سید لفته فردزاده
9th August 2015, 04:01 AM
رزماری گیاهی چند ساله از خانواده نعنائیان، به فرم درختچه‌ای و همیشه سبز است. ارتفاع آن به نیم تا یک متر میرسد. گلهای آن به رنگ آبی (یا سوسنی) روی ساقه اصلی و در کنار برگها ظاهر می‌شوند؛ این گلها در فروردین تا اوایل خرداد ظاهر می‌شود و پس از آن رشد رویش آغاز می‌شود.
ترکیبات شیمیائی: حاوی کامفور، سینئول، آلکالوئید، ساپونین و تانن است.
خواص درمانی:
ضد نفخ، ضد عفونی کننده، سبب افزایش ترشحات شیره گوارشی و صفرا می‌شود. رزماری (اکلیل کوهی) مدر میباشد. اکثر گیاهان دارویی از خانواده نعنائیان می‌باشند. خانواده نعنائیان همه طبیعت گرم دارند. از این گیاه برای درمان روماتیسم و میگرن استفاده می‌شود و هم چنین این گیاه باعث افزایش گردش خون در سطح بدن می‌شود. برای جلوگیری از ریزش مو و درمان کم مویی مصرف می‌شود.
مصرف زیاد آن برای خانم‌های باردار مضر میباشد. در تهیه ادکلن و خوشبو کننده در شامپوها، کرم‌ها و صابون و لوازم آرایشی و بهداشتی مصرف می‌شود.
سازگاری:
این گیاه در زمینهای آهکی سبک و آفتابگیر بخوبی رشد می‌کند. معمولاً از این گیاه بعنوان پرچین همیشه سبز در باغات استفاده می‌شود. گیاه رزماری مقاومت بالایی به خشکی و شوری دارد (بیشتر از اسطوخودوس) و شدت بالای تابش خورشید را بخوبی تحمل می‌کند. از این گیاه در فضای سبز استفاده می‌شود.
تکثیر و کاشت:
از طریق کاشت دانه‌های رسیده، قلمه زدن و خوابانیدن تکثیر می‌شود. بهترین روش تکثیر این گیاه قلمه است. بدین طریق که در بهار یا پائیز سر شاخه‌های این گیاه را در ماسه کاشته و در محل مناسبی نگهداری می‌کنند که پس از 2 الی 3 ماه قلمه‌ها ریشه‌دار شده و سپس آنها را به محل اصلی منتقل می‌کنند. معمولاً فاصله کاشت بوته‌ها 70 الی 100 سانتی متر است و تراکم کشت آن در هکتار 10000 الی 12000 بوته در هکتار است.
برای کاشت این گیاه در زمین در پائیز شخم عمیقی زده می‌شود و کود حیوانی و شیمیایی بر حسب نیاز با توجه به توصیه آزمایشگاه داده می‌شود. روی این گیاه آفت و یا بیماری خاصی مشاهده نمی‌شود و حتی در زمینهای آلوده به نماتد بخوبی رشد می‌کند و محصول می‌دهد (همچنین اسطوخودوس).
کوددهی:
در پائیز هر سال با استفاده از کودهای حیوانی به میزان 10 الی 15 تن در هکتار انجام می‌شود که بین ردیف‌های کشت کودها به خاک داده می‌شود و در فصل رشد تنها از کودهای ازتی و یا کود کامل (تمام عناصر) جهت تکمیل عناصر غذایی مورد نیاز گیاه در 2 الی 3 نوبت استفاده می‌شود. معمولاً مزارع اسطوخودوس و رزماری بصورت جوی و پشته میباشد که معمولاً بوته‌ها روی پشته‌ها کاشته می‌شود. برای آبیاری در جویها آب میاندازند که به بوته‌ها آب نرسد. ماکزیمم نقطه آب را در جویها داغ آب گویند. کود شیمیائی و حیوانی را در جویها می‌ریزند.
برداشت محصول:
بهره برداری از این گیاه معمولاً از سال دوم آغاز می‌شود و هنگامی برداشت انجام می‌شود که گیاه در حال گل دادن است. بایستی توجه داشت که سیستم هرس رزماری مانند اسطوخودوس است تا ساقه‌های زیادی تولید شده و موجب پر پشت شدن گیاه شود. معمولاً برگها را پس از چیدن در سایه خشک می‌کنند و اگر بخواهند از برگها اسانس بگیرند بایستی محصول برداشت شده را بلافاصله به محل تقطیر یا کارخانه فرآوری حمل نمود. معمولاً از هر 100 کیلو گرم سرشاخه گلدار 100 الی 200 گرم اسانس استخراج می‌شود که از این اسانس در عطر سازی، تهیه صابون، ادکلن و فرآورده‌های زیبایی استفاده می‌شود.
