ایده پرداز
2nd August 2013, 03:13 PM
اولین بافت سایبورگ (http://www.sanat.me/tag/%d8%a8%d8%a7%d9%81%d8%aa-%d8%b3%d8%a7%db%8c%d8%a8%d9%88%d8%b1%da%af) برای اهداف پزشکی ایجاد شد.
http://www.sanat.me/wp-content/uploads/Cyborg-Tissue.jpg
یک تکه گوشت را به بدن فردی بچسبانید. ممکن است برایتان جالب باشد که این گوشت چگونه در طی زمان عمل می کند. آیا سالم می ماند؟ باعث مشکل می شود؟ رشد می یابد؟ اگر گوشت در آزمایشگاه رشد یافت چگونه آن را در طی فرآیند بررسی می کنید؟
بوژی تیان استاد گروه شیمی در دانشگاه شیکاگو اهدافی در جهت ایجاد بافت یا اندام مصنوعی دارد تا جایگزین بافت یا اندام های آسیب دیده در بدن انسان کند اما نظارت بر بافت در حالت واقعی کار ساده ای نیست. می توانید با گرفتن سطح مقطع د پی ببرید که چگونه کارها پیش می روند اما این کار باعث کشتن بافت می شود. گزینه دیگر بررسی نوری بافت ها و اندام ها است گرچه فقط به صورت دو بعدی این کار را انجام می دهند و بدن انسان سه بعدی است و اطلاعاتی که از سیستم دو بعدی می گیرید نمی تواند برای انسان کاربردی داشته باشد در عین حال که فقط لایه هایی نازک از سلول ها اندازه گیری می شوند. بوژی تیان با همکاری دانیل کوهانه در آزمایشگاه رابرت لانگر در ام آی تی (MIT) چارچوب نازکی را با رشته های نانو بسازند که در سلول های بافت رشد می یابند. این روش منجر به ساخت بافت مغز، بافت قلبی و رگ های خونی می شود که همه در سنسورهای رشته ای نانو جاسازی شده اند.
تیان و همکارانش اولین چارچوب سه بعدی را با استفاده از رشته های نانو بافته شده، ساخته اند. آنها از یک خراش شروع کرده اند و هر چیزی را در سطح نانو ساخته اند. بافت چارچوب و رشته هایی هستند که همه در کنار هم قرار گرفته اند. سپس، آنها در چارچوب اسفنج مانندی با سلول ها کاشته شده اند و امکان می دهند تا رشد یابند و توانستند بافت بیولوژیکی را با بافت الکتریکی در حالت سه بعدی یکی سازی کنند که ترکیبی از سلول ها با وسیله برقی نانو است. خود چارچوب عمدتا پلیمری است و رشته های نانو، سیلیکونی هستند. در اندازه ماکرو که معمول تر است سیلیکون ماده ای جامد است اما در سطح نانو منعطف تر است. این چارچوب یکی از نرم ترین مواد االکترونیکی است که تا به حال ساخته شده است. بافتن آن به صورت ساختار اسفنج مانند سه بعدی است که چالش برانگیزترین جنبه پروژه است. فقط یک سال و نیم زمان می برد تا این مشکل حل شود. در اساس مواد بافت های هیبریدی روی لایه ساکرفیشیال قرار داده شده اند. همه مواد که به کار گرفته شد لایه ساکریفیشیال برداشته و با شکل نهایی چفت می شوند. این اریگامی است. او از نرم افزاری بهره برده است که همه تنش های مواد را نشان می دهد و ساختار سه بعدی را پیش بینی می کند حاصل آن است.
http://www.sanat.me/wp-content/uploads/Cyborg-Tissue.jpg
یک تکه گوشت را به بدن فردی بچسبانید. ممکن است برایتان جالب باشد که این گوشت چگونه در طی زمان عمل می کند. آیا سالم می ماند؟ باعث مشکل می شود؟ رشد می یابد؟ اگر گوشت در آزمایشگاه رشد یافت چگونه آن را در طی فرآیند بررسی می کنید؟
بوژی تیان استاد گروه شیمی در دانشگاه شیکاگو اهدافی در جهت ایجاد بافت یا اندام مصنوعی دارد تا جایگزین بافت یا اندام های آسیب دیده در بدن انسان کند اما نظارت بر بافت در حالت واقعی کار ساده ای نیست. می توانید با گرفتن سطح مقطع د پی ببرید که چگونه کارها پیش می روند اما این کار باعث کشتن بافت می شود. گزینه دیگر بررسی نوری بافت ها و اندام ها است گرچه فقط به صورت دو بعدی این کار را انجام می دهند و بدن انسان سه بعدی است و اطلاعاتی که از سیستم دو بعدی می گیرید نمی تواند برای انسان کاربردی داشته باشد در عین حال که فقط لایه هایی نازک از سلول ها اندازه گیری می شوند. بوژی تیان با همکاری دانیل کوهانه در آزمایشگاه رابرت لانگر در ام آی تی (MIT) چارچوب نازکی را با رشته های نانو بسازند که در سلول های بافت رشد می یابند. این روش منجر به ساخت بافت مغز، بافت قلبی و رگ های خونی می شود که همه در سنسورهای رشته ای نانو جاسازی شده اند.
تیان و همکارانش اولین چارچوب سه بعدی را با استفاده از رشته های نانو بافته شده، ساخته اند. آنها از یک خراش شروع کرده اند و هر چیزی را در سطح نانو ساخته اند. بافت چارچوب و رشته هایی هستند که همه در کنار هم قرار گرفته اند. سپس، آنها در چارچوب اسفنج مانندی با سلول ها کاشته شده اند و امکان می دهند تا رشد یابند و توانستند بافت بیولوژیکی را با بافت الکتریکی در حالت سه بعدی یکی سازی کنند که ترکیبی از سلول ها با وسیله برقی نانو است. خود چارچوب عمدتا پلیمری است و رشته های نانو، سیلیکونی هستند. در اندازه ماکرو که معمول تر است سیلیکون ماده ای جامد است اما در سطح نانو منعطف تر است. این چارچوب یکی از نرم ترین مواد االکترونیکی است که تا به حال ساخته شده است. بافتن آن به صورت ساختار اسفنج مانند سه بعدی است که چالش برانگیزترین جنبه پروژه است. فقط یک سال و نیم زمان می برد تا این مشکل حل شود. در اساس مواد بافت های هیبریدی روی لایه ساکرفیشیال قرار داده شده اند. همه مواد که به کار گرفته شد لایه ساکریفیشیال برداشته و با شکل نهایی چفت می شوند. این اریگامی است. او از نرم افزاری بهره برده است که همه تنش های مواد را نشان می دهد و ساختار سه بعدی را پیش بینی می کند حاصل آن است.