آبجی
4th March 2010, 11:57 PM
نويسنده : رفعت رضاپور کارشناس ارشد مديريت پرستاري گرايش کوکان و کارشناس دفتر پرستاري وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکيشايد نام سرطان يكي از نا اميد كننده ترين كلماتي باشد كه مي توان به يك بيمار عنوان كرد. فردي كه خود را مبتلا به اين بيماري مي بيند با توجه به علاج ناپذير بودن آن تمام اميد به زندگي خود را از دست مي دهد . تحقيقات نشان داده است كه 25% افراد مبتلا به سرطان دچار افسردگي با علائم كلينيكي هستند كه در آنها ايجاد نااميدي و كاهش فعاليت نموده و نيز توان بيمار را جهت پي گيري برنامه درمان كاهش مي دهد. افراد مبتلا به سرطان به حمايتهاي روحي و رواني مداوم در طي دوران بيماري خود نياز مبرم دارند . به خاطر داشته باشيم كه تشويق و حمايت اين بيماران در طي دوران بيماري و در دوره درمان به آنها جهت ايجاد انگيزه براي ادامه درمان بخصوص زماني كه در اثر درمانهاي سخت و طولاني دچار تخليه رواني شده اند كمك زيادي مي نمايد. مشكلات روحي و رواني در ارتباط با سرطان:بعد از تشخيص سرطان، فرد احساس شوك، ناباوري ، ترس و اضطراب ، گناه، غمگيني، حزن و اندوه، افسردگي و عصبانيت مي نمايد.اين احساسات ممكن است در افراد مختلف به درجات و شد تهاي مختلفي بروز نمايد.اولين واكنش هر فرد در مقابل تشخيص سرطان شوك است زيرا افراد معمولا آمادگي شنيدن اين بيماري را ندارند.غير معمول نيست اگر فرد مبتلا به سرطان دچار تعجب و سردرگمي شده و اينگونه فكر كند كه زندگي اش بطور غير منصفانه دچار تهديد شده است. . احساس ناكامي و غم و اندوه موجب مي شود كه فرد از ايده هاي خود در زندگي دست برداشته و جهت سازگاري با وضعيت جديد تلاش نمايد. ممكن است بيمار از نظر عاطفي عصباني باشد . بعضي از بيماران ظاهرا عصبانيت و نااميدي خود را نشان نمي دهند اما ديگران ممكن است بصورت غير عمدي عصبانيت خود را متوجه اعضاء خانواده و يا تيم درمان نمايند. روشهاي سازگاري با مشكلات روحي و رواني:به بيماران توصيه مي شود جهت غلبه بر مشكل خود در موقع ملاقات با پزشك به موارد زير توجه داشته باشند:_ ليستي از سوالات خود را جهت پرسيدن از پزشك تهيه نمايند._ يكي از اعضاء خانواده و يا دوستان خود را در هنگام ملاقات با پزشك همراه ببرد تا بعنوان يك شنونده حضور داشته باشد و بيمار را حمايت كند._ صحبتهاي مهم پزشك را ضبط كند_ اگر كلمات نا مفهوم به كار برده مي شود از پزشك بخواهد تا براي او توضيح دهداز اعضاء خانواده بخواهيم تا بيمار را از نظر معنوي حمايت كنندد مثل صحبت كردن با افراد روحاني و يا شركت در مراسم مذهبي ، نماز خواندن و ... بايد به نيازهاي استراحت و تغذيه بيمار نيز توجه داشته باشيم. بيمار را به قدم زدن و ورزش تشويق كنيد. در واقع بيمار با تمركز بر آنچه كه مي توان تغيير دهد موجب كنترل وضعيت خود مي شود . راههاي برقراري ارتباط با بيماران مبتلا به سرطان :1- به بيمار اجازه دهيد تا خودش پيشقدم باشد . اگر بيمار مي خواهد صحبت كند شنونده خوبي باشيد و به صحبتهاي او گوش كنيد.2- با سكوت خود محيطي آرام ايجاد كنيد. به بيمار كمك كنيد تا بر افكار خود تمركز داشته باشد.3- بيماران معمولا از تن صدا و حالت چهره شما پي به برخي مسائل از جمله افكار شما مي برند. سعي كنيد با بيمار تماس چشمي برقرار كنيد و مستقيم به او نگاه كنيد.4- بيمار را نصيحت نكنيد. ممكن است نصيحت آخرين نياز بيمار باشد. شايد آنها از شما بخواهند تنها سوالات كوتاهي بپرسيد و يا فقط شنونده باشيد.5- هرگز به بيمار نگوييد " من مي دانم كه شما چه احساسي داريد" . آموزش خود مراقبتي به بيماران مبتلا به سرطان:پرستار بايد فعاليتهايي را در رابطه با مراقبت از خود به بيمار آموزش دهد. ممكن است بعضي از بيماران به شركت در فعاليتهايي كه فكر آنها را نسبت به بيماري منحرف ميكند علاقمند باشند. فعاليتهاي فيزيكي مانند قدم زدن ، رقصيدن و يوگا مي تواند احساس بيمار را نسبت به خودش منحرف كرده و بيمار احساس بهبودي و سلامت نمايد. گوش كردن به موسيقي ، نقاشي كردن ، شعرگفتن و كتاب خواندن نيز راههايي براي بيان احساسات و افكار بيمار و انحراف فكر او از بيماري مي باشد. آموزش مد يتيشن و آرام سازي مي تواند به كاهش اضطراب بيمار كمك نمايد.