمی که به جای اینکه به موضوع اصلی خود یعنی روایت درست از جنگ جهانی دوم بپردازد به بولتن و بروشور تصویری برای تبلیغ مظلومیت یهود تبدیل شد و جای تعجب داشت که چرا آکادمی اسکار این فیلم را انتخاب کرد. این درحالی بود که آکادمی اسکار در یک حرکت غیرحرفه ای فیلم هایی مانند «به نام پدر» و... را که در همان سال ها مطرح بودند را نادیده گرفت و جایزه بهترین فیلم را به فهرست شیندلر داد؛ این خود جای تأمل داشت که چرا این فیلم کاملا سیاسی و تبلیغاتی جایزه بهترین فیلم را دریافت نمود. به واقع این موضوع ضربه بزرگی به حیثیت اسکار وارد کرد و برای همین در سال های بعد کمتر به این فیلم ها توجه شد تا این موضوع به دست فراموشی سپرده شود. اما در سال ۱۹۹۸ انتخاب فیلم «سرباز راین» به عنوان کاندیدای بهترین فیلم دوباره انتقاد منتقدین درباره تبلیغاتی بودن اسکار برای آمریکا و صهیونیست را برانگیخت و تا حدود زیادی نفوذ آی پک را در این مراسم آشکار کرد.
این موضوع باعث شد که آکادمی اسکار برای سال های بعدی سعی کند به گونه ای نظارت کند که فیلم هایی نامزد شوند که علاوه بر این که موضوع مورد نظر را انتقال می دهند، از سطح کیفی خوبی هم برخوردار باشند که نمونه آن را در سال ۲۰۰۰ می توان دید. سالی که «گلادیاتور» به عنوان بهترین فیلم انتخاب شد که به عقیده بسیاری از کارشناسان این فیلم انصافا استحقاق چنین عنوانی را هم داشت اما موضوع اینجا بود که این فیلم هم به دنبال اسطوره سازی از غرب به ویژه تاریخ غرب بود که در آن فرمانده روم باستان ماکسیموس به عنوان نماد یک اسطوره که در راه وطن می جنگد و در مقابل ظلم و ستم می ایستد مطرح می شود. به واقع در این سال گلادیاتور به کارگردانی ریدلی اسکات هم بهترین فیلم بود و هم بهترین انتقال مفهوم مورد نظر دنیای غرب را به انجام رساند.
● اسکار ۲۰۱۰؛ سیاسی تر از هر سال
این جریان در سال های بعدی هم ادامه داشت تا در سال ۲۰۱۰، یعنی امسال، اسکار با رویه کاملا غیرحرفه ای اعتبار خود را در پیش اهالی سینما بیشتر زیر سؤال برد. به گونه ای که در انتخاب بهترین های امسال به حدی در مورد فیلم «خنثی کننده بمب» اغراق شد که بسیاری معتقد بودند که انتخاب این فیلم صرفا جنبه سیاسی دارد. اهدای شش تندیس اسکار بهترین فیلم، بهترین کارگردانی، بهترین میکس صدا، بهترین تنظیم صدا، بهترین فیلم نامه و بهترین تدوین به چنین فیلمی تعلق گرفت که به عقیده بسیاری از کارشناسان در بعضی از زمینه های مطرح شده استحقاق جایزه اسکار را نداشته است. این نوع جایزه دادن نشان از یک جهت گیری مغرضانه دارد که از یک طرف سعی دارد موضوع مطرح شده در این فیلم را مهم نشان دهد و از طرف دیگر کارگردانان برای سالهای بعد تشویق به ساختن چنین فیلم هایی که مطابق میل سیاستمداران آمریکا است شوند.
