روز شعر و ادب فارسی گرامی باد

[روابط عمومی سایت]

​http://uc-njavan.ir/images/o7y3z4jvo2rhhpnhpulf.jpg (http://uc-njavan.ir/images/o7y3z4jvo2rhhpnhpulf.jpg)


با سلام و عرض ارادت خدمت کاربران عزیز انجمن [golrooz]

فرارسیدن روز شعر و ادب فارسی و سالروز درگذشت استاد گرانقدر ادبیات و شاعر نامی ایران
سید محمد حسین شهریار را گرامی داشته وبرای تمامی عزیزان و نام آوران عرصه ادبیات و شعر فارسی و برای
علاقمندان به رشته های شعر و ادب فارسی در انجمن علمی نخبگان جوان آرزوی موفقیت و سلامتی داریم

و یاد تمامی بزرگوارن این عرصه را که نامی جاوید در عرصه ادبیات و شعر فارسی ثبت کردند گرامی داشته
و از درگاه ایزد متعال برای تمامی آنان طلب مغفرت داریم .


روز بيست و هفتم شهريور ماه، سالروز درگذشت شهريار، شاعر ايراني، با تصويب شوراي عالي انقلاب فرهنگي، روز ملي شعر و ادب، ناميده شده است.


اين موضوع را، علي اصغر رحمان‌دوست، نمايندة مردم تبريز، به مجلس پيشنهاد كرد.

وي، دليل پيشنهاد خود را بي‌‌توجهي به شعر شمرده كه يكي از مهم‌ترين وجوه هنر و حافظة تاريخي ملت ايران است.

او، در مورد انتخاب اين روز، چنين بيان كرده است: شهريار هم از نظر توانائي ادبي، در عرصه‌هاي مختلف شعر طبع‌آزمائي كرد و هم، با مردم زيست.

نامبرده بر اين باور است كه شهريار در كنار پاسداري از سنت‌هاي ادبي، سروده‌هاي عامه‌پسندي دارد و در اين زمينه، اگر نگوئيم شاعر بي‌نظير، كم‌نظير است.



هم چنين دليل ديگر پيشنهاد خود را براي اين روز، معاصر بودن شهريار قلمدادكرد كه بحق انتخاب شايسته اي بوده است.
بيست و هفتم شهريور، روز شعر و ادب و روز بزرگداشت تمام ذهن‌ها و انديشه‌هايي است كه درخدمت آرمان هاي بزرگ بشري هستند.

http://uc-njavan.ir/images/su5ilrn562hlzzrekqkb.jpg (http://uc-njavan.ir/images/su5ilrn562hlzzrekqkb.jpg)





استاد شهریار

به مناسبت روز شعر و ادب فارسی و روز بزرگداشت استاد سید محمد حسین شهریار:
فرزند آقا سید اسماعیل موسوی، معروف به حاج میرآقا خشکنابی، در سال ۱۳۲۵ هجری قمری (شهریور ماه ۱۲۸۶ هجری شمسی)، در بازارچه میرزا نصراله تبریز واقع در چای کنار، چشم به جهان گشود
در سال ۱۳۲۸ هجری قمری، که تبریز آبستن حوادث خونین وقایع مشروطیت بود، پدرش او را به روستای قیش قورشاق و خشکناب منتقل کرد و دوره کودکی استاد در آغوش طبیعت و روستا سپری شد...


بیوگرافی استاد شهریار
که منظومه‌ی «حیدربابا» مولود آن خاطرات است. در سال ۱۳۳1 هجری قمری، پدرش او را برای ادامه تحصیل به تبریز باز آورد و او در نزد پدر شروع به فراگیری مقدمات ادبیات عرب نمود و در سال ۱۳۳۲ هجری قمری جهت تحصیل اصول جدید به مدرسه متحده وارد گردید. در همین سال، اولین شعر رسمی خود را سرود. سپس به آموختن زبان فرانسه و علوم دینی نیز پرداخت و از فراگیری خوشنویسی نیز دریغ نکرد که بعدها کتابت قرآن ثمره همین تجربه می‌باشد.

