DariushMarshal
18th July 2014, 03:44 AM
مدتی میشه که همراه با خانواده( یعنی من ، خانم و سحر کوچولو) میریم پارک. طی چند روز، به دخترم، که حالا تقریبا پونزده ماهه شده، یاد دادم که چه جوری از پله ها بالا بره و سر بخوره. با تاب هم بازی میکنه. الان به پارک خو گرفته، وقت و بی وقت یقه ی منو میگیره و میگه: پاشو، پاشو، پاشو. میگم: واسه چی پاشم بابا، کجا بریم. میگه: پاشو بریم عباسی. پاشو....
یه پارکی نزدیکیهای خونمون هست که معمولا اونجا میرفتیم. پارک نسبتا بزرگیه. تقریبا یک هزارم پارک لاله تو تهران. یا شایدم یک هزارم پارک ساعی، شایدم یک میلیونیوم پارک جدیده(ولایت). خلاصه کمیت پارک زیاد مطرح نیست، بلکه کیفیت مهمه.
از نظر کیفیت هم خیلی خوبه. نزدیک دو تا یه هزارتا بچه میریزن تو پارک. یه دستگاه سرسره گذاشتن با یک دستگاه تاب که دو نفر به طور همزمان میتونن ازش استفاده کنند. مثل بازی های همزمان جام جهانی که قراره برگزار بشن. البته دستگاه سرسرش خوبه. از پله میری بالا و از حدود هفت هشت تا سرسره ی متفاوت میتونی سر بخوری.
معمولا اکثر بچه ها واسه تاب خوردن تو صف می ایستن. به نظر، مسئولین محترم از الان دارن بچه ها رو به توی صف ایستادن عادت میدن که کار خیلی خوبیه. البته بعضی آدم های کم فکر که از پس پرده ی فکر خلاق مسئولین مربوطه بی خبرن با خودشون فکر میکنن که خدایی نکرده مسئولین چشم ندارن که ببینند تو پارک چه ازدحامی پشت دو عدد تاب موجود وجود داره.
نه خیر قربان. مسئولین میبینن. این شما هستی که ......... .
حالا با تشکر از مسئولین در زمینه ی آموزش صف ایستادن به بچه ها، نکته ی دیگری هم هست که واقعا باید مورد تقدیر قرار بگیره. علاوه بر آموزش چگونگی در صف ایستادن، به بچه ها آموزش های خاصی میدن تا اونها رو از بچگی در مقابل اعتیاد واکسینه کنند و این خیلی خیلی خوبه. اما چگونه؟
خوب، جای تعجب نیست. همچنان که بچه ها به بازی و شادی و دعوا بر سر تاب مشغول هستند، کمی آن طرف تر، به نحوی که بچه ها هم بتوانند ببینند، چندین نفر آدم معلوم الحال، در حال کشیدن سیگار و ... هستند. و البته گاهی اجناسی هم پنهانی رد و بدل میکنند. در این حین بچه ها که از کودکی شاهد این ماجراها هستند، می توانند با شناسایی افراد ساقی(پخش کننده ی مواد) در پارک، به طور کامل با آنها آشنا شده و انشاا... با همت مسئولین عزیز و گرامی، از آنها دوری کرده و در دام آنها گرفتار نشوند.
