سونای
29th September 2014, 09:39 AM
رابطه بین متیلاسیون DNA در دوره ی جنینی و رفتار فرد بالغ
تفاوت در متیلاسیون DNAی ناشی از محیط در نزدیک زمان تولد می تواند عامل تفاوت رفتاری در افراد بالغ باشد. در موش های صحرایی تفاوت رفتاری در پاسخ به شرایط استرس زا مطابق با تعداد گیرنده های گلوکوکورتیکویید در هیپوکامپ مغز است. هر چه تعداد گیرنده های گلوکوکورتیکویید بیشتر باشد، موش بالغ بهتر شرایط استرس زا را تحمل میکند. به نظر میرسد تعداد گیرنده های گلوکوکوتیکویید مغز به کیفیت نگهداری و لیسیدن نوزاد در طی هفته ی اول تولد بستگی دارد.
چگونه فنوتیپی که در زمان بلوغ ظهور میکند به وسیله ی تجربه ای که در زمان تولد کسب میشود، تعیین میگردد؟
Weaver و همکارانش در سال 2004 نشان دادند که عامل این تفاوت به متیلاسیون ناحیه ای خاص در پروموتر ژن گیرنده ی گیرنده ی گلوکوکورتیکویید وابسته است. این ناحیه قبل از تولد متیله نمیشود اما یک روز پس از تولد در همه ی نوزادان متیله میگردد. با این وجود در نوزادی که در طی هفته ی اول تولد توسط مادر مورد تیمار و لیسیدن قرار میگیرد، این ناحیه گروههای متیل خود را از دست میدهد، اما در نوزادانی که چنین تجربه ای را کسب نمیکنند این ناحیه همچنان متیله باقی میماند. قابل ذکر است که چنین تفاوتی در الگوی متیله شدن در قسمتهای دیگر این ژنها و یا در ژنهای مجاور دیده نمیشود.
تفاوت در الگوی متیلاسیون این ژن به مراقبت مادر از نوزاد وابسته است. زمانیکه این ناحیه متیله باشد عامل رونویسی Egr1 نمیتواند به آن متصل شود و ژن غیر فعال خواهد بود. این تفاوت در الگوی متیلاسیون در طی هفته ی اول بعد از تولد ایجاد شده و در سراسر عمر موش صحرایی باقی میماند. بنابراین موش بالغی که در دوران نوزادی از حمایت مادری بیشتری برخوردار بوده دارای گیرنده های گلوکوکوتیکوییدی بیشتری در مغز خود است و بهتر شرایط استرس زا را تحمل میکند (این مطلب که چگونه مراقبت والد از نوزاد میتواند الگوی متیلاسیون را تغییر دهد هنوز مشخص نشده است).
منبع:
Developmental Biology/Scott F. Gilbert
تفاوت در متیلاسیون DNAی ناشی از محیط در نزدیک زمان تولد می تواند عامل تفاوت رفتاری در افراد بالغ باشد. در موش های صحرایی تفاوت رفتاری در پاسخ به شرایط استرس زا مطابق با تعداد گیرنده های گلوکوکورتیکویید در هیپوکامپ مغز است. هر چه تعداد گیرنده های گلوکوکورتیکویید بیشتر باشد، موش بالغ بهتر شرایط استرس زا را تحمل میکند. به نظر میرسد تعداد گیرنده های گلوکوکوتیکویید مغز به کیفیت نگهداری و لیسیدن نوزاد در طی هفته ی اول تولد بستگی دارد.
چگونه فنوتیپی که در زمان بلوغ ظهور میکند به وسیله ی تجربه ای که در زمان تولد کسب میشود، تعیین میگردد؟
Weaver و همکارانش در سال 2004 نشان دادند که عامل این تفاوت به متیلاسیون ناحیه ای خاص در پروموتر ژن گیرنده ی گیرنده ی گلوکوکورتیکویید وابسته است. این ناحیه قبل از تولد متیله نمیشود اما یک روز پس از تولد در همه ی نوزادان متیله میگردد. با این وجود در نوزادی که در طی هفته ی اول تولد توسط مادر مورد تیمار و لیسیدن قرار میگیرد، این ناحیه گروههای متیل خود را از دست میدهد، اما در نوزادانی که چنین تجربه ای را کسب نمیکنند این ناحیه همچنان متیله باقی میماند. قابل ذکر است که چنین تفاوتی در الگوی متیله شدن در قسمتهای دیگر این ژنها و یا در ژنهای مجاور دیده نمیشود.
تفاوت در الگوی متیلاسیون این ژن به مراقبت مادر از نوزاد وابسته است. زمانیکه این ناحیه متیله باشد عامل رونویسی Egr1 نمیتواند به آن متصل شود و ژن غیر فعال خواهد بود. این تفاوت در الگوی متیلاسیون در طی هفته ی اول بعد از تولد ایجاد شده و در سراسر عمر موش صحرایی باقی میماند. بنابراین موش بالغی که در دوران نوزادی از حمایت مادری بیشتری برخوردار بوده دارای گیرنده های گلوکوکوتیکوییدی بیشتری در مغز خود است و بهتر شرایط استرس زا را تحمل میکند (این مطلب که چگونه مراقبت والد از نوزاد میتواند الگوی متیلاسیون را تغییر دهد هنوز مشخص نشده است).
منبع:
Developmental Biology/Scott F. Gilbert