PiXiE
21st February 2010, 05:58 PM
سلام
همون طور که میبینید تاپیک یه جورایی مرجع و سوالی هست.
به نظر شما چرا شرکتهای بازی سازی ایرانی نمیتونن صلاحیت لازم رو برای رقابت با شرکتهای خارجی رو داشته باشن. شرکتهای مثل :
ACTIVITION
Bad Clams Productions
Bitter Films
Blue Sky Studios
EA sports
KONAMI
NFB - National Film Board of Canada
Plymp
Walt Disney Company
EPIC Games
Ubisoft
Sony Entertainment Computer
capcom
و.....
سوال من اینه که چرا؟
بزار خودمم یکم حرف دلمو بزنم!اگه میشه درد دل منو از زبان 1 گیمر تا اخر بخونید.
http://www.joya.ir/uploadedimages/621713keyb_003.jpg
عدم وجود ریشه و زیر ساخت خوب
همه چیز و 90% مشکلات همین موضوع به ریشه و ذهنیت مربوط میشه.
در کشور ما زیر ساخت و نگاه کردن به بازیهای رایانه با چشم مشکوک و دیگریه.مثلا شما از وقتی به دنیا مییاید تا وقتی به سنین کودکی و نوجوانی و جوانی میرسید و به دنبال پر کردن اوقات فراغت میرید که بیشتر در جهان امروزی به فکر کنسول و کامپوتر میوفتید. وقتی از پدر و مادر در خواست میکنید اونا میگن کامپیوتر به چه دردی میخوره و فکر ادم رو خراب میکنه و بازی برای تو نون و اب نمیشه و فکر ادم رو منحرف میکنه. برو دنبال ورزش و.../. این ذهنیت خراب نسل گذشته به نسل بعدی منتقل میشه و جلوی پیشرفت رو میگیره.تا زمانی که در خواست شما به واقعیت برسه حدودا کمه کم 12 سالتونه و کم کم تا به گیمر حرفه تبدیل بشید حدودا 15 سال و تا زمانی که از واقعیتها و تکاملات خود کامپیوتر به خوبی اشنا بشید حدودا 22 سال دارید که خیلی دست کم و خوش بینانه ببینید. در شهرستانها که در قسمت ما از هر 100 نفر یک نفر کامپیتر رو در حد ویندوز عوض کردن بلده همین!!!!! در سن 22 سالگی هم که دیگه کار از کار گذشته و دیگه برای دنبال رفتن چنین حرفه ای خیلی خیلی دیره. اما الان در حال پیشرفت هستیم اما متاسفانه این پیشرفت در مقایسه جهانی حکم همون پس رفت رو داره.پس ذهنیت نسل پیشین تا 50% در پیشرفت ما تاثیر داره.با این مشکل چه باید کرد.پدر و مادر ما کامپیوتر رو فقط مانع پیشرفت ما میدونن در حالی که از چیزای مفید اون خبر ندارن.اما اموزشگاها و پدر و مادران با سواد و تحصیل کرده و همگام با تکنولوژی کمک زیادی در همین رابطه با ما میکنند.خود فقر خانوادگی هم عامل دیگری هست.خدتون میدونید مشکلات اقتصادی در ارتباط با هم عمل میکنند.به نوعی همه با هم به همدیگه تاثیر میزارند.مثلا فقر جوانان رو از سن کم به کار کردن وادار میکنه تا ..../. اگه من بخوام تمام عوامل اقتصادی و ریشه ای رو بگم فکر کنم تا اخر عمر باید بشینم و تایپ کنم. پس فقر و مشکلات اقتصادی و ذهنیت پیشین و نسل قدیمی مهمترین عوامل مخرب بازی سازی است.
