Dr.vet
12th March 2015, 10:34 PM
ویتامین ها از جمله ریز ذرات مغذی میباشند که در بسیاری از واکنش های متابولیک طبیعی بدن شرکت داشته و از این رو ، در حفظ شرایط سلامتی بدن و راندمان تولید ، نقشی بسیار مهم را ایفا می نمایند .
به نظر می رسد که طی سالهای اخیر و در مقایسه با سایر مواد مغذی ، مطالعات اندکی بر روی حداقل سطح مورد نیاز ویتامین در جوجه های گوشتی صورت پذیرفته است . بر اساس برآوردهای صورت پذیرفته ، سطوح بسیار متفاوتی از انواع ویتامین ها در جیره های مصرفی توسط جوجه های گوشتی تجاری ، مورد استفاده قرار می گیرد .
اکثریت سطوح پیشنهادی توسط NCR ، بر اساس مطالعات قدیمی بوده ، تحت شرایط کنترل شده محاسبه شده اند و حداقل میزانی می باشند که با استفاده از آنها ، پرندگان علائم کمبود ویتامین را بروز نخواهند داد . چنین مقادیری ، بهترین راندمان پرندگان ، تحت شرایط چالش زای مزارع ما را مد نظر قرار نداده اند .
به هرحال ، بایستی این نکته را مدنظر قرار داد که نژادهای مدرن ، سرعت رشد و راندمان بالایی داشته و با توجه به پتانسیلهای بالقوه ژنتیکی آنها ، سطوح نیازمندی های تغذیه ایی بالاتری دارند .
از سوی دیگر ، علاوه بر میزان تولید ، پارامترهای دیگری چون ایمنی ، آسایش ، خصوصیات لاشه ، آنالیزهای میکروبیولوژیک و غیره را نیز بایستی در هنگام محاسبه میزان ویتامین مورد نیاز پرنده ، مد نظر قرار داد . احتمال آن میرود که فراهم سازی سطوح بالاتری از حداقل میزان پیشنهادی ، به راندمان تولید بیشتر ، وضعیت سلامت بهتر ، آسایش و کیفیت لاشه مناسب تر ، منتج گردد .
تحت چنین شرایطی ، ویتامین ها از جمله ریز ذرات مغذی می باشند که تقریبا در تمامی فرایندهای آلی متابولیک ، حضور داشته و به منظور دستیابی به عملکرد خوب و سلامت مناسب گله های پرورشی ، نقشی مهم را ایفا می نماید . کمبود یک یا چندین نوع ویتامین میتواند به بروز اختلالات متابولیک ، کاهش تولید ، تاخیر در رشد ، مشکلات در تولید مثل و کاهش ایمنی منتهی شود .
ویتامینها ، بر اساس قابلیت حل در لیپیدها ، در دو گروه مختلف قابل حل در آب یا قابل حل در چربی ، طبقه بندی می شوند . ویتامین های قابل حل در چربی ، شامل ویتامین های A ، D ، E ، K و ویتامین های کمپلکس B ( B1 ، B2 ، B6 ، B12 ، فولیک اسید ، نیکوتونیک اسید ، پانتوتنیک اسید ) می باشند . ویتامین C نیز در گروه ویتامینهای قابل حل در آب ، طبقه بندی میشود .
ویتامین های قابل حل در چربی ، عموما در گسترش و نگهداری بافت های بدن نقش دارند . این در حالیست که ویتامین های قابل حل در آب در ساختارهای کاتالیتیک تاثیر دارند و یا به عنوان کنترل کننده متابولیسم ( کوآنزیم ) ، نقش خود را ایفا می کنند .
