Almas Parsi
17th March 2013, 08:09 PM
عاقل ها و احمق ها را چگونه بشناسیم؟
زبان عاقل در پشت قلب او جای دارد و قلب احمق پشت زبان اوست.
سرویس مذهبی افکار نیوز- از نشانه های انسان عاقل آن است که به موقع و به جا سخن بگوید.
امیر مؤمنان (علیه السلام) می فرماید: سخن بگویید تا شناخته شوید، زیرا انسان در زیر زبان خود پنهان است.
از این روایت فهمیده می شود که ائمه معصومین (ع) هیچ گاه انسان را به سکوت مطلق دعوت نکرده اند بلکه از آن جا که نطق یکی از صفاتی است که به آدمی زیبایی می بخشد به سخن گفتن اما به موقع توصیه فرموده اند.
روشن است که لازمه به موقع و به جا سخن گفتن فکر و اندیشه است، امیرمؤمنان (ع) فرمود: زبان عاقل در پشت قلب او جای دارد و قلب احمق پشت زبان اوست.
مرحوم سید رضی در ابتدای نقل جمله فوق می نویسد:
این جملات حضرت، از سخنان شگفت انگیز و پرارزش امیرمؤمنان علیه السّلام است.
باز آن حضرت می فرماید:
زبان مؤمن در پس قلب او و قلب و عقل منافق، پشت زبان اوست یعنی هرگاه مؤمن بخواهد سخنی بگوید نخست می اندیشد، اگر نیک بود می گوید و اگر ناپسند بود از گفتن آن خودداری می کند، امّا شخص منافق، آن چه بر زبانش جاری می شود می گوید و نمی داند کدام سخن به سود و کدام، به ضررش تمام می شود.
منبع: اخلاق اسلامی،ص۱۹۴.
زبان عاقل در پشت قلب او جای دارد و قلب احمق پشت زبان اوست.
سرویس مذهبی افکار نیوز- از نشانه های انسان عاقل آن است که به موقع و به جا سخن بگوید.
امیر مؤمنان (علیه السلام) می فرماید: سخن بگویید تا شناخته شوید، زیرا انسان در زیر زبان خود پنهان است.
از این روایت فهمیده می شود که ائمه معصومین (ع) هیچ گاه انسان را به سکوت مطلق دعوت نکرده اند بلکه از آن جا که نطق یکی از صفاتی است که به آدمی زیبایی می بخشد به سخن گفتن اما به موقع توصیه فرموده اند.
روشن است که لازمه به موقع و به جا سخن گفتن فکر و اندیشه است، امیرمؤمنان (ع) فرمود: زبان عاقل در پشت قلب او جای دارد و قلب احمق پشت زبان اوست.
مرحوم سید رضی در ابتدای نقل جمله فوق می نویسد:
این جملات حضرت، از سخنان شگفت انگیز و پرارزش امیرمؤمنان علیه السّلام است.
باز آن حضرت می فرماید:
زبان مؤمن در پس قلب او و قلب و عقل منافق، پشت زبان اوست یعنی هرگاه مؤمن بخواهد سخنی بگوید نخست می اندیشد، اگر نیک بود می گوید و اگر ناپسند بود از گفتن آن خودداری می کند، امّا شخص منافق، آن چه بر زبانش جاری می شود می گوید و نمی داند کدام سخن به سود و کدام، به ضررش تمام می شود.
منبع: اخلاق اسلامی،ص۱۹۴.