matrix
5th January 2010, 11:33 PM
وجود مبارك حضرت امير(سلام الله عليه) مي‌فرمايد شيطان وقتي نفوذ مي‌كند اول وسوسه مي‌كند و در حرم و حريم قلب حركت مي‌كند و اين شخص غافل است، بيدار نيست، يك گروه خاصّي‌اند كه «إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُم مُبْصِرُونَ»[1]. اين شيطان لباس احرام مي‌پوشد با اينكه حرامي است، اين حراميِ جامه ي احرام در بركرده در اطراف كعبه ي دل دارد طواف مي‌كند، اين را مي‌گويند طائف.
اين پرنده ي حرام‌گوشت يعني شيطان در خانه دل برخي لانه مي‌زند، آشيانه مي‌كند. وقتي آشيانه كرد تخم‌گذاري مي‌كند. وقتي تخم‌گذاري كرد اين تخمها را زير پَر گرم نگه مي‌دارد. وقتي گرم نگه‌داشت اينها را به صورت جوجه در مي‌آورد وقتي به صورت جوجه در آورد كلّ اين فضاي دل را اين جوجه‌ها پُر مي‌كنند.
فرمود اين طائف حرامي در دور كعبه ي دل الآن مي‌گردد، منتظر است چه موقع درونِ كعبه ي دل باز مي‌شود كه برود و در دل نفوذ بكند: «إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ»، مؤمنان راستين «تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُم مُبْصِرُونَ»، و دفع مي‌كنند اما آنهايي كه غافل‌اند، اين حراميِ احرام‌بسته ي طواف كننده وارد درون كعبه ي دل مي‌شود. وقتي وارد درون كعبه ي دل شد با وسوسه كار خودش را آغاز مي‌كند و اين شخص را وادار مي‌كند كه مصالح ساختماني اين شيطان را كه وارد شد فراهم بكند؛ چون وقتي وارد شد در قلب او ارادات و خواسته‌هاي او را هم سر و سامان مي‌دهد. با معاصي و گناهان، اين شخص را وادار مي‌كند كه اين خَس و خاشاك را وارد كند. با اين خس و خاشاك، اين پرنده ي حرام‌گوشت يعني شيطان اينجا لانه مي‌زند، آشيانه مي‌كند. وقتي آشيانه كرد تخم‌گذاري مي‌كند. وقتي تخم‌گذاري كرد اين تخمها را زير پَر گرم نگه مي‌دارد. وقتي گرم نگه‌داشت اينها را به صورت جوجه در مي‌آورد وقتي به صورت جوجه در آورد كلّ اين فضاي دل را اين جوجه‌ها پُر مي‌كنند.اينها از لطيف‌ترين بيانات نوراني حضرت امير است كه در خطبه ي چهار نهج‌البلاغه است.
فرمود وقتي كه وارد شد مسكن فراهم كرد، آشيانه فراهم كرد آنگاه «بَاضَ» يعني بيضه‌گذاري مي‌كند، تخم‌گذاري مي‌كند، بعد از اينكه فرمود: «بَاضَ وَ فَرَّخَ»، فَرْخ و فرّوخه يعني جوجه تفريخ مي‌كند؛ يعني اين تخمها را به صورت فرّوخ (و فرخ، يعني جوجه) در مي‌آورد «بَاضَ وَ فَرَّخَ»، وقتي كه اين جوجه‌ها از اين آشيانه در آمدند «دَبَّ وَ دَرَجَ»[2]؛ (دابّه دابّه که مي‌گويند همين است) اين شخص مي‌بينيد آرام ندارد، هميشه دلش شور مي‌زند. هميشه دلش در وسوسه است؛ كجا بچاپد، كجا بدزدد، با چه كسي هماهنگ بشود، با چه كسي بسازد، با چه كسي بسوزد؛اينها «دَبَّ وَ دَرَجَ» پس «بَاضَ» است و «فَرَّخَ» است و «دَبَّ» است و «دَرَجَ». آن وقت كلّ اين فضا را اين جوجه شيطانها پُر كردند. وجود مبارك حضرت امير دارد كه از آن به بعد «فَنَظَرَ بِأَعْيُنِهِمْ وَ نَطَقَ بِأَلْسِنَتِهِمْ» از آن به بعد اين شخص ديگر تسخيرشده است. هر وقت شيطان مي‌خواهد نگاه بكند به نامحرم با چشم اين نگاه مي‌كند، مي‌خواهد آبروي كسي را ببرد با قلم و زبان اين مي‌برد «نَظَرَ بِأَعْيُنِهِمْ». اينها