nedasoltani
26th October 2013, 08:51 PM
میکروبها که باعث فرسایش سنگ‌ها می‌شوند، منابع ارزشمند خارج زمینی در مریخ هستند و می‌توانند راه را برای اولین مهاجران به مریخ هموار کنند.
به گفته دانشمندان، سیانوباکترها و سایر میکروبهایی که روی سنگ‌ها زندگی می‌کنند، می‌توانند در شرایط خلاء فضا و بر روی مکان‌هایی مانند سکوی ایستگاه فضایی بین‌المللی زنده بمانند. فقط تشعشعات فضایی شدید در مدارهای پایین زمین، تهدیدی برای این ارگانیسم محسوب می‌شود.
یکی از محتمل‌ترین کلونی‌ها سیاره‌ای به شکل سیانوباکترهاست (cyanobacteria). حدود 5/2 میلیارد سال قبل، باکتری‌های قدیمی با تولید اکسیژن، زمین را قابل سکونت کرده‌اند و تقریبا در هر محیطی به وسیله عمل فتوسنتز و تبدیل نور خورشید به انرژی، تجمع می‌کنند.
پیش از این میکروبها برای استخراج مواد در سطح زمین استفاده می‌شدند که یکی از نمونه‌های آن، استخراج حدود 25 درصد ذخیره مس در جهان بوده است.
از میکروبها می‌توان بر روی دیگر سیاره‌ها در راه اهدافی مشابه مانند استخراج ذخایر معدنی و ذخیره سوخت مورد نیاز برای پرتاب راکت استفاده کرد.
دانشمندان در ابتدا می‌خواستند زندگی سایر سیانوباکترها را بر روی صخره‌های ماه و مریخ مطالعه کنند. در این خصوص انواع مختلف آنها را مورد آزمایش قرار دادند. آنها پی بردند برخی سیانوباکترها می‌توانند در انواع مختلف صخره‌ها – به لحاظ میزان سیلیس – زندگی کنند. همچنین می‌توانند تا 28 روز شرایط خشک مریخ را تحمل کنند.
آنها می‌گویند: میزان سیلیس صخره‌ها تاثیر چشمگیری بر نرخ رشد سیانوباکترها دارد؛ به نحوی که سنگ ریولیت (rhyolite) که نوعی سنگ آتشفشان دانه‌ریز و حاوی سیلیس فراوان است، به میزان زیادی رشد میکروبها را کاهش می‌دهد. غلظت بالای سیلیس همچنین موجب ناتوانی میکروب در شکستن سنگ و آ‌زاد کردن عناصر مفید و مواد مغذی آن می‌شود.
این میکروبها می‌توانند سنگ‌های بازالتی (مانند سنگ‌های آتشفشانی) و سنگ‌ها آنورتوزیتی (مانند رگولیت) را در سطح مریخ و ماه در هم شکسته و تجزیه کنند. بنابراین، پیشنهاد می‌شود سیانوباکترها به موازات گیاهان برای بهره‌برداری از منابع طبیعی بر روی سطوح خارج زمینی استفاده شوند.
بعضی میکروبها می‌توانند آهن اکسیده شده و اسید سولفوریک را در کانه سولفیدی آهن ایجاد کنند که این مساله بعدها سبب شکستن سنگ می‌شود. میکروبها همچنین تهدیدی برای گرد و غبار حاصل از توفان‌های ماه و مریخ هستند. طی مطالعه‌ای در سال 2008 میلادی، با بذرافشانی مصنوعی بیابان‌های شنی به وسیله سیانوباکترها، طی 15 روز پوسته مقاومی تشکیل شد. این پوسته حتی در معرض بادهایی با سرعت 10 متر بر ثانیه مقاوم بود.
به گزارش ایسنا محققان همچنین آ‌زمون‌هایی را بر روی سلول‌های سوختی میکروبی آغاز کرده‌اند که ممکن است زمانی در تولید سوخت متان از دی‌اکسید کربن و هیدروژن در سطح مریخ به کار گرفته شود.
ولی هیچ یک از این فعالیت‌های حیرت‌آور میکروبی تا کنون تحت شرایط حاکم بر مریخ و ماه انجام نشده است بلکه داخل بیوراکتورهای حفاظت شده یا شرایطی مشابه آن انجام شده است. برخی از گونه‌های سیانوباکتر با رشد کم، حتی تحت شرایط مناسب آزمایشگاهی با مشکل مواجه هستند.
محققان هنوز در حال بررسی توانایی میکروبها برای تغییر دادن خاک (terrafrom) مریخ هستند. این عمل بسیار مشکل است؛ چرا که باید شرایط یک سیاره را در مدت زمان کوتاهی تغییر داد. انجام این امر در سیاره زمین حدود 100 میلیون سال به طول انجامید.
