سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر

[MAHDIAR]

سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت اول


ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟

مقدمه
در سیستم‌های مختلف دولتی و خصوصی برای هر دستگاه عمر مفیدی در نظر می‌گیرند. در داخل کشور عمر مفید هر سیستم کامپیوتری را سه‌ سال فرض می‌کنند. بنابراین پس از هر دوره سه‌ساله سیستم‌‌ها باید ارتقا پیدا کنند. این اصل بر اساس توسعه تکنولووی و تغییرات آن در صنعت مشخص شده است. این دوره زمانی برای تخصص‌های مختلف متفاوت خواهد بود. به‌عنوان مثال در شرکتی که فعالیت گسترده‌ای در زمینه انیمیشن دارد، این دوره کمتر از 18 ماه تعریف می‌شود. با این مقدمه بحث جدیدی را درباره ارتقای سخت‌افزاری آغاز می‌کنیم که قسم اول آن در ادامه تقدیم می‌شود.

چرا ارتقا؟
کامپیوترهای امروزی از حالت تشریفاتی گذشته خود خارج شده و به‌ نوعی به مرکز مدیریت سیستم‌های دیجیتال منزل یا محل کار تبدیل شده‌اند. بنابراین باید از سیستم‌های متنوع با کارکردهای مختلف به ‌سهولت پشتیبانی کنند. از سوی دیگر نوع فعالیت‌هایی که برای کامپیوتر تعریف می‌شوند در طی دو سه سال اخیر بیشتر شده است.
و آخر اینکه بخش‌های جانبی تغییرات و رشد محسوسی داشته‌اند و برای استفاده از آن‌ها مجبور به ارتقا خواهیم بود. به‌عنوان مثال برای استفاده از پخش‌کننده‌های موسیقی نیازمند کامپیوتری هستیم که رابط USB داشته باشد. در مادربردهای خیلی قدیمی خبری از این رابط وجود ندارد، یا جابه‌جایی اطلاعات در سه چهار سال اخیر با دیسک‌های فلاپی مرسوم بود که در دو سال اخیر دیسک‌های CD جای آن را گرفتند، اما افزایش حجم اطلاعات قابل‌حمل ایجاب می‌کند که سیستم‌‌های موجود از دیسک‌های DVD پشتیبانی کنند. به‌طور حتم تا چهار سال دیگر پشتیبانی از دیسک‌های با ظرفیت HD-DVD یا Blue-ray امری حتمی و مسلم قلمداد خواهد شد.
اگر از این منظر به مبحث ارتقا نظری بیفکنیم، اعمال تغییرات در کامپیوترهای موجود منطقی‌تر و هزینه‌های آن توجیه خواهند داشت.

اولویت با چیست؟
اولویت از دیدگاه ما با هزینه‌ای است که می‌توان تحمل کرد. گاهی اوقات هزینه ارتقا آنقدر بالاست که توجیه اقتصادی نداشته و تغییر سطح سخت‌افزاری و تهیه یک سیستم کامل منطقی‌تر نشان خواهد داد. با لحاظ‌ کردن موضوع هزینه‌ها، اولویت با قطعات چندمنظوره است. در داخل کامپیوتر شما قطعه‌ای به نام مادربرد وجود دارد که کوچک‌ترین تغییر در آن موجب اخلال در سیستم خواهد شد، چراکه قطعات پردازنده، حافظه، کارت گرافیک، منبع تغذیه، هارددیسک، مودم، کارت صدا و... به موقعیت‌های فیزیکی خود به شدت وابسته هستند و هر گونه تغییر در مدل مادربرد موجب نشان‌دار شدن این قطعات به‌عنوان موجودی اضافی خواهد شد.
در این مورد دقت فراوانی داشته باشید که به‌طور عمومی و به‌عنوان نتایج تجربه‌های چندین‌ساله، هرگاه هزینه ارتقای سخت‌افزاری دستگاه بیش از 30 تا 40 درصد یک سیستم کامل با پشتیبانی از همان تخصص‌ها شود، قدم در راه اشتباهی خواهید گذاشت. به‌عنوان مثال اگر قیمت یک دستگاه کامل را که برای پشتیبانی از امور گرافیکی سه‌بعدی طراحی شده است یک‌ میلیون تومان فرض کنیم، تا سه ‌سال آینده میزان هزینه‌ برای ارتقا در حافظه، پردازنده، کارت گرافیک یا قطعه لازم دیگر برای این دستگاه حداکثر بین 300 تا 400 هزار تومان معنی‌دار خواهد بود. این مورد در سیستم خانگی که قیمت مجموعه کامل آن 500 هزار تومان است حداکثر تا 200 هزار تومان معنی‌دار خواهد بود.

از کجا آغاز کنیم؟
تشخیص اولویت‌ها و نقطه آغاز ارتقا امری تخصصی است که به کمی هوشمندی و کوله‌باری از تجربه نیاز دارد. به‌عنوان مثال در مادربردهای کنونی چند تغییر عمده در جایگاه قطعات پدیدار شده که امر ارتقا را پیچیده‌تر کرده است. با توجه به وضعیت معیشتی عموم جامعه، اگر یک دوره پنج‌ساله را برای لزوم ارتقا در نظر بگیریم، شاهد تغییرات عمده‌ای در قطعات خواهیم بود. سوکت پردازنده‌های اینتل از 423 پین به 487 پین و هم‌اکنون به‌صورت 775 پینی تغییر کرده، سوکت پردازنده‌های AMD نیز از سوکت 462 پینی به 754 پینی، سپس به 939 پینی و هم‌اکنون به سوکت 940 پینی AM2 تغییر کرده است. شکاف 168 پینی حافظه‌ها به شکاف 184 پینی و هم‌اکنون به شکاف 240 پینی DDR2 تغییر یافته است. این موضوع در قطعات دیگر نیز اتفاق افتاده و موجب شده است که هزینه‌های ارتقا افزایش قابل ملاحظه‌ای داشته باشد.
در مقاله آینده با چند مثال عملی،‌ مبحث ارتقا در سیستم‌های خانگی را پی‌گیری خواهیم کرد. قبل از آن ظرفیت‌های مالی خود را ارزیابی کنید تا موضوع ارتقا مشکل‌ساز نشود!

[MAHDIAR]

سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت دوم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟

آنچه گذشت
در مقاله پیشین گفته شد که کامپیوترها عمر مفید و مشخصی داشته و استفاده از آن‌ها در روزگار ناسازگار کنونی از حالت تشریفاتی خارج شده و به ‌نوعی به مرکز مدیریت سیستم‌های دیجیتال منزل یا محل کار تبدیل شده ‌است. این‌گونه نتیجه‌گیری شد که پس از هر دو تا سه‌ سال نیاز است تا دستی به سر و گوش کامپیوترها کشیده شود و در این عملیات مهم و شگفت‌انگیز، شناخت و رعایت اولویت‌ها از اوجب واجبات است، چراکه موضع بحث‌برانگیز خراجی (خرج پول) در میان است. یادآوری می‌کنم که واوه‌‌های خراجی و خرش از ساخته‌ها و پرداخته‌های بر و بچه‌های صفحات بازار برای توصیف حالت‌های مختلف خرید در بازار است. "خراجی" به ‌معنی خرید بیش از نیاز با آگاهی یا بدون آگاهی بوده و "خرش" به ‌معنی خرید بدون آگاهی فارغ از میزان خرید است. اثرات این دو واوه به دفعات در هنگام ارتقا احساس می‌شوند. از این بابت آن‌ها را به ‌خاطر بسپارید و از واحد واوه‌گزینی صفحات بازار نیز تشکر کنید. با عرض پوزش به‌دلیل خروج از مبحث اصلی، توجه شما را به ادامه بحث جلب می‌کنم.
پس از شناخت اولویت‌ها، تشخیص نقطه شروع از اهمیت بالایی برخوردار است. اینکه کجای کار کامپیوتر بیشتر می‌لنگد و حق تقدم با کدام‌یک از اولویت‌هاست، کار هر کسی نیست. این‌جاست که پای خبرگان و این‌کاره‌‌ها به ‌میان خواهد آمد و اختلاف در نظر علما نمایان خواهد شد.

راه تئوری ارتقا
اگر فکر کرده‌اید که در این نوشتار نام قطعه‌ای را خواهید خواند، به‌طور کامل در اشتباه غوطه‌ور هستید. خواهران و برادران محترم! ذکر نام قطعه یا مدل، ساده‌ترین کار در دنیای ارتقاست که در محدوده زمانی کوتاهی به‌ کار خواهد آمد و بس. برای اینکه اطلاعات جامع‌تری با دوره ماندگاری بیشتری کسب کنید، چند توصیه برای شما دارم.

شناخت سلیقه‌ها
علاقه خبرگان اطراف شما به نام تجاری خاص موجب جهت‌دار شدن سلیقه شما نیز خواهد شد. باور ندارید، سری به یکی از مراکز تجاری فروش قطعات زده و به‌صورت تصادفی پنج فروشگاه را انتخاب کنید. پس از خروج از فروشگاه سوم به اولین داروخانه مراجعه و درخواست مرگ موش خواهید کرد!
دنیای قطعات کامپیوتر وادی سلیقه‌های متفاوت و متناقض است. جالب این‌جاست که گاهی نتایج این سلیقه‌های متناقض و متضاد یکسان خواهد بود، پس با دقت به گفته‌های ایشان گوش فرا دهید. در پایان این دوره کارگاهی فشرده، با سلایق مختلف آشنا خواهید شد که اگر هوشمند باشید سود آن در جیب شما و اگر بی‌خیال آن باشید، دود آن در چشمان مبارک خواهد رفت.

جهش یا ارتقا
منظور از جهش در میان‌تیر بالا این نیست که در مقابل کامپیوتر خود بجهید تا سیستم به‌ خود آمده و ارتقا پیدا کند، بلکه مقصود از این گفته این است که نیازها و انتظارات خود را از کامپیوتر روی یک برگ کاغذ چک‌نویس نوشته و در پایان در نقش مسؤول یک کمیته حقیقت‌یاب ببینید که آیا عمل ارتقا، گره ‌از کار نگشوده خواهد گشود؟ در این زمان به هیچ نام تجاری خاصی فکر نکنید و فقط بر نیازهای خود متمرکز شوید. فکر کنید که آیا در آینده کار جدید یا انتظار دیگری از کامپیوتر خواهید داشت؟ تحقیق کنید که برنامه‌های متاخر با سیستم‌های ارتقایافته سازگاری خواهند داشت؟ بررسی کنید که تکنولووی مورد استفاده در سیستم کنونی شما دچار چه تحولات و تطوراتی شده است؟ و تکنولووی‌های جدیدتر چه زمانی در بازار نمایان خواهند شد؟
پاسخ به هر یک از پرسش‌های بالا نتایج درخشانی برای شما به‌ همراه خواهند داشت، باور کنید!

به‌عنوان مثال از آخر شروع می‌کنیم. بررسی معرفی تکنولووی‌های جدیدتر بدون شک موجب ارزان شدن موقت تکنولووی موجود در بازار شده و فرصت زمانی مناسب و کوتاهی برای ارتقا فراهم خواهد کرد. شناخت این زمان‌ها نیاز به حس بویایی خاصی دارد که به مشام اندک مردمان آشنا خواهد بود. از طرف دیگر شناخت دوره تغییرات تکنولووی‌ دستگاه شما تا تکنولووی عرضه شده در بازار کنونی،‌ موجب خواهد شد که شناخت مناسبی از وضعیت سیستم ذغالی خود پیدا کرده و اولویت‌ها و اهمیت‌های تغییر و جایگزینی قطعات را به ‌خوبی مشخص خواهید کرد.
مطالعه راهنماهای خرید قطعات بیشتر مانند خرید ماهی است که هم لذیذ است و هم راحت، اما پی‌گیری طاقت‌فرسای شیوه‌ای که ما بیان می‌کنیم، یادگیری ماهیگیری است که مطاعی نیست که در هر دکانی پیدا شود. حالا که در این مکان ارایه شده است، حوصله کرده و همراه ما باشید. راستش را بخواهید مطالب ارایه شده در این نوشتار چندان هم خاص نیستند، اما نمی‌دانم چرا گفته نمی‌شود. هفته آینده خواننده اسرار دیگر ما باشید!

[MAHDIAR]

سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت سوم


ارتقا چيست و چگونه بايد انجام گيرد؟
آنچه گذشت،به اطرافيان وسليقه هاي ايشان دقت ويوه اي كنيدواز جهت دار شدن ناخواسته افكار خود بپرهيزيد. سعي كنيد روش ها رت ياد بگيريد تا مدل ها ،چرا كه روش ها به طور معمول ثابت بوده ولي مدل ها بسته به فصل يا ماه يا سال تغير مي كنند و شما مجبور هستيد كه با مطالعه بسيار خود را به روز نگه داريد .فردي كه روش خريد را آموخته باشد در كوتاه ترين زمان ممكن قادر به هماهنگي خود با مدل هاي روز ومناسب براي خريد خواهد بود.

از كدام قسمت؟
حق بطور كامل با شماست.اين موضوع نيز به سليقه باز مي گردد.در اغلب نوشتارهاي منتشرشده اين گونه بيان شده است كه در ابتداي راه بايد نوع وكيفيت پردازنده مشخص شود تا بتوان بر اساس آن بستر كار يعني مادربورد و قطعات حافظه را انتخاب كرد.از اين جاست كه اختلاف آغاز مي شود. چرا كه بنده معتقد به مشخص كردن اين نكته هستم كه نياز شما چيست ؟بر چه اساسي قصد تعيين كيفيت پردازنده يا مادربورد يا هر قطعه ديگري را داريد؟چرا تكليف خود را با نياز خود بصورت يكباره مشخص نمي كنيد ؟ قبول دارم كه وسوسه در هنگام انتخاب كيفيت قطعات به ميان مي آيد ،اما انتخاب مبنا موجب مي شود كه دامنه وسوسه انگيز قطعات قدري تنگ تر شده و انتخاب قطعات و اولويت ها با آرامش و حد و حدود مشخص تري انجام گيرد.
خب ،نياز هاي خود را روي يك برگ كاغذ نوشته و بر اساس آن كار را آغاز مي كنيم.

خيانت:
به ياد داشته باشيد كه ارادت و علاقه شما به برخي قطعات مي تواند موجب تغيير در ذائقه خريد شود.اينكه پنج سال پيش به فلان قطعه دويست هزار تومان پول داديد و هم اكنون قيمت قطعه جديد آن با بيست برابر كيفيت 50هزار تومان است،دليلي بر نگه داري و آرشيو قطعه قديمي و احتمالا معيوب نخواهد بود.به صراحت بگويم كه از خير تعميرات بسياري از اين دست قطعات بگذريد كه چندان مقرون بصرفه نيستند.
هرچند واوه مناسبي پيدا نكردم،اما شيوه بروتوس(خيانت)در حق اين دوستان بهترين كاري است كه مي تواند در حق خود وسيستم منتظر ارتقا انجام دهيد.

حمايت:
وقتي قطعه اي مثل ساعت درست كار مي كند و در كليت ارتقا نقش حياتي ندارد ،اقدام به تعويض آن نكنيد به طور معمول،زمان ارتقا بهترين موقع براي جو گير شدن و انجام تغييرات بنيادين در كل مجموعه است.هارديسكها بيشترين آسيب ممكن را در اين باره متحمل مي شوند.درباره اين موضوع تعمق بيشتري كرده و به هزينه ها نيز دقت داشته باشيد.سعي كنيد در عين آمادگي براي بروتوس بازي،كمي هم آلن دلون باشيد و از نيروي فني خود حمايت كنيد.