متون علمی ، وجود تفاوتهای بسیار زیادی از سطوح ویتامینهای مورد استفاده در جیره جوجه های گوشتی را به ثبت رسانیده اند . تحت چنین شرایطی ، جذابیت تحقیقات در جهت دستیابی به سطوحی از ویتامین ها که بهترین بازگشت اقتصادی را بدون بروز هیچگونه عوارضی در پرندگان داشته باشد ، بسیار بالاست . ویتامین های قابل توصیه :
هنگامیکه متخصصین تغذیه ، نیازمندیهای پرنده به ویتامین ها را در نظر می گیرند ، فاکتورهای مختلفی را بایستی مد نظر قرار دهند . این فاکتورها به طور حتم در نیازمندیهای پرنده به مواد مغذی ، متاثر خواهند بود . برخی از این فاکتورها عبارتند از :
ü نژاد .
ü جنس .
ü رویه های مدیریتی .
ü وضعیت رشد پرنده .
ü استرس و بیماری ها .
از سوی دیگر ، برخی فاکتورها نیز به مواد غذایی باز می گردند . از جمله این فاکتورها میتوان به سطح انرژی جیره ، ذخیره سازی آن و منبع مورد استفاده برای ویتامین ها ، اشاره نمود . طی سالیان اخیر ، مطالعات فروانی در سراسر دنیا به منظور استفاده از سطوح بالاتر ویتامینها در جیره غذایی ، در جهت بهبود ارزش غذایی و دستیابی به کیفیت بهتری از گوشت مصرفی ، صورت پذیرفته است .
منابعی چون NCR ، AFRC ، INRA از مهمترین سازمانها ، ارگانها و منابعی میباشند که به ارزیابی ، مطالعه و محاسبه سطوح ویتامین های مورد استفاده در مراحل مختلف تولید پرداخته اند .
این در حالیست که منابع یاد شده ، در اکثر موارد حداقل نیازمندی های پرندگان را در نظر می گیرند . حال آن که تحت شرایط پرورشی در داخل مزارع ، نیازها اندکی متفاوت بوده و بنابراین ، میان مقادیر پیشنهادی و مصرفی ، فاصله زیادی وجود دارد .
اکثر مطالعاتی که به منظور ارزیابی و تخمین میزان ویتامین های مورد نیاز جوجه های گوشتی صورت پذیرفته ، تحت شرایط تجربی کنترل شده انجام گرفته و در طول تمامی مراحل مطالعه ، از جیره های خالص یا نیمه خالص استفاده شده است . چنین جیره هایی به شدت قابل هضم بوده ، مواد غذایی تشکیل دهنده آن Bioavailability بالایی داشته و شامل برخی ذرات غذایی می باشند که به طور معمول ، در جیره غذایی جوجه های گوشتی مورد استفاده قرار نمی گیرند .
جیره هایی که پرندگان ، با استفاده از آنها در شرایط تجربی آزمایشگاهها تغذیه می شوند ، حاوی کازئین ( منبع پروتئین ) و دکستروز ( منبع انرژی ) میباشند . استفاده از این مواد غذایی نیز بیانگر این نکته است که میان شرایط مزرعه و آزمایشگاهها ، تفاوتهای فراوانی وجود دارد .
علاوه بر آن ، طی سی سال گذشته ، مطالعات اندکی به منظور ارزیابی نیاز پرندگان گوشتی مدرن به ویتامین ها ، صورت پذیرفته است . این پرندگان به طور حتم ، ظرفیت ژنتیکی بالاتری برای رشد داشته ، نزدیک به 20 درصد ضریب تبدیل آنها بهبود یافته و 87 درصد ، وزن گیری روزانه آنها بیشتر شده است ( 26.8 گرم به ازای هر روز در سال 1970 به 50 گرم به ازای هر روز در سال 2000 میلادی ) .
امروزه علاوه بر علائمی که در هنگام کمبود ویتامین ها مشاهده می شود همانند وزن گیری پائین و ضریب تبدیل نامناسب ، فاکتورهای دیگری را نیز بایستی در جوجه های گوشتی مدنظر قرار داد . پاسخ ایمنی ، رفاه پرنده و کیفیت تولید نهایی ( گوشت و تخم مرغ ) ، از جمله این پارامترها می باشند .
