علف های هرز انگلی

[*FATIMA*]

علف های هرز انگلی



الف / اپی فیت Epiphyte

گیاهانی هستند که از گیاهان دیگر به عنوان زیستگاه و یا تکیه گاه استفاده می کنند مثل خزه ها و برخی جلبک ها که روی تنه درخت ها بسر می برند بدون آنکه ارتباط مستقیمی با گیاه میزبان خود داشته باشند و یا گیاهانی که از درخت یا بوته بالا می روند مثل دار دوستها و پیچک ها

ب / نیمه انگلی Hemiparasite

که بخشی از نیاز خود رامی توانند فراهم کنند مثلاً برگ های کلروفیل دار دارند مثل دارواش ها . گاهی ارتباط انگل با میزبان اختیاری است یعنی اگر میزبان بدست بیاورند زندگی انگلی برمی گزینند و اگر میزبان زندگی مستقل خواهند داشت مثل گیاه صندل که در هندوستان زیاد می روید

ج / انگل کامل Holoparasite

که فاقد کلروفیل بوده و زندگی آنها به طور کامل به میزبان وابسته است مثل گل جالیز


علف های هرز انگلی مهم

1/ تیره گل میمون Scrophulariaceac جنس های Striga و Alectra

2/ تیره گل جالیز Orobanchaceae جنس Orobanche Spp

3/ تیره پیچک Convolvulaceae یا تیره سس Cuscutaceae جنس Cuscuta Spp

4/ تیره دارواش Viscaceae جنس های Viscum و Arceutobium

5/ تیره شیرنیک Loranthaceae جنس های Loranthus , Topinanthus و Dendrophthera





ادامه دارد ...

منبع : کنترل علف های هرز
نوشته محمدرضا موسوی

[*FATIMA*]

گل جالیز ( Broomrape, Orobanche spp )

http://uc-njavan.ir/images/cgt1s10tcy48g8udhy8s.jpg


این تیره بیش از 15 جنس دارد که مهمترین آن Orobanche بوده و حدود یکصد گونه دارد و از آن میان یازده گونه از نظر کشاورزی اهمیت دارند که شایعترین آنها عبارتند از :

Orobanche crenata-Forxkal گل جالیز بلند با ساقه قطور و ارتفاع حدود 100 سانتیمتر که بیشتر روی ریشه باقلا فعالیت دارد .

Orobanche aegyptiaca Pers گل جالیز مصری با گلهای بنفش یا سفید ، چند شاخه ، بساک پرچم پرزدار ، انگل گیاهان تیره سیب زمینی و کدوئیان و فراوانترین نوع گل جالیز در ایران است .

Orobanche cernua Loafl گل جالیز تک شاخه با گل های سفید یا بنفش ، تک شاخه ای 20 تا 30 سانتیمتر ارتفاع بیشتر انگل توتون و آفتابگردان است و در ایران به خصوص غرب و شمال غربی فراوان است .

Orobanche minor گل جالیز یونجه بیشتر روی یونجه فعالیت دارد و تک شاخه ای است احتمال وجود آن در ایران هست .

Orobanche nana گل جالیز کوچک که ارتفاع آن کمتر از 20 سانتیمتر است و در ایران از باغات شهرکرد روی بادام و زردآلو گزارش شده است .


انتشار گل جالیز


گل جالیز بیشتر در مناطق نیمه مرطوب با هوای معتدل پراکنده است . در ایران بیش از 40 گونه گل جالیز شناسایی شده است که اغلب آنها روی گیاهان وحشی فعالیت دارند . مهمترین گونه گل جالیز در ایران aegyptiaca است که در اغلب نقاط ایران به خصوص استان های تهران ، بوشهر ، فارس و خراسان و اصفهان شیوع دارد .




ادامه دارد ...

منبع : کنترل علف های هرز
نوشته محمدرضا موسوی

[*FATIMA*]

بیولوژی گل جالیز


گل جالیز گیاهی است یکساله که از طریق بذر تکثیر می یابد . این گیاه بخش بیشتری از زندگی خود را در زیر خاک به سر می برد و آنرا دوره هیپوژآل hypogeal می نامند . در دوره زایشی ساقه گل دهنده آن از خاک خارج و زندگی اپی ژآل epigeal دارد . در تمام این دوره با اتصال به ریشه میزبان زندگی انگلی داشته و آب و مواد مورد نیاز خود را از ریشه گیاه میزبان دریافت می کند . گل جالیز دوره غیرفعال را به صورت بذر در خاک به سر می برد . بذر گل جالیز به رنگ قهوه ای تیره با وزن 3 تا 6 میکروگرم و قطر 0/2 تا 0/3 میلیمتر است . بذر O.aegyptiaca می تواند به طور متوسط 8 تا 10 سال در خاک زنده بماند . اما مشاهدات در ایران نشان می دهد که لااقل حدود 15 سال در خاک زنده می ماند و گاهی این مدت به 30 سال هم می رسد .

