Mina_Mehr
2nd March 2010, 07:24 PM
سازمان نظام پرستاری – فرصتها و چالشها (http://www.pezeshk.us/?p=20589)
(http://www.pezeshk.us/?p=20589#comments)
نظام پرستاری از آرزوهای دیرین جامعه پرستاری بود که بالاخره شکل گرفت و وجود سازمانی با چنین عنوان ، فارغ از عملکرد و قوت و ضعف آن در میان صنوف مختلف ، مایه عزت و اعتبار حرفه ای است که دیرزمانی است نادیده گرفته میشود.
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز ، در وبلاگ دلگویه ها ( http://abedinikarim.blogfa.com ) می خوانیم : توجه مسئولین نظام پرستاری به نقاط قوت و ضعف خود و نگرش نقد از درون، میتواند موجب اقتدار سازمانی و به تبع آن ، اقتدار و عزت حرفه ای برای جامعه پرستاری گردد.
مهمترین پایه قدرت و اقتدار نظام پرستاری ، جامعه دهها هزار نفری پرستاران است.گستره وسیع پرستاران در جامعه و شاکله اصلی سیستم درمان کشور که با پرستاران شکل گرفته است، وزنه خوب و موثری است که نظام پرستاری باید بدان تکیه نموده و برای رسیدن به مطالبات صنفی خود به ترتیب اولویت از آن بهترین و موثرترین بهره را بگیرد.
جامعه پرستاری را حتما” باید یکپارچه و شامل رده های مختلف آن نگریست و از تعامل موثر و تنگاتنگ با تشکلهای صنفی پرستاری که پیشتازان آرمانهای پرستاران بوده و هستند نباید غفلت نمود.
لازم است ذکر شود که نظام پرستاری در بخش ارتباط گیری قوی و موثر با جامعه بزرگ پرستاری که خواستگاه نظام پرستاری است ، در مدت عمر چند ساله خود خوب ظاهر نشده است.
اگر ارتباطات سازمان را با جامعه و جامعه پرستاری بررسی کنیم ، به رابطین بیمارستانی و سایت اینترنتی و نشریه داخلی آن میرسیم و همین ابزارهای ارتباطی ، اگر به خوبی -همانطور که باید باشند – عمل نمایند ، تقریبا” به یک ارتباط گیری خوبی میتوان دست یافت اما واقعیت این است که تاکنون چنین نشده است .
بیشتر بدنه جامعه پرستاری و یا حداقل بخش فعال آن در حال حاضر در بیمارستانها و مراکز درمانی متمرکز هستند و رابطین این مراکز اگر از نیروهای محبوب و بانفوذ و قوی انتخاب شوند ، حلقه ارتباط به خوبی برقرار و ایده ها و افکار محیط کار به نظام منتقل و مشکلات و معضلات ، به شکل ملموس در اختیار نظام پرستاری قرار میگیرد و از دیگر سوی جریان اقدامات و حرکتهای منتخبین جامعه پرستاری در مسیر رسیدگی به نظرات و مسائل و مشکلات – به عنوان بازخورد خواسته ها – برای دلگرمی و پیگیری بیشتر و حضور بیشتر جامعه پرستاری در صحنه پیگیری مطالبه را موجب خواهد شد.
راهکار پیشنهادی بنده ، انتخاب رابطین از طریق انتخاب مستقیم پرستاران هر مرکز و سالیانه است و اینکه رابطین نقش پررنگتری را در مراکز به عنوان نمایندگان صنفی بر عهده بگیرند.
دومین کانال ارتباطی ، سایت اینترنتی است که قوت و ضعف هایی دارد.
سایت اینترنتی فعال و قوی ، از این لحاظ که اقدام و حرکت آینده نگری است و شبکه های اینترنتی روز به روز رو به گسترش میگزارند ، اقدام خوب و ضروری است که باید تقویت و پا به پای تحولات روز این دنیای گسترده مجازی پیش برود.
