aty.a
2nd October 2013, 07:08 AM
مراد از مقالید السماوات در آیه 63 سوره «زمر» چیست؟
http://atasheentezar.persiangig.com/%D8%AC%D8%AF%D8%A7%20%DA%A9%D9%86%D9%86%D8%AF%D9%8 7%20%D9%85%D8%AA%D9%86/%D8%AC%D8%AF%D8%A7-%DA%A9%D9%86%D9%86%D8%AF%D9%87-%D9%85%D8%AA%D9%86-.gif
جواب: در آیه فوق مى خوانیم: «کلیدهاى آسمان ها و زمین از آن او است» (لَهُ مَقالِیدُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ).
«مَقالِید» به گفته غالب ارباب لغت، جمع «مقلید» است (هر چند «زمخشرى» در «کشّاف» مى گوید: این کلمه مفردى از جنس خود ندارد) و «مقلید» و «اقلید» هر دو به معنى «کلید» است، و به گفته «لسان العرب» و بعضى دیگر، اصل آن از «کلید» فارسى گرفته شده، و در عربى نیز، به همین معنى استعمال مى شود، بنابراین «مَقالِیْدُ السَّماواتِ وَ الاَرْضِ» به معنى کلیدهاى آسمان ها و زمین مى باشد.
این تعبیر، معمولاً کنایه از مالکیت و یا سلطه بر چیزى است، چنان که مى گوئیم: کلید این کار به دست فلان است، لذا آیه فوق، مى تواند، هم اشاره به «توحید مالکیت خداوند» بوده باشد، و هم «توحید تدبیر و ربوبیت و حاکمیت او» بر عالم هستى.
به همین دلیل، بلافاصله بعد از این جمله، چنین نتیجه گیرى مى کند: «کسانى که به آیات خداوند، کافر شدند، زیانکارند» (وَ الَّذِینَ کَفَرُوا بِآیاتِ اللّهِ أُولئِکَ هُمُ الْخاسِرُونَ).
چرا که منبع اصلى، و سرچشمه واقعى همه خیرات و برکات را، رها کرده و در بیراهه ها سرگردان شده اند، از کسى که تمام کلیدهاى آسمان و زمین به دست او است، روى برتافته و به سراغ موجودات ناتوانى رفته اند که، مطلقاً کارى از آنها ساخته نیست.
در حدیثى از امیرمؤمنان على(علیه السلام) آمده که: از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) تفسیر «مقالید» را پرسیدم، فرمود:
یا عَلِىُّ! لَقَدْ سَئَلْتَ عَنْ عَظِیْمِ الْمَقالِیْدِ، هُوَ أَنْ تَقُولَ: عَشْراً اِذا أَصْبَحْتَ، وَ عَشْراً اِذا أَمْسَیْتَ، لا اِلهَ اِلاَّ اللّهُ وَ اللّهُ أَکْبَرُ وَ سُبْحانَ اللّهُ وَ الْحَمْدُ للّهِ وَ اسْتَغْفِرُ اللّهَ وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللّهِ (هُوَ) الاَوَّلُ وَ الآخِرُ وَ الظّاهِرُ وَ الْباطِنُ لَهُ الْمُلْکُ وَ لَهُ الْحَمْدُ (یُحْیِی وَ یُمِیْتُ) بِیَدِهِ الْخَیْرُ وَ هُوَ عَلى کُلِّ شَىْء قَدِیْرٌ: «از کلیدهاى بزرگى سؤال کردى، آن این است که: هر صبح و شام ده بار این جمله ها را تکرار کنى، لا اِلهَ اِلاَّ اللّهُ وَ اللّهُ أَکْبَرُ وَ سُبْحانَ اللّهُ وَ الْحَمْدُ للّهِ... تا آخر حدیث».
سپس افزود: «کسى که هر صبح و شام، ده بار این کلمات را تکرار کند، خداوند به او شش پاداش مى دهد، یکى از آنها این است: خداوند او را از شیطان و لشکر شیطان حفظش مى کند، تا سلطه اى بر او نداشته باشند».
ناگفته روشن است، گفتن این کلمات، به صورت لقلقه لسان براى این همه پاداش، کافى نیست، بلکه ایمان به محتوى و تخلق به آن، نیز لازم است.
