ریپورتر
10th March 2010, 09:30 AM
تاريخچه اولين هواپيما
نويسنده: صبا
پرواز به آسمان ها و رهايي از زمين ، از ديرباز يکي از آرزوهاي انسان بوده است .در بسياري از افسانه ها و داستان ها اين آرزو به خوبي مشخص است .در کتاب ها آمده است :يکي از امپراتوران باستاني چين ، اژدهاي بزرگي از پارچه هاي مخصوص ساخت و داخل آن را از دود گرم پر کرد و در برابر چشمان متحيرهمه اژدها را به آسمان فرستاد .در تاريخ همه کشورها اقداماتي نظير اقدام اين امپراتورچيني ديده مي شود .شايد نخستين کسي که در عمل براي پرواز تلاش مثبتي کرد و امکان پرواز را به وسيله ي بال هاي مصنوعي و امکانات مکانيکي ثابت کرد ، لئوناردو داوينچي بود .لئوناردو داوينچي دانشمند ،نقاش ، پزشک ، فيلسوف و مجسمه ساز ايتاليايي بود که همگان او را مي شناسند .او وقتي فکرش را مطرح کرد ، همه ي دوستانش او را مسخره کردند .انديشه ي او اين بود که مي توان مانند پرندگان در آسمان پرواز کرد و يا دست کم از يک مکان مرتفع به آساني و بدون خطر فرود آمد .لئوناردو دواينچي بعد از مدتي آزمايش سرانجام توانست دستگاه کوچکي بسازد که داراي دو بال ، يک بدنه و يک سکان بود .او دستگاهش را از جايي مرتفع به سمت پايين رها کرد .دستگاه لئوناردو داوينچي در واقع پدر بزرگ هواپيماهاي امروزي است که پس از طي خط سيرطولاني خيلي آرام روي زمين نشست . پس از گذشت مدتي در سال 1500 ميلادي ،داوينچي دستگاه خود را کامل تر کرد ؛ يعني به وسيله ي يک فنرحرکت بال هاي دستگاه اختراعي را ملايم تر کرد و موفق شد آن را مدت بيشتري در هوا نگه دارد ؛البته با اين دستگاه کسي پرواز نکرد و اطرافيان داوينچي آن را خرد کردند .آنها داوينچي را از ادامه ي راهش منصرف نمودند .داوينچي را آزرده خاطر ساختند .
اگر داوينچي ديگر راهش را ادامه نداد ، اما کسان ديگري به جاي او اين راه را ادامه دادند .عده اي اظهار مي کردند :چگونه پرندگان با بال هاي خود در هوا پرواز مي کنند و به زمين سقوط نمي کنند .ما نيز مي توانيم با ساختن دستگاهي شبيه بال پرندگان ، در آسمان پرواز کنيم و آن بال ها مي توانند ما را در هوا نگاه دارند .در سال 1678 ميلادي بينه فرانسوي با دنبال کردن فکر لئوناردو داوينچي دستگاه ديگري ساخت که بال هاي آن به وسيله ي انسان حرکت مي کرد .او نيز توانست پرواز کند .در سال 1784 بين ونو فرانسوي يک دستگاه پرواز ساخت که بال هايش شبيه پروانه يا فرفره بود .دستگاه او نيز مي توانست مدت زمان زيادي در هوا بماند و سقوط نکند .در سال 1843 ميلادي ، دستگاه نسبتاً کامل تري که کم و بيش شبيه هواپيماي بدون موتور بود ، به وسيله ي هنسون آلماني ساخته شد .اين دستگاه داراي دو بال بسيار بزرگ ، يک سکان و يک اتاقک کوچک براي حمل انسان بود .استفاده از آن بدين ترتيب بود که هنگام وزش باد آن را به جلو پرتاب مي کردند .اين دستگاه که بسيار سبک بود ،حتي با داشتن يک سرنشين در هوا چرخ مي زد و به آرامي بر روي زمين فرود مي آمد.پس از موفقيت هنسون ،توجه پژوهشگران به اين نکته جلب شد که مي توان دستگاه کامل تري ساخت که از مکان هاي مرتفع در هوا رها شود و مانند پرندگان بر روي هوا بلغزد و بدون سقوط آن ، به آساني فرود بيايد ،اما ماندن آن در هوا و ادامه ي پرواز مشکل بزرگي بود که هيچ کس براي حل آن راهي نداشت ؛از سوي ديگر همين اختراع هنسون معايب زيادي داشت و ديگران که خواستند کار او را تقليد کنند ،سقوط کردند و جانشان را از دست دادند .
در سال 1801 ميلادي ليليان تال انگليسي موفق شد بالي بسازد که شبيه بال خفاش بزرگ بود و توانايي حمل يک سرنشين را داشت و زمان زيادي در فضا باقي مي ماند .