دیگر ویژگی خوب این راهکار ارتباطی ، جهان شمولی آن است . مخاطب این ابزار ارتباطی ، کل جامعه است و نگرش سیاستگذاران سازمان به این رسانه ، باید رویکرد فرهنگ سازی و اطلاع رسانی باشد.
سازمان باید گروههای هدف خود را که پرستاران هستند ، در برقراری این روش ارتباط تقویت نماید تا با ساده ترین و کم هزینه ترین روش به هدف برقراری ارتباط برسد و برای این منظور برنامه ریزی نموده و از تجربیات دیگران بهره ببرد.
در سطح جامعه نیز باید این سایت باید بعنوان مرجع معتبر علمی ، صنفی ، اطلاعاتی و آموزشی ظاهر و مطرح گردیده و امکانات مطلوبی را برای جلب و جذب کاربران و مخاطبان بیشتر ایجاد و در خلال این اقدامات ، با شیوه های مناسب مستقیم و غیرمستقیم به اصلاح تصویر مشوش از سیمای پرستار در جامعه اقدام و فرهنگ سازی نماید.
پرستاری در فرهنگ عامه جامعه ، با نگرش نامناسبی مواجه است و رسانه ها تاکنون حرکت مناسبی در این زمینه نداشته اند تا جایی که تصویر سازیهای رسانه ملی در فیلمها و سریالها ، بارها موجب برانگیخته شدن احساسات جامعه پرستاری شده است که توجه به این نکات در برنامه ریزی برای فرهنگ سازی و تصویر سازی اجتماعی لازم و ضروری است.
بولتن و نشریه داخلی هم پا به پای سایت اینترنتی ، برای تکمیل خلاء پوششی – به لحاظ محدود بودن کاربران اینترنت در گروههای هدف – مفید و موثر و ضروری است و میتواند تقویت کننده اثربخشی روشهای ارتباطی قبلی باشد.
متاسفانه سایت نظام پرستاری با وجود طراحی و راه اندازی و خرید دامین با هزینه قابل توجه ،آنچنان که باید و شاید از نظر به روز رسانی و محتوا و برقراری ارتباط با کاربران ، به خوبی ظاهر نگردیده و در حد یک وبلاگ مانده است که انتظار میرود به این بعد از کار توجه درخوری مبذول گردد.
اما در رابطه با ارتباط سازمان با فعالین پرستاری و سایر تشکلهای صنفی پرستاری هم تا جایی که در ظاهر امر به نظر میرسد ، خوب عمل نکرده است.
اختلاف روش و سلیقه بین فعالین مختلف جامعه پرستاری ، امری بدیهی و طبیعی است و تعامل فعال بینابینی و تقویت اثر همدیگر در جامعه ، خواسته عموم جامعه پرستاری است و این به معنی ادغام در همدیگر و یا پذیرفتن مسئولیت اقدامات و نگرشهای متفاوت همدیگر نیست.
آسیب پذیری تشکلهای خودجوش پرستاری از بابت مشکلات اقتصادی و اشکال در تامین هزینه ها بوده و هست و از همین روست که دست به فعالیتهای اقتصادی زده و برخی از آنها با تمرکز بیشتر و بیشتر در این زمینه ها و حرکت در بازاریابی و بیمه و آژانس مسافرتی و صندوق و….. نقش کم رنگتری را در پرداختن به مسائل صنفی و پیگیری مطالبات جامعه پرستاری بر عهده گرفته اند.
نظام پرستاری به لحاظ جایگاه قانونی و اعتبار سازمانی خود و برخورداری از امکان جذب اعتبار دولتی و استفاده از امکانات مراکز درمانی کشور و جذب حق عضویتها ، نباید وارد فعالیت اقتصادی شده و با حمایت معنوی از سایر تشکلهای صنفی پرستاری موجب تقویت آنها و یارگر آنها برای حفظ موجودیت خود و تقویت حضور اجتماعیشان گردد.
