Victor007
29th January 2010, 11:29 AM
جرم رضازاده اعتقادات اوست!
اگر امروز غلامرضا تختی زنده بود و کنار ما در یکی از این شهرهای صنعتی و دود گرفته و کثیف می زیست، چگونه نگاه اش می کردیم؟ روزی چند بار به یادش می آوردیم که برای زلزله زده های آواره بوئین زهرا خیریه جمع کرده است؟ اگر دهداری زنده بود چند مرد و جوانمرد او را با نام استاد خطاب می کردند و لقب معلمی اخلاق را به یادش می آوردند؟ شاید تختی خوش اقبال بود که پیش از آنکه به سن کهولت دهداری برسد و در یکی از ورزشگاه های این ممکلن گلوله برفی به سرش بخورد، از میان مردم این شهر رفت!
تختی ها وقتی جهان پهلوان می شوند که مرده باشند و دهداری ها وقتی نام معلم اخلاق را به خود می بینند که زیر خروارها خاک خفته باشند! این رسمی است که هریک از ما آن را نکوهش کرده ایم و اما خود در ضمیر ناخودآگاه مان آن را شرطی لازم الاجرا در مورد تک تک قهرمان های مان کرده ایم.
امروز نوبت به حسین رضازاده رسیده است. او را نه مثل مرحوم تختی که روزی روزگاری استاد بهمنش برایش در دوران طاغوت نوشت «تختی را خودکشی دادن!» در تخت اتاق اش به جرم محبوبیت و مقبولیت میان قلب های مردم به دیار باقی فرستاده اند و نه همچون دهداری هنوز توانسته اند او را از چشم مردمی که هنوز افتخار آفرینی هایش را برای کشور به یاد دارند دور کنند. جنگ امروز، اما جنگ رسانه هاست... جنگی برای خودکشی دادن یک اسطوره در خلوتی تنها! جنگی برای به عزلت کشیدن ستاره ای که محق است بابت سال ها افتخار آفرینی اش مقبولیتی میان جامعه مدنی داشته باشد و البته اعتقادات خود را مانند هر بشر صاحب اختیاری در جتمعه ای مدنی با برخورداری از حدود دموکراسی فردی فریاد بزند!
حسین رضازاده این روزها نه به واسطه ایرادهای آشکاری که در فدراسیون وزنه برداری، از سال ها قبل تا امروز نسل به نسل چرخیده و به او رسیده، که بیشتر به واسطه گرایش ها و علایق شخصی اش در مواضع اجتماعی، مورد نکوهش و حمله جریاناتی قرار می گیرد که هیچ خطو وربطی با ورزش ندارند. کسانی که امروز برای پوریای ولی فریاد می کشند و نام تختی را به عنوان جهان پهلوان بر زبان یا قلم خود می رانند، در خلوت خود برنامه براندازی قهرمانی را می کشند که حتی اگر در رسته مدیریتی و ورزشی خود نیز اشتباهی داشته، نه تعمدی بوده و نه خود خواسته! او وامدار سیستم پرایراد و البته نابهنجاری است که پیش از این هم در وزنه برداری فضاحت هایی به بار آورده بود.
اما چند درصد از جماعتی که امروز به حسین رضازاده می تازند، ادله ورزشی را برای به قهقرا کشیدن او در مغز گفته ها و نوشته های شان جای داده اند؟! رضازاده البته محکوم است... محکوم به شکسته شدن حریم شخصی اش! می توان به یادآورد سه روز قبل از انتخابات ریاست جمهوری را که گروهی از اوباش به سوی خودروی او در اتوبان همت حمله بردند و شیشه های خودرواش را شکستند... برای چنین رفتاری در برابر اسطوره ای که بارها پرچم جمهوری اسلامی را در عرصه های جهانی و المپیک برافراشته بود هم دلایل مشخصی چون حمایت وی از دکتر محمود احمدی نژاد را داشتند.
