nafise sadeghi
29th September 2008, 07:40 AM
صادق امیریان کلات
بيماريهاي مهم چغندرقند هم عبارتند از:
بيماريهاي قارچي(سفيدك سطحي، سفيدك داخلي، زنگ چغندر، لكه گرد چغندر، پوسيدگي قهوه‌اي ريشه ، پوسيدگي بنفش ريشه) بيماريهاي ويروسی ( موزائيك‌چغندرقند ، زردي چغندرقند) و بيماريهاي باكتريايي(پوسيدگي ريشه و سرطان چغندرقند).
تنك‌كردن و مبارزه با علفهاي هرز
تنك‌كردن
در مناطقي كه براي توليد چغندرقند از بذر معمولي(چندجوانه‌اي) استفاده ميگردد لازم است پس از آنكه نباتات سبز شدند بوته‌هاي اضافي از خاك خارج شوند تا تراكم بوته‌ها به حد مطلوب برسد تا بوته‌هاي باقيمانده بتوانند به مقدار لازم از فضاي كافي، آب، مواد غذايي و بقيه شرايط استفاده كنند، به رشد ادامه دهند و محصول كافي با كيفيت لازم توليد نمايند. موقعي كه بوته‌ها قوي شده و تعداد برگ هر بوته به 2 يا 3 عدد رسيد اولين مرحله تنك بايد انجام شود. در اين مرحله هر چه در تنك كردن تأخير شود مقدار محصول و درصد قند كمتر شده و ريشه‌ها نميتوانند به اندازه كافي رشد كنند. براي نيل به نتيجه بهتر بايد مزرعه چغندر را در دو مرحله تنك نمود. بطوري كه پس از اين دو مرحله تعداد بوته‌هاي باقيمانده در هر هكتار 100000 تا 120000 و حداقل 75000 تا 80000 عدد خواهد بود.
تنك‌كردن اغلب در اكثر مزارع كشور ما به وسيله دست انجام ميگيرد اما در كشورهايي اروپايي براي اين كار از ماشين‌‌‌‌‌‌‌‌آلات مخصوص آن استفاده ميكنند كه بوته‌هاي اضافي را از زمين خارج نموده و فواصل گياهان باقيمانده را تنظيم ميكند.
مبارزه با علفهاي هرز
در مناطقي كه اين گياه كشت ميشود انواع علفهاي هرز در طول دوره رشد و نمو رشد ميكنند كه براي رشد چغندرند بسيار مضر هستند و باعث كم شدن ميزان محصول و راندمان آن ميشوند. در اوايل دوره رشد چون سرعت رشد علفهاي هرز بيشتر از گياه اصلي است بنابراين خسارت اين دوره نيز بيشترين حد خسارت نسبت به ساير مراحل طول دوره رشد را شامل ميشود بنابراين لازم است تا زماني كه برگهاي چغندرقند بخوبي رشد نكرده‌اند و سطح زمين توسط برگهاي اين گياه اشغال نشده(70-60روزبعد از كشت) نسبت به دفع علفهاي هرز توجه بيشتري شود. زيرا در صورتي كه براي دفع اين علفها به دقت و به موقع اقدام نگردد مانع رشد كامل چغندرقند خواهند شد.براي از بين بردن علفهاي هرز مزارع چغندرقند دو روش شيميايي و زراعي وجود دارد و اما برخي از علفهاي مهم هرز چغندرقند كه در اغلب نقاط كشورمان پراكنده‌اند عبارتند از:
تاج‌خروس(Amaranthus SP.)
تلخه( Acroptilon repenes L.)
كاسني(Cichorium intybus L.)
گل گندم(Centaurea SP)
گاو چاق كن(Lactuca SP.)
شيرين‌بيان(Glycyrrhiza glabra L.)
ترشك(Rumex crispus L.)
تاجريزي(Solanum nigrum L.)
قياق(Sorghum halepense L.)
خرفه(Portulaca oleracea L.)
مرغ(Cynodon dactylon L.)،
سوروف(Echinochloa crus-galli beav.)
ازمك(Lepidium draba L.)
خارشتر(Astragalus SP.)
گاورس(Setaria viridis L.)
يولاف(Avena ludoviciana Durieu.)
سلمك(Chenopodium album L.)
پيچك(Convolvulusarvensis L.)
