asbm1382
9th November 2009, 08:36 AM
http://www.mahvareh.biz/images/icons/icon3.gif ایستگاه فضایی میر
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/22/Mir_on_12_June_1998edit1.jpg/304px-Mir_on_12_June_1998edit1.jpg
ایستگاه فضایی میر (به روسی: Мир، به معنی آشتی) یک ایستگاه مدارگرد شوروی (و بعدها روسیه) بود.
میر نخستین ایستگاه پژوهشی بشری در فضا بود که انسان به‌طور درازمدت در آن سکونت داشت.
میر (به معنی صلح) جدیدترین ایستگاه فضایی روسیه و جانشین ایستگاههای سالیوت است. واحد اصلی میر ، که شامل بخشهای هدایت و سکونت ایستگاه میباشد، در سال 1986 پرتاب شد. واحد الحاق چند جانبه میر به همراه باراندازهای پهلویی ، امکان اتصال واحدهای اضافی به واحد اصلی را فراهم می‌کنند و باراندازهای هر دو سر میر برای ملاقات سفینه سایوز و سفینه تدارکاتی پروگرس استفاده می‌شود.
از سال 1986 چها رواحد جدید به همراه تجهیزات آزمایشگاهی و رصد به واحد اصلی میر پیوسته‌اند. در سال 1989، کوانت 2 برای راهپیمایی فضایی یک هوابند فراهم نمود و در سال 1990 واحد کریستال تجهیزات آزمایش مواد خام و یک بار انداز دیگر را به میر برد. در سال 1995 واحد اسپکتر تجهیزات پزشکی آمریکا را برای پژوهش درباره بی وزنی به میر حمل نمود.
"میر" ایستگاه فضایی از نوع اتاقک دار اتحاد جماهیر شوروی سابق بود که از چندین اتاقکی که در یک دوره زمانی و به صورت جداگانه پرتاب شده بودند تشکیل شده بود. واژه "میر" به زبان روسی هم به معنی "دنیا" و هم به معنی "صلح" است.
پروژه پرتاب و نصب اتاقکهای این ایستگاه فضایی در 20 فوریه 1986 آغاز شد و تکمیل آن 10 سال به طول انجامید. ایستگاه فضایی میر پس از پرتاب اولین قمر مصنوعی (اسپاتنیک 1 در 1957) و اولین سفر انسان به فضا (توسط یوری گاگارین در 1961) به عنوان مهمترین پرستیژ اتحادیه جماهیر شوروی در انجام برنامه های فضایی است. این ایستگاه 23 مارس 2001 از خدمت خارج شد.
الحاق شاتل
الحاق شاتل به میر بیست سال پس از اولین ملاقات فضایی آمریکا و روسها اتفاق افتاد. در سال 1975 یک سفینه آپولو به مدت 47 ساعت به یک سایوز ملحق شد و این واحد بخاطر حفظ ثبات از محل همیشگی‌اش برداشته شده ، موقتا به بارانداز عقبی واحد الحاق چند جانبه رابط متصل گردید. در 25 ژوئن سال 1995 شاتل فضایی آتلانتیک 5 فضانورد آمریکایی و 2 کیهان نورد روسی را به میر برد. پیش از آن چندین ماه بود که یک آمریکایی و 2 فضانورد روس در میر ساکن بودند. این اولین الحاق شاتل با میر بود. یک سیستم الحاق مخصوص در مخزن محموله آتلانتیک نصب شده بود. بعداز 5 روز، این شاتل به همراه 6 آمریکایی و 2 روس به زمین باز گشت و 2 خدمه تازه نفس رابرای میر باقی گذاشت.
