حسنعلی ابراهیمی سعید
1st May 2015, 11:44 PM
http://rasekhoon.net/userfiles/Article/1390/07/09/bi376.JPG بازخواني يك پرونده پر رمز و راز در پايتخت بعد از 35 سال
يكي از سوالاتي كه بلافاصله پس از مواجه با پديده اشياي ناشناخته پرنده در ذهن بيشتر ايرانيان شكل مي گيرد اين است كه «اگر آنها واقعا از جايي ديگر به زمين آمده اند و پروژه هاي سري يا ابزارهاي جاسوسي آمريكا نيستند، آيا به ايران خودمان هم سر زده اند؟»در جواب اين سوال بايد گفت كه بله! آنها درست مثل دوران باستان، هنوز هم در اقصي نقاط اين كره خاكي توسط انسان هاي عادي مشاهده شد و مي شوند.ايران نيز از اين مساله مستثني نبوده و در طول تاريخ، ايرانيان شاهد اين پديده بوده و هستند.برجسته ترين نمونه مستند اين پديده در 28 شهريور 1355 در تهران اتفاق افتاد كه به عنوان يكي از 20 پرونده برتر تاريخ يوفولوژي جهان مورد توجه متخصصان اين حيطه قرار دارد.در اين حادثه، هواپيماهاي جنگنده ارتش ايران و يك شيء پرنده ناشناس تا مرز درگيري پيش رفتند.
در حدود30 بامداد 28 شهريور 1355 پست فرماندهي نيروي هوايي چهار گزارش تلفني از ساکنان منطقه شميران دريافت كرد كه ادعا مي كردند شاهد نوري درخشان، صداي بالگرد با جسمي درخشان به يك شكل يك پرنده بودند.پس از آنكه پست فرماندهي متوجه شد در آن لحظه هيچ بالگردي كه بتوان گزارش هاي مذكور را به آن نسبت داد در ماموريت پرواز نبوده است.معاون فرماندهي عملياتي، تيمسار يوسفي را در جريان ماجرا گذاشتند.تيمسار ابتدا حدس زد كه احتمالا نور ديده شده، يك ستاره در آسمان است، ولي بعد از تماس با آقاي حسين پيروزي، مسئول برج مراقبت فرودگاه مهرآباد و مشاهده شيء مذكور در آسمان، تصميم گرفت يك جت جنگنده فانتوم اف-4 از پايگاه هوايي شاهرخي در همدان در فاصله 280 كيلومتري غرب تهران به دنبال آن بفرستد.
در ساعت 1:30 بامداد، كاپيتان محمدرضا عزيزخاني خلبان اف-4 به حدود74 كيلومتري شمال تهران رسيد.به او اطلاع داده شده بود كه درخشندگي جسم پرنده به حدي است كه از فاصله 110 كيلومتري قابل مشاهده است.
هنگامي كه جت به فاصله 46 كيلومتري از جسم پرنده رسيد، ناگهان تمامي سيستم هاي داخلي و ارتباطي هواپيما از كار افتادند به صورتي كه كاپيتان عزيزخاني مجبور به ترك ماموريت و بازگشت به پايگاه شاهرخي شد.در اين حال، دستگاه ها دوباره به كار افتادند.
در ساعت 1:40 بامداد،يك فروند اف-4 ديگر به خلباني ستوان پرويز جعفري و خلبان دومي سروان دميران جهت سرنگوني جسم ناشناس اعزام گرديد، وقتي كه جت به حدود 50 كيلومتري جسم ناشناس رسيد، خلبان رادار را روي آن قفل كرده و تلاش كرد تا با سرعتي نزديك به سرعت صوت به شيء نزديك شود، ولي زماني كه به 46 كيلومتري آن رسيد، شيء ناشناس شروع به حركت كرده و با سرعتي باورنكردني از آن دور شد.
اندازه شيء به دو دليل درخشنگدي بيش از حد، قابل تشخيص نبود، ولي طبق اطلاعات رادار، شيء مذكور مي بايست به بزرگي يك هواپيماي بوئينگ 707 باشد.آقاي جعفري مشاهدات خود از اين شيء را اينطور بيان مي كند: «حركت هاي خيلي سريعي مي كرد و با سرعت بالا جابه جا مي شد.ازخود چهار نور ساطع مي كرد.از قسمت بالاي آن نور قرمز و چشمك زن، در پايين نور نارنجي رنگ و در طرفين نورهايي به رنگ آبي، نارنجي، سبز و قرمز ساطع مي شد.»همچنين اين نورها به قدري شديد بود كه امكان ديدن بدنه اين شيء وجود نداشت و با چنان سرعتي به يكديگر تبديل مي شدند كه مي شد تمام آن ها را در آن واحد ديد.
همين طور كه شي پرنده و اف-4 به سمت جنوب مي رفتند، جسم نوراني كوچكي شبيه به ماه از زير شيء پرنده جدا شد، با سرعتي باورنكردني به سمت اف-4 پرواز شروع به حركت دايره اي به دور جت كرد.پس از چند لحظه اين جسم به سمت شيء بزرگ تر بازگشته و جسم كوچك ديگري از همان محل به سمت جت شليك شد.ستوان جعفري با فرض اينكه حمله اي از طرف يوفو صورت گرفته، سعي كرد يك موشك حرارتي و ALM به طرف آن شليك كند، ولي در همين لحظه، تمام دستگاه هاي داخلي، وسايل ارتباطي و سيستم هاي شليك از كار افتادند.
آقاي جعفري درباره احساس خود در آن لحظه مي گويد: «هم حس كنجكاوي داشتم و هم اينكه با گذشت زمان وحشت برم داشت.» به همين دليل تصميم گرفت از جت بيرون بپرد (Eject) ولي سيستم آن هم به دليل نامعلوم از كارافتاده بود.پس با يك شيرجه G شكل از آن وضعيت دور شد.جسم نوراني نيز در فاصله 7/4 كيلومتري پشت سر او توقف كرد و بار ديگر به سوي شيء ناشناس اول بازگشت و به آن ملحق شد.
هنگام بازگشت كه دوباره دستگاه ها به كار افتادند، دستور فرود در فرودگاه مهرآباد به خلبان ابلاغ شد، ولي در هنگام كم كردن ارتفاع، متوجه شد كه جسم سومي از جسم مادر جدا شده و در پي اوست.جسم كوچك با سرعتي سرسام آور پايين رفته ولي در كمال تعجب به جاي برخورد با زمين و انفجار، در فاصله كمي از زمين متوقف شد.در اين زمان درخشندگي آن به حدي بود كه ريگ هاي بيابان در زير آن تا فاصله دوري ديده مي شدند.كاپيتان بعد از ثبت موقعيت فرود جسم در نزديكي پالايشگاه نفت ري و در حوالي منطقه كهريزك، در فرودگاه مهرآباد به زمين نشست.
