Bl@ck*roz
19th August 2009, 07:23 PM
زیباكلام: مخالفین نظام آرزوی بازداشت موسوی، خاتمی و كروبی را دارند http://www.javan-farda.com/Images/TopRight2.jpg88/05/28 تأسیس تشكیلات "راه سبز امید" با واكنشهای مخالف و موافق بسیاری طی چند روز گذشته همراه بوده است. حامیان تندروی دولت كه مخالفان این حركت را تشكیل می دهند، تاسیس تشكیلات از جانب موسوی را نیز همچون اعتراضات شكل گرفته پس از انتخابات، توطئه سرویسهای جاسوسی بیگانه می دانند و موافقان كه شامل اصلاح طلبان و بخش میانه روی اصولگرایان هستند، چنین اقدامی را به دلیل اینكه می تواند به كانالیزه كردن انتقادات در چارچوب نظام منجر شود و از سرخوردگی بخش قابل توجهی از جامعه نسبت به كلیت نظام جلوگیری نماید، مثبت ارزیابی می كنند. صادق زیباكلام كه از موافقان تاسیس تشكیلات "راه سبز امید" است در گفت و گویی با سایت عصر ایران به تبیین نظرات خود در این باره پرداخته است. وی با تأكید بر اینكه جلوگیری از تشكیل "راه سبز امید" خطایی است كه موجب یأس بخش بزرگی از جامعه و بروز خطر حركتهای آنارشیستی خواهد شد، معتقد است جلوگیری از فعالیت موسوی، خاتمی و كروبی و بازداشت آنها همان چیزی است كه دولتهای متخاصم و گروهكهای برانداز خواستار آن هستند.http://www.javan-farda.com/Content/Images/B1218.gifتأسیس تشكیلات "راه سبز امید" با واكنشهای مخالف و موافق بسیاری طی چند روز گذشته همراه بوده است. حامیان تندروی دولت كه مخالفان این حركت را تشكیل می دهند، تاسیس تشكیلات از جانب موسوی را نیز همچون اعتراضات شكل گرفته پس از انتخابات، توطئه سرویسهای جاسوسی بیگانه می دانند و موافقان كه شامل اصلاح طلبان و بخش میانه روی اصولگرایان هستند، چنین اقدامی را به دلیل اینكه می تواند به كانالیزه كردن انتقادات در چارچوب نظام منجر شود و از سرخوردگی بخش قابل توجهی از جامعه نسبت به كلیت نظام جلوگیری نماید، مثبت ارزیابی می كنند. صادق زیباكلام كه از موافقان تاسیس تشكیلات "راه سبز امید" است در گفت و گویی با سایت عصر ایران به تبیین نظرات خود در این باره پرداخته است. وی با تأكید بر اینكه جلوگیری از تشكیل "راه سبز امید" خطایی است كه موجب یأس بخش بزرگی از جامعه و بروز خطر حركتهای آنارشیستی خواهد شد، معتقد است جلوگیری از فعالیت موسوی، خاتمی و كروبی و بازداشت آنها همان چیزی است كه دولتها و گروهكهای برانداز خواستار آن هستند. متن كامل این گفت و گو به شرح زیر است:
به نظر شما تشکیلات " راه سبز امید " امکان فعالیت در نظام جمهوری اسلامی را پیدا می کند؟
به نظر من حتی اگر پاسخ این سئوال از نظر مسئولین نظام منفی باشد، باید آنها را تشویق و ترغیب کرد که اجازه بدهند " راه سبز امید " به عنوان یک تشکل بتواند فعالیت کند ، زیرا صرفنظر از اینکه ما نتیجه انتخابات را بپذیریم یا نپذیریم، واقیعت امر این است که انتخابات ٢٢ خرداد نشان داد که طیف قابل توجهی از اقشار فرهنگی و تحصیلکرده جامعه ایران، حتی اگر آنها را سیزده میلیون قلمداد کنیم، انتقاداتی نسبت به وضع موجود دارند و کمبودهایی را احساس می کنند.
