*مینا*
26th November 2009, 11:58 PM
افراد مبتلا به اوتیسم در دنیای خود تنها مانده اند، بی تفاوت به نظر می رسند، ناتوان ازایجاد و پیشبرد روابط عاطفی با دیگران هستند و اغلب قادر به درک افکار، احساسات ونیازهای دیگران نمی باشند.
http://aftab.ir/articles/health_therapy/illness/images/bf5f674323a1ae0a284d39f6cd500cbb.jpg
افراد مبتلا به اوتیسم در دنیای خود تنها مانده اند، بی تفاوت به نظر می رسند، ناتوان ازایجاد و پیشبرد روابط عاطفی با دیگران هستند و اغلب قادر به درک افکار، احساسات ونیازهای دیگران نمی باشند.
اوتیسم یک اختلال تکاملی است که بر حیطه های مختلف تعاملات اجتماعی، مهارت های ارتباطی، ارتباط کلامی و غیرکلامی تأثیر می گذارد. اختلال در تعاملات اجتماعی به صورت تماس چشمی خفیف، بی تفاوتی و روابط شخصی محدود، نادیده گرفتن دیگران وعدم بروز واکنش های محبت آمیز مشخص می شود. اختلال در مهارت های ارتباطی نیزبه صورت تأخیر یا فقدان تکلم، ناتوانی در شروع گفت وگو، تکرار کلمات و عبارات به صورت کلیشه ای و به کارگیری نامناسب آنها بدون درک مفاهیم نمود می یابد. همچنین رفتارها، فعالیت ها و علایق آنها کلیشه ای، تکراری و محدود است. آداب خاصی را رعایت می کنند (مثلاً غذاهای خاصی می خورند) به دور خود می چرخند. از چرخاندن اشیا و حرکات چرخشی لذت می برند. حرکات تکراری در بدن دارند. مثل تکان دادن دست ها (مانند بال زدن)، جلو و عقب رفتن مکرر، ضربه به سر و صورت تکراری و مداوم.
علائم این اختلال معمولاً در سه سال اول زندگی بروز می کنند. علت اصلی آن شناخته نشده است و در پسران شایع تر از دختران است. این اختلال به صورت یک طیف است. حدود دو سوم کودکان مبتلا به اوتیسم درجاتی از عقب ماندگی را نشان می دهند، قادر به تکلم نیستند و علائمی به صورت خودآزاری و دیگرآزاری نشان می دهند. گروهی دیگر بهره هوشی نرمال دارند و در بعضی زمینه ها (مانند نقاشی) بسیار توانا هستند.
● علائم هشدار
در صورت مشاهده این علائم در کودک خود برای ارزیابی بیشتر به پزشک متخصص مراجعه کنید:
۱) کودک تا ۶ ماهگی لبخند نزده یا در چهره اش حالتی از هیجان و بیان احساسات دیده نمی شود.
۲) تا ۱۲ ماهگی غان و غون نکرده است.
۳) تا ۱۶ ماهگی کلمه ای به زبان نیاورده است.
۴) تا ۲۴ ماهگی عبارات معنی دار دو کلمه ای به کار نبرده است
۵) در هر سنی، توانایی های قبلی خود (مهارت های اجتماعی، تکلم و...) را از دست داده است. اغلب والدین در سنین ۱۴ تا ۱۵ ماهگی متوجه مشکلی در کودک خود می شوند اما معمولاً منتظرند به این امید که با رشد کودک شرایط تغییر کند.
محققان اعلام کردند واکنش نشان ندادن کودکان یک ساله به شنیدن نام خود، می‌تواند نشانه هشداردهنده ای از اوتیسم و یا دیگر مشکلات مربوط به رشد آنان باشد
به گزارش روز سه شنبه پایگاه اینترنتی رویترز، به اعتقاد پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا شناسایی زودهنگام اوتیسم انجام اقداماتی در رابطه با این مشکل را میسر می‌سازد که این اقدامات نوید نتایج مثبتی را می‌دهند.