مي‌شوند تريبون شيطان «وَ نَطَقَ بِأَلْسِنَتِهِمْ»[3]. با زبان اينها حرف مي‌زند. در آن خطبه‌اي كه فرمود در وصف متّقيان كه «أَهكَذَا تَصْنَعُ الْمَوَاعِظُ» آن شخص صيحه زد و جانش را از دست داد آن شخص ديگر به وجود مبارك حضرت امير گفت كه اگر موعظه اثر مي‌كند پس چرا در شما اثر نكرده است نمي‌داند كه هر كسي يك شأن خاصّي دارد حضرت فرمود: «نَفَثَ الشَّيْطَانُ عَلَي لِسَانِكَ»[4] اين شيطان است كه از زبان تو اين حرف را در آورده كه من با اين شخص خيلي فرق دارم بعضيها را يك آب نهر مي‌برد، بعضيها را آب بحر هم نمي‌تواند ببرد اين موعظه مي‌تواند در او اثر بگذارد او قالب تهي كند اما دريا هم بشود نمي‌تواند علي را از جا بكِند حسابي دارد، كتابي دارد فرمود اين حرفي كه تو زدي شيطان بود كه از زبان تو گفت.
شيطان، اين طائف حرامي در دور كعبه ي دل الآن مي‌گردد، منتظر است چه موقع درونِ كعبه ي دل باز مي‌شود كه برود و در دل نفوذ بكند: «إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ»
اينها تشبيه نيست، اينها مجاز نيست، اينها استعاره نيست، اينها كنايه نيست اينها را حكمت مشخص كرده است همان‌طوري كه شرط متأخّر را فقهاي بزرگوار(رضوان الله عليهم) تبيين كردند اينها را هم حكما تبيين كردند به مقداري كه عقل مي‌‌فهمد آن اسراري را كه نمي‌فهمد كه معذور است «وَمَا أُوتِيتُم مِّنَ الْعِلْمِ إِلَّا قَلِيلاً»[5].
_______________
[1] . سوره ي اعراف، آيه ي 201.
[2] . نهج‌البلاغه، خطبه ي 7.
[3] . نهج‌البلاغه، خطبه ي 7.
[4] . نهج‌البلاغه، خطبه ي 193.
[5] . سوره ي اسراء، آيه ي 85.
اين پرنده ي حرام‌گوشت يعني شيطان در خانه دل برخي لانه مي‌زند، آشيانه مي‌كند. وقتي آشيانه كرد تخم‌گذاري مي‌كند. وقتي تخم‌گذاري كرد اين تخمها را زير پَر گرم نگه مي‌دارد. وقتي گرم نگه‌داشت اينها را به صورت جوجه در مي‌آورد وقتي به صورت جوجه در آورد كلّ اين فضاي دل را اين جوجه‌ها پُر مي‌كنند.
فرمود اين طائف حرامي در دور كعبه ي دل الآن مي‌گردد، منتظر است چه موقع درونِ كعبه ي دل باز مي‌شود كه برود و در دل نفوذ بكند: «إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ»، مؤمنان راستين «تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُم مُبْصِرُونَ»، و دفع مي‌كنند اما آنهايي كه غافل‌اند، اين حراميِ احرام‌بسته ي طواف كننده وارد درون كعبه ي دل مي‌شود. وقتي وارد درون كعبه ي دل شد با وسوسه كار خودش را آغاز مي‌كند و اين شخص را وادار مي‌كند كه مصالح ساختماني اين شيطان را كه وارد شد فراهم بكند؛ چون وقتي وارد شد در قلب او ارادات و خواسته‌هاي او را هم سر و سامان مي‌دهد. با معاصي و گناهان، اين شخص را وادار مي‌كند كه اين خَس و خاشاك را وارد كند. با اين خس و خاشاك، اين پرنده ي حرام‌گوشت يعني شيطان اينجا لانه مي‌زند، آشيانه مي‌كند. وقتي آشيانه كرد تخم‌گذاري مي‌كند. وقتي تخم‌گذاري كرد اين تخمها را زير پَر گرم نگه مي‌دارد. وقتي گرم نگه‌داشت اينها را به صورت جوجه در مي‌آورد وقتي به صورت جوجه در آورد كلّ اين فضاي دل را اين جوجه‌ها پُر مي‌كنند.اينها از لطيف‌ترين بيانات نوراني حضرت امير است كه در خطبه ي چهار نهج‌البلاغه است.
