ریپورتر
6th February 2010, 05:52 PM
نخستین پروازها در ایران
نظر دولت نظامی ایران پس ازکودتای 1299 ه.ش و مخصوصآً پس ازسفرهای هوایی خلبانان نمایشی روسیه شوروی، فرانسه و انگلستان به تهران و پرواز در آسمان پایتخت، به خرید هواپیما برای قشون معطوف شده بود و در وهله نخست متوجه بریتانیا شد تا از آن کشور هواپیمای نظامی خریداری کند. اما انگلیسیها، علیرغم حمایت از کودتای 1299 ، تاسیس نیروی هوایی را برای ایران زوذ می دانستند و مایل نبودند بنیه نظامی و تسلیحاتی ایران از حدود معین وحساب شده ای فراتر رود. در مرحله بعد دولت ایران خرید اسلحه از ایالات متحده آمریکا، فرانسه، روسیه و آلمان را مد نظر قرار داد .
جز دولت آمریکا که به عنوان اینکه برگزار کننده و موسس کنفرانس خلع سلاح می باشد از فروش اسلحه خود داری کرد، سه کشور دیگر با این امر موافقت کردند و تعدادی هواپیما به ایران فروختند . در پایان انگلستان نیز بدانان پیوست و فروش هواپیما به ایران را از سال 1317 به بعد در انحصار خود در آ ورد . آلمانها و در رأس آنها کمپانی یونکرس اولین تامین کنندگان نیاز ایران از نظر هواپیما بودند و می توان این کمیانی را پایه گزار هواپیمایی غیر نظامی و نظامی ایران نامید.
یونکرس در ایران
مساله کسب امتیاز هوانوردی در ایران بوسیله کمپانی هواپیمایی منظم یونکرس یک امر دو جانبه بود که با استقبال دولت ایران نیز روبرو شد. این دو جانبه بودن موضوع از آنجا ناشی می شد که در حالی که یونکرس به نوبه خود مایل بود ، پایگاهی در خاور میانه داشته باشد و از مقتضیات جوی فلات ایران برای بالا بردن سطح تمرینهاو خلبانان خود استفاده کند، متقابلاً دولت ایران برای مجهز ساختن ارتش به هواپیما های نظامی و مقابله هوایی با عشایر و کمک رسانی رزمی به واحدهای زمینی خود همچنین ایجاد سرویس های پستی و حمل و نقل و آسان ساختن مراوده با ایالات و ولایات دوردست اشتیاق وافری به در اختیار داشتن هواپیما های نظامی، بازرگانی مسا فربری و پستی داشت و یونکرس این نیاز دولت را در ازای قراردادی برآورده می ساخت. سرو کله نمایندگان یونکرس برای نخستین بار در آغاز سال 1301 شمسی 1922 میلادی در تهران نمایان شد.
یونکرس پویای طرحی بزرگ بود: ایجاد ارتباط غرب و شرق یا خط هوایی برلین .مسکو _ باکو . انزلی _ تهران _کاپل و پکن و در حقیقت آلمان _ چین.
عامل مهمی که یونکرس را به اجرای این طرح بلند پروازانه تشویق می کرد اجازه دولت شوروی به کمیانی آلمانی برای دایر ساختن تاسیسات هواپیماسازی خود در خاک آن کشور بود روسیه و آلمان در پایان جنگ جهانی تقریبا همدرد و هم تراز بودند. روسیه پس از انقلاب و قبول عهد نامه برست لیتوفسک در 1918بخشی از سرزمینهای اروپا یی خود را از دست داده و در عین حال به علت خصلت ستیزه گر و ضد غربی رژیم جدید مورد حمله متفقین سابق خود واقع شده بود. ارتشهای انگلیس و آمریکا از نیروهای ضد انقلابی ژنرالهای ارتش منحله تزاری در جنگ علیه بلشویسم فعالانه و پیگیرانه حمایت می کردند. کمتر از یکسال بعد آلمان نیز به سرنوشت روسیه جدید دچار و با شکست قیصر و تسلیم کشور بار خواری و ذلت شکست و تجزیه بخشهایی ازکشور را تحمل کرد. دول آنگلوساکسون و دولت فرانسه و دیگر دولتهای اروپا یی به شوروی به چشم دشمن می نگریستند و همین انزوا رهبران شوروی را به سوی دولت جدید و درهم شکسته آلمان جلب کرد. مدتی بعد روسها طی پروتوکولی محرمانه اجازه دادند یونکرس در خاک کشور شان کارخانه هواپیما سازی دایر کند و در صدور و فروش این هواپیماها با یونکرس شریک شدند.
