نارون1
19th July 2013, 03:00 PM
ایران در المپیک لندن روزهای تاریخی را پشت سر گذاشت تا با 12 مدال رنگارنگ و رسیدن به جایگاه هفدهمی، پر افتخار ترین حضور خود را در تاریخ این بازی ها تجربه کند اما حالا که چندین ماه است پرونده المپیک 2012 بسته شده باید دید قهرمانان به یادمانی و مسوولان دلسوز در ادامه راه چقدر هیجان و اشتیاق روزهای قبل از المپیک را دارند. آیا همه چیز بر وقف مراد است یا...
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، همه کشورها از جمله ایران برنامه ریزی های بلندمدت و مدونی را برای ورزش خود در دو جنبه قهرمانی و همگانی در نظر می گیرند چون می‌دانند که سلامت یک جامعه در گرو سلامت روان و جسم مردم آن جامعه است. وقتی ورزش جنبه قهرمانی به خود می گیرد، پای افتخارات ملی در میادین ورزشی به میان کشیده می‌شود؛ افتخاری که ارزش آن را دارد تا تمام سختی ها و کمبودها را به جان بخریم.
اما گاهی همه چیز آنطور که باید پیش نمی رود که معمولا در این مواقع مقصر اصلی چنین وضعیتی از سوی مدیران ورزش "کمبود بودجه" ، از سوی ورزشکاران "نبود امکانات" و از سوی رسانه ها "نداشتن برنامه" نامیده می شود که در نهایت نتیجه ای جز دلسردی و بی انگیزگی را به همراه ندارد. تجربه ثابت کرده است که این فرایند معمولا پس از پایان رویدادهای بزرگ همچون جام جهانی و المپیک اتفاق می افتد و ذهن فراموشکار ما از تجربه گذشته خود درس نمی گیرد.
برای این بی‌برنامگی‌ها سخت بتوان توجیهی پذیرفت. آیا نمی‌دانیم و نمی‌دانند که کار برای المپیک بعدی باید از فردای پایین آمدن از سکو آغاز شود. آیا نمی‌دانند در دو سال حساسی که پیش روست عدم تکرار موفقیت‌های گوانگجو و لندن، نتایج درخشان کاروان ایران در دو سال دیگر را یک "اتفاق" جلوه خواهد داد؟
این بار از همان مواقعی است که به نظر می رسد ورزشکاران المپیکی به فراموشی سپرده شده اند و پس از لندن در تورنمنت های بین المللی حضور نداشته اند. آنها مقابل حریفان خود از نظر امکانات و مسابقات برون مرزی هیچ حرفی برای گفتن ندارند و این شرایط وضعیتی را به وجود آورده تا این روزها گلایه های قهرمانان المپیکی سر به فلک بگذارد و نقل مجلس رسانه ها شود اما نکته قابل تامل بی تفاوتی مسوولان ورزش و فدراسیون ها مقابل این قهرمانان است!
حتی اگر در گذشته آنها قول هایی می دادند که به مرحله عملیاتی نمی رسید این بار حتی نمی خواهند حرف های امیدوار کننده بزنند. از سوی دیگر قهرمانان المپیکی هم دیگر قصد ندارند به هر قیمتی تمرین کنند آن ها ترجیح می دهند در کنار گود بایستند و شاهد رویدادهای ورزشی خود باشند.
* دوومیدانی
احسان حدادی یکی از شاخص ترین قهرمانانی است که پس از کسب مدال نقره در المپیک لندن زمانی که توانست مثلث مدال آوری ایران در این بازی ها را به مربع تبدیل کند شرایط برایش آنطور که باید رقم نخورد . او چند ماه پس از بازی های لندن از وضعیت تمرینی اش گله کرد و از مسوولان خواست که حداقل ها را برایش مهیا کنند.
