Victor007
20th January 2010, 07:47 PM
قانون لیگ ایتالیا را در ایران اعمال کنید
سايت گل - برکنار شدن 10 مربی شاغل در لیگ برتر را نه می توان زنگ خطر جدی به حساب آورد و نه می توان بی تفاوت از کنارش گذشت. درست است که در فوتبال دنیا برای برخی پدیده ها – مثل استاندارد گل خورده یا گل زده در هر بازی – یک میانگین مشخصی وجود دارد اما «امنیت شغلی» شامل این بحث نمی شود چرا که هیچ حد استاندارد تعریف شده ای برای این موضوع پیش بینی نشده. به لیگ ایتالیا نگاه کنید که در مدت مشابه تعداد مشابهی مربی اخراج شده بر جای گذاشته، اینکه لیگ ایران و لیگ ایتالیا در یک آمار با هم اشتراک د ارند و آن تعداد مربیان اخراج شده در «بازه زمانی مشخص» است، نشان می دهد که نمی توان روی پدیده اخراج بی حد و حصر مربیان، توجیه همیشگی را تکرار کرد. فوتبال ایران و فوتبال ایتالیا در هیچ نکته یا نقطه ای با هم وجه اشتراک ندارند غیر از میزان امنیت شغلی مربیانی که مدام در حال اخراج هستند. با اینحال این دو کشور یا به عبارت دقیق تر این دو لیگ با هم یک تفاوت مشخص دارند و آن وجود یک قانون کاملا انحصاری و اختصاصی در لیگ ایتالیاست. در ایتالیا یک مربی در طول فصل حق عقد قرارداد با بیش از یک باشگاه را ندارد. به عنوان مثال چنانچه سرمربی یوونتوس از تیم خود برکنار شود اجازه عقد قرارداد با باشگاه دیگری را پیدا نمی کند. به این ترتیب برخلاف فوتبال ایران که یک سرمربی در لیگ برتر حتی یک فصل تا سه تیم را نیز هدایت کرده در ایتالیا مدیران و مربیان با حداکثر درایت و دقت و مطالعه سرمربی خود را جذب می کنند و اینگونه نیست که «فعلا» با یک مربی بسازند تا هر وقت که «امکان پذیر» بود سرمربی اخراج شده یک تیم بالاتر را جذب کنند. اگر این قانون در ایران نیز اعمال شود، مسلما مدیران و مربیان با دقت و با مطالعه بیشتری قرارداد می بندند و طبیعتا درصد ریسک به شکل قابل قبولی کاهش می یابد. اکثر مربیان اخراجی در لیگ برتر ما ، کسانی بوده اند که از همان اول هم گزینه مناسبی به نظر نمی رسیدند و جامعه فوتبال بر سر «اخراج شدن» آنها یک پیش بینی مشترک داشتند. «حمید کللی فرد» در «شاهین بوشهر» و «ناصر پورمحمدی» در ابومسلم از همان ابتدای فصل بخت و اقبالی برای موفقیت در تیم خود نداشتند و اتفاقا در زمره نخستین قربانیان لیگ قرار گرفتند. بخشی از عدم امنیت شغلی مربیان ایرانی را باید به عدم مطالعه کافی برای عقد قرارداد نسبت داد که هم در بین مدیران و هم در بین مربیان امری شایع است. مثال عینی این قضیه «پرویز مظلومی» است که در فصل اول حضور در مس کرمان نتایجی خیره کننده کسب کرد اما در فصل دوم که بی ثباتی و مشکلات مالی فراوان پایه های این باشگاه را سست کرده بود، او مطلقا شانسی برای تکرار موفقیت های فصل قبل نداشت. اگر در ایران این قانون رعایت می شد مسلما «پرویز مظلومی» موقعیت شغلی خود را به خطر نمی انداخت و وارد باشگاه بی ثبات نمی شد. نکته دیگری که باید به آن اشاره کرد این است که در صورت رعایت چنین قانونی، دایره بسته مربیان ایران «باز» می شود چرا که یک مربی فقط حق عقد یک قرارداد در سال را دارد و لاغیر. به این ترتیب با رعایت چنین قانونی در لیگ ایران امثال بهمن فروتن ها و حمیدعلیدوستی ها مجبور نيستند با غيظ يكه تازي امتحان پس داده ها را تحمل كنند. ... یادمان باشد در لیگی که فقط یک بار می توان درآن قرارداد بست، حداکثر دقت چه از سوی مربی و چه از سوی باشگاه صورت می گیرد و به این ترتیب می توان دوام بیشتری را برای مربیان جدید متصور شد.