http://uc-njavan.ir/images/i6lrklvrc6qo1wrzk7k.jpg (http://uc-njavan.ir/images/i6lrklvrc6qo1wrzk7k.jpg)


در سیزده سالگی، اشعار شهریار، با تخلص «بهجت»، در مجله ادب به چاپ می‌رسد. در بهمن ماه ۱۲۹۹ شمسی، برای اولین بار به تهران مسافرت می‌کند و در سال ۱۳۰۰، توسط لقمان الملک جراح، در دارالفنون به تحصیل می‌پردازد. شهریار در تهران تخلص به بهجت را نپسندیده و تخلص شهریار را پس از دو رکعت نماز و تفأل از حافظ می‌گیرد:
غم غریبی و غربت چو بر نمی تابم روم به شهر خود و شهریار خود باشم

شهریار، از بدو ورود به تهران، با استاد ابوالحسن صبا آشنا می‌شود و نواختن سه تار و مشق ردیفهای سازی موسیقی ایرانی را از او فرا می‌گیرد. او، همزمان با تحصیل در دارالفنون، به ادامه تحصیلات علوم دینی می‌پرداخت و در مسجد سپهسالار در حوزه درس شهید سید حسن مدرس حاضر می‌شد.

در سال ۱۳۰۳، وارد مدرسه طب می‌شود و از این پس زندگی شورانگیز و پرفراز و نشیب او آغاز می‌گردد. در سال ۱۳۱۳، زمانی که شهریار در خراسان بود، پدرش حاج میرآقا خشکنابی، به دیدار حق می‌شتابد. او سپس در سال1314 به تهران بازگشته و از این پس آوازه شهرت او از مرزها فراتر می‌رود.

http://uc-njavan.ir/images/1l4xgoh2k47867mao6di.jpg (http://uc-njavan.ir/images/1l4xgoh2k47867mao6di.jpg)

شهریار شعر فارسی و ترکی را با مهارت تمام می‌سراید و در سالهای ۱۳۲۹ تا ۱۳۳۰ اثر جاودانه خود «حیدربابایه سلام» را خلق می‌کند و برای همیشه به یادگار می‌گذارد. منظومه حیدربابا تنها در جمهوری‌های شوروی سابق به ۹۰ درصد زبانهای موجود ترجمه و منتشر شده است.


در تیرماه ۱۳۳۱، مادرش دار فانی را وداع می‌کند. در مرداد ماه ۱۳۳۲، به تبریز می‌آید و با یکی از منسوبین خود، به نام خانم عزیزه عمید خالقی، ازدواج می‌کند که حاصل این ازدواج سه فرزند به نامهای شهرزاد و مریم و هادی هستند.
در حدود سالهای ۱۳۴۶، شروع به نوشتن قرآن به خط زیبای نسخ نمود که یک ثلث آن را به اتمام رساند. در این زمان، دیوان اشعار فارسی استاد نیز چندین بار چاپ و بلافاصله نایاب شده است. در مدت اقامت در تبریز، موفق به خلق اثر ارزنده «سهندیه» در رمانتیک ترکی می‌شود. در سال ۱۳۵۰، مجدداً به تهران مسافرت می‌کند و تجلیلهای متعددی از شهریار به عمل می‌آید.

http://uc-njavan.ir/images/1rt4fwt2edkwl8r0z8d.jpg (http://uc-njavan.ir/images/1rt4fwt2edkwl8r0z8d.jpg)

در اردیبهشت ماه سال ۱۳۶۳، تجلیل باشکوهی از استاد در تبریز به عمل آمد. استاد شهریار، به لحاظ سرودن اشعار کم نظیر در مدح امیرمؤمنان و ائمه‌اطهار علیه‌السلام، به «شاعر اهل بیت(ع)» شهرت یافته است.
او پس از یک دوره بیماری، در ۲۷ شهریور ماه ۱۳۶۷، دار فانی را وداع گفت و در مقبرةالشعرای تبریز به خاک سپرده شد

[Capitan Totti]

درود بر شما

تبریک میگم

روز شعر و ادب پارسی رو

http://up.hammihan.com/img/userupload_2013_4733614971411029049.6468.jpg

[تووت فرنگی]

قسمتی از شعر مومیایی استاد شهریار عزیز ..
من که بسیار دوسش دارم ..