ايستگاه فضايي مير، شاهكار صنعت فضايي اتحاد جماهير شوروي و پرافتخارترين برنامة فضايي روسيه سرانجام روز جمعه 23 مارس 2001، بعد از 15 سال فعاليت مستمر، ارزشمند و تاريخي در آب‌هاي اقيانوس آرام سقوط كرد و براي هميشه از بين رفت، اما ياد آن همواره در خاطره‌ها باقي خواهد ماند. سقوط مير، يا به عبارت ديگر، بازگرداندن برنامة‌ريزي شدة مير بيشتر شبيه به يك خودكشي عمدي بود. بعد از آنكه در سال گذشتة ميلادي آژانس فضايي روسيه نتوانست بودجة لازم را براي نگهداري و حفظ مير در مدار بدست آورد، مجبور شد تا ايستگاه فضايي مير را به زمين بازگردانـد. در صورتـي كه ميـر بدون استفـاده در مدار رهـا مي‌شـد امكان آن وجود داشت كه كنترل ايستگاه از دست برود و سقوط كنترل نشده آن، با 140 تن وزن، ممكن بود براي ساكنان زمين خطراتي جدي دربرداشته باشد. بنابراين، آژانس فضايي روسيه تصميم گرفت پيش از آنكه مير سبب بروز سانحه‌اي شود با احترام به حياتش خاتمه دهد.
در سال 1986 وقتي ايستگاه فضايي مير به فضا پرتاب شد، نماد موفقيت برنامه‌هاي فضايي اتحاد جماهير شوروي محسوب مي‌شد. در طول 15 سال فعاليت مداري، 23.000 آزمايش علمي در آن صورت گرفت و پذيراي 104 فضانورد، دانشمند و روزنامه‌نگار از روسيه و سرتاسر جهان بود. ايستگاه مير تا قبل از سقوط بيش از 80.000 بار به دور زمين چرخيد.
در طول ساليان طولاني حيات مير، 5 مدول به مدول اصلي مير اضافه شد و بزرگ‌ترين سازة فضايي جهان را تشكيـل داد و 3 تا 5 سـال بيشتر از آنچه كه بـراي آن در نظر گرفته شد، عمر كرد. طول مير 33 متر و تقريباً سه برابر طول يك اتوبوس شهـري (12 متري) و نصـف طـول يـك بوئينـگ 747 (70 متري) بود. مير وزني معادل 143 تن داشت كه در هنگام سقوط فقط 25 تا 30 تن آن در اقيانوس سقوط كرد و باقي آن در جو سوخت.
براي مير در زمان ساخت، پرتاب، فعاليت در مدار و سقوط 2/4 ميليارد دلار هزينه صرف شد و ركوردهاي فراواني برجاي گذاشت كه از آن جمله مي‌توان به 16 راه‌پيمايي فضايي با 77 ساعت زمان اقامت در خارج از ايستگاه، (آناتولي سالوويف)، طولاني‌ترين اقامت دائم در مدار با 438 روز اقامت در ايستگاه مير (والري پالياكف) و بيشتـريـن اقامـت در فضـا با 747 روز بيـن سـال‌هاي 1998-1992 در طي سه مأموريت (سرگئي‌آورديف) اشاره كرد.
مير ظهوري بديع، حياتي شگفت‌انگيز و پاياني درخور احترام و به يادماندني داشت. بلافاصله بعد از سقوط مير روسها اعلام كردند كه در آيندة نزديك مير 2 را به مدار پرتاب خواهند كرد و در اين راه از كمك كشورهاي ديگر نيز بهره خواهند گرفت، ولي بعيد به نظر مي‌رسد كه اين ادعاي آنها به سادگي عملي شود.
برنامة بازگرداندن مير به زمين به دليل پاره‌اي از مشكلات فني و بعضاً سياسي چندين بار به تعويق افتاد ولي در نهايت تصميم گرفته شد كه مير در هفته سوم ماه مارس وارد اتمسفر زمين شود و با عبور از جو غليظ بسوزد و بخش اعظم آن نابود شود.
مسئـولان روسـي زمانـي كه ايستـگاه به ارتفـاع 220 كيلومتري زمين رسيد موتورهاي سفينة باري پروگرس را كه مدتي قبل به همين منظور به مير متصل شده بود روشن كردند.
