matrix
26th December 2009, 01:00 PM
وقتي به القاب زيباي حضرت عباس (ع) مينگريم، آنها را همچون آيينه‌اي مييابيم كه هركدام جلوه‌اي از روح زيبا و فضايل حضرت ابوالفضل (ع) را نشان ميدهد. القاب حضرت عباس (ع)، برخي در زمان حياتش هم شهرت داشت و برخي بعدها به او داده شد و هركدام مدال افتخار و عنوان فضيلتي است جاودانه.
نام اين فرزند رشيد اميرالمؤمنين «عباس» بود، چون شيرآسا حمله ميكرد و دلير بود و در ميدان‌هاي نبرد، همچون شيري خشمگين بود كه ترس در دل دشمن ميريخت و فريادهاي حماسياش لرزه بر اندام حريفان ميافكند.
كُنيهاش «ابوالفضل» بود، پدر فضل؛ هم به اين جهت كه فضل، نام پسر او بود، هم به اين جهت كه در واقع، پدر فضيلت بود و فضل و نيكي زاده او و مولود سرشت پاكش و پرورده دست كريمش بود.
او را «ابوالقِرَبَه» (پدر مشك) هم مي‌گفتند؛ به خاطر مشكِ آبي كه به دوش مي‌گرفت و از كودكي ميان بني‌هاشم سقّايي ميكرد؛ «سقّا» لقب ديگر اين بزرگمرد بود. آب‌آور تشنگان و طفلان، به خصوص در صحراي كربلا، ساقي كاروانيان و آب‌آور لب تشنگان خيمههاي ابا عبدالله (ع) بود.
لقب ديگرش «قمر بني هاشم» بود. عباس(ع) در ميان بني‌هاشم زيباترين و جذابترين چهره را داشت و چون ماه درخشان در شب تار ميدرخشيد.
در حقيقت نه تنها قمر خاندان گرامى علوى بود، بلكه قمرى درخشان در جهان اسلام به شمار مى‌رفت كه بر راه شهادت پرتوافشانى مى‌كرد و مقاصد آن را براى همه مسلمانان آشكار مى‌ساخت.
شهرت ديگر عباس (ع) «باب الحوائج» است. آستان رفيعش هميشه قبله‌گاه حاجت‌مندان بوده است و خواهد بود. در واقع نااميدي حضرت عباس در كربلا براي آب آوردن به خيمه‌گاه يكي از علت‌هايي است كه عباس (ع) را باب الحوائج كرد و كار را به اينجا رساند كه: «اين نوميدشده دشت كربلا /كس را نااميد از در خيمه‌اش رد نمي‌كند»
يكي ديگر از لقب‌هاي ايشان «رئيس عسكرالحسين» است، فرمانده سپاه حسين (ع).
او به «علمدار» و «سپهدار» هم معروف است. اين لقب در ارتباط با نقش پرچمداري عباس (ع) در كربلاست. وي فرمانده نظامي نيروهاي حق در ركاب امام حسين (ع) بود و خود سيّدالشهدا (ع) او را با عنوانِ «صاحب لواء» خطاب كرد كه نشان دهنده نقش علمداري اوست «عبدصالح» (بنده شايسته) لقب ديگري است كه در زيارتنامه او به چشم ميخورد، زيارتنامهاي كه امام صادق (ع) بيان فرموده است.
اينكه يك حجّت معصوم الهي، عباسِ شهيد را عبدصالح و مطيع خدا و رسول (ص) و امام معرفي كند، افتخار كوچكي نيست.
يكي ديگر از لقب‌هايش «طيّار» است، چون همانند عمويش جعفر طيّار به جاي دو دستي كه از پيكرش جدا شد، دو بال به او داده شده است تا در بهشت بال در بال فرشتگان پرواز كند. اين بشارت را پدرش اميرالمؤمنين (ع) در كودكي عباس، آن هنگام كه دست‌هاي او را ميبوسيد و مي‌گريست به اهل خانه داد تا تسلاي غم و اندوه آنان شود.