بپردازیم به مشکلات دیگه.اگر فرض بر این باشه که یک نفر بر مشکلات اقتصادی و موارد بالا غلبه کنه باز هم خیلی سخته که به بازی سازی حرفه تبدیل بشه.تعداد محدودی به این حرفه گرایش پیدا میکنن به دلیل بازار کار کم و در امد کمتر از اون. عدم وجود رشتهای تخصصی در داشگاههای ایران از مهم ترین عوامل هست.چون رشتههای تخصصی بازی سازی در ایران بسیار محدود هستند و شاید هم وجود نداشته باشن هر فردی قادر نیست این رشته سخت با هزینه دانشگاهی بالا و در امد بسیار کم و بازار کار ضعیف بره.فرض کنید از هر 100000 یک نفر پیدا میشه که با این رشته کنار بیاد و با در امد بالای خانواده به این رشته به دانشگاهای خارجی بره و در اون جا اموزش مقدماتی تا حرفه ای رو ببینه و اگر به یک کاربر حرفه تبدیل شد دیوونه نیست با اون حرفه ی خودش بیاد به ایران و با در امد بسیار کم اینده خودش رو خراب کنه پس در یکی از شرکتهای خارجی با سرمایه و در امد بالا عضو میشه و اینده خودش رو در بهترین جاهای جهان نضمین میکنه و قضیه ی فرار مغز ها پیش میاد خارجی ها هم از چنین استعداد پذیرایی گرمی میکنن اما اگه با اون هزینه ی خانواده نتونست حرفه ی لازم رو پیدا کنه به ایران بر میگرده و خیلی شانس بیاره در یک شرکت بتونه کار کنه به طووری که طی اخرین امار هر فرد ناراضی میتونه 15 نفر رو از کاری و راهی که رفته باز بداره اما هر فرد راضی فقط 7 نفر پس در ایران بازی سازی در مرحله ی ساختن بازی های مقدماتی به سر میبره و جالب اینکه برای هر پروژه مدیر پروژه که بیشترین دست مزد رو داره فقط 1 ملیون تومن سود داره برای هر پروژه هم چیزی حدود 1 سال وقت میبره پس مدیر پروژه هم با چنین دست مزدی تلاش بیشتری نمیکنه.پس عدم استقبال دولت در این زمینه از عوامل مهم دیگه هست.
http://www.learnkey.com/elearning/images/product_categories/compfund.jpg
از مشکلات دیگه که دست بازی سازان رو تنگ میکنه خود دولت و سخت گیری های وزارت ارشاد اسلامی است که دست سازندگان رو تا حدود زیادی که با داستان بازی رابطه ی مستقیم رو داره تنگ میکنه .مثلا داستان بازی خط قرمز از کارای بچههای ایرانیه رو ببینید:
خلاصه داستان بازی: عرفان (خواننده ایرانی) به همراه دوستانش، خشایار و افرا تصمیم می گیرند به ایران بیایند. همه چیز عالی است تا اینکه در نزدیکی تهران، هواپیمای آنها بر اثر حادثه ای، در جنگلی ناشناخته سقوط میکند... هنگامی که عرفان به هوش می آید، خود را در کنار لاشه هواپیما می بیند. در حالیکه هیچ جنازه ای در اطراف آن نیست!
حال عرفان باید به دنبال دوستانش بگردد و راز این حادثه را کشف نماید. اتفاقاتی عجیب و ترسناک در انتظار اوست...
توضیحات: بازی خط من، یک بازی 2 بعدی ایرانی در سبک پلتفرم - اکشن است با موضوعات ترسناک و معمایی. در صورتی که شما بتوانید بازی اصلی را تمام کنید، قسمت "جایزه" ی بازی فعال می شود که در آن خواهید توانست به سبک بازیهایی همچون "گیتار هیرو" یکی از ترانه های عرفان را بازی کنید! تمام قسمتهای این بازی توسط استودیوی بازی سازی فنائی و در عرض کمتر از 3 ماه ساخته شده است.