نكته جالب توجه در فرودگآه مهرآباد اين بود كه دستگاه ها و سيستم هاي داخلي وسايل پروازي كه با زاويه خاص وارد فرودگاه مي شدند، دچار اختلال مي شد.نمونه آن يك هواپيماي مسافربري بود كه همان زمان در حال فرود بود.پس از فرود، جسم چهارمي به شكل استوانه و با نورهايي درخشان و ثابت در دو انتها و يك نور چشمك زن در وسطف از بالاي سر جت رد شد.خلبان جعفري برج مراقبت را از وجود آن باخبر ساخت.برج مراقبت هيچ اثري در رادار مشاهده نكزد ولي زماني كه خلبان فانتوم موقعيت و جهت يوفو را به آنها اطلاع داد پرسنل برج توانستند آن را مشاهده كنند.شيء مذكور، با حركت به سمت برج مراقبت، با حركت به سمت برج مراقبت، دستگاه ها و تاسيسات را نيز از كار انداخت.
پس از روش شدن هوا، تيم پروازي با يك فروند بالگرد نظامي به محل فرود جسم سوم كه بستر درياچه اي خشك بود، رفته ولي هيچ اثر مشاهده اي دريافت نكردند.اين حال، يك سيگنال قدرتمند دريافت كردند كه در نزديكي يك خانه بيشترين شدت را داشت.ساكنان خانه نيز عنوان كردند كه در شب قبل، صدايي بلند و نور شديدي مانند رعد و برق در بيرون از خانه شان شنيده و ديده بودند.آزمايشات مختلفي مانند اندازه گيري تشعشعات راديواكتيو نيز در محل انجام گرفت ولي نتايج اين آزمايشات هيچ وقت در معرض اطلاع عموم قرار نگرفت.
پس از فرود هواپيماي آقاي جعفري در تهران، او به همراه سروان دميريان و دو خلبان اف-4 ديگر مورد آزمايش پزشكي قرار گرفتند و هواپيماهاي آنها از نظر آلودگي راديواكتيوي بررسي شد.به گفته آقاي جعفري، آزمايش هاي پزشكي به طور متناوب براي ماه ها ادامه داشت و هيچ مورد غيرطبيعي در بدن و او ساير خلبانان مشاهده نشد.
پرويز جعفري پس از اين حادثه به خدمت در نيروي هوايي ايران ادامه داده و در سال 1368 با درجه سرتيپ دومي بازنشسته شد.وي هم اكنون در تهران دوران بازنشستگي خود را مي گذراند.
سروان دميريان، كمك خلبان هواپيماي دوم نيز در دوران هشت سال دفاع مقدس به درجه رفيع شهادت نايل شد.
گزارش مامور CIA
زماني كه ستوان جعفري براي توضيح و گزارش ماوقع به پايگاه بازگشت، متوجه شد كه فقط نيروي هوايي ايران علاقمند به تحقيق در اين زمينه نيستند!در اتاق گزارش شفاهي، به غير از مافوق هاي ستوان جعفري يك سرهنگ آمريكايي و مامورين CIA نيز حضور داشته و از گفته هاي او يادداشت برمي داشتند.سال ها بعد،محققين پديده اشياي پرنده ناشناخته در ايالات متحده با استفاده از قانون «آزادي اطلاعات»، گزارشات، اسناد و مدارك مرتبط با اين حادثه را كه سال ها به صورت محرمانه در اختيار سازمان هاي CIA,NASA و DIA بود، به دست آوردند و اكنون از طريق اينترنت در دسترس عموم قرار دارد.اين گزارش محرمانه كه عنوان آن «گزارش مشاهده شيء پرنده ناشناس از ايران»بود، تمام ادعاهاي خلبان جعفري را تاييد كرده و با جزيئات بسيار دقيق، مراحل اين واقعه را توصيف مي كند.
گزارش آژانس اطلاعات دفاعي ايالات متحده
مدارك مربوط به اين حادثه به خوبي توسط سازمان اطلاعات دفاعي ايالات متحده آمريكا موسوم به DIA جمع آوري و تاييد شد و نسخه هايي از گزارش آن براي كاخ سفيد، وزارت كشور، ستاد مشترك ارتش، سازمان امنيت ملي (NSA)، سازمان اطلاعات مركزي (CIA)ارسال شد.
به همراه گزارش DIA، فرمي وجود داشت كه به ارزيابي كيفيت گزارش مربوط مي شد.در اين برگه تاييد شده بود كه:
الف)شيء مورد نظر را شاهدان متعددي در نقاط مختلف نظير شميران، مهرآباد و بستر يك درياچه خشك قرار داشته اند از چشم اندازهاي مختلف ديده اند.
ّب)بسياري از اين شاهدان اشخاصي معتبر بودند.(از جمله يك تيمسار نيروي هوايي، خدمه آموزش ديده پرواز و يك متصدي برج مراقبت)
ج)مشاهدات بصري توسط رادارها نيز به تاييد رسيده اند.
د)اسه فروند هواپيماي ديگر وقوع آثار الكترومغناطيسي مشابهي را گزارش داده اند.
ه)عده اي از خدمه پرواز دچار برخي آثار فيزيولوژيك (نظير مختل شدن ديد شب به دليل شدت درخشش شيء مورد نظر)شده بودند.
و)قابليت هاي رزمايشي مشاهده شده در شيء پرنده ناشناس، حالتي خارق العاده داشته است.
در گزارش ديگري كه توسط CIA در سال 1978 در مورد واقعه مشابهي در سال 1357 در ايران نوشته شده، مي خوانيم:«هر خلباني در طول دوران كاري ممكن است شاهد وقايعي عجيب باشد كه هرگز به وسيله منطق يا كاوش هاي علمي قابل توضيح نباشد.نمونه اين پديده را در واقعه دو جنگنده اف-4 نيروي هوايي ايران در سال 1976 شاهد هستيم.»
نظر تعدادي از شاهدين ماجرا
در تاريخ 12 نوامبر 2007، ژنرال پرويز جعفري در كنفرانسي خبري در شهر واشنگتن دي.سي جزئيات بيشتري در مورد اين حادثه را ارائه كرده و زماني كه از او پرسيده شد كه آيا باور دارد كه با يك سفينه فضايي روبه رو بوده، جواب داد كه بدون شك اينطور نبوده است!
همچنين در سال 1944، در برنامه تلويزيوني sightings با افرادي كه بهنوعي شاهد اين واقعه بودند، مصاحبه شد.تقريبا تمامي آنها معتقد بودند كه با يك وسيله نقليه فرازميني با تكنولوژي بسيار بالا روبه رو بوده اند.
كمك خلبان جت اول به نام يدي ناظري تخمين زد كه سرعت UFO مذكور بين 3000 تا 4500 كيلومتر در ساعت بوده است.او همچنين اذعان داشت كه توانايي هاي جسم ناشناس بسيار فراتر از توان و سرعت آنها بود و زماني كه ديد اف-4 توان رسيدن به جسم را ندارد، متقاعد شد كه با يك UFO طرف است و چون هيچ كشوري چنين وسيله پرنده اي ندارد، مطمئناً از سياره هاي ديگر به اينجا آمده است.
ارتشبد نادر يوسفي، معاون مركز فرماندهي نيروي هوايي كه دستور پرواز دو جنگنده را داده بود، نيز جزئيات بيشتري در مورد اين حادثه ارائه داد و عنوان كرد كه پس از اين واقعه، اعتقاد پيدا كرد كه ما در اين جهان تنها نيستيم و فقط هنوز نمي دانيم كه آنها چيستند و از كجا آمده اند.