یک تشکل صنفی اگر به جامعه معرفی شده و حضورش در میان مخاطبین و جامعه تقویت گردد، میتواند بر مشکلاتش غلبه کند.
در این مجال و مقال میخواهم یادآوری کنم که انتظارات ما از نظام پرستاری بسیار بالاست و عدم نامین این انتظارات ، منجر به سرخوردگی و یاس جامعه پرستاری میگردد.
عمق معضلات جامعه پرستاری و حجم تبعیض و اجحاف در قبال این صنف هرچقدر زیاد و بزرگ باشد، پتانسیلهای نظام پرستاری برای طرح و پیگیری آنها با تکیه بر قانون و خود جامعه پرستاری هم عظیم و کافی است.
شکستن حصارهای پزشک سالاری حاکم که در کل سیاستگذاری نظام سلامت و روح حرکتها و اقدامات قانونی و غیر قانونی آن سایه افکنده است ، با طرح چهره زشت این خودخواهی صنف خاص و انعکاس جلوه های تقابل آن با عدالت خواهی و حقوق مردم و سایر اصناف بر عهده ماست که ستاد طراحی این حرکت دامنه دار ، باید در نظام پرستاری واقع گردد.
همه ما به خوبی و راحتی می بینیم و لمس میکنیم که اقداماتی که تامین کننده منافع پزشکان است بی سر و صدا و بی تیتر و جنجال ، عملیاتی میشود و فضای لازم برای این قبیل حرکتها ، با تحمیل و اجحاف بر مردم و سایر گروههای تیم درمان خصوصا” پرستاران ، فراهم میگردد.اما غصه ها و عقده های قشر زحمتکش و توسری خورده پرستار وقتی به اندازه ای برجسته میشود که امکان انکار و سرپوش بر آن نبوده و بیم آن میرود که حرکت انفجاری خود جامعه پرستاری ، هزینه هایی را بر سیستم تحمیل نماید، ملعبه ای به نام طرح و لایحه و قانون را در چرخه بی پایان به حرکت انداخته و بارها و بارها با تیترهای درشت روزنامه ها و چندین برابر آنچه هست ، درشت نمایی میکنند تا جامعه پرستاری را به امید موهومی آرام و توهم واگذاری حقوق بزرگ و تسهیلاتی بی نظیر را در افکار عمومی جامعه القاء میکنند ولی می بینیم این طرح تا انتهای گردونه برسد ، عملا” سود چندانی را عاید جامعه پرستاری نکرده و فقط سالهای سال حرف و حدیث و گرد و غبار بر جای میگذارد.
کاهش ساعت کار پرستاران که گفته میشود ، ماههای آخر چشم انتظاری را میگذراند ،هر چه به اجراء نزدیکتر میشود ، از ارزشش در تامین خواسته های جامعه پرستاری کاسته میشود و فقط ما میمانیم و اینهمه حرف و حدیث و آخرش هیچ !
آیا استانداردهای نیروی انسانی پرستار در قبال حجم مراجعین و بیماران و کار تامین شده است؟
آیا بسته خدمات طراحی شده در قالب شرح وظایف پرستار همان است که سیستم از پرستارانش مطالبه میکند و در حال حاضر جاری است؟
آیا نقشی برای پرستار در دخالت بر پروسه مدیریت امور جاری و محیط کارش در نظر گرفته شده است ؟
آیا غیر از این است که پرستاران به شکل تحقیر شده ای موظف به دوندگی و تامین خواسته های عقلانی و غیر عقلانی است که با تحریک روز افزون توقعات و انتظارات جامعه بدون تامین ملزومات تامین آن است واقع و در منگنه مظاعف فشار ارباب رجوع و سیستم قرار گرفته است؟
آیا در چنین شرایط صعب و دشوار کاری ، پرستار قادر خواهد بود که نقش علمی و شایسته خود را به خوبی و مطابق استانداردهای شغلی و فرایند علمی ایفا نماید؟
همکاران عزیز!