منبع
http://golkari-ma.lxb.ir/post/14/%D8%B1%D8%B2%D9%85%D8%A7%D8%B1%DB%8C.htm
ترکیبات شیمیائی: حاوی کامفور، سینئول، آلکالوئید، ساپونین و تانن است.
خواص درمانی:
ضد نفخ، ضد عفونی کننده، سبب افزایش ترشحات شیره گوارشی و صفرا می‌شود. رزماری (اکلیل کوهی) مدر میباشد. اکثر گیاهان دارویی از خانواده نعنائیان می‌باشند. خانواده نعنائیان همه طبیعت گرم دارند. از این گیاه برای درمان روماتیسم و میگرن استفاده می‌شود و هم چنین این گیاه باعث افزایش گردش خون در سطح بدن می‌شود. برای جلوگیری از ریزش مو و درمان کم مویی مصرف می‌شود.
مصرف زیاد آن برای خانم‌های باردار مضر میباشد. در تهیه ادکلن و خوشبو کننده در شامپوها، کرم‌ها و صابون و لوازم آرایشی و بهداشتی مصرف می‌شود.
سازگاری:
این گیاه در زمینهای آهکی سبک و آفتابگیر بخوبی رشد می‌کند. معمولاً از این گیاه بعنوان پرچین همیشه سبز در باغات استفاده می‌شود. گیاه رزماری مقاومت بالایی به خشکی و شوری دارد (بیشتر از اسطوخودوس) و شدت بالای تابش خورشید را بخوبی تحمل می‌کند. از این گیاه در فضای سبز استفاده می‌شود.
تکثیر و کاشت:
از طریق کاشت دانه‌های رسیده، قلمه زدن و خوابانیدن تکثیر می‌شود. بهترین روش تکثیر این گیاه قلمه است. بدین طریق که در بهار یا پائیز سر شاخه‌های این گیاه را در ماسه کاشته و در محل مناسبی نگهداری می‌کنند که پس از 2 الی 3 ماه قلمه‌ها ریشه‌دار شده و سپس آنها را به محل اصلی منتقل می‌کنند. معمولاً فاصله کاشت بوته‌ها 70 الی 100 سانتی متر است و تراکم کشت آن در هکتار 10000 الی 12000 بوته در هکتار است.
برای کاشت این گیاه در زمین در پائیز شخم عمیقی زده می‌شود و کود حیوانی و شیمیایی بر حسب نیاز با توجه به توصیه آزمایشگاه داده می‌شود. روی این گیاه آفت و یا بیماری خاصی مشاهده نمی‌شود و حتی در زمینهای آلوده به نماتد بخوبی رشد می‌کند و محصول می‌دهد (همچنین اسطوخودوس).
کوددهی:
در پائیز هر سال با استفاده از کودهای حیوانی به میزان 10 الی 15 تن در هکتار انجام می‌شود که بین ردیف‌های کشت کودها به خاک داده می‌شود و در فصل رشد تنها از کودهای ازتی و یا کود کامل (تمام عناصر) جهت تکمیل عناصر غذایی مورد نیاز گیاه در 2 الی 3 نوبت استفاده می‌شود. معمولاً مزارع اسطوخودوس و رزماری بصورت جوی و پشته میباشد که معمولاً بوته‌ها روی پشته‌ها کاشته می‌شود. برای آبیاری در جویها آب میاندازند که به بوته‌ها آب نرسد. ماکزیمم نقطه آب را در جویها داغ آب گویند. کود شیمیائی و حیوانی را در جویها می‌ریزند.
برداشت محصول:
بهره برداری از این گیاه معمولاً از سال دوم آغاز می‌شود و هنگامی برداشت انجام می‌شود که گیاه در حال گل دادن است. بایستی توجه داشت که سیستم هرس رزماری مانند اسطوخودوس است تا ساقه‌های زیادی تولید شده و موجب پر پشت شدن گیاه شود. معمولاً برگها را پس از چیدن در سایه خشک می‌کنند و اگر بخواهند از برگها اسانس بگیرند بایستی محصول برداشت شده را بلافاصله به محل تقطیر یا کارخانه فرآوری حمل نمود. معمولاً از هر 100 کیلو گرم سرشاخه گلدار 100 الی 200 گرم اسانس استخراج می‌شود که از این اسانس در عطر سازی، تهیه صابون، ادکلن و فرآورده‌های زیبایی استفاده می‌شود.
منبع
http://golkari-ma.lxb.ir/post/14/%D8%B1%D8%B2%D9%85%D8%A7%D8%B1%DB%8C.htm