دوام بذر در شرایط رطوبتی کمتر و در زمین هایی که کشت نشود بیشتر است . بذر گل جالیز ذخیره غذایی مختصری دارد . لذا جوانه آن قادر نیست رشد طولی زیادی داشته باشد . بذر گل جالیز برای جوانه زدن نیاز به مواد تحریک کننده دارد که در ترشحات ریشه میزبان وجود دارد . با این ترتیب به طور طبیعی بذر در فاصله نزدیک با ریشه میزبان جوانه خواهد شد .

جوانه زنی بذر شامل دو مرحله است . مرحله اول آمادگی و مرحله دوم پیدایش جوانه . دوره آمادگی یک تا دو هفته طول می کشد . حرارت مناسب برای هر دو مرحله حدود 22 درجه سانتیگراد است اما تا 13 درجه سانتیگراد هم جوانه زنی آن گزارش شده است . حرارت بیش از 28 درجه سانتیگراد به خصوص در دوره آمادگی نامساعد تعیین ولی گفته اند که تا حرارت 30 درجه سانتیگراد هم کاهش مهمی در جوانه زنی آن به وجود نمی آید . در هر حال ممکن است اکوتیپ های مختلفی از این گیاه وجود داشته باشد که نسبت به حرارت محیط واکنش متفاوتی نشان می دهند . بذر گل جالیز در حرارت 5 درجه زیر صفر به پایین آسیب می بیند .

وقتی بذر جوانه زد عضوی به نام مکینه haustorium به وجود می آورد که با استفاده از آنزیم های مخصوص همراه با فشار وارد بافت ریشه میزبان شده و غالباً روی آوندهای چوبی مستقر شده و بافت آن با بافت گیاه میزبان در محل اتصال مخلوط و یکسان می شود . پس از اتصال در کنار گیاه غده کروی شکلی ایجاد می کند که دارای برآمدگی هایی است . این برآمدگی ها تولید ریشه می نماید . این ریشه ها به قسمت های دیگر ریشه میزبان متصل شده و آب و مواد غذایی اخذ می کنند . این غده به رنگ آجری است و کامل شدن آن دوره ای نسبتاً طولانی دارد . این دوره را ابتدایی Perimitive می نامند . در این دوره گیاه انگل به هر گونه دستکاری و همچنین قارچ های خاکزی حساس است و به خصوص اگر شرایط اطراف ریشه گرم و مرطوب باشد بسیار آسیب پذیر است .

وقتی قطر غده به 1 تا 2 سانتیمتر رسید جوانه ای تولید می کند که تبدیل به ساقه ای سفیدرنگ می شود . این مرحله را فورماتید formatide ( سازندگی ) می نامند . وقتی طول این ساقه به حدود 2 تا 3 سانتیمتر برسد ، قادر است اولین ساقه گل دهنده را تولید کند . از جوانه زدن تا تولید ساقه گل دهنده در این گونه 45 تا 55 روز طول می کشد و در برخی منابع تا 75 روز نیز ذکر شده است . در ورامین در داخل گلدان معمولاً بین 50 تا 60 روز پس از آلوده سازی اولین ساقه گل دهنده به دست می آمد . رشد ساقه گل دهنده بسیار سریع است و گاهی در بعضی گونه ها تا 2 سانتیمتر در روز می رسد .

وزن کل گل جالیز ( بیوماس ) پس از خارج شدن از زمین افزایش چندانی ندارد و 90% آن در دوره ای ایجاد می شود که انگل در زیر خاک زندگی می کند . لذا ملاحظه می شود که بیشترین خسارت این انگل زمانی وارد می شود که از دید پنهان بوده و در زیر خاک به سر می برد .