با سواد باشيد:
باور كنيد عمده مشكلاتي كه براي خودمان بروز مي كند ،ناشي از ندانستن و نخواندن است .شكر خدا اينترنت در همه جاقابل دسترس است و بي نهايت منبع اينترنتي مجاني در دسترس عموم براي استفاده قرار دارد.بسياري از وب سايت هاي مرتبط با دنياي سخت افزار ،اطلاعات مفيدي به صورت رايگان در اختيار اعضاي خود قرار مي دهند و حتي بسياري از ايشان ،آخرين اخبار و مقالات را به پست الكترونيكي اعضاي خود ارسال مي كنند.در چنين دوراني ماندن در وضعيت آخر يعني ندانستن كار سختي خواهد بود.اگر مشكل اينترنتي و گردش و اين حرفها داريد ،پس از قدري تاتي تاتي در شلكه جهاني به دونده قهاري بدل خواهيد شد.آغاز كنيد وضرر را از منشا آن قطع كنيد.
دوستان من،قبل از اينكه شما مدل مدل مادربورد مناسب براي خود را پيدا كنيد ،نياز به اطلاعات عميق تر والبته به روز داريد كه شايد در دكان بسياري از فروشگاه ها و دوستان مدعي هم يافت نشوند.بدين ترتيب در اين هنگامه لازم است تا در زمينه آموختن قدري خودراي ومستبد باشيد .به بيان ديگر ،تكاني به سول هاي خاكستري مغز خود داده و قدري روي آنها سرمايه گذاري كوتاه مدت كنيد.

حاشيه واجب تر از اصل:
فرض مي كنيم شما به مخاطب بسياري از منبع اينترنتي و فروشگاهي تبديل شده ودر حال كسب اطلاعات به روز هستيد توجه كنيد كه اصل ماجرا چندان اهميت خبري ندارد.اين حاشيه ماجراست كه مي تواند اطلاعات جالب و البته گمراه كننده به شما برساند.در وب سايت هاي خبري قدري حوصله به خرج داده و قسمت نظرات كاربران را با جزئيات كامل مطالعه كنيد.
پس از مدتي در مي يابيد كه در قسمت نظرات كاربران يا انجمن هاي تخصصي مطالبي منتشر مي شود كه دانستن آنها شايد بصورت عادي امكان پذير نباشد.
انجمن هاي تخصصي را جدي بگيريد و به يك نكته دقت مضاعف داشته باشيد اينكه در كوتاه ترين زمان ممكن جهت گيري وب سايت را مشخص كنيد تا دچار مشكل جو گيري نشويد.فرض كنيد وب سايت ها با شما صادق هستند مگر خلاف ان ثابت شود.براي اطمينان از وب سايت هاي معتبر مانند:tomshardware.com،anadtech.com،zdnet.c om،pcmagazine.com،dailytech.com
آغاز كنيد.اگر مسائل اين چنيني خود را حل كنيد،از مقاله بعدي روش هاي بازاري ار تقا را آغاز خواهيم كرد.

[MAHDIAR]

سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت چهارم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟

آنچه گذشت
در سه قسمت گذشته درباره مبانی من‌درآوردی ارتقا صحبت کردیم و کلی حرف‌های خوب و جانانه درباره ماهیت ارتقا و فلسفه وجودی آن زدیم. اگر به ‌یاد داشته باشید قول دادیم که از این هفته به‌صورت عملی وارد گود شده و حرف حساب خواهیم زد. قبل از اینکه وارد بحث شویم، توصیه می‌کنم پول‌های توجیبی خود را شمارش کنید تا در میانه ماجرا حواستان جمع باشد!

نقطه آغاز
اغلب دوستان بنده معتقدند که برای آغاز باید تکلیف خود را با پردازنده مشخص کرد. برخی دیگر از ایشان، انتخاب مادربرد را نقطه آغاز می‌دانند. البته هستند کسانی که پشتیبانی از بازی‌ها را در اولویت قرار می‌دهند و هر چیزی که موجب ارتقا گرافیکی سیستم شود مناسب می‌دانند. شاید نظر شما چیز دیگری باشد، اما هرچه باشد باید دلیل و منطق داشته باشید. نمی‌شود که پول بی‌زبان را هزینه عشق به پردازنده، کارت‌گرافیک یا مادربرد کرد، می‌شود؟
به نظر شخص شخیص خودم اولویت را خواسته‌های شما تعیین می‌کند، اما از آن‌جا که قرار شد صریح صحبت کنیم، اعلام می‌کنم که در دنیای من چیپ‌ست مادربرد و نه خود مادربرد در مقام اول توجه قرار دارد. متاسفانه این موجود کارآمد آن‌چنان که باید مورد توجه قرار نمی‌گیرد. باور کنید بیش از نیمی از شمایی که این سطور را مطالعه می‌کنید معتقد به اولویت و اهمیت پردازنده هستید، نیستید؟
پردازنده تنها موتور پردازشی سیستم بوده و تمام امور فرهنگی، هنری، اقتصادی، سیاسی، کیفی، هماهنگی و کنترلی در کنف اختیار چیپ‌ست اصلی مادربرد قرار دارد. به مادربردها و تفاوت قیمت‌ها توجه کنید. از خود بپرسید که چه‌ چیزی باعث شده است که دو مادربرد با امکانات جانبی تقریبا مشابه، اختلافی بیش از پنجاه هزار تومان داشته باشند؟
به‌طور حتم پاسخ شما چیپ کنترلی شبکه یا شکاف بیشتر PCI Express نخواهد بود. تنها پاسخ منطقی به تفاوت چیپ‌ست‌ها اشاره خواهد داشت. توانایی پشتیبانی از انواع پردازنده‌ها، قطعات حافظه و حفظ پایداری سیستم توسط کارایی چیپ‌ست اصلی سیستم که Northbridge خوانده می‌شود مشخص خواهد شد. توانایی کنونی و انعطاف چیپ‌ست زمان تغییرات را افزایش خواهد داد.
منظور از زمان تغییراتی که عنوان کردم به دوره‌ای مربوط می‌شود که شما کماکان امکان ارتقا پردازنده، قطعات حافظه، کارت‌گرافیک و قطعات جانبی دیگر را داشته باشید. به‌عنوان مثال، توانایی چیپ‌ست‌ها مشخص می‌کند که سیستم شما از ارتقا حافظه کنونی DDR2 667 به‌حافظه‌های DDR2 1066 پشتیبانی خواهد کرد؟ امکان خرید و نصب پردازنده Core 2 Duo E6400 برای شما ممکن خواهد بود؟ شکاف‌های حافظه مادربرد شما از قطعات دو گیگابایتی پشتیبانی خواهند کرد؟ امکان استفاده از کارت‌های ‌گرافیکی جدید ممکن خواهد بود؟ و قس علی هذه!
هزار پرسش و امکان دیگر وجود دارد که پاسخ بسیاری از آن‌ها در توانایی چیپ‌ست مادربرد نهفته است. از دید نگارنده، خرید پردازنده و سپس جست‌وجو برای یافتن مادربرد مانند دکمه خریدن و کت‌و شلوار دوختن است. بنابراین توصیه می‌کنم که اول نیاز خود را مشخص و در ادامه آن چیپ‌ست مناسب را انتخاب کنید. بدین نکته نیز توجه داشته باشید که این گفته وحی منزل نیست که در آن لغزش نباشد، بلکه نتیجه تجربیات شخصی بنده است که احتمال اشتباه در آن کم نیست!

قدم اول
برای گام برداشتن از نقطه آغازین و قدم برداشتن لازم است تا تکلیف خود را با امکاناتی که مادربردها در اختیار شما قرار می‌دهند مشخص کنید. چیپ‌ست‌ها ویوگی‌های مشخص و تعریف شده دارند که طراحان را قادر به توسعه امکانات می‌کند. برخی از سازندگان، این امکانات را در حد کمال استفاده کرده و پول خون پدر مرحوم شان را تقاضا خواهند کرد. برخی دیگر، دست به‌ تنوع در طراحی زده و مادربردهایی با امکانات متفاوت اما چیپ‌ست یکسان تولید می‌کنند. در این‌باره زمان مناسبی را برای تحقیقات میدانی و اینترنتی در نظر بگیرید.

صبر کنید!
قبل از اینکه قدم اول را بردارید و مادربرد خود را انتخاب کنید لازم است تا از توانایی‌های چیپ‌ست انتخابی مطمئن شوید. بسیاری از وب‌سایت‌های معتبر اینترنتی بخش ویوه‌ای را به تست و بررسی چیپ‌ست‌ها اختصاص می‌دهند. گردش در میان مطالب این منابع در نگرش شما به توانایی واقعی چیپ‌ست‌ها خواهد افزود. به‌عنوان مثال چیپ‌ست Intel P965 از رابط IDE پشتیبانی نمی‌کند، بنابراین تولیدکننده مادربرد برای اینکه یک رابط IDE که لازم و ضروری است در مادربرد قرار دهد نیاز به چیپ کنترلی اضافی دارد که خود هزینه تولید و به‌تبع آن قیمت مصرف‌کننده را افزایش خواهد داد. موارد مشابه با این موضوع کم نیستند. امیدوارم که قادر به ترجمه مطالب باشید، چراکه زبان اغلب این وب‌سایت‌ها انگلیسی،‌ اسپانیای، روسی یا آلمانی است!

صبر بیشتر
تا یادم نرفته گفته باشم که سری هم به بازار زده و با سماجت درباره کارکرد چیپ‌ست‌ها و موارد حاشیه‌ای آن پرس‌وجو کنید. در بین فروشگاه‌داران محترم افرادی هستند که اطلاعات بهتر و مطلوب‌تری نسبت به وب‌سایت‌ها در اختیار شما قرار خواهند داد، مضاف اینکه زبان ‌ایشان هم برای شما آشناست!

[MAHDIAR]

سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ،قسمت چهارم بخش دوم


ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟

آنچه گذشت
به این نتیجه رسیدیم که یکی از اصلی‌ترین اقدامات شما برای ارتقاء صحیح، دانستن وضعیت موجود دستگاه بی‌نواست. دانستن داشته‌ها کمک موثری در تعیین هدف و اقدام مناسب برای خرید خواهد بود. در این زمینه گفتیم که معمولا مادربردها اولین و اصلی‌ترین عنصر در سیستم هستند که لیاقت ارتقا دارند. گفتیم که در انتخاب مادربرد جدید یک نکته اصلی نهفته است و آن این است که به‌‌جای توجه به قرتی‌بازی تبلیغاتی بسیاری از شرکت‌های سازنده مادربرد، به اصل این قطعه فرهیخته توجه فرمایید. مهم‌ترین عنصر در داخل سیستم‌ها، قطعه‌ای به نام مادربرد است و بدون شک بر روی چیزی مهم‌تر از چیپ‌ست اصلی (فرمانده) وجود ندارد. فرمانده داستان ما هرچه قوی‌تر باشد، کارایی و پایداری کل سیستم افزایش قابل‌ملاحظه‌ای خواهد داشت. در آخر ماجرای هفته گذشته بدین نتیجه رسیدیم که مطالعه مناسب و تحقیق وسواس‌گونه‌ای با موضوع چیپ‌ست‌ها و حواشی آنها آغاز کرده تا به نتیجه دلخواه برسید.

نقطه دوم
فرض می‌کنیم که چیپ‌ست مناسب خود را انتخاب کرده‌اید. انتخاب مناسب این عضو حیاتی را به شما تبریک می‌گویم. اما پایان کار فرا نرسیده است. انتخاب چیپ‌ست مناسب تازه ابتدای راه پرووه انتخاب مادربرد است. چیپ‌ست‌ها امکانات بسیاری به ‌‌همراه دارند که قرار نیست تمامی آن‌ها را در اختیار داشته باشید، اگر هم در اختیار داشته باشید چندان به‌کارتان نخواهد آمد. به‌عنوان مثال بسیاری از شما دوستان اطلاعاتی از RAID‌ ندارید، چه برسد به اینکه از آن استفاده کنید. حتی اگر اطلاعات کاملی نیز از آن داشته باشید احساس نیاز بدان نخواهید داشت. بنابراین سعی فراوانی داشته باشید که پول اضافی بابت این امکان ندهید. البته نگران ارتقا دوباره نباشید، چرا که بسیاری از مادربردهای متوسط امروزی حداقل از یک رابط RAID پشتیبانی می‌کنند. منظور بنده این است که اصرار بی‌دلیل برای تجمیع چنین امکاناتی که چندان کارا نخواهند بود نداشته باشید.

نقطه بعدی
امکان RAID‌ یکی از مواردی است که تصور می‌کنم حاشیه‌ای است. مادربردها به‌غیر از امکانات شامل اجزاء دیگری هستند که مهم‌تر از امثال شبکه و غیره هستند. به‌عنوان مثال خازن‌های نصب شده بر روی مادربرد اهمیت بیشتری از امکانات USB‌ دارد، چرا که این خازن‌ها وظیفه دارند جریان الکتریسیته را کنترل کرده و مقادیر صحیحی از جریان الکتریکی به اجزاء اصلی سیستم برساند. به غیر از نقش مهم خازن‌ها باید از اهمیت تنظیم‌کننده‌های ولتاو که به رگولاتورها معروف هستند صحبت کنیم که به‌طور مستقیم در کنار سوکت پردازنده روی مادربرد قرار گرفته و با حساسیت بالایی میزان ولتاو ورودی به داخل پردازنده را کنترل می‌کند.
به صراحت می‌گویم که به‌جای ذوق کردن از رابط شبکه گیگابیت که به‌طور حتم به‌کار شما نخواهد آمد به نوع رگولاتورها توجه داشته باشید. در خازن‌ها انواع جدید حالت‌جامد آن بهتر و در رگولاتورها انواع بدیع دیجیتال آن پسندیده‌تر است. این حرف‌ها را به‌گزاف نمی‌گویم، تکنولووی جدید بدون شک سعی فراوانی در اعمال کنترل بیشتری بر روی عملکرد قطعات داخلی سیستم‌ها و دریافت خروجی پایدار دارد. مهم این است که با آغوش باز به استقبال این تکنولووی‌ها برویم اما هوشمند و با دقت نظر!

نقطه سوم
خب امیدوارم خسته نشده باشید. متأسفانه قرار نیست که از مدل خاصی نام ببریم تا شما هم دوان دوان سراغ آن را بگیرید. مگر قرار نیست ماهیگیری یاد بگیرید؟
تا یادم نرفته گفته باشم که سه چهار شرکت مشخص در حوزه تولید چیپ‌ست اصلی فعالیت می‌کنند. شرکت‌های Intel، nVIDIA، VIA، SiS‌و ATI محصولاتی برای پردازنده‌های تولیدشده Intel طراحی و تولید می‌کنند. البته همکاری ATI با این شرکت قطع شده است. از زمانی که ATI توسط AMD تصاحب شد، Intel‌تمایلی به همکاری با این شرکت ندارد. مادربردهای سطح بالا، حرفه‌ای و حتی مدل‌های متوسط رو به خوب از چیپ‌ست‌های Intel و nVIDIA استفاده می‌کنند. مادربردهای متوسط ارزان‌قیمت و اقتصادی به‌طور عموم از چیپ‌ست‌های VIA و SiS استفاده می‌کنند.
تصور می‌کنم پاراگراف بالا کمک مناسبی در انتخاب مادربرد باشد تا تکلیف خود را با دسته‌بندی‌های کلی حاکم بر انواع مادربردها مشخص کنید. این را هم بدانید که تا دو سال گذشته بهترین انتخاب برای پشتیبانی از پردازنده‌های Intel مادربردهایی است که از چیپ‌ست‌های Intel استفاده کرده باشند. nVIDIA در طی این دو سال چند چیپ‌ست کارآمد برای پشتیبانی از محصولات Intel طراحی کرده است. بنابراین در انتخاب بین این دو دقت کافی داشته باشید.
برای پشتیبانی از محصولات AMD چند اختلاف بزرگ وجود دارد. بدون شک nVIDIA تا سال گذشته بهترین چیپ‌ست‌های پشتیبان محصولات AMD را طراحی کرده است. از زمانی که AMD‌ مالک ATI شده است،‌ این اوضاع قدری به ‌هم ریخته است. البته ATI‌ هم اگر چیپ‌ست طراحی کند، خوبش را طراحی می‌کند.

نقطه صفر
یکبار دیگر به ارتقا خود فکر کنید. ببینید که راه را درست آمده‌اید یا خیر؟ شاید یک ارتقاء مختصر در پردازنده مشکل شما را تا چند ماه حل کند و نیازی نباشد این‌قدر خود را درگیر ساز و کار مادربرد کنید. هرچند دانستن این اطلاعات خالی از فایده نخواهد بود!