آقاي حسين پيروزي، مسئول برج مراقبت نيز به بينندگان sightings گفت كه جسم پرنده استوانه اي شكل در (ارتفاع 760 متري از روي فرودگاه مهرآباد گذشت و تقريبا به بزرگي يك اتوبوس بود.زماني كه اين شيء از روي برج مراقبت گذشته و دستگاه هاي آن را از كار انداخت، ساير قسمت هاي فرودگاه بدون مشكل به كار خود ادامه مي دادند.جسم ناشناس سپس به سمت غرب پرواز كرده و 25 دقيقه بعد توسط نيروي هوايي مصر روي درياي مديترانه و سپس در ليسبون پايتخت پرتغال توسط خلبان، خدمه و مسافرين يك هواپيماي مسافربري رويت شده كه به سمت اقيانوس اطلس با سرعتي سرسام آور در حال پرواز بوده است.مدارك ديگري نيز وجود دارند كه نشان مي دهند سفينه مادر، سه تا چهار ساعت بعد در مراكش ديده شده است.اين اطلاعات توسط سفارت آمريكا در رباط ارائه شده است.
آقاي پيروزي همچنين عنوان كردند كه ارتشبد عبدالله آذربرين، فرمانده نيروي هوايي و رئيس هيات محقق، در پايان جلسه پرسش از شاهدان، با شنيدن توضيحات من و سايرين و با توجه به اينكه هيچ كشوري در جهان تكنولوژي ساخت چنين وسيله اي را ندارد، به اين نتيجه رسيدند كه شيء پرنده مذكور بي شك از سياره اي ديگر به اينجا آمده بود.
آقاي آذربرين نيز در برنامه sightings اين مطالب را تاييد كرده و در مورد جسم هاي كوچك تر گفتند:«خلبان ها به آنها گوي هاي آتش مي گفتند، ولي همه ما فكر مي كرديم كه موج هاي الكترومغناطيسي باشند كه باعث اختلال در امواج ارتباطي UHF و VHF و از كار افتادن دستگاه هاي داخلي مي شدند.»
درباره نظر شخصي شان در اين مورد هم گفتند:«من به اشياي پرنده ناشناس اعتقاددارم و نمي توانم نسبت به وجود آنها بي تفاوت باشم.آنها به دنبال پيدا كردن راهي براي ارتباط با مردم زمين هستند و اين كار را خواهند كرد.»امير كاميابي پور، فرمانده عملياتي پيشين نيروي هوايي نيز گفته هاي آذربرين را تاييد كرده و عنوان كرد: «يوفوها به دنبال راهي براي ارتباط با جهان ما هستند و من هم به اين قضيه اميدوارم.»
بازتاب حادثه در نشريات
چنانچه كه مشخص است اين حادثه در زمان خود آن گونه كه در خور رويدادي با اين درجه از اهميت و اعتبار ه نظر مي رسد بازتاب عمومي گسترده اي نيافت، ولي تعدادي از نشريات آن زمان مانند روزنامه هاي اطلاعات و كيهان به آن اشاره كردند.همچنين نشريه IRANTIMES چاپ واشنگتن دي سي در شماره اول اكتبر سال 1976 شرح دست اولي از حادثه را از زبان ستوان جعفري، خلبان دوم جت رهگير بدان گونه كه بر نوار مكالمات واقعي حين تعقيب ضبط شده بود به چاپ رساند:«هواپيما با سرعت صوت به سمت تهران پرواز كرد.جعفري گفت كه يوفا با مشاهد آمدن او بر سرعت خود افزود.به گفته وي اندازه شي پرنده ناشناس نصف اندازه ماه كامل (بدان گونه كه از زمين ديده مي شود)بوده و از آن پرتوهايي به رنگ هاي بنفش، نارنجي و سفيد باشد تي در حدي سه برابر شدت نور مهتاب ساطع مي شد.به جعفري دستور داده شد اگر نمي تواند نزديك شود به پايگاه برگردد.او دست از تعقيب كشيد ولي زماني كه مي خواست بازگردد به مسوول كنترل اطلاع داد كه شي پرنده ناشناس تعقيب كنندگان خود را دور زده و اكنون در حال تعقيب آنهاست.او گفت كه در معرض خطر كاهش اجباري ارتفاع قرار دارد.كلمات وي طبق نوار مكالمات به اين گونه بود:«چيزي داره از پشت سرمن مي آد....فكر مي كنم مي خواد خودشو به من بزنه ...همين حالا از بغل گوشم رد شد.»اين مقاله همچنين به شرح صحبت هاي خلبان درباره يك شي گرد نوراني با محيطي در حدود 4/5 متر كه از يوفو جدا شده است مي پردازد.در گزارش ياد شده همچنين آمده است كه واقعي بودن شي مذكور قبلا توسط دو تن از خلبانان فانتوم، چندين نفر از مسئولان برج مراقبت و شاهداني كه از روي زمين آن را ديده اند به تاييد رسيده است.شاهداني كه از روي زمين شيء مذكور را ديده اند گزارش داده اند كه جسمي درخشان به سرعت آسمان را مي پيموده است.عده اي هم گزارش داده اند كه شي ء تابناك را ديده اند كه از آسمان فرو افتاده است.
همچنين در سال 1978، MIJI QUARTERLY كه به صورت يك نشريه ادواري توسط فرماندهي امنيت الكترونيك در سن آنتونيوي تگزاس به چاپ مي رسد و به موضوع ويژه جنگ هاي الكترونيك اختصا دارد شرحي از ماجرا را كه در اصل برگرفته از DIA است منتشر كرد.مقاله مذكور با اين عبارت آغاز مي شود.
«هر خلبان گاهي در دوران فعاليت خود ممكن است با وقايع عجيب و نامعمولي مواجه شود كه هرگز نمي توان آنها را به طور كامل و مناسب با استفاده از منطق يا پژوهش هاي متعاقب حادثه توضيح داد.مقاله زير تنها به ذكر مجدد چنين رويدادي بدان گونه كه توسط دو تن از خدمه يك فانتوم متعلق به نيروي هوايي ايران در اواخر سال 1976 گزارش شده است.مي پردازد.هيچ گونه اطلاعات يا توضيح بيشتر درباره اين حوادث شگفت انگيز در دسترس نيست.اين داستان بايگاني خواهد شد و احتمالا به فراموشي سپرده مي شود، ولي به موضوعي جذاب و احيانا هراس انگيز براي مطالعه بدل خواهد شد.»
توجيهات منتقدانه و بدبينانه
فيليپ جي كلاس، يكي از پژوهشگراني كه در تلاش براي پرده برداشتن از ادعاهاي دروغين درباره مسائل ماورايي است،در كتابي با عنوان «يوفوها: فريب عمومي» حادثه سال 1976 تهران را اين گونه تحليل مي كند كه شاهدان در ابتدا يك جرم نجومي را كه احتمالا سياره مشتري بوده است ديده اند.بقيه ماجرا هم علتي جز بي كفايتي خلبان و اختلال در عملكرد تجهيزات نداشته است.
البته با توجه به انبوه شواهد موجود كه منابع موثق و غيرمرتبط با هم به دست رسيده اند، چنين توجيهي خام و كودكانه به نظر مي رسد.اين نكته حقيقت دارد كه در آن هنگام مشتري با تفاوت زيادي نسبت به بقيه اجرام سماوي (البته به جز هلال ماه جديد)درخشان ترين جرم آسمان شبانگاهي بوده است، ولي احتمال اينكه چهار خلبان آموزش ديده نيروي هوايي بنابر چنين توهمي به تعقيب آن پرداخته و يا در راستاي آن پيشرفته باشند، بسيار بعيد به نظر مي رسد.