تمام داستان این فیلم حول منجی نشان دادن آمریکا در عراق و مظلومیت سربازان آمریکایی در راه مبارزه با تروریسم است. اینکه در این فیلم دائماً حمله های تروریستی علیه سربازان آمریکایی را که خنثی کننده بمب هستند نشان می دهد، همه صحه بر این نکته می گذارند که کارگردان تنها به صورت یک طرفه به جنگ عراق به سود آمریکا می پردازد. سوژه فیلم تکراری است و فیلم های بسیاری را مشاهده کرده ایم که سربازان آمریکایی را منجیان مظلومی نشان می دهد که به هر کجا پا می گذارند مورد سوءقصد واقع می شوند؛ مثل فیلم های «کله کمبوزه ای»، «غلاف تمام فلزی» یا «پادشاهی». نکته جالب در فیلم «خنثی کننده بمب» اینجاست که به این موضوع اشاره نمی کند که بمب هایی که در عراق کار گذاشته شده اند را چه کسی کار گذاشته است. مگر به غیر از این است که خود آمریکا ایجادکننده جنگ و ستیز در عراق و حملات تروریستی در آن کشور است؟ مگر خبرها غیر از این حکایت می کند که این بمب ها را خود آمریکا وارد عراق می کند. البته فیلم کاترین بیگلو نباید هم به این واقعیت اشاره کند، چرا که این فیلم به دنبال توجیه جنایات آمریکا است نه بیان خود جنایت.
بعد از فیلم «آوتار» به کارگردانی جیمز کامرون با ۳ اسکار بیشترین تعداد اسکار را برنده شد. فیلمی که از یک سو تبلیغ بسیار خوبی برای نشان دادن قدرت نظامی آمریکا است؛ چراکه در این فیلم سلاح هایی را می بینیم که قطعاً آمریکا هیچ گاه به آنان دست پیدا نخواهد کرد. از سوی دیگر منجی مردم در این فیلم یک سرباز آمریکایی است که به صورت فوق العاده ای از خود شهامت نشان می دهد.
البته باید به این نکته هم توجه کرد که این اولین بار نیست که اسکار در قالب بها دادن به فیلم های جنگی به ابزاری برای توجیه جنایات و سیاست های آمریکا و غرب می پردازد. نیز زمانی که بوش حرف از جنگ نهایی خیر و شر - که منظورش از خیر آمریکا و شر مخالفان آمریکا از جمله ایران بود - می زد، در اسکار سال ۲۰۰۳، فیلم «ارباب حلقه ها» که به نوعی نبرد آرماگدون را به تصویر می کشید به عنوان بهترین فیلم معرفی شد.
این رویکرد کاملاً غیرحرفه ای در اسکار امسال در بسیاری بخش های این جشنواره تکرار شد. به طوری که در همان ابتدای معرفی نامزدها عده بسیاری به نامزد شدن فیلم «ناین» که یک فیلم کاملاً پوچ و بی مایه است اعتراض داشتند. حتی بسیاری دیگر فیلمی مانند «لعنتی های بی آبرو» را که جایزه نقش دوم مرد را برنده شد ،در حد این جایزه نمی دیدند. و یا حتی فیلمی مانند «star trek» با داستانی فضایی و تخیلی که هیچ مفهوم خاصی را هم دربرندارد و اصلا معلوم نیست چرا نامزد اسکار شد؟ فیلم
« s blind inside در حالی برنده بهترین بازیگر زن شد که بازیگر برگزیده بازی چندان قابل توجهی ارائه نداده است. بلکه عامل اصلی برگزیده شدنش این است که این فیلم تنها به دنبال نشان دادن این موضوع است که آمریکایی ها چقدر به سیاهپوستان لطف دارند، در حالی که همه از تبعیض نژادی آمریکا خبر دارند.
البته بحث درباره سیاسی بودن سینمای آمریکا و از جمله اسکار همیشه جریان داشته و خواهد داشت. چرا که در چند سال اخیر کمپانی هایی مانند برادران وارنر و والت دیسنی که بیشترین فیلم های سیاسی مورد علاقه سیاستمداران غربی را ساخته اند در این جشنواره نفوذهای بسیاری داشته اند. به عنوان نمونه والت دیسنی دارای رکورد دریافت جوایز آکادمی است: برنده ۲۲ جایزه آکادمی و ۴جایزه افتخاری. حتی بسیاری از هنرشناسان واقعی معتقدند که این روش برگزاری مراسم اسکار از وجهه هنری آن خواهد کاست. زیرا مراسمی که امسال در سالن کداک لس آنجلس برگزار شد، مانند هر سال بیشتر از اینکه به یک گردهمایی هنری شبیه باشد به نمایشگاه کالاهای لوکس و مدلباس تبدیل شده بود که البته این موضوع دور از انتظار نیست. چرا که جریان سینمایی که در اسکار امسال مطرح شد نه به زندگی واقعی مردم جهان و مشکلات اساسی آنان مانند فقر، جنگ و استعمار پرداخته بود و نه به دیگر جنبه های زندگی واقعی مردم زیربار ظلم آمریکا در جهان. بلکه کلیت موضوع فیلم های آنان در فیلم های جنگی در خدمت جنایات آمریکا، داستان های پوچ و بی مایه عشقی و فیلم های تخیلی فضایی خلاصه شد.