در این تحقیق که نتایج آن در شماره آوریل نشریه "Adolescent Medicine "Archives of Pediatrics andبه چاپ رسیده است، ۱۰۱کودک یک ساله را که خواهر یا برادرشان اوتیسم داشته و در خطر ابتلا به این بیماری بودند، مورد بررسی قرار دادند. دانشمندان این کودکان را با ۴۶کودک هم سن که در معرض خطر ابتلا به این اختلال ذهنی قرار نداشتند، مورد مقایسه قرار دادند.
پژوهشگران در این تحقیق ضمن سرگرم کردن کودکان با یک اسباب‌بازی کوچک، آنها را با صدای رسا و واضح صدا کردند. بر اساس این تحقیق، همه کودکان در گروه کم خطر پس از یک یا دوبار صدا زدن، از خود واکنش نشان دادند اما این درصد در کودکان گروه پر خطر ۸۶درصد بود.
پس از دو سال تحقیق، دانشمندان دریافتند سه چهارم کودکانی که در سن دوازده ماهگی نسبت به اسم خود واکنش نشان نداده بودند، در سن دو سالگی دچار مشکلات مربوط به رشد بودند.
اوتیسم یک اختلال پیچیده مغزی است که در توانایی فرد برای گفتگو و برقراری ارتباط با دیگران اختلال ایجاد می‌کند.
در این گزارش آمده است هرچند این آزمایش تمامی کودکانی را که درمعرض خطر مشکلات مربوط به رشد هستند، شناسایی نمی‌کند، اما این آزمایش آسان و کم‌هزینه است و شاید پزشکان مایل باشند آن را به معاینات کلی یک سالگی کودکان بیافزایند.
● آیا امیدی به درمان کودکان مبتلا به اوتیسم هست؟
نکته مهم این است که در صورت مشاهده هرگونه رفتار غیرطبیعی در هر سنی مراجعه به متخصص اولین قدمی است که والدین باید به آن بپردازند. در درجه اول روانپزشکان کودک و نوجوان و سپس روانپزشکان و روانشناسان راهنماهای خوبی خواهند بود. بسیاری از والدین هنگامی که تشخیص اوتیسم برای کودکشان مطرح می شود رویکرد مناسبی ندارند. گروهی کودک خود را نزد متخصص های مختلف می برند به این امید که تشخیص دیگری برایش مطرح شود. گروهی امید و آرزویی را که برای کودکشان داشتند نقش بر آب می بینند و از هرگونه اقدامی ناامید می شوند. گروهی مشکلات فرزندشان را انکار می کنند و به امید علاج فوری هستند. امروزه بیش از هر زمان دیگری می توان به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کرد. مداخله زودرس شامل آموزش های ویژه و خدمات توانبخشی (گفتار درمانی - کار درمانی )، حمایت خانواده و در بعضی موارد درمان دارویی به بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم در رسیدن به تجربه زندگی هرچه طبیعی تر کمک خواهند کرد. برنامه های آموزشی ویژه می توانند ظرفیت کودکان را در یادگیری، برقراری ارتباط با دیگران و تعاملات اجتماعی افزایش دهد و همزمان می تواند شدت رفتارهای مخرب را کاهش دهد. درمان دارویی نیز در کاهش شدت علائم مؤثر است.
امروز امید زیادی به پیشرفت کودکانی است که درمان مناسب و مؤثری گرفته اند حتی بسیاری از کودکانی که از نظر ذهنی، عقب افتاده اند در انجام کارهای مشخصی مثل پوشیدن لباس و فعالیت هایی نظیر آشپزی و... مهارت هایی را کسب خواهند کرد. گروهی دیگر مهارت های تحصیلی مانند خواندن، نوشتن، محاسبات ساده را به دست خواهند آورد. بعضی دبیرستان را تمام می کنند و گروهی نیز به دانشگاه می روند. گروهی از کودکان مبتلا به اوتیسم نیز که در زمینه هایی مانند نقاشی، موسیقی، انجام محاسبات و... توانایی خاصی دارند، حتی بسیار بیشتر از افراد طبیعی، پیشرفت های چشمگیری نشان می دهند.