اما چیزی که هنوز به درستی نمی‌دانیم این است که آیا می‌توانیم از یک مجموعه ارگانیسم برای بهبود بخشیدن فرآیند استخراج سنگ‌ها استفاده کنیم.
به گفته دانشمندان، سیانوباکترها و سایر میکروبهایی که روی سنگ‌ها زندگی می‌کنند، می‌توانند در شرایط خلاء فضا و بر روی مکان‌هایی مانند سکوی ایستگاه فضایی بین‌المللی زنده بمانند. فقط تشعشعات فضایی شدید در مدارهای پایین زمین، تهدیدی برای این ارگانیسم محسوب می‌شود.
یکی از محتمل‌ترین کلونی‌ها سیاره‌ای به شکل سیانوباکترهاست (cyanobacteria). حدود 5/2 میلیارد سال قبل، باکتری‌های قدیمی با تولید اکسیژن، زمین را قابل سکونت کرده‌اند و تقریبا در هر محیطی به وسیله عمل فتوسنتز و تبدیل نور خورشید به انرژی، تجمع می‌کنند.
پیش از این میکروبها برای استخراج مواد در سطح زمین استفاده می‌شدند که یکی از نمونه‌های آن، استخراج حدود 25 درصد ذخیره مس در جهان بوده است.
از میکروبها می‌توان بر روی دیگر سیاره‌ها در راه اهدافی مشابه مانند استخراج ذخایر معدنی و ذخیره سوخت مورد نیاز برای پرتاب راکت استفاده کرد.
دانشمندان در ابتدا می‌خواستند زندگی سایر سیانوباکترها را بر روی صخره‌های ماه و مریخ مطالعه کنند. در این خصوص انواع مختلف آنها را مورد آزمایش قرار دادند. آنها پی بردند برخی سیانوباکترها می‌توانند در انواع مختلف صخره‌ها – به لحاظ میزان سیلیس – زندگی کنند. همچنین می‌توانند تا 28 روز شرایط خشک مریخ را تحمل کنند.
آنها می‌گویند: میزان سیلیس صخره‌ها تاثیر چشمگیری بر نرخ رشد سیانوباکترها دارد؛ به نحوی که سنگ ریولیت (rhyolite) که نوعی سنگ آتشفشان دانه‌ریز و حاوی سیلیس فراوان است، به میزان زیادی رشد میکروبها را کاهش می‌دهد. غلظت بالای سیلیس همچنین موجب ناتوانی میکروب در شکستن سنگ و آ‌زاد کردن عناصر مفید و مواد مغذی آن می‌شود.
این میکروبها می‌توانند سنگ‌های بازالتی (مانند سنگ‌های آتشفشانی) و سنگ‌ها آنورتوزیتی (مانند رگولیت) را در سطح مریخ و ماه در هم شکسته و تجزیه کنند. بنابراین، پیشنهاد می‌شود سیانوباکترها به موازات گیاهان برای بهره‌برداری از منابع طبیعی بر روی سطوح خارج زمینی استفاده شوند.
بعضی میکروبها می‌توانند آهن اکسیده شده و اسید سولفوریک را در کانه سولفیدی آهن ایجاد کنند که این مساله بعدها سبب شکستن سنگ می‌شود. میکروبها همچنین تهدیدی برای گرد و غبار حاصل از توفان‌های ماه و مریخ هستند. طی مطالعه‌ای در سال 2008 میلادی، با بذرافشانی مصنوعی بیابان‌های شنی به وسیله سیانوباکترها، طی 15 روز پوسته مقاومی تشکیل شد. این پوسته حتی در معرض بادهایی با سرعت 10 متر بر ثانیه مقاوم بود.
به گزارش ایسنا محققان همچنین آ‌زمون‌هایی را بر روی سلول‌های سوختی میکروبی آغاز کرده‌اند که ممکن است زمانی در تولید سوخت متان از دی‌اکسید کربن و هیدروژن در سطح مریخ به کار گرفته شود.
ولی هیچ یک از این فعالیت‌های حیرت‌آور میکروبی تا کنون تحت شرایط حاکم بر مریخ و ماه انجام نشده است بلکه داخل بیوراکتورهای حفاظت شده یا شرایطی مشابه آن انجام شده است. برخی از گونه‌های سیانوباکتر با رشد کم، حتی تحت شرایط مناسب آزمایشگاهی با مشکل مواجه هستند.
محققان هنوز در حال بررسی توانایی میکروبها برای تغییر دادن خاک (terrafrom) مریخ هستند. این عمل بسیار مشکل است؛ چرا که باید شرایط یک سیاره را در مدت زمان کوتاهی تغییر داد. انجام این امر در سیاره زمین حدود 100 میلیون سال به طول انجامید.
اما چیزی که هنوز به درستی نمی‌دانیم این است که آیا می‌توانیم از یک مجموعه ارگانیسم برای بهبود بخشیدن فرآیند استخراج سنگ‌ها استفاده کنیم.