بنابراین مسئولین نظام نمی توانند به این قشر مهم جامعه ایران پشت کنند و بگویند برای ما مهم نیست که شما چه نظری دارید. حتی اگر ما فرض کنیم که احمدی نژاد ٢٤ میلیون رای آورده است، باز هم این اشتباه خواهد بو د که مسئولین نظام بگویند ما آن ٢٤ میلیون رای را داریم و این ١٣ میلیون هم می توانند هر طور که می خواهند فکر کنند.
عقل سلیم و آینده نظام ایجاب می کند که شرایط برای فعالیت قانونی، رسمی، علنی و باز " راه سبز امید " فراهم شود. این ١٣ میلیون باید برای طرح مطالبات خودشان یک " پلات فرم " داشته باشند. اگر حکومت به هر دلیلی این امکان را از این جمعیت سلب کند و نگذارد که اینها در یک چارچوب قانونی و علنی فعالیت کنند، مرتکب خبط و خطا شده است؛ زیرا این رویکرد، بسیاری از این ١٣ میلیون را به سرخوردگی و یاس سیاسی و اجتماعی می کشاند و ممکن است اقلیتی از آنها به حرکتهای آنارشیستی و اقدامات کور و رادیکال و افراطی روی بیاورند. بنابراین حکومت باید به " راه سبز امید " اجازه فعالیت بدهد.
آیا این " باید " عقلانی، عملاً لحاظ می شود؟
طبیعی است که آقایان ترجیح می دهد راه سبزی وجود نداشته باشد و مهندس موسوی، کروبی، خاتمی و هاشمی رفسنجانی و سایرین تسلیم شوند و سکوت کنند. طبیعی است که این شرایط از نظر ایشان مطلوبتر است. همچنانکه بنده به عنوان استاد دانشگاه برایم مطلوبتر است که دانشجویانم مرا سئوال پیچ نکنند و ایرادهایم را نگیرند. اما به آن دسته از ممسئولین نظام که سودای مخالفت با حرکت " راه سبز امید " را دارند، باید تذکر داد که اگر شما اجازه فعالیت سیاسی علنی و قانونی به این جمعیت معترض ندهید، عملاً دارید آنها را به سمت رادیکالیسم هل می دهید و این امر حتی به نفع خود شما هم نیست. باید به این قبیل مسئولین گفت که مخالفت شما با فعالیت " راه سبز امید " و تشکلهایی از این دست، بر خلاف مصالح و منافع خودتان هم است.
چرا مهندس موسوی حزب یا سازمان تاسیس نکرده است و عنوان " تشکیلات " را برگزیده است؟
من شخصاً فکر می کنم و این نکته را در یادداشتهای دو ماه اخیرم نیز گفته ام که تشکل مهندس موسوی نباید حزب باشد. زیرا ما الان حزب منتقد و مخالف داریم. احزابی مثل اعتماد ملی، مشارکت، کارگزاران سازندگی، توسعه و همبستگی، همگی احزابی مخالف و منتقد هستند.
اگر مهندس موسوی هم حزب تاسیس کند، این حزب جدید، حزبی همانند و همردیف سایر احزاب اصلاح طلب خواهد شد. این اقدام خیلی به جایی نمی رسد. اقدام درست همین است که مهندس موسوی یک جبهه یا تشکل فراگیر را شکل بدهد. زیرا این ١٣ میلیون دارای یک فکر و یک خط یا جناح سیاسی نیستند بلکه در نقاطی مهم و کلیدی با یکدیگر مشترک هستند. بنابراین اگر ما بخواهیم حزب تاسیس کنیم، این حزب کارایی یک تشکل فراگیری را که واجد اهداف کلی و اولیه مشخص باشد، نخواهد داشت؛ در حالی که در شرایط فعلی، کاربرد جبهه یا چیزی نظیر آن خیلی موثرتر خواهد بود.
ظاهراً "تشکیلات" نیازمند مجوز دولت برای فعالیت نیست. احتمالاً مهندس موسوی این نکته را هم مد نظر داشته است.
قطعاً همین طور است. یعنی با توجه به وزارت کشور دولت احمدی نژاد و اینکه اکثریت اعضای کمیسیون ماده ١٠ احزاب طرفداران دولت احمدی نژاد هستند، به احتمال بسیار زیاد، دولت احمدی نژاد به مهندس موسوی و هوادارانش مجوز فعالیت سیاسی در قالب یک حزب یا یک سزمان نخواهد داد. بنابراین مهندس موسوی با توجه به چنین دغدغه هایی بحث ایجاد یک تشکیلات عام و فراگیر را مطرح کرده است.