جنس اين بال ها از ابريشم و فوق العاده سبک و محکم بود .اين اختراع با وجود اينکه موفقيت آميزبود ، سرانجام به علت نقص فني کوچک ،جان مخترع خود را گرفت .در سال 1896 ميلادي شانو فرانسوي موفق شد يک هواپيماي بي موتور کامل اختراع کند .سرنشين اين هواپيما مي توانست با خيال راحت در آن بنشيند و به ميل خود سکان را حرکت داده ،تغيير جهت دهد ؛ اما اين هواپيما سرعت کافي نداشت و بلندپروازي انسان را ارضاء نکرد . همه مي خواستند اين هواپيما سريع تر حرکت کند و به ميل سرنشين ، به بالا و پايين و چپ و راست برود .اولين کساني که توانستند اين هواپيماي بي موتور را نيرو بدهند و با سرعت و با ميل سرنشين به پرواز در بياورند برادران رايت بودند .آنها پس از سال ها آزمايش در تاريخ 1903 ميلادي موفق شدند موتور کوچکي بر روي بادبادک هوايي نصب کنند و به محور اين موتور پروانه اي که عيناً شبيه يک فرفره بود ،متصل سازند و در نتيجه هواپيما را براثر گردش فرفره و با استفاده از نيروي موتور در هوا به پرواز درآورند .با اينکه موتورهاي نفت سوز مدت ها قبل اختراع شده بود ، ولي نصب آن بر روي هواپيما به ذهن کسي نرسيده بود .پس از برادران رايت ، کورتيس آمريکايي در سال 1908 اختراع برادران رايت را تکميل کرد و با قرار دادن چند چرخ کوچک در زيرهواپيما مسئله ي فرود آمدن و برخاستن آن را حل کرد و بدين ترتيب از آن سال به بعد ، مخترعان در تکميل اين ماشين بسيار تلاش کردند .پس از اختراع لئوناردو داوينچي سرانجام بعد از چهار قرن تجربه ، آزمايش و زحمت ، ماشين هوايي اختراع شد و به سوي آسمان پرواز کرد .اکنون هواپيماهايي ساخته اند که بيش از دو هزار کيلومتر در ساعت پرواز مي کنند .حد متوسط سرعت هواپيما در ساعت 800 کيلومتر است .حداقل آن نيز براي يک هواپيماي کوچک سبک 180 تا 200 کيلومتر در ساعت است ؛يعني که اگر هوپيمايي کمتر از 180 کيلومتر در ساعت حرکت کند ، سقوط کرده ؛ به زمين مي افتد .
منبع: ماهنامه قرآني ،ادبي و هنري باران(ش 164) /س
نويسنده: صبا
پرواز به آسمان ها و رهايي از زمين ، از ديرباز يکي از آرزوهاي انسان بوده است .در بسياري از افسانه ها و داستان ها اين آرزو به خوبي مشخص است .در کتاب ها آمده است :يکي از امپراتوران باستاني چين ، اژدهاي بزرگي از پارچه هاي مخصوص ساخت و داخل آن را از دود گرم پر کرد و در برابر چشمان متحيرهمه اژدها را به آسمان فرستاد .در تاريخ همه کشورها اقداماتي نظير اقدام اين امپراتورچيني ديده مي شود .شايد نخستين کسي که در عمل براي پرواز تلاش مثبتي کرد و امکان پرواز را به وسيله ي بال هاي مصنوعي و امکانات مکانيکي ثابت کرد ، لئوناردو داوينچي بود .لئوناردو داوينچي دانشمند ،نقاش ، پزشک ، فيلسوف و مجسمه ساز ايتاليايي بود که همگان او را مي شناسند .او وقتي فکرش را مطرح کرد ، همه ي دوستانش او را مسخره کردند .انديشه ي او اين بود که مي توان مانند پرندگان در آسمان پرواز کرد و يا دست کم از يک مکان مرتفع به آساني و بدون خطر فرود آمد .لئوناردو دواينچي بعد از مدتي آزمايش سرانجام توانست دستگاه کوچکي بسازد که داراي دو بال ، يک بدنه و يک سکان بود .او دستگاهش را از جايي مرتفع به سمت پايين رها کرد .دستگاه لئوناردو داوينچي در واقع پدر بزرگ هواپيماهاي امروزي است که پس از طي خط سيرطولاني خيلي آرام روي زمين نشست . پس از گذشت مدتي در سال 1500 ميلادي ،داوينچي دستگاه خود را کامل تر کرد ؛ يعني به وسيله ي يک فنرحرکت بال هاي دستگاه اختراعي را ملايم تر کرد و موفق شد آن را مدت بيشتري در هوا نگه دارد ؛البته با اين دستگاه کسي پرواز نکرد و اطرافيان داوينچي آن را خرد کردند .آنها داوينچي را از ادامه ي راهش منصرف نمودند .داوينچي را آزرده خاطر ساختند .