مدال حدادی در المپیک آنقدر ارزشمند بود که نه تنها او بلکه تمام دوومیدانی کاران تصور می کردند قرار است سونامی در دوومیدانی ایران اتفاق بیفتد و زمانی که رویانیان به عنوان مدیرعامل پرسپولیس برای اولین بار حدادی را به عنوان عضوی از باشگاه خود معرفی کرد دریچه ای جدید بر روی دوومیدانی کاران باز شد تا امیدوار باشند به غیر از فوتبال باشگاه های بزرگ کشور گوشه چشمی به این ورزش پایه دارند. اما این هیجانات و توجهات چند ماه بیشتر به طول نکشید و همه چیز آرام شد آنقدر آرام که بیشتر به آرامش قبل از طوفان شباهت داشت.
دارنده مدال نقره المپیک هر چند در چند مرحله لیگ جهانی الماس شرکت اما هر بار در مصاحبه خود اعلام کرد که شرایط خوبی ندارد و هیچ حمایتی از او صورت نمی گیرد او حتی مربی برای تمرین ندارد این صحبت ها تا جایی پیشرفت رفت که او اعلام کرد با این وضعیت برای کشورش مسابقه نمی دهد البته این بدان معنا نیست که بخواهد برای کشوری دیگر به میدان برود. صحبت های حدادی ابتدا از سوی مسوولان فدراسیون احساساتی تلقی شد اما در نهایت رییس فدراسیون پذیرفت که حدادی تصمیم درستی گرفته و با مقایسه ای که با رقبای خود دارد گله مند است اما فدراسیون نمی تواند معجزه ای برای او انجام دهد!
حالا باید منتظر ماند و دید مسئولان برای این که قول حدادی برای رسیدن به طلای ریو محقق شود، چه امکاناتی را در اختیار او قرار می‌دهند.
* وزنه برداری
وضعیت وزنه برداران المپیکی هم بهتر از حدادی نیست. ملی پوشان المپیکی این رشته هم پس از بازگشت از لندن تا کنون نه تنها به اردو تیم ملی دعوت نشدند بلکه در هیچ تورنمنت یا مسابقه بین المللی حضور نداشته اند. آنها در این مدت ازشرایطی که دارند گله کردند این گله مندی ها از زمستان سال گذشته آغاز شد که بیشتر درباره تعطیلی تمریناتشان بود البته این انتقادها در آن برهه چندان جدی به نظر نمی رسید اما پس از رقابتهای قهرمانی ایران و دعوت از 12 وزنه بردار در نیمه اسفند ماه، مشخص شد که جای پنج وزنه بردار از شش المپیکی ایران در اردوی تیم ملی خالی است و از میان المپیکی ها تنها سعید محمدپور به اردو دعوت شده است!
پس از آن حرف هایی درباره این که المپیکی ها تا برطرف نشدن برخی مشکلات قصد حضور در اردوی تیم ملی را ندارند به گوش می رسید. این ماجرا تا سال جدید هم ادامه داشت تا این که پس از تعطیلات نوروز، 16 وزنه بردار به دور دوم اردوهای تیم ملی دعوت شدند و این بار نیز نامی از پنج المپیکی نبود. مسئولان کادر فنی اعلام می کردند این پنج وزنه بردار آمادگی لازم برای حضور در اردوی تیم ملی را ندارند، اما وزنه برداران اعلام می کردند که قصه چیز دیگری است.
آنها می گفتند که از رفتارهای سرمربی تیم ملی خسته شده اند و دیگر تحمل رفتار توهین آمیز را ندارند.بهداد سلیمی دارنده مدال طلا و سجاد انوشیروانی دارنده مدال نقره ، کیانوش رستمی دارنده مدال برنز المپیک لندن ، سعید محمدپور دارنده مقام پنجمی این بازی ها و نواب نصیرشلال دارنده مدال نقره ، پنج ورزشکار المپیکی هستند که درنهایت اعلام کرده اند با این وضعیت به اردوی تیم ملی بر نمی گیرند. در نقطه مقابل فدراسیون وزنه برداری با حمایت ازکادرفنی خود عنوان کرده بود که از عملکرد کورش باقری به عنوان سرمربی رضایت دارد و او را تغییر نخواهد داد.
