LaDy Ds DeMoNa
7th November 2009, 06:47 AM
موسيقي در سينماي صامت -
چرا موسيقي به عنوان يک موضوع شنيداري در سينماي صامت انتخاب شد؟ اولين نظريه توسط “هانس ايزولد” در کتاب نسبتا کم ارزش او با عنوان “آهنگسازي براي فيلم” ارائه شد. تصور او بر اين است که تصاوير فيلمهاي صامت قاعدتا داراي تاثير ترسناک برروي بينندگان است. به همين دليل از آغاز تصاوير متحرک توسط موسيقي همراهي مي شده. هرگاه فيلم -بدون تاثير موسيقي- داراي اثر القاي ترس بر بيننده باشد ، چيزي نظير بازي سايه هاي روي ديوار ، موسيقي باعث آرامش ارواح شيطاني مي گردند که ناخواسته باعث ترس و وحشت هستند.
در حقيقت موسيقي به عنوان نوشدارو در مقابل تصوير معرفي شد. به عقيده او موسيقي براي فيلم قابل مقايسه با سوت زدن يا آواز خواندن بچه ها براي غلبه بر ترس ناشي از تاريکي است.
از طرف ديگر “کورت لندن” در اولين بررسي ظريف در اين رابطه ، در کتابش با عنوان “موسيقي فيلم” به طرح سده اي از اين مطلب مي پردازد و مي گويد که موسيقي به اين خاطر استفاده مي شد که صداي پرژکتورهاي اوليه را خنثي کند. آن طور که “لندن” مي گويد ، آکوستيک ناقص بيشتر از هر چيز ديگر باني موسيقي براي تصوير متحرک است.
اولين مورد شناخته شدن استفاده از موسيقي در سينما ، به تاريخ 28 دسامبر 1895 مي باشد. زماني که برادران لومير براي اولين بار ارزش تجاري برخي از فيلمهاي اوليه را درک کردند. به نمايش درآمدن فيلم همراه با صداي پيانو آولين بار در گراند کافه در بلوار “کاپوسن” در پاريس بود. در آوريل سال بعد، در سالنهاي نمايش در لندن ، ارکستر ، نمايش فيلم را همراهي مي کرد.
در اولين سالنهاي موسيقي تجاري ، موسيقي استفاده شده عبارت بود از هرچيزي که در دسترس بود و معمولا نيز جريان دراماتيک نازلي را که روي پرده اتفاق مي افتاد زايل مي کرد.
زماني که سينما پرتوان شد ، دربين تهيه کنندگاني که حساس تر بودند ، تمايل تهيه موسيقي خاص براي تصويري خاص رواج يافت. در اين ابتدا در سال 1908 به بار نشست. يک کمپاني در پاريس با نام “فيلم هنري” تاسيس شد و نوازندگان بزرگ را ترغيب به اجراي قطعات معروف برروي تصاوير فيلم کرد.
کمدي فرانسه از اين فکر حمايت کرد و اين گروه اولين توليد خود را با نام “آسيستان دوک دوگيز” به انجام رساند و از “کاميل سن سانس” آهنگساز معروف فرانسوي خواسته شد تا موسيقي مناسبي را براي اين فيلم بنويسد. “سن سانس” پيشنهاد را پذيرفت و بعدها موسيقي نوشته شده را گسترش داد و تبديل به يک قطعه کنسرتي کرد. اوپوس 128 براي سازهاي زهي و پيانو.
در سال 1913 آثار موسيقي و اسامي ارکستر سالنهاي نمايش و پيانيست هايي که قادر به اجراي موسيقي براي حالتهاي خاص يا موقعيت هاي دراماتيک به شکل شايسته اي بودند در کاتالوگ هايي گردآوري شد. آن طور که “کورت لندن” اشاره مي کند ، وجود رابطه براي رفتن از قطعه اي به قطعه ديگر ، مسئله اي زيبايي شناسي ايجاد مي کرد. معمولا به منظور کنار هم قرار دادن تکه هاي موسيقي و همراهي آن با صحنه هاي فيلم، به ناچار قسمتهايي از موسيقي حذف مي شد و موارد استثنا براساس ملاحظات دراماتيک قرار داشت که اجازه ندهد سير دراماتيک قطع شود.