هدف بسیاری از تولیدکنندگان ، افزایش ارزش غذایی و زمان ماندگاری تولید نهایی می باشد . به منظور جبران نوساناتی که در هنگام مصرف مواد غذایی توسط پرنده روی می دهد ، برخی از متخصصین پیشنهاد می کنند تا سطوح بالایی از ویتامینها را به پرندگان گوشتی ، تجویز نمائیم . از سایر عواملی که منجر به نوسانات یاد شده می شوند می توان به Bioavailabity ویتامینهای مورد استفاده ، فاکتورهای ضد تغذیه ، استرس ( دما ، تراکم ، رویه های مدیریتی ، بیماری و ... ) اشاره نمود .
فاکتورهای فوق ، از جمله عواملی می باشند که میتوانند سبب بروز تغییراتی در حداقل میزان ویتامین های مورد استفاده توسط پرنده گردد .
Castaing و همکاران در سال 2003 میلادی ، مطالعه ایی را به منظور مقایسه عملکرد پرندگان تحت دو شرایط مختلف ، طراحی نمودند . در این مطالعه ، دو سطح مختلف از ویتامین ها به پرندگان گروههای مختلف ارائه شد . نتایج این مطالعه حاکی از آن بود که افزایش استفاده از ویتامین ها ( دوبرابر میزان استاندارد ) سبب افزایش وزن جوجه ها در 38 روزگی (1919 گرم ) میشود . این در حالی بود که وزن جوجه ها در سایر گروهها ، حداکثر 1878 گرم بود .
علاوه بر آن ، با بررسی های صورت پذیرفته ، این نکته به اثبات رسید که میزان ویتامین E در لاشه ها نیز بیشتر بود ( 5.4 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم ) .
Pérez-Vendrell و همکاران نیز نتایج مشابهی را در سال 2002 میلادی به دست آورده بودند . این محققین به بررسی تاثیرات میزان تراکم بر نحوه وزن گیری ، ذخیره ویتامینها در گوشت و ... پرداخته بودند . در این مطالعه ، پرندگان در دو گروه طبقه بندی شدند . در گروه اول 12.7 پرنده به ازای هر متر مربع و در گروه دوم ، 16.4 پرنده به ازای هر متر مربع قرار داده شد . بر اساس نتایج به دست آمده در این مطالعه ، بهترین خروجی ( وزن گیری ، دریافت غذا ، ذخیره ویتامین در گوشت ) تحت هر دو شرایط ایجاد شده ، هنگامی به دست آمد که میزان مصرف ویتامینها بیش از مقادیر عادی پیشنهادی بود .
در این چهارچوب ، فراهم سازی ویتامینها میتواند بر اساس مفاهیم تعریف شده توسط OVN صورت پذیرد . این مقادیر ، توسط DSM به عنوان مناسب ترین سطح استفاده از ویتامین های قابل حل در آب و چربی ، معرفی شده است .
هدف نهایی تمامی تولیدکنندگان ، فراهم نمودن شرایطی مناسب برای وضعیت سلامت و رفاه پرندگان و تولید غذایی مناسب برای مصرف کنندگان نهایی میباشد . توجه داشته باشید که میتوان 4 سطح پاسخ را برای به چهار سطح مصرف ویتامین ها نسبت داد . موضوع فوق در شکل شماره یک ، به خوبی به تصویر کشیده شده است .
1 . کمبود : مکمل های ویتامینه ، کمتر از سطح مورد نیاز پرنده بوده و بنابراین ، پرندگان با علائمی بالینی به این کمبود پاسخ می دهند .
2 . کمتر از حد مطلوب : مکمل ویتامینه به اندازه ایی مناسب است که از کمبود جلوگیری نموده و تا زمانیکه پرندگان تحت شرایط بهداشتی مناسبی بوده و محیط زندگی آنها با چالشهای اندکی همراه است ، مشکلی پدید نمی آید . به هرحال ، بایستی این نکته را به خاطر داشته باشید که تحت چنین شرایطی ، ویتامین مورد نیاز پرنده با بروز هر نوع استرسی کافی نبوده و توانایی کاهش شرایط نامطلوب تولید را نداشته و پرنده نمیتواند به میزان مطلوب ، از پتانسیل تولید خود استفاده نماید .
