پیشرفت درمان با سلول‌های بنیادی به کمک میکرو و نانوکپسول‌ها

[هیوا]

محققان توانستند با قرار دادن فاکتور رشد درون ذرات PLGA، سرعت تمایز رگ‌ها از سلول‌های بنیادی جنینی را افزایش دهند.

http://iscanews.ir/Media/Images/138709030625_IM_1968015361.jpg


به گزارش روز یکشنبه باشگاه خبرنگاران دانشجویی ایران "ایسکانیوز" طبِ احیا قسمت مهمی از پزشکی است که در آن برای جبران کمبود منابع سلولی به‌منظور ترمیم بافت‌ها از سلول‌های بنیادی استفاده می‌شود.
با کمک این سلول‌های بنیادی می‌توان بیماری‌هایی مثل سرطان، دیابت، مشکلات قلبی‌ـ عروقی، جراحات مغزی‌ـ‌ نخاعی و بسیاری از نارسایی‌های دیگر را درمان کرد.
.
سلول‌های بنیادی جنینی، چندکاره(pluripotent) هستند؛ یعنی در طول نمو جنینی(embryogenesis)، سلول‌های بنیادی جنینی انسانی(hESC) می‌توانند به سه لایه ابتدایی جنین تمایز یابند؛ هر کدام از این لایه‌ها سازندة بیش از 220 نوع سلول در بدن یک بالغ است.
.
تا زمانی که hESC بتواند بدون محدودیت تکثیر شود و به سلول‌های رگی تمایز یابد، گزینة خوبی برای استفاده در مهندسی بافت است.
ایجاد رگ‌های جدید، از مهم‌ترین مسائل در طب احیاست؛ زیرا انتشار اکسیژن می‌تواند تنها تا شعاع 100 تا 200 میکرومتری از یک رگ را تغذیه کند.
برای تحریک تمایز hESC به رگ از ایجاد سلول‌های شبه کروی به ‌نام تنة جنینی(Eb) استفاده می‌شود.
.
Ebها به‌وسیلة رآکتورها سریعاً بزرگ شده و سلول‌های تمایزیافته را ایجاد می‌کنند.
به دست آوردن سلول‌های رگی از Ebها گستره وسیعی ندارد و تنها 10 درصد از سلول‌ها به‌صورت مجتمع و قابل استفاده به دست می‌آید.
هم‌اکنون دانشمندان روش جدیدی را برای سرعت بخشیدن به تمایز رگی از hESC یافته‌اند.
این روش از طریق همراه کردن Ebها با نانوذرات و میکروذراتی قابل انجام است که فاکتور رشد آزاد می‌کنند.
اثر تمایز رگی این ذرات بسیار بیشتر از اثر اضافه کردن همان فاکتور رشد در دوز بالاتر و از منبع خارجی بود.
.
رساندن فاکتور رشد به داخل ساختار سه‌بعدی سلول باعث افزایش غلظت این ماده در Ebها می‌شود و زمان برخورد این دو با هم افزایش می‌یابد. این مسئله با توجه به کم بودن نیمة عمر فاکتور رشد بسیار مهم است.
از مزایای دیگر این روش آن است که دانشمندان می‌توانند مطمئن باشند که سلول‌ها و سیستم دارورسانی در بدن، در کنار هم قرار گرفته‌اند.
در این مطالعه از ذرات PLGA با اندازه‌های مختلف(25 µm، 6 µm و 240 nm)به‌عنوان آزادکنندة هورمون رشد استفاده شد.
.
نتایج حاکی از این بود که ذرات 25 µm و 6 µm به‌ندرت به‌وسیلة سلول جذب می‌شوند.
در حالی که جذب ذرات 240 nm به‌وسیلة سلول‌ها بسیار بالاست؛ در واقع می‌توان گفت ذرات میکروجذب سطحی شده، فاکتورهای خود را به خارج سلول آزاد می‌کنند، در حالی که نانوذرات فاکتورهای خود را به داخل سلول آزاد می‌کنند.
همچنین در این تحقیق از فاکتور رشد اندوتلیال عروقی(VEGF)، فاکتور رشد فیبروبلاست پایه(bFGF) و فاکتور رشد جفت(PlGF) به‌عنوان فاکتورهای رشد استفاده شد.
به گزارش ایسکانیوز به نقل از نانو، این فاکتورها اثر خود را روی گیرنده‌های واقع در سطح سلول می‌گذاشتند و در نتیجه استفاده از ذراتی که فاکتورها را به خارج سلول آزاد می‌کنند، توأم با نتیجة بهتری است.
.
پژوهشگران معتقدند که در آینده از این روش می‌توان برای تمایز سلول‌های دیگر از جمله سلول‌های نورونی، الیگودندروسیت، کاردیومیوسیت و هپاتوسیت استفاده کرد.