در اینجا سازندگان هر چه زود تر برای تکمیل کار خودشون و گرفتن سود پروژه کار کردن و میخوان هر چه زود تر پول خودشون رو بگیرن که این نشون از عدم سرمایه کلان در چنین بحث هایی میباشد.هیچ سرمایه داری در ایران پیدا نمیشه که پول خودشو صرف جوان های گمنام بکنه تا در عرصهای مختلف خرج بشه و فقط خرج بانکهایی میکنن که بدون درد سر و با سود قطعی کار بشه و ریسک نمیکنن در حالی در خارج از ایران دقیقا بر عکسه. داستان بازی مسیر تکامل و حرکت و جذابیت بازی رو تعیین میکنه وزارت ارشاد میگه بازی باید فرهنگی باشه یعنی یه خاونم که داره میره قبض اب رو پرداخت کنه و مواظب بچههاش باشه مواظب باشه قطرات اب هدر نره و.. اما خارج از ایران داستان هایی طرح میکنن که ادم وقتی دموی اولین مرحلشو میبینه نمیتونه ازش رد بشه.با این افکار به جایی نمیرسیم. یکی دیگه تکثیر غیر مجاز و رعایت نشدن حقوق سازنده ی بازی است. اگر منطقی فکر کنیم میبینیم با این کار مال حرام وارد خانه کردیم و با این کار ملیونها تومن به سازنده ی بازی صدمه وارد کردیم. این یعنی ضرر.بسه کمی هم از خوبیاش بگم:.ایران با داشتن استعداد و مردمی با فرهنگ و تمدن و تاریخی کهن و داستان های دلچسب میتونه از رکورد داران این حرفه ی پر درامد بازی سازی بشه . الان پیشرفتهای اون شامل بازیهایی مثل شمشیر نادر و لطف علی خان زند بود این دو بازی از بازیهایی بودند که از بقی بهتر کار کردن. از پیشرفتهایی دیگه ی اون ساخت club یا گروهایی بازی سازی جدید و زیاد هر چند زیاد به طور رسمی نیست اما همین جور جاهایی باعث پدیدار شدن استعدادهای کوچک میشه.و باعث میشه که در علاقمندان با استعداد استارتی زده بشه و بتونن جایگاه خودشون رو پیدا کنن و علاقه مند بشن به چنین حرفهایی . همچنین انجمن و فرومهایی در همین مباحث تشکیل شده تا سازندگان مشکلات خودشون رو بگن و حل کنن.اما بازم میگم این پیشرفتهای ما در مقایسه با پیشرفتهای جهان حکم همون پسرفت رو داره. اما ایران تمامیه شرایط و مواد لازم رو برای تشکیل و احداث چنین شرکتهایی رو داره فقط نیاز به سرمایه و توجه داشتن دولت به چنین رشتهایی در دانشگاه و استعداد ها . سرمایه که اگه داده بشه طبیعتا با سود به سرمایه دار بر میگرده مثلا فروش call od duty : modern warfare 2 رو ببینید. استعداد هم که ماشالله ایران پر از استعداد هست. دیگه فقط میمونه به زیر ساختهای فرهنگی و اهمیت دولت.اما خودمون بدون کمک کسی هم میتونیم چنین کارایی رو بکنیم. اگه کمی با عقل و منطق جلو بریم کار تمومه.
پس همه با هم . دست در دست هم دهیم ************** میهن خویش را کنیم اباد!
کوچیکه همتون علی (pixie)
همون طور که میبینید تاپیک یه جورایی مرجع و سوالی هست.
به نظر شما چرا شرکتهای بازی سازی ایرانی نمیتونن صلاحیت لازم رو برای رقابت با شرکتهای خارجی رو داشته باشن. شرکتهای مثل :
ACTIVITION
Bad Clams Productions
Bitter Films
Blue Sky Studios
EA sports
KONAMI
NFB - National Film Board of Canada
Plymp
Walt Disney Company
EPIC Games
Ubisoft
Sony Entertainment Computer
capcom
و.....
سوال من اینه که چرا؟
بزار خودمم یکم حرف دلمو بزنم!اگه میشه درد دل منو از زبان 1 گیمر تا اخر بخونید.
http://www.joya.ir/uploadedimages/621713keyb_003.jpg
عدم وجود ریشه و زیر ساخت خوب
همه چیز و 90% مشکلات همین موضوع به ریشه و ذهنیت مربوط میشه.