3 . مطلوب : این میزان از ویتامینها ، به نژادهای مدرن پرندگان در بروز حداکثر پتانسیل باقوه خود ، یاری می رساند .
4 . کاربرد ویژه : استفاده از ویتامینها در این مقادیر ، علاوه بر آن که سبب افزایش
کارایی پرندگان شده ، سبب بهبود محصول نهایی ( گوشت و تخم مرغ ) و همچنین ، مقاومت بیشتر پرنده در برابر بیماریها می گردند .
همانند بسیاری دیگر از انواع مواد مغذی ، میزان مورد نیاز جوجه های گوشتی به ویتامین ها نیز طی سی سال گذشته ، دستخوش تغییرات فراوانی شده است . توجه داشته باشید که سطح مواد مغذی مورد نیاز برای نگهداری ترکیب عضله / بافت ثابت بوده و از سوی دیگر ، بدن پرنده نیز تا حدودی به تغییراتی که در این حیطه روی می دهد ، مقاوم میباشد .
به هر حال ، افزایش نیازمندی جوجه به ویتامینها در جهت انجام فرآیندهای متابولیک خاص ، امری اجتناب ناپذیر است . بایستی این نکته را مد نظر قرار دهید که دستیابی به بهترین راندمان تولید ، در شرایط حال حاضر پرورش که با استرسهای مختلف و تراکم بالا همراه میباشد ، در صورتی امکان پذیر است که نیازمندی های ویژه پرنده را در نظر داشته باشیم .
هزینه تامین ویتامین ها :
خصوصیات فیزیکی و شیمیایی ویتامین ها از اهمیت ویژه ایی برخوردار میباشند و بایستی به دقت بررسی شده و مد نظر قرار گیرند . نه تنها تولیدکنندگان مکملهای ویتامینه به این نکته حیاتی بایستی دقت نمایند ، بلکه مصرف کنندگان نهایی ( پرورش دهندگان ) نیز باید به آن توجه داشته باشند . پیشنهاد میشود هر دو گروه یاد شده این نکته را به یاد داشته باشند که مواد اولیه مکمل های ویتامینه بایستی واجد خصوصیات فیزیکی و شیمیایی مناسبی باشند .
توجه داشته باشید که افزایش سطوح مصرف ویتامینها در جیره مصرفی ، سبب افزایش نیم درصدی در هزینه جیره تهیه شده می گردد . به هرحال ، این نکته به اثبات رسیده است که عدم کیفیت مناسب ویتامینهای مصرفی ، سبب کاهش راندمان جوجه های گوشتی شده و زیان های مالی فراوانی را بر تولیدکنندگان تحمیل می نماید .
بر اساس نتایج به دست آمده توسط نویسندگان این متن ، هرگونه تغییر در ماهیت جیره های مصرفی در مزارع پرورش طیور ، نیازمند صرف زمان و انجام تحقیقات جامع می باشد . امروزه ، راندمان تولید پرندگان و بازگشت سود اقتصادی در انتهای هر دوره پرورش از اهمیت ویژه ایی برخوردار میباشد . تحت چنین شرایطی ، دقت در انجام تغییرات از اهمیت ویژه ایی برخوردار میباشد .
علاوه بر مسائل یاد شده ، متغیرهای مهم دیگری را نیز در هنگام انتخاب انواع ویتامینها ، در نظر داشته باشید . از جمله این متغیرها نیز میتوان به وضعیت ایمنی پرنده ، تداخل میان ویتامین ها و سایر مواد مغذی ، ترکیب و کیفیت گوشت ، ایمنی مواد غذایی ، عملکرد بهتر پرنده تحت شرایط استرس ، اثر مکمل ویتامینه بر مادر و تاثیر آن بر کیفیت جوجه ، اشاره نمود .