[MAHDIAR]

سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت پنجم


ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟

آنچه گذشت

هفته گذشته از نقطه صفرم به نقطه چهارم ارتقا سیستم رسیدیم. خلاصه بحث اینکه در فیلم‌نامه ارتقا، نقش اصلی از آن مادربرد است. شخص مادربرد نیز ارادت خاصی به چیپ‌ست اصلی دارد. دوستی پرسیده بود که تفاوت چیپ‌ست اصلی با پل‌شمال (Northbridge) چیست؟
با توجه به این نکته که سواد تخصصی ما ته کشیده است، پاسخ می‌دهم که تمام مادربردها دارای یک چیپ‌کنترل مرکزی هستند. این چیپ‌‌مرکزی که به‌طور معمول در نزدیکی سوکت پردازنده و در کنار شکاف‌های حافظه قرار می‌گیرد، در اصطلاح پل‌شمالی خوانده می‌شود. به‌جز چند استثنا در چیپ‌ست‌های nVIDIA، تمامی مادربردهای کنونی از یک چیپ‌کمکی دیگر نیز استفاده می‌کنند که تحت کنترل چیپ‌مرکزی قرار دارد. این چیپ‌کمکی در اصطلاح پل‌جنوبی (Southbridge) خوانده می‌شود. البته مادربردها شمال و جنوب ندارند و توصیه می‌کنم ذهن مبارک خود را درگیر این قضیه نکنید. علمای سخت‌افزار به این دسته از چیپ‌های مرکزی (پل‌شمالی) که همه‌فن حریف هم هستند، عنوان چیپ‌ست را اعطا فرموده‌اند.

نقطه چهارم
در جلسه گذشته کلیاتی درباره اهمیت و اولویت انتخاب چیپ‌ست‌ها قلم‌فرسایی کردیم. همچنین در قدم‌های قبلی گفته شد که در انتخاب مادربرد به تکنولووی تولید خازن و البته رگولاتورها توجه کنید. همچنین درباره سازندگان اصلی چیپ‌ست سخن گفته شد. این مطالب را یادآوری کردم که بدانید،‌ مادربرد همچنان موضوع بحث ماست. باور کنید داشتن یک مادربرد خوب و نازنین برای جوانان از ازدواج واجب‌تر است!
اکنون شما آماده هستید تا چیپ‌ست فرعی یا پل‌جنوبی را انتخاب کنید. به‌طور معمول آن کس که چیپ‌ست اصلی را می‌سازد، جور ساخت چیپ‌ست فرعی را نیز خواهد کشید، پس کار دشواری در پیش نخواهید داشت. البته در روزگاران قدیم بودند مادربردهایی که از دو چیپ‌ست متفاوت استفاده می‌کردند،‌ نسل این‌گونه مادربردها به‌سر آمده است. القصه، توصیه ما برای انتخاب چیپ‌ست از چهار پنج قسم فراتر نمی‌رود. این مورد شامل حال چیپ‌ست جنوبی نیز می‌شود. چیپ‌ست جنوبی عهده‌دار پشتیبانی از شکاف‌های PCI، رابط‌های خارجی مانند USB و Firewire، رابط‌های شبکه و صدا، ارتباط با BIOS، رابط‌های ذخیره‌سازی مانند SATA‌، eSATA، IDE و غیره است. بسته به‌نوع چیپ‌ست‌ها، کارهای دیگری نیز توسط این موجود پیگیری و انجام می‌شود که به‌سهولت از آن می‌گذریم.

تفاوت بسیاری از مادربردها در کیفیت، امکانات و قیمت، با نوع چیپ‌ست جنوبی آنها مرتبط است. به‌عنوان مثال، اگر دوربین دیجیتالی دارید که از رابط Firewire یا iLink استفاده می‌کند، یا از اهالی تدوین فیلم هستید و سرعت و امنیت در ذخیره‌سازی برای شما از درجه اول اهمیت برخوردار است باید به امکانات چیپ‌ست جنوبی به‌صورت جدی توجه کنید. بسیاری از سازندگان مادربرد، چندین مدل مختلف را بر مبنای یک نوع چیپ‌ست تولید می‌کنند و برخی امکانات آن را به صورت انتخابی در اختیار شما قرار خواهند داد. به‌عنوان مثال، ممکن است که چیپ‌ست انتخاب شده از رابط Firewire پشتیبانی کند، اما جای ارتباط آن در پانل پشتی یا روی مدار چاپی مادربرد خالی باشد. دیگر اینکه به پشتیبانی کامل از یک امکان خاص توجه کنید. RAID امکانی است که قریب به اتفاق مادربردهای کنونی از آن پشتیبانی می‌کنند. برای متخصصی که سرعت و امنیت اطلاعات ذخیره‌ شده در هارددیسک‌ها اهمیت یکسانی دارد، نوع RAID‌ ارایه شده توسط چیپ‌ست اهمیت بسیار دارد. RAID 0، RAID 1 به‌صورت عام در اغلب مادربردهای سطح متوسط به بالا وجود دارند، ولی برای کارهای تخصصی پاسخ‌گو نیستند. برای حل نیازهای پیچیده‌تر به انواع RAID 0+1، RAID 1+0، RAID 5 و RAID 10 توجه کنید. چیپ‌ست‌ها امکانات حاشیه‌ای دیگری نیز دارند که کمتر بدان‌ها پرداخته شده است. از این بابت از چیپ‌ست‌ها طلب پوزش می‌کنیم. ارایه امکاناتی چون RAID، USB2.0 و امثالهم در لیست امکانات مادربرد ذکر می‌شوند، اما کمتر منبعی اشاره به امکانات پایه‌ای دیگر دارد. با یک مثال، بحث امروز را خاتمه می‌دهیم. بد نیست بدانید که چیپ‌ست گران و قدرتمندی مانند Intel 975X از تکنولووی NCQ پشتیبانی نمی‌کند. امثال این نداشته‌ها را یک ضعف بزرگ قلمداد کنید و بدان حساس باشید.

[MAHDIAR]

سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت ششم


ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟

آنچه گذشت
در قسمت‌های قبلی به‌تفصیل درباره مفهوم ارتقا و نقطه آغاز آن صحبت کردیم. مادربرد را به‌عنوان نقطه آغازین انتخاب کردیم و از چند منظر به بررسی آن پرداختیم. بارها یادآوری شد که در این سلسله نوشتار به‌مدل خاصی توجه نداریم و مقصود، آشنا کردن مخاطبان با امکانات و گاهی اصطلاحات است. حقیقت امر این است که شخصا به آموزش‌ها و راهنمایی‌های استاندارد و رسمی اعتقاد ندارم و کارایی آن‌ها را کمتر از متوسط ارزیابی می‌کنم. درگیر شدن با موضوع به‌ شکل مستقیم و بی‌واسطه و سازگار ساختن ذهن با آن اثرات چشمگیری داشته و نقش مهمی در ارتقا مهارت ایفا خواهد کرد. به یاد داشته باشید که دانستن چرایی ارتقا و شیوه‌های آن در حیطه دانش قرار ندارد، اما اقدام به انجام ارتقا سخت‌افزاری به‌طور مطلق در حوزه مهارت قرار دارد. این را گفتم که به این نوشتار و امثالهم که فراوان در نشریات ایران منتشر می‌شوند، اکتفا نکنید.

آماده برای پرش
اکنون چهار قدم اصلی برای ارتقاء بستر اصلی سیستم را برداشته‌ایم و پس از پایان این نوشتار خود را باید برای پرش اول آماده کنید. یادآوری می‌کنم که انتخاب قطعات سخت‌افزاری به صورت مستقل امکان پذیر نیست، بلکه خصوصیات قطعات، ارتباط تنگاتنگی با هم دارند و نمی‌توان آنها را در طول هم انتخاب کرد. در ضمن انتخاب مادربرد خود،‌ نیم‌نگاهی نیز به خصوصیات پردازنده، قابلیت‌های کارت‌گرافیک، توانایی قطعه حافظه و امکانات دیگر قطعات داشته باشید. به‌عنوان مثال منطقی نیست که مادربردی با چیپ‌ست Intel P965 برگزید و سپس برای آن پردازنده دوهسته‌ای Pentium D تهیه کرد.
به‌ یاد دارید که در قسمت‌های ابتدایی این نوشتار، بسیار تاکید کردم که استفاده‌هایی که در آینده از سیستم انتظار دارید، برای خود تصویر کنید و روی کاغذ بیاورید. آن وقت با توجه به یادداشت‌های خود می‌توانید تصمیم بگیرید که آیا به دو کارت گرافیک نیاز خواهید داشت؟ آیا 2 گیگابایت حافظه برای پشتیبانی از کارهای گرافیکی شما کفایت خواهد کرد؟ آیا چیپ صدای 8 کاناله موجود روی مادربرد برای شمایی که علاقه به‌ویرایش فایل‌های صوتی به شکل نیمه‌حرفه‌ای دارید، مناسب خواهد بود؟ آیا نیاز به دو رابط شبکه گیگابیت نخواهید داشت؟
تاکید می‌کنم که در هنگام انتخاب مادربرد اولا مطالعه فراوان داشته باشید و ثانیا خود را محدود نکنید، چراکه ایجاد تغییرات در آینده به ‌غیر از زحمت فراوان و ایجاد نارسایی قلبی،‌ هزینه‌زا خواهد بود!

پیش از پرش
امروز قصد دارم تا موضوع مادربرد را به اتمام برسانم. درباره چگونگی انتخاب چیپ‌ست به‌عنوان رکن اصلی و حاکم سرزمین مادربرد به اندازه کفایت صحبت شده است. توجه کنید که انتخاب مادربردهای ارزان‌قیمت بسیار سخت‌تر از مدل‌های گران‌قیمت است. مادربردهای سطح بالا در وب‌سایت‌های مختلف و معتبر مورد بحث قرار گرفته و نقاط ضعف و قوت آن‌ها مشخص می‌شود، اما درباره مادربردهای ارزان‌قیمت به سختی و آن هم بسیار مختصر مطلب منتشر می‌شود. بنابراین باید به منابع داخلی مانند دوستان این‌کاره، نشریات داخلی و شنیده‌ها اکتفا و اعتماد کرد. درباره انتخاب چیپ‌ست مادربردهایی که به‌صورت مجتمع تولید می‌شوند، دقت بیشتری کنید. راستش علاقه‌ای به استفاده از واژه مجتمع برای توصیف این مادربردها ندارم، اگر معادل بهتری برای Onboard دارید،‌ اعلام کنید و خانواده‌ای را از دل‌نگرانی برهانید!

در اصطلاح فنی به چیپ‌ست‌هایی که در داخل خود، موتور گرافیکی دارند، عنوان IGP‌ اطلاق می‌شود. استفاده از گونه چیپ‌ست‌ها با محدودیت‌های بسیاری همراه است. چیپ‌‌ست‌های IGP علاوه بر انجام وظایفی که به‌طور عادی بر دوش هر چیپ‌ست محترمی سنگینی می‌کند، موظف به پشتیبانی از پردازش گرافیکی نیز خواهد بود. مادربردهای مبتنی بر چیپ‌ست‌های IGP به مادربردهای VGA Onboard معروف هستند. به‌بیان دیگر چیپ‌ست‌های IGP ترکیبی از یک چیپ‌ست کامل به‌انضمام یک پردازنده گرافیکی محدود است. دور و بر این چیپ‌ست مرکب یا مجتمع بسیار شلوغ است. این چیپ‌ست‌ها حافظه مورد نیاز برای انجام امور گرافیکی را از حافظه اصلی (RAM) به‌عاریت می‌گیرند و در اصطلاح شریک (Share) می‌شوند. اگر مجبور به انتخاب مادربردی با چنین مشخصاتی شدید،‌از مدلی استفاده کنید که دارای یک شکاف توسعه گرافیکی مانند، PCI Express باشد تا در صورت نیاز،‌ ‌امکان ارتقا ممکن باشد. استفاده از کارت‌گرافیک مستقل موجب می‌شود که بار پردازش گرافیکی از دوش چیپ‌ست IGP برداشته و حافظه اصلی نیز از سنگینی شراکت آزاد شود.
ارتقا، راه‌ها و شیوه‌های مختلفی دارد. در این‌باره، باب صحبت همچنان باز است، البته هفته آینده درباره قطعه دیگری سخن خواهیم گفت.

[MAHDIAR]

سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت هفتم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟

آنچه گذشت
در قسمت‌های قبلی به‌طور مفصل درباره بود و نبود مادربرد صحبت کردیم. برآن شدیم تا موضوع ارتقا را از مادربرد به قطعه دیگری تغییر دهیم تا اولا خواننده گرامی که شما باشید دچار بی‌حوصلی، سرخوردگی، افسردگی، دل‌مردگی و در نهایت خودکشی نشوید و دوما در این دنیا قطعات دیگری هم هستند که اگر نباشند،‌ مادربرد حکم ‌"کفش‌های میرزا نوروز" را خواهد داشت! از این‌رو و از این هفته به موضوع جذاب و شیرین روش‌های ارتقا پردازنده با توجه به امکانات مادربرد و نیازهای موجود خواهیم پرداخت.

شناخت پردازنده
گذشت آن زمان که در دنیای کامپیوتر فقط یک پردازنده حکمرانی می‌کرد. گذشت آن روزگار که اول و آخر و وسط تمام پردازنده‌ها فقط محصولات اینتل بود و بس. لذا قبل از تصمیم برای ارتقا پردازنده، باید از توانایی مادربرد خود مطلع شوید و مطابق با نیاز خود اقدام به تغییر پردازنده موجود نمایید. در دنیای کنونی سه دسته پردازنده قابل تهیه هستند که دسته اول و دوم به سهولت و دسته سوم به صورت مجتمع با مادربرد قابل تهیه خواهند بود. بنابراین تمرکز خود را بر دو دسته اول معطوف خواهیم کرد. بدون شک نام‌های AMD‌ و Intel برای قبایل بدوی ساکن در مجمع الجزایر گالاپاگوس هم آشناست، پس بدون فوق وقت می‌رویم سراغ اصل ماجرا و...

ارتباط پردازنده و مادربرد
انتخاب پردازنده، ارتباط مستقیمی با مدل مادربرد و چیپ‌ست نصب‌شده بر روی آن دارد. پردازنده‌ها تعداد پایه‌های (Pins) مشخصی دارند و الزاما باید با سوکت نصب‌ شده روی مادربرد ار لحاظ تعداد پایه و شکل چینش آن تطابق داشته باشند. از طرف دیگر چیپ‌ست مادربرد باید پردازنده را شناخته و قادر به پشتیبانی از قابلیت‌های آن باشد. قابلیت‌ها شامل: سرعت فرکانس هسته پردازشی، سرعت تبادل داده‌ها بین پردازنده و چیپ‌ست، نوع حافظه قابل پشتیبانی،‌ سرعت فرکانس حافظه، میزان حافظه موقت Cache L2 و غیره خواهد بود. از طرف دیگر انتخاب نوع پردازنده رابطه مستقیمی با انتظارات شما از سیستم پردازشی دارد. به طور حتم نیازهای یک گرافیست یا انیماتور حرفه‌ای با انتظارات فردی که صبح خود را با Microsoft Word آغاز کرده و شب را با jet Audio به پایان می‌رساند، تفاوت‌های اساسی دارد. بارها تکرار شده است که انتظارات کنونی خود را یادداشت و پیش‌بینی کنید که تا 24 ماه آینده چه توقعاتی از یک پردازنده نجیب خواهید داشت. در کنار این موارد، هزینه‌ای که قادر به پرداخت آن هستید را نیز مرقوم فرمایید! قبل از هر چیز باید با دسته‌بندی پردازنده‌ها آشنا شوید.

دسته بندی از بعد کارایی
پردازنده‌ها را از بعد کارایی در پنج گروه پردازنده‌های ارزان‌قیمت یا اقتصادی بین 35 تا 70 هزار تومان ، متوسط 70 تا 120 هزار تومان ، خوب بین 120 تا 220 هزار تومان، عالی یا کیفی از 220 هزار تومان به بالا دسته‌بندی می‌کنند که به‌ دلیل ویژگی خاص پردازنده سرور، در این مجال فقط روی چهار دسته اول متمرکز خواهیم شد. دسته‌بندی فوق و محدوده قیمت ارایه شده، به نظر نویسنده بستگی دارد و در منابع مختلف معیارهای گوناگونی برای این دسته‌بندی ارایه خواهد شد.