با فعالیت تشکیلات " راه سبز امید "، روش پیشبرد دموکراسی در ایران ارتقا پیدا نمی کند؟
شاید روش کار در مقایسه با سالهای اصلاحات فرق کند ولی به هر حال جریانات و تحولات سیاسی - اجتماعی، همواره دچار قبض و بسط و فراز و فرود می شوند؛ ممکن است گاهی اوقات عقب نشینی کنند و گاهی اوقات موضع رادیکال اتخاذ کنند. ولی به هر حال هدف، تحقق دموکراسی، تحقق جمهوریت، حاکمیت قانون، تثبیت آزادیهای سیاسی و حقوق شهروندی است.
به نظر شما " راه سبز امید " تا چه حد می تواند نیروهای اجتماعی دموکراسی خواه را جذب کند؟
ما نباید انتظار داشته باشیم که بلافاصله پس از آغاز فعالیت این تشکیلات سیاسی، همه آن ١٣ میلیون نفر بیایند و فرم عضویت " راه سبز امید " را پر کنند. مسلماً بخشهایی از آن ١٣ میلیون در مقایسه با بخشهای دیگر، بیشتر به دنبال تحقق دموکراسی در ایران هستند. شاید قشر قابل توجهی از آن ١٣ میلیون خیلی دغدغه چنین اموری را نداشته باشند و صرفاً از سر مخالفت با احمدی نژاد به مهندس موسوی رای داده باشند. ولی به هر حال این نکته مسلم است که چنین تشکلی برای تحقق دموکراسی و تامین حقوق شهروندی و حاکمیت قانون، می تواند اقشار و لایه های مهمی مثل دانشجویان، دانشگاهیان، روحانیان و حوزویان، فعالین حقوق زنان و اقلیتهای قومی را به سمت خودش حلب کند.
برخی اصولگرایان مهندس موسوی را متهم کرده اند که " راه سبز امید " مبتنی بر الگوبرداری از تجربه های گذار به دموکراسی در سایر کشورها است. فارغ از اینکه چنین امری در نفس الامر بلااشکال است، آیا این حرف اصولگرایان صحت دارد؟
به هر حال اگر شما بخواهید با " راه سبز امید " مخالفت بکنید، می توانید بگویید این تشکیلات از فلان جریانی که در فلان کشور دنیا باعث سقوط یک حکومت غیردموکراتیک شده، کپی برداری شده است. شما می توانید بگویید چون این یک تشکیلات فراگیر است، می تواند محل فعالیت دشمنان نظام مثل سلطنت طلب ها و منافقین و عوامل استکبار جهانی بشود. اگر بنا بر این باشد که جلوی فعالیت این تشکیلات را بگیریم، بهانه های زیادی می توانیم بیاوریم. ساده ترین بهانه هم این است که بگویند مهندس موسوی ، کروبی و خاتمی فعلاً در دادستانی انقلاب پرونده دارند و تا به پرونده هایشان رسیدگی نشود، نمی توانند هیچ تشکیلات و حرکت سیاسی را ایجاد و رهبری بکنند.
شما احتمال دستگیری مهندس موسوی و مهدی کروبی را در چه حد می دانید؟
ببینید بحث اصلی این نیست که ما ببینیم احتمال این امر ١٠ درصد است یا ٦٠ درصد یا ٩٠ درصد. آنچه که به طور عقلایی می توانیم بگوییم این است که به هر حال در درون حاکمیت، قطعاً عناصر تندرویی هستند که معتقدند مهندس موسوی و کروبی و خاتمی باید از همان روز اول دستگیر می شدند.
آنها می گویند بزرگترین اشتباه ما این بوده که این افراد را بازداشت نکرده ایم و الان هم داریم چوبش را می خوریم. اما در درون نظام جریانات معقول تر و معتدل تری هم هستند که به روح انقلاب اسلامی و شاکله اهداف این انقلاب و نظام جمهوری اسلامی نزدیکترند و معتقدند که بازداشت مهندس موسوی، کروبی و خاتمی صرفاً به تعمیق و گسترده تر شدن شکافهای اجتماعی، افزایش نارضایتی ها و بحرانی تر شدن شرایط منجر می شود.