به هر صورت اسکار ۲۰۱۰ باز هم بر این نکته صحه گذاشت که جریان رسانه ای غرب به صورت یک طرفه، بدون در نظر گرفتن واقعیات و احترام به عقاید و فرهنگ های دیگر مردم جهان و در راستای منافع اقلیت جنگ طلب و غارت گر غالب بر نظام جهانی در جریان است.
http://www.aftab.ir/images/article/break.gif رضا فرخی روزنامه کیهان ( www.kayhannews.ir (http://njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fwww.kayhannews.ir) )
رسانه های مختلف در عصر حاضر به دنبال اهداف مشخصی شکل می گیرند و در راستای همان اهداف حرکت می کنند. در این بین رسانه های تصویری، به خصوص سینما نقش مهمی در جلب نظر عامه مردم دنیا دارند، چرا که فاکتور تصویر باعث برتری آنها شده است و برای همین به دنبال جلب افکار عمومی با جادوی تصویر هستند. این رسانه ها با دو هدف به دنبال جذب مخاطب هستند:
۱) کسب سرمایه
۲) انتقال فرهنگ مورد نظر خود و تأثیر بر دیگر فرهنگ ها. البته این اهداف در تمام مراحل فعالیت رسانه ها وجود داشته است و رسانه ها از هر فرصتی برای دست یابی به این هدف ها استفاده کرده اند. اما در بعضی از برهه های زمانی این تلاش بیشتر شده تا افکار بیشتری را متوجه خود سازند. جشنواره ها یکی از زمینه هایی هستند که موجب توجه بیشتر عموم به سینما می شود و به تبع آن دست اندرکاران آنها هم از این فرصت استفاده کرده و در راستای جلب مخاطب برمی آیند یکی از این جشنواره ها مراسم اسکار است که با پروپاگاندای فراوان و فضاسازی دستگاه های رسانه ای، خبری و تبلیغاتی وابسته به نظام جهانی سرمایه داری به عنوان مهم ترین گردهمایی سینمایی معرفی شده است. جایزه اسکار امسال هم هشتاد و دومین دوره خود را پشت سر گذاشت. در این نوشتار با نقبی به سابقه و گذشت این جایزه سینمایی آمریکایی به بررسی اسکار سال ۲۰۱۰ می پردازیم.
● نگاهی به گذشته
اسکار با اینکه از سوی دولت آمریکا- و دنباله روهایش در دنیا از جمله در ایران- به عنوان بزرگترین گردهمایی سینمای جهان مطرح شده است، آن گونه که باید براساس اصول حرفه ای و کارشناسی رسانه برگزار نمی شود. به طوری که در بسیاری از بخش های خود اسیر سیاست های غرب شده و باز هم مانند دیگر زمان ها و قسمت های بدنه سینمای غرب به تبعیت از این سیاست ها پرداخته است.
اگر نگاهی دقیق و موشکافانه بیاندازیم می بینیم که اسکار در همان آغاز کار هم این جهت گیری ها را داشته است. نمونه آن را می توان در همین نماد مجسمه اهدایی آن دید. تندیس اسکار بریتانیم آب طلا شده روی یک پایه فلزی سیاه است که یک شوالیه را نشان می دهد. به طوری که تداعی کننده جنگ های صلیبی است که در آن مقطع تاریخی صلیبیون یا همان غرب مسیحی به سرزمین های مسلمانان حمله کردند. به این ترتیب می بینیم که حتی تندیس اسکار نیز نشان دهنده جنگ و تجاوز است. همین جهت گیری چه در اسکار امسال با اهدای بیشترین جوایز به دو فیلم «خنثی کننده بمب» و «آواتار» و چه برگزیدگان سالهای پیش این جشنواره هم دیده می شود.