باید از محشر گذشت
این لجن زاری که من دیدم سزای صخره هاست

گوهر روشن دل از کان جهان دیگراست

عذر می خواهم پری، من نمی گنجم در آن چشمان تنگ

با دل من آسمانها نیز تنگی می کنند

روی جنگلها نمی آیم فرود

شاخه زلفی گو مباش

آب دریاها کفاف تشنه این درد نیست

بره هایت می دوند

جوی باریک،عزیزم ،راه خود گیرو برو

یکشب مهتابی از این تنگنای،برفراز کوهها پر میزنم

میگذارم میروم

ناله خود میبرم

دردسر کم میکنم

چشمهایی خیره میپاید مرا

غرش تمساح می آید به گوش

کبرفرعونی و سحر سامری است

دست موسی و محمد با منست

میرویم،وعده آنجا که با هم روزو شب را آشتی است

صبح چندان دور نیست

[بلدرچین]

ان روز بزرگ و زیبا رو به تمامی شاعران و دوست داران ادب ایران زمین تبریک میگم.

[Dorna dordone]

من آن بخت سپید خود که گم شد سالها از من **** کنون در گوشه ی چشم سیاهی کرده ام پیدا



با سلام و عرض ادب به دوستان و همکاران انجمن

تشکر و قدردانی میکنم از روابط عمومی سایت برای مطلب گرانبهایی که گذاشتن و یادی از استاد بزرگ و محبوبم میکنم "استاد شهریار"


اشاره ای کوتاه به عشق استاد از زبان دوستشون جناب "هوشنگ طیار" :

هوشنگ طيار شاگرد و دوست و همشهري شهريار از عشقي كه نقطه عطف زندگي او و عاملي در روي آوردن شهريار به ادبيات است، سخن گفت. هوشنگ طيار شاعر و از شاگردان و دوستان شهريار در گفت‌و‌گو با فارس گفت: زماني‌كه شهريار براي خواندن درس پزشكي به تهران آمد، همراه با مادرش در خيابان ناصرخسرو كوچه مروي يك اتاق اجاره مي‌كند. آنجا عاشق دختر صاحب خانه مي‌شود. صحبتي بين مادران آن‌ها مطرح مي‌شود و يك حالت نامزدي بوجود مي‌آيد. قرار مي‌شود كه شهريار بعد از ‌اينكه دوره انترني را گذراند و دكتراي پزشكي را گرفت با دختر عروسي كند.

اين شاعر و دوست شهريار تصريح كرد: شهريار رفته بود خارج از تهران تا دوره را بگذراند و وقتي برگشت متوجه شد، پدر دختر او را به يك سرهنگ داده است و آنها با هم ازدواج كرده‌اند. شهريار دچار ناراحتي روحي شديدي مي‌شود و حتي مدتي هم بستري مي‌شود و در اين دوران غزل‌هاي خوب شهريار سروده مي‌شوند.

طيار با بيان اينكه آن دختر بر خلاف شايعات فاميل شهريار نبوده و «عزيزه خانم» همسر شهريار فاميل او بوده است، اظهار داشت: بهجت آباد سابق بر اين تفرج‌گاه تهران بود و مثل امروز آپارتمان سازي نشده بود. اين محل، جايي بود كه بيشتر اوقات شهريار با دختر براي گردش آنجا مي‌رفت. بعد از‌اينكه دختر ازدواج مي‌كند، شهريار يك روز سيزده بدر براي زنده كردن خاطرات آنجا مي‌رود و دختر هم با شوهر و بچه آنجا مي آيند. شهريار با دختر روبرو مي‌شود و اين غزل را آنجا مي‌سرايد:

يار و همسر نگرفتم كه گرو بود سرم
تو شدي مادر و من با همه پيري پسرم

طيار گفت: بهترين شعر تركي را شهريار گفته و كاش با شهرتي كه شهريار داشت اشعار فارسي را هم به اندازه اشعار تركي‌اش چنين زيبا مي‌سرود.

