Asghar2000
15th May 2009, 11:27 AM
باور من اين است كه خداي بزرگ همه اين جهان را براي انسان آفريده است. انسان ارزشمندترين موجود عالم است و اگر انسان نبود، همه خلقت عالم بي¬معنا و مفهوم بود. بايد انسان باشد تا از زيباييهاي جهان بهره ببرد، قدرتها و توانمنديهاي آن را كشف كند و در خدمت خود بگيرد و خداي متعال همه اين جهان را مسخّر انسان قرارداد؛ يعني استعداد تسلط انسان بر جهان را در نهاد او قرار داد؛ ظرفيتهاي فكري، انديشه و خلاقيت و ابتكار را در دورن انسان قرارداد. حس كنجكاوي، علاقه به تحقيق و پژوهش در درون انسان باعث شده كه انسان تشنه كشف حقايق بشود و در زمينه¬هاي گوناگون علمي براي تسلط بر طبيعت و كشف حقايق تلاش كند.
باور من اين است كه همه اين آفرينش زماني معنا پيدا مي¬كند كه موجودي فهيم، جستجوگر، پراستعداد و كمال¬جو مثل بشر در آن زندگي كنند، والا همه اين استعدادها از آب، زمين، جنگل و زيباييها مفهومي نداشت.
از ديد ما انسان مركز كانون آفرينش است و هر چه هست براي اوست، اما خدا كه همه جهان را در خدمت انسان قرار داده است، براي انسان هم مأموريتي معين كرده است. اين طور نيست كه خدا انسان را خلق كرده باشد و بدون مأموريت و مسئوليت رها كرده باشد. خدا براي انسان مأموريتهاي مهمي قرار داده است. يكي از مهم¬ترين مأموريتها تلاش انسان براي شناخت استعدادها و شكوفايي و بالندگي آنهاست؛ تلاش براي كمال و نيل به كمال انساني براي خود و جامعه؛ تلاش براي آباداني زمين؛ تلاش براي برپايي عدالت؛ تلاش براي برپايي صلح و دوستي؛تلاش براي برپايي يك زندگي سعادتمند به نفع همه انسانها و بشريت و تلاش براي سازمان دادن يك حركت رو به كمال كه زندگي جاويد و ابدي انسان را
مي¬سازد.
خداي بزرگ انسان را در انجام اين مأموريت تنها نگذاشت. از يك طرف استعدادها و توانمنديهاي لازم را در نهاد او قرار داد، از سوي ديگر پيامبران و انسانهاي صالح را براي راهنمايي انسان فرستاد؛ به علاوه در نهاد انسان عقل را قرار داد كه معيار تشخيص و سنجش است. راهنمايي پيامبران با كمك عقل، راه درست را در مقابل انسان قرار مي¬دهد.
خداي متعال انسان را به عنوان جانشين خود در زمين قرارداد تا انسان با كمك عقل، راهنمايي پيامبران و تلاش و كوشش، صفات و اسماءالهي را در زمين متجلي كند؛ علم، حكمت، زيبايي، قدرت و همه استعدادهاي الهي را شكوفا سازد. و خدا از انسان خواست كه كرامت انسانهاي ديگر را محترم شمارد.
خداوند انسان را مكرم و با كرامت آفريده است. از ديد ما انسان محترم است؛ سياه، سفيد، سرخ يا زرد، آسيايي، افريقايي، اروپايي يا امريكايي.
خداي متعال در درون انسانها انگيزه حق طلبي، خداطلبي و كمال جويي را هم قرار داد.
درست به همين دليل است كه انسانها علم، حقيقت، زيبايي، عدالت، همزيستي برادرانه و دوستانه، محبت و عشق و صداقت و پاكي را دوست دارند. آيا كسي هست كه از بي عدالتي و ظلم در مورد خودش راضي و خشنود باشد؟ آيا كسي هست كه از محبت، مهرورزي و صداقت و پاكي نسبت به خود ناراحت شود؟ بعيد مي¬دانم چنين انساني وجود داشته باشد، چرا كه همه از بي¬عدالتي و ظلم گريزان¬اند و از محبت، عشق، صداقت و پاكي استقبال
مي¬كنند.
انسان موجودي كمال جو، حقيقت طلب و عدالت خواه است و جامعه بشري به دنبال پاكي و صداقت است و البته از اين پاكي، صداقت و كمال جويي بهره¬مند مي¬شود. صلح و امنيت پايدار جز برپايه عدالت، صداقت و پاكي برقرار نمي¬شود و همه انسانها از ظلم، تبعيض، جهل و فقر كه كرامت، شخصيت و كمال آنها را به خطر مي¬اندازد، ناراحت مي¬شوند. آيا كسي حق دارد اجازه دهد كه تحقير شود، حقوق او پايمال شود، امنيت او به خطر افتد؟ آيا كسي اجازه دارد از سرزمين، خانه و شهر خود دفاع نكند؟ آيا كسي اجازه دارد به ديگران اجازه دهد كه مانع از پيشرفت، علم آموزي و تكامل او بشوند؟ هرگز. اينها حقوق بشريت و حق انسانهاست.