با نگاهی به تاریخ اسکار می بینیم که در بسیاری از دوره های برگزاری این جایزه فیلم های برگزیده در حد و اندازه فیلم های دیگر مطرح شده در آن سال نبوده اند. از جمله «بن هور» که تفسیری مطابق با نظر سیاستمداران غرب در سال ۱۹۹۵ از بخشی از تاریخ ارائه داد. یا «لورنس عربستان» که آن هم نگاهی استعماری و تحریف آمیز را درباره بخش دیگری از تاریخ به تصویر می کشید. این نکته هم جالب توجه است که در لیست نامزدهای اسکار هر سال در اکثر مواقع یک فیلم درباره جنگ که در آن غرب به خصوص آمریکا را قهرمان به تصویر کشد و به نوعی سعی می کند که نشان دهد که آمریکا در عرصه نظامی نسبت به بقیه بسیار بالاتر است وجود دارد. از جمله «راکت» که در سال ۱۹۲۷-۱۹۲۸ و یا در «راکی۲» که مربوط به جنگ افغانستان بود و یا در فیلم «میدان جنگ» در سال ۱۹۴۹ مطرح شد. «محاکمه در نورنبرگ» که داستان جنگ های جهانی را به روایت غرب بیان می کند، یا «پاتن» که در سال ۱۹۷۰ کاندیدای بهترین فیلم شد نشان می داد که فرماندهان آمریکایی در راه جنگیدن برای وطن خود چگونه از هم پیشی می گیرند. نکته جالب تر اینجاست که این فیلم در این سال در حالی بهترین فیلم اسکار شد که فیلم های مطرح تر دیگری چون «فرودگاه»، «پنج قطعه آسان» و «داستان عشق و مش» حضور داشتند. اما اسکار به دلیل وابستگی به بنگاه های اقتصادی سیاستمداران آمریکا آن فیلم را انتخاب کرد. این موضوع در سال ۱۹۷۶ شدت یافت و با انتخاب فیلم هایی چون «راکی» و «همه مردان رئیس جمهور» این وابستگی آشکارتر شد تا در سال بعد «جنگ ستارگان» به عنوان یکی از کاندیداهای اسکار انتخاب شد. فیلمی که نماد یک اسطوره سازی کامل از آمریکایی ها، به ویژه رئیس جمهور آینده آنها ریگان بود. این رویه اسطوره گرایی نظامی بارها و بارها در اسکار تکرار شد تا اینکه انتخاب فیلم «فهرست شیندلر» در سال ۱۹۹۳ شوک بزرگی به اهالی هنر و منتقدان وارد کرد. فیلمی که به جای اینکه به موضوع اصلی خود یعنی روایت درست از جنگ جهانی دوم بپردازد به بولتن و بروشور تصویری برای تبلیغ مظلومیت یهود تبدیل شد و جای تعجب داشت که چرا آکادمی اسکار این فیلم را انتخاب کرد. این درحالی بود که آکادمی اسکار در یک حرکت غیرحرفه ای فیلم هایی مانند «به نام پدر» و... را که در همان سال ها مطرح بودند را نادیده گرفت و جایزه بهترین فیلم را به فهرست شیندلر داد؛ این خود جای تأمل داشت که چرا این فیلم کاملا سیاسی و تبلیغاتی جایزه بهترین فیلم را دریافت نمود. به واقع این موضوع ضربه بزرگی به حیثیت اسکار وارد کرد و برای همین در سال های بعد کمتر به این فیلم ها توجه شد تا این موضوع به دست فراموشی سپرده شود. اما در سال ۱۹۹۸ انتخاب فیلم «سرباز راین» به عنوان کاندیدای بهترین فیلم دوباره انتقاد منتقدین درباره تبلیغاتی بودن اسکار برای آمریکا و صهیونیست را برانگیخت و تا حدود زیادی نفوذ آی پک را در این مراسم آشکار کرد.