علیرغم تلاشها و پیگیریهای زیادی که نظام پرستاری در این چند سال برای ارائه خدمات استاندارد و ابلاغ شرح وظایف و کاهش ساعت کار و تعرفه گذاری و…. صرف کرده است و علیرغم امیدهای فراوانی که به اجرای نظام پرداخت هماهنگ میرفت ، جامعه پرستاری ، تغییر ملموس و محسوسی را در محیط کار خود و کیفیت آن و تغییر در میزان دستمزد دریافتی خود نداشته و لذا هیچ احساس رضایت بخشی در میان جامعه پرستاری مشاهده نمی گردد.
نظام پرستاری باید به این سطح پایین رضایت شغلی ، بعنوان یک چالش نگاه کند و به ریشه یابی آن بپردازد.
اطاله طرحها و لایحه ها و قوانین از صدور تا اجرا و غیر مفید و غیر موثر بودن آن در مرحله اجراء منجر به بی اعتنایی پرستاران به این حرف وحدیثها گردیده و آن اشتیاق پیگیری که در سالهای اول با انعکاس خبرها می دیدیم ، دیگر مشاهده نمیگردد.
حرکتی را در میان پرستاران برای عضویت در نظام پرستاری در سالهای قبل می دیدیم که در سالهای اخیر این حرکت کند گردیده و اعضای قبلی هم برخی موارد ، تمایلی برای تمدید عضویت خود ندارند و همین موضوع به عنوان یک علامت و نشانه دلسردی که پشتوانه ارزشمند جامعه پرستاری را از نظام پرستاری جدا میکند، یک چالش مهم است که نباید از آن غفلت نمود.
پایان سخن اینکه بیش از یکصد هزار پرستار، زندگی و معیشتش به حرکت نظام پرستاری گره خورده است و کیفیت خدمات ارائه شده و در نتیجه رضایت ارباب رجوع که بیماران رنجور و دردمند و خانواده آنهاست به رضایت پرستار گره خورده است و این رضایت نه با اجبار و تحمیل بلکه با دلگرمی و اشتیاق و انگیزش تامین میگردد.
(http://www.pezeshk.us/?p=20589#comments)
نظام پرستاری از آرزوهای دیرین جامعه پرستاری بود که بالاخره شکل گرفت و وجود سازمانی با چنین عنوان ، فارغ از عملکرد و قوت و ضعف آن در میان صنوف مختلف ، مایه عزت و اعتبار حرفه ای است که دیرزمانی است نادیده گرفته میشود.
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز ، در وبلاگ دلگویه ها ( http://abedinikarim.blogfa.com ) می خوانیم : توجه مسئولین نظام پرستاری به نقاط قوت و ضعف خود و نگرش نقد از درون، میتواند موجب اقتدار سازمانی و به تبع آن ، اقتدار و عزت حرفه ای برای جامعه پرستاری گردد.
مهمترین پایه قدرت و اقتدار نظام پرستاری ، جامعه دهها هزار نفری پرستاران است.گستره وسیع پرستاران در جامعه و شاکله اصلی سیستم درمان کشور که با پرستاران شکل گرفته است، وزنه خوب و موثری است که نظام پرستاری باید بدان تکیه نموده و برای رسیدن به مطالبات صنفی خود به ترتیب اولویت از آن بهترین و موثرترین بهره را بگیرد.
جامعه پرستاری را حتما” باید یکپارچه و شامل رده های مختلف آن نگریست و از تعامل موثر و تنگاتنگ با تشکلهای صنفی پرستاری که پیشتازان آرمانهای پرستاران بوده و هستند نباید غفلت نمود.
لازم است ذکر شود که نظام پرستاری در بخش ارتباط گیری قوی و موثر با جامعه بزرگ پرستاری که خواستگاه نظام پرستاری است ، در مدت عمر چند ساله خود خوب ظاهر نشده است.
