asl_z
29th August 2013, 02:58 AM
ذهن بشر ، از آغاز پيدايش ، فطرتا در جستجوي حقيقت بوده است . همواره پرسشهايي براي وي مطرح شده كه به آساني نتوانسته از كنارشان عبور كند . اينكه : حقيقت او چيست ؟ چرا هست ؟
جهان خلقت - با اين همه عجايب - از كجا آمده ؟
از كجا آمده ام ؟آمدنم بهر جه بود؟ به كجا ي روم آخر؟ ننمايي وطنم .
تمامي اين سؤالات ( ره ) را به يك پرسش كليدي مي برد . اينكه آيا مبدئي براي اين جهان وجود دارد يا خير ؟ اگر وجود دارد چگونه است ؟يا به عبارتي مبدأ هستي داراي جه ويژه گي هايي است ؟ پاسخ به اين سؤال ، كاربردي ترين و محوري ترين مسئله زندگي را شامل مي شود .
در واقع ، هر گونه جوابي به اين مسئله ، خط سيري جداگانه بر حيات انسان ، ترسيم مي كند . اعتقاد به هر يك از طرفين اثبات يا نفي ، لوازم و عواقبي در پي دارد كه از پذيرفتن آن ناچاريم . زيرا در صورت قبول اين باور كه مبدأي براي جهان هست ، سوألات بعدي پيش مي آيد : او كيست ؟ چگونه مي توان او را شناخت ؟ تكليف ما در مقابل او چيست ؟ آيا او هم در مقابل انسان وظيفه اي دارد ؟ سرانجام چه خواهد شد ؟ و ....
البته در اصل مبدأ هستي ، كمتر اختلاف است . بيشتر اين اختلاف در ماهيت اين مبدأ است - بنابراين منكران خدا در واقع موجودي را انكار مي كنند كه داراي صفات خاصي است ( و اين صفات در متون مقدس مذكور است ) - نه صرف وجود مبدأ را .
به هر صورت ، انسان به دنبال پاسخي بر حيرت خود مي باشد و در اين راستا است كه فلاسفه به ذكر براهيني بر له يا عليه خداوند پرداختند . طبيعتا چنين كوششي موجب پيدايش مكاتب مختلف و ديدگاههاي گوناگون گرديد .
د رالهيات غرب ، پيش از اثبات واجب الوجود ، به برخي صفات او پرداخته مي شود . برخلاف الهيات شرق كه ابتدا واجب الوجود ثابت مي گردد ، سپس صفاتش طرح مي شود .
با دقت در اين مباحث ، مشخص مي گردد كه اگر منظور از بحث ،شناخت يك موجود باشد ( و اين در صورتي است كه وجودش فرض شده است ) روش الهيات غرب مطمئن تر است . اما در الهيات شرق نقطه آغاز با فرض انكار واجب شروع مي شود ؛ گويا حكيم از ابتدا خود را در مقابل گروهي منكر مي بيند كه ناچار است به اثبات موضوع مورد نظرش بپردازد . از اين رو در كتب فلسفه اسلامي ابتدا بحث از اثبات واجب الوجود است و سپس به صفات پرداخته مي شود .
جهان خلقت - با اين همه عجايب - از كجا آمده ؟
از كجا آمده ام ؟آمدنم بهر جه بود؟ به كجا ي روم آخر؟ ننمايي وطنم .
تمامي اين سؤالات ( ره ) را به يك پرسش كليدي مي برد . اينكه آيا مبدئي براي اين جهان وجود دارد يا خير ؟ اگر وجود دارد چگونه است ؟يا به عبارتي مبدأ هستي داراي جه ويژه گي هايي است ؟ پاسخ به اين سؤال ، كاربردي ترين و محوري ترين مسئله زندگي را شامل مي شود .
در واقع ، هر گونه جوابي به اين مسئله ، خط سيري جداگانه بر حيات انسان ، ترسيم مي كند . اعتقاد به هر يك از طرفين اثبات يا نفي ، لوازم و عواقبي در پي دارد كه از پذيرفتن آن ناچاريم . زيرا در صورت قبول اين باور كه مبدأي براي جهان هست ، سوألات بعدي پيش مي آيد : او كيست ؟ چگونه مي توان او را شناخت ؟ تكليف ما در مقابل او چيست ؟ آيا او هم در مقابل انسان وظيفه اي دارد ؟ سرانجام چه خواهد شد ؟ و ....
البته در اصل مبدأ هستي ، كمتر اختلاف است . بيشتر اين اختلاف در ماهيت اين مبدأ است - بنابراين منكران خدا در واقع موجودي را انكار مي كنند كه داراي صفات خاصي است ( و اين صفات در متون مقدس مذكور است ) - نه صرف وجود مبدأ را .
به هر صورت ، انسان به دنبال پاسخي بر حيرت خود مي باشد و در اين راستا است كه فلاسفه به ذكر براهيني بر له يا عليه خداوند پرداختند . طبيعتا چنين كوششي موجب پيدايش مكاتب مختلف و ديدگاههاي گوناگون گرديد .
د رالهيات غرب ، پيش از اثبات واجب الوجود ، به برخي صفات او پرداخته مي شود . برخلاف الهيات شرق كه ابتدا واجب الوجود ثابت مي گردد ، سپس صفاتش طرح مي شود .
با دقت در اين مباحث ، مشخص مي گردد كه اگر منظور از بحث ،شناخت يك موجود باشد ( و اين در صورتي است كه وجودش فرض شده است ) روش الهيات غرب مطمئن تر است . اما در الهيات شرق نقطه آغاز با فرض انكار واجب شروع مي شود ؛ گويا حكيم از ابتدا خود را در مقابل گروهي منكر مي بيند كه ناچار است به اثبات موضوع مورد نظرش بپردازد . از اين رو در كتب فلسفه اسلامي ابتدا بحث از اثبات واجب الوجود است و سپس به صفات پرداخته مي شود .