سروه74
3rd February 2015, 08:39 PM
کاهش مصرف انرژی موجب افزایش طول عمر می شود
پژوهشگران علوم پزشکی می گویند کاهش سرعت متابولیسم بدن رمز افزایش طول عمر انسان و میمون‌ها است.
محققین دانشگاه هانتر نیویورک در امریکا ، متوسط مصرف انرژی روزانه میمون‌های باغ وحش لینکولن پارک در شیکاگو را با دیگر پستانداران مقایسه کردند.
آنان دریافتند که میمون‌ها با متوسط غذای دریافتی برابر با دیگر پستانداران، 50 درصد انرژی کمتری به نسبت آنها مصرف می‌کنند. این تفاوت به گفته او به راحتی با سطح متفاوت فعالیت روزانه توجیه نمی‌شود: برای این که یک انسان به سطح انرژی معادل دیگر پستانداران (غیر از نخستینیان) برسد، باید هر روز به اندازه یک دو ماراتن (42 کیلومتر) بدود.
تنها لمورهای کوچک این الگو را نقض می‌کنند، و وقتی به فعالیت‌های روزمره خود می‌پردازند انرژی بیشتری را نسبت دیگر نخستینان مصرف می‌کند. دلیل این امر به ادعای پونتزر این است که لمورها مدت زیادی از روز را در حالت استراحت و مصرف انرژی کم (یا به اصطلاح بی‌حالی) به سر می‌برند، که در این آزمایش اندازه گیری نشده‌اند.
این یافته راه کاملا جدیدی را برای درک چرایی اینکه نخستینیان دوره حیات کندتری نسبت به دیگر پستانداران هم جثه خود دارند، پیش پای دانشمندان می‌گذارد.
هیچ کسی به درستی نمی‌داند که چگونه مصرف انرژی نخستینیان، تا این اندازه کم است. محققین می گویند دانش ما در این مورد، هنوز به اندازه کافی نیست.
همچنین هنوز مشخص نیست که نخستینیان اولین بار چگونه به این سطح پایین انرژی دست یافتند. پژوهشگران حدس می زنند متابولیسم کندتر تکامل یافته تا به نخستینیان برای حل مشکل کمبود غذا کمک کند. برای مثال، به کرات پیش می‌آید که اورانگوتان‌ها دچار قحطی شوند. اورانگوتان‌ها دوره‌های ممتدی از دسترسی کم به میوه را تجربه می‌کنند. ممکن است ماه‌ها انرژی دریافتی آنها کمتر از انرژی مصرفی باشد، و مجبور شوند ذخایر چربی بدن خود را بسوزانند . احتمالا سوخت و ساز اندک می‌تواند به بقای آنها در این شرایط کمک کنند.
انسان‌های مدرن یک استثناء هستند، شاید دلیل آن هوش بیشتر ما باشد. برای اغلب ما به ندرت شرایطی پیش می‌آید که بدون غذا بمانیم، یک تحلیل جدید هم نشان می‌دهد که این موضوع حتی در مورد جوامع شکارچی که نسبت به اعضای جوامع کشاورزی بیشتر در معرض قحطی قرار دارند، نیز صدق می‌کند.
همچنین زمان زیادی طول می‌کشد که بچه‌های نخستینیان از مرحله شیرخوارگی گذشته و به غذاهای جامد رو بیاورند و ممکن است نیاز به زمان بیشتری داشته باشند تا یاد بگیرند که چطور باید برای بقا با طبیعت دست و پنجه نرم کنند. گذر آرام زندگی می‌تواند مفید باشد و زمان طولانی‌تری را برای فرا گرفتن چگونگی بقا در اختیار آنها بگذارد. اگر آنها بتوانند مصرف انرژی خود را کاهش دهند، این امر می‌تواند شانس بقای آنها را در محیط‌های ناامن افزایش دهد.
حیوانات داخل باغ وحش همان مقدار انرژی روزانه مصرف می‌کنند که همنوع های آزادشان در طبیعت می‌سوزانند. و این برخلاف چیزی است که عموما تصور می‌شود یعنی فعالیت بدنی ارتباط نزدیکی با مصرف انرژی ندارد.
محققین نتیجه گرفته اند که فعالیت بدنی بیشتر الزاما به معنی سوزاندن انرژی بیشتر نیست. شاید این موضوع به این دلیل باشد که بدن‌ها به این سبک خاص زندگی عادت کرده‌اند، و سعی می‌کنند خود را با این حد از پیش تعیین شده انرژی سازگار کنند.
