سرگردان در اندیشه

[بانوی اردیبهشت]

زِ امید به وصال تو

مسجد نشین شد م

زِ شعله گرفتن دستانت

میخانه نشین

و حال در گمراهی راه مسجد و میخانه

اکنون وجودم تهی زِ غفلت از وجود تو

و

دستان سردم خالی زِ گرمای دستان تو

روحم همچو پرنده ای اسیر به قفس

همچو برگی در حوضچه ای سرگردان

در اندیشه ام