روزی شیشه های خودروی رضازاده به جرم حمایت های شفاهی اش از محمود احمدی نژاد شکست و روزی دیگر به بهانه دوپینگی اعلام شدن چند ملی پوش وزنه برداری، که البته اتفاقی تازه در این ورزش پرحاشیه هم نیست، او به مسلخ می رود! جلساتی در گوشه و کنار شهر برگزار می شود و راه های چگونگی زیرپا گذاشتن مردی که باید مانند تختی و دهداری اسطوره می شد و مجسمه اش در یکی از میادین شهر خودنمایی می کرد، روی کاغذ می آید! جرم رضازاده، لغزش در بررسی عملکرئد مربیان ملی و وزنه برداران نیست که او بیشتر به دلیل آزادی اش در انتخاب رییس جمهور محبوب خود زیر تیغ تیز انتقادات قرار می گیرد! اگر او هم یکی از مردانی بود که پرچم سبز به دست می بست و حامی گروهی از اغتشاشگران می شد، باز هم همین منتقدان امروزی، در وصف ناکارآمدی اش چنین نقدهایی دور از ادله را بر کاغذ می آوردند؟!
http://www.javanonline.ir/Images/News/Smal_Pic/5-11-1388%5CIMAGE634000420818658750.jpg (http://njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fwww.javanonline.ir %2FImages%2FNews%2FLarg_Pic%2F5-11-1388%255CIMAGE634000420818658750.jpg)
ساده است... باید پذیرفت که تا روزی که رضازاده ها میان ما زندگی می کنند، آنها را براساس امیال شخصی خود می پسندیم. شاید به سوی شان گلوله های برفی پرتاب کنیم و شاید هم اگر قدرتی به دست آوریم آنها را در اتاقی تنگ و تاریک در هتلی دور افتاده به خودکشی بدهیم!
این است رسم زنده کشی و مرده پرستی ما! این است آیین پذیرش دموکراسی ما!
امیر کوشا
پایگاه اطلاع رسانی جوان
اگر امروز غلامرضا تختی زنده بود و کنار ما در یکی از این شهرهای صنعتی و دود گرفته و کثیف می زیست، چگونه نگاه اش می کردیم؟ روزی چند بار به یادش می آوردیم که برای زلزله زده های آواره بوئین زهرا خیریه جمع کرده است؟ اگر دهداری زنده بود چند مرد و جوانمرد او را با نام استاد خطاب می کردند و لقب معلمی اخلاق را به یادش می آوردند؟ شاید تختی خوش اقبال بود که پیش از آنکه به سن کهولت دهداری برسد و در یکی از ورزشگاه های این ممکلن گلوله برفی به سرش بخورد، از میان مردم این شهر رفت!
تختی ها وقتی جهان پهلوان می شوند که مرده باشند و دهداری ها وقتی نام معلم اخلاق را به خود می بینند که زیر خروارها خاک خفته باشند! این رسمی است که هریک از ما آن را نکوهش کرده ایم و اما خود در ضمیر ناخودآگاه مان آن را شرطی لازم الاجرا در مورد تک تک قهرمان های مان کرده ایم.
امروز نوبت به حسین رضازاده رسیده است. او را نه مثل مرحوم تختی که روزی روزگاری استاد بهمنش برایش در دوران طاغوت نوشت «تختی را خودکشی دادن!» در تخت اتاق اش به جرم محبوبیت و مقبولیت میان قلب های مردم به دیار باقی فرستاده اند و نه همچون دهداری هنوز توانسته اند او را از چشم مردمی که هنوز افتخار آفرینی هایش را برای کشور به یاد دارند دور کنند. جنگ امروز، اما جنگ رسانه هاست... جنگی برای خودکشی دادن یک اسطوره در خلوتی تنها! جنگی برای به عزلت کشیدن ستاره ای که محق است بابت سال ها افتخار آفرینی اش مقبولیتی میان جامعه مدنی داشته باشد و البته اعتقادات خود را مانند هر بشر صاحب اختیاری در جتمعه ای مدنی با برخورداری از حدود دموکراسی فردی فریاد بزند!