نخستين شاهداني كه متوجه اين شيء تابناك شدند، از جمله معاون فرمانده عمليات نيروي هوايي يوسفي بوده است كه فرمان رهگيري آن را صادر كرد.دو هواپيماي جت از پايگاه هواي شاهرخي در همدان به هوا برخاستند و در جهت نقطه 74 كيلومتري شمال تهران مركز حركت كردند، در حالي كه مشتري در شرق قرار داشت.بنابراين شيء پرنده ناشناس در آن هنگام تقريبا 90 درجه با مشتري فاصله داشته است.به علاوه دومين فانتوم شيئي پرنده ناشناس را از شمال تهران تا جنوب آن تعقيب كرده است كه در اينجا هم فاصله مشتري با مسير تعقيب به حدود 90 درجه مي رسد.علاوه بر اين، هر دو هواپيما حضور شيء را روي رادار ثبت و رديابي كردند كه چنين چيزي درباره يك جرم نجومي اعم از ستاره يا سياره ناممكن است.
بسياري از جزئيات ديگر اين حادثه نيز با توضيحات پيشنهادي آقاي كلاس جور در نمي آيد.مثلا اينكه تجهيزات الكترونيك هواپيماهاي جت و برج مراقبت همگي با نزديك شدن يوفو از كار افتادند.به علاوه ارتباط مخابراتي يك هواپيماي ديگر كه سومين شي پرنده در حال پرواز در آن محدوده و يك هواپيماي غيرنظامي بوده قطع شده است.
از طرف ديگر، نظريه كلاس عوامل ايراني دخيل در حادثه را كلا افرادي فاقد مهارت هاي فني و مشاهدات و حتي محروم از ابتدايي ترين اطلاعات حرفه اي فرض مي كند.با توجه به اين امر از برخي از جهات آسان تر است تصور كنيم كه همه شهود با هم تباني كرده اند تا چنين داستاني را به صورت تعمدي سرهم كنند كه هيچ گونه مدركي در تاييد اين مطلب نيز وجود ندارد.
مشاهدات اشياي پرنده ناشناس در دوران پس از انقلاب
در سال هاي اخير نيز موارد متعددي از مشاهده اشياي پرنده ناشناس در ايران گزارش شده كه، با توجه به شرايط سياسي موجود، اين اجرام اغلب به عنوان موارد مشكوكي از وسايل پرنده جاسوسي و اطلاعاتي كشورهاي متخاصم تلقي شده اند.برخي از مهم ترين اين مشاهدات به شرح زير است:
2003:در آگوست سال 2003 (مرداد 1382) دو شيء پرنده ناشناس به رنگ هاي زرد و سفيد در محدوده سواحل درياي خزر در شمال كشور توسط دو گردشگر مشاهده شدند.
2004:در اين سال نيز انبوهي از مشاهدات مربوط به اشياي پرنده ناشناس گزارش شد.اين حوادث از 12 آوريل اين سال (23 فروردين تا يكم ارديبهشت 1383)به وقوع پيوست و طي آن هزاران نفر توانستند اشياي پرنده ناشناس را با چشم خود ببينند.حتي فيلم يكي از اين اجسام متوسط سيماي جمهوري اسلامي ايران ثبت شد.بر اساس گزارش هاي ارسالي برخي از اين يوفوها به صورت شناور در آسمان در حال پرواز بر فراز تاسيسات اتمي كشور مشاهده شدند.با توجه به همزماني اين وقايع با انتقادات آمريكا و كشورهاي غربي تابع آن نسبت به برنامه هاي هسته اي ايران، موجي از جنجال رسانه اي كشور را فرا گرفت.هنوز مشخص نيست كه آيا اشياي مشاهده شده يوفو بوده اند يا وسايل پرنده جاسوسي يا سياره زهره.تصاوير بسياري از اين اشياي پرنده ناشناس در فاصله كوتاهي پس از رويت آنها منتشر شد.
گروه هاي يوفولوژيست بسياري از عكس ها را مربوط به اجسامي واقعا ناشناخته ارزيابي كردند.در حالي كه برخي نيز مربوط به وسايل پرنده عادي، سياره زهره قلابي تشخيص داده شدند.
2005:يك گردشگر ادعا كرد كه در نزديكي آرامگاه كوروش شيء پرنده ناشناسي را مشاهده كرده است.
2007:شاهدان عيني به خبرگزاري فارس اطلاع دادند كه يك شي پرنده ناشناس در كوه هاي بارز كرمان سقوط كرده است.اين واقعه صبح روز چهار شنبه 10 ژانويه (20 دي 1386) روي داد.به گفته معاون استاندار كرمان (ابوالقاسم نصراللهي) حادثه مذكور به دنبال يك انفجار و بر جاي ماندن رد ضخيمي از دود روي داد و خسارتي به دنبال نداشت.او ياد آوري كرد كه تمامي وسايل پرنده اي كه از منطقه عبور كرده اند صحيح و سالمند و اين حادثه ناشي از سقوط هواپيما يا بالگرد نبوده است.بنا به اظهارات نصراللهي هم هيچ دليل قطعي اي دال بر سقوط يك شهاب سنگ وجود نداشته، ولي با اين حال او اين احتمال را رد نكرد.همچنين منبع ديگري به خبرگزاري فارس گفت:شيء مذكور آتش گرفته بود و دنباله ستبري از دود به همراه داشت.وي ادعا كرد كه بنابراين شيء مذكر نمي توانسته است يك شهاب سنگ بوده باشد.نصراللهي هم اشاره كرد كه چند روز قبل از آن هم وقوع حادثه اي مشابه در رفسنجان توسط شاهدان عيني گزارش شده بود.شش روز پس از حادثه كرمان همين خبرگزاري گزارش داد كه يك شيء پرنده ناشناس در منطقه بوير احمد در غرب ايران مشاهده شده كه به سوي جنوب حركت مي كرده است.اين شيء تا يك ساعت قابل رويت بود.