ساقه گل دهنده فاقد برگ بوده و برگ ها به صورت فلس هایی بر روی ساقه دیده می شود رنگ آن کرم تا زرد است و گل های نامنظم به رنگ بنفش یا سفید تولید می کند . هر کپسول حدود 500 و هر بوته تا 200000 عدد بذر تولید می کند . بذرها پس از ریزش در خاک باقیمانده و در انتظار ریشه میزبان به سر می برند .




ادامه دارد ...

منبع : کنترل علف های هرز
نوشته محمدرضا موسوی

[*FATIMA*]

کنترل گل جالیز


تناوب و تمهیدات زراعی

وقتی زمینی آلوده به گل جالیز شد لازم است حتی المقدور از نباتات زراعی که میزبان سس می شوند کمتر کشت شده و از نباتاتی استفاده می شود که آلوده به گل جالیز نمی شوند و بهتر از آن کشت گیاهانی است که بذر گل جالیز را وادار به جوانه زنی می کنند ولی میزبان آن محسوب نمی شوند مثل فلفل ، سورگوم ، یونجه و ... . کود ازته فراوان و آب زیاد جمعیت گل جالیز را کاهش می دهد که دلیل آن می تواند فراهم شدن شرایط برای ایجاد بیماری های قارچی روی انگل و همچنین جوانه زنی بذر در فاصله ای دور از دسترس به ریشه باشد .


کشت میزبان های تله - catch crop

می توان با کاشت گیاهانی که مناسبترین میزبان برای گل جالیز محسوب می شوند مثل خیار ، گوجه فرنگی ، خردل سفید و ... بذور موجود در خاک را کاهش داد . بدین ترتیب که گیاهان حساس را قبل از کاشت محصول یا در دوره آیش با تراکم بسیار زیاد در زمین می کارند . ریشه این گیاهان بذور موجود در خاک را جلب کرده و انگل شروع به رویش می کند . اما اجازه داده نخواهد شد تا این آلودگی ها به بار بنشیند بلکه حدود یک ماه پس از کاشت ، مزرعه شخم زده شده و کل گیاهان کشت شده همراه با انگل هایی که احتمالاً به ریشه چسبیده اند نابود می شوند و به جای آن محصول اصلی کشت می شود . بدین ترتیب جمعیت انبوهی از بذر موجود در خاک کاهش خواهد یافت . این کار را می توان با کشت محصولات در اواخر تابستان انجام داد . مثلاً تجربه نشان داده است که کاشت گیاهان میزبان در اواخر فصل موجب می شود تا این گیاهان آلوده شوند ولی سرد شدن هوا و یا از بین بردن محصول مانع از بذر دادن انگل شده و بدین ترتیب نیز آلودگی کاهش می یابد . شاید یکی از دلائل کاهش جمعیت گل جالیز در مزارع ورامین گسترش کشت خیار پاییزه در این منطقه باشد .


شخم عمیق

هرگاه عمق خاک مزرعه اجازه دهد ، می توان در مزراعی که آلودگی زیاد بوده و بذر بسیاری در سطح خاک پراکنده شده است شخم با عمق 40 تا 50 سانتیمتری زد و اغلب بذور را در عمق خاک مدفون ساخت . بدیهی است شخم های بعدی بایست کم عمق باشد تا بذر دوباره به سطح خاک نیاید .


کندن بوته ها

هرگاه مزرعه ای به تازگی آلوده شده و مقدار بوته های گل جالیز زیاد نیست بایست حتی المقدور از بذر دادن گل های روییده جلوگیری نمود . یعنی به محض مشاهده ساقه های گل دهنده آنها را کنده و از مزرعه خارج نموده و سوزانید یا عمیقاً مدفون ساخت . باید توجه داشت که گل جالیز پس از کنده شدن تا چند روزی به حیات ادامه داده و حتی قادر است کپسول هایی نیز تولید کند .


استفاده از حشرات

از موارد قابل ذکر استفاده از مگس بذرخوار Phytomzya orobanchia است که در برخی از کشورهای اروپای شرقی مثل یوگسلاوی و روسیه به مرحله کاربردی نیز رسیده است . این مگس زمستان را به صورت شفیره بسر برده و در بهار حشره بالغ ظاهر و تخم های خود را روی ساقه گل جالیز قرار می دهد . لاروهای این حشره از مواد درون کپسول و نیز ساقه تغذیه کرده و در مجموع مانع از بذر دادن گل جالیز می شود . بررسی های انجام شده نشان داده است که تا 85% نیز از بذر گل جالیز کاسته می شود . این حشره در اغلب نقاط ایران وجود دارد و حمایت از آن در کاهش ذخیره بذر گل جالیز مؤثر است . یکی از راه های حمایتی که در برخی از کشورهای اروپایی شرقی انجام گرفته است جمع آوری ساقه های محتوی شفیره در پاییز و نگهداری آنها در طول زمستان در حرارت زیر 8 درجه سانتیگراد و رطوبت حدود 80% است . در بهار این ساقه ها را در مزرعه قرار می دهند تا جمعیت مگس های کامل افزایش یابد .