داستان وزنه‌برداری تا به امروز همچنان پابرجاست و ملی‌پوشان از یک سو بر حرف خود اصرار دارند و حاضر به کار کردن با باقری نیستند و رضازاده نیز از سوی دیگر با حمایت کامل از سرمربی خود خواست المپیکی‌ها برای تغییر کادر فنی را غیر منطقی می‌داند.* کشتیدر کشتی حمید سوریان، صادق گودرزی و امید نوروزی سه مدال آور المپیکی هستند که این روزها جایی در تیم ملی ندارند. حمید سوریان که طلای المپیک کشتی فرنگی را دارد و پر افتخارترین فرنگی کار ایران است پس از بازگشت از لندن اعلام کرد که به دلیل کارهای شخصی خود مشخص نیست که دیگر کشتی را ادامه دهد یا خیر. او به جای کشتی ترجیح داد شانس خود را در میدان سیاست امتحان کند به همین دلیل کاندیدای شورای شهر تهران شد هر چند از حضور در انتخابات انصراف داد.
در شرایطی که سوریان تمایلی برای ادامه ورزش حرفه ای خود ندارد ، "روشن بایرام‌اف" آذربایجانی رقیب اصلی او در المپیک زیر نظر کادرفنی ایرانی این تیم تمرین می کند.
نوروزی برنده مدال طلای وزن 60 کیلوگرم فرنگی هم پس از المپیک اعلام کرده از بی توجهی مسوولان گله مند است و اگر شرایط به این شکل ادامه یابد دیگر کشتی نخواهد گرفت.گودرزی هم که بهترین آزادکار بازی های لندن بود شرایط بهتری نسبت به دو المپیکی دیگر ندارد. چندی پیش زمانی که مسابقات جام جهانی در تهران برگزار می شد کادرفنی به دلیل نا آماده بودنش اجازه نداد او مقابل "جردن باروفس" کشتی بگیرد و پس از آن هم اردوی تیم ملی را ترک کرد و در مسابقات انتخابی هم غایب بود تا امسال تیم ملی را از دست بدهد هرچند ظاهرا از کرده خود پشیمان است اما مسابقات جهانی مجارستان برای او از دست رفته است
.فدراسیون کشتی برابر شرایط ملی پوشان المپیکی خود هیچ اظهارنظری نکرده است تا با سکوتی معنی دار از کنار مشکلات قهرمانان خود عبور کند. البته خود فدراسیون هم در بلاتکلیفی به سر می برد و تمام مسئولان درجه یک آن (سرپرست، نایب رئیس و دبیر) همگی برای رئیس شدن در انتخابات کشتی ثبت نام کرده اند و دیگر وقتی برای رسیدگی به موضوعات دیگر ندارند.*تیراندازی، تیروکمان و قایقرانی و ...
تیراندازی، تیروکمان و قایقرانی از جمله رشته هایی هستند که در سایه رشته های صاحب نام در رسانه ها پررنگ نمی شوند اما وضعیت ورزشکاران المپیکی این رشته ها هم بی شباهت به وضعیت سایر المپیکی ها نیست.
میلاد وزیری و زهرا دهقان از جمله کمانداران المپیکی هستند که زخم نارضایتی آن ها از شرایط فدراسیون پیش از المپیک سرباز کرد اما با مداخله مسوولان ورزش آن ها توانستند شانس حضور در لندن را به دست آورند . این دو ورزشکار پس از بازگشت از لندن در اسفند سال گذشته برای آخرین بار به عنوان ملی پوش در مسابقات جهانی حضور داشتند اما پس از آن با اختلافاتی که با رییس جدید فدراسیون پیدا کردند گفتند که با این شرایط دیگر به تیم ملی نمی آیند.
ابراهیم برخورداری ، هم دیگر ملی پوش المپیکی تیراندازی ایران بود که پس از لندن دیگر به عنوان یک ملی پوش در مسابقه بین المللی حضور نداشت. علت اصلی غیبت او در ادروهای تیم ملی پس از پایان المپیک، اختلافاتش به سرمربی تیم ملی تپانچه و همچنین انتقادهای او از وضعیت تمرینی و نبودن امکانات عنوان شد هر چند فدراسیون هیچگاه تایید نکرد که برخورداری به خاطر مصاحبه های انتقادی اش از ترکیب تیم ملی کنار گذاشته شده است.