آنها به درستی معتقدند که با بازداشت این سه نفر بحران تمام نمی شود. بنابراین بین جریانات معتدل و تندروی اصولگرایان در این خصوص اختلاف نظر و کشمکش وجود دارد. اما من برای آینده نظام و یرای اینکه از این بحران به سلامت عبور کنیم، شخصاً دعا می کنم که تفکر اصولگرایان رادیکال حاکم نشود و امیدوارم که رای اصولگرایانی که متعدل تر و پخته تر هستند، بر کرسی بنشیندو مهندس موسوی و کروبیو خاتمی بازداشت نشوند.
بیایید فقط برای یک لحظه خودمان را به جای دشمنان نظام بگذاریم یعنی کسانی که به چیزی کمتر از فروپاشی نظام جمهوری اسلامی ایران رضایت نمی دهند. آیا غیر از این است که آنها از خدا می خواهند که این سه نفر بازداشت شوند. آیا voa ، سلطنت طلبان، طرفداران مسعود رجوی و سایر مخالفان نظام از خدا نمی خواهند که مهندس موسوی ، خاتمی و کروبی دستگیر شوند تا بحران کنونی در نظام جمهوری اسلامی عمیق تر شود؟
پاسخ این سئوال خیلی روشن است. حالا دیگر باید دید که بین دو گزینه بازداشت و عدم بازداشت مهندس موسوی، خاتمی و کروبی، کدام یک به نفع نظام جمهوری اسلامی است و کدام یک به ضرر این نظام.
به نظر شما تشکیلات " راه سبز امید " امکان فعالیت در نظام جمهوری اسلامی را پیدا می کند؟
به نظر من حتی اگر پاسخ این سئوال از نظر مسئولین نظام منفی باشد، باید آنها را تشویق و ترغیب کرد که اجازه بدهند " راه سبز امید " به عنوان یک تشکل بتواند فعالیت کند ، زیرا صرفنظر از اینکه ما نتیجه انتخابات را بپذیریم یا نپذیریم، واقیعت امر این است که انتخابات ٢٢ خرداد نشان داد که طیف قابل توجهی از اقشار فرهنگی و تحصیلکرده جامعه ایران، حتی اگر آنها را سیزده میلیون قلمداد کنیم، انتقاداتی نسبت به وضع موجود دارند و کمبودهایی را احساس می کنند.
بنابراین مسئولین نظام نمی توانند به این قشر مهم جامعه ایران پشت کنند و بگویند برای ما مهم نیست که شما چه نظری دارید. حتی اگر ما فرض کنیم که احمدی نژاد ٢٤ میلیون رای آورده است، باز هم این اشتباه خواهد بو د که مسئولین نظام بگویند ما آن ٢٤ میلیون رای را داریم و این ١٣ میلیون هم می توانند هر طور که می خواهند فکر کنند.
عقل سلیم و آینده نظام ایجاب می کند که شرایط برای فعالیت قانونی، رسمی، علنی و باز " راه سبز امید " فراهم شود. این ١٣ میلیون باید برای طرح مطالبات خودشان یک " پلات فرم " داشته باشند. اگر حکومت به هر دلیلی این امکان را از این جمعیت سلب کند و نگذارد که اینها در یک چارچوب قانونی و علنی فعالیت کنند، مرتکب خبط و خطا شده است؛ زیرا این رویکرد، بسیاری از این ١٣ میلیون را به سرخوردگی و یاس سیاسی و اجتماعی می کشاند و ممکن است اقلیتی از آنها به حرکتهای آنارشیستی و اقدامات کور و رادیکال و افراطی روی بیاورند. بنابراین حکومت باید به " راه سبز امید " اجازه فعالیت بدهد.