منبع :http://doctorvet.blogfa.com/category/1
Journal of Avian Biology
به نظر می رسد که طی سالهای اخیر و در مقایسه با سایر مواد مغذی ، مطالعات اندکی بر روی حداقل سطح مورد نیاز ویتامین در جوجه های گوشتی صورت پذیرفته است . بر اساس برآوردهای صورت پذیرفته ، سطوح بسیار متفاوتی از انواع ویتامین ها در جیره های مصرفی توسط جوجه های گوشتی تجاری ، مورد استفاده قرار می گیرد .
اکثریت سطوح پیشنهادی توسط NCR ، بر اساس مطالعات قدیمی بوده ، تحت شرایط کنترل شده محاسبه شده اند و حداقل میزانی می باشند که با استفاده از آنها ، پرندگان علائم کمبود ویتامین را بروز نخواهند داد . چنین مقادیری ، بهترین راندمان پرندگان ، تحت شرایط چالش زای مزارع ما را مد نظر قرار نداده اند .
به هرحال ، بایستی این نکته را مدنظر قرار داد که نژادهای مدرن ، سرعت رشد و راندمان بالایی داشته و با توجه به پتانسیلهای بالقوه ژنتیکی آنها ، سطوح نیازمندی های تغذیه ایی بالاتری دارند .
از سوی دیگر ، علاوه بر میزان تولید ، پارامترهای دیگری چون ایمنی ، آسایش ، خصوصیات لاشه ، آنالیزهای میکروبیولوژیک و غیره را نیز بایستی در هنگام محاسبه میزان ویتامین مورد نیاز پرنده ، مد نظر قرار داد . احتمال آن میرود که فراهم سازی سطوح بالاتری از حداقل میزان پیشنهادی ، به راندمان تولید بیشتر ، وضعیت سلامت بهتر ، آسایش و کیفیت لاشه مناسب تر ، منتج گردد .
تحت چنین شرایطی ، ویتامین ها از جمله ریز ذرات مغذی می باشند که تقریبا در تمامی فرایندهای آلی متابولیک ، حضور داشته و به منظور دستیابی به عملکرد خوب و سلامت مناسب گله های پرورشی ، نقشی مهم را ایفا می نماید . کمبود یک یا چندین نوع ویتامین میتواند به بروز اختلالات متابولیک ، کاهش تولید ، تاخیر در رشد ، مشکلات در تولید مثل و کاهش ایمنی منتهی شود .
ویتامینها ، بر اساس قابلیت حل در لیپیدها ، در دو گروه مختلف قابل حل در آب یا قابل حل در چربی ، طبقه بندی می شوند . ویتامین های قابل حل در چربی ، شامل ویتامین های A ، D ، E ، K و ویتامین های کمپلکس B ( B1 ، B2 ، B6 ، B12 ، فولیک اسید ، نیکوتونیک اسید ، پانتوتنیک اسید ) می باشند . ویتامین C نیز در گروه ویتامینهای قابل حل در آب ، طبقه بندی میشود .
ویتامین های قابل حل در چربی ، عموما در گسترش و نگهداری بافت های بدن نقش دارند . این در حالیست که ویتامین های قابل حل در آب در ساختارهای کاتالیتیک تاثیر دارند و یا به عنوان کنترل کننده متابولیسم ( کوآنزیم ) ، نقش خود را ایفا می کنند .
متون علمی ، وجود تفاوتهای بسیار زیادی از سطوح ویتامینهای مورد استفاده در جیره جوجه های گوشتی را به ثبت رسانیده اند . تحت چنین شرایطی ، جذابیت تحقیقات در جهت دستیابی به سطوحی از ویتامین ها که بهترین بازگشت اقتصادی را بدون بروز هیچگونه عوارضی در پرندگان داشته باشد ، بسیار بالاست . ویتامین های قابل توصیه :
هنگامیکه متخصصین تغذیه ، نیازمندیهای پرنده به ویتامین ها را در نظر می گیرند ، فاکتورهای مختلفی را بایستی مد نظر قرار دهند . این فاکتورها به طور حتم در نیازمندیهای پرنده به مواد مغذی ، متاثر خواهند بود . برخی از این فاکتورها عبارتند از :
ü نژاد .