موتورهاي پروگرس دوبار و هر بار در حدود 20 دقيقه روشن شدند تا مير را روي مدارهاي از پيش تعيين شده به زمين نزديك كرده، مدار آن را از حالت دايره‌اي به صورت بيضوي درآورند. در نهايت، اين موتورها براي آخرين بار حدود 23 دقيقه، هنگامي كه مير در محدودة خاك روسيه قـرار گرفـت، روشـن شدنـد. با اين عمل، روسها نهايت كنترل را، با استفاده از رادارهاي زميني موجود در خاك خود، بر روي مير اعمال كردند تا برنامة سقوط را طبق پيش‌بيني قبلي اجرا كنند. پس از آن، مير وارد فضاي چين و ژاپن و از آنجا رهسپار اقيانوس آرام، يعني آرامگاه هميشگي خود، شد. ايستگاه مير در ماه ژانويه دچار حركت غلتشي ملايمي شده بود. در ماه دسامبر نيز به علت افت ناگهاني توان باتري‌هاي ايستگاه، ارتباط با مير قطع شد و كامپيوتر مركزي آن از كار افتاد. البته پس از مدت كوتاهي، كنترل‌كننده‌هاي زميني تماس با مير را مجدداً برقرار كردند و آرايه‌هاي خورشيدي مير را در زاوية مؤثر تابش نور خورشيد قرار دادند و به سرعت مشكل توان الكتريكي آن را حل كردند. به هر حال، مشكلاتي از اين دست و سابقة نواقص فني ايستگاه مير روز به روز موجب افزايش نگراني در مورد سقوط كنترل نشدة مير مي‌شد. با اين حال، روسها مصمم بودند مير را بدون خطر و با نظارت و كنترل كامل به زمين برگردانند. روسها، با توجه به تجربيات فراوان خود در صنعت فضايي و خصوصاً تجربه در بازگرداندن ايستگاه ساليوت، به كشورهايي كه در مسير حركت مير قرار داشتند اطمينان داده بودند كه سقوط مير هيچ خطري در برنخواهد داشت. با اين حال، مسئولان جزيرة فيجي (با جمعيت 800.000 نفر) رفت و آمد در جزيـره را از پنجشنبـه شب (23 مارس) ممنوع كرده بودند. كشتيراني نيز در اين منطقه متوقف شده بود. ژاپن تدابير مشابهي را در مناطق خاصي از خاك خود، كه در معرض خطر قرار داشت، به اجرا درآورد و كشورهـاي استراليـا و نيوزلنـد نيز بـراي اعـلام حالت فوق‌العاده آماده شده بودند.
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/22/Mir_on_12_June_1998edit1.jpg/304px-Mir_on_12_June_1998edit1.jpg
ایستگاه فضایی میر (به روسی: Мир، به معنی آشتی) یک ایستگاه مدارگرد شوروی (و بعدها روسیه) بود.
میر نخستین ایستگاه پژوهشی بشری در فضا بود که انسان به‌طور درازمدت در آن سکونت داشت.
میر (به معنی صلح) جدیدترین ایستگاه فضایی روسیه و جانشین ایستگاههای سالیوت است. واحد اصلی میر ، که شامل بخشهای هدایت و سکونت ایستگاه میباشد، در سال 1986 پرتاب شد. واحد الحاق چند جانبه میر به همراه باراندازهای پهلویی ، امکان اتصال واحدهای اضافی به واحد اصلی را فراهم می‌کنند و باراندازهای هر دو سر میر برای ملاقات سفینه سایوز و سفینه تدارکاتی پروگرس استفاده می‌شود.
از سال 1986 چها رواحد جدید به همراه تجهیزات آزمایشگاهی و رصد به واحد اصلی میر پیوسته‌اند. در سال 1989، کوانت 2 برای راهپیمایی فضایی یک هوابند فراهم نمود و در سال 1990 واحد کریستال تجهیزات آزمایش مواد خام و یک بار انداز دیگر را به میر برد. در سال 1995 واحد اسپکتر تجهیزات پزشکی آمریکا را برای پژوهش درباره بی وزنی به میر حمل نمود.
"میر" ایستگاه فضایی از نوع اتاقک دار اتحاد جماهیر شوروی سابق بود که از چندین اتاقکی که در یک دوره زمانی و به صورت جداگانه پرتاب شده بودند تشکیل شده بود. واژه "میر" به زبان روسی هم به معنی "دنیا" و هم به معنی "صلح" است.