اسفند سال گذشته زمانی که سرمربی مجاری تیم ملی تپانچه به کشورش بازگشت، فدراسیون اعلام کرد که برخورداری به اردوی تیم ملی باز می گردد و از او رکوردگیری خواهد شد اما در نهایت او درترکیب تیم ملی قرار نگرفت و پس از آن بود که برخورداری اظهار کرد دیگر برای تیم ملی مسابقه نمی دهد.
قایقرانی هم از مشکلات پیش آمده برای المپیکی ها بی نصیب نبود به طوری که پاروزنان المپیکی پس از لندن در هیچ مسابقه ای حاضر نشده اند البته دلیل اصلی این موضوع تعلیق فدراسیون قایقرانی بود. اما در همین مدت شرایط تمرینی مورد رضایت این ملی پوشان نبود. زمانی که شروین اسبقیان به عنوان سرپرست سبکان دار قایقرانی ایران شد، تغییراتی در کمیته ها و کادر فنی تیم ملی صورت گرفت که این موضوع اعتراض محسن شادی و آرزو حکیمی را در پی داشت.
شادی عنوان کرده بود که با مربی جدید تیم ملی تمرین نمی کند و به همین دلیل تمریناتش را به تنهایی در ارومیه ادامه داد و به اردوی تیم ملی نرفت . او در حال حاضر با هزینه خود به چین رفته و تمرین می کند.
حکیمی هم از رفتن مربی خارجی خود اظهار نارضایتی کرد و در نهایت با گرفتن مرخصی و به هزینه خود به ازبکستان رفته تا با مربی سابقش تمرین کند.اسبقیان رییس وقت فدراسیون قایقرانی قول داده بود که به مشکلات المپیکی ها رسیدگی کند و برایشان مربی خارجی بیاورد اما تازمان رفتنش از این فدراسیون قول هایی که داده بود، عملیاتی نشد. حالا هم خسرو ابراهیمی سرپرست جدید قایقرانی می گوید خبری از شادی و حکیمی ندارد و قرار نیست برای این ملی پوشان مربی خارجی آورده شود.!
اگر چه از سایر رشته های المپیکی اسمی در این نوشته برده نشد اما این بدان معنا نیست که دیگر المپیکی ها از شرایط کنونی خود احساس رضایت می کنند بلکه تنها رشته های نامبرده تنها گوشه چشمی به وضعیت المپیکی های ورزش ایران بود.
به گزارش ایسنا، این واقعیت بر کسی پوشیده نیست که ورزش ایران همیشه با مشکلات مالی دست و پنجه نرم کرده است و ورزشکاران ما در چنین شرایطی با کمترین امکانات که قابل مقایسه با حریفانشان نیست، توانسته اند بر سکوهای قهرمانی بایستند حال این موضوع مطرح است که جدای از تمام مشکلات مطرح شده، چرا برخی از قهرمانان پس از ستاره شدن انتظارات کهکشانی پیدا می کنند مگر نه این که این ورزشکاران در همین فضا رشد کرده اند، شناخته شده اند و قهرمان ملی شده اند؟ پس چگونه است که انتظار دارند شرایط به سرعت قهرمانی شان تغییر کند در حالی که هر تغییری نیازمند زمان است.
از سوی دیگر شرایط موجود نباید به فرصتی برای فراموشی و اهمال کاری مسوولان ورزش تبدیل شود و زمانی که قهرمانان ملی از شرایط دلزده هستند با این تعبیر که شرایط همین است آن ها را به فراموشی بسپارند چون رسیدن یک ورزشکار به سکوهای جهانی مستلزم زمان و صرف هزینه بیت المال است به عبارتی دیگر ما قهرمانان خود را به سادگی به دست نیاورده ایم که به سادگی از دست بدهیم و اسم آن را هم جوان گرایی برای آینده بگذاریم.
آیا برخورد با قهرمانان ملی در تمام کشورها همانگونه است که در ایران اتفاق می افتد و آیا قهرمانان ورزشی سایر کشورها هم مانند قهرمانان ما در مدتی کوتاه به بی انگیزگی می‌رسند و دست از آینده ورزشی خود می کشند تا به خلوت زندگی شخصی شان پناهنده شوند؟ آیا راهکار مناسب مقابل گلایه ها و انتقادات برای تغییر شرایط سکوت است یا قول های نشدنی که این روزها به نظر می رسد دلزدگی ملی پوشان از شرایط ورزش به خاطر خلف وعده های روزمره مسوولان است.
