علي پارسا
25th July 2014, 01:36 AM
سلام،
يادم مي آيد اون روزهاي جنگ هيچ کسي در دنيا حامي ايران نبود، کمکهاي مالي ميلياردي اعراب به صدام، هواپيماهاي جاسوسي آواکس آمريکا، فروش هواپيماهاي ميراژ و سوپراتاندارد فرانسوي به عراق ....... پيش خودم مي گفتم خدايا تو اين دنياي به اين عظمت يک نفر نيست به نفع ما حق طلبي کند؟
بعد که جنگ تمام شد، بعد که امام فوت کرد، بعد که صدام به کويت حمله کرد، بعد که آمريکا عراق را گرفت، بعد که ريگان مرد......
تازه فهميدم معني: «من کان یرید العزّة فللّه العزّة جمیعا» (فاطر - 10) يعني چه!
تازه فهميدم: چوب خدا صدا نداره - وقتي بخوري دوا ندارد يعني چه!
گويي اين ضرب المثل وصف حال اين آيه است:
وَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ. وَ أُمْلِي لَهُمْ إِنَّ كَيْدِي مَتِينٌ» اعراف (7)، آيه 182 - 183.؛ «و كسانى كه آيات ما را تكذيب كردند، به تدريج، از جايى كه نميدانند گريبانشان را خواهيم گرفت و به آنان مهلت ميدهم كه تدبير من استوار است
تمام اميد ما بايد فقط به خدا باشد و تمام عزت در دنيا و آخرت فقط به دست اوست.
ذلت و بدبختي عراق را فرا گرفت و صدام و ريگان چون زباله هايي دفن شدند ولي امام ما با چنان عزتي دفن شد که در تاريخ بي نظير بود و راه وي و تمام بچه ها که شهيد شدند در تارک تاريخ معاصر درخشيدن گرفت.
ما احتياجي به هيچ کسي در دنيا نداشتيم! خداوند تمام عزت را براي ما فراهم کرد.
سفارت آمريکا را گرفتيم و دست پليدشان را از مملکت کوتاه کرديم، بعد که خواستند براي آزادي جاسوسان خود به ايران حمله کنند، شن هاي لوت به مصداق سوره فيل ياري گر ما شدند.
دوازدهم تير 67 هواپيماي مسافربري ما را زدند و ما دستمان به هيج جا بند نبود! و امسال من سست ايمان شايد يواشکي با غصه به درگاه خداوند شکوه کرديم.
ولي چندين سال بعد در واقعه 11 سپتامبر چنان بلايي سرشان آمد! نه يک هواپيما بلکه ..... واقعا" فکر مي کنيد در هواپيماها افراد انتحاري بودند؟ يا کار خود آمريکا بود؟ .... من نگاه ديگري دارم.
به قول مولوي: گر ضعيفي در زمين خواهد امان -غلغل افتد در سپاه آسمان
ديشب ديدم دختري در غزه خطاب به خبرنگار فرياد مي زد: آيا هيچ کس در دين دنيا صداي ما را نمي شنود؟
ياد خودم افتادم، تمام اتفاقات پيش چشمم مرور شد، البته مشاهده کودکاني که کشته مي شوند ناراحت کننده است، ولي حس مي کنم اين بار با يک ديدگاه پخته تري دارم به موضوع نگاه مي کنم. مانند آن جمله از حضرت زينب که نقل مي کنند: ما رايت الي جميلا (من به جز زيبايي هيچ چيز نمي بينم)
و در جواب مي گويم: چرا خواهرم، ما مي شنويم، البته ما پيش اون اصل کاري که دارد مي شنود هيچ نيستيم، ولي اگر کوشش کنيم و صبور باشيم قطعا" خداوند ياري گر ما خواهد بود، البته نه آن طور که ما تشخيص دهيم، بلکه به صورتي که خودش صلاح مي داند.
و آيه هاي قرآني در اين رابطه همين جور در ذهنم رژه مي روند:
و آنکس که خداوند پشتيبان او باشد کسي توانايي غلبه بر او را ندارد،
و کافران گمان نکنند که فرصتي که به آنها مي دهيم به نفع آنها است
وعده ما صبح ...... و آيا صبح نزديک نيست؟
و کافران روز قيامت اين احساس را دارند که گويي لحظه اي بيش در دنيا درنگ نکرده اند.