مشکل استفاده از این مگس مشخص نبودن راهی برای تکثیر انبوه آن ، وجود هیپرپارازیت های آن و سمپاشی مزارع با حشره کش هاست که تلفات شدیدی به مگس ها وارد می کند .


استفاده از قارچ ها

استفاده از قارچ های بیماری زا برای کنترل گل جالیز مناسب ترین و امیدوارکننده ترین روش محسوب می گردد قارچ هایی که تا کنون برای گل جالیز اختصاصاً بیماری زا بوده اند عبارتند از :

Fusarium oxysporum , Fusarium solani , Rhizoctonia solani , Ulocladiom atrum


آفتاب دهی

بررسی ها دلالت بر آن دارد که می توان از طریق آفتاب دهی ( پوشانیدن سطح خاک مرطوب با پلاستیک روشن در فصل تابستان به مدت 30 روز ) بذر گل جالیز را در خاک از بین برد مشروط بر آنکه هوا آفتابی و به 40 درجه سانتیگراد یا بیشتر برسد . این روش بیشتر در سطوح کوچک عملی است .






منبع : کنترل علف های هرز
نوشته محمدرضا موسوی

[*FATIMA*]

سس ( dodder( Cuscuta spp

http://uc-njavan.ir/images/907lydjostvjie8um4d9.jpg

سس انگلی است یکساله که با بذر تکثیر می شود و روی شاخه سبز گیاهان فعالیت می کند . سس ها گیاهانی هستند انگلی از تیره پیچک ( Convolvulaceae ) که گاهی آن را از تیره Cuscutaceae نیز می دانند . در ایران در حدود 19 گونه سس جمع آوری شده است و در دنیا گونه های آن به بیش از 100 می رسد .

از نظر کشاورزی مهمترین گونه آن Cuscuta campestris Yunker است که در برخی منابع آن را C.pentagona نیز می نامند . منشأ آن امریکای شمالی است و پراکندگی وسیعی دارد . با گونه های دیگر مثل C. chinensis Lamack , C. australis R.Br اشتباه می شود . در ایران آنرا C. approximata نیز می نامیدند .

گونه مهم دیگر سس در ایران c. monogyna است که بیشتر روی درختچه ها و درخت های پاجوش دار یا خزنده مثل انگور ، انار ، برگ نو و ... دیده می شود. این سس رشته های قطورتری دارد و به رنگ زرد تا ارغوانی گاهی خالدار دیده می شود . بذر آن درشت و 3 تا 4 میلیمتر قطر دارد . در صورتیکه بذر سس یونجه 1 تا 2 میلیمتر بیشتر نیست .


خسارت سس


سس به دلیل تغذیه شدید و انتقال مواد از میزبان خسارت بسیاری به آن وارد ساخته و منجر به خشکیدن و نابودی میزبان می گردد . حتی درخت های آلوده به سس ظرف مدت 2 تا 3 سال کاملاً خشکیده و از بین می روند . مزارع یونجه آلوده به سس تنک شده و از رشد ان به شدت کاسته می شود . این کاهش رشد فرصت را برای سایر علف های هرز که میزبان سس نیستند مثل اغلب گرامینه ها فراهم آورده و به سرعت یونجه زار به مرغزار تبدیل می شود .

در یک بررسی خسارت سس روی ماش را 94% گزارش کرده اند . داوسون نیز خسارت سس روی یونجه را در یک دوره 3 ساله 57% کل محصول براورد کرده است . در مزارع چغندر قند ، اگر آلودگی شدید باشد خسارت علف های هرز بیش از 80% کل محصول است . البته آلودگی به سس حتی اگر بسیار کم و زیر سطح زیان اقتصادی هم باشد نباید از ان غافل شد زیرا هر بوته سس می تواند بیش از ده هزار بذر جدید تولید کند و این بذرها تا 50 سال می توانند در خاک زنده مانده و در فرصت مناسب آلودگی ایجاد کنند .