دسته‌بندی از بعد سازنده
تمام پردازنده‌هایی که برای شما مناسب هستند، در دو دسته Intel و AMD قرار گرفته است و انتخاب دیگری برای شما ممکن نیست. اجازه بدهید درباره کیفیت و مسایل حواشی مربوط به این شرکت‌ها صحبت نکنیم و فقط بر روی شیوه‌های منطقی تهیه متمرکز شویم.
Intel و AMD خانواده‌های متعدد پردازشی با نام‌های عجیب و غریب تولید کرده‌اند که به ‌خوبی در دسته‌بندی بالا قرار می‌گیرند. از این رو شناخت خانواده‌های زیرمجموعه اهمیت فراوانی دارد. اما قبل از پرداختن به خانواده‌های پردازشی، ‌بهتر است مروری کلی بر مشخصات کلی پردازنده داشته باشیم ‌چرا که در قسمت‌های آینده و در بین مطالب بارها بدان ارجاع خواهیم کرد.

قبل از ادامه ...
به‌نظرم دوستانی که سیستم‌هایی مربوط به سال‌های 80 تا 82 دارند از خیر تغییر پردازنده گذشته و برنامه‌ای برای دگرگونی ساختاری در تمام اجزا داشته باشند. شاید تا سال 84 و با توجه به نیاز آن روزگار، تغییر پردازنده‌های خانواده Pentium2 به Pentium3 تغییر کیفی عمده‌ای را موجب می‌شد. در شرایط کنونی این‌گونه تغییرات در موارد محدودی کارساز بوده و توصیه می‌شود که این عزیزان از خیر ارتقا موردی گذشته و دل به دریا زده و به‌فکر تغییرات اساسی در نگرش خود و نیز سیستم پردازشی موجود باشند. ناگفته نماند کیفیت بسیاری از سیستم‌های پردازشی مبتنی بر پردازنده‌های Pentium3 را می‌توان با ارتقا در ظرفیت حافظه تا یک گیگابایت و تهیه کارت گرافیک دست دوم مناسب تا میزان قابل‌توجهی بهبود بخشید.

[MAHDIAR]

سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت هشتم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟

قبل از شروع
در قسمت‌های قبلی کلیاتی درباره ارتباط پردازنده و مادربرد گفته شد و بیان کردیم که انتخاب پردازنده به ‌منظور ارتقا، بدون در نظر گرفتن نوع و امکانات مادربرد قابل انجام نیست. در حال حاضر، به‌دلیل تنوع بسیار زیاد پردازنده‌ها از یک‌طرف و کاهش قیمت و تغییرات عمده در دنیای سیستم‌های پردازشی از طرف دیگر، موضوع ارتقا پردازنده در دل بسیاری از دوستداران کامپیوتر وسوسه انداخته است. به ‌نظرم دوستانی که سیستم‌هایی مربوط به سال‌های 80 تا 82 دارند از خیر تغییر پردازنده گذشته و برنامه‌ای برای دگرگونی ساختاری در تمام اجزاء داشته باشند. شاید تا سال 84 و با توجه به نیاز آن روزگار، تغییر پردازنده‌های خانواده Pentium2 به Pentium3 تغییر کیفی عمده‌ای را موجب می‌شد، اما در شرایط کنونی، این‌گونه تغییرات در موارد محدودی کارساز است و توصیه می‌شود که این عزیزان از خیر ارتقا موردی گذشته و دل به دریا زده و به‌فکر تغییرات اساسی در نگرش خود و سیستم پردازشی موجود باشند. ناگفته نماند کیفیت بسیاری از سیستم‌های پردازشی مبتنی بر پردازنده‌های Pentium3 را می‌توان با ارتقا در ظرفیت حافظه تا یک گیگابایت و تهیه کارت گرافیک دست دوم مناسب، تا میزان قابل‌توجهی بهبود بخشید. من بارها و به دفعات شاهد بودم که کیفیت یک سیستم مبتنی بر پردازنده Pentium3 800 MHz با یک گیگابایت حافظه و کارت گرافیک 32 مگابایتی در مقایسه کیفی تفاوت چندانی با سیستم مبتنی بر یک پردازنده Pentium4 2 GHz با همین مشخصات ندارد. بر این اساس، مسئله انتخاب سیستم پردازشی جدید موجب تغییرات عمده در کلیت سیستم خواهد شد. قبلا به‌عرض رسانده‌ام که هر مادربردی از هر پردازنده‌ای پشتیبانی نمی‌کند و این مورد، اولین محدودیت در انتخاب و ارتقا پردازنده خواهد بود.

AMD یا Intel، مسئله این است!

سه چهار سال پیش قبولاندن استفاده از پردازنده‌های AMD به مشتری‌جماعت، روان آسوده و دل امیدوار و صبر ایوب و فک روان و کلامی بدون خطا می‌خواست. در آن روزگار سهم شرکت AMD از بازار سیستم‌های پردازشی کمتر از 5 درصد بود و هم اکنون این میزان به بیش از 25 درصد رسیده است. نکته جالب ریشه‌یابی این تغییر وضعیت است که البته دانستن جزئیات آن در نوشتار دیگری دنبال خواهد شد،‌ اما بد نیست بدانید که رفع برخی ضعف‌های اساسی در پردازنده‌های AMD که تولید گرما اصلی‌ترین آن بود،‌ موجب برتری این شرکت در این جدال شد. پردازنده‌‌های AMD به‌طور سنتی تا سال گذشته بهترین پشتیبان بازی‌ها و امور گرافیکی بودند.
از آن‌سو پردازنده‌های Intel برای پردازش‌های همزمان و به‌منظور استفاده توسط برنامه‌نویسان و امور حرفه‌ای تدوین صدا توصیه می‌شد. این وضعیت تا سال گذشته هم به همین منوال بود تا این که تغییر نگاه Intel به ماهیت پردازنده و تولید خانواده پردازشی Core 2 Duo، شرایط را تغییر داد. عجله کنید این مورد را بیشتر توضیح خواهم داد.

Athlon XP و Pentium4

تکلیف دوستانی که مادربردهای ایشان مربوط به بیش از چهار سال گذشته است، روشن شد. این دوستان برای تغییر پردازنده، چاره‌ای جز تغییر مادربرد ندارند، البته امکان استفاده از پردازنده‌های دست دوم هم برای این منظور فراهم است، اما شاید پاسخگوی انتظار دوستان نباشد. یکی از اصلی‌تری دلایل ارتقا، پشتیبانی از بازی‌های جدید و البته سنگین گرافیکی و پردازشی است. معرفی پردازنده Athlon XP حرکتی اساسی در جهت ارتقا کیفیت بازی‌ها بود و این خانواده پردازشی انصافا حریف قدری برای پردازنده‌های خانواده Pentium4 بودند. Athlon XP پردازنده داغی بود و مشکل آن با استفاده از یک سیستم خنک‌کننده مدرن و خوب حل می‌شد. اما این مورد تاکنون هم در ذهن بسیاری به ‌یادگار نقش بسته است که پردازنده‌های AMD داغ هستند و خطرناک!
به‌شدت توصیه می‌کنم افرادی که از پردازنده‌های Athlon XP استفاده کنند، برای ارتقا حداقل تا نمایشگاه الکامپ تهران دست نگه دارند. البته دوستان دارنده کامپیوترهای مبتنی بر پردازنده Pentium4 نیز می‌توانند تا پاییز سال جاری صبر کنند. راستش را بخواهید سیستم‌های مبتنی بر پردازنده‌های Athlon XP و Pentium4، بسیاری از امور جاری مانند وب‌گردی، نرم‌افزارهای Office، پخش موسیقی و فیلم، برنامه‌نویسی تحت وب و امور گرافیکی را پشتیبانی می‌کنند. بی‌خودی برای خود هزینه نتراشید.

[MAHDIAR]

سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت نهم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟

دنیای جدید پردازش
هفته گذشته درباره معرفی پردازنده Athlon XP و ماجرای رقابت این موجود با پردازنده Pentium4 به قدر کفایت نوشته شد. حقیقت ماجرا این است که AMD با معرفی این پردازنده، قدم به دنیای جدیدی نهاد و بستر جدیدی نیز برای مصرف‌کنندگان گشود. دوران پردازنده‌های Pentium4 را می‌توان به دو دوره قبل و بعد از ارایه Athlon XP تقسیم کرد. خانواده پردازشی Athlon به بیان دقیق کلمه، سرخوشی Intel را بر باد داد! قبول دارم که خانواده Athlon XP محصولات داغی بودند، داغ بدین معنی که در حین کار گرمای بسیاری تولید می‌کردند و طبیعی است که هر گاه فشار کار افزایش یابد، میزان فعالیت پردازنده بیشتر می‌شود و دمای پردازنده به‌علت افزایش گرما بالاتر می‌رود. مشکل حرارتی پردازنده Athlon XP با نصب یک ‌عدد فن فرد اعلاء قابل‌ حل بود! اما چرا دمای پردازنده‌های Pentium4 بالا نمی‌رفت؟
ماجرا از این قرار بود که Intel در داخل پردازنده‌های خود حسگری نصب کرده بود که هرگاه میزان گرمای تولید شده و به‌تبع آن دمای هسته پردازشی افزایش می‌یافت، طبق یک الگوریتم تعریف شده، سرعت فرکانس پردازنده را کاهش می‌داد. دعوای اصلی بین مسؤولان این دو شرکت این بود که صاحبان AMD مدعی بودند که نباید برای کاهش دمای پردازنده از کیفیت کاری آن کاست، درصورتی که می‌توان به‌کمک سیستم‌های خنک‌کننده این نقیصه را رفع کرد و مسؤولان Intel در مقابل این مدعا سکوت اختیار کرده بودند و به‌هیچ وجه زیر بار نمی‌رفتند، به‌ همین راحتی!

دنیای 64 بیتی
به خاطر دارم که Barton XP داغ‌ترین، بهترین و آخرین نسل از پردازنده‌های Athlon XP بود که برای مسؤولان Intel کلافه‌کننده‌ترین، سمج‌ترین و ارزان‌ترین رقیب در برابر Pentium4 قلمداد می‌شد. AMD فرصت چندانی به مصرف‌کنندگان بازار نداد و بلافاصله و به‌طور ناگهانی خانواده جدیدی را معرفی کرد که دنیای پردازش آن هنگامه را زیر و زبر کرد. پردازنده 64 بیتی Athlon64 به‌عنوان نسل جدید پردازنده‌ها مانند آوار بر سر Pentium4 خراب شد! نکته جالب این‌جا بود که دمای هسته پردازشی Athlon64 به ‌ندرت از 40 درجه فراتر می‌رفت، در حالی‌که دمای پردازنده‌های Pentium4 به‌ندرت کمتر از 40 درجه سانتی‌گراد را نشان می‌داد. به بیان دیگر جنگ این دو مغلوبه شده بود و AMD با حل مشکل گرمای پردازنده‌های خود و البته قراردادن کنترل‌گر حافظه در داخل پردازنده، بر رقیب پیشی گرفته بود. در مبحث مادربرد گفته شد که رابطه بین پردازنده و حافظه اصلی سیستم (RAM) توسط چیپ‌ست اصلی سیستم (Northbridge) کنترل می‌شود. AMD با طرحی جالب، نقش چیپ‌ست مادربرد را از میان برداشت و بخش کنترل حافظه سیستم را در داخل هسته پردازنده‌ها قرار داد تا ارتباط با حافظه سریع‌تر و با وقفه کمتری برقرار شوند.

به ضرس قاطع می‌توان ادعا کرد که پردازنده‌های Pentium4 در برابر پردازنده‌های Athlon64 حرفی برای گفتن نداشتند و ندارند. این گفته را به‌ حساب طرفداری نگارنده از AMD‌ نگذارید،‌ بلکه واقع ماجرا را به‌ حضور عرض کردم! Intel برای لاپوشانی ضعف ساختاری و ماهیتی Pentium4 در برابر Athlon64 جنگ جدیدی تحت‌عنوان نبرد فرکانس‌ها را آغاز کرد. سرعت فرکانس پردازنده‌ها به‌صورت کیلویی افزایش یافت و جالب بود که این روند آنقدر بی‌منطق پیش رفت که فن‌هایی که توسط کارخانه در داخل جعبه پردازنده‌ها قرار گرفته بودند، پاسخگوی گرمای تولید شده پردازنده نبودند و چه بسیار پردازنده‌هایی که در این معرکه بی‌صدا سوختند! Intel باخت را قبول نداشت و در ادامه مسیر اشتباه خود، اقدام به ‌معرفی پردازنده‌های دوهسته‌ای کرد.

قبل از دو قلوها
ماجراهای شیرین پردازنده‌های دوهسته‌ای را هفته آینده پیگیری خواهیم کرد. دوستان خواهان ارتقا، دو دسته هستند: دسته اول، صاحب یک دستگاه فرد اعلاء با پردازنده 478 پینی Pentium4 و دسته دوم، صاحب یک فقره پردازنده 462 پینی AthlonXP هستند. هر دو دسته برای ارتقا نیاز به تعویض مادربرد دارند. دقت داشته باشید که هنگام تعویض مادربرد می‌توانید نوع پردازنده خود را نیز تغییر دهید. به‌ بیان دیگر اگر مصرف‌کننده محصولات Intel بودید، نیازی نیست که این روند را ادامه بدهید و بالعکس!
راه‌های عملی ارتقا پس از مبحث دوهسته‌ای‌ها بیان خواهد شد، اندکی صبر پیشه کنید، ضرر نخواهید کرد!

[MAHDIAR]

سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت دهم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟

قبل از ورود
ارتقاجویان شامل دو دسته دارندگان دستگاه‌های فرد اعلا مبتنی بر پردازنده 478 پینی Pentium4 و صاحبان دستگاه‌هایی با پردازنده 462 پینی AthlonXP هستند. با توجه به شرایط روز به ضرس قاطع می‌توان گفت که هر دو دسته برای ارتقا سخت‌افزاری، نیاز به تغییرات اساسی در چینش قطعات مانند تعویض مادربرد خواهند داشت، چراکه سوکت‌‌های تمام پردازنده‌های جدید بدون تعارف تغییر کرده و هیچ پردازنده‌ای با سوکت 478 یا 462 پینی تولید نمی‌شود. پس مادربرد به‌عنوان اولین گزینه تغییر خواهد کرد و به‌تبع آن نوبت به پردازنده خواهد رسید. برای انتخاب پردازنده مناسب یک عقب‌گرد دوباره مورد نیاز خواهد بود و آن انتخاب چیپ‌ست مناسب برای مادربرد است تا به‌ خوبی از قابلیت‌های پردازنده پشتیبانی کند. توجه داشته باشید که کم‌کاری، تنبلی، ضعف یا ناتوانی اغلب سیستم‌های کامپیوتری امروزه نه به‌ دلیل عدم کیفیت که در عدم تناسب توان کاری قطعات با یکدیگر نمایان شده است. حتی اگر تمام قطعات شما ضعیف انتخاب شده باشند، اما اصل تناسب قطعات رعایت شده باشد، به ‌دلیل کم ‌نیاوردن در مقابل دستگاه‌های گران‌قیمت و رعایت حال شما، یک حداقل کیفیت پردازشی در اختیار شما قرار خواهد گرفت! مطلب بالا را این‌گونه می‌توان بیان کرد که انتخاب نوع پردازنده و قابلیت‌های آن به‌نوعی در هنگام انتخاب چیپ‌ست مادربرد صورت خواهد گرفت. در این مورد دقت کرده و تعارف را کنار بگذارید!

سلام
جاناتان لیوینگستون، مرغ دریایی داستان معروف جاناتان جناب ریچارد باخ در قسمتی مطلب جالبی عنوان می‌کند که "چرا دشوارترین کار در جهان این است که پرنده‌ای را متقاعد کنی که آزاد است؟" یعنی پرنده آزاد است و بیچاره نمی‌داند. همین مطلب درباره استفاده از سازنده پردازنده‌ها نیز صدق می‌کند. می‌توان گفت که "چرا دشوارترین کار در جهان این است که خریدار را متقاعد کنی که در انتخاب بین AMD و Intel مختار است؟"
باور کنید که خریدار در هنگام تعویض مادربرد می‌تواند نوع پردازنده خود را نیز تغییر دهد. بارها با این موضوع برخورد داشته‌ام که خریدار خود را محکوم به انتخاب نوع خاصی از پردازنده‌ها کرده است و در عین عدم رفع نیاز، دست‌بردار هم نیست. پس به‌عنوان اولین اصل بپذیرید که یکی از فرصت‌ها، تغییر بستر پردازشی در هنگام تغییر مادربرد است!