وي افزود: «حيدر بابايه» در ادبيات بي‌نظير است، ولي به تركي است. اگر هم بخواهيم آن‌ را به فارسي ترجمه كنيم لذت و زيبايي اش را از دست مي دهد. مسائلي است كه در ترجمه منتقل نمي‌شود. مثلا برخي از ضرب‌المثل‌هاي تركي را فارسي زبانان نشنيده‌اند و شهريار اين ضرب‌المثل‌ها را عينا به تركي آورده و تازه وقتي هم كه ترجمه شود، خواننده چون آن را نشنيده، از آن نمي تواند لذت ببرد.

طيار ادامه داد: اشخاصي كه مدتي از زندگي خود را در دهات بسر برده اند، خيلي بيشتر از اشخاصي كه در شهر بزرگ شده اند، حيدر بابايه را درك مي كنند. شهريار زماني در پاي كوه حيدر بابايه زندگي مي كرده و درنتيجه خاطرات كودكيش را با خاطرات روستا درآميخته كه بخش است.
اين شاعر كه شعر را در مكتب عملي نزد شهريار آموخته، درباره اينكه چرا بيشتر اشعار شهريار در قالب غزل سروده شده، عنوان كرد: شهريار به جز غزل، قصيده، مثنوي و چند شعر نيمايي هم دارد. «اي واي مادرم» يا «پيام به اينشتين» از شعرهاي نيمايي اوست و اين شعر پيام به اينشتين را وقتي آدم مي‌خواند از بمب اتم متنفر مي‌شود.

طيار در ادامه تصريح كرد: شهريار شاعر غزل‌سراست و علاقه شديدي به غزل‌ دارد و غزل تمام احساسات و عواطف انسان را مي تواند بيان كند. شهريار نيز مثل حافظ حرف‌هايش را با غزل‌هايش مي زند. اين‌هايي كه به شعر سفيد و نيمايي رو مي‌آورند، فكر مي‌كنند خواسته‌هاي درونشان را در قالب وزن و قافيه و رديف نمي توانند بيان كنند. درنتيجه آزادگرايي مي كنند و حرف دلشان را با شعر نيمايي بيان مي‌كنند.

او درباره مضمون اشعار نيمايي بيان كرد: البته اشعار نيمايي مضمون‌هاي خوبي دارند ولي اگر آن مضامين را بتوانند در غزل بياورند زيباتر است و بيشتر به دل مي نشيند.

طيار درباره آشنايي خود با شهريار گفت: از زماني‌كه به شعر علاقه مند شدم به شهريار ارادت يافتم. شاگردي من به آن صورت نبود كه بنشينم و او درس بدهد و من گوش بدهم. حضورش مي رسيدم و شعرهايي كه مي سرودم را نشانش مي دادم و او اشكالاتم را مي‌گرفت و مرا ارشاد مي‌كرد. گاهي براي من شعر مي گفت و من با شعر جوابش را مي دادم. بيشتر با مطالعه ديوانش شاگرد او شدم.

اين شاعر افزود: شهريار در جلد سوم ديوانش منظومه اي بلند در معرفي مفاخر ايران مي گويد و از شعراي قديمي و معاصر ياد مي كند. حتي راجع به نيما مي گويد:

به خود گذشته و بگذريم از نيما
كه تا فسانه‌اش از ما و بعد از آن بي‌ما

كمي ظاهرا از نيما بعد از آنكه او سراغ شعر بي وزن رفته بود روگردان شد. و ارادت زيادي به نيما به خاطر شعر «افسانه» داشت.
طيار ادامه داد: در اين منظومه نامي هم از من مي‌كند. آن موقع من افسر شهرباني بودم و شهريار مي گويد:

به شهرباني كشور كه شهرت طيار
سخنوري است به ذوق و قريحه سرشار


[golrooz]روحشون غریق رحمت الهی[golrooz]