حسین رضازاده این روزها نه به واسطه ایرادهای آشکاری که در فدراسیون وزنه برداری، از سال ها قبل تا امروز نسل به نسل چرخیده و به او رسیده، که بیشتر به واسطه گرایش ها و علایق شخصی اش در مواضع اجتماعی، مورد نکوهش و حمله جریاناتی قرار می گیرد که هیچ خطو وربطی با ورزش ندارند. کسانی که امروز برای پوریای ولی فریاد می کشند و نام تختی را به عنوان جهان پهلوان بر زبان یا قلم خود می رانند، در خلوت خود برنامه براندازی قهرمانی را می کشند که حتی اگر در رسته مدیریتی و ورزشی خود نیز اشتباهی داشته، نه تعمدی بوده و نه خود خواسته! او وامدار سیستم پرایراد و البته نابهنجاری است که پیش از این هم در وزنه برداری فضاحت هایی به بار آورده بود.
اما چند درصد از جماعتی که امروز به حسین رضازاده می تازند، ادله ورزشی را برای به قهقرا کشیدن او در مغز گفته ها و نوشته های شان جای داده اند؟! رضازاده البته محکوم است... محکوم به شکسته شدن حریم شخصی اش! می توان به یادآورد سه روز قبل از انتخابات ریاست جمهوری را که گروهی از اوباش به سوی خودروی او در اتوبان همت حمله بردند و شیشه های خودرواش را شکستند... برای چنین رفتاری در برابر اسطوره ای که بارها پرچم جمهوری اسلامی را در عرصه های جهانی و المپیک برافراشته بود هم دلایل مشخصی چون حمایت وی از دکتر محمود احمدی نژاد را داشتند.
روزی شیشه های خودروی رضازاده به جرم حمایت های شفاهی اش از محمود احمدی نژاد شکست و روزی دیگر به بهانه دوپینگی اعلام شدن چند ملی پوش وزنه برداری، که البته اتفاقی تازه در این ورزش پرحاشیه هم نیست، او به مسلخ می رود! جلساتی در گوشه و کنار شهر برگزار می شود و راه های چگونگی زیرپا گذاشتن مردی که باید مانند تختی و دهداری اسطوره می شد و مجسمه اش در یکی از میادین شهر خودنمایی می کرد، روی کاغذ می آید! جرم رضازاده، لغزش در بررسی عملکرئد مربیان ملی و وزنه برداران نیست که او بیشتر به دلیل آزادی اش در انتخاب رییس جمهور محبوب خود زیر تیغ تیز انتقادات قرار می گیرد! اگر او هم یکی از مردانی بود که پرچم سبز به دست می بست و حامی گروهی از اغتشاشگران می شد، باز هم همین منتقدان امروزی، در وصف ناکارآمدی اش چنین نقدهایی دور از ادله را بر کاغذ می آوردند؟!
http://www.javanonline.ir/Images/News/Smal_Pic/5-11-1388%5CIMAGE634000420818658750.jpg (http://njavan.com/forum/redirector.php?url=http%3A%2F%2Fwww.javanonline.ir %2FImages%2FNews%2FLarg_Pic%2F5-11-1388%255CIMAGE634000420818658750.jpg)
ساده است... باید پذیرفت که تا روزی که رضازاده ها میان ما زندگی می کنند، آنها را براساس امیال شخصی خود می پسندیم. شاید به سوی شان گلوله های برفی پرتاب کنیم و شاید هم اگر قدرتی به دست آوریم آنها را در اتاقی تنگ و تاریک در هتلی دور افتاده به خودکشی بدهیم!
این است رسم زنده کشی و مرده پرستی ما! این است آیین پذیرش دموکراسی ما!
امیر کوشا
پایگاه اطلاع رسانی جوان