ضمناً اجازه دایر کردن خط هوایی بین المللی را به آن کمیانی دادند. یونکرس به تشویق شوروی خط هوایی مهمی بین برلین _ مسکو و مسکو_ باکو دایر کرد که در بسیاری از شهر های بین راه نیز شعبه دریافت کالا و قبول مسافر داشت.
وقتی کار خط هوایی در مسیر برلین _مسکو_باکو ادامه یافت کمیانی در صدد برآمد مسیر این خط را گسترش دهد و پروازهایی تا چین نیز داشته باشد.
روسها یونکرس را تشویق کردند از دولت ایران امتیاز واجازه ادامه پرواز از باکو تا انزلی و تهران را دریافت دارد و قراردادی در این مورد به امضا رسید.
در آن دوران، انزلی دروازه ایران به سوی اروپا به شمار می رفت و تقریبا 95 درصد مسافرین ایرانی و خارجی که عازم اروپا بودند از این بندر به جنوب باکو حرکت می کردند زیرا روسها چند خط کشتیرانی منظم و مرتب در دریای خزر دایر کرده بودند و فاصله نزدیک انزلی تا تهران نیز، مسافرت از طریق اخیر را آسانتر از مسیر آذر بایجان یا عراق عرب یا خلیج فارس می نمود. دولت شور وی در نظر داشت
علاوه بر سرویس های کشتیرانی موجود، خط هوایی میان انزلی _باکو دایر کند وارتباط میان شوروی و ایران را تسریع سازد. در تابستان سال 1301 ه.ش 1922 میلادی «کارل یار لمک»» نماینده کمیانی یونکرس همراه با چند فروند هواپیمای فلزی یکباله از نوع «یونکرس اف 130 » از طریق روسیه _انزلی به تهران آمد و به دولت پیشنهاد کرد سرویس حمل و نقل و پست هوایی در ایران دایر کند. چون وزارت پست و تلگراف نیز در آنزمان امکان دایرکردن چنین خطی را مدنظر قرار داده بود، نماینده کمپانی طی چندین جلسه با مسوؤلان وزارت یاد شده به کفتگو نشست و حاصل آن کفتگوها این بودکه دو سرویس هوایی یکی به عراق عرب و دوم از مرکز به آذر بایجان هر سرویس با سه پرواز در هفته دایر شود و قرار شد هفت هواپیما برای این منظور خریده شود. آن چنانکه از مقاله مندرج در وورنامه نیمه رسمی ایران مورخ مرداد ماه 1301 برمی آید مقامات دولتی و اجتماعی ایران ضمن واقف بودن به مشکلات احداث فرودگاه و تربیت خلبان و مکانیسین از این سه موضوع استقبال می کردند که با دایر شدن پست هوایی، مکتوبات مردم یک روزه به مقصد خواهد رسید. به هنگام کوچ ایلات به ییلاق و قشلاق محصولات پستی دستخوش غارت و سرقت نخواهد شد و به علاوه طیارات پستی در مواقع لازم به وزارت جنگ هم کمک خواهندکرد بدین معنی که با تجهیز کردن طیاره به یک توپ یا مسلسل مجهز، هواپیما به صورت بهترین حربه برای متفرق کردن اشرار وسارقین طرق و شوارع درخواهد آمد.
هنگامی که طرحهای بلند بالای وزارت پست و تلگراف برای خرید هواپیمای پستی در کمیسیونها وجلسات اداری دست به دست و میز به میز می دد، یونکرس در اولین مرحله موفق شد یک فروند هواپیمای فلزی یک باله و یک موتوره از نوع اف-13 را به ارتش بفروشد. این هواپیما در فرودگاه قلعه مرغی مستقرشد و چون ایران فاقد خلبان و مکانیسین بود دو نفر خلبان و مکانیسین آلمانی نیز بصورت قراردادی به استخدام قشون (ارتش) ایران درآمدند.
یونکرس دوسال بعدموفق شد دو فروند هواپیماو دیگر، یک فروند از مدل آ-20 و دیگری از مدل اف-13 به ارتش ایران بفروشد.