نکته مهم شروع هرچه سریع تر مداخلات درمانی است. اما نکته مهم تر این است که هیچگاه برای شروع درمان دیر نیست.
http://aftab.ir/images/article/break.gif آلاچیق روان ( www.psychoalachigh.com (http://www.psychoalachigh.com) )
http://aftab.ir/articles/health_therapy/illness/images/bf5f674323a1ae0a284d39f6cd500cbb.jpg
افراد مبتلا به اوتیسم در دنیای خود تنها مانده اند، بی تفاوت به نظر می رسند، ناتوان ازایجاد و پیشبرد روابط عاطفی با دیگران هستند و اغلب قادر به درک افکار، احساسات ونیازهای دیگران نمی باشند.
اوتیسم یک اختلال تکاملی است که بر حیطه های مختلف تعاملات اجتماعی، مهارت های ارتباطی، ارتباط کلامی و غیرکلامی تأثیر می گذارد. اختلال در تعاملات اجتماعی به صورت تماس چشمی خفیف، بی تفاوتی و روابط شخصی محدود، نادیده گرفتن دیگران وعدم بروز واکنش های محبت آمیز مشخص می شود. اختلال در مهارت های ارتباطی نیزبه صورت تأخیر یا فقدان تکلم، ناتوانی در شروع گفت وگو، تکرار کلمات و عبارات به صورت کلیشه ای و به کارگیری نامناسب آنها بدون درک مفاهیم نمود می یابد. همچنین رفتارها، فعالیت ها و علایق آنها کلیشه ای، تکراری و محدود است. آداب خاصی را رعایت می کنند (مثلاً غذاهای خاصی می خورند) به دور خود می چرخند. از چرخاندن اشیا و حرکات چرخشی لذت می برند. حرکات تکراری در بدن دارند. مثل تکان دادن دست ها (مانند بال زدن)، جلو و عقب رفتن مکرر، ضربه به سر و صورت تکراری و مداوم.
علائم این اختلال معمولاً در سه سال اول زندگی بروز می کنند. علت اصلی آن شناخته نشده است و در پسران شایع تر از دختران است. این اختلال به صورت یک طیف است. حدود دو سوم کودکان مبتلا به اوتیسم درجاتی از عقب ماندگی را نشان می دهند، قادر به تکلم نیستند و علائمی به صورت خودآزاری و دیگرآزاری نشان می دهند. گروهی دیگر بهره هوشی نرمال دارند و در بعضی زمینه ها (مانند نقاشی) بسیار توانا هستند.
● علائم هشدار
در صورت مشاهده این علائم در کودک خود برای ارزیابی بیشتر به پزشک متخصص مراجعه کنید:
۱) کودک تا ۶ ماهگی لبخند نزده یا در چهره اش حالتی از هیجان و بیان احساسات دیده نمی شود.
۲) تا ۱۲ ماهگی غان و غون نکرده است.
۳) تا ۱۶ ماهگی کلمه ای به زبان نیاورده است.
۴) تا ۲۴ ماهگی عبارات معنی دار دو کلمه ای به کار نبرده است
۵) در هر سنی، توانایی های قبلی خود (مهارت های اجتماعی، تکلم و...) را از دست داده است. اغلب والدین در سنین ۱۴ تا ۱۵ ماهگی متوجه مشکلی در کودک خود می شوند اما معمولاً منتظرند به این امید که با رشد کودک شرایط تغییر کند.
محققان اعلام کردند واکنش نشان ندادن کودکان یک ساله به شنیدن نام خود، می‌تواند نشانه هشداردهنده ای از اوتیسم و یا دیگر مشکلات مربوط به رشد آنان باشد
به گزارش روز سه شنبه پایگاه اینترنتی رویترز، به اعتقاد پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا شناسایی زودهنگام اوتیسم انجام اقداماتی در رابطه با این مشکل را میسر می‌سازد که این اقدامات نوید نتایج مثبتی را می‌دهند.
در این تحقیق که نتایج آن در شماره آوریل نشریه "Adolescent Medicine "Archives of Pediatrics andبه چاپ رسیده است، ۱۰۱کودک یک ساله را که خواهر یا برادرشان اوتیسم داشته و در خطر ابتلا به این بیماری بودند، مورد بررسی قرار دادند. دانشمندان این کودکان را با ۴۶کودک هم سن که در معرض خطر ابتلا به این اختلال ذهنی قرار نداشتند، مورد مقایسه قرار دادند.