این حدیث، ممکن است اشاره لطیفى به «اسماء حسناى» خداوند بوده باشد که مبدأ حاکمیت و مالکیت او بر عالم هستى است (دقت کنید).(1)
1.تفسیر نمونه، جلد 19، صفحه 546.
http://atasheentezar.persiangig.com/%D8%AC%D8%AF%D8%A7%20%DA%A9%D9%86%D9%86%D8%AF%D9%8 7%20%D9%85%D8%AA%D9%86/%D8%AC%D8%AF%D8%A7-%DA%A9%D9%86%D9%86%D8%AF%D9%87-%D9%85%D8%AA%D9%86-.gif
جواب: در آیه فوق مى خوانیم: «کلیدهاى آسمان ها و زمین از آن او است» (لَهُ مَقالِیدُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ).
«مَقالِید» به گفته غالب ارباب لغت، جمع «مقلید» است (هر چند «زمخشرى» در «کشّاف» مى گوید: این کلمه مفردى از جنس خود ندارد) و «مقلید» و «اقلید» هر دو به معنى «کلید» است، و به گفته «لسان العرب» و بعضى دیگر، اصل آن از «کلید» فارسى گرفته شده، و در عربى نیز، به همین معنى استعمال مى شود، بنابراین «مَقالِیْدُ السَّماواتِ وَ الاَرْضِ» به معنى کلیدهاى آسمان ها و زمین مى باشد.
این تعبیر، معمولاً کنایه از مالکیت و یا سلطه بر چیزى است، چنان که مى گوئیم: کلید این کار به دست فلان است، لذا آیه فوق، مى تواند، هم اشاره به «توحید مالکیت خداوند» بوده باشد، و هم «توحید تدبیر و ربوبیت و حاکمیت او» بر عالم هستى.
به همین دلیل، بلافاصله بعد از این جمله، چنین نتیجه گیرى مى کند: «کسانى که به آیات خداوند، کافر شدند، زیانکارند» (وَ الَّذِینَ کَفَرُوا بِآیاتِ اللّهِ أُولئِکَ هُمُ الْخاسِرُونَ).
چرا که منبع اصلى، و سرچشمه واقعى همه خیرات و برکات را، رها کرده و در بیراهه ها سرگردان شده اند، از کسى که تمام کلیدهاى آسمان و زمین به دست او است، روى برتافته و به سراغ موجودات ناتوانى رفته اند که، مطلقاً کارى از آنها ساخته نیست.
در حدیثى از امیرمؤمنان على(علیه السلام) آمده که: از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) تفسیر «مقالید» را پرسیدم، فرمود:
یا عَلِىُّ! لَقَدْ سَئَلْتَ عَنْ عَظِیْمِ الْمَقالِیْدِ، هُوَ أَنْ تَقُولَ: عَشْراً اِذا أَصْبَحْتَ، وَ عَشْراً اِذا أَمْسَیْتَ، لا اِلهَ اِلاَّ اللّهُ وَ اللّهُ أَکْبَرُ وَ سُبْحانَ اللّهُ وَ الْحَمْدُ للّهِ وَ اسْتَغْفِرُ اللّهَ وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللّهِ (هُوَ) الاَوَّلُ وَ الآخِرُ وَ الظّاهِرُ وَ الْباطِنُ لَهُ الْمُلْکُ وَ لَهُ الْحَمْدُ (یُحْیِی وَ یُمِیْتُ) بِیَدِهِ الْخَیْرُ وَ هُوَ عَلى کُلِّ شَىْء قَدِیْرٌ: «از کلیدهاى بزرگى سؤال کردى، آن این است که: هر صبح و شام ده بار این جمله ها را تکرار کنى، لا اِلهَ اِلاَّ اللّهُ وَ اللّهُ أَکْبَرُ وَ سُبْحانَ اللّهُ وَ الْحَمْدُ للّهِ... تا آخر حدیث».
سپس افزود: «کسى که هر صبح و شام، ده بار این کلمات را تکرار کند، خداوند به او شش پاداش مى دهد، یکى از آنها این است: خداوند او را از شیطان و لشکر شیطان حفظش مى کند، تا سلطه اى بر او نداشته باشند».
ناگفته روشن است، گفتن این کلمات، به صورت لقلقه لسان براى این همه پاداش، کافى نیست، بلکه ایمان به محتوى و تخلق به آن، نیز لازم است.
این حدیث، ممکن است اشاره لطیفى به «اسماء حسناى» خداوند بوده باشد که مبدأ حاکمیت و مالکیت او بر عالم هستى است (دقت کنید).(1)
1.تفسیر نمونه، جلد 19، صفحه 546.