مستند
در سال 2007، سي و يك سال پس از اين حادثه، سرتيپ دوم خلبان پرويز جعفري كه روزنامه ها از او به دلايل امنيتي با نام مستعار «ستوان جيم» نام برده بودند.پس از سه ماه مذاكره ويزاي آمريكا را بدست آورده و از تهران به واشنگتن سفر كرد تا به همراه تعدادي از مسئوولان رسمي و افسران نظامي 9 كشور جهان از دولت آمريكا بخواهند با انتشار اسناد طبقه بندي شده بررسي هاي خود درباره اشياي پرنده ناشناس به تحقيقات بين المللي در اين باره كمك كنند
منبع:همشهري دانستنيها شماره32
نويسنده:سيد معين عمراني
http://rasekhoon.net/article/show/208162/%D8%A7%D8%B4%D9%8A%D8%A7%D9%8A%20%D9%BE%D8%B1%D9%8 6%D8%AF%D9%87%20%D9%86%D8%A7%D8%B4%D9%86%D8%A7%D8% B3%20%D8%A8%D8%B1%D9%81%D8%B1%D8%A7%D8%B2%20%D8%AA %D9%87%D8%B1%D8%A7%D9%86/
يكي از سوالاتي كه بلافاصله پس از مواجه با پديده اشياي ناشناخته پرنده در ذهن بيشتر ايرانيان شكل مي گيرد اين است كه «اگر آنها واقعا از جايي ديگر به زمين آمده اند و پروژه هاي سري يا ابزارهاي جاسوسي آمريكا نيستند، آيا به ايران خودمان هم سر زده اند؟»در جواب اين سوال بايد گفت كه بله! آنها درست مثل دوران باستان، هنوز هم در اقصي نقاط اين كره خاكي توسط انسان هاي عادي مشاهده شد و مي شوند.ايران نيز از اين مساله مستثني نبوده و در طول تاريخ، ايرانيان شاهد اين پديده بوده و هستند.برجسته ترين نمونه مستند اين پديده در 28 شهريور 1355 در تهران اتفاق افتاد كه به عنوان يكي از 20 پرونده برتر تاريخ يوفولوژي جهان مورد توجه متخصصان اين حيطه قرار دارد.در اين حادثه، هواپيماهاي جنگنده ارتش ايران و يك شيء پرنده ناشناس تا مرز درگيري پيش رفتند.
در حدود30 بامداد 28 شهريور 1355 پست فرماندهي نيروي هوايي چهار گزارش تلفني از ساکنان منطقه شميران دريافت كرد كه ادعا مي كردند شاهد نوري درخشان، صداي بالگرد با جسمي درخشان به يك شكل يك پرنده بودند.پس از آنكه پست فرماندهي متوجه شد در آن لحظه هيچ بالگردي كه بتوان گزارش هاي مذكور را به آن نسبت داد در ماموريت پرواز نبوده است.معاون فرماندهي عملياتي، تيمسار يوسفي را در جريان ماجرا گذاشتند.تيمسار ابتدا حدس زد كه احتمالا نور ديده شده، يك ستاره در آسمان است، ولي بعد از تماس با آقاي حسين پيروزي، مسئول برج مراقبت فرودگاه مهرآباد و مشاهده شيء مذكور در آسمان، تصميم گرفت يك جت جنگنده فانتوم اف-4 از پايگاه هوايي شاهرخي در همدان در فاصله 280 كيلومتري غرب تهران به دنبال آن بفرستد.
در ساعت 1:30 بامداد، كاپيتان محمدرضا عزيزخاني خلبان اف-4 به حدود74 كيلومتري شمال تهران رسيد.به او اطلاع داده شده بود كه درخشندگي جسم پرنده به حدي است كه از فاصله 110 كيلومتري قابل مشاهده است.
هنگامي كه جت به فاصله 46 كيلومتري از جسم پرنده رسيد، ناگهان تمامي سيستم هاي داخلي و ارتباطي هواپيما از كار افتادند به صورتي كه كاپيتان عزيزخاني مجبور به ترك ماموريت و بازگشت به پايگاه شاهرخي شد.در اين حال، دستگاه ها دوباره به كار افتادند.
در ساعت 1:40 بامداد،يك فروند اف-4 ديگر به خلباني ستوان پرويز جعفري و خلبان دومي سروان دميران جهت سرنگوني جسم ناشناس اعزام گرديد، وقتي كه جت به حدود 50 كيلومتري جسم ناشناس رسيد، خلبان رادار را روي آن قفل كرده و تلاش كرد تا با سرعتي نزديك به سرعت صوت به شيء نزديك شود، ولي زماني كه به 46 كيلومتري آن رسيد، شيء ناشناس شروع به حركت كرده و با سرعتي باورنكردني از آن دور شد.
اندازه شيء به دو دليل درخشنگدي بيش از حد، قابل تشخيص نبود، ولي طبق اطلاعات رادار، شيء مذكور مي بايست به بزرگي يك هواپيماي بوئينگ 707 باشد.آقاي جعفري مشاهدات خود از اين شيء را اينطور بيان مي كند: «حركت هاي خيلي سريعي مي كرد و با سرعت بالا جابه جا مي شد.ازخود چهار نور ساطع مي كرد.از قسمت بالاي آن نور قرمز و چشمك زن، در پايين نور نارنجي رنگ و در طرفين نورهايي به رنگ آبي، نارنجي، سبز و قرمز ساطع مي شد.»همچنين اين نورها به قدري شديد بود كه امكان ديدن بدنه اين شيء وجود نداشت و با چنان سرعتي به يكديگر تبديل مي شدند كه مي شد تمام آن ها را در آن واحد ديد.
همين طور كه شي پرنده و اف-4 به سمت جنوب مي رفتند، جسم نوراني كوچكي شبيه به ماه از زير شيء پرنده جدا شد، با سرعتي باورنكردني به سمت اف-4 پرواز شروع به حركت دايره اي به دور جت كرد.پس از چند لحظه اين جسم به سمت شيء بزرگ تر بازگشته و جسم كوچك ديگري از همان محل به سمت جت شليك شد.ستوان جعفري با فرض اينكه حمله اي از طرف يوفو صورت گرفته، سعي كرد يك موشك حرارتي و ALM به طرف آن شليك كند، ولي در همين لحظه، تمام دستگاه هاي داخلي، وسايل ارتباطي و سيستم هاي شليك از كار افتادند.
آقاي جعفري درباره احساس خود در آن لحظه مي گويد: «هم حس كنجكاوي داشتم و هم اينكه با گذشت زمان وحشت برم داشت.» به همين دليل تصميم گرفت از جت بيرون بپرد (Eject) ولي سيستم آن هم به دليل نامعلوم از كارافتاده بود.پس با يك شيرجه G شكل از آن وضعيت دور شد.جسم نوراني نيز در فاصله 7/4 كيلومتري پشت سر او توقف كرد و بار ديگر به سوي شيء ناشناس اول بازگشت و به آن ملحق شد.
هنگام بازگشت كه دوباره دستگاه ها به كار افتادند، دستور فرود در فرودگاه مهرآباد به خلبان ابلاغ شد، ولي در هنگام كم كردن ارتفاع، متوجه شد كه جسم سومي از جسم مادر جدا شده و در پي اوست.جسم كوچك با سرعتي سرسام آور پايين رفته ولي در كمال تعجب به جاي برخورد با زمين و انفجار، در فاصله كمي از زمين متوقف شد.در اين زمان درخشندگي آن به حدي بود كه ريگ هاي بيابان در زير آن تا فاصله دوري ديده مي شدند.كاپيتان بعد از ثبت موقعيت فرود جسم در نزديكي پالايشگاه نفت ري و در حوالي منطقه كهريزك، در فرودگاه مهرآباد به زمين نشست.
نكته جالب توجه در فرودگآه مهرآباد اين بود كه دستگاه ها و سيستم هاي داخلي وسايل پروازي كه با زاويه خاص وارد فرودگاه مي شدند، دچار اختلال مي شد.نمونه آن يك هواپيماي مسافربري بود كه همان زمان در حال فرود بود.پس از فرود، جسم چهارمي به شكل استوانه و با نورهايي درخشان و ثابت در دو انتها و يك نور چشمك زن در وسطف از بالاي سر جت رد شد.خلبان جعفري برج مراقبت را از وجود آن باخبر ساخت.برج مراقبت هيچ اثري در رادار مشاهده نكزد ولي زماني كه خلبان فانتوم موقعيت و جهت يوفو را به آنها اطلاع داد پرسنل برج توانستند آن را مشاهده كنند.شيء مذكور، با حركت به سمت برج مراقبت، با حركت به سمت برج مراقبت، دستگاه ها و تاسيسات را نيز از كار انداخت.