هومن جعفری
سايت گل - برکنار شدن 10 مربی شاغل در لیگ برتر را نه می توان زنگ خطر جدی به حساب آورد و نه می توان بی تفاوت از کنارش گذشت. درست است که در فوتبال دنیا برای برخی پدیده ها – مثل استاندارد گل خورده یا گل زده در هر بازی – یک میانگین مشخصی وجود دارد اما «امنیت شغلی» شامل این بحث نمی شود چرا که هیچ حد استاندارد تعریف شده ای برای این موضوع پیش بینی نشده. به لیگ ایتالیا نگاه کنید که در مدت مشابه تعداد مشابهی مربی اخراج شده بر جای گذاشته، اینکه لیگ ایران و لیگ ایتالیا در یک آمار با هم اشتراک د ارند و آن تعداد مربیان اخراج شده در «بازه زمانی مشخص» است، نشان می دهد که نمی توان روی پدیده اخراج بی حد و حصر مربیان، توجیه همیشگی را تکرار کرد. فوتبال ایران و فوتبال ایتالیا در هیچ نکته یا نقطه ای با هم وجه اشتراک ندارند غیر از میزان امنیت شغلی مربیانی که مدام در حال اخراج هستند. با اینحال این دو کشور یا به عبارت دقیق تر این دو لیگ با هم یک تفاوت مشخص دارند و آن وجود یک قانون کاملا انحصاری و اختصاصی در لیگ ایتالیاست. در ایتالیا یک مربی در طول فصل حق عقد قرارداد با بیش از یک باشگاه را ندارد. به عنوان مثال چنانچه سرمربی یوونتوس از تیم خود برکنار شود اجازه عقد قرارداد با باشگاه دیگری را پیدا نمی کند. به این ترتیب برخلاف فوتبال ایران که یک سرمربی در لیگ برتر حتی یک فصل تا سه تیم را نیز هدایت کرده در ایتالیا مدیران و مربیان با حداکثر درایت و دقت و مطالعه سرمربی خود را جذب می کنند و اینگونه نیست که «فعلا» با یک مربی بسازند تا هر وقت که «امکان پذیر» بود سرمربی اخراج شده یک تیم بالاتر را جذب کنند. اگر این قانون در ایران نیز اعمال شود، مسلما مدیران و مربیان با دقت و با مطالعه بیشتری قرارداد می بندند و طبیعتا درصد ریسک به شکل قابل قبولی کاهش می یابد. اکثر مربیان اخراجی در لیگ برتر ما ، کسانی بوده اند که از همان اول هم گزینه مناسبی به نظر نمی رسیدند و جامعه فوتبال بر سر «اخراج شدن» آنها یک پیش بینی مشترک داشتند. «حمید کللی فرد» در «شاهین بوشهر» و «ناصر پورمحمدی» در ابومسلم از همان ابتدای فصل بخت و اقبالی برای موفقیت در تیم خود نداشتند و اتفاقا در زمره نخستین قربانیان لیگ قرار گرفتند. بخشی از عدم امنیت شغلی مربیان ایرانی را باید به عدم مطالعه کافی برای عقد قرارداد نسبت داد که هم در بین مدیران و هم در بین مربیان امری شایع است. مثال عینی این قضیه «پرویز مظلومی» است که در فصل اول حضور در مس کرمان نتایجی خیره کننده کسب کرد اما در فصل دوم که بی ثباتی و مشکلات مالی فراوان پایه های این باشگاه را سست کرده بود، او مطلقا شانسی برای تکرار موفقیت های فصل قبل نداشت. اگر در ایران این قانون رعایت می شد مسلما «پرویز مظلومی» موقعیت شغلی خود را به خطر نمی انداخت و وارد باشگاه بی ثبات نمی شد. نکته دیگری که باید به آن اشاره کرد این است که در صورت رعایت چنین قانونی، دایره بسته مربیان ایران «باز» می شود چرا که یک مربی فقط حق عقد یک قرارداد در سال را دارد و لاغیر. به این ترتیب با رعایت چنین قانونی در لیگ ایران امثال بهمن فروتن ها و حمیدعلیدوستی ها مجبور نيستند با غيظ يكه تازي امتحان پس داده ها را تحمل كنند. ... یادمان باشد در لیگی که فقط یک بار می توان درآن قرارداد بست، حداکثر دقت چه از سوی مربی و چه از سوی باشگاه صورت می گیرد و به این ترتیب می توان دوام بیشتری را برای مربیان جدید متصور شد.
هومن جعفری