البته باز هم بعضی از انسانهای مغرض، با هدف خراب کردن مسئولین شهرداری شهر، این هدف و آینده نگری بزرگ را نادیده گرفته، زبان به طعن و لعن باز کرده و میگویند:
ما که برای بازی دادن فرزندمان به این پارک می آییم و فقط چند روز است مهمان این مکان شده ایم، متوجه حضور هر شبی تعدادی از برادران اراذل و اوباش شده ایم. چطور مسئولین نمیبینند؟؟؟؟؟؟؟؟
البته همانگونه که گفتم این برادران و خواهران، به خاطر انجماد فکری، پی به آینده نگری آقایان نبرده اند. همسر مکرمه بعد از مدتی فرمودند: آقایی، کودک ما دیگر به اندازه ی کافی با ایستادن در صف، و انواع و اقسام مواد و ساقی های مربوطه آشنا شده است، شهرتان پارک دیگری ندارد که کودکمان آموزشهای دیگری ببیند؟؟؟
بنده که متوجه هوش و فراست همسرم شده بودم، تصمیم گرفتم که از این به بعد به پارک دیگری برویم. این پارکی که ما میرفتیم تقریبا پارک مردم میانه ی شهر بود. یعنی دهک های میانی، حول و حوش دهک چهار و پنج. بنابراین به خاطر دریافت آموزشهای بهتر، چند روزی را هم مهمون برادران وخواهران دهک های یک و دو شدیم. پارک خوبی بود. از لباس بچه ها و البته لوس بازی های شیرین کودکانه یشان، که در پارک های دهه های میانی خبری از آنها نبود، میشد براحتی فهمید که اینجا، آنجا نیست.
از نکات جالب این پارک این بود که: در محدوده ای به وسعت تقریبا ده در ده متر، وسایل بازی بچه ها بود. پیرامون وسایل بازی، مادر بچه ها اتراق کرده بودند. و دور تا دور بچه ها، وسایل اسباب بازی و خانم های گرامی، جوانانی با تیپ های زیبا و غریب جولان میدادند. امشب سعی کردم بتوانم کمی ارقام و آمار مهیا کنم، بنابراین تعداد بچه ها، مادرانشان و جوانان موجود در پارک را شمردم: بچه ها بیست نفر، مادران و خانم های دیگر: چهل نفر و به دلیل کمبود وقت فقط موفق به شمارش حدود هفتصدو بیست و دو جوان شدم.
اما نکته ی جالب این بود که مابقی فضای پارک کلا خالی بود. جالب بود که بچه ها اینقدر جاذبه دارند. البته معلوم نیست . شاید جاذبه ی مادرانشان بیشتر بوده.
از پارک موجود بیزاری جسته و تصمیم گرفتیم که سراغ پارکهای دهه های نه و ده برویم.
هنوز داریم دنبال پارک میگردیم.
http://sepehrararavanshenas.blogfa.com/
یه پارکی نزدیکیهای خونمون هست که معمولا اونجا میرفتیم. پارک نسبتا بزرگیه. تقریبا یک هزارم پارک لاله تو تهران. یا شایدم یک هزارم پارک ساعی، شایدم یک میلیونیوم پارک جدیده(ولایت). خلاصه کمیت پارک زیاد مطرح نیست، بلکه کیفیت مهمه.
از نظر کیفیت هم خیلی خوبه. نزدیک دو تا یه هزارتا بچه میریزن تو پارک. یه دستگاه سرسره گذاشتن با یک دستگاه تاب که دو نفر به طور همزمان میتونن ازش استفاده کنند. مثل بازی های همزمان جام جهانی که قراره برگزار بشن. البته دستگاه سرسرش خوبه. از پله میری بالا و از حدود هفت هشت تا سرسره ی متفاوت میتونی سر بخوری.
معمولا اکثر بچه ها واسه تاب خوردن تو صف می ایستن. به نظر، مسئولین محترم از الان دارن بچه ها رو به توی صف ایستادن عادت میدن که کار خیلی خوبیه. البته بعضی آدم های کم فکر که از پس پرده ی فکر خلاق مسئولین مربوطه بی خبرن با خودشون فکر میکنن که خدایی نکرده مسئولین چشم ندارن که ببینند تو پارک چه ازدحامی پشت دو عدد تاب موجود وجود داره.
نه خیر قربان. مسئولین میبینن. این شما هستی که ......... .
