ریپورتر
15th January 2010, 02:34 PM
هواپیمای اتمی Tu-119
http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_800px-Tu119side.jpg
هواپیمای توپولف Tu-119 یا ( Tu-95LAL ) یک پروژه آزمایشی بود که بر پایه بمب افکن استراتژیک Tu-95 اجرا شد . مطالعه و تحقیق روی این هواپیما در فاصله بین سالهای 1961 تا 65 انجام شد و در واقع هدف آن ساخت هواپیمایی بود که نیروی خود را از یک راکتور اتمی بگیرد و بدین ترتیب به برد نامحدود دست پیدا کند .
در طول دوران جنگ سرد اتحاد جماهیر شوروی همانند آمریکا سرگرم مطالعه بر روی هواپیمای اتمی بود . در سال 1955 هیئت وزیران شوروی و حزب کمونیست این کشور بودجه لازم برای شروع پروژه ساخت هواپیمای اتمی را به تصویب رساند و کار ساخت آن را به تیم طراحی به سرپرستی آندره توپولف و ولادیمیر میاشیشچف سپردند . شرکت های لیولکا و کوزنتسف نیز بر روی پیشرانه و همچنین چرخه سوخت آن به کار مشغول شدند که در این میان موتورهای جت ، رمجت و حتی توربوپراب نیز مورد مطالعه قرار گرفتند .
دفتر طراحی توپولف به خوبی با پیچیدگی های کار آشنا بود . آنها پیش بینی کرده بودند که اولین نمونه هواپیمایی که بتواند با انرژی اتمی به پرواز در بیاید حداقل دو دهه دیگر و در اواخر دهه هفتاد یا اوایل دهه هشتاد ساخته خواهد شد اما برای شناخت هر چه بیشتر بر روی مسائل عملیاتی و مشکلات احتمالی درخواست نصب یک راکتور اتمی کوجک بر روی یک هواپیمای Tu-95M را مطرح نمودند و نام این هواپیمای جدید را Tu-119 گذاشتند . راکتور اتمی مورد نظر در محفظه بمب این هواپیما کار گذاشته شده بود و با صفحات مخصوص محافظت میگردید . این هواپیما در ابتدا با همان موتورهای متداول NK-12 خود به پرواز در میامد تا اینکه شرکت کوزنتسف موتورهای NK-14 را برای این هواپیمای اتمی ساخت که اساس آن بر پایه سیکل جت بود با این تفاوت که به جای اینکه سوخت های فسیلی باعث احتراق هوای فشرده گردند انرژی ناشی از فعل انفعالات هسته ای جایگزین آن گردیده بود . با این موتور هواپیمای Tu-119 توانست 34 پرواز آزمایشی انجام دهد .
http://gallery.military.ir/albums/userpics/tu95_1.jpg
یکی از مسائل اصلی حفاظت سرنشینان از تابش های احتمالی راکتور بود چون در صورتی که خدمه در معرض پرتوها قرار گرفته و قادر به ادامه ماموریت نبودند سقوط هواپیما یک فاجعه تمام عیار را رقم میزد . برای این منظور حجم انبوهی از سدیم مایع ، اکسید برلیم ، کادمیوم و پارافین مورد استفاده قرار گرفت تا خدمه هواپیما برای ماموریت هایی به مدت 48 ساعت هیچ گونه آسیبی از تشعشات اتمی نبینند . هرچند محققین توانستند میزان پرتوافشانی این راکتور را برای 48 ساعت کاملا کنترل کنند اما ادامه تحقیقات از اینجا به بعد در آمریکا در پروژه هواپیمای Convair X-6 متوقف شد و علت عمده آن هم تولید موشک های بالستیک قاره پیما بود که قادر بودند انواع کلاهک را تا دور ترین فواصل حمل کنند و دیگر نیازی به هواپیمای اتمی با هزینه های زیاد و ریسک های آن نبود . بنابر این برنامه ساخت توپولف Tu-119 در همین جا در شوروی نیز برای همیشه متوقف گردید .
http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_tu95lal.jpg
http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_800px-Tu119side.jpg
هواپیمای توپولف Tu-119 یا ( Tu-95LAL ) یک پروژه آزمایشی بود که بر پایه بمب افکن استراتژیک Tu-95 اجرا شد . مطالعه و تحقیق روی این هواپیما در فاصله بین سالهای 1961 تا 65 انجام شد و در واقع هدف آن ساخت هواپیمایی بود که نیروی خود را از یک راکتور اتمی بگیرد و بدین ترتیب به برد نامحدود دست پیدا کند .