F-130
http://gallery.military.ir/albums/userpics/f130.jpg
A-20
http://gallery.military.ir/albums/userpics/A-20_Havoc_LightBox.jpg
F-13
http://gallery.military.ir/albums/userpics/JuF13CH91.jpg
منبع:ت نش بزرگ
نظر دولت نظامی ایران پس ازکودتای 1299 ه.ش و مخصوصآً پس ازسفرهای هوایی خلبانان نمایشی روسیه شوروی، فرانسه و انگلستان به تهران و پرواز در آسمان پایتخت، به خرید هواپیما برای قشون معطوف شده بود و در وهله نخست متوجه بریتانیا شد تا از آن کشور هواپیمای نظامی خریداری کند. اما انگلیسیها، علیرغم حمایت از کودتای 1299 ، تاسیس نیروی هوایی را برای ایران زوذ می دانستند و مایل نبودند بنیه نظامی و تسلیحاتی ایران از حدود معین وحساب شده ای فراتر رود. در مرحله بعد دولت ایران خرید اسلحه از ایالات متحده آمریکا، فرانسه، روسیه و آلمان را مد نظر قرار داد .
جز دولت آمریکا که به عنوان اینکه برگزار کننده و موسس کنفرانس خلع سلاح می باشد از فروش اسلحه خود داری کرد، سه کشور دیگر با این امر موافقت کردند و تعدادی هواپیما به ایران فروختند . در پایان انگلستان نیز بدانان پیوست و فروش هواپیما به ایران را از سال 1317 به بعد در انحصار خود در آ ورد . آلمانها و در رأس آنها کمپانی یونکرس اولین تامین کنندگان نیاز ایران از نظر هواپیما بودند و می توان این کمیانی را پایه گزار هواپیمایی غیر نظامی و نظامی ایران نامید.
یونکرس در ایران
مساله کسب امتیاز هوانوردی در ایران بوسیله کمپانی هواپیمایی منظم یونکرس یک امر دو جانبه بود که با استقبال دولت ایران نیز روبرو شد. این دو جانبه بودن موضوع از آنجا ناشی می شد که در حالی که یونکرس به نوبه خود مایل بود ، پایگاهی در خاور میانه داشته باشد و از مقتضیات جوی فلات ایران برای بالا بردن سطح تمرینهاو خلبانان خود استفاده کند، متقابلاً دولت ایران برای مجهز ساختن ارتش به هواپیما های نظامی و مقابله هوایی با عشایر و کمک رسانی رزمی به واحدهای زمینی خود همچنین ایجاد سرویس های پستی و حمل و نقل و آسان ساختن مراوده با ایالات و ولایات دوردست اشتیاق وافری به در اختیار داشتن هواپیما های نظامی، بازرگانی مسا فربری و پستی داشت و یونکرس این نیاز دولت را در ازای قراردادی برآورده می ساخت. سرو کله نمایندگان یونکرس برای نخستین بار در آغاز سال 1301 شمسی 1922 میلادی در تهران نمایان شد.
یونکرس پویای طرحی بزرگ بود: ایجاد ارتباط غرب و شرق یا خط هوایی برلین .مسکو _ باکو . انزلی _ تهران _کاپل و پکن و در حقیقت آلمان _ چین.
عامل مهمی که یونکرس را به اجرای این طرح بلند پروازانه تشویق می کرد اجازه دولت شوروی به کمیانی آلمانی برای دایر ساختن تاسیسات هواپیماسازی خود در خاک آن کشور بود روسیه و آلمان در پایان جنگ جهانی تقریبا همدرد و هم تراز بودند. روسیه پس از انقلاب و قبول عهد نامه برست لیتوفسک در 1918بخشی از سرزمینهای اروپا یی خود را از دست داده و در عین حال به علت خصلت ستیزه گر و ضد غربی رژیم جدید مورد حمله متفقین سابق خود واقع شده بود. ارتشهای انگلیس و آمریکا از نیروهای ضد انقلابی ژنرالهای ارتش منحله تزاری در جنگ علیه بلشویسم فعالانه و پیگیرانه حمایت می کردند. کمتر از یکسال بعد آلمان نیز به سرنوشت روسیه جدید دچار و با شکست قیصر و تسلیم کشور بار خواری و ذلت شکست و تجزیه بخشهایی ازکشور را تحمل کرد. دول آنگلوساکسون و دولت فرانسه و دیگر دولتهای اروپا یی به شوروی به چشم دشمن می نگریستند و همین انزوا رهبران شوروی را به سوی دولت جدید و درهم شکسته آلمان جلب کرد. مدتی بعد روسها طی پروتوکولی محرمانه اجازه دادند یونکرس در خاک کشور شان کارخانه هواپیما سازی دایر کند و در صدور و فروش این هواپیماها با یونکرس شریک شدند.