این موضوع باعث شد که آکادمی اسکار برای سال های بعدی سعی کند به گونه ای نظارت کند که فیلم هایی نامزد شوند که علاوه بر این که موضوع مورد نظر را انتقال می دهند، از سطح کیفی خوبی هم برخوردار باشند که نمونه آن را در سال ۲۰۰۰ می توان دید. سالی که «گلادیاتور» به عنوان بهترین فیلم انتخاب شد که به عقیده بسیاری از کارشناسان این فیلم انصافا استحقاق چنین عنوانی را هم داشت اما موضوع اینجا بود که این فیلم هم به دنبال اسطوره سازی از غرب به ویژه تاریخ غرب بود که در آن فرمانده روم باستان ماکسیموس به عنوان نماد یک اسطوره که در راه وطن می جنگد و در مقابل ظلم و ستم می ایستد مطرح می شود. به واقع در این سال گلادیاتور به کارگردانی ریدلی اسکات هم بهترین فیلم بود و هم بهترین انتقال مفهوم مورد نظر دنیای غرب را به انجام رساند.
● اسکار ۲۰۱۰؛ سیاسی تر از هر سال
این جریان در سال های بعدی هم ادامه داشت تا در سال ۲۰۱۰، یعنی امسال، اسکار با رویه کاملا غیرحرفه ای اعتبار خود را در پیش اهالی سینما بیشتر زیر سؤال برد. به گونه ای که در انتخاب بهترین های امسال به حدی در مورد فیلم «خنثی کننده بمب» اغراق شد که بسیاری معتقد بودند که انتخاب این فیلم صرفا جنبه سیاسی دارد. اهدای شش تندیس اسکار بهترین فیلم، بهترین کارگردانی، بهترین میکس صدا، بهترین تنظیم صدا، بهترین فیلم نامه و بهترین تدوین به چنین فیلمی تعلق گرفت که به عقیده بسیاری از کارشناسان در بعضی از زمینه های مطرح شده استحقاق جایزه اسکار را نداشته است. این نوع جایزه دادن نشان از یک جهت گیری مغرضانه دارد که از یک طرف سعی دارد موضوع مطرح شده در این فیلم را مهم نشان دهد و از طرف دیگر کارگردانان برای سالهای بعد تشویق به ساختن چنین فیلم هایی که مطابق میل سیاستمداران آمریکا است شوند.
تمام داستان این فیلم حول منجی نشان دادن آمریکا در عراق و مظلومیت سربازان آمریکایی در راه مبارزه با تروریسم است. اینکه در این فیلم دائماً حمله های تروریستی علیه سربازان آمریکایی را که خنثی کننده بمب هستند نشان می دهد، همه صحه بر این نکته می گذارند که کارگردان تنها به صورت یک طرفه به جنگ عراق به سود آمریکا می پردازد. سوژه فیلم تکراری است و فیلم های بسیاری را مشاهده کرده ایم که سربازان آمریکایی را منجیان مظلومی نشان می دهد که به هر کجا پا می گذارند مورد سوءقصد واقع می شوند؛ مثل فیلم های «کله کمبوزه ای»، «غلاف تمام فلزی» یا «پادشاهی». نکته جالب در فیلم «خنثی کننده بمب» اینجاست که به این موضوع اشاره نمی کند که بمب هایی که در عراق کار گذاشته شده اند را چه کسی کار گذاشته است. مگر به غیر از این است که خود آمریکا ایجادکننده جنگ و ستیز در عراق و حملات تروریستی در آن کشور است؟ مگر خبرها غیر از این حکایت می کند که این بمب ها را خود آمریکا وارد عراق می کند. البته فیلم کاترین بیگلو نباید هم به این واقعیت اشاره کند، چرا که این فیلم به دنبال توجیه جنایات آمریکا است نه بیان خود جنایت.