پس از روش شدن هوا، تيم پروازي با يك فروند بالگرد نظامي به محل فرود جسم سوم كه بستر درياچه اي خشك بود، رفته ولي هيچ اثر مشاهده اي دريافت نكردند.اين حال، يك سيگنال قدرتمند دريافت كردند كه در نزديكي يك خانه بيشترين شدت را داشت.ساكنان خانه نيز عنوان كردند كه در شب قبل، صدايي بلند و نور شديدي مانند رعد و برق در بيرون از خانه شان شنيده و ديده بودند.آزمايشات مختلفي مانند اندازه گيري تشعشعات راديواكتيو نيز در محل انجام گرفت ولي نتايج اين آزمايشات هيچ وقت در معرض اطلاع عموم قرار نگرفت.
پس از فرود هواپيماي آقاي جعفري در تهران، او به همراه سروان دميريان و دو خلبان اف-4 ديگر مورد آزمايش پزشكي قرار گرفتند و هواپيماهاي آنها از نظر آلودگي راديواكتيوي بررسي شد.به گفته آقاي جعفري، آزمايش هاي پزشكي به طور متناوب براي ماه ها ادامه داشت و هيچ مورد غيرطبيعي در بدن و او ساير خلبانان مشاهده نشد.
پرويز جعفري پس از اين حادثه به خدمت در نيروي هوايي ايران ادامه داده و در سال 1368 با درجه سرتيپ دومي بازنشسته شد.وي هم اكنون در تهران دوران بازنشستگي خود را مي گذراند.
سروان دميريان، كمك خلبان هواپيماي دوم نيز در دوران هشت سال دفاع مقدس به درجه رفيع شهادت نايل شد.
گزارش مامور CIA
زماني كه ستوان جعفري براي توضيح و گزارش ماوقع به پايگاه بازگشت، متوجه شد كه فقط نيروي هوايي ايران علاقمند به تحقيق در اين زمينه نيستند!در اتاق گزارش شفاهي، به غير از مافوق هاي ستوان جعفري يك سرهنگ آمريكايي و مامورين CIA نيز حضور داشته و از گفته هاي او يادداشت برمي داشتند.سال ها بعد،محققين پديده اشياي پرنده ناشناخته در ايالات متحده با استفاده از قانون «آزادي اطلاعات»، گزارشات، اسناد و مدارك مرتبط با اين حادثه را كه سال ها به صورت محرمانه در اختيار سازمان هاي CIA,NASA و DIA بود، به دست آوردند و اكنون از طريق اينترنت در دسترس عموم قرار دارد.اين گزارش محرمانه كه عنوان آن «گزارش مشاهده شيء پرنده ناشناس از ايران»بود، تمام ادعاهاي خلبان جعفري را تاييد كرده و با جزيئات بسيار دقيق، مراحل اين واقعه را توصيف مي كند.
گزارش آژانس اطلاعات دفاعي ايالات متحده
مدارك مربوط به اين حادثه به خوبي توسط سازمان اطلاعات دفاعي ايالات متحده آمريكا موسوم به DIA جمع آوري و تاييد شد و نسخه هايي از گزارش آن براي كاخ سفيد، وزارت كشور، ستاد مشترك ارتش، سازمان امنيت ملي (NSA)، سازمان اطلاعات مركزي (CIA)ارسال شد.
به همراه گزارش DIA، فرمي وجود داشت كه به ارزيابي كيفيت گزارش مربوط مي شد.در اين برگه تاييد شده بود كه:
الف)شيء مورد نظر را شاهدان متعددي در نقاط مختلف نظير شميران، مهرآباد و بستر يك درياچه خشك قرار داشته اند از چشم اندازهاي مختلف ديده اند.
ّب)بسياري از اين شاهدان اشخاصي معتبر بودند.(از جمله يك تيمسار نيروي هوايي، خدمه آموزش ديده پرواز و يك متصدي برج مراقبت)
ج)مشاهدات بصري توسط رادارها نيز به تاييد رسيده اند.
د)اسه فروند هواپيماي ديگر وقوع آثار الكترومغناطيسي مشابهي را گزارش داده اند.
ه)عده اي از خدمه پرواز دچار برخي آثار فيزيولوژيك (نظير مختل شدن ديد شب به دليل شدت درخشش شيء مورد نظر)شده بودند.
و)قابليت هاي رزمايشي مشاهده شده در شيء پرنده ناشناس، حالتي خارق العاده داشته است.
در گزارش ديگري كه توسط CIA در سال 1978 در مورد واقعه مشابهي در سال 1357 در ايران نوشته شده، مي خوانيم:«هر خلباني در طول دوران كاري ممكن است شاهد وقايعي عجيب باشد كه هرگز به وسيله منطق يا كاوش هاي علمي قابل توضيح نباشد.نمونه اين پديده را در واقعه دو جنگنده اف-4 نيروي هوايي ايران در سال 1976 شاهد هستيم.»
نظر تعدادي از شاهدين ماجرا
در تاريخ 12 نوامبر 2007، ژنرال پرويز جعفري در كنفرانسي خبري در شهر واشنگتن دي.سي جزئيات بيشتري در مورد اين حادثه را ارائه كرده و زماني كه از او پرسيده شد كه آيا باور دارد كه با يك سفينه فضايي روبه رو بوده، جواب داد كه بدون شك اينطور نبوده است!
همچنين در سال 1944، در برنامه تلويزيوني sightings با افرادي كه بهنوعي شاهد اين واقعه بودند، مصاحبه شد.تقريبا تمامي آنها معتقد بودند كه با يك وسيله نقليه فرازميني با تكنولوژي بسيار بالا روبه رو بوده اند.
كمك خلبان جت اول به نام يدي ناظري تخمين زد كه سرعت UFO مذكور بين 3000 تا 4500 كيلومتر در ساعت بوده است.او همچنين اذعان داشت كه توانايي هاي جسم ناشناس بسيار فراتر از توان و سرعت آنها بود و زماني كه ديد اف-4 توان رسيدن به جسم را ندارد، متقاعد شد كه با يك UFO طرف است و چون هيچ كشوري چنين وسيله پرنده اي ندارد، مطمئناً از سياره هاي ديگر به اينجا آمده است.
ارتشبد نادر يوسفي، معاون مركز فرماندهي نيروي هوايي كه دستور پرواز دو جنگنده را داده بود، نيز جزئيات بيشتري در مورد اين حادثه ارائه داد و عنوان كرد كه پس از اين واقعه، اعتقاد پيدا كرد كه ما در اين جهان تنها نيستيم و فقط هنوز نمي دانيم كه آنها چيستند و از كجا آمده اند.