دیگر اینکه
بزرگان Intel هیچ‌گاه باور نمی‌کردند و آن‌ها هم که باور کرده بودند، نمی‌پذیرفتند و آنان هم که پذیرفته بودند نمی‌دانستند که AMD،‌ همان شرکتی که برای تولید پردازنده Intel 80386 التماس می‌کرد، چگونه امروز این چنین شده است. Athlon64 شیرین مشتری‌پسند، در مقابل Pentium4 منفور پرفروش قرار گرفته بود! همین‌قدر بدانید که AMD با کمک پردازنده Athlon64 توانست سهم کمتر از 10 درصدی بازار پردازنده‌های خانگی را به بیش از 20 درصد ارتقا دهد و این اتفاق دیدنی بود. این بحث را ادامه نمی‌دهم و به هفته آینده موکول می‌کنم، چراکه قبل از آن باید به‌صورت تلگرافی درباره نگاه این دو بزرگوار به موضوع پردازش صحبت کنم! مشکلی که Intel در ارایه پردازنده‌های Pentium4 با سرعت بیشتر از 4/2 گیگاهرتز بدان برخورده بود، عدم کارآیی هسته پردازشی بود. به بیان دیگر عملکرد پردازشی پردازنده 3 گیگاهرتزی با مدل 6/2 گیگاهرتزی تفاوت قابل توجهی نداشت، اما برای Intel افت فراوانی به همراه داشت و به‌ مرور زبان تحلیلگران فنی را دراز کرده بود که آقا این چه ....
مشکل کار Intel در روش پردازشی بود که برخلاف سازندگان بزرگ پردازنده مانند: IBM، AMD و HP انتخاب کرده بود. Intel از روش پردازشی Speed-Daemon بهره گرفته و AMD خود را با روش Braniac هماهنگ ساخته بود. مفهومی در سیستم‌های پردازشی وجود دارد به‌نام IPC که به تعداد دستورالعمل‌هایی که پردازنده قادر است در هر فرکانس سرعت خود انجام دهد، اطلاق می‌شود. تکنولوژی HyperThraeding که به‌ همراه پردازنده‌های Pentium4 ارایه می‌شد، برای افزایش میزان IPC پردازنده طراحی شده بود. Intel معتقد به افزایش سرعت فرکانس پردازنده‌های پردازشی بود و در نقطه مقابل IBM و AMD به افزایش IPC در هر فرکانس سرعت پردازنده اعتقاد داشتند و به ‌افزایش سرعت فرکانس بی‌توجه بودند. نتیجه کار به‌سود AMD و IBM‌بود چرا که ...

[MAHDIAR]

سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت یازدهم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟

قبل از سلام
هفته گذشته به‌صورت تلگرافی گفته شد که بزرگ‌ترین اختلاف میان شرکت‌های Intel و AMD در نگاه کاملا متفاوت ایشان به‌موضوع پردازش بود. گفته شد که برای امثال AMD افزایش کمیت تعداد دستورالعمل‌های قابل اجرا در هر فرکانس پردازشی و برای جماعت Intel افزایش کمیت تعداد فرکانس‌ها در واحد زمان اهمیت داشت. البته جناب هکتور روئیز، مدیرعامل AMD‌ تلاش بسیاری کرد تا به ‌عالم و آدم بفهماند که بابام‌جان به‌ پیر، به‌ پیغمبر این روش بهتر است! بعدترها معلوم شد که این بنده خدا راست می‌گفته و ادعای وی صحیح بوده است!
هفته گذشته بحث بر سر جدال پردازنده‌های خانواده Pentium4 و Athlon64‌ بود و گفتیم که خداوکیلی محصول AMD از لحاظ قیمت، در اغلب اوقات بر محصول Intel‌ از بعد کیفی برتری داشت! اما فرصت نشد بگوییم که Intel برای حال‌گیری از AMD اقدام به‌ معرفی پردازنده‌ای دوهسته‌ای به‌نام PentiumD‌ کرد و الحق و الانصاف کیفیت این خانواده پردازشی شامل دو قبیله سری D8XX و D9XX تا حدی قابل‌قبول بود. البته کیفیت به نسبت قیمت سری D9XX بهتر نشان داده است. القصه AMD نیز بیکار ننشست و اقدام به‌معرفی پردازنده دوهسته‌ای خود با نام Athlon64 X2 کرد و سعی نمود که پاسخ دندان‌شکنی به PentiumD بدهد! این شرکت به‌ نوعی قصد داشت از یک‌سوکیفیت پردازشی ارایه شده را به‌رخ حریف بکشاند و از سوی دیگر مخاطب را نیز بدان عادت دهد. اینجا بود که آن اتفاق جالب افتاد و Intel نسل جدید پردازنده‌های خود را به‌جهانیان معرفی و حق مطلب را ادا کرد. خانواده پردازشی Intel Core 2 از همان شیوه‌ پردازشی استفاده می‌کند که سال‌هاست IBM‌ و AMD از آن بهره‌برداری می‌کنند و ثمره کیفی آن را هم می‌بینند. معرفی Core 2 Duo عقب‌ماندگی کیفی محصولات قبلی Intel را جبران کرد و جبهه جدی و جدیدی در برابر AMD‌ گشود.

قبل از نتیجه‌گیری اخلاقی
باور کنید که چاره نداشتم جز اینکه تاریخچه مختصر پردازنده‌ها را بگویم. قبل از نتیجه‌گیری اخلاقی، نکته بسیار مهمی را یادآور می‌شوم. در عرف بازار ایران متأسفانه پردازنده‌ها با سرعت فرکانس شناخته و فروخته می‌شوند. خب، خریدار بینوا نیز با همین ذهنیت و تعریف وارد بازار می‌شود و اقدام به‌ خرید می‌کند! البته این مشکل برمی‌گردد به توهم سرعت بیشتر فرکانس، چراکه تا چند سال پیش سرعت فرکانس پردازنده ملاک برتری کیفی محسوب می‌شد. هم‌اکنون این‌چنین نیست، چنانچه به‌سرعت فرکانس پردازنده‌های نسل جدید Intel Core 2 ‌نظری بیاندازید، جز این نخواهید دید. Intel‌ که خود زمانی داعیه‌دار سرعت بیشتر بود، از ادعای خود دست شسته است و به‌ افزایش تعداد دستورالعمل‌ها در هر فرکانس فکر می‌کند... و البته خریدار ایرانی با همان تفکر قدیمی و نخ‌نما شده اقدام به‌خرید پردازنده‌های نسل جدید می‌کند! ماجرای تقلب برخی فروشندگان در فروش PentiumD 945‌ را که فراموش نکرده‌اید. سرعت فرکانس دو مدل PentiumD945 و PentiumD950 یکسان بود و چون خریدار ایرانی پردازنده را فقط به ‌سرعت فرکانس می‌شناسد، به ‌تصور خرید مدل بالاتر (D950)، با پرداخت همان هزینه، مدل پایین‌تر (D945) را دریافت می‌کرد. به‌همین سادگی!
به‌شدت توصیه می‌کنم که از این به بعد پردازنده‌ها را با نام مدل آن‌ها بشناسید. شیوه نام‌گذاری دو شرکت Intel‌ و AMD به ‌گونه‌ای است که هم برای سلول‌های خاکستری زحمت کمتری ایجاد می‌کند و شما هم درگیر برخی مشکلات نخواهید شد! مضاف اینکه باکلاس‌تر هم است!

نتیجه‌گیری فنی
نتیجه اخلاقی موضوع پردازنده‌ها را در فرصتی دیگر خواهم گفت. خوانندگان محترمی که به‌دنبال انتخاب پردازنده مناسب برای ارتقا هستند، دقت کنند که Intel از سال گذشته نسل جدید پردازنده‌های خود را (Core 2 Duo) معرفی کرده است و این موجودات نیز نشان داده‌اند که چند مرده حلاج‌اند. اما AMD مدت‌هاست تبلیغ‌های فراوانی برای معرفی نسل دهم پردازنده‌های خود به‌راه انداخته است. این پردازنده‌ها که تحت‌عنوان Phenom شناخته خواهند شد، قرار است که به‌فاصله چند روز پس از توزیع در بازار شق‌القمر کنند و فتیله جناب Core 2 Duo را بپیچانند! از آن‌جا که حرف و ادعا مالیات ندارد، مسؤولان AMD هرچه دل تنگ‌شان می‌خواهد، می‌گویند و روغن داغ محصول خود را بیشتر می‌کنند! خلاصه اینکه الآن زمان مناسبی برای ارتقا نیست و تا اطلاع ثانوی به‌مطالعه و تحقیق درباره پردازنده‌ها بپردازید.

[MAHDIAR]

سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت دوازدهم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟

آماده وداع باشید!
اول کلام گفته باشم که قرار است موضوع پردازنده تمام شود و برود پی کارش! مردیم از بس تو این هفته‌نامه همه‌اش از پردازنده گفتیم و نوشتیم و خواندیم! القصه تا هفته گذشته نگاه کلی به موضوع پردازنده داشتیم و گفتیم که چه شد که این شد! از AMD و رشد سریع و هوشمندانه‌اش و از Intel و بازگشت مدبرانه‌اش سخن گفتیم. بحث‌هایی نیز درباره برخی ترفندهای ناشایست گفتیم و تا هفته آینده باید حق مطلب را ادا کنیم و از حضور جناب پردازنده مرخص شویم! اینکه کدام پردازنده به چه کاری می‌آید، آنقدر اهمیت دارد که باید مطلب پردازنده را چند هفته دیگر کش دهیم که این کار را نخواهیم کرد. این هفته اختصاص به AMD‌ دارد و هفته آینده به Intel. و اما بعد ...

AMD

پردازنده‌های AMD از لحاظ نوع سوکت به پنج دسته سوکت 754 پین، 939 پین، 940 پین، سوکت AM2 و سوکت 1207 پین تقسیم می‌شوند. البته سوکت‌های دیگری نیز وجود دارند که از آن‌ها صرف‌نظر می‌کنیم. از بعد خانواده پردازشی، محصولات AMD شامل: خانواده‌های پردازشی Sempron، Athlon64، Athlon64 X2، Athlon-FX و Opteron است. هر یک از این خانواده‌ها با هدف خاصی طراحی و تولید شده‌اند و کاربرد مشخصی دارند. توجه داشته باشید که پردازنده‌هایی که براساس سوکت AM2 طراحی می‌شوند، از حافظه‌های نسل DDR2 بهره می‌برند و دیگر پردازنده‌ها از حافظه‌های نسل DDR پشتیبانی خواهند کرد.
Sempron به‌عنوان ارزان‌ترین پردازنده این شرکت برای استفاده‌های ساده و به ‌نوعی دم‌دستی طراحی شده است. کاربران عام خانگی که طالب شنیدن موسیقی و تماشای فیلم و گشت و گذار در اینترنت و کار با نرم‌افزارهای مجموعه Office و برنامه‌های مشابه هستند با بهایی کمتر از 50 هزار تومان می‌توانند یک فقره پردازنده 775 پینی Sempron‌ تهیه کنند. شبه‌پردازنده CeleronD رقیب اصلی، اما ناتوان Sempron محسوب می‌شود.
Athlon64 به‌نظر نگارنده از محصولات ماندگار AMD محسوب می‌شود و به‌این زودی‌ها از خاطر مصرف‌کنندگان محو نخواهد شد! باز هم به‌ نظر نگارنده، پردازنده 939 پینی Athlon64 به‌همراه حافظه DDR کارکرد مطلوب‌تری نسبت به پردازنده‌های Athlon64 سوکت AM2 با حافظه DDR2‌ دارد. تا چندی دیگر این پردازنده به‌عنوان ارزان‌ترین شناخته خواهد شد و به‌نوعی Sempron را ظرف یک‌سال آینده سر به نیست خواهد کرد! کمبود مادربرد سوکت 939 بزرگترین مشکل برای استفاده از پردازنده‌های 939 پینی است. بازی‌دوستان از طرفداران پر و پا قرص این پردازنده‌ها هستند. بهای این موجودات پنجاه و خرده‌ای هزار تومان تا هفتاد هشتاد هزار تومان است.

Atlon64 X2 اولین پردازنده دوهسته‌ای این شرکت است که برخلاف تصور رایج، نه برای اجرای بهتر بازی‌ها که برای پردازش‌های موازی و استفاده همزمان از چند برنامه طراحی و تولید شده است. انصافا در این عرصه موفق نشان داده و در زمینه پشتیبانی از بازی‌های سنگین گرافیکی و پردازش‌های سخت و طاقت‌فرسا، آبرومندانه رفتار کرده است! بهای ارزان‌ترین محصول این خانواده حول و حوش شصت و خرده‌ای هزار تومان است و گران‌قیمت‌ترین آن که Athlon64 6000 نام دارد، نزدیکی‌های دویست هزار تومان قیمت دارد.

Athlon-FX به‌عنوان خانواده اشرافی AMD شناخته می‌شود! خداوکیلی گران است و تنها پولدار جماعت حق نزدیک شدن به آن را برای خود قایل خواهد شد! این پردازنده را در ادبیات عامیانه بازار، آخرشه خطاب می‌کنند! درباره قیمت صحبت نکنیم سنگین‌تر است!

و اما Opteron، این پردازنده به‌عنوان محصولی برای استفاده در سرورها طراحی شده است. شرکت AMD برای اینکه حالی به برو بچه‌های هوادار خود داده باشد، گونه‌ای از این پردازنده را با سوکت 939 وارد بازار کرد که با استقبال بسیاری مواجه شد. برای افرادی که نیازمند تهیه شبه‌سروری در ابعاد کوچک هستند، این پردازنده به‌شدت توصیه می‌شود. ثبات کاری این محصول فوق‌العاده است. نمونه‌های معمولی آن را می‌توانید با بهایی کمتر از 170 هزار تومان تهیه کنید، ‌البته اگر یافتید! این از پردازنده‌های AMD، البته موارد بالا صرفا یک کلی‌گویی تمام عیار بود که در آن بسیاری از مسایل فنی‌تر گفته نشد. همین‌قدر برای ارتقا کافی‌است!

[MAHDIAR]

سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت سیزدهم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟

و اینک وداع!
این جلسه با موضوع پردازنده وداع خواهیم کرد. بارها گفته‌ام و بار دگر می‌گویم که برای خرید هر قطعه جدید علاوه بر مشورت و دریافت نظرات دیگران، تکانی به خود داده و کمی مطالعه، تحقیق، پژوهش و سرک کشیدن به سوراخ سمبه قطعه مورد نظر را در دستور کار خود را دهید! انتخاب نهایی قطعه باید با شما باشد. کمی تامل و تدبر به‌طور حتم مثمرثمر خواهد بود و کارگشا. از نق که بگذریم هفته گذشته کلیاتی درباره خانواده‌های پردازشی شرکت AMD گفته شد و این هفته کلام را با بررسی کلی خانواده‌های پردازشی شرکت Intel به سرانجام خواهیم رساند. اگر رخصت فرمایید پردازنده‌هایی را که از سوکت قدیمی 478 پینی استفاده می‌کنند را از دایره توجه خود به‌ کناری نهاده و بر مدل‌های جدید متمرکز شویم. و اما بعد ...

Intel
پردازنده‌های Intel برخلاف رقیب خود AMD تنوع سوکت بسیار محدودتری دارد. خانواده‌های پردازشی جدید Intel همگی از سوکت 775 پینی LGA775 استفاده می‌کنند، بنابراین کار تاحدودی راحت‌تر است. CeleronD، Pentium4، PentiumD، Pentium Dual Core و Intel Core 2 خانواده‌های پردازشی طراحی شده برای مصرف عام را تشکیل می‌دهند.

CeleronD شبه پردازنده‌ای است که صراحتا به ‌درد لای جرز دیوار می‌خورد! به‌طور حتم اگر قصد دارید پول اندک خود را دو دستی در جوب بریزید، می‌توانید از این شبه پردازنده استفاده کنید! شک نکنید که تهیه Sempron بر این موجود شرف دارد، همین!
Pentium4 نام خانواده پردازشی است که خدا را شکر تا یک‌سال آینده غزل خداحافظی را خواهد خواند! تاکید می‌کنم کلا بی‌خیال این خانواده و اعوان و انصارش شوید.