فرمود وقتي كه وارد شد مسكن فراهم كرد، آشيانه فراهم كرد آنگاه «بَاضَ» يعني بيضه‌گذاري مي‌كند، تخم‌گذاري مي‌كند، بعد از اينكه فرمود: «بَاضَ وَ فَرَّخَ»، فَرْخ و فرّوخه يعني جوجه تفريخ مي‌كند؛ يعني اين تخمها را به صورت فرّوخ (و فرخ، يعني جوجه) در مي‌آورد «بَاضَ وَ فَرَّخَ»، وقتي كه اين جوجه‌ها از اين آشيانه در آمدند «دَبَّ وَ دَرَجَ»[2]؛ (دابّه دابّه که مي‌گويند همين است) اين شخص مي‌بينيد آرام ندارد، هميشه دلش شور مي‌زند. هميشه دلش در وسوسه است؛ كجا بچاپد، كجا بدزدد، با چه كسي هماهنگ بشود، با چه كسي بسازد، با چه كسي بسوزد؛اينها «دَبَّ وَ دَرَجَ» پس «بَاضَ» است و «فَرَّخَ» است و «دَبَّ» است و «دَرَجَ». آن وقت كلّ اين فضا را اين جوجه شيطانها پُر كردند. وجود مبارك حضرت امير دارد كه از آن به بعد «فَنَظَرَ بِأَعْيُنِهِمْ وَ نَطَقَ بِأَلْسِنَتِهِمْ» از آن به بعد اين شخص ديگر تسخيرشده است. هر وقت شيطان مي‌خواهد نگاه بكند به نامحرم با چشم اين نگاه مي‌كند، مي‌خواهد آبروي كسي را ببرد با قلم و زبان اين مي‌برد «نَظَرَ بِأَعْيُنِهِمْ». اينها مي‌شوند تريبون شيطان «وَ نَطَقَ بِأَلْسِنَتِهِمْ»[3]. با زبان اينها حرف مي‌زند. در آن خطبه‌اي كه فرمود در وصف متّقيان كه «أَهكَذَا تَصْنَعُ الْمَوَاعِظُ» آن شخص صيحه زد و جانش را از دست داد آن شخص ديگر به وجود مبارك حضرت امير گفت كه اگر موعظه اثر مي‌كند پس چرا در شما اثر نكرده است نمي‌داند كه هر كسي يك شأن خاصّي دارد حضرت فرمود: «نَفَثَ الشَّيْطَانُ عَلَي لِسَانِكَ»[4] اين شيطان است كه از زبان تو اين حرف را در آورده كه من با اين شخص خيلي فرق دارم بعضيها را يك آب نهر مي‌برد، بعضيها را آب بحر هم نمي‌تواند ببرد اين موعظه مي‌تواند در او اثر بگذارد او قالب تهي كند اما دريا هم بشود نمي‌تواند علي را از جا بكِند حسابي دارد، كتابي دارد فرمود اين حرفي كه تو زدي شيطان بود كه از زبان تو گفت.
شيطان، اين طائف حرامي در دور كعبه ي دل الآن مي‌گردد، منتظر است چه موقع درونِ كعبه ي دل باز مي‌شود كه برود و در دل نفوذ بكند: «إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ»
اينها تشبيه نيست، اينها مجاز نيست، اينها استعاره نيست، اينها كنايه نيست اينها را حكمت مشخص كرده است همان‌طوري كه شرط متأخّر را فقهاي بزرگوار(رضوان الله عليهم) تبيين كردند اينها را هم حكما تبيين كردند به مقداري كه عقل مي‌‌فهمد آن اسراري را كه نمي‌فهمد كه معذور است «وَمَا أُوتِيتُم مِّنَ الْعِلْمِ إِلَّا قَلِيلاً»[5].
_______________
[1] . سوره ي اعراف، آيه ي 201.
[2] . نهج‌البلاغه، خطبه ي 7.
[3] . نهج‌البلاغه، خطبه ي 7.
[4] . نهج‌البلاغه، خطبه ي 193.
[5] . سوره ي اسراء، آيه ي 85.