ü جنس .
ü رویه های مدیریتی .
ü وضعیت رشد پرنده .
ü استرس و بیماری ها .
از سوی دیگر ، برخی فاکتورها نیز به مواد غذایی باز می گردند . از جمله این فاکتورها میتوان به سطح انرژی جیره ، ذخیره سازی آن و منبع مورد استفاده برای ویتامین ها ، اشاره نمود . طی سالیان اخیر ، مطالعات فروانی در سراسر دنیا به منظور استفاده از سطوح بالاتر ویتامینها در جیره غذایی ، در جهت بهبود ارزش غذایی و دستیابی به کیفیت بهتری از گوشت مصرفی ، صورت پذیرفته است .
منابعی چون NCR ، AFRC ، INRA از مهمترین سازمانها ، ارگانها و منابعی میباشند که به ارزیابی ، مطالعه و محاسبه سطوح ویتامین های مورد استفاده در مراحل مختلف تولید پرداخته اند .
این در حالیست که منابع یاد شده ، در اکثر موارد حداقل نیازمندی های پرندگان را در نظر می گیرند . حال آن که تحت شرایط پرورشی در داخل مزارع ، نیازها اندکی متفاوت بوده و بنابراین ، میان مقادیر پیشنهادی و مصرفی ، فاصله زیادی وجود دارد .
اکثر مطالعاتی که به منظور ارزیابی و تخمین میزان ویتامین های مورد نیاز جوجه های گوشتی صورت پذیرفته ، تحت شرایط تجربی کنترل شده انجام گرفته و در طول تمامی مراحل مطالعه ، از جیره های خالص یا نیمه خالص استفاده شده است . چنین جیره هایی به شدت قابل هضم بوده ، مواد غذایی تشکیل دهنده آن Bioavailability بالایی داشته و شامل برخی ذرات غذایی می باشند که به طور معمول ، در جیره غذایی جوجه های گوشتی مورد استفاده قرار نمی گیرند .
جیره هایی که پرندگان ، با استفاده از آنها در شرایط تجربی آزمایشگاهها تغذیه می شوند ، حاوی کازئین ( منبع پروتئین ) و دکستروز ( منبع انرژی ) میباشند . استفاده از این مواد غذایی نیز بیانگر این نکته است که میان شرایط مزرعه و آزمایشگاهها ، تفاوتهای فراوانی وجود دارد .
علاوه بر آن ، طی سی سال گذشته ، مطالعات اندکی به منظور ارزیابی نیاز پرندگان گوشتی مدرن به ویتامین ها ، صورت پذیرفته است . این پرندگان به طور حتم ، ظرفیت ژنتیکی بالاتری برای رشد داشته ، نزدیک به 20 درصد ضریب تبدیل آنها بهبود یافته و 87 درصد ، وزن گیری روزانه آنها بیشتر شده است ( 26.8 گرم به ازای هر روز در سال 1970 به 50 گرم به ازای هر روز در سال 2000 میلادی ) .
امروزه علاوه بر علائمی که در هنگام کمبود ویتامین ها مشاهده می شود همانند وزن گیری پائین و ضریب تبدیل نامناسب ، فاکتورهای دیگری را نیز بایستی در جوجه های گوشتی مدنظر قرار داد . پاسخ ایمنی ، رفاه پرنده و کیفیت تولید نهایی ( گوشت و تخم مرغ ) ، از جمله این پارامترها می باشند .