اگر ارتباطات سازمان را با جامعه و جامعه پرستاری بررسی کنیم ، به رابطین بیمارستانی و سایت اینترنتی و نشریه داخلی آن میرسیم و همین ابزارهای ارتباطی ، اگر به خوبی -همانطور که باید باشند – عمل نمایند ، تقریبا” به یک ارتباط گیری خوبی میتوان دست یافت اما واقعیت این است که تاکنون چنین نشده است .
بیشتر بدنه جامعه پرستاری و یا حداقل بخش فعال آن در حال حاضر در بیمارستانها و مراکز درمانی متمرکز هستند و رابطین این مراکز اگر از نیروهای محبوب و بانفوذ و قوی انتخاب شوند ، حلقه ارتباط به خوبی برقرار و ایده ها و افکار محیط کار به نظام منتقل و مشکلات و معضلات ، به شکل ملموس در اختیار نظام پرستاری قرار میگیرد و از دیگر سوی جریان اقدامات و حرکتهای منتخبین جامعه پرستاری در مسیر رسیدگی به نظرات و مسائل و مشکلات – به عنوان بازخورد خواسته ها – برای دلگرمی و پیگیری بیشتر و حضور بیشتر جامعه پرستاری در صحنه پیگیری مطالبه را موجب خواهد شد.
راهکار پیشنهادی بنده ، انتخاب رابطین از طریق انتخاب مستقیم پرستاران هر مرکز و سالیانه است و اینکه رابطین نقش پررنگتری را در مراکز به عنوان نمایندگان صنفی بر عهده بگیرند.
دومین کانال ارتباطی ، سایت اینترنتی است که قوت و ضعف هایی دارد.
سایت اینترنتی فعال و قوی ، از این لحاظ که اقدام و حرکت آینده نگری است و شبکه های اینترنتی روز به روز رو به گسترش میگزارند ، اقدام خوب و ضروری است که باید تقویت و پا به پای تحولات روز این دنیای گسترده مجازی پیش برود.
دیگر ویژگی خوب این راهکار ارتباطی ، جهان شمولی آن است . مخاطب این ابزار ارتباطی ، کل جامعه است و نگرش سیاستگذاران سازمان به این رسانه ، باید رویکرد فرهنگ سازی و اطلاع رسانی باشد.
سازمان باید گروههای هدف خود را که پرستاران هستند ، در برقراری این روش ارتباط تقویت نماید تا با ساده ترین و کم هزینه ترین روش به هدف برقراری ارتباط برسد و برای این منظور برنامه ریزی نموده و از تجربیات دیگران بهره ببرد.
در سطح جامعه نیز باید این سایت باید بعنوان مرجع معتبر علمی ، صنفی ، اطلاعاتی و آموزشی ظاهر و مطرح گردیده و امکانات مطلوبی را برای جلب و جذب کاربران و مخاطبان بیشتر ایجاد و در خلال این اقدامات ، با شیوه های مناسب مستقیم و غیرمستقیم به اصلاح تصویر مشوش از سیمای پرستار در جامعه اقدام و فرهنگ سازی نماید.
پرستاری در فرهنگ عامه جامعه ، با نگرش نامناسبی مواجه است و رسانه ها تاکنون حرکت مناسبی در این زمینه نداشته اند تا جایی که تصویر سازیهای رسانه ملی در فیلمها و سریالها ، بارها موجب برانگیخته شدن احساسات جامعه پرستاری شده است که توجه به این نکات در برنامه ریزی برای فرهنگ سازی و تصویر سازی اجتماعی لازم و ضروری است.
بولتن و نشریه داخلی هم پا به پای سایت اینترنتی ، برای تکمیل خلاء پوششی – به لحاظ محدود بودن کاربران اینترنت در گروههای هدف – مفید و موثر و ضروری است و میتواند تقویت کننده اثربخشی روشهای ارتباطی قبلی باشد.