پژوهشگران علوم پزشکی می گویند کاهش سرعت متابولیسم بدن رمز افزایش طول عمر انسان و میمون‌ها است.
محققین دانشگاه هانتر نیویورک در امریکا ، متوسط مصرف انرژی روزانه میمون‌های باغ وحش لینکولن پارک در شیکاگو را با دیگر پستانداران مقایسه کردند.
آنان دریافتند که میمون‌ها با متوسط غذای دریافتی برابر با دیگر پستانداران، 50 درصد انرژی کمتری به نسبت آنها مصرف می‌کنند. این تفاوت به گفته او به راحتی با سطح متفاوت فعالیت روزانه توجیه نمی‌شود: برای این که یک انسان به سطح انرژی معادل دیگر پستانداران (غیر از نخستینیان) برسد، باید هر روز به اندازه یک دو ماراتن (42 کیلومتر) بدود.
تنها لمورهای کوچک این الگو را نقض می‌کنند، و وقتی به فعالیت‌های روزمره خود می‌پردازند انرژی بیشتری را نسبت دیگر نخستینان مصرف می‌کند. دلیل این امر به ادعای پونتزر این است که لمورها مدت زیادی از روز را در حالت استراحت و مصرف انرژی کم (یا به اصطلاح بی‌حالی) به سر می‌برند، که در این آزمایش اندازه گیری نشده‌اند.
این یافته راه کاملا جدیدی را برای درک چرایی اینکه نخستینیان دوره حیات کندتری نسبت به دیگر پستانداران هم جثه خود دارند، پیش پای دانشمندان می‌گذارد.
هیچ کسی به درستی نمی‌داند که چگونه مصرف انرژی نخستینیان، تا این اندازه کم است. محققین می گویند دانش ما در این مورد، هنوز به اندازه کافی نیست.
همچنین هنوز مشخص نیست که نخستینیان اولین بار چگونه به این سطح پایین انرژی دست یافتند. پژوهشگران حدس می زنند متابولیسم کندتر تکامل یافته تا به نخستینیان برای حل مشکل کمبود غذا کمک کند. برای مثال، به کرات پیش می‌آید که اورانگوتان‌ها دچار قحطی شوند. اورانگوتان‌ها دوره‌های ممتدی از دسترسی کم به میوه را تجربه می‌کنند. ممکن است ماه‌ها انرژی دریافتی آنها کمتر از انرژی مصرفی باشد، و مجبور شوند ذخایر چربی بدن خود را بسوزانند . احتمالا سوخت و ساز اندک می‌تواند به بقای آنها در این شرایط کمک کنند.
انسان‌های مدرن یک استثناء هستند، شاید دلیل آن هوش بیشتر ما باشد. برای اغلب ما به ندرت شرایطی پیش می‌آید که بدون غذا بمانیم، یک تحلیل جدید هم نشان می‌دهد که این موضوع حتی در مورد جوامع شکارچی که نسبت به اعضای جوامع کشاورزی بیشتر در معرض قحطی قرار دارند، نیز صدق می‌کند.
همچنین زمان زیادی طول می‌کشد که بچه‌های نخستینیان از مرحله شیرخوارگی گذشته و به غذاهای جامد رو بیاورند و ممکن است نیاز به زمان بیشتری داشته باشند تا یاد بگیرند که چطور باید برای بقا با طبیعت دست و پنجه نرم کنند. گذر آرام زندگی می‌تواند مفید باشد و زمان طولانی‌تری را برای فرا گرفتن چگونگی بقا در اختیار آنها بگذارد. اگر آنها بتوانند مصرف انرژی خود را کاهش دهند، این امر می‌تواند شانس بقای آنها را در محیط‌های ناامن افزایش دهد.
حیوانات داخل باغ وحش همان مقدار انرژی روزانه مصرف می‌کنند که همنوع های آزادشان در طبیعت می‌سوزانند. و این برخلاف چیزی است که عموما تصور می‌شود یعنی فعالیت بدنی ارتباط نزدیکی با مصرف انرژی ندارد.
محققین نتیجه گرفته اند که فعالیت بدنی بیشتر الزاما به معنی سوزاندن انرژی بیشتر نیست. شاید این موضوع به این دلیل باشد که بدن‌ها به این سبک خاص زندگی عادت کرده‌اند، و سعی می‌کنند خود را با این حد از پیش تعیین شده انرژی سازگار کنند.