و .....
يادم مي آيد اون روزهاي جنگ هيچ کسي در دنيا حامي ايران نبود، کمکهاي مالي ميلياردي اعراب به صدام، هواپيماهاي جاسوسي آواکس آمريکا، فروش هواپيماهاي ميراژ و سوپراتاندارد فرانسوي به عراق ....... پيش خودم مي گفتم خدايا تو اين دنياي به اين عظمت يک نفر نيست به نفع ما حق طلبي کند؟
بعد که جنگ تمام شد، بعد که امام فوت کرد، بعد که صدام به کويت حمله کرد، بعد که آمريکا عراق را گرفت، بعد که ريگان مرد......
تازه فهميدم معني: «من کان یرید العزّة فللّه العزّة جمیعا» (فاطر - 10) يعني چه!
تازه فهميدم: چوب خدا صدا نداره - وقتي بخوري دوا ندارد يعني چه!
گويي اين ضرب المثل وصف حال اين آيه است:
وَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ. وَ أُمْلِي لَهُمْ إِنَّ كَيْدِي مَتِينٌ» اعراف (7)، آيه 182 - 183.؛ «و كسانى كه آيات ما را تكذيب كردند، به تدريج، از جايى كه نميدانند گريبانشان را خواهيم گرفت و به آنان مهلت ميدهم كه تدبير من استوار است
تمام اميد ما بايد فقط به خدا باشد و تمام عزت در دنيا و آخرت فقط به دست اوست.
ذلت و بدبختي عراق را فرا گرفت و صدام و ريگان چون زباله هايي دفن شدند ولي امام ما با چنان عزتي دفن شد که در تاريخ بي نظير بود و راه وي و تمام بچه ها که شهيد شدند در تارک تاريخ معاصر درخشيدن گرفت.
ما احتياجي به هيچ کسي در دنيا نداشتيم! خداوند تمام عزت را براي ما فراهم کرد.
سفارت آمريکا را گرفتيم و دست پليدشان را از مملکت کوتاه کرديم، بعد که خواستند براي آزادي جاسوسان خود به ايران حمله کنند، شن هاي لوت به مصداق سوره فيل ياري گر ما شدند.
دوازدهم تير 67 هواپيماي مسافربري ما را زدند و ما دستمان به هيج جا بند نبود! و امسال من سست ايمان شايد يواشکي با غصه به درگاه خداوند شکوه کرديم.
ولي چندين سال بعد در واقعه 11 سپتامبر چنان بلايي سرشان آمد! نه يک هواپيما بلکه ..... واقعا" فکر مي کنيد در هواپيماها افراد انتحاري بودند؟ يا کار خود آمريکا بود؟ .... من نگاه ديگري دارم.
به قول مولوي: گر ضعيفي در زمين خواهد امان -غلغل افتد در سپاه آسمان
ديشب ديدم دختري در غزه خطاب به خبرنگار فرياد مي زد: آيا هيچ کس در دين دنيا صداي ما را نمي شنود؟
ياد خودم افتادم، تمام اتفاقات پيش چشمم مرور شد، البته مشاهده کودکاني که کشته مي شوند ناراحت کننده است، ولي حس مي کنم اين بار با يک ديدگاه پخته تري دارم به موضوع نگاه مي کنم. مانند آن جمله از حضرت زينب که نقل مي کنند: ما رايت الي جميلا (من به جز زيبايي هيچ چيز نمي بينم)
و در جواب مي گويم: چرا خواهرم، ما مي شنويم، البته ما پيش اون اصل کاري که دارد مي شنود هيچ نيستيم، ولي اگر کوشش کنيم و صبور باشيم قطعا" خداوند ياري گر ما خواهد بود، البته نه آن طور که ما تشخيص دهيم، بلکه به صورتي که خودش صلاح مي داند.
و آيه هاي قرآني در اين رابطه همين جور در ذهنم رژه مي روند:
و آنکس که خداوند پشتيبان او باشد کسي توانايي غلبه بر او را ندارد،
و کافران گمان نکنند که فرصتي که به آنها مي دهيم به نفع آنها است
وعده ما صبح ...... و آيا صبح نزديک نيست؟
و کافران روز قيامت اين احساس را دارند که گويي لحظه اي بيش در دنيا درنگ نکرده اند.
و .....