گزارش از الهام یزدی ها خبرنگار ورزشی ایسنا
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، همه کشورها از جمله ایران برنامه ریزی های بلندمدت و مدونی را برای ورزش خود در دو جنبه قهرمانی و همگانی در نظر می گیرند چون می‌دانند که سلامت یک جامعه در گرو سلامت روان و جسم مردم آن جامعه است. وقتی ورزش جنبه قهرمانی به خود می گیرد، پای افتخارات ملی در میادین ورزشی به میان کشیده می‌شود؛ افتخاری که ارزش آن را دارد تا تمام سختی ها و کمبودها را به جان بخریم.
اما گاهی همه چیز آنطور که باید پیش نمی رود که معمولا در این مواقع مقصر اصلی چنین وضعیتی از سوی مدیران ورزش "کمبود بودجه" ، از سوی ورزشکاران "نبود امکانات" و از سوی رسانه ها "نداشتن برنامه" نامیده می شود که در نهایت نتیجه ای جز دلسردی و بی انگیزگی را به همراه ندارد. تجربه ثابت کرده است که این فرایند معمولا پس از پایان رویدادهای بزرگ همچون جام جهانی و المپیک اتفاق می افتد و ذهن فراموشکار ما از تجربه گذشته خود درس نمی گیرد.
برای این بی‌برنامگی‌ها سخت بتوان توجیهی پذیرفت. آیا نمی‌دانیم و نمی‌دانند که کار برای المپیک بعدی باید از فردای پایین آمدن از سکو آغاز شود. آیا نمی‌دانند در دو سال حساسی که پیش روست عدم تکرار موفقیت‌های گوانگجو و لندن، نتایج درخشان کاروان ایران در دو سال دیگر را یک "اتفاق" جلوه خواهد داد؟
این بار از همان مواقعی است که به نظر می رسد ورزشکاران المپیکی به فراموشی سپرده شده اند و پس از لندن در تورنمنت های بین المللی حضور نداشته اند. آنها مقابل حریفان خود از نظر امکانات و مسابقات برون مرزی هیچ حرفی برای گفتن ندارند و این شرایط وضعیتی را به وجود آورده تا این روزها گلایه های قهرمانان المپیکی سر به فلک بگذارد و نقل مجلس رسانه ها شود اما نکته قابل تامل بی تفاوتی مسوولان ورزش و فدراسیون ها مقابل این قهرمانان است!
حتی اگر در گذشته آنها قول هایی می دادند که به مرحله عملیاتی نمی رسید این بار حتی نمی خواهند حرف های امیدوار کننده بزنند. از سوی دیگر قهرمانان المپیکی هم دیگر قصد ندارند به هر قیمتی تمرین کنند آن ها ترجیح می دهند در کنار گود بایستند و شاهد رویدادهای ورزشی خود باشند.
* دوومیدانی
احسان حدادی یکی از شاخص ترین قهرمانانی است که پس از کسب مدال نقره در المپیک لندن زمانی که توانست مثلث مدال آوری ایران در این بازی ها را به مربع تبدیل کند شرایط برایش آنطور که باید رقم نخورد . او چند ماه پس از بازی های لندن از وضعیت تمرینی اش گله کرد و از مسوولان خواست که حداقل ها را برایش مهیا کنند.
مدال حدادی در المپیک آنقدر ارزشمند بود که نه تنها او بلکه تمام دوومیدانی کاران تصور می کردند قرار است سونامی در دوومیدانی ایران اتفاق بیفتد و زمانی که رویانیان به عنوان مدیرعامل پرسپولیس برای اولین بار حدادی را به عنوان عضوی از باشگاه خود معرفی کرد دریچه ای جدید بر روی دوومیدانی کاران باز شد تا امیدوار باشند به غیر از فوتبال باشگاه های بزرگ کشور گوشه چشمی به این ورزش پایه دارند. اما این هیجانات و توجهات چند ماه بیشتر به طول نکشید و همه چیز آرام شد آنقدر آرام که بیشتر به آرامش قبل از طوفان شباهت داشت.