اگر داوينچي ديگر راهش را ادامه نداد ، اما کسان ديگري به جاي او اين راه را ادامه دادند .عده اي اظهار مي کردند :چگونه پرندگان با بال هاي خود در هوا پرواز مي کنند و به زمين سقوط نمي کنند .ما نيز مي توانيم با ساختن دستگاهي شبيه بال پرندگان ، در آسمان پرواز کنيم و آن بال ها مي توانند ما را در هوا نگاه دارند .در سال 1678 ميلادي بينه فرانسوي با دنبال کردن فکر لئوناردو داوينچي دستگاه ديگري ساخت که بال هاي آن به وسيله ي انسان حرکت مي کرد .او نيز توانست پرواز کند .در سال 1784 بين ونو فرانسوي يک دستگاه پرواز ساخت که بال هايش شبيه پروانه يا فرفره بود .دستگاه او نيز مي توانست مدت زمان زيادي در هوا بماند و سقوط نکند .در سال 1843 ميلادي ، دستگاه نسبتاً کامل تري که کم و بيش شبيه هواپيماي بدون موتور بود ، به وسيله ي هنسون آلماني ساخته شد .اين دستگاه داراي دو بال بسيار بزرگ ، يک سکان و يک اتاقک کوچک براي حمل انسان بود .استفاده از آن بدين ترتيب بود که هنگام وزش باد آن را به جلو پرتاب مي کردند .اين دستگاه که بسيار سبک بود ،حتي با داشتن يک سرنشين در هوا چرخ مي زد و به آرامي بر روي زمين فرود مي آمد.پس از موفقيت هنسون ،توجه پژوهشگران به اين نکته جلب شد که مي توان دستگاه کامل تري ساخت که از مکان هاي مرتفع در هوا رها شود و مانند پرندگان بر روي هوا بلغزد و بدون سقوط آن ، به آساني فرود بيايد ،اما ماندن آن در هوا و ادامه ي پرواز مشکل بزرگي بود که هيچ کس براي حل آن راهي نداشت ؛از سوي ديگر همين اختراع هنسون معايب زيادي داشت و ديگران که خواستند کار او را تقليد کنند ،سقوط کردند و جانشان را از دست دادند .
در سال 1801 ميلادي ليليان تال انگليسي موفق شد بالي بسازد که شبيه بال خفاش بزرگ بود و توانايي حمل يک سرنشين را داشت و زمان زيادي در فضا باقي مي ماند .
جنس اين بال ها از ابريشم و فوق العاده سبک و محکم بود .اين اختراع با وجود اينکه موفقيت آميزبود ، سرانجام به علت نقص فني کوچک ،جان مخترع خود را گرفت .در سال 1896 ميلادي شانو فرانسوي موفق شد يک هواپيماي بي موتور کامل اختراع کند .سرنشين اين هواپيما مي توانست با خيال راحت در آن بنشيند و به ميل خود سکان را حرکت داده ،تغيير جهت دهد ؛ اما اين هواپيما سرعت کافي نداشت و بلندپروازي انسان را ارضاء نکرد . همه مي خواستند اين هواپيما سريع تر حرکت کند و به ميل سرنشين ، به بالا و پايين و چپ و راست برود .اولين کساني که توانستند اين هواپيماي بي موتور را نيرو بدهند و با سرعت و با ميل سرنشين به پرواز در بياورند برادران رايت بودند .آنها پس از سال ها آزمايش در تاريخ 1903 ميلادي موفق شدند موتور کوچکي بر روي بادبادک هوايي نصب کنند و به محور اين موتور پروانه اي که عيناً شبيه يک فرفره بود ،متصل سازند و در نتيجه هواپيما را براثر گردش فرفره و با استفاده از نيروي موتور در هوا به پرواز درآورند .با اينکه موتورهاي نفت سوز مدت ها قبل اختراع شده بود ، ولي نصب آن بر روي هواپيما به ذهن کسي نرسيده بود .پس از برادران رايت ، کورتيس آمريکايي در سال 1908 اختراع برادران رايت را تکميل کرد و با قرار دادن چند چرخ کوچک در زيرهواپيما مسئله ي فرود آمدن و برخاستن آن را حل کرد و بدين ترتيب از آن سال به بعد ، مخترعان در تکميل اين ماشين بسيار تلاش کردند .پس از اختراع لئوناردو داوينچي سرانجام بعد از چهار قرن تجربه ، آزمايش و زحمت ، ماشين هوايي اختراع شد و به سوي آسمان پرواز کرد .اکنون هواپيماهايي ساخته اند که بيش از دو هزار کيلومتر در ساعت پرواز مي کنند .حد متوسط سرعت هواپيما در ساعت 800 کيلومتر است .حداقل آن نيز براي يک هواپيماي کوچک سبک 180 تا 200 کيلومتر در ساعت است ؛يعني که اگر هوپيمايي کمتر از 180 کيلومتر در ساعت حرکت کند ، سقوط کرده ؛ به زمين مي افتد .
منبع: ماهنامه قرآني ،ادبي و هنري باران(ش 164) /س