آیا این " باید " عقلانی، عملاً لحاظ می شود؟
طبیعی است که آقایان ترجیح می دهد راه سبزی وجود نداشته باشد و مهندس موسوی، کروبی، خاتمی و هاشمی رفسنجانی و سایرین تسلیم شوند و سکوت کنند. طبیعی است که این شرایط از نظر ایشان مطلوبتر است. همچنانکه بنده به عنوان استاد دانشگاه برایم مطلوبتر است که دانشجویانم مرا سئوال پیچ نکنند و ایرادهایم را نگیرند. اما به آن دسته از ممسئولین نظام که سودای مخالفت با حرکت " راه سبز امید " را دارند، باید تذکر داد که اگر شما اجازه فعالیت سیاسی علنی و قانونی به این جمعیت معترض ندهید، عملاً دارید آنها را به سمت رادیکالیسم هل می دهید و این امر حتی به نفع خود شما هم نیست. باید به این قبیل مسئولین گفت که مخالفت شما با فعالیت " راه سبز امید " و تشکلهایی از این دست، بر خلاف مصالح و منافع خودتان هم است.
چرا مهندس موسوی حزب یا سازمان تاسیس نکرده است و عنوان " تشکیلات " را برگزیده است؟
من شخصاً فکر می کنم و این نکته را در یادداشتهای دو ماه اخیرم نیز گفته ام که تشکل مهندس موسوی نباید حزب باشد. زیرا ما الان حزب منتقد و مخالف داریم. احزابی مثل اعتماد ملی، مشارکت، کارگزاران سازندگی، توسعه و همبستگی، همگی احزابی مخالف و منتقد هستند.
اگر مهندس موسوی هم حزب تاسیس کند، این حزب جدید، حزبی همانند و همردیف سایر احزاب اصلاح طلب خواهد شد. این اقدام خیلی به جایی نمی رسد. اقدام درست همین است که مهندس موسوی یک جبهه یا تشکل فراگیر را شکل بدهد. زیرا این ١٣ میلیون دارای یک فکر و یک خط یا جناح سیاسی نیستند بلکه در نقاطی مهم و کلیدی با یکدیگر مشترک هستند. بنابراین اگر ما بخواهیم حزب تاسیس کنیم، این حزب کارایی یک تشکل فراگیری را که واجد اهداف کلی و اولیه مشخص باشد، نخواهد داشت؛ در حالی که در شرایط فعلی، کاربرد جبهه یا چیزی نظیر آن خیلی موثرتر خواهد بود.
ظاهراً "تشکیلات" نیازمند مجوز دولت برای فعالیت نیست. احتمالاً مهندس موسوی این نکته را هم مد نظر داشته است.
قطعاً همین طور است. یعنی با توجه به وزارت کشور دولت احمدی نژاد و اینکه اکثریت اعضای کمیسیون ماده ١٠ احزاب طرفداران دولت احمدی نژاد هستند، به احتمال بسیار زیاد، دولت احمدی نژاد به مهندس موسوی و هوادارانش مجوز فعالیت سیاسی در قالب یک حزب یا یک سزمان نخواهد داد. بنابراین مهندس موسوی با توجه به چنین دغدغه هایی بحث ایجاد یک تشکیلات عام و فراگیر را مطرح کرده است.
با فعالیت تشکیلات " راه سبز امید "، روش پیشبرد دموکراسی در ایران ارتقا پیدا نمی کند؟
شاید روش کار در مقایسه با سالهای اصلاحات فرق کند ولی به هر حال جریانات و تحولات سیاسی - اجتماعی، همواره دچار قبض و بسط و فراز و فرود می شوند؛ ممکن است گاهی اوقات عقب نشینی کنند و گاهی اوقات موضع رادیکال اتخاذ کنند. ولی به هر حال هدف، تحقق دموکراسی، تحقق جمهوریت، حاکمیت قانون، تثبیت آزادیهای سیاسی و حقوق شهروندی است.
به نظر شما " راه سبز امید " تا چه حد می تواند نیروهای اجتماعی دموکراسی خواه را جذب کند؟
ما نباید انتظار داشته باشیم که بلافاصله پس از آغاز فعالیت این تشکیلات سیاسی، همه آن ١٣ میلیون نفر بیایند و فرم عضویت " راه سبز امید " را پر کنند. مسلماً بخشهایی از آن ١٣ میلیون در مقایسه با بخشهای دیگر، بیشتر به دنبال تحقق دموکراسی در ایران هستند. شاید قشر قابل توجهی از آن ١٣ میلیون خیلی دغدغه چنین اموری را نداشته باشند و صرفاً از سر مخالفت با احمدی نژاد به مهندس موسوی رای داده باشند. ولی به هر حال این نکته مسلم است که چنین تشکلی برای تحقق دموکراسی و تامین حقوق شهروندی و حاکمیت قانون، می تواند اقشار و لایه های مهمی مثل دانشجویان، دانشگاهیان، روحانیان و حوزویان، فعالین حقوق زنان و اقلیتهای قومی را به سمت خودش حلب کند.