دارنده مدال نقره المپیک هر چند در چند مرحله لیگ جهانی الماس شرکت اما هر بار در مصاحبه خود اعلام کرد که شرایط خوبی ندارد و هیچ حمایتی از او صورت نمی گیرد او حتی مربی برای تمرین ندارد این صحبت ها تا جایی پیشرفت رفت که او اعلام کرد با این وضعیت برای کشورش مسابقه نمی دهد البته این بدان معنا نیست که بخواهد برای کشوری دیگر به میدان برود. صحبت های حدادی ابتدا از سوی مسوولان فدراسیون احساساتی تلقی شد اما در نهایت رییس فدراسیون پذیرفت که حدادی تصمیم درستی گرفته و با مقایسه ای که با رقبای خود دارد گله مند است اما فدراسیون نمی تواند معجزه ای برای او انجام دهد!
حالا باید منتظر ماند و دید مسئولان برای این که قول حدادی برای رسیدن به طلای ریو محقق شود، چه امکاناتی را در اختیار او قرار می‌دهند.
* وزنه برداری
وضعیت وزنه برداران المپیکی هم بهتر از حدادی نیست. ملی پوشان المپیکی این رشته هم پس از بازگشت از لندن تا کنون نه تنها به اردو تیم ملی دعوت نشدند بلکه در هیچ تورنمنت یا مسابقه بین المللی حضور نداشته اند. آنها در این مدت ازشرایطی که دارند گله کردند این گله مندی ها از زمستان سال گذشته آغاز شد که بیشتر درباره تعطیلی تمریناتشان بود البته این انتقادها در آن برهه چندان جدی به نظر نمی رسید اما پس از رقابتهای قهرمانی ایران و دعوت از 12 وزنه بردار در نیمه اسفند ماه، مشخص شد که جای پنج وزنه بردار از شش المپیکی ایران در اردوی تیم ملی خالی است و از میان المپیکی ها تنها سعید محمدپور به اردو دعوت شده است!
پس از آن حرف هایی درباره این که المپیکی ها تا برطرف نشدن برخی مشکلات قصد حضور در اردوی تیم ملی را ندارند به گوش می رسید. این ماجرا تا سال جدید هم ادامه داشت تا این که پس از تعطیلات نوروز، 16 وزنه بردار به دور دوم اردوهای تیم ملی دعوت شدند و این بار نیز نامی از پنج المپیکی نبود. مسئولان کادر فنی اعلام می کردند این پنج وزنه بردار آمادگی لازم برای حضور در اردوی تیم ملی را ندارند، اما وزنه برداران اعلام می کردند که قصه چیز دیگری است.
آنها می گفتند که از رفتارهای سرمربی تیم ملی خسته شده اند و دیگر تحمل رفتار توهین آمیز را ندارند.بهداد سلیمی دارنده مدال طلا و سجاد انوشیروانی دارنده مدال نقره ، کیانوش رستمی دارنده مدال برنز المپیک لندن ، سعید محمدپور دارنده مقام پنجمی این بازی ها و نواب نصیرشلال دارنده مدال نقره ، پنج ورزشکار المپیکی هستند که درنهایت اعلام کرده اند با این وضعیت به اردوی تیم ملی بر نمی گیرند. در نقطه مقابل فدراسیون وزنه برداری با حمایت ازکادرفنی خود عنوان کرده بود که از عملکرد کورش باقری به عنوان سرمربی رضایت دارد و او را تغییر نخواهد داد.
داستان وزنه‌برداری تا به امروز همچنان پابرجاست و ملی‌پوشان از یک سو بر حرف خود اصرار دارند و حاضر به کار کردن با باقری نیستند و رضازاده نیز از سوی دیگر با حمایت کامل از سرمربی خود خواست المپیکی‌ها برای تغییر کادر فنی را غیر منطقی می‌داند.* کشتیدر کشتی حمید سوریان، صادق گودرزی و امید نوروزی سه مدال آور المپیکی هستند که این روزها جایی در تیم ملی ندارند. حمید سوریان که طلای المپیک کشتی فرنگی را دارد و پر افتخارترین فرنگی کار ایران است پس از بازگشت از لندن اعلام کرد که به دلیل کارهای شخصی خود مشخص نیست که دیگر کشتی را ادامه دهد یا خیر. او به جای کشتی ترجیح داد شانس خود را در میدان سیاست امتحان کند به همین دلیل کاندیدای شورای شهر تهران شد هر چند از حضور در انتخابات انصراف داد.