هدف بسیاری از تولیدکنندگان ، افزایش ارزش غذایی و زمان ماندگاری تولید نهایی می باشد . به منظور جبران نوساناتی که در هنگام مصرف مواد غذایی توسط پرنده روی می دهد ، برخی از متخصصین پیشنهاد می کنند تا سطوح بالایی از ویتامینها را به پرندگان گوشتی ، تجویز نمائیم . از سایر عواملی که منجر به نوسانات یاد شده می شوند می توان به Bioavailabity ویتامینهای مورد استفاده ، فاکتورهای ضد تغذیه ، استرس ( دما ، تراکم ، رویه های مدیریتی ، بیماری و ... ) اشاره نمود .
فاکتورهای فوق ، از جمله عواملی می باشند که میتوانند سبب بروز تغییراتی در حداقل میزان ویتامین های مورد استفاده توسط پرنده گردد .
Castaing و همکاران در سال 2003 میلادی ، مطالعه ایی را به منظور مقایسه عملکرد پرندگان تحت دو شرایط مختلف ، طراحی نمودند . در این مطالعه ، دو سطح مختلف از ویتامین ها به پرندگان گروههای مختلف ارائه شد . نتایج این مطالعه حاکی از آن بود که افزایش استفاده از ویتامین ها ( دوبرابر میزان استاندارد ) سبب افزایش وزن جوجه ها در 38 روزگی (1919 گرم ) میشود . این در حالی بود که وزن جوجه ها در سایر گروهها ، حداکثر 1878 گرم بود .
علاوه بر آن ، با بررسی های صورت پذیرفته ، این نکته به اثبات رسید که میزان ویتامین E در لاشه ها نیز بیشتر بود ( 5.4 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم ) .
Pérez-Vendrell و همکاران نیز نتایج مشابهی را در سال 2002 میلادی به دست آورده بودند . این محققین به بررسی تاثیرات میزان تراکم بر نحوه وزن گیری ، ذخیره ویتامینها در گوشت و ... پرداخته بودند . در این مطالعه ، پرندگان در دو گروه طبقه بندی شدند . در گروه اول 12.7 پرنده به ازای هر متر مربع و در گروه دوم ، 16.4 پرنده به ازای هر متر مربع قرار داده شد . بر اساس نتایج به دست آمده در این مطالعه ، بهترین خروجی ( وزن گیری ، دریافت غذا ، ذخیره ویتامین در گوشت ) تحت هر دو شرایط ایجاد شده ، هنگامی به دست آمد که میزان مصرف ویتامینها بیش از مقادیر عادی پیشنهادی بود .
در این چهارچوب ، فراهم سازی ویتامینها میتواند بر اساس مفاهیم تعریف شده توسط OVN صورت پذیرد . این مقادیر ، توسط DSM به عنوان مناسب ترین سطح استفاده از ویتامین های قابل حل در آب و چربی ، معرفی شده است .
هدف نهایی تمامی تولیدکنندگان ، فراهم نمودن شرایطی مناسب برای وضعیت سلامت و رفاه پرندگان و تولید غذایی مناسب برای مصرف کنندگان نهایی میباشد . توجه داشته باشید که میتوان 4 سطح پاسخ را برای به چهار سطح مصرف ویتامین ها نسبت داد . موضوع فوق در شکل شماره یک ، به خوبی به تصویر کشیده شده است .
1 . کمبود : مکمل های ویتامینه ، کمتر از سطح مورد نیاز پرنده بوده و بنابراین ، پرندگان با علائمی بالینی به این کمبود پاسخ می دهند .
2 . کمتر از حد مطلوب : مکمل ویتامینه به اندازه ایی مناسب است که از کمبود جلوگیری نموده و تا زمانیکه پرندگان تحت شرایط بهداشتی مناسبی بوده و محیط زندگی آنها با چالشهای اندکی همراه است ، مشکلی پدید نمی آید . به هرحال ، بایستی این نکته را به خاطر داشته باشید که تحت چنین شرایطی ، ویتامین مورد نیاز پرنده با بروز هر نوع استرسی کافی نبوده و توانایی کاهش شرایط نامطلوب تولید را نداشته و پرنده نمیتواند به میزان مطلوب ، از پتانسیل تولید خود استفاده نماید .