بعد از فیلم «آوتار» به کارگردانی جیمز کامرون با ۳ اسکار بیشترین تعداد اسکار را برنده شد. فیلمی که از یک سو تبلیغ بسیار خوبی برای نشان دادن قدرت نظامی آمریکا است؛ چراکه در این فیلم سلاح هایی را می بینیم که قطعاً آمریکا هیچ گاه به آنان دست پیدا نخواهد کرد. از سوی دیگر منجی مردم در این فیلم یک سرباز آمریکایی است که به صورت فوق العاده ای از خود شهامت نشان می دهد.
البته باید به این نکته هم توجه کرد که این اولین بار نیست که اسکار در قالب بها دادن به فیلم های جنگی به ابزاری برای توجیه جنایات و سیاست های آمریکا و غرب می پردازد. نیز زمانی که بوش حرف از جنگ نهایی خیر و شر - که منظورش از خیر آمریکا و شر مخالفان آمریکا از جمله ایران بود - می زد، در اسکار سال ۲۰۰۳، فیلم «ارباب حلقه ها» که به نوعی نبرد آرماگدون را به تصویر می کشید به عنوان بهترین فیلم معرفی شد.
این رویکرد کاملاً غیرحرفه ای در اسکار امسال در بسیاری بخش های این جشنواره تکرار شد. به طوری که در همان ابتدای معرفی نامزدها عده بسیاری به نامزد شدن فیلم «ناین» که یک فیلم کاملاً پوچ و بی مایه است اعتراض داشتند. حتی بسیاری دیگر فیلمی مانند «لعنتی های بی آبرو» را که جایزه نقش دوم مرد را برنده شد ،در حد این جایزه نمی دیدند. و یا حتی فیلمی مانند «star trek» با داستانی فضایی و تخیلی که هیچ مفهوم خاصی را هم دربرندارد و اصلا معلوم نیست چرا نامزد اسکار شد؟ فیلم
« s blind inside در حالی برنده بهترین بازیگر زن شد که بازیگر برگزیده بازی چندان قابل توجهی ارائه نداده است. بلکه عامل اصلی برگزیده شدنش این است که این فیلم تنها به دنبال نشان دادن این موضوع است که آمریکایی ها چقدر به سیاهپوستان لطف دارند، در حالی که همه از تبعیض نژادی آمریکا خبر دارند.
البته بحث درباره سیاسی بودن سینمای آمریکا و از جمله اسکار همیشه جریان داشته و خواهد داشت. چرا که در چند سال اخیر کمپانی هایی مانند برادران وارنر و والت دیسنی که بیشترین فیلم های سیاسی مورد علاقه سیاستمداران غربی را ساخته اند در این جشنواره نفوذهای بسیاری داشته اند. به عنوان نمونه والت دیسنی دارای رکورد دریافت جوایز آکادمی است: برنده ۲۲ جایزه آکادمی و ۴جایزه افتخاری. حتی بسیاری از هنرشناسان واقعی معتقدند که این روش برگزاری مراسم اسکار از وجهه هنری آن خواهد کاست. زیرا مراسمی که امسال در سالن کداک لس آنجلس برگزار شد، مانند هر سال بیشتر از اینکه به یک گردهمایی هنری شبیه باشد به نمایشگاه کالاهای لوکس و مدلباس تبدیل شده بود که البته این موضوع دور از انتظار نیست. چرا که جریان سینمایی که در اسکار امسال مطرح شد نه به زندگی واقعی مردم جهان و مشکلات اساسی آنان مانند فقر، جنگ و استعمار پرداخته بود و نه به دیگر جنبه های زندگی واقعی مردم زیربار ظلم آمریکا در جهان. بلکه کلیت موضوع فیلم های آنان در فیلم های جنگی در خدمت جنایات آمریکا، داستان های پوچ و بی مایه عشقی و فیلم های تخیلی فضایی خلاصه شد.
به هر صورت اسکار ۲۰۱۰ باز هم بر این نکته صحه گذاشت که جریان رسانه ای غرب به صورت یک طرفه، بدون در نظر گرفتن واقعیات و احترام به عقاید و فرهنگ های دیگر مردم جهان و در راستای منافع اقلیت جنگ طلب و غارت گر غالب بر نظام جهانی در جریان است.
http://www.aftab.ir/images/article/break.gif رضا فرخی روزنامه کیهان ( www.kayhannews.ir (http://njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fwww.kayhannews.ir) )