متاسفانه سایت نظام پرستاری با وجود طراحی و راه اندازی و خرید دامین با هزینه قابل توجه ،آنچنان که باید و شاید از نظر به روز رسانی و محتوا و برقراری ارتباط با کاربران ، به خوبی ظاهر نگردیده و در حد یک وبلاگ مانده است که انتظار میرود به این بعد از کار توجه درخوری مبذول گردد.
اما در رابطه با ارتباط سازمان با فعالین پرستاری و سایر تشکلهای صنفی پرستاری هم تا جایی که در ظاهر امر به نظر میرسد ، خوب عمل نکرده است.
اختلاف روش و سلیقه بین فعالین مختلف جامعه پرستاری ، امری بدیهی و طبیعی است و تعامل فعال بینابینی و تقویت اثر همدیگر در جامعه ، خواسته عموم جامعه پرستاری است و این به معنی ادغام در همدیگر و یا پذیرفتن مسئولیت اقدامات و نگرشهای متفاوت همدیگر نیست.
آسیب پذیری تشکلهای خودجوش پرستاری از بابت مشکلات اقتصادی و اشکال در تامین هزینه ها بوده و هست و از همین روست که دست به فعالیتهای اقتصادی زده و برخی از آنها با تمرکز بیشتر و بیشتر در این زمینه ها و حرکت در بازاریابی و بیمه و آژانس مسافرتی و صندوق و….. نقش کم رنگتری را در پرداختن به مسائل صنفی و پیگیری مطالبات جامعه پرستاری بر عهده گرفته اند.
نظام پرستاری به لحاظ جایگاه قانونی و اعتبار سازمانی خود و برخورداری از امکان جذب اعتبار دولتی و استفاده از امکانات مراکز درمانی کشور و جذب حق عضویتها ، نباید وارد فعالیت اقتصادی شده و با حمایت معنوی از سایر تشکلهای صنفی پرستاری موجب تقویت آنها و یارگر آنها برای حفظ موجودیت خود و تقویت حضور اجتماعیشان گردد.
یک تشکل صنفی اگر به جامعه معرفی شده و حضورش در میان مخاطبین و جامعه تقویت گردد، میتواند بر مشکلاتش غلبه کند.
در این مجال و مقال میخواهم یادآوری کنم که انتظارات ما از نظام پرستاری بسیار بالاست و عدم نامین این انتظارات ، منجر به سرخوردگی و یاس جامعه پرستاری میگردد.
عمق معضلات جامعه پرستاری و حجم تبعیض و اجحاف در قبال این صنف هرچقدر زیاد و بزرگ باشد، پتانسیلهای نظام پرستاری برای طرح و پیگیری آنها با تکیه بر قانون و خود جامعه پرستاری هم عظیم و کافی است.
شکستن حصارهای پزشک سالاری حاکم که در کل سیاستگذاری نظام سلامت و روح حرکتها و اقدامات قانونی و غیر قانونی آن سایه افکنده است ، با طرح چهره زشت این خودخواهی صنف خاص و انعکاس جلوه های تقابل آن با عدالت خواهی و حقوق مردم و سایر اصناف بر عهده ماست که ستاد طراحی این حرکت دامنه دار ، باید در نظام پرستاری واقع گردد.
همه ما به خوبی و راحتی می بینیم و لمس میکنیم که اقداماتی که تامین کننده منافع پزشکان است بی سر و صدا و بی تیتر و جنجال ، عملیاتی میشود و فضای لازم برای این قبیل حرکتها ، با تحمیل و اجحاف بر مردم و سایر گروههای تیم درمان خصوصا” پرستاران ، فراهم میگردد.اما غصه ها و عقده های قشر زحمتکش و توسری خورده پرستار وقتی به اندازه ای برجسته میشود که امکان انکار و سرپوش بر آن نبوده و بیم آن میرود که حرکت انفجاری خود جامعه پرستاری ، هزینه هایی را بر سیستم تحمیل نماید، ملعبه ای به نام طرح و لایحه و قانون را در چرخه بی پایان به حرکت انداخته و بارها و بارها با تیترهای درشت روزنامه ها و چندین برابر آنچه هست ، درشت نمایی میکنند تا جامعه پرستاری را به امید موهومی آرام و توهم واگذاری حقوق بزرگ و تسهیلاتی بی نظیر را در افکار عمومی جامعه القاء میکنند ولی می بینیم این طرح تا انتهای گردونه برسد ، عملا” سود چندانی را عاید جامعه پرستاری نکرده و فقط سالهای سال حرف و حدیث و گرد و غبار بر جای میگذارد.