3 . مطلوب : این میزان از ویتامینها ، به نژادهای مدرن پرندگان در بروز حداکثر پتانسیل باقوه خود ، یاری می رساند .
4 . کاربرد ویژه : استفاده از ویتامینها در این مقادیر ، علاوه بر آن که سبب افزایش
کارایی پرندگان شده ، سبب بهبود محصول نهایی ( گوشت و تخم مرغ ) و همچنین ، مقاومت بیشتر پرنده در برابر بیماریها می گردند .
همانند بسیاری دیگر از انواع مواد مغذی ، میزان مورد نیاز جوجه های گوشتی به ویتامین ها نیز طی سی سال گذشته ، دستخوش تغییرات فراوانی شده است . توجه داشته باشید که سطح مواد مغذی مورد نیاز برای نگهداری ترکیب عضله / بافت ثابت بوده و از سوی دیگر ، بدن پرنده نیز تا حدودی به تغییراتی که در این حیطه روی می دهد ، مقاوم میباشد .
به هر حال ، افزایش نیازمندی جوجه به ویتامینها در جهت انجام فرآیندهای متابولیک خاص ، امری اجتناب ناپذیر است . بایستی این نکته را مد نظر قرار دهید که دستیابی به بهترین راندمان تولید ، در شرایط حال حاضر پرورش که با استرسهای مختلف و تراکم بالا همراه میباشد ، در صورتی امکان پذیر است که نیازمندی های ویژه پرنده را در نظر داشته باشیم .
هزینه تامین ویتامین ها :
خصوصیات فیزیکی و شیمیایی ویتامین ها از اهمیت ویژه ایی برخوردار میباشند و بایستی به دقت بررسی شده و مد نظر قرار گیرند . نه تنها تولیدکنندگان مکملهای ویتامینه به این نکته حیاتی بایستی دقت نمایند ، بلکه مصرف کنندگان نهایی ( پرورش دهندگان ) نیز باید به آن توجه داشته باشند . پیشنهاد میشود هر دو گروه یاد شده این نکته را به یاد داشته باشند که مواد اولیه مکمل های ویتامینه بایستی واجد خصوصیات فیزیکی و شیمیایی مناسبی باشند .
توجه داشته باشید که افزایش سطوح مصرف ویتامینها در جیره مصرفی ، سبب افزایش نیم درصدی در هزینه جیره تهیه شده می گردد . به هرحال ، این نکته به اثبات رسیده است که عدم کیفیت مناسب ویتامینهای مصرفی ، سبب کاهش راندمان جوجه های گوشتی شده و زیان های مالی فراوانی را بر تولیدکنندگان تحمیل می نماید .
بر اساس نتایج به دست آمده توسط نویسندگان این متن ، هرگونه تغییر در ماهیت جیره های مصرفی در مزارع پرورش طیور ، نیازمند صرف زمان و انجام تحقیقات جامع می باشد . امروزه ، راندمان تولید پرندگان و بازگشت سود اقتصادی در انتهای هر دوره پرورش از اهمیت ویژه ایی برخوردار میباشد . تحت چنین شرایطی ، دقت در انجام تغییرات از اهمیت ویژه ایی برخوردار میباشد .
علاوه بر مسائل یاد شده ، متغیرهای مهم دیگری را نیز در هنگام انتخاب انواع ویتامینها ، در نظر داشته باشید . از جمله این متغیرها نیز میتوان به وضعیت ایمنی پرنده ، تداخل میان ویتامین ها و سایر مواد مغذی ، ترکیب و کیفیت گوشت ، ایمنی مواد غذایی ، عملکرد بهتر پرنده تحت شرایط استرس ، اثر مکمل ویتامینه بر مادر و تاثیر آن بر کیفیت جوجه ، اشاره نمود .
منبع :http://doctorvet.blogfa.com/category/1
Journal of Avian Biology