ادامه دارد ...

منبع : کنترل علف های هرز
نوشته محمدرضا موسوی

[*FATIMA*]

بیولوژی سس


بذر سس دارای پوشش نفوذناپذیر نسبت به آب است . لذا تا زمانی که این پوشش سالم باشد جوانه نمی زند و بذرهای ریخته شده از یک بوته به صورت ناهماهنگ و طی چندین سال به تدریج خواهند رویید . رویش بذر سس نیاز به تحریک کننده نداشته و مانند بذر گیاهان غیر انگلی وقتی شرایط محیطی مساعد باشد جوانه می زند .

بذر جوانه زده ریشه واقعی ندارد و اندامی شبیه ریشه به طول حدود یک سانتیمتر در خاک ایجاد می کند . جوانه هوایی آن به صورت رشته ای رنخی شکل به رنگ زرد یا صورتی است که از خاک خارج شده و در سس یونجه حدود 7 سانتیمتر و در سس درختی تا 20 سانتیمتر رشد می کند . این رشته بسته به شرایط محیطی حدود 7 تا 15 روز زنده است و در این مدت با حرکات دورانی خود به دنبال میزبان می گردد و اگر میزبان پیدا نکند از بین خواهد رفت .

اگر در این مدت به گیاهی برسد حتی اگر میزبان واقعی آن نباشد باز هم به دور آن پیچیده و مدت بیشتری زنده می ماند و برای رسیدن به میزبان اصلی از آن بهره برداری می کند . رشته سس وقتی به دور گیاه پیچید در محل تماس با میزبان تولید مکینه یا هوستاریوم کرده و بر اثر ترشحات سیتوکنین و فشار به داخل بافت میزبان فرو می رود و روی آوندهای چوبی میزبان تثبیت شده و آب و مواد غذایی را از آن دریافت می کند .

وقتی رشته سس با میزبان مرتبط شد از نزدیک سطح خاک خشکیده و ارتباط ان با خاک قطع می شود و از این به بعد کاملاً وابسته به میزبان زندگی خواهد کرد . پس از تثبیت ، انشعابات جدیدی تولید کرده و به قسمت های دیگر گیاه متصل می شود و بلاخره توده ای تور مانند بر روی میزبان ایجاد می کند .

حرارت لازم برای رویش سس حدود 15 درجه سانتیگراد است و در اغلب مزارع و باغات ایران رویش آن از اواسط فروردین آغاز می شود . حداکثر حرارت برای رویش حدود 35 درجه سانتیگراد است و در حرارت های بالاتر به ندرت جوانه می زند . بررسی های مداح در ورامین نشان داده است که در بهار تا 45 روز سس از خاک می روید و حداکثر رویش آن در اواخر فروردین و اوایل اردیبهشت است .

رشد رویشی سس 45 تا 60 روز طول می کشد و سپس تولید گل می نماید . گل ها ریز و به رنگ صورتی یا سفید است . میوه ان کپسول است که محتوی بذرهایی شبیه بذر یونجه ولی ناصاف است . در برخی از منابع گلدهی سس را با زمان گلدهی میزبان آن هماهنگ شده می دانند .



ادامه دارد ...

منبع : کنترل علف های هرز
نوشته محمدرضا موسوی

[*FATIMA*]

کنترل سس


پیشگیری

کاشت بذر محصول غیرآلوده به بذر سس

جلوگیری از چرای دام های بیگانه که احتمالاً در اراضی آلوده به سس چریده شده باشند

تمیز کردن خاک اطرف دیسک ، گاوآهن و سایر ادوات کشاورزی که از مزرعه آلوده یا ناشناس آمده باشند

بازدید از مزارع بخصوص یونجه و چغندرقند و نابود ساختن اولین لکه های آلوده با استفاده از علفکش های عمومی مثل پاراکوت یا اتش زدن و یا زیرورو کردن لکه آلوده


زراعی

در مزارع آلوده لازم است از کشت گیاهانی که به سس آلوده می شوند ( اغلب دولپه ایها ) خودداری کرد و یا لااقل از کشت گیاهان حساس تر مثل یونجه و چغندرقند اجتناب ورزید . شخم عمیق نیز در اراضی تازه آلوده شده می تواند مؤثر باشد . بدیهی است عمق این شخم باید بیشتر از 30 سانتیمتر باشد تا با اقدامات زراعی بعدی بذرها به سطح آورده نشوند .