در شرایطی که سوریان تمایلی برای ادامه ورزش حرفه ای خود ندارد ، "روشن بایرام‌اف" آذربایجانی رقیب اصلی او در المپیک زیر نظر کادرفنی ایرانی این تیم تمرین می کند.
نوروزی برنده مدال طلای وزن 60 کیلوگرم فرنگی هم پس از المپیک اعلام کرده از بی توجهی مسوولان گله مند است و اگر شرایط به این شکل ادامه یابد دیگر کشتی نخواهد گرفت.گودرزی هم که بهترین آزادکار بازی های لندن بود شرایط بهتری نسبت به دو المپیکی دیگر ندارد. چندی پیش زمانی که مسابقات جام جهانی در تهران برگزار می شد کادرفنی به دلیل نا آماده بودنش اجازه نداد او مقابل "جردن باروفس" کشتی بگیرد و پس از آن هم اردوی تیم ملی را ترک کرد و در مسابقات انتخابی هم غایب بود تا امسال تیم ملی را از دست بدهد هرچند ظاهرا از کرده خود پشیمان است اما مسابقات جهانی مجارستان برای او از دست رفته است
.فدراسیون کشتی برابر شرایط ملی پوشان المپیکی خود هیچ اظهارنظری نکرده است تا با سکوتی معنی دار از کنار مشکلات قهرمانان خود عبور کند. البته خود فدراسیون هم در بلاتکلیفی به سر می برد و تمام مسئولان درجه یک آن (سرپرست، نایب رئیس و دبیر) همگی برای رئیس شدن در انتخابات کشتی ثبت نام کرده اند و دیگر وقتی برای رسیدگی به موضوعات دیگر ندارند.*تیراندازی، تیروکمان و قایقرانی و ...
تیراندازی، تیروکمان و قایقرانی از جمله رشته هایی هستند که در سایه رشته های صاحب نام در رسانه ها پررنگ نمی شوند اما وضعیت ورزشکاران المپیکی این رشته ها هم بی شباهت به وضعیت سایر المپیکی ها نیست.
میلاد وزیری و زهرا دهقان از جمله کمانداران المپیکی هستند که زخم نارضایتی آن ها از شرایط فدراسیون پیش از المپیک سرباز کرد اما با مداخله مسوولان ورزش آن ها توانستند شانس حضور در لندن را به دست آورند . این دو ورزشکار پس از بازگشت از لندن در اسفند سال گذشته برای آخرین بار به عنوان ملی پوش در مسابقات جهانی حضور داشتند اما پس از آن با اختلافاتی که با رییس جدید فدراسیون پیدا کردند گفتند که با این شرایط دیگر به تیم ملی نمی آیند.
ابراهیم برخورداری ، هم دیگر ملی پوش المپیکی تیراندازی ایران بود که پس از لندن دیگر به عنوان یک ملی پوش در مسابقه بین المللی حضور نداشت. علت اصلی غیبت او در ادروهای تیم ملی پس از پایان المپیک، اختلافاتش به سرمربی تیم ملی تپانچه و همچنین انتقادهای او از وضعیت تمرینی و نبودن امکانات عنوان شد هر چند فدراسیون هیچگاه تایید نکرد که برخورداری به خاطر مصاحبه های انتقادی اش از ترکیب تیم ملی کنار گذاشته شده است.
اسفند سال گذشته زمانی که سرمربی مجاری تیم ملی تپانچه به کشورش بازگشت، فدراسیون اعلام کرد که برخورداری به اردوی تیم ملی باز می گردد و از او رکوردگیری خواهد شد اما در نهایت او درترکیب تیم ملی قرار نگرفت و پس از آن بود که برخورداری اظهار کرد دیگر برای تیم ملی مسابقه نمی دهد.