ضمناً اجازه دایر کردن خط هوایی بین المللی را به آن کمیانی دادند. یونکرس به تشویق شوروی خط هوایی مهمی بین برلین _ مسکو و مسکو_ باکو دایر کرد که در بسیاری از شهر های بین راه نیز شعبه دریافت کالا و قبول مسافر داشت.
وقتی کار خط هوایی در مسیر برلین _مسکو_باکو ادامه یافت کمیانی در صدد برآمد مسیر این خط را گسترش دهد و پروازهایی تا چین نیز داشته باشد.
روسها یونکرس را تشویق کردند از دولت ایران امتیاز واجازه ادامه پرواز از باکو تا انزلی و تهران را دریافت دارد و قراردادی در این مورد به امضا رسید.
در آن دوران، انزلی دروازه ایران به سوی اروپا به شمار می رفت و تقریبا 95 درصد مسافرین ایرانی و خارجی که عازم اروپا بودند از این بندر به جنوب باکو حرکت می کردند زیرا روسها چند خط کشتیرانی منظم و مرتب در دریای خزر دایر کرده بودند و فاصله نزدیک انزلی تا تهران نیز، مسافرت از طریق اخیر را آسانتر از مسیر آذر بایجان یا عراق عرب یا خلیج فارس می نمود. دولت شور وی در نظر داشت
علاوه بر سرویس های کشتیرانی موجود، خط هوایی میان انزلی _باکو دایر کند وارتباط میان شوروی و ایران را تسریع سازد. در تابستان سال 1301 ه.ش 1922 میلادی «کارل یار لمک»» نماینده کمیانی یونکرس همراه با چند فروند هواپیمای فلزی یکباله از نوع «یونکرس اف 130 » از طریق روسیه _انزلی به تهران آمد و به دولت پیشنهاد کرد سرویس حمل و نقل و پست هوایی در ایران دایر کند. چون وزارت پست و تلگراف نیز در آنزمان امکان دایرکردن چنین خطی را مدنظر قرار داده بود، نماینده کمپانی طی چندین جلسه با مسوؤلان وزارت یاد شده به کفتگو نشست و حاصل آن کفتگوها این بودکه دو سرویس هوایی یکی به عراق عرب و دوم از مرکز به آذر بایجان هر سرویس با سه پرواز در هفته دایر شود و قرار شد هفت هواپیما برای این منظور خریده شود. آن چنانکه از مقاله مندرج در وورنامه نیمه رسمی ایران مورخ مرداد ماه 1301 برمی آید مقامات دولتی و اجتماعی ایران ضمن واقف بودن به مشکلات احداث فرودگاه و تربیت خلبان و مکانیسین از این سه موضوع استقبال می کردند که با دایر شدن پست هوایی، مکتوبات مردم یک روزه به مقصد خواهد رسید. به هنگام کوچ ایلات به ییلاق و قشلاق محصولات پستی دستخوش غارت و سرقت نخواهد شد و به علاوه طیارات پستی در مواقع لازم به وزارت جنگ هم کمک خواهندکرد بدین معنی که با تجهیز کردن طیاره به یک توپ یا مسلسل مجهز، هواپیما به صورت بهترین حربه برای متفرق کردن اشرار وسارقین طرق و شوارع درخواهد آمد.
هنگامی که طرحهای بلند بالای وزارت پست و تلگراف برای خرید هواپیمای پستی در کمیسیونها وجلسات اداری دست به دست و میز به میز می دد، یونکرس در اولین مرحله موفق شد یک فروند هواپیمای فلزی یک باله و یک موتوره از نوع اف-13 را به ارتش بفروشد. این هواپیما در فرودگاه قلعه مرغی مستقرشد و چون ایران فاقد خلبان و مکانیسین بود دو نفر خلبان و مکانیسین آلمانی نیز بصورت قراردادی به استخدام قشون (ارتش) ایران درآمدند.
یونکرس دوسال بعدموفق شد دو فروند هواپیماو دیگر، یک فروند از مدل آ-20 و دیگری از مدل اف-13 به ارتش ایران بفروشد.
F-130
http://gallery.military.ir/albums/userpics/f130.jpg
A-20
http://gallery.military.ir/albums/userpics/A-20_Havoc_LightBox.jpg
F-13
http://gallery.military.ir/albums/userpics/JuF13CH91.jpg
منبع:ت نش بزرگ