شیمیایی

از جمله علفکش های مؤثر کلروتال ، دیکلوبنیل ، تری فلورالین ، پروپیز آمید و پندیمتالین در یونجه و پروپیز آمید و اتوفومزیت در مزارع چغندر قند و سموم تدخینی مثل متام سدیوم یا دازومت در خزانه های نشاء گوجه فرنگی ، توتون و نباتات زینتی . استفاده از علفکش گلایفوزیت پس از چسبیدن سس نیز در یونجه مؤثر واقع می شود ( 400 گرم در هکتار )


بیولوژیکی

از جمله مگس Melanagromyza cuscutae که رشته ها و کپسول میوه سس را سوراخ می کند و گونه های مختلف از سوسک سرخرطومی Smicronyx spp که رشته های سس را نابود می سازد .



منبع : کنترل علف های هرز
نوشته محمدرضا موسوی

[*FATIMA*]

دارواش ها Mistletoes

http://uc-njavan.ir/images/8cbynivaqunbjjj8zr0r.jpg


دارواش ها گیاهانی هستند نیمه انگلی که گاهی آنها را در دو خانواده Loranthaceae و Viscaceae طبقه بندی می کنند . این انگل روی شاخه درختان فعالیت می کند و مهمترین آنها در ایران Viscum album است که بیشتر روی درختان میوه از تیره گل سرخ و همچنین صنوبر و بلوط دیده می شود . برخر از منابع تا 185 نوع میزبان برای آن ذکر کرده اند . اما احتمالاً برای هر گروه از میزبان نژادهای خاصی فعالیت دارند که میزبان های دیگر را آلوده نمی سازند .

از مهمترین جنس های Loranthaceae در ایران Loranthus است که بیشتر در فارس و لرستان و کهکیلویه تا غرب کشور و شمال مشاهده شده است . فرق Loranthus و Viscum در آن است که لورانتوس گل های دوجنسی دارد و گلبرگ و کاسبرگ آن هم شکل است . میله پرچم مشخص و دانه گرده با شکاف آزاد می شود و برگ ها غالباً خزان کننده است . در صورتیکه در ویسکوم گل تک جنسی است یک پایه یا دو پایه : کاسه گل مشخص ، پرچم بدون میله و بساک از طریق منافذی گشوده می شود و گیاهی همیشه سبز است .


بیولوژی دارواش

گیاهی است همیشه سبز با گل های ریز و تک جنسی با چهار گلبرگ و چهار کاسبرگ . این گیاه میوه هایی ایجاد می کند به صورت سته و شیری رنگ شبیه به دانه انگور که محتوی ماده ای لزج و جسبنده است . این میوه ها مورد توجه پرندگان خاصی است که از آن تغذیه می کنند . در هنگام تغذیه بذر دارواش به نوک پرندگان چسبیده و پرندگان برای تمیز کردن آن نوک خود را به شاخه های غیرآلوده می مالند و بدین ترتیب بذر دارواش را از درختی به درخت دیگر منتقل می سازند .

بذر چسبیده به شاخه های جوان جوانه زده و ریشه چه یا محور زیرلپه ای با تلفیقی از فشار مکانیکی و اثرات آنزیمی به داخل بافت گیاه نفوذ و مکینه های خود را روی آوندهای چوبی تثبیت و آب و مواد معدنی را از آن دریافت می کنند . این گیاه بر روی شاخه درخت رشد کرده و برگ های متقابل به رنگ سبز و حالت چرمی و بیضی شکل دارد و توده ای حجیم را بر روی شاخه ایجاد می کند که از دور شبیه لانه کلاغ ولی سبز به نظر می رسد .

دارواش در داخل شاخه درخت هم پیشروی دارد به طوریکه اگر زیر محل اتصال انگل به شاخه نیز قطع گردد باز از پایین بریدگی جوانه زده و گیاه جدیدی به وجود می آورد . این انگل بیشتر روی گیاهان کم آب و رسیدگی نشده و مسن رشد می کند و در باغ های سالم و شاداب کمتر دیده می شود . خسارت دارواش بسیار زیاد بوده و منجر به خشکیدن شاخه های آلوده می شود .

