kamel.gholami
1st November 2013, 02:51 PM
بنابراین به دعوت پرداز و همان گونه که مامورى ایستادگى کن و هوسهاى آنان را پیروى مکن و بگو به هر کتابى که خدا نازل کرده است ایمان آوردم … (۱۵)
فَلِذَلِکَ فَادْعُ وَاسْتَقِمْ کَمَا أُمِرْتَ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءهُمْ وَقُلْ آمَنتُ بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ مِن کِتَابٍ ...﴿۱۵﴾
بنگرید که خداوندِ هستی خود با چه زبان مبین و روشنی با رسولش سخن می گوید و چگونه رسولش با شفقتی پدرانه وظایف الهی خود را با مردمان طرح می کند و در میان می گذارد و با صراحتی دوستانه بر ایشان دلیل و حجت می آورد.
این آیۀ چند سطری را می توان به اتاق کوچکی تشبیه کرد که جماعتی از معانی به انتظار ظهور در عرصۀ کلمات در آن نشسته اند و یک یک بیرون می آیند چنانکه آدمی در شگفت می شود این همه حوران و پریان چکونه در این اتاق کوچک گرد آمده بودند.
در صدر آیه به پیامبر می فرماید تو مردم را به دین حق و توحید دعوت کن و بگو:
بیایید بیایید که خورشید دمیده ست
آنگاه می فرماید که «تو در این دعوت خویش استقامت کن و کن و اگر مردمان زبان به انکار گشودند تو استوار باش چنانکه تو را پیش از این نیز به این استقامت و پایداری فرمان داده ایم.»
این کلمۀ استقامت مسئولیت بسیار سنگینی بر دوش می گذارد که هیچ راهی برای سستی و اهمال در آن نمی ماند زیرا اگر حتی یک بار کسی در انجام وظیفه قصور ورزد از صفت استقامت بیرون شده است و به همین مناسبت است که از قول پیغمبر نقل کرده اند که سورۀ هود مرا پیر کرد و چون علت را پرسیدند فرمود که در آنجا فرمان استقامت آمده است.
http://kocholo.org/img/images/uhoqxmyxq76stpbmi2a.jpg
فَلِذَلِکَ فَادْعُ وَاسْتَقِمْ کَمَا أُمِرْتَ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءهُمْ وَقُلْ آمَنتُ بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ مِن کِتَابٍ ...﴿۱۵﴾
بنگرید که خداوندِ هستی خود با چه زبان مبین و روشنی با رسولش سخن می گوید و چگونه رسولش با شفقتی پدرانه وظایف الهی خود را با مردمان طرح می کند و در میان می گذارد و با صراحتی دوستانه بر ایشان دلیل و حجت می آورد.
این آیۀ چند سطری را می توان به اتاق کوچکی تشبیه کرد که جماعتی از معانی به انتظار ظهور در عرصۀ کلمات در آن نشسته اند و یک یک بیرون می آیند چنانکه آدمی در شگفت می شود این همه حوران و پریان چکونه در این اتاق کوچک گرد آمده بودند.
در صدر آیه به پیامبر می فرماید تو مردم را به دین حق و توحید دعوت کن و بگو:
بیایید بیایید که خورشید دمیده ست
آنگاه می فرماید که «تو در این دعوت خویش استقامت کن و کن و اگر مردمان زبان به انکار گشودند تو استوار باش چنانکه تو را پیش از این نیز به این استقامت و پایداری فرمان داده ایم.»
این کلمۀ استقامت مسئولیت بسیار سنگینی بر دوش می گذارد که هیچ راهی برای سستی و اهمال در آن نمی ماند زیرا اگر حتی یک بار کسی در انجام وظیفه قصور ورزد از صفت استقامت بیرون شده است و به همین مناسبت است که از قول پیغمبر نقل کرده اند که سورۀ هود مرا پیر کرد و چون علت را پرسیدند فرمود که در آنجا فرمان استقامت آمده است.
http://kocholo.org/img/images/uhoqxmyxq76stpbmi2a.jpg