برخی اصولگرایان مهندس موسوی را متهم کرده اند که " راه سبز امید " مبتنی بر الگوبرداری از تجربه های گذار به دموکراسی در سایر کشورها است. فارغ از اینکه چنین امری در نفس الامر بلااشکال است، آیا این حرف اصولگرایان صحت دارد؟
به هر حال اگر شما بخواهید با " راه سبز امید " مخالفت بکنید، می توانید بگویید این تشکیلات از فلان جریانی که در فلان کشور دنیا باعث سقوط یک حکومت غیردموکراتیک شده، کپی برداری شده است. شما می توانید بگویید چون این یک تشکیلات فراگیر است، می تواند محل فعالیت دشمنان نظام مثل سلطنت طلب ها و منافقین و عوامل استکبار جهانی بشود. اگر بنا بر این باشد که جلوی فعالیت این تشکیلات را بگیریم، بهانه های زیادی می توانیم بیاوریم. ساده ترین بهانه هم این است که بگویند مهندس موسوی ، کروبی و خاتمی فعلاً در دادستانی انقلاب پرونده دارند و تا به پرونده هایشان رسیدگی نشود، نمی توانند هیچ تشکیلات و حرکت سیاسی را ایجاد و رهبری بکنند.
شما احتمال دستگیری مهندس موسوی و مهدی کروبی را در چه حد می دانید؟
ببینید بحث اصلی این نیست که ما ببینیم احتمال این امر ١٠ درصد است یا ٦٠ درصد یا ٩٠ درصد. آنچه که به طور عقلایی می توانیم بگوییم این است که به هر حال در درون حاکمیت، قطعاً عناصر تندرویی هستند که معتقدند مهندس موسوی و کروبی و خاتمی باید از همان روز اول دستگیر می شدند.
آنها می گویند بزرگترین اشتباه ما این بوده که این افراد را بازداشت نکرده ایم و الان هم داریم چوبش را می خوریم. اما در درون نظام جریانات معقول تر و معتدل تری هم هستند که به روح انقلاب اسلامی و شاکله اهداف این انقلاب و نظام جمهوری اسلامی نزدیکترند و معتقدند که بازداشت مهندس موسوی، کروبی و خاتمی صرفاً به تعمیق و گسترده تر شدن شکافهای اجتماعی، افزایش نارضایتی ها و بحرانی تر شدن شرایط منجر می شود.
آنها به درستی معتقدند که با بازداشت این سه نفر بحران تمام نمی شود. بنابراین بین جریانات معتدل و تندروی اصولگرایان در این خصوص اختلاف نظر و کشمکش وجود دارد. اما من برای آینده نظام و یرای اینکه از این بحران به سلامت عبور کنیم، شخصاً دعا می کنم که تفکر اصولگرایان رادیکال حاکم نشود و امیدوارم که رای اصولگرایانی که متعدل تر و پخته تر هستند، بر کرسی بنشیندو مهندس موسوی و کروبیو خاتمی بازداشت نشوند.
بیایید فقط برای یک لحظه خودمان را به جای دشمنان نظام بگذاریم یعنی کسانی که به چیزی کمتر از فروپاشی نظام جمهوری اسلامی ایران رضایت نمی دهند. آیا غیر از این است که آنها از خدا می خواهند که این سه نفر بازداشت شوند. آیا voa ، سلطنت طلبان، طرفداران مسعود رجوی و سایر مخالفان نظام از خدا نمی خواهند که مهندس موسوی ، خاتمی و کروبی دستگیر شوند تا بحران کنونی در نظام جمهوری اسلامی عمیق تر شود؟
پاسخ این سئوال خیلی روشن است. حالا دیگر باید دید که بین دو گزینه بازداشت و عدم بازداشت مهندس موسوی، خاتمی و کروبی، کدام یک به نفع نظام جمهوری اسلامی است و کدام یک به ضرر این نظام.