در انگلستان در یک دوره 7 تا 11 ساله خسارت V.album روی سیب 47 تا 54 درصد اندازه گیری شده است . اما همین محقق در یک بررسی دیگر خسارت دارواش روی پایه های مالینگ را 7% گزارش کرده است .



ادامه دارد ...

منبع : کنترل علف های هرز
نوشته محمدرضا موسوی
تهیه و تنظیم : سایت علمی نخبگان جوان

[*FATIMA*]

کنترل دارواش ها


پیشگیری

برای پیشگیری از آلوده شدن اولاً بایستی به درختان رسیدگی شود و حتی المقدور از نظر کنترل آفات بیماریها و علف های هرز تحت مراقبت کافی قرار گیرند و شرایط محیطی به خصوص از نظر آب و مواد غذایی برای رشد آنها مساعد گردد . کنترل پرندگانی که باعث انتقال بذر دارواش می شوند نیز جزء اقدامات پیشگیرانه محسوب می شود هر چند که کار آسانی نخواهد بود .


هرس

بریدن شاخه های آلوده از حدود 20 سانتیمتر پایین تر از محل رویش دارواش از اقداماتی است که در کنترل دارواش مؤثر است . برخی توصیه می کنند محل بریدگی با پلاستیک سیاه پوشانیده شود تا نرسیدن نور از رویش محدد دارواش جلوگیری کند .


شیمیایی

کنترل شیمیایی دارواش فقط به صورت مالیدن علفکش بر روی دارواش ها عملی است . بهترین زمان مصرف علفکش وقتی است که درخت حالت خواب داشته و برگ نداشته باشد . البته اگر بتوان در فصل فعالیت گیاه علفکش را طوری مصرف کرد که به درخت آسیب وارد نسازد ، مؤثر خواهد بود .

در هر صورت بهتر است مصرف علفکش بر روی هر نوع درخت قبلاً آزمایش شود . علفکش های مورد استفاده شامل تو فور دی و گلایفوزیت بوده است که محلول غلیظ آن با پارچه یا برس روی برگ دارواش مالیده می شود و نباید علفکش به قسمت های سبز درخت برخورد نماید .



منبع : کنترل علف های هرز
نوشته محمدرضا موسوی
تهیه و تنظیم : سایت علمی نخبگان جوان

[*FATIMA*]

علف جادوگر Witch Weed = Striga spp

http://uc-njavan.ir/images/22wwdiju2ok70283glgl.jpg


استرایگا علف هرزی است انگلی که روی ریشه فعالیت دارد . گیاهی سبز است از تیره گل میمون و قادر به فتوسنتز می باشد ولی مواد غذایی و آب را از میزبان خود اخذ می کند . این گیاهان اکثراً روی ریشه گیاهان تیره غلات به خصوص ذرت ، سورگوم و نیشکر فعالیت داشته و گونه هایی از آن نیز روی لوبیا چشم بلبلی و بعضی دو لپه ای های دیگر به سر می برد . جنس استرایگا بیش از 35 گونه دارد که حدود 11 گونه آن به نباتات زراعی حمله می کنند .

گونه استرایگا غالباً در قاره آفریقا پراکنده اند ولی دامنه گسترش انها تا هندوستان ، چین ، آسیای جنوب شرقی و برخی کشورهای عربی مثل سودان و عراق و پاکستان می رسد . دو گونه از آن نیز در امریکا شیوع یافته است . گل ، در این گونه به رنگ های متنوع از سفید تا نارنجی و قرمز دیده می شود که می تواند واریته ها و حتی گونه های جداگانه ای محسوب گردد .

گیاه انگلی استرایگا در ایران گزارش نشده است و از علف های هرز قرنطینه ای محسوب می گردد . خطر ورود گونه استرایگا آسیاتیکا به ایران بیشتر از سایر گونه ها است زیرا این گونه در حرارت های پایین تری قادر به زندگی می باشد . طول ساقه های این گونه 15 تا 30 است و بر روی میزبان های مناسب تعداد زیادی شاخه در کنار هم می روید .

بذر این گیاه بسیار ریز است و مانند گل جالیز برای جوانه زدن نیاز به محرک از طرف ریشه میزبان دارد . پس از جوانه زدن 4 تا 5 هفته در زیر خاک به سر می برد و 2 تا 3 هفته پس از خروج گل می دهد .



منبع : کنترل علف های هرز
نوشته محمدرضا موسوی
تهیه و تنظیم : سایت علمی نخبگان جوان