PentiumD نام اولین سری از پردازنده‌های دوهسته‌ای ارایه شده توسط Intel است که از بعد کیفی گاهی اوقات در وادی کیفیت سیر می‌کند! خانواده PentiumD به دو قبیله تقسیم می‌شوند. نام مدل‌های قبیله‌ها با یک عدد سه رقمی مشخص می‌شود که نام مدل‌های قبیله اول با عدد 8 و قبیله دوم که از بعد کیفی برتری‌هایی بر قبیله اول دارد با عدد 9 آغاز می‌شود. همچنین پردازنده‌هایی که عدد آخر نام مدل آن‌ها به صفر ختم می‌شود، تمامی امکانات را دارند و مدل‌هایی که عدد آخر آنها به پنج ختم می‌شود با امکانات محدودتر و البته قیمت ارزان‌تر عرضه شده‌اند. استفاده از هسته پردازشی Pentium4 کار را در انتخاب آن قدری مشکل کرده است. به‌نظر می‌رسد خداحافظی با هر نوع پردازنده‌ای که به‌نوعی با هسته‌های پردازشی Pentium4 مرتبط باشد به‌صلاح مصرف‌کننده نهایی خواهد بود. ناگفته نماند که PentiumD تا آنجا که توانست برای Intel آبروداری کرد!

Intel Core 2 نام خانواده گسترده‌ای است که به‌معنی واقع کلمه پردازنده هستند. خانواده Intel Core 2 شامل چند قبیله هم پیمان است. پردازنده‌های دوهسته‌ای Core 2 Duo، پردازنده‌های چهارهسته‌ای Core 2 Quad‌ نام دارند. Intel بر اساس سیاست ویژه خود،‌ اقدام به معرفی خانواده اشرافی متناسب با هر خانواده پردازشی کرده و آنها را Extreme Edition خطاب کرده است! قیمت و کیفیت این مدل‌ها تفاوت بسیاری با دیگر مدل‌های ارایه شده دارد. خانواده Core 2 Duo با توجه به قابلیت‌ها و امکانات عرضه شده، شامل چند زیرمجموعه است که از خانواده Core 2 Duo محسوب می‌شوند، اما از بعد کیفی در دسته‌بندی دیگری قرار گرفته‌اند و با نام مدل مشخص می‌شوند. نام مدل‌های کیفی با عدد 6 و عدد مدل‌های پایین‌تر با 4 آغاز می‌شوند. به تازگی نیز مدل جدیدی با نام Pentium Dual Core وارد بازار شده است که Intel‌ سعی دارد آن را خانواده مجزایی معرفی کند؛ اما این پردازنده‌ها از هسته ضعیف شده Core 2 Duo‌ استفاده می‌کنند و می‌توان آن را جانشین شایسته‌ای برای Pentium4 قلمداد کرد.

در پایان بخوانید که Core 2 Duo حاکم بازار پردازنده‌های بالای 200 هزار تومان است و Athlon64 X2 فرمانروای بازار کمتر از 200 هزار تومان محسوب می‌شود. Core 2 Duo بهترین پردازنده کنونی بازار برای Over Clocking است، در آن شک نکنید!

[MAHDIAR]

سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت چهاردهم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟

به حافظه سلامی دوباره کنیم

بعد از سلام و احوالپرسی با جناب حافظه، خوب می‌دانم که اغلب شمایان در انتخاب نوع حافظه دچار مشکلات عدیده‌ای هستید! انتخاب نام و کیفیت فنی قطعات حافظه از آن دغدغه‌هایی است که اجداد بشر امروزی از عهد مفرغ و آتش در ذهن داشته‌اند و اکنون این دغدغه به ما و زمانه ما رسیده است! بعد از صحبت‌های مطول درباره انتخاب مناسب مادربرد و پس از آن پردازنده پدر و مادر دار، اکنون به شیوه‌های صحیح و خداپسندانه انتخاب قطعه حافظه برای ارتقا رسیده‌ایم! خیلی خلاصه و سریع عرض کنم که در دنیای کنونی پنج نوع حافظه وجود دارد که روی دستگاه‌ها درحال استفاده از آن‌ها هستند، البته استفاده که چه عرض کنم که اغلب ایشان در حال جان کندن هستند! SDRAM جد صالح قطعات حافظه کنونی است و در قسمت قبل درباره سازگاری انواع پردازنده با حافظه‌ها قدری سخن گفته شد. امید که گفته‌های بعدی ما تکرار مکررات نباشد.

SDRAM

پردازنده‌های Pentium2 و پس از آن Pentium3 و حتی نمونه‌های اولیه Pentium4 برمبنای استفاده از این حافظه‌های 168 پینی SDRAM طراحی و عرضه شدند. سرعت اولیه این حافظه‌ها از 66 مگاهرتز آغاز شد و تا 133 مگاهرتز ادامه پیدا کرد. بسیاری از مادربردها قادر به سازگاری کامل با این نوع حافظه نبودند و متاسفانه در اوج ناجوانمردی این موضوع به‌عنوان ضعف حافظه‌های SDRAM نوشته شد که نه اخلاقی بود و نه خداپسندانه!
Intel در اواسط دهه 90 میلادی استاندارد PC100 را معرفی کرد و مادربردسازان مجبور به پیروی از آن شدند و این مشکل به خوبی و خوشی رفع شد! مشکل دیگری که حافظه‌های نسل SDRAM داشتند، عدم توانایی در همراهی افزایش سرعت فرکانس پردازنده‌ها بود. هنگامی که پردازنده Pentium4 وارد بازار شد،‌ نوع جدیدی از حافظه‌ها با نام RDRAM عرضه شد که با این پردازنده سازگاری کامل داشت و با سرعت فرکانس 400 مگاهرتز فعالیت می‌کرد. اما وجود چند مشکل، ادامه این روند را دچار اختلال کرد. اول اینکه، باید از یک جفت کامل حافظه RDRAM روی مادربرد استفاده می‌شد، دیگر اینکه بهای این حافظه‌ها بالاتر از متوسط توان خرید مصرف‌کنندگان بود و آخر اینکه تست‌های انجام شده، نشان داد که برخی برنامه‌ها در سیستم‌هایی که از RDRAM بهره می‌برند، آهسته‌تر کار می‌کنند و آخر اینکه تفاوت کیفی محسوسی بین استفاده از این حافظه‌ها و انواع SDRAM‌مشاهده نشد. این چنین شد که حافظه‌های RDRAM در مزارع باقالی مدفون و به ‌مرور فراموش شد!

DDR SDRAM

که به ‌اختصار DDR‌ خوانده می‌شود و به‌صورت گسترده توسط پردازنده‌های Pentium4 و انواع پردازنده‌های AMD مورد استفاده قرار گرفت. کیفیت و پایداری این نسل از حافظه‌های SDRAM نسبت به پدر خود بهتر و درصد سازگاری آن با انواع مادربردها بیشتر شده بود! DDR در تعداد پین‌ها و ولتاژ کاری با پدر خود تفاوت‌هایی داشت،‌مضاف اینکه پهنای باند ارتباطی آن نیز دو برابر شده بود. Intel استفاده از حافظه‌های DDR را تا هنگام استفاده از سوکت 478 ادامه داد و پس از ارایه سوکت LGA775 به‌سمت استفاده از نسل DDR2 گام برداشت. اما AMD در همراهی با DDR‌ وفادار ماند و تا همین اواخر از این نسل حافظه پشتیبانی می‌کرد. حقیقت ماجرا این است که کیفیت پردازشی اغلب پردازنده‌های AMD با همراهی حافظه‌های DDR برای بسیاری از پردازنده‌های کنونی دست‌نیافتنی شده است. این گفته به‌طور حتم اقرار به کیفیت نیست، بلکه واقعیتی است که مورد قبول و اقبال بسیاری از کارشناسان این‌کاره قرار دارد. دسترسی سریع به داده‌ها قابلیتی بود که نسل حافظه بعدی مدت‌ها بدان دست‌نیافت.هرچند عمر حافظه‌های SDRAM‌ به پایان رسیده است، اما DDR همچنان تولید می‌شود و طالب دارد.

هفته آینده درباره DRR2 و DDR3 صحبت می‌کنیم و پس از آن می‌پردازیم به موضوع اصلی خودمان، یعنی ارتقا پردازنده‌ها!

[MAHDIAR]

سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت پانزدهم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟

و آن‌گاه DDR‌


پس از عرضه حافظه‌های نسل SDRAM نگاه‌ها به نقش قطعات حافظه تغییر کرد. این اتفاقات پس از عرضه پردازنده‌های جدید پررنگ‌تر شد. عرضه حافظه‌های DDR‌ نقش مستقلی برای حافظه‌ها تعریف کرد و از آن پس بود که دنیای اختصاصی حافظه‌ها شکل گرفت. حافظه نسل DDR‌ سازگارترین حافظه با پردازنده‌های Athlon64 بود. اینتل به این حافظه وفادار نماند و با عرضه پردازنده‌های سوکت LGA775 دوران حمایت از نسل جدیدتر DDR2‌ را پایه‌گذاری کرد. AMD اعلام کرده است تا زمانی که پردازنده‌های 939 پینی Athlon64 در بازار توزیع می‌شوند از این حافظه‌ها پشتیبانی خواهد کرد. البته شرکت‌های سازنده حافظه به‌جز Hynix دست از تولید حافظه‌های نسل DDR شستند و تولید حافظه‌های DDR2 را در رأس امر خود قرار دادند. AMD با معرفی پردازنده‌های سوکت AM2 پشتیبانی از حافظه‌های DDR2 را آغاز کرد. البته کارشناسان بدین نتیجه منطقی رسیده‌اند که ترکیب پردازنده‌های Athlon64 با سوکت 940 پینی AM2 نمی‌توانند کیفیت پردازنده 939 پینی Athlon64 با حافظه‌های DDR را ارایه کنند. در واقع AMD محصولات خانواده سوکت AM2 را برای عقب نماندن از قافله بازار و اینتل عرضه کرد و خیل عظیم انتقادات کارشناسان را به جان خرید!

DDR2 چیست؟


این DDR2 که می‌گویند یعنی چه؟! این DDR2 معنی خاصی ندارد و خلاصه DDR2 SDRAM است. یادم رفت که بگویم DDR نیز خلاصه DDR SDRAM است و تمام این حافظه‌ها از نسل SDRAM هستند. DDR‌ در واقع مخفف شده Double Data Rate به معنی انتقال دو برابر داده‌ها است و بدین منظور از حافظه‌های DDR می‌شود حافظه‌هایی از نسل SDRAM تولید کرد که داده‌ها را با سرعت دو برابر انتقال می‌دهند. بدین ترتیب حافظه‌های DDR2 داده‌ها را با دو برابر سرعت حافظه‌های DDR و چهار برابر حافظه‌های SDRAM منتقل می‌کنند. نسل DDR2 هم‌اکنون پرمصرف‌ترین و رایج‌ترین حافظه موجود در بازار است. سرعت فرکانس حافظه‌های DDR از 266 مگاهرتز آغاز شد و سپس مدل‌های 333 مگاهرتزی و در نهایت مدل‌های 400 مگاهرتزی وارد بازار شدند و بعدها تلاش‌هایی برای عمومی کردن مدل‌های 533 مگاهرتزی حافظه‌های DDR توسط برخی شرکت‌ها صورت گرفت و پاسخ مناسب دریافت نشد. در همین زمان بود که حافظه‌‌های 533 مگاهرتزی و اندکی بعد مدل‌های 667 مگاهرتزی حافظه‌های DDR2 وارد بازار شدند. مدل‌های 800 مگاهرتزی به‌عنوان سریع‌ترین حافظه تا مدت‌ها در صدر ماندند تا اینکه مدل‌هایی جدیدتر با سرعت 1066 مگاهرتز وارد بازار شده‌اند. هم‌اکنون حافظه‌های نسل DDR2‌ با سرعت 1266 و 1333 مگاهرتز وارد بازار شده‌اند و توسط سیستم های سطح بالا مورد استفاده قرار می‌گیرند.

باز هم یادم رفت بگویم که فقط پردازنده‌های نسل جدید Core 2 Duo می‌توانستند از حافظه‌های سریع 1066 مگاهرتزی به بالا به صورت پایدار استفاده کنند. محصولات AMD می‌تواند از حافظه‌های 800 مگاهرتزی به صورت پایدار استفاده کنند! نکته دیگر درباره حافظه‌های DDR2 افزایش ظرفیت این قطعات بود. در حال حاضر قطعات 2 گیگابایتی از این نسل در بازار توزیع شده و البته در بسیاری از مادربردها با مشکلاتی مواجه است. با عرضه این قطعات پرظرفیت بر روی مادربردهای سطح بالا می‌توان تا 8 گیگابایت از حافظه‌های DDR2 نصب و استفاده کرد. افزایش سرعت فرکانس DDR2 باعث افزایش زمان‌بندی (Timing) حافظه خواهد شد که از اصلی‌ترین نقطه ضعف این حافظه‌های در برابر نسل‌های پیشین تلقی می‌شود. در مدل‌های گران‌قیمت سعی فراوانی شده است که همراه با افزایش سرعت فرکانس حافظه‌ها، اعداد مربوط به زمان‌بندی کاهش یابد. بهای این قطعات قدری بالا و خرید آن برای عموم تاحدودی ناممکن است.

و اما DDR3


پس از معرفی پردازنده‌های نسل جدید Core 2 Duo و چیپ‌ست‌های جدید Bearlake‌، عرضه حافظه‌های نسل DDR3 توسط سازندگان گنده آغاز شده است. سرعت انتقال داده‌های DDR3 دو برابر DDR2، چهار برابر DDR و هشت برابر SDRAM‌ است. تفاوت دیگر این حافظه‌‌ها در تعداد پین‌های پایه قطعه و میزان مصرف انرژی آن‌هاست. در فرصت‌های بعد بیشتر در این باب سخن خواهم گفت.

[MAHDIAR]

سلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت شانزدهم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟
در قسمت‌های پیشین با نسل‌های حافظه مورد استفاده در چند سال اخیر آشنا شدید و تصوری کلی از تفاوت‌های ایشان در ذهن شما جای گرفته است. در این قسمت به نکاتی اشاره خواهیم کرد که تصور می‌کنم در نوع ارتقا کارگشا و کارآمد باشد!

اصل اول
شمایی که قصد ارتقا دارید اول بروید و ببینید که نوع مادربردتان از کدام‌یک از نسل‌های حافظه پشتیبانی می‌کند. در اولین قدم سعی می‌کنیم تا کیفیت حافظه را با توجه به ظرفیت و سرعت فرکانس آن ارتقا دهیم. بدین‌صورت که اگر قطعه حافظه شما از نسل SDRAM باشد باید تا حد مقدور در همین حوزه فکر کنید و از تغییر سریع نسل حافظه بپرهیزید، چراکه این تغییر مستلزم تغییر مادربرد است، البته محدودیت‌هایی در ارتقا وجود دارد:

محدودیت اول: مادربرد
روی برد الکترونیکی که شما آن را به‌عنوان مادربرد می‌شناسید، حداقل دو شکاف برای نصب قطعات حافظه تعبیه شده است. در مادربردهای جدید این تعداد حداکثر شامل چهار شکاف است. بنابراین هر تعداد که دلتان بخواهد، نمی‌توانید قطعه حافظه به سیستم اضافه کنید. یک راه‌حل این است که جای قطعه کم‌ظرفیت قدیمی را با مدل جدیدتر تعویض کنید!

محدودیت دوم: ظرفیت شکاف‌ها
هر یک از شکاف‌های تعبیه شده در مادربرد دارای محدودیت‌هایی در استفاده از قطعات حافظه هستند. در مادربردهای قدیمی‌تر که از SDRAM پشتیبانی می‌کنند حداکثر می‌توانید از قطعات 512 مگابایتی استفاده کنید. در مدل‌های جدیدتر این ظرفیت تا یک گیگابایت و در بسیاری از مادربردهای کنونی تا 2 گیگابایتی افزایش یافته است. البته کمتر مادربردی است که با قطعات 2 گیگابایتی سازگار باشد. به ‌بیان دیگر حداکثر ظرفیت قابل ارتقا برای هر شکاف حافظه، قدری از مقدار اعلام شده کمتر است!