پروژه پرتاب و نصب اتاقکهای این ایستگاه فضایی در 20 فوریه 1986 آغاز شد و تکمیل آن 10 سال به طول انجامید. ایستگاه فضایی میر پس از پرتاب اولین قمر مصنوعی (اسپاتنیک 1 در 1957) و اولین سفر انسان به فضا (توسط یوری گاگارین در 1961) به عنوان مهمترین پرستیژ اتحادیه جماهیر شوروی در انجام برنامه های فضایی است. این ایستگاه 23 مارس 2001 از خدمت خارج شد.
الحاق شاتل
الحاق شاتل به میر بیست سال پس از اولین ملاقات فضایی آمریکا و روسها اتفاق افتاد. در سال 1975 یک سفینه آپولو به مدت 47 ساعت به یک سایوز ملحق شد و این واحد بخاطر حفظ ثبات از محل همیشگی‌اش برداشته شده ، موقتا به بارانداز عقبی واحد الحاق چند جانبه رابط متصل گردید. در 25 ژوئن سال 1995 شاتل فضایی آتلانتیک 5 فضانورد آمریکایی و 2 کیهان نورد روسی را به میر برد. پیش از آن چندین ماه بود که یک آمریکایی و 2 فضانورد روس در میر ساکن بودند. این اولین الحاق شاتل با میر بود. یک سیستم الحاق مخصوص در مخزن محموله آتلانتیک نصب شده بود. بعداز 5 روز، این شاتل به همراه 6 آمریکایی و 2 روس به زمین باز گشت و 2 خدمه تازه نفس رابرای میر باقی گذاشت.
ايستگاه فضايي مير، شاهكار صنعت فضايي اتحاد جماهير شوروي و پرافتخارترين برنامة فضايي روسيه سرانجام روز جمعه 23 مارس 2001، بعد از 15 سال فعاليت مستمر، ارزشمند و تاريخي در آب‌هاي اقيانوس آرام سقوط كرد و براي هميشه از بين رفت، اما ياد آن همواره در خاطره‌ها باقي خواهد ماند. سقوط مير، يا به عبارت ديگر، بازگرداندن برنامة‌ريزي شدة مير بيشتر شبيه به يك خودكشي عمدي بود. بعد از آنكه در سال گذشتة ميلادي آژانس فضايي روسيه نتوانست بودجة لازم را براي نگهداري و حفظ مير در مدار بدست آورد، مجبور شد تا ايستگاه فضايي مير را به زمين بازگردانـد. در صورتـي كه ميـر بدون استفـاده در مدار رهـا مي‌شـد امكان آن وجود داشت كه كنترل ايستگاه از دست برود و سقوط كنترل نشده آن، با 140 تن وزن، ممكن بود براي ساكنان زمين خطراتي جدي دربرداشته باشد. بنابراين، آژانس فضايي روسيه تصميم گرفت پيش از آنكه مير سبب بروز سانحه‌اي شود با احترام به حياتش خاتمه دهد.
در سال 1986 وقتي ايستگاه فضايي مير به فضا پرتاب شد، نماد موفقيت برنامه‌هاي فضايي اتحاد جماهير شوروي محسوب مي‌شد. در طول 15 سال فعاليت مداري، 23.000 آزمايش علمي در آن صورت گرفت و پذيراي 104 فضانورد، دانشمند و روزنامه‌نگار از روسيه و سرتاسر جهان بود. ايستگاه مير تا قبل از سقوط بيش از 80.000 بار به دور زمين چرخيد.
در طول ساليان طولاني حيات مير، 5 مدول به مدول اصلي مير اضافه شد و بزرگ‌ترين سازة فضايي جهان را تشكيـل داد و 3 تا 5 سـال بيشتر از آنچه كه بـراي آن در نظر گرفته شد، عمر كرد. طول مير 33 متر و تقريباً سه برابر طول يك اتوبوس شهـري (12 متري) و نصـف طـول يـك بوئينـگ 747 (70 متري) بود. مير وزني معادل 143 تن داشت كه در هنگام سقوط فقط 25 تا 30 تن آن در اقيانوس سقوط كرد و باقي آن در جو سوخت.