حالا با تشکر از مسئولین در زمینه ی آموزش صف ایستادن به بچه ها، نکته ی دیگری هم هست که واقعا باید مورد تقدیر قرار بگیره. علاوه بر آموزش چگونگی در صف ایستادن، به بچه ها آموزش های خاصی میدن تا اونها رو از بچگی در مقابل اعتیاد واکسینه کنند و این خیلی خیلی خوبه. اما چگونه؟
خوب، جای تعجب نیست. همچنان که بچه ها به بازی و شادی و دعوا بر سر تاب مشغول هستند، کمی آن طرف تر، به نحوی که بچه ها هم بتوانند ببینند، چندین نفر آدم معلوم الحال، در حال کشیدن سیگار و ... هستند. و البته گاهی اجناسی هم پنهانی رد و بدل میکنند. در این حین بچه ها که از کودکی شاهد این ماجراها هستند، می توانند با شناسایی افراد ساقی(پخش کننده ی مواد) در پارک، به طور کامل با آنها آشنا شده و انشاا... با همت مسئولین عزیز و گرامی، از آنها دوری کرده و در دام آنها گرفتار نشوند.
البته باز هم بعضی از انسانهای مغرض، با هدف خراب کردن مسئولین شهرداری شهر، این هدف و آینده نگری بزرگ را نادیده گرفته، زبان به طعن و لعن باز کرده و میگویند:
ما که برای بازی دادن فرزندمان به این پارک می آییم و فقط چند روز است مهمان این مکان شده ایم، متوجه حضور هر شبی تعدادی از برادران اراذل و اوباش شده ایم. چطور مسئولین نمیبینند؟؟؟؟؟؟؟؟
البته همانگونه که گفتم این برادران و خواهران، به خاطر انجماد فکری، پی به آینده نگری آقایان نبرده اند. همسر مکرمه بعد از مدتی فرمودند: آقایی، کودک ما دیگر به اندازه ی کافی با ایستادن در صف، و انواع و اقسام مواد و ساقی های مربوطه آشنا شده است، شهرتان پارک دیگری ندارد که کودکمان آموزشهای دیگری ببیند؟؟؟
بنده که متوجه هوش و فراست همسرم شده بودم، تصمیم گرفتم که از این به بعد به پارک دیگری برویم. این پارکی که ما میرفتیم تقریبا پارک مردم میانه ی شهر بود. یعنی دهک های میانی، حول و حوش دهک چهار و پنج. بنابراین به خاطر دریافت آموزشهای بهتر، چند روزی را هم مهمون برادران وخواهران دهک های یک و دو شدیم. پارک خوبی بود. از لباس بچه ها و البته لوس بازی های شیرین کودکانه یشان، که در پارک های دهه های میانی خبری از آنها نبود، میشد براحتی فهمید که اینجا، آنجا نیست.
از نکات جالب این پارک این بود که: در محدوده ای به وسعت تقریبا ده در ده متر، وسایل بازی بچه ها بود. پیرامون وسایل بازی، مادر بچه ها اتراق کرده بودند. و دور تا دور بچه ها، وسایل اسباب بازی و خانم های گرامی، جوانانی با تیپ های زیبا و غریب جولان میدادند. امشب سعی کردم بتوانم کمی ارقام و آمار مهیا کنم، بنابراین تعداد بچه ها، مادرانشان و جوانان موجود در پارک را شمردم: بچه ها بیست نفر، مادران و خانم های دیگر: چهل نفر و به دلیل کمبود وقت فقط موفق به شمارش حدود هفتصدو بیست و دو جوان شدم.
اما نکته ی جالب این بود که مابقی فضای پارک کلا خالی بود. جالب بود که بچه ها اینقدر جاذبه دارند. البته معلوم نیست . شاید جاذبه ی مادرانشان بیشتر بوده.
از پارک موجود بیزاری جسته و تصمیم گرفتیم که سراغ پارکهای دهه های نه و ده برویم.
هنوز داریم دنبال پارک میگردیم.
http://sepehrararavanshenas.blogfa.com/