در کشور ما زیر ساخت و نگاه کردن به بازیهای رایانه با چشم مشکوک و دیگریه.مثلا شما از وقتی به دنیا مییاید تا وقتی به سنین کودکی و نوجوانی و جوانی میرسید و به دنبال پر کردن اوقات فراغت میرید که بیشتر در جهان امروزی به فکر کنسول و کامپوتر میوفتید. وقتی از پدر و مادر در خواست میکنید اونا میگن کامپیوتر به چه دردی میخوره و فکر ادم رو خراب میکنه و بازی برای تو نون و اب نمیشه و فکر ادم رو منحرف میکنه. برو دنبال ورزش و.../. این ذهنیت خراب نسل گذشته به نسل بعدی منتقل میشه و جلوی پیشرفت رو میگیره.تا زمانی که در خواست شما به واقعیت برسه حدودا کمه کم 12 سالتونه و کم کم تا به گیمر حرفه تبدیل بشید حدودا 15 سال و تا زمانی که از واقعیتها و تکاملات خود کامپیوتر به خوبی اشنا بشید حدودا 22 سال دارید که خیلی دست کم و خوش بینانه ببینید. در شهرستانها که در قسمت ما از هر 100 نفر یک نفر کامپیتر رو در حد ویندوز عوض کردن بلده همین!!!!! در سن 22 سالگی هم که دیگه کار از کار گذشته و دیگه برای دنبال رفتن چنین حرفه ای خیلی خیلی دیره. اما الان در حال پیشرفت هستیم اما متاسفانه این پیشرفت در مقایسه جهانی حکم همون پس رفت رو داره.پس ذهنیت نسل پیشین تا 50% در پیشرفت ما تاثیر داره.با این مشکل چه باید کرد.پدر و مادر ما کامپیوتر رو فقط مانع پیشرفت ما میدونن در حالی که از چیزای مفید اون خبر ندارن.اما اموزشگاها و پدر و مادران با سواد و تحصیل کرده و همگام با تکنولوژی کمک زیادی در همین رابطه با ما میکنند.خود فقر خانوادگی هم عامل دیگری هست.خدتون میدونید مشکلات اقتصادی در ارتباط با هم عمل میکنند.به نوعی همه با هم به همدیگه تاثیر میزارند.مثلا فقر جوانان رو از سن کم به کار کردن وادار میکنه تا ..../. اگه من بخوام تمام عوامل اقتصادی و ریشه ای رو بگم فکر کنم تا اخر عمر باید بشینم و تایپ کنم. پس فقر و مشکلات اقتصادی و ذهنیت پیشین و نسل قدیمی مهمترین عوامل مخرب بازی سازی است.
بپردازیم به مشکلات دیگه.اگر فرض بر این باشه که یک نفر بر مشکلات اقتصادی و موارد بالا غلبه کنه باز هم خیلی سخته که به بازی سازی حرفه تبدیل بشه.تعداد محدودی به این حرفه گرایش پیدا میکنن به دلیل بازار کار کم و در امد کمتر از اون. عدم وجود رشتهای تخصصی در داشگاههای ایران از مهم ترین عوامل هست.چون رشتههای تخصصی بازی سازی در ایران بسیار محدود هستند و شاید هم وجود نداشته باشن هر فردی قادر نیست این رشته سخت با هزینه دانشگاهی بالا و در امد بسیار کم و بازار کار ضعیف بره.فرض کنید از هر 100000 یک نفر پیدا میشه که با این رشته کنار بیاد و با در امد بالای خانواده به این رشته به دانشگاهای خارجی بره و در اون جا اموزش مقدماتی تا حرفه ای رو ببینه و اگر به یک کاربر حرفه تبدیل شد دیوونه نیست با اون حرفه ی خودش بیاد به ایران و با در امد بسیار کم اینده خودش رو خراب کنه پس در یکی از شرکتهای خارجی با سرمایه و در امد بالا عضو میشه و اینده خودش رو در بهترین جاهای جهان نضمین میکنه و قضیه ی فرار مغز ها پیش میاد خارجی ها هم از چنین استعداد پذیرایی گرمی میکنن اما اگه با اون هزینه ی خانواده نتونست حرفه ی لازم رو پیدا کنه به ایران بر میگرده و خیلی شانس بیاره در یک شرکت بتونه کار کنه به طووری که طی اخرین امار هر فرد ناراضی میتونه 15 نفر رو از کاری و راهی که رفته باز بداره اما هر فرد راضی فقط 7 نفر پس در ایران بازی سازی در مرحله ی ساختن بازی های مقدماتی به سر میبره و جالب اینکه برای هر پروژه مدیر پروژه که بیشترین دست مزد رو داره فقط 1 ملیون تومن سود داره برای هر پروژه هم چیزی حدود 1 سال وقت میبره پس مدیر پروژه هم با چنین دست مزدی تلاش بیشتری نمیکنه.پس عدم استقبال دولت در این زمینه از عوامل مهم دیگه هست.
http://www.learnkey.com/elearning/images/product_categories/compfund.jpg
از مشکلات دیگه که دست بازی سازان رو تنگ میکنه خود دولت و سخت گیری های وزارت ارشاد اسلامی است که دست سازندگان رو تا حدود زیادی که با داستان بازی رابطه ی مستقیم رو داره تنگ میکنه .مثلا داستان بازی خط قرمز از کارای بچههای ایرانیه رو ببینید:
خلاصه داستان بازی: عرفان (خواننده ایرانی) به همراه دوستانش، خشایار و افرا تصمیم می گیرند به ایران بیایند. همه چیز عالی است تا اینکه در نزدیکی تهران، هواپیمای آنها بر اثر حادثه ای، در جنگلی ناشناخته سقوط میکند... هنگامی که عرفان به هوش می آید، خود را در کنار لاشه هواپیما می بیند. در حالیکه هیچ جنازه ای در اطراف آن نیست!