قطعا راه حل تمام اين مسائل پارتيسيون ويژه اي بود که براي تصوير تصنيف شده باشد.
زماني که يک کمپاني تهيه کننده تصميم مي گرفت که پارتيسيون خاص براي تصاويرش داشته باشد ، آن طور که امروز هم رايج است ، معمولا انتظار داشت که اين کار در کوتاهترين زمان انجام گيرد. مانند موسيقي گذار ها ، مصنفين نيز ابتدا فيلم را مي ديدند ، سپس صحنه هاي جداگانه را زمان گيري مي کردند و بعد از داشتن اين اطلاعات ، آهنگساز کارش را شروع مي کرد. او نقاط اوج فيلم را به عنوان نقطه شروع کار خود انتخاب و از روي آنها فرم ، ساختار و ديگر بخشهاي موسيقي را مي ساخت.
آن روزها ، براي موسيقي ساخته شده براي فيلم ، مسئله تطبيق صدا و تصوير (سينکرونيزاسيون) نيز وجود داشت. راه حل هايي براي راحت تر کردن اين کار پيشنهاد شد که هيچ کدام توفيق کاملي نداشت با اين حال يکي از موفق ترين آنها ، “کارل رابرت بلوم” پيشنهاد شد و براي اولين بار در نمايشي براي مردم در سال 1926 در برلين به کار گرفته شد. بلوم دستگاه خود را “ريتمونوم” ناميد.
طرز کار آن را “لندن” چنين توصيف مي کند : « نوارهايي که علايم فوتوريتميکال روي آن ثبت شده و نشانه هاي قابل رويتي را در جهت چپ به راست – که همان جهت خواندن متن است- عبور مي دهد. به اين ترتيب نشانه هاي قابل رويت اجازه خوانده شدن دقيق زمان را مي دهند و صدا مي تواند در ريتم اصلي خود اجرا شود.» در اين صورت ريتمونوم مي تواند با مترونوم در تضاد باشد. چون در حالي که مترونوم تقسيمات متريک را (در ضرب هاي برابر) مي دهد ، ريتمونوم تپش هاي غير متريک را مي دهد که همان ريتم زنده است.
چرا موسيقي به عنوان يک موضوع شنيداري در سينماي صامت انتخاب شد؟ اولين نظريه توسط “هانس ايزولد” در کتاب نسبتا کم ارزش او با عنوان “آهنگسازي براي فيلم” ارائه شد. تصور او بر اين است که تصاوير فيلمهاي صامت قاعدتا داراي تاثير ترسناک برروي بينندگان است. به همين دليل از آغاز تصاوير متحرک توسط موسيقي همراهي مي شده. هرگاه فيلم -بدون تاثير موسيقي- داراي اثر القاي ترس بر بيننده باشد ، چيزي نظير بازي سايه هاي روي ديوار ، موسيقي باعث آرامش ارواح شيطاني مي گردند که ناخواسته باعث ترس و وحشت هستند.
در حقيقت موسيقي به عنوان نوشدارو در مقابل تصوير معرفي شد. به عقيده او موسيقي براي فيلم قابل مقايسه با سوت زدن يا آواز خواندن بچه ها براي غلبه بر ترس ناشي از تاريکي است.
از طرف ديگر “کورت لندن” در اولين بررسي ظريف در اين رابطه ، در کتابش با عنوان “موسيقي فيلم” به طرح سده اي از اين مطلب مي پردازد و مي گويد که موسيقي به اين خاطر استفاده مي شد که صداي پرژکتورهاي اوليه را خنثي کند. آن طور که “لندن” مي گويد ، آکوستيک ناقص بيشتر از هر چيز ديگر باني موسيقي براي تصوير متحرک است.
اولين مورد شناخته شدن استفاده از موسيقي در سينما ، به تاريخ 28 دسامبر 1895 مي باشد. زماني که برادران لومير براي اولين بار ارزش تجاري برخي از فيلمهاي اوليه را درک کردند. به نمايش درآمدن فيلم همراه با صداي پيانو آولين بار در گراند کافه در بلوار “کاپوسن” در پاريس بود. در آوريل سال بعد، در سالنهاي نمايش در لندن ، ارکستر ، نمايش فيلم را همراهي مي کرد.
