AvAstiN
12th May 2009, 08:31 PM
ماهواره ها:
ما از اواخر دهه 1950 ماهواره هاي بسياري به مدار زمين فرستاديم . بيشتر آنها با وجود آنكه از كار افتاده اند همچنان به دور زمين مي گردند . دست كم هشتاد ماهواره متلاشي شده به مرور زمان به تكه هايي كوچكتر تبديل مي شوند . هم اكنون بيش از چهل هزار خرده ريز فضايي ، كه دست كم به اندازه يك توپ گلفند ، به دور زمين مي چرخند.
خرده ريز ها:
ميليارد ها قطعات ريز تر ، مانند ذرات رنگ ، در فضا هست . برخي از اين خرده ريزها سرانجام به زمين مي نشينند ، ولي تعداد ذراتي كه به وجود مي آيند بيش از ذراتي است كه بر زمين مي نشينند و در نتيجه مقدار كل > آشغال هاي فضايي < پيوسته در حال افزايش است.
خرده ريز هاي فضايي را نبايد آشغال هاي بي اهميت رها شده در فضا به حساب آورد. لازم است محل آنها ، به ويژه محل بسته هاي بزرگ آشغال ، مشخص شود زيرا اگر قرار باشد ماهواره هاي بيشتري به فضا بفرستيم نبايد آنها را در مداري قرار دهيم كه با تكه اي آشغال تصادف كنند و از كار بيافتند . به همين دليل امواج راديويي به فضا مي فرستيم تا آشغال ها را رديابي كنيم.
شهاب واره ها:
در فضا شهاب واره هايي هست كه به سرعت حركت مي كنند و بيشتر آنها به اندازه ي يك ماسه اند . سرعت اين شهاب واره ها چندين كيلومتر در ثانيه است و حتي يك شهاب واره كوچك مي تواند لباس فضايي را سوراخ كند و فضانورد را بكشد .
خرده ريز هاي فضايي نيز به همين اندازه خطرناكند . در سال 1983 يك ذره رنگ به شاتل فضايي برخورد كرد و سپر باد سفينه را چنان شكافت داد كه مجبور شدند پنجاه هزار دلار خرج كنند و سپر باد ديگري به جاي آن نصب نمايند . اگر جسمي كمي بزرگ تر از آن ذره رنگ با سپر برخورد نمود آن راد سوراخ مي كرد و سر نشينان سفينه را مي كشت . هر قدر در فضا خرده ريز بيشتري بريزيم خطر بيشتري را آفريده ايم.
باد هاي خورشيدي :
خورشيد دائما > خرده ريز هايي < از خدو بيرون مي كند كه ذرات بار دار زير اتمي هستند و باد خورشيدي ناميده مي شوند. تابش اين ذرات خطرناك است ولي نه تنها تا آن حد كه خطري متوجه آن فضانوردان كند . اما هر چند گاهي انفجاراتي در خورشيد صورت مي گيرد كه به شراره هاي خورشيدي معروف اند در اين مواقع تعداد ذرات مزبور تا حد مرگ آوري افزايش مي يابند .
پرتو هاي كيهاني :
پرتو هاي كيهاني از ذرات باد خورشيدي پر نفوذ تر و مرگ آور ترند . معمولا مقدار آنها آنقدر زياد نيست كه خطرناك باشد . اختر شناسان تصور مي كنند كه بسياري از پرتو هاي كيهاني از ابر نواختر ها يا ستارگاني ناشي مي شوند كه با شدت منفجر مي شوند. يك ابر نواختر همسايه ممكن است مدتي فضا را مرگ آور كند . انفجار ستارگان به همان صورتي نيست كه ابر نواختر ان غالبا منجر مي شوند ، و از ميان ستارگان نزديك نزديك به زمين فقط چند ستاره ممكن است خطرناك باشند .
ما از اواخر دهه 1950 ماهواره هاي بسياري به مدار زمين فرستاديم . بيشتر آنها با وجود آنكه از كار افتاده اند همچنان به دور زمين مي گردند . دست كم هشتاد ماهواره متلاشي شده به مرور زمان به تكه هايي كوچكتر تبديل مي شوند . هم اكنون بيش از چهل هزار خرده ريز فضايي ، كه دست كم به اندازه يك توپ گلفند ، به دور زمين مي چرخند.
خرده ريز ها:
ميليارد ها قطعات ريز تر ، مانند ذرات رنگ ، در فضا هست . برخي از اين خرده ريزها سرانجام به زمين مي نشينند ، ولي تعداد ذراتي كه به وجود مي آيند بيش از ذراتي است كه بر زمين مي نشينند و در نتيجه مقدار كل > آشغال هاي فضايي < پيوسته در حال افزايش است.
خرده ريز هاي فضايي را نبايد آشغال هاي بي اهميت رها شده در فضا به حساب آورد. لازم است محل آنها ، به ويژه محل بسته هاي بزرگ آشغال ، مشخص شود زيرا اگر قرار باشد ماهواره هاي بيشتري به فضا بفرستيم نبايد آنها را در مداري قرار دهيم كه با تكه اي آشغال تصادف كنند و از كار بيافتند . به همين دليل امواج راديويي به فضا مي فرستيم تا آشغال ها را رديابي كنيم.
شهاب واره ها:
در فضا شهاب واره هايي هست كه به سرعت حركت مي كنند و بيشتر آنها به اندازه ي يك ماسه اند . سرعت اين شهاب واره ها چندين كيلومتر در ثانيه است و حتي يك شهاب واره كوچك مي تواند لباس فضايي را سوراخ كند و فضانورد را بكشد .
خرده ريز هاي فضايي نيز به همين اندازه خطرناكند . در سال 1983 يك ذره رنگ به شاتل فضايي برخورد كرد و سپر باد سفينه را چنان شكافت داد كه مجبور شدند پنجاه هزار دلار خرج كنند و سپر باد ديگري به جاي آن نصب نمايند . اگر جسمي كمي بزرگ تر از آن ذره رنگ با سپر برخورد نمود آن راد سوراخ مي كرد و سر نشينان سفينه را مي كشت . هر قدر در فضا خرده ريز بيشتري بريزيم خطر بيشتري را آفريده ايم.
باد هاي خورشيدي :
خورشيد دائما > خرده ريز هايي < از خدو بيرون مي كند كه ذرات بار دار زير اتمي هستند و باد خورشيدي ناميده مي شوند. تابش اين ذرات خطرناك است ولي نه تنها تا آن حد كه خطري متوجه آن فضانوردان كند . اما هر چند گاهي انفجاراتي در خورشيد صورت مي گيرد كه به شراره هاي خورشيدي معروف اند در اين مواقع تعداد ذرات مزبور تا حد مرگ آوري افزايش مي يابند .
پرتو هاي كيهاني :
پرتو هاي كيهاني از ذرات باد خورشيدي پر نفوذ تر و مرگ آور ترند . معمولا مقدار آنها آنقدر زياد نيست كه خطرناك باشد . اختر شناسان تصور مي كنند كه بسياري از پرتو هاي كيهاني از ابر نواختر ها يا ستارگاني ناشي مي شوند كه با شدت منفجر مي شوند. يك ابر نواختر همسايه ممكن است مدتي فضا را مرگ آور كند . انفجار ستارگان به همان صورتي نيست كه ابر نواختر ان غالبا منجر مي شوند ، و از ميان ستارگان نزديك نزديك به زمين فقط چند ستاره ممكن است خطرناك باشند .