آقاي حسين پيروزي، مسئول برج مراقبت نيز به بينندگان sightings گفت كه جسم پرنده استوانه اي شكل در (ارتفاع 760 متري از روي فرودگاه مهرآباد گذشت و تقريبا به بزرگي يك اتوبوس بود.زماني كه اين شيء از روي برج مراقبت گذشته و دستگاه هاي آن را از كار انداخت، ساير قسمت هاي فرودگاه بدون مشكل به كار خود ادامه مي دادند.جسم ناشناس سپس به سمت غرب پرواز كرده و 25 دقيقه بعد توسط نيروي هوايي مصر روي درياي مديترانه و سپس در ليسبون پايتخت پرتغال توسط خلبان، خدمه و مسافرين يك هواپيماي مسافربري رويت شده كه به سمت اقيانوس اطلس با سرعتي سرسام آور در حال پرواز بوده است.مدارك ديگري نيز وجود دارند كه نشان مي دهند سفينه مادر، سه تا چهار ساعت بعد در مراكش ديده شده است.اين اطلاعات توسط سفارت آمريكا در رباط ارائه شده است.
آقاي پيروزي همچنين عنوان كردند كه ارتشبد عبدالله آذربرين، فرمانده نيروي هوايي و رئيس هيات محقق، در پايان جلسه پرسش از شاهدان، با شنيدن توضيحات من و سايرين و با توجه به اينكه هيچ كشوري در جهان تكنولوژي ساخت چنين وسيله اي را ندارد، به اين نتيجه رسيدند كه شيء پرنده مذكور بي شك از سياره اي ديگر به اينجا آمده بود.
آقاي آذربرين نيز در برنامه sightings اين مطالب را تاييد كرده و در مورد جسم هاي كوچك تر گفتند:«خلبان ها به آنها گوي هاي آتش مي گفتند، ولي همه ما فكر مي كرديم كه موج هاي الكترومغناطيسي باشند كه باعث اختلال در امواج ارتباطي UHF و VHF و از كار افتادن دستگاه هاي داخلي مي شدند.»
درباره نظر شخصي شان در اين مورد هم گفتند:«من به اشياي پرنده ناشناس اعتقاددارم و نمي توانم نسبت به وجود آنها بي تفاوت باشم.آنها به دنبال پيدا كردن راهي براي ارتباط با مردم زمين هستند و اين كار را خواهند كرد.»امير كاميابي پور، فرمانده عملياتي پيشين نيروي هوايي نيز گفته هاي آذربرين را تاييد كرده و عنوان كرد: «يوفوها به دنبال راهي براي ارتباط با جهان ما هستند و من هم به اين قضيه اميدوارم.»
بازتاب حادثه در نشريات
چنانچه كه مشخص است اين حادثه در زمان خود آن گونه كه در خور رويدادي با اين درجه از اهميت و اعتبار ه نظر مي رسد بازتاب عمومي گسترده اي نيافت، ولي تعدادي از نشريات آن زمان مانند روزنامه هاي اطلاعات و كيهان به آن اشاره كردند.همچنين نشريه IRANTIMES چاپ واشنگتن دي سي در شماره اول اكتبر سال 1976 شرح دست اولي از حادثه را از زبان ستوان جعفري، خلبان دوم جت رهگير بدان گونه كه بر نوار مكالمات واقعي حين تعقيب ضبط شده بود به چاپ رساند:«هواپيما با سرعت صوت به سمت تهران پرواز كرد.جعفري گفت كه يوفا با مشاهد آمدن او بر سرعت خود افزود.به گفته وي اندازه شي پرنده ناشناس نصف اندازه ماه كامل (بدان گونه كه از زمين ديده مي شود)بوده و از آن پرتوهايي به رنگ هاي بنفش، نارنجي و سفيد باشد تي در حدي سه برابر شدت نور مهتاب ساطع مي شد.به جعفري دستور داده شد اگر نمي تواند نزديك شود به پايگاه برگردد.او دست از تعقيب كشيد ولي زماني كه مي خواست بازگردد به مسوول كنترل اطلاع داد كه شي پرنده ناشناس تعقيب كنندگان خود را دور زده و اكنون در حال تعقيب آنهاست.او گفت كه در معرض خطر كاهش اجباري ارتفاع قرار دارد.كلمات وي طبق نوار مكالمات به اين گونه بود:«چيزي داره از پشت سرمن مي آد....فكر مي كنم مي خواد خودشو به من بزنه ...همين حالا از بغل گوشم رد شد.»اين مقاله همچنين به شرح صحبت هاي خلبان درباره يك شي گرد نوراني با محيطي در حدود 4/5 متر كه از يوفو جدا شده است مي پردازد.در گزارش ياد شده همچنين آمده است كه واقعي بودن شي مذكور قبلا توسط دو تن از خلبانان فانتوم، چندين نفر از مسئولان برج مراقبت و شاهداني كه از روي زمين آن را ديده اند به تاييد رسيده است.شاهداني كه از روي زمين شيء مذكور را ديده اند گزارش داده اند كه جسمي درخشان به سرعت آسمان را مي پيموده است.عده اي هم گزارش داده اند كه شي ء تابناك را ديده اند كه از آسمان فرو افتاده است.
همچنين در سال 1978، MIJI QUARTERLY كه به صورت يك نشريه ادواري توسط فرماندهي امنيت الكترونيك در سن آنتونيوي تگزاس به چاپ مي رسد و به موضوع ويژه جنگ هاي الكترونيك اختصا دارد شرحي از ماجرا را كه در اصل برگرفته از DIA است منتشر كرد.مقاله مذكور با اين عبارت آغاز مي شود.
«هر خلبان گاهي در دوران فعاليت خود ممكن است با وقايع عجيب و نامعمولي مواجه شود كه هرگز نمي توان آنها را به طور كامل و مناسب با استفاده از منطق يا پژوهش هاي متعاقب حادثه توضيح داد.مقاله زير تنها به ذكر مجدد چنين رويدادي بدان گونه كه توسط دو تن از خدمه يك فانتوم متعلق به نيروي هوايي ايران در اواخر سال 1976 گزارش شده است.مي پردازد.هيچ گونه اطلاعات يا توضيح بيشتر درباره اين حوادث شگفت انگيز در دسترس نيست.اين داستان بايگاني خواهد شد و احتمالا به فراموشي سپرده مي شود، ولي به موضوعي جذاب و احيانا هراس انگيز براي مطالعه بدل خواهد شد.»
توجيهات منتقدانه و بدبينانه
فيليپ جي كلاس، يكي از پژوهشگراني كه در تلاش براي پرده برداشتن از ادعاهاي دروغين درباره مسائل ماورايي است،در كتابي با عنوان «يوفوها: فريب عمومي» حادثه سال 1976 تهران را اين گونه تحليل مي كند كه شاهدان در ابتدا يك جرم نجومي را كه احتمالا سياره مشتري بوده است ديده اند.بقيه ماجرا هم علتي جز بي كفايتي خلبان و اختلال در عملكرد تجهيزات نداشته است.
البته با توجه به انبوه شواهد موجود كه منابع موثق و غيرمرتبط با هم به دست رسيده اند، چنين توجيهي خام و كودكانه به نظر مي رسد.اين نكته حقيقت دارد كه در آن هنگام مشتري با تفاوت زيادي نسبت به بقيه اجرام سماوي (البته به جز هلال ماه جديد)درخشان ترين جرم آسمان شبانگاهي بوده است، ولي احتمال اينكه چهار خلبان آموزش ديده نيروي هوايي بنابر چنين توهمي به تعقيب آن پرداخته و يا در راستاي آن پيشرفته باشند، بسيار بعيد به نظر مي رسد.