کاهش ساعت کار پرستاران که گفته میشود ، ماههای آخر چشم انتظاری را میگذراند ،هر چه به اجراء نزدیکتر میشود ، از ارزشش در تامین خواسته های جامعه پرستاری کاسته میشود و فقط ما میمانیم و اینهمه حرف و حدیث و آخرش هیچ !
آیا استانداردهای نیروی انسانی پرستار در قبال حجم مراجعین و بیماران و کار تامین شده است؟
آیا بسته خدمات طراحی شده در قالب شرح وظایف پرستار همان است که سیستم از پرستارانش مطالبه میکند و در حال حاضر جاری است؟
آیا نقشی برای پرستار در دخالت بر پروسه مدیریت امور جاری و محیط کارش در نظر گرفته شده است ؟
آیا غیر از این است که پرستاران به شکل تحقیر شده ای موظف به دوندگی و تامین خواسته های عقلانی و غیر عقلانی است که با تحریک روز افزون توقعات و انتظارات جامعه بدون تامین ملزومات تامین آن است واقع و در منگنه مظاعف فشار ارباب رجوع و سیستم قرار گرفته است؟
آیا در چنین شرایط صعب و دشوار کاری ، پرستار قادر خواهد بود که نقش علمی و شایسته خود را به خوبی و مطابق استانداردهای شغلی و فرایند علمی ایفا نماید؟
همکاران عزیز!
علیرغم تلاشها و پیگیریهای زیادی که نظام پرستاری در این چند سال برای ارائه خدمات استاندارد و ابلاغ شرح وظایف و کاهش ساعت کار و تعرفه گذاری و…. صرف کرده است و علیرغم امیدهای فراوانی که به اجرای نظام پرداخت هماهنگ میرفت ، جامعه پرستاری ، تغییر ملموس و محسوسی را در محیط کار خود و کیفیت آن و تغییر در میزان دستمزد دریافتی خود نداشته و لذا هیچ احساس رضایت بخشی در میان جامعه پرستاری مشاهده نمی گردد.
نظام پرستاری باید به این سطح پایین رضایت شغلی ، بعنوان یک چالش نگاه کند و به ریشه یابی آن بپردازد.
اطاله طرحها و لایحه ها و قوانین از صدور تا اجرا و غیر مفید و غیر موثر بودن آن در مرحله اجراء منجر به بی اعتنایی پرستاران به این حرف وحدیثها گردیده و آن اشتیاق پیگیری که در سالهای اول با انعکاس خبرها می دیدیم ، دیگر مشاهده نمیگردد.
حرکتی را در میان پرستاران برای عضویت در نظام پرستاری در سالهای قبل می دیدیم که در سالهای اخیر این حرکت کند گردیده و اعضای قبلی هم برخی موارد ، تمایلی برای تمدید عضویت خود ندارند و همین موضوع به عنوان یک علامت و نشانه دلسردی که پشتوانه ارزشمند جامعه پرستاری را از نظام پرستاری جدا میکند، یک چالش مهم است که نباید از آن غفلت نمود.
پایان سخن اینکه بیش از یکصد هزار پرستار، زندگی و معیشتش به حرکت نظام پرستاری گره خورده است و کیفیت خدمات ارائه شده و در نتیجه رضایت ارباب رجوع که بیماران رنجور و دردمند و خانواده آنهاست به رضایت پرستار گره خورده است و این رضایت نه با اجبار و تحمیل بلکه با دلگرمی و اشتیاق و انگیزش تامین میگردد.