حال عرفان باید به دنبال دوستانش بگردد و راز این حادثه را کشف نماید. اتفاقاتی عجیب و ترسناک در انتظار اوست...
توضیحات: بازی خط من، یک بازی 2 بعدی ایرانی در سبک پلتفرم - اکشن است با موضوعات ترسناک و معمایی. در صورتی که شما بتوانید بازی اصلی را تمام کنید، قسمت "جایزه" ی بازی فعال می شود که در آن خواهید توانست به سبک بازیهایی همچون "گیتار هیرو" یکی از ترانه های عرفان را بازی کنید! تمام قسمتهای این بازی توسط استودیوی بازی سازی فنائی و در عرض کمتر از 3 ماه ساخته شده است.
در اینجا سازندگان هر چه زود تر برای تکمیل کار خودشون و گرفتن سود پروژه کار کردن و میخوان هر چه زود تر پول خودشون رو بگیرن که این نشون از عدم سرمایه کلان در چنین بحث هایی میباشد.هیچ سرمایه داری در ایران پیدا نمیشه که پول خودشو صرف جوان های گمنام بکنه تا در عرصهای مختلف خرج بشه و فقط خرج بانکهایی میکنن که بدون درد سر و با سود قطعی کار بشه و ریسک نمیکنن در حالی در خارج از ایران دقیقا بر عکسه. داستان بازی مسیر تکامل و حرکت و جذابیت بازی رو تعیین میکنه وزارت ارشاد میگه بازی باید فرهنگی باشه یعنی یه خاونم که داره میره قبض اب رو پرداخت کنه و مواظب بچههاش باشه مواظب باشه قطرات اب هدر نره و.. اما خارج از ایران داستان هایی طرح میکنن که ادم وقتی دموی اولین مرحلشو میبینه نمیتونه ازش رد بشه.با این افکار به جایی نمیرسیم. یکی دیگه تکثیر غیر مجاز و رعایت نشدن حقوق سازنده ی بازی است. اگر منطقی فکر کنیم میبینیم با این کار مال حرام وارد خانه کردیم و با این کار ملیونها تومن به سازنده ی بازی صدمه وارد کردیم. این یعنی ضرر.بسه کمی هم از خوبیاش بگم:.ایران با داشتن استعداد و مردمی با فرهنگ و تمدن و تاریخی کهن و داستان های دلچسب میتونه از رکورد داران این حرفه ی پر درامد بازی سازی بشه . الان پیشرفتهای اون شامل بازیهایی مثل شمشیر نادر و لطف علی خان زند بود این دو بازی از بازیهایی بودند که از بقی بهتر کار کردن. از پیشرفتهایی دیگه ی اون ساخت club یا گروهایی بازی سازی جدید و زیاد هر چند زیاد به طور رسمی نیست اما همین جور جاهایی باعث پدیدار شدن استعدادهای کوچک میشه.و باعث میشه که در علاقمندان با استعداد استارتی زده بشه و بتونن جایگاه خودشون رو پیدا کنن و علاقه مند بشن به چنین حرفهایی . همچنین انجمن و فرومهایی در همین مباحث تشکیل شده تا سازندگان مشکلات خودشون رو بگن و حل کنن.اما بازم میگم این پیشرفتهای ما در مقایسه با پیشرفتهای جهان حکم همون پسرفت رو داره. اما ایران تمامیه شرایط و مواد لازم رو برای تشکیل و احداث چنین شرکتهایی رو داره فقط نیاز به سرمایه و توجه داشتن دولت به چنین رشتهایی در دانشگاه و استعداد ها . سرمایه که اگه داده بشه طبیعتا با سود به سرمایه دار بر میگرده مثلا فروش call od duty : modern warfare 2 رو ببینید. استعداد هم که ماشالله ایران پر از استعداد هست. دیگه فقط میمونه به زیر ساختهای فرهنگی و اهمیت دولت.اما خودمون بدون کمک کسی هم میتونیم چنین کارایی رو بکنیم. اگه کمی با عقل و منطق جلو بریم کار تمومه.
پس همه با هم . دست در دست هم دهیم ************** میهن خویش را کنیم اباد!
کوچیکه همتون علی (pixie)