«مواسي» از لقب‌هاي ديگر اوست و اشاره به مواسات و ازخود گذشتگي و فدا شدن او در راه برادرش امام حسين (ع) دارد.
نام اين فرزند رشيد اميرالمؤمنين «عباس» بود، چون شيرآسا حمله ميكرد و دلير بود و در ميدان‌هاي نبرد، همچون شيري خشمگين بود كه ترس در دل دشمن ميريخت و فريادهاي حماسياش لرزه بر اندام حريفان ميافكند.
كُنيهاش «ابوالفضل» بود، پدر فضل؛ هم به اين جهت كه فضل، نام پسر او بود، هم به اين جهت كه در واقع، پدر فضيلت بود و فضل و نيكي زاده او و مولود سرشت پاكش و پرورده دست كريمش بود.
او را «ابوالقِرَبَه» (پدر مشك) هم مي‌گفتند؛ به خاطر مشكِ آبي كه به دوش مي‌گرفت و از كودكي ميان بني‌هاشم سقّايي ميكرد؛ «سقّا» لقب ديگر اين بزرگمرد بود. آب‌آور تشنگان و طفلان، به خصوص در صحراي كربلا، ساقي كاروانيان و آب‌آور لب تشنگان خيمههاي ابا عبدالله (ع) بود.
لقب ديگرش «قمر بني هاشم» بود. عباس(ع) در ميان بني‌هاشم زيباترين و جذابترين چهره را داشت و چون ماه درخشان در شب تار ميدرخشيد.
در حقيقت نه تنها قمر خاندان گرامى علوى بود، بلكه قمرى درخشان در جهان اسلام به شمار مى‌رفت كه بر راه شهادت پرتوافشانى مى‌كرد و مقاصد آن را براى همه مسلمانان آشكار مى‌ساخت.
شهرت ديگر عباس (ع) «باب الحوائج» است. آستان رفيعش هميشه قبله‌گاه حاجت‌مندان بوده است و خواهد بود. در واقع نااميدي حضرت عباس در كربلا براي آب آوردن به خيمه‌گاه يكي از علت‌هايي است كه عباس (ع) را باب الحوائج كرد و كار را به اينجا رساند كه: «اين نوميدشده دشت كربلا /كس را نااميد از در خيمه‌اش رد نمي‌كند»
يكي ديگر از لقب‌هاي ايشان «رئيس عسكرالحسين» است، فرمانده سپاه حسين (ع).
او به «علمدار» و «سپهدار» هم معروف است. اين لقب در ارتباط با نقش پرچمداري عباس (ع) در كربلاست. وي فرمانده نظامي نيروهاي حق در ركاب امام حسين (ع) بود و خود سيّدالشهدا (ع) او را با عنوانِ «صاحب لواء» خطاب كرد كه نشان دهنده نقش علمداري اوست «عبدصالح» (بنده شايسته) لقب ديگري است كه در زيارتنامه او به چشم ميخورد، زيارتنامهاي كه امام صادق (ع) بيان فرموده است.
اينكه يك حجّت معصوم الهي، عباسِ شهيد را عبدصالح و مطيع خدا و رسول (ص) و امام معرفي كند، افتخار كوچكي نيست.
يكي ديگر از لقب‌هايش «طيّار» است، چون همانند عمويش جعفر طيّار به جاي دو دستي كه از پيكرش جدا شد، دو بال به او داده شده است تا در بهشت بال در بال فرشتگان پرواز كند. اين بشارت را پدرش اميرالمؤمنين (ع) در كودكي عباس، آن هنگام كه دست‌هاي او را ميبوسيد و مي‌گريست به اهل خانه داد تا تسلاي غم و اندوه آنان شود.
«مواسي» از لقب‌هاي ديگر اوست و اشاره به مواسات و ازخود گذشتگي و فدا شدن او در راه برادرش امام حسين (ع) دارد.