دوستان من! برپايي عدالت هم حق بشر و هم آرمان بشر است. كرامت انسانها حق آنهاست و حفظ و دفاع از كرامت بشري، دفاع از حقيقت و انسانيت است...»
باور من اين است كه همه اين آفرينش زماني معنا پيدا مي¬كند كه موجودي فهيم، جستجوگر، پراستعداد و كمال¬جو مثل بشر در آن زندگي كنند، والا همه اين استعدادها از آب، زمين، جنگل و زيباييها مفهومي نداشت.
از ديد ما انسان مركز كانون آفرينش است و هر چه هست براي اوست، اما خدا كه همه جهان را در خدمت انسان قرار داده است، براي انسان هم مأموريتي معين كرده است. اين طور نيست كه خدا انسان را خلق كرده باشد و بدون مأموريت و مسئوليت رها كرده باشد. خدا براي انسان مأموريتهاي مهمي قرار داده است. يكي از مهم¬ترين مأموريتها تلاش انسان براي شناخت استعدادها و شكوفايي و بالندگي آنهاست؛ تلاش براي كمال و نيل به كمال انساني براي خود و جامعه؛ تلاش براي آباداني زمين؛ تلاش براي برپايي عدالت؛ تلاش براي برپايي صلح و دوستي؛تلاش براي برپايي يك زندگي سعادتمند به نفع همه انسانها و بشريت و تلاش براي سازمان دادن يك حركت رو به كمال كه زندگي جاويد و ابدي انسان را
مي¬سازد.
خداي بزرگ انسان را در انجام اين مأموريت تنها نگذاشت. از يك طرف استعدادها و توانمنديهاي لازم را در نهاد او قرار داد، از سوي ديگر پيامبران و انسانهاي صالح را براي راهنمايي انسان فرستاد؛ به علاوه در نهاد انسان عقل را قرار داد كه معيار تشخيص و سنجش است. راهنمايي پيامبران با كمك عقل، راه درست را در مقابل انسان قرار مي¬دهد.
خداي متعال انسان را به عنوان جانشين خود در زمين قرارداد تا انسان با كمك عقل، راهنمايي پيامبران و تلاش و كوشش، صفات و اسماءالهي را در زمين متجلي كند؛ علم، حكمت، زيبايي، قدرت و همه استعدادهاي الهي را شكوفا سازد. و خدا از انسان خواست كه كرامت انسانهاي ديگر را محترم شمارد.
خداوند انسان را مكرم و با كرامت آفريده است. از ديد ما انسان محترم است؛ سياه، سفيد، سرخ يا زرد، آسيايي، افريقايي، اروپايي يا امريكايي.
خداي متعال در درون انسانها انگيزه حق طلبي، خداطلبي و كمال جويي را هم قرار داد.
درست به همين دليل است كه انسانها علم، حقيقت، زيبايي، عدالت، همزيستي برادرانه و دوستانه، محبت و عشق و صداقت و پاكي را دوست دارند. آيا كسي هست كه از بي عدالتي و ظلم در مورد خودش راضي و خشنود باشد؟ آيا كسي هست كه از محبت، مهرورزي و صداقت و پاكي نسبت به خود ناراحت شود؟ بعيد مي¬دانم چنين انساني وجود داشته باشد، چرا كه همه از بي¬عدالتي و ظلم گريزان¬اند و از محبت، عشق، صداقت و پاكي استقبال
مي¬كنند.
انسان موجودي كمال جو، حقيقت طلب و عدالت خواه است و جامعه بشري به دنبال پاكي و صداقت است و البته از اين پاكي، صداقت و كمال جويي بهره¬مند مي¬شود. صلح و امنيت پايدار جز برپايه عدالت، صداقت و پاكي برقرار نمي¬شود و همه انسانها از ظلم، تبعيض، جهل و فقر كه كرامت، شخصيت و كمال آنها را به خطر مي¬اندازد، ناراحت مي¬شوند. آيا كسي حق دارد اجازه دهد كه تحقير شود، حقوق او پايمال شود، امنيت او به خطر افتد؟ آيا كسي اجازه دارد از سرزمين، خانه و شهر خود دفاع نكند؟ آيا كسي اجازه دارد به ديگران اجازه دهد كه مانع از پيشرفت، علم آموزي و تكامل او بشوند؟ هرگز. اينها حقوق بشريت و حق انسانهاست.
دوستان من! برپايي عدالت هم حق بشر و هم آرمان بشر است. كرامت انسانها حق آنهاست و حفظ و دفاع از كرامت بشري، دفاع از حقيقت و انسانيت است...»