محدودیت سوم: توان سیستم عامل
سیستم‌های عامل هر یک با محدودیتی در مدیریت حجم حافظه روبه‌رو هستند. هرچند گفته می‌شود که سیستم‌عامل Win98 تا یک گیگابایت را مدیریت می‌کند، اما در واقعیت این سیستم عامل حداکثر توان مدیریت 512 مگابایت حافظه را دارد. این مقدار در سیستم‌عامل WinXP تا یک گیگابایت در واقعیت ارتقا یافته است. البته این سخن بدان معنی نیست که هر چه ظرفیت حافظه بیشتر باشد بلااستفاده خواهند ماند. در سیستم‌هایی که نیاز مبرم به ظرفیت حافظه دارند، افزایش میزان حافظه الزامی است. در حال حاضر ادعا می‌شود که سیستم‌عامل ویستا قادر به مدیریت دو گیگابایت حافظه است. در این مورد اطلاع دقیقی ندارم.

محدودیت چهارم: تعداد پین‌ها
تصور نکنید هر نسل حافظه جدیدی که معرفی شود، شما قادر به استفاده از آن هستید. پشتیبانی چیپ‌ست مادربرد از نوع حافظه و هماهنگی تعداد پین‌های قطعه حافظه با شکاف حافظه واقع در مادربرد شرط اساسی در بستر ارتقا است. تعداد پایه‌های حافظه‌های SDRAM، DDR و DDR2‌ با یکدیگر تفاوت داشته و نمی‌توان از این مدل‌ها در شکاف‌های مدل دیگر استفاده کرد. دراین مورد دقت بیشتری داشته باشید. ارتقا حافظه تابع شرایط ویژه دیگری است که بسیاری از آن‌ها تجربی بوده و به‌طور معمول بیان نمی‌شود. در این‌باره در جلسه آینده سخن خواهیم گفت. توصیه می‌کنم تا به کلیات موضوع واقف نشده‌اید، شخصاً اقدامی در جهت ارتقا انجام ندهید!
http://njavan.com/templates/Farsibooks/images/spacer.gifسلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت شانزدهم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟
در قسمت‌های پیشین با نسل‌های حافظه مورد استفاده در چند سال اخیر آشنا شدید و تصوری کلی از تفاوت‌های ایشان در ذهن شما جای گرفته است. در این قسمت به نکاتی اشاره خواهیم کرد که تصور می‌کنم در نوع ارتقا کارگشا و کارآمد باشد!

اصل اول
شمایی که قصد ارتقا دارید اول بروید و ببینید که نوع مادربردتان از کدام‌یک از نسل‌های حافظه پشتیبانی می‌کند. در اولین قدم سعی می‌کنیم تا کیفیت حافظه را با توجه به ظرفیت و سرعت فرکانس آن ارتقا دهیم. بدین‌صورت که اگر قطعه حافظه شما از نسل SDRAM باشد باید تا حد مقدور در همین حوزه فکر کنید و از تغییر سریع نسل حافظه بپرهیزید، چراکه این تغییر مستلزم تغییر مادربرد است، البته محدودیت‌هایی در ارتقا وجود دارد:

محدودیت اول: مادربرد
روی برد الکترونیکی که شما آن را به‌عنوان مادربرد می‌شناسید، حداقل دو شکاف برای نصب قطعات حافظه تعبیه شده است. در مادربردهای جدید این تعداد حداکثر شامل چهار شکاف است. بنابراین هر تعداد که دلتان بخواهد، نمی‌توانید قطعه حافظه به سیستم اضافه کنید. یک راه‌حل این است که جای قطعه کم‌ظرفیت قدیمی را با مدل جدیدتر تعویض کنید!

محدودیت دوم: ظرفیت شکاف‌ها
هر یک از شکاف‌های تعبیه شده در مادربرد دارای محدودیت‌هایی در استفاده از قطعات حافظه هستند. در مادربردهای قدیمی‌تر که از SDRAM پشتیبانی می‌کنند حداکثر می‌توانید از قطعات 512 مگابایتی استفاده کنید. در مدل‌های جدیدتر این ظرفیت تا یک گیگابایت و در بسیاری از مادربردهای کنونی تا 2 گیگابایتی افزایش یافته است. البته کمتر مادربردی است که با قطعات 2 گیگابایتی سازگار باشد. به ‌بیان دیگر حداکثر ظرفیت قابل ارتقا برای هر شکاف حافظه، قدری از مقدار اعلام شده کمتر است!

محدودیت سوم: توان سیستم عامل
سیستم‌های عامل هر یک با محدودیتی در مدیریت حجم حافظه روبه‌رو هستند. هرچند گفته می‌شود که سیستم‌عامل Win98 تا یک گیگابایت را مدیریت می‌کند، اما در واقعیت این سیستم عامل حداکثر توان مدیریت 512 مگابایت حافظه را دارد. این مقدار در سیستم‌عامل WinXP تا یک گیگابایت در واقعیت ارتقا یافته است. البته این سخن بدان معنی نیست که هر چه ظرفیت حافظه بیشتر باشد بلااستفاده خواهند ماند. در سیستم‌هایی که نیاز مبرم به ظرفیت حافظه دارند، افزایش میزان حافظه الزامی است. در حال حاضر ادعا می‌شود که سیستم‌عامل ویستا قادر به مدیریت دو گیگابایت حافظه است. در این مورد اطلاع دقیقی ندارم.

محدودیت چهارم: تعداد پین‌ها
تصور نکنید هر نسل حافظه جدیدی که معرفی شود، شما قادر به استفاده از آن هستید. پشتیبانی چیپ‌ست مادربرد از نوع حافظه و هماهنگی تعداد پین‌های قطعه حافظه با شکاف حافظه واقع در مادربرد شرط اساسی در بستر ارتقا است. تعداد پایه‌های حافظه‌های SDRAM، DDR و DDR2‌ با یکدیگر تفاوت داشته و نمی‌توان از این مدل‌ها در شکاف‌های مدل دیگر استفاده کرد. دراین مورد دقت بیشتری داشته باشید. ارتقا حافظه تابع شرایط ویژه دیگری است که بسیاری از آن‌ها تجربی بوده و به‌طور معمول بیان نمی‌شود. در این‌باره در جلسه آینده سخن خواهیم گفت. توصیه می‌کنم تا به کلیات موضوع واقف نشده‌اید، شخصاً اقدامی در جهت ارتقا انجام ندهید!
http://njavan.com/templates/Farsibooks/images/spacer.gifسلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت شانزدهم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟
در قسمت‌های پیشین با نسل‌های حافظه مورد استفاده در چند سال اخیر آشنا شدید و تصوری کلی از تفاوت‌های ایشان در ذهن شما جای گرفته است. در این قسمت به نکاتی اشاره خواهیم کرد که تصور می‌کنم در نوع ارتقا کارگشا و کارآمد باشد!

اصل اول
شمایی که قصد ارتقا دارید اول بروید و ببینید که نوع مادربردتان از کدام‌یک از نسل‌های حافظه پشتیبانی می‌کند. در اولین قدم سعی می‌کنیم تا کیفیت حافظه را با توجه به ظرفیت و سرعت فرکانس آن ارتقا دهیم. بدین‌صورت که اگر قطعه حافظه شما از نسل SDRAM باشد باید تا حد مقدور در همین حوزه فکر کنید و از تغییر سریع نسل حافظه بپرهیزید، چراکه این تغییر مستلزم تغییر مادربرد است، البته محدودیت‌هایی در ارتقا وجود دارد:

محدودیت اول: مادربرد
روی برد الکترونیکی که شما آن را به‌عنوان مادربرد می‌شناسید، حداقل دو شکاف برای نصب قطعات حافظه تعبیه شده است. در مادربردهای جدید این تعداد حداکثر شامل چهار شکاف است. بنابراین هر تعداد که دلتان بخواهد، نمی‌توانید قطعه حافظه به سیستم اضافه کنید. یک راه‌حل این است که جای قطعه کم‌ظرفیت قدیمی را با مدل جدیدتر تعویض کنید!

محدودیت دوم: ظرفیت شکاف‌ها
هر یک از شکاف‌های تعبیه شده در مادربرد دارای محدودیت‌هایی در استفاده از قطعات حافظه هستند. در مادربردهای قدیمی‌تر که از SDRAM پشتیبانی می‌کنند حداکثر می‌توانید از قطعات 512 مگابایتی استفاده کنید. در مدل‌های جدیدتر این ظرفیت تا یک گیگابایت و در بسیاری از مادربردهای کنونی تا 2 گیگابایتی افزایش یافته است. البته کمتر مادربردی است که با قطعات 2 گیگابایتی سازگار باشد. به ‌بیان دیگر حداکثر ظرفیت قابل ارتقا برای هر شکاف حافظه، قدری از مقدار اعلام شده کمتر است!

محدودیت سوم: توان سیستم عامل
سیستم‌های عامل هر یک با محدودیتی در مدیریت حجم حافظه روبه‌رو هستند. هرچند گفته می‌شود که سیستم‌عامل Win98 تا یک گیگابایت را مدیریت می‌کند، اما در واقعیت این سیستم عامل حداکثر توان مدیریت 512 مگابایت حافظه را دارد. این مقدار در سیستم‌عامل WinXP تا یک گیگابایت در واقعیت ارتقا یافته است. البته این سخن بدان معنی نیست که هر چه ظرفیت حافظه بیشتر باشد بلااستفاده خواهند ماند. در سیستم‌هایی که نیاز مبرم به ظرفیت حافظه دارند، افزایش میزان حافظه الزامی است. در حال حاضر ادعا می‌شود که سیستم‌عامل ویستا قادر به مدیریت دو گیگابایت حافظه است. در این مورد اطلاع دقیقی ندارم.

محدودیت چهارم: تعداد پین‌ها
تصور نکنید هر نسل حافظه جدیدی که معرفی شود، شما قادر به استفاده از آن هستید. پشتیبانی چیپ‌ست مادربرد از نوع حافظه و هماهنگی تعداد پین‌های قطعه حافظه با شکاف حافظه واقع در مادربرد شرط اساسی در بستر ارتقا است. تعداد پایه‌های حافظه‌های SDRAM، DDR و DDR2‌ با یکدیگر تفاوت داشته و نمی‌توان از این مدل‌ها در شکاف‌های مدل دیگر استفاده کرد. دراین مورد دقت بیشتری داشته باشید. ارتقا حافظه تابع شرایط ویژه دیگری است که بسیاری از آن‌ها تجربی بوده و به‌طور معمول بیان نمی‌شود. در این‌باره در جلسه آینده سخن خواهیم گفت. توصیه می‌کنم تا به کلیات موضوع واقف نشده‌اید، شخصاً اقدامی در جهت ارتقا انجام ندهید!
http://njavan.com/templates/Farsibooks/images/spacer.gifسلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت شانزدهم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟
در قسمت‌های پیشین با نسل‌های حافظه مورد استفاده در چند سال اخیر آشنا شدید و تصوری کلی از تفاوت‌های ایشان در ذهن شما جای گرفته است. در این قسمت به نکاتی اشاره خواهیم کرد که تصور می‌کنم در نوع ارتقا کارگشا و کارآمد باشد!

اصل اول
شمایی که قصد ارتقا دارید اول بروید و ببینید که نوع مادربردتان از کدام‌یک از نسل‌های حافظه پشتیبانی می‌کند. در اولین قدم سعی می‌کنیم تا کیفیت حافظه را با توجه به ظرفیت و سرعت فرکانس آن ارتقا دهیم. بدین‌صورت که اگر قطعه حافظه شما از نسل SDRAM باشد باید تا حد مقدور در همین حوزه فکر کنید و از تغییر سریع نسل حافظه بپرهیزید، چراکه این تغییر مستلزم تغییر مادربرد است، البته محدودیت‌هایی در ارتقا وجود دارد:

محدودیت اول: مادربرد
روی برد الکترونیکی که شما آن را به‌عنوان مادربرد می‌شناسید، حداقل دو شکاف برای نصب قطعات حافظه تعبیه شده است. در مادربردهای جدید این تعداد حداکثر شامل چهار شکاف است. بنابراین هر تعداد که دلتان بخواهد، نمی‌توانید قطعه حافظه به سیستم اضافه کنید. یک راه‌حل این است که جای قطعه کم‌ظرفیت قدیمی را با مدل جدیدتر تعویض کنید!

محدودیت دوم: ظرفیت شکاف‌ها
هر یک از شکاف‌های تعبیه شده در مادربرد دارای محدودیت‌هایی در استفاده از قطعات حافظه هستند. در مادربردهای قدیمی‌تر که از SDRAM پشتیبانی می‌کنند حداکثر می‌توانید از قطعات 512 مگابایتی استفاده کنید. در مدل‌های جدیدتر این ظرفیت تا یک گیگابایت و در بسیاری از مادربردهای کنونی تا 2 گیگابایتی افزایش یافته است. البته کمتر مادربردی است که با قطعات 2 گیگابایتی سازگار باشد. به ‌بیان دیگر حداکثر ظرفیت قابل ارتقا برای هر شکاف حافظه، قدری از مقدار اعلام شده کمتر است!

محدودیت سوم: توان سیستم عامل
سیستم‌های عامل هر یک با محدودیتی در مدیریت حجم حافظه روبه‌رو هستند. هرچند گفته می‌شود که سیستم‌عامل Win98 تا یک گیگابایت را مدیریت می‌کند، اما در واقعیت این سیستم عامل حداکثر توان مدیریت 512 مگابایت حافظه را دارد. این مقدار در سیستم‌عامل WinXP تا یک گیگابایت در واقعیت ارتقا یافته است. البته این سخن بدان معنی نیست که هر چه ظرفیت حافظه بیشتر باشد بلااستفاده خواهند ماند. در سیستم‌هایی که نیاز مبرم به ظرفیت حافظه دارند، افزایش میزان حافظه الزامی است. در حال حاضر ادعا می‌شود که سیستم‌عامل ویستا قادر به مدیریت دو گیگابایت حافظه است. در این مورد اطلاع دقیقی ندارم.

محدودیت چهارم: تعداد پین‌ها
تصور نکنید هر نسل حافظه جدیدی که معرفی شود، شما قادر به استفاده از آن هستید. پشتیبانی چیپ‌ست مادربرد از نوع حافظه و هماهنگی تعداد پین‌های قطعه حافظه با شکاف حافظه واقع در مادربرد شرط اساسی در بستر ارتقا است. تعداد پایه‌های حافظه‌های SDRAM، DDR و DDR2‌ با یکدیگر تفاوت داشته و نمی‌توان از این مدل‌ها در شکاف‌های مدل دیگر استفاده کرد. دراین مورد دقت بیشتری داشته باشید. ارتقا حافظه تابع شرایط ویژه دیگری است که بسیاری از آن‌ها تجربی بوده و به‌طور معمول بیان نمی‌شود. در این‌باره در جلسه آینده سخن خواهیم گفت. توصیه می‌کنم تا به کلیات موضوع واقف نشده‌اید، شخصاً اقدامی در جهت ارتقا انجام ندهید!
http://njavan.com/templates/Farsibooks/images/spacer.gifسلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت شانزدهم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟
در قسمت‌های پیشین با نسل‌های حافظه مورد استفاده در چند سال اخیر آشنا شدید و تصوری کلی از تفاوت‌های ایشان در ذهن شما جای گرفته است. در این قسمت به نکاتی اشاره خواهیم کرد که تصور می‌کنم در نوع ارتقا کارگشا و کارآمد باشد!

اصل اول
شمایی که قصد ارتقا دارید اول بروید و ببینید که نوع مادربردتان از کدام‌یک از نسل‌های حافظه پشتیبانی می‌کند. در اولین قدم سعی می‌کنیم تا کیفیت حافظه را با توجه به ظرفیت و سرعت فرکانس آن ارتقا دهیم. بدین‌صورت که اگر قطعه حافظه شما از نسل SDRAM باشد باید تا حد مقدور در همین حوزه فکر کنید و از تغییر سریع نسل حافظه بپرهیزید، چراکه این تغییر مستلزم تغییر مادربرد است، البته محدودیت‌هایی در ارتقا وجود دارد:

محدودیت اول: مادربرد
روی برد الکترونیکی که شما آن را به‌عنوان مادربرد می‌شناسید، حداقل دو شکاف برای نصب قطعات حافظه تعبیه شده است. در مادربردهای جدید این تعداد حداکثر شامل چهار شکاف است. بنابراین هر تعداد که دلتان بخواهد، نمی‌توانید قطعه حافظه به سیستم اضافه کنید. یک راه‌حل این است که جای قطعه کم‌ظرفیت قدیمی را با مدل جدیدتر تعویض کنید!