در اولين سالنهاي موسيقي تجاري ، موسيقي استفاده شده عبارت بود از هرچيزي که در دسترس بود و معمولا نيز جريان دراماتيک نازلي را که روي پرده اتفاق مي افتاد زايل مي کرد.
زماني که سينما پرتوان شد ، دربين تهيه کنندگاني که حساس تر بودند ، تمايل تهيه موسيقي خاص براي تصويري خاص رواج يافت. در اين ابتدا در سال 1908 به بار نشست. يک کمپاني در پاريس با نام “فيلم هنري” تاسيس شد و نوازندگان بزرگ را ترغيب به اجراي قطعات معروف برروي تصاوير فيلم کرد.
کمدي فرانسه از اين فکر حمايت کرد و اين گروه اولين توليد خود را با نام “آسيستان دوک دوگيز” به انجام رساند و از “کاميل سن سانس” آهنگساز معروف فرانسوي خواسته شد تا موسيقي مناسبي را براي اين فيلم بنويسد. “سن سانس” پيشنهاد را پذيرفت و بعدها موسيقي نوشته شده را گسترش داد و تبديل به يک قطعه کنسرتي کرد. اوپوس 128 براي سازهاي زهي و پيانو.
در سال 1913 آثار موسيقي و اسامي ارکستر سالنهاي نمايش و پيانيست هايي که قادر به اجراي موسيقي براي حالتهاي خاص يا موقعيت هاي دراماتيک به شکل شايسته اي بودند در کاتالوگ هايي گردآوري شد. آن طور که “کورت لندن” اشاره مي کند ، وجود رابطه براي رفتن از قطعه اي به قطعه ديگر ، مسئله اي زيبايي شناسي ايجاد مي کرد. معمولا به منظور کنار هم قرار دادن تکه هاي موسيقي و همراهي آن با صحنه هاي فيلم، به ناچار قسمتهايي از موسيقي حذف مي شد و موارد استثنا براساس ملاحظات دراماتيک قرار داشت که اجازه ندهد سير دراماتيک قطع شود.
قطعا راه حل تمام اين مسائل پارتيسيون ويژه اي بود که براي تصوير تصنيف شده باشد.
زماني که يک کمپاني تهيه کننده تصميم مي گرفت که پارتيسيون خاص براي تصاويرش داشته باشد ، آن طور که امروز هم رايج است ، معمولا انتظار داشت که اين کار در کوتاهترين زمان انجام گيرد. مانند موسيقي گذار ها ، مصنفين نيز ابتدا فيلم را مي ديدند ، سپس صحنه هاي جداگانه را زمان گيري مي کردند و بعد از داشتن اين اطلاعات ، آهنگساز کارش را شروع مي کرد. او نقاط اوج فيلم را به عنوان نقطه شروع کار خود انتخاب و از روي آنها فرم ، ساختار و ديگر بخشهاي موسيقي را مي ساخت.
آن روزها ، براي موسيقي ساخته شده براي فيلم ، مسئله تطبيق صدا و تصوير (سينکرونيزاسيون) نيز وجود داشت. راه حل هايي براي راحت تر کردن اين کار پيشنهاد شد که هيچ کدام توفيق کاملي نداشت با اين حال يکي از موفق ترين آنها ، “کارل رابرت بلوم” پيشنهاد شد و براي اولين بار در نمايشي براي مردم در سال 1926 در برلين به کار گرفته شد. بلوم دستگاه خود را “ريتمونوم” ناميد.
طرز کار آن را “لندن” چنين توصيف مي کند : « نوارهايي که علايم فوتوريتميکال روي آن ثبت شده و نشانه هاي قابل رويتي را در جهت چپ به راست – که همان جهت خواندن متن است- عبور مي دهد. به اين ترتيب نشانه هاي قابل رويت اجازه خوانده شدن دقيق زمان را مي دهند و صدا مي تواند در ريتم اصلي خود اجرا شود.» در اين صورت ريتمونوم مي تواند با مترونوم در تضاد باشد. چون در حالي که مترونوم تقسيمات متريک را (در ضرب هاي برابر) مي دهد ، ريتمونوم تپش هاي غير متريک را مي دهد که همان ريتم زنده است.