قایقرانی هم از مشکلات پیش آمده برای المپیکی ها بی نصیب نبود به طوری که پاروزنان المپیکی پس از لندن در هیچ مسابقه ای حاضر نشده اند البته دلیل اصلی این موضوع تعلیق فدراسیون قایقرانی بود. اما در همین مدت شرایط تمرینی مورد رضایت این ملی پوشان نبود. زمانی که شروین اسبقیان به عنوان سرپرست سبکان دار قایقرانی ایران شد، تغییراتی در کمیته ها و کادر فنی تیم ملی صورت گرفت که این موضوع اعتراض محسن شادی و آرزو حکیمی را در پی داشت.
شادی عنوان کرده بود که با مربی جدید تیم ملی تمرین نمی کند و به همین دلیل تمریناتش را به تنهایی در ارومیه ادامه داد و به اردوی تیم ملی نرفت . او در حال حاضر با هزینه خود به چین رفته و تمرین می کند.
حکیمی هم از رفتن مربی خارجی خود اظهار نارضایتی کرد و در نهایت با گرفتن مرخصی و به هزینه خود به ازبکستان رفته تا با مربی سابقش تمرین کند.اسبقیان رییس وقت فدراسیون قایقرانی قول داده بود که به مشکلات المپیکی ها رسیدگی کند و برایشان مربی خارجی بیاورد اما تازمان رفتنش از این فدراسیون قول هایی که داده بود، عملیاتی نشد. حالا هم خسرو ابراهیمی سرپرست جدید قایقرانی می گوید خبری از شادی و حکیمی ندارد و قرار نیست برای این ملی پوشان مربی خارجی آورده شود.!
اگر چه از سایر رشته های المپیکی اسمی در این نوشته برده نشد اما این بدان معنا نیست که دیگر المپیکی ها از شرایط کنونی خود احساس رضایت می کنند بلکه تنها رشته های نامبرده تنها گوشه چشمی به وضعیت المپیکی های ورزش ایران بود.
به گزارش ایسنا، این واقعیت بر کسی پوشیده نیست که ورزش ایران همیشه با مشکلات مالی دست و پنجه نرم کرده است و ورزشکاران ما در چنین شرایطی با کمترین امکانات که قابل مقایسه با حریفانشان نیست، توانسته اند بر سکوهای قهرمانی بایستند حال این موضوع مطرح است که جدای از تمام مشکلات مطرح شده، چرا برخی از قهرمانان پس از ستاره شدن انتظارات کهکشانی پیدا می کنند مگر نه این که این ورزشکاران در همین فضا رشد کرده اند، شناخته شده اند و قهرمان ملی شده اند؟ پس چگونه است که انتظار دارند شرایط به سرعت قهرمانی شان تغییر کند در حالی که هر تغییری نیازمند زمان است.
از سوی دیگر شرایط موجود نباید به فرصتی برای فراموشی و اهمال کاری مسوولان ورزش تبدیل شود و زمانی که قهرمانان ملی از شرایط دلزده هستند با این تعبیر که شرایط همین است آن ها را به فراموشی بسپارند چون رسیدن یک ورزشکار به سکوهای جهانی مستلزم زمان و صرف هزینه بیت المال است به عبارتی دیگر ما قهرمانان خود را به سادگی به دست نیاورده ایم که به سادگی از دست بدهیم و اسم آن را هم جوان گرایی برای آینده بگذاریم.
آیا برخورد با قهرمانان ملی در تمام کشورها همانگونه است که در ایران اتفاق می افتد و آیا قهرمانان ورزشی سایر کشورها هم مانند قهرمانان ما در مدتی کوتاه به بی انگیزگی می‌رسند و دست از آینده ورزشی خود می کشند تا به خلوت زندگی شخصی شان پناهنده شوند؟ آیا راهکار مناسب مقابل گلایه ها و انتقادات برای تغییر شرایط سکوت است یا قول های نشدنی که این روزها به نظر می رسد دلزدگی ملی پوشان از شرایط ورزش به خاطر خلف وعده های روزمره مسوولان است.
گزارش از الهام یزدی ها خبرنگار ورزشی ایسنا