براي مير در زمان ساخت، پرتاب، فعاليت در مدار و سقوط 2/4 ميليارد دلار هزينه صرف شد و ركوردهاي فراواني برجاي گذاشت كه از آن جمله مي‌توان به 16 راه‌پيمايي فضايي با 77 ساعت زمان اقامت در خارج از ايستگاه، (آناتولي سالوويف)، طولاني‌ترين اقامت دائم در مدار با 438 روز اقامت در ايستگاه مير (والري پالياكف) و بيشتـريـن اقامـت در فضـا با 747 روز بيـن سـال‌هاي 1998-1992 در طي سه مأموريت (سرگئي‌آورديف) اشاره كرد.
مير ظهوري بديع، حياتي شگفت‌انگيز و پاياني درخور احترام و به يادماندني داشت. بلافاصله بعد از سقوط مير روسها اعلام كردند كه در آيندة نزديك مير 2 را به مدار پرتاب خواهند كرد و در اين راه از كمك كشورهاي ديگر نيز بهره خواهند گرفت، ولي بعيد به نظر مي‌رسد كه اين ادعاي آنها به سادگي عملي شود.
برنامة بازگرداندن مير به زمين به دليل پاره‌اي از مشكلات فني و بعضاً سياسي چندين بار به تعويق افتاد ولي در نهايت تصميم گرفته شد كه مير در هفته سوم ماه مارس وارد اتمسفر زمين شود و با عبور از جو غليظ بسوزد و بخش اعظم آن نابود شود.
مسئـولان روسـي زمانـي كه ايستـگاه به ارتفـاع 220 كيلومتري زمين رسيد موتورهاي سفينة باري پروگرس را كه مدتي قبل به همين منظور به مير متصل شده بود روشن كردند.
موتورهاي پروگرس دوبار و هر بار در حدود 20 دقيقه روشن شدند تا مير را روي مدارهاي از پيش تعيين شده به زمين نزديك كرده، مدار آن را از حالت دايره‌اي به صورت بيضوي درآورند. در نهايت، اين موتورها براي آخرين بار حدود 23 دقيقه، هنگامي كه مير در محدودة خاك روسيه قـرار گرفـت، روشـن شدنـد. با اين عمل، روسها نهايت كنترل را، با استفاده از رادارهاي زميني موجود در خاك خود، بر روي مير اعمال كردند تا برنامة سقوط را طبق پيش‌بيني قبلي اجرا كنند. پس از آن، مير وارد فضاي چين و ژاپن و از آنجا رهسپار اقيانوس آرام، يعني آرامگاه هميشگي خود، شد. ايستگاه مير در ماه ژانويه دچار حركت غلتشي ملايمي شده بود. در ماه دسامبر نيز به علت افت ناگهاني توان باتري‌هاي ايستگاه، ارتباط با مير قطع شد و كامپيوتر مركزي آن از كار افتاد. البته پس از مدت كوتاهي، كنترل‌كننده‌هاي زميني تماس با مير را مجدداً برقرار كردند و آرايه‌هاي خورشيدي مير را در زاوية مؤثر تابش نور خورشيد قرار دادند و به سرعت مشكل توان الكتريكي آن را حل كردند. به هر حال، مشكلاتي از اين دست و سابقة نواقص فني ايستگاه مير روز به روز موجب افزايش نگراني در مورد سقوط كنترل نشدة مير مي‌شد. با اين حال، روسها مصمم بودند مير را بدون خطر و با نظارت و كنترل كامل به زمين برگردانند. روسها، با توجه به تجربيات فراوان خود در صنعت فضايي و خصوصاً تجربه در بازگرداندن ايستگاه ساليوت، به كشورهايي كه در مسير حركت مير قرار داشتند اطمينان داده بودند كه سقوط مير هيچ خطري در برنخواهد داشت. با اين حال، مسئولان جزيرة فيجي (با جمعيت 800.000 نفر) رفت و آمد در جزيـره را از پنجشنبـه شب (23 مارس) ممنوع كرده بودند. كشتيراني نيز در اين منطقه متوقف شده بود. ژاپن تدابير مشابهي را در مناطق خاصي از خاك خود، كه در معرض خطر قرار داشت، به اجرا درآورد و كشورهـاي استراليـا و نيوزلنـد نيز بـراي اعـلام حالت فوق‌العاده آماده شده بودند.