پژوهشگران در این تحقیق ضمن سرگرم کردن کودکان با یک اسباب‌بازی کوچک، آنها را با صدای رسا و واضح صدا کردند. بر اساس این تحقیق، همه کودکان در گروه کم خطر پس از یک یا دوبار صدا زدن، از خود واکنش نشان دادند اما این درصد در کودکان گروه پر خطر ۸۶درصد بود.
پس از دو سال تحقیق، دانشمندان دریافتند سه چهارم کودکانی که در سن دوازده ماهگی نسبت به اسم خود واکنش نشان نداده بودند، در سن دو سالگی دچار مشکلات مربوط به رشد بودند.
اوتیسم یک اختلال پیچیده مغزی است که در توانایی فرد برای گفتگو و برقراری ارتباط با دیگران اختلال ایجاد می‌کند.
در این گزارش آمده است هرچند این آزمایش تمامی کودکانی را که درمعرض خطر مشکلات مربوط به رشد هستند، شناسایی نمی‌کند، اما این آزمایش آسان و کم‌هزینه است و شاید پزشکان مایل باشند آن را به معاینات کلی یک سالگی کودکان بیافزایند.
● آیا امیدی به درمان کودکان مبتلا به اوتیسم هست؟
نکته مهم این است که در صورت مشاهده هرگونه رفتار غیرطبیعی در هر سنی مراجعه به متخصص اولین قدمی است که والدین باید به آن بپردازند. در درجه اول روانپزشکان کودک و نوجوان و سپس روانپزشکان و روانشناسان راهنماهای خوبی خواهند بود. بسیاری از والدین هنگامی که تشخیص اوتیسم برای کودکشان مطرح می شود رویکرد مناسبی ندارند. گروهی کودک خود را نزد متخصص های مختلف می برند به این امید که تشخیص دیگری برایش مطرح شود. گروهی امید و آرزویی را که برای کودکشان داشتند نقش بر آب می بینند و از هرگونه اقدامی ناامید می شوند. گروهی مشکلات فرزندشان را انکار می کنند و به امید علاج فوری هستند. امروزه بیش از هر زمان دیگری می توان به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کرد. مداخله زودرس شامل آموزش های ویژه و خدمات توانبخشی (گفتار درمانی - کار درمانی )، حمایت خانواده و در بعضی موارد درمان دارویی به بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم در رسیدن به تجربه زندگی هرچه طبیعی تر کمک خواهند کرد. برنامه های آموزشی ویژه می توانند ظرفیت کودکان را در یادگیری، برقراری ارتباط با دیگران و تعاملات اجتماعی افزایش دهد و همزمان می تواند شدت رفتارهای مخرب را کاهش دهد. درمان دارویی نیز در کاهش شدت علائم مؤثر است.
امروز امید زیادی به پیشرفت کودکانی است که درمان مناسب و مؤثری گرفته اند حتی بسیاری از کودکانی که از نظر ذهنی، عقب افتاده اند در انجام کارهای مشخصی مثل پوشیدن لباس و فعالیت هایی نظیر آشپزی و... مهارت هایی را کسب خواهند کرد. گروهی دیگر مهارت های تحصیلی مانند خواندن، نوشتن، محاسبات ساده را به دست خواهند آورد. بعضی دبیرستان را تمام می کنند و گروهی نیز به دانشگاه می روند. گروهی از کودکان مبتلا به اوتیسم نیز که در زمینه هایی مانند نقاشی، موسیقی، انجام محاسبات و... توانایی خاصی دارند، حتی بسیار بیشتر از افراد طبیعی، پیشرفت های چشمگیری نشان می دهند.
نکته مهم شروع هرچه سریع تر مداخلات درمانی است. اما نکته مهم تر این است که هیچگاه برای شروع درمان دیر نیست.
http://aftab.ir/images/article/break.gif آلاچیق روان ( www.psychoalachigh.com (http://www.psychoalachigh.com) )