محدودیت دوم: ظرفیت شکاف‌ها
هر یک از شکاف‌های تعبیه شده در مادربرد دارای محدودیت‌هایی در استفاده از قطعات حافظه هستند. در مادربردهای قدیمی‌تر که از SDRAM پشتیبانی می‌کنند حداکثر می‌توانید از قطعات 512 مگابایتی استفاده کنید. در مدل‌های جدیدتر این ظرفیت تا یک گیگابایت و در بسیاری از مادربردهای کنونی تا 2 گیگابایتی افزایش یافته است. البته کمتر مادربردی است که با قطعات 2 گیگابایتی سازگار باشد. به ‌بیان دیگر حداکثر ظرفیت قابل ارتقا برای هر شکاف حافظه، قدری از مقدار اعلام شده کمتر است!

محدودیت سوم: توان سیستم عامل
سیستم‌های عامل هر یک با محدودیتی در مدیریت حجم حافظه روبه‌رو هستند. هرچند گفته می‌شود که سیستم‌عامل Win98 تا یک گیگابایت را مدیریت می‌کند، اما در واقعیت این سیستم عامل حداکثر توان مدیریت 512 مگابایت حافظه را دارد. این مقدار در سیستم‌عامل WinXP تا یک گیگابایت در واقعیت ارتقا یافته است. البته این سخن بدان معنی نیست که هر چه ظرفیت حافظه بیشتر باشد بلااستفاده خواهند ماند. در سیستم‌هایی که نیاز مبرم به ظرفیت حافظه دارند، افزایش میزان حافظه الزامی است. در حال حاضر ادعا می‌شود که سیستم‌عامل ویستا قادر به مدیریت دو گیگابایت حافظه است. در این مورد اطلاع دقیقی ندارم.

محدودیت چهارم: تعداد پین‌ها
تصور نکنید هر نسل حافظه جدیدی که معرفی شود، شما قادر به استفاده از آن هستید. پشتیبانی چیپ‌ست مادربرد از نوع حافظه و هماهنگی تعداد پین‌های قطعه حافظه با شکاف حافظه واقع در مادربرد شرط اساسی در بستر ارتقا است. تعداد پایه‌های حافظه‌های SDRAM، DDR و DDR2‌ با یکدیگر تفاوت داشته و نمی‌توان از این مدل‌ها در شکاف‌های مدل دیگر استفاده کرد. دراین مورد دقت بیشتری داشته باشید. ارتقا حافظه تابع شرایط ویژه دیگری است که بسیاری از آن‌ها تجربی بوده و به‌طور معمول بیان نمی‌شود. در این‌باره در جلسه آینده سخن خواهیم گفت. توصیه می‌کنم تا به کلیات موضوع واقف نشده‌اید، شخصاً اقدامی در جهت ارتقا انجام ندهید!
http://njavan.com/templates/Farsibooks/images/spacer.gifسلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت شانزدهم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟
در قسمت‌های پیشین با نسل‌های حافظه مورد استفاده در چند سال اخیر آشنا شدید و تصوری کلی از تفاوت‌های ایشان در ذهن شما جای گرفته است. در این قسمت به نکاتی اشاره خواهیم کرد که تصور می‌کنم در نوع ارتقا کارگشا و کارآمد باشد!

اصل اول
شمایی که قصد ارتقا دارید اول بروید و ببینید که نوع مادربردتان از کدام‌یک از نسل‌های حافظه پشتیبانی می‌کند. در اولین قدم سعی می‌کنیم تا کیفیت حافظه را با توجه به ظرفیت و سرعت فرکانس آن ارتقا دهیم. بدین‌صورت که اگر قطعه حافظه شما از نسل SDRAM باشد باید تا حد مقدور در همین حوزه فکر کنید و از تغییر سریع نسل حافظه بپرهیزید، چراکه این تغییر مستلزم تغییر مادربرد است، البته محدودیت‌هایی در ارتقا وجود دارد:

محدودیت اول: مادربرد
روی برد الکترونیکی که شما آن را به‌عنوان مادربرد می‌شناسید، حداقل دو شکاف برای نصب قطعات حافظه تعبیه شده است. در مادربردهای جدید این تعداد حداکثر شامل چهار شکاف است. بنابراین هر تعداد که دلتان بخواهد، نمی‌توانید قطعه حافظه به سیستم اضافه کنید. یک راه‌حل این است که جای قطعه کم‌ظرفیت قدیمی را با مدل جدیدتر تعویض کنید!

محدودیت دوم: ظرفیت شکاف‌ها
هر یک از شکاف‌های تعبیه شده در مادربرد دارای محدودیت‌هایی در استفاده از قطعات حافظه هستند. در مادربردهای قدیمی‌تر که از SDRAM پشتیبانی می‌کنند حداکثر می‌توانید از قطعات 512 مگابایتی استفاده کنید. در مدل‌های جدیدتر این ظرفیت تا یک گیگابایت و در بسیاری از مادربردهای کنونی تا 2 گیگابایتی افزایش یافته است. البته کمتر مادربردی است که با قطعات 2 گیگابایتی سازگار باشد. به ‌بیان دیگر حداکثر ظرفیت قابل ارتقا برای هر شکاف حافظه، قدری از مقدار اعلام شده کمتر است!

محدودیت سوم: توان سیستم عامل
سیستم‌های عامل هر یک با محدودیتی در مدیریت حجم حافظه روبه‌رو هستند. هرچند گفته می‌شود که سیستم‌عامل Win98 تا یک گیگابایت را مدیریت می‌کند، اما در واقعیت این سیستم عامل حداکثر توان مدیریت 512 مگابایت حافظه را دارد. این مقدار در سیستم‌عامل WinXP تا یک گیگابایت در واقعیت ارتقا یافته است. البته این سخن بدان معنی نیست که هر چه ظرفیت حافظه بیشتر باشد بلااستفاده خواهند ماند. در سیستم‌هایی که نیاز مبرم به ظرفیت حافظه دارند، افزایش میزان حافظه الزامی است. در حال حاضر ادعا می‌شود که سیستم‌عامل ویستا قادر به مدیریت دو گیگابایت حافظه است. در این مورد اطلاع دقیقی ندارم.

محدودیت چهارم: تعداد پین‌ها
تصور نکنید هر نسل حافظه جدیدی که معرفی شود، شما قادر به استفاده از آن هستید. پشتیبانی چیپ‌ست مادربرد از نوع حافظه و هماهنگی تعداد پین‌های قطعه حافظه با شکاف حافظه واقع در مادربرد شرط اساسی در بستر ارتقا است. تعداد پایه‌های حافظه‌های SDRAM، DDR و DDR2‌ با یکدیگر تفاوت داشته و نمی‌توان از این مدل‌ها در شکاف‌های مدل دیگر استفاده کرد. دراین مورد دقت بیشتری داشته باشید. ارتقا حافظه تابع شرایط ویژه دیگری است که بسیاری از آن‌ها تجربی بوده و به‌طور معمول بیان نمی‌شود. در این‌باره در جلسه آینده سخن خواهیم گفت. توصیه می‌کنم تا به کلیات موضوع واقف نشده‌اید، شخصاً اقدامی در جهت ارتقا انجام ندهید!
http://njavan.com/templates/Farsibooks/images/spacer.gifسلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت شانزدهم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟
در قسمت‌های پیشین با نسل‌های حافظه مورد استفاده در چند سال اخیر آشنا شدید و تصوری کلی از تفاوت‌های ایشان در ذهن شما جای گرفته است. در این قسمت به نکاتی اشاره خواهیم کرد که تصور می‌کنم در نوع ارتقا کارگشا و کارآمد باشد!

اصل اول
شمایی که قصد ارتقا دارید اول بروید و ببینید که نوع مادربردتان از کدام‌یک از نسل‌های حافظه پشتیبانی می‌کند. در اولین قدم سعی می‌کنیم تا کیفیت حافظه را با توجه به ظرفیت و سرعت فرکانس آن ارتقا دهیم. بدین‌صورت که اگر قطعه حافظه شما از نسل SDRAM باشد باید تا حد مقدور در همین حوزه فکر کنید و از تغییر سریع نسل حافظه بپرهیزید، چراکه این تغییر مستلزم تغییر مادربرد است، البته محدودیت‌هایی در ارتقا وجود دارد:

محدودیت اول: مادربرد
روی برد الکترونیکی که شما آن را به‌عنوان مادربرد می‌شناسید، حداقل دو شکاف برای نصب قطعات حافظه تعبیه شده است. در مادربردهای جدید این تعداد حداکثر شامل چهار شکاف است. بنابراین هر تعداد که دلتان بخواهد، نمی‌توانید قطعه حافظه به سیستم اضافه کنید. یک راه‌حل این است که جای قطعه کم‌ظرفیت قدیمی را با مدل جدیدتر تعویض کنید!

محدودیت دوم: ظرفیت شکاف‌ها
هر یک از شکاف‌های تعبیه شده در مادربرد دارای محدودیت‌هایی در استفاده از قطعات حافظه هستند. در مادربردهای قدیمی‌تر که از SDRAM پشتیبانی می‌کنند حداکثر می‌توانید از قطعات 512 مگابایتی استفاده کنید. در مدل‌های جدیدتر این ظرفیت تا یک گیگابایت و در بسیاری از مادربردهای کنونی تا 2 گیگابایتی افزایش یافته است. البته کمتر مادربردی است که با قطعات 2 گیگابایتی سازگار باشد. به ‌بیان دیگر حداکثر ظرفیت قابل ارتقا برای هر شکاف حافظه، قدری از مقدار اعلام شده کمتر است!

محدودیت سوم: توان سیستم عامل
سیستم‌های عامل هر یک با محدودیتی در مدیریت حجم حافظه روبه‌رو هستند. هرچند گفته می‌شود که سیستم‌عامل Win98 تا یک گیگابایت را مدیریت می‌کند، اما در واقعیت این سیستم عامل حداکثر توان مدیریت 512 مگابایت حافظه را دارد. این مقدار در سیستم‌عامل WinXP تا یک گیگابایت در واقعیت ارتقا یافته است. البته این سخن بدان معنی نیست که هر چه ظرفیت حافظه بیشتر باشد بلااستفاده خواهند ماند. در سیستم‌هایی که نیاز مبرم به ظرفیت حافظه دارند، افزایش میزان حافظه الزامی است. در حال حاضر ادعا می‌شود که سیستم‌عامل ویستا قادر به مدیریت دو گیگابایت حافظه است. در این مورد اطلاع دقیقی ندارم.

محدودیت چهارم: تعداد پین‌ها
تصور نکنید هر نسل حافظه جدیدی که معرفی شود، شما قادر به استفاده از آن هستید. پشتیبانی چیپ‌ست مادربرد از نوع حافظه و هماهنگی تعداد پین‌های قطعه حافظه با شکاف حافظه واقع در مادربرد شرط اساسی در بستر ارتقا است. تعداد پایه‌های حافظه‌های SDRAM، DDR و DDR2‌ با یکدیگر تفاوت داشته و نمی‌توان از این مدل‌ها در شکاف‌های مدل دیگر استفاده کرد. دراین مورد دقت بیشتری داشته باشید. ارتقا حافظه تابع شرایط ویژه دیگری است که بسیاری از آن‌ها تجربی بوده و به‌طور معمول بیان نمی‌شود. در این‌باره در جلسه آینده سخن خواهیم گفت. توصیه می‌کنم تا به کلیات موضوع واقف نشده‌اید، شخصاً اقدامی در جهت ارتقا انجام ندهید!
http://njavan.com/templates/Farsibooks/images/spacer.gifسلسله مقالات ارتقاي كامپيوتر / ارتقا ،قسمت شانزدهم

ارتقا چیست و چگونه باید انجام گیرد؟
در قسمت‌های پیشین با نسل‌های حافظه مورد استفاده در چند سال اخیر آشنا شدید و تصوری کلی از تفاوت‌های ایشان در ذهن شما جای گرفته است. در این قسمت به نکاتی اشاره خواهیم کرد که تصور می‌کنم در نوع ارتقا کارگشا و کارآمد باشد!

اصل اول
شمایی که قصد ارتقا دارید اول بروید و ببینید که نوع مادربردتان از کدام‌یک از نسل‌های حافظه پشتیبانی می‌کند. در اولین قدم سعی می‌کنیم تا کیفیت حافظه را با توجه به ظرفیت و سرعت فرکانس آن ارتقا دهیم. بدین‌صورت که اگر قطعه حافظه شما از نسل SDRAM باشد باید تا حد مقدور در همین حوزه فکر کنید و از تغییر سریع نسل حافظه بپرهیزید، چراکه این تغییر مستلزم تغییر مادربرد است، البته محدودیت‌هایی در ارتقا وجود دارد:

محدودیت اول: مادربرد
روی برد الکترونیکی که شما آن را به‌عنوان مادربرد می‌شناسید، حداقل دو شکاف برای نصب قطعات حافظه تعبیه شده است. در مادربردهای جدید این تعداد حداکثر شامل چهار شکاف است. بنابراین هر تعداد که دلتان بخواهد، نمی‌توانید قطعه حافظه به سیستم اضافه کنید. یک راه‌حل این است که جای قطعه کم‌ظرفیت قدیمی را با مدل جدیدتر تعویض کنید!

محدودیت دوم: ظرفیت شکاف‌ها
هر یک از شکاف‌های تعبیه شده در مادربرد دارای محدودیت‌هایی در استفاده از قطعات حافظه هستند. در مادربردهای قدیمی‌تر که از SDRAM پشتیبانی می‌کنند حداکثر می‌توانید از قطعات 512 مگابایتی استفاده کنید. در مدل‌های جدیدتر این ظرفیت تا یک گیگابایت و در بسیاری از مادربردهای کنونی تا 2 گیگابایتی افزایش یافته است. البته کمتر مادربردی است که با قطعات 2 گیگابایتی سازگار باشد. به ‌بیان دیگر حداکثر ظرفیت قابل ارتقا برای هر شکاف حافظه، قدری از مقدار اعلام شده کمتر است!

محدودیت سوم: توان سیستم عامل
سیستم‌های عامل هر یک با محدودیتی در مدیریت حجم حافظه روبه‌رو هستند. هرچند گفته می‌شود که سیستم‌عامل Win98 تا یک گیگابایت را مدیریت می‌کند، اما در واقعیت این سیستم عامل حداکثر توان مدیریت 512 مگابایت حافظه را دارد. این مقدار در سیستم‌عامل WinXP تا یک گیگابایت در واقعیت ارتقا یافته است. البته این سخن بدان معنی نیست که هر چه ظرفیت حافظه بیشتر باشد بلااستفاده خواهند ماند. در سیستم‌هایی که نیاز مبرم به ظرفیت حافظه دارند، افزایش میزان حافظه الزامی است. در حال حاضر ادعا می‌شود که سیستم‌عامل ویستا قادر به مدیریت دو گیگابایت حافظه است. در این مورد اطلاع دقیقی ندارم.

محدودیت چهارم: تعداد پین‌ها
تصور نکنید هر نسل حافظه جدیدی که معرفی شود، شما قادر به استفاده از آن هستید. پشتیبانی چیپ‌ست مادربرد از نوع حافظه و هماهنگی تعداد پین‌های قطعه حافظه با شکاف حافظه واقع در مادربرد شرط اساسی در بستر ارتقا است. تعداد پایه‌های حافظه‌های SDRAM، DDR و DDR2‌ با یکدیگر تفاوت داشته و نمی‌توان از این مدل‌ها در شکاف‌های مدل دیگر استفاده کرد. دراین مورد دقت بیشتری داشته باشید. ارتقا حافظه تابع شرایط ویژه دیگری است که بسیاری از آن‌ها تجربی بوده و به‌طور معمول بیان نمی‌شود. در این‌باره در جلسه آینده سخن خواهیم گفت. توصیه می‌کنم تا به کلیات موضوع واقف نشده‌اید، شخصاً اقدامی در جهت ارتقا انجام ندهید!