چرا خطاب های قرآنی همه جا با مردان است؟

[آبجی]

در همه زبان ها گاهی کلمه «زن» گاهی «مرد» و گاهی واژه «مردم» به کار برده می شود که هر کدام معنی خاص خود را دارد. خطاب­های قرآن نيز به سه شکل آمده: زمانی که واژه­ی «رجال» به کار برده می­شود، وظیفه­ی بیان شده مخصوص مردان است و با آوردن واژه­ی «نساء»، وظایف مخصوص زنان بیان شده، اما گاهی کلماتی مانند«الُذین» و «المومنون» آورده شده که به ظاهر مذکر هستند اما معنای آن به همه مردم بر می­گردد نه فقط مردان.
همان طور كه مي دانيد هر زباني داراي قواعدي است. در زبان عربي هم قانون اين است كه همه ي چيزهايي كه اشاره به عموم انسان ها دارد، به صورت مذكر آورده شود و در اصطلاح مي گويند « اسم جنس مذكر است». پس اينكه خداوند در قرآن هم قواعد زبان عربي را رعايت كرده باشد، چيز عجيبي نيست و مطمئن باشيد كه غرضي در كار نبوده!
علاوه بر رعايت قواعد، اگر تا به حال به آياتي كه مي خواهد مريم يا آسيه همسر فرعون را نمونه مردم خوب معرفي كند، برخورد كرده باشيد، ديده ايد كه خداوند مي فرمايد«و ضربَ الله مثلاً للذينَ آمنوا امراَتَ فرعونَ»(1) و يا وقتي كه در مورد زن نوح و لوط سخن مي گويد، مي فرمايد:«ضربً الله مثلاً للذينَ كفروا امراَت نوح و امراًت لوط»(2) يعني استفاده از صيغه هاي جمع مذكر براي اشاره به همه انسان ها.
پس انسان خوب، چه مرد باشد و چه زن، نمونه است و به همين دليل مي بينيم كه خداوند در سوره نحل مي فرمايد: «من عملَ صالحاً من ذَكَر او انثي و هو مومن فلنحيينه حياة طيبةً»؛ اگر كسي داراي جان و عقيده سالم باشد و كارهاي نيك انجام دهد، خواه مرد باشد خواه زن، ما به او حيات و زندگي طيبه مي دهيم.
اریحا