در طول دوران جنگ سرد اتحاد جماهیر شوروی همانند آمریکا سرگرم مطالعه بر روی هواپیمای اتمی بود . در سال 1955 هیئت وزیران شوروی و حزب کمونیست این کشور بودجه لازم برای شروع پروژه ساخت هواپیمای اتمی را به تصویب رساند و کار ساخت آن را به تیم طراحی به سرپرستی آندره توپولف و ولادیمیر میاشیشچف سپردند . شرکت های لیولکا و کوزنتسف نیز بر روی پیشرانه و همچنین چرخه سوخت آن به کار مشغول شدند که در این میان موتورهای جت ، رمجت و حتی توربوپراب نیز مورد مطالعه قرار گرفتند .
دفتر طراحی توپولف به خوبی با پیچیدگی های کار آشنا بود . آنها پیش بینی کرده بودند که اولین نمونه هواپیمایی که بتواند با انرژی اتمی به پرواز در بیاید حداقل دو دهه دیگر و در اواخر دهه هفتاد یا اوایل دهه هشتاد ساخته خواهد شد اما برای شناخت هر چه بیشتر بر روی مسائل عملیاتی و مشکلات احتمالی درخواست نصب یک راکتور اتمی کوجک بر روی یک هواپیمای Tu-95M را مطرح نمودند و نام این هواپیمای جدید را Tu-119 گذاشتند . راکتور اتمی مورد نظر در محفظه بمب این هواپیما کار گذاشته شده بود و با صفحات مخصوص محافظت میگردید . این هواپیما در ابتدا با همان موتورهای متداول NK-12 خود به پرواز در میامد تا اینکه شرکت کوزنتسف موتورهای NK-14 را برای این هواپیمای اتمی ساخت که اساس آن بر پایه سیکل جت بود با این تفاوت که به جای اینکه سوخت های فسیلی باعث احتراق هوای فشرده گردند انرژی ناشی از فعل انفعالات هسته ای جایگزین آن گردیده بود . با این موتور هواپیمای Tu-119 توانست 34 پرواز آزمایشی انجام دهد .
http://gallery.military.ir/albums/userpics/tu95_1.jpg
یکی از مسائل اصلی حفاظت سرنشینان از تابش های احتمالی راکتور بود چون در صورتی که خدمه در معرض پرتوها قرار گرفته و قادر به ادامه ماموریت نبودند سقوط هواپیما یک فاجعه تمام عیار را رقم میزد . برای این منظور حجم انبوهی از سدیم مایع ، اکسید برلیم ، کادمیوم و پارافین مورد استفاده قرار گرفت تا خدمه هواپیما برای ماموریت هایی به مدت 48 ساعت هیچ گونه آسیبی از تشعشات اتمی نبینند . هرچند محققین توانستند میزان پرتوافشانی این راکتور را برای 48 ساعت کاملا کنترل کنند اما ادامه تحقیقات از اینجا به بعد در آمریکا در پروژه هواپیمای Convair X-6 متوقف شد و علت عمده آن هم تولید موشک های بالستیک قاره پیما بود که قادر بودند انواع کلاهک را تا دور ترین فواصل حمل کنند و دیگر نیازی به هواپیمای اتمی با هزینه های زیاد و ریسک های آن نبود . بنابر این برنامه ساخت توپولف Tu-119 در همین جا در شوروی نیز برای همیشه متوقف گردید .
http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_tu95lal.jpg