نخستين شاهداني كه متوجه اين شيء تابناك شدند، از جمله معاون فرمانده عمليات نيروي هوايي يوسفي بوده است كه فرمان رهگيري آن را صادر كرد.دو هواپيماي جت از پايگاه هواي شاهرخي در همدان به هوا برخاستند و در جهت نقطه 74 كيلومتري شمال تهران مركز حركت كردند، در حالي كه مشتري در شرق قرار داشت.بنابراين شيء پرنده ناشناس در آن هنگام تقريبا 90 درجه با مشتري فاصله داشته است.به علاوه دومين فانتوم شيئي پرنده ناشناس را از شمال تهران تا جنوب آن تعقيب كرده است كه در اينجا هم فاصله مشتري با مسير تعقيب به حدود 90 درجه مي رسد.علاوه بر اين، هر دو هواپيما حضور شيء را روي رادار ثبت و رديابي كردند كه چنين چيزي درباره يك جرم نجومي اعم از ستاره يا سياره ناممكن است.
بسياري از جزئيات ديگر اين حادثه نيز با توضيحات پيشنهادي آقاي كلاس جور در نمي آيد.مثلا اينكه تجهيزات الكترونيك هواپيماهاي جت و برج مراقبت همگي با نزديك شدن يوفو از كار افتادند.به علاوه ارتباط مخابراتي يك هواپيماي ديگر كه سومين شي پرنده در حال پرواز در آن محدوده و يك هواپيماي غيرنظامي بوده قطع شده است.
از طرف ديگر، نظريه كلاس عوامل ايراني دخيل در حادثه را كلا افرادي فاقد مهارت هاي فني و مشاهدات و حتي محروم از ابتدايي ترين اطلاعات حرفه اي فرض مي كند.با توجه به اين امر از برخي از جهات آسان تر است تصور كنيم كه همه شهود با هم تباني كرده اند تا چنين داستاني را به صورت تعمدي سرهم كنند كه هيچ گونه مدركي در تاييد اين مطلب نيز وجود ندارد.
مشاهدات اشياي پرنده ناشناس در دوران پس از انقلاب
در سال هاي اخير نيز موارد متعددي از مشاهده اشياي پرنده ناشناس در ايران گزارش شده كه، با توجه به شرايط سياسي موجود، اين اجرام اغلب به عنوان موارد مشكوكي از وسايل پرنده جاسوسي و اطلاعاتي كشورهاي متخاصم تلقي شده اند.برخي از مهم ترين اين مشاهدات به شرح زير است:
2003:در آگوست سال 2003 (مرداد 1382) دو شيء پرنده ناشناس به رنگ هاي زرد و سفيد در محدوده سواحل درياي خزر در شمال كشور توسط دو گردشگر مشاهده شدند.
2004:در اين سال نيز انبوهي از مشاهدات مربوط به اشياي پرنده ناشناس گزارش شد.اين حوادث از 12 آوريل اين سال (23 فروردين تا يكم ارديبهشت 1383)به وقوع پيوست و طي آن هزاران نفر توانستند اشياي پرنده ناشناس را با چشم خود ببينند.حتي فيلم يكي از اين اجسام متوسط سيماي جمهوري اسلامي ايران ثبت شد.بر اساس گزارش هاي ارسالي برخي از اين يوفوها به صورت شناور در آسمان در حال پرواز بر فراز تاسيسات اتمي كشور مشاهده شدند.با توجه به همزماني اين وقايع با انتقادات آمريكا و كشورهاي غربي تابع آن نسبت به برنامه هاي هسته اي ايران، موجي از جنجال رسانه اي كشور را فرا گرفت.هنوز مشخص نيست كه آيا اشياي مشاهده شده يوفو بوده اند يا وسايل پرنده جاسوسي يا سياره زهره.تصاوير بسياري از اين اشياي پرنده ناشناس در فاصله كوتاهي پس از رويت آنها منتشر شد.
گروه هاي يوفولوژيست بسياري از عكس ها را مربوط به اجسامي واقعا ناشناخته ارزيابي كردند.در حالي كه برخي نيز مربوط به وسايل پرنده عادي، سياره زهره قلابي تشخيص داده شدند.
2005:يك گردشگر ادعا كرد كه در نزديكي آرامگاه كوروش شيء پرنده ناشناسي را مشاهده كرده است.
2007:شاهدان عيني به خبرگزاري فارس اطلاع دادند كه يك شي پرنده ناشناس در كوه هاي بارز كرمان سقوط كرده است.اين واقعه صبح روز چهار شنبه 10 ژانويه (20 دي 1386) روي داد.به گفته معاون استاندار كرمان (ابوالقاسم نصراللهي) حادثه مذكور به دنبال يك انفجار و بر جاي ماندن رد ضخيمي از دود روي داد و خسارتي به دنبال نداشت.او ياد آوري كرد كه تمامي وسايل پرنده اي كه از منطقه عبور كرده اند صحيح و سالمند و اين حادثه ناشي از سقوط هواپيما يا بالگرد نبوده است.بنا به اظهارات نصراللهي هم هيچ دليل قطعي اي دال بر سقوط يك شهاب سنگ وجود نداشته، ولي با اين حال او اين احتمال را رد نكرد.همچنين منبع ديگري به خبرگزاري فارس گفت:شيء مذكور آتش گرفته بود و دنباله ستبري از دود به همراه داشت.وي ادعا كرد كه بنابراين شيء مذكر نمي توانسته است يك شهاب سنگ بوده باشد.نصراللهي هم اشاره كرد كه چند روز قبل از آن هم وقوع حادثه اي مشابه در رفسنجان توسط شاهدان عيني گزارش شده بود.شش روز پس از حادثه كرمان همين خبرگزاري گزارش داد كه يك شيء پرنده ناشناس در منطقه بوير احمد در غرب ايران مشاهده شده كه به سوي جنوب حركت مي كرده است.اين شيء تا يك ساعت قابل رويت بود.
مستند
در سال 2007، سي و يك سال پس از اين حادثه، سرتيپ دوم خلبان پرويز جعفري كه روزنامه ها از او به دلايل امنيتي با نام مستعار «ستوان جيم» نام برده بودند.پس از سه ماه مذاكره ويزاي آمريكا را بدست آورده و از تهران به واشنگتن سفر كرد تا به همراه تعدادي از مسئوولان رسمي و افسران نظامي 9 كشور جهان از دولت آمريكا بخواهند با انتشار اسناد طبقه بندي شده بررسي هاي خود درباره اشياي پرنده ناشناس به تحقيقات بين المللي در اين باره كمك كنند
منبع:همشهري دانستنيها شماره32
نويسنده:سيد معين عمراني
http://rasekhoon.net/article/show/208162/%D8%A7%D8%B4%D9%8A%D8%A7%D9%8A%20%D9%BE%D8%B1%D9%8 6%D8%AF%D9%87%20%D9%86%D8%A7%D8%B4%D9%86%D8%A7%D8% B3%20%D8%A8%D8%B1%D9%81%D8%B1%D8%A7%D8%B2%20%D8%AA %D9%87%D8%B1%D8%A7%D9%86/