خارخسك(Tribulus terrestris L.).
بيماريهاي مهم چغندرقند هم عبارتند از:
بيماريهاي قارچي(سفيدك سطحي، سفيدك داخلي، زنگ چغندر، لكه گرد چغندر، پوسيدگي قهوه‌اي ريشه ، پوسيدگي بنفش ريشه) بيماريهاي ويروسی ( موزائيك‌چغندرقند ، زردي چغندرقند) و بيماريهاي باكتريايي(پوسيدگي ريشه و سرطان چغندرقند).
تنك‌كردن و مبارزه با علفهاي هرز
تنك‌كردن
در مناطقي كه براي توليد چغندرقند از بذر معمولي(چندجوانه‌اي) استفاده ميگردد لازم است پس از آنكه نباتات سبز شدند بوته‌هاي اضافي از خاك خارج شوند تا تراكم بوته‌ها به حد مطلوب برسد تا بوته‌هاي باقيمانده بتوانند به مقدار لازم از فضاي كافي، آب، مواد غذايي و بقيه شرايط استفاده كنند، به رشد ادامه دهند و محصول كافي با كيفيت لازم توليد نمايند. موقعي كه بوته‌ها قوي شده و تعداد برگ هر بوته به 2 يا 3 عدد رسيد اولين مرحله تنك بايد انجام شود. در اين مرحله هر چه در تنك كردن تأخير شود مقدار محصول و درصد قند كمتر شده و ريشه‌ها نميتوانند به اندازه كافي رشد كنند. براي نيل به نتيجه بهتر بايد مزرعه چغندر را در دو مرحله تنك نمود. بطوري كه پس از اين دو مرحله تعداد بوته‌هاي باقيمانده در هر هكتار 100000 تا 120000 و حداقل 75000 تا 80000 عدد خواهد بود.
تنك‌كردن اغلب در اكثر مزارع كشور ما به وسيله دست انجام ميگيرد اما در كشورهايي اروپايي براي اين كار از ماشين‌‌‌‌‌‌‌‌آلات مخصوص آن استفاده ميكنند كه بوته‌هاي اضافي را از زمين خارج نموده و فواصل گياهان باقيمانده را تنظيم ميكند.
مبارزه با علفهاي هرز
در مناطقي كه اين گياه كشت ميشود انواع علفهاي هرز در طول دوره رشد و نمو رشد ميكنند كه براي رشد چغندرند بسيار مضر هستند و باعث كم شدن ميزان محصول و راندمان آن ميشوند. در اوايل دوره رشد چون سرعت رشد علفهاي هرز بيشتر از گياه اصلي است بنابراين خسارت اين دوره نيز بيشترين حد خسارت نسبت به ساير مراحل طول دوره رشد را شامل ميشود بنابراين لازم است تا زماني كه برگهاي چغندرقند بخوبي رشد نكرده‌اند و سطح زمين توسط برگهاي اين گياه اشغال نشده(70-60روزبعد از كشت) نسبت به دفع علفهاي هرز توجه بيشتري شود. زيرا در صورتي كه براي دفع اين علفها به دقت و به موقع اقدام نگردد مانع رشد كامل چغندرقند خواهند شد.براي از بين بردن علفهاي هرز مزارع چغندرقند دو روش شيميايي و زراعي وجود دارد و اما برخي از علفهاي مهم هرز چغندرقند كه در اغلب نقاط كشورمان پراكنده‌اند عبارتند از:
تاج‌خروس(Amaranthus SP.)
تلخه( Acroptilon repenes L.)
كاسني(Cichorium intybus L.)
گل گندم(Centaurea SP)
گاو چاق كن(Lactuca SP.)
شيرين‌بيان(Glycyrrhiza glabra L.)
ترشك(Rumex crispus L.)
تاجريزي(Solanum nigrum L.)
قياق(Sorghum halepense L.)
خرفه(Portulaca oleracea L.)
مرغ(Cynodon dactylon L.)،
سوروف(Echinochloa crus-galli beav.)
ازمك(Lepidium draba L.)
خارشتر(Astragalus SP.)
گاورس(Setaria viridis L.)
يولاف(Avena ludoviciana Durieu.)
سلمك(Chenopodium album L.)
پيچك(Convolvulusarvensis L.)
خارخسك(Tribulus terrestris L.).