M@hdi42
2nd March 2013, 12:10 PM
موشک PiLi-7 (به اختصار : PL-7) یک موشک هوا به هوای کوتاه برد با هدایت اینفرارد - مادون قرمز - است که به وسیله شرکت Zhuzhou Aero چین توسعه داده شده است.این موشک دارای شباهت فراوان و عجیبی به موشک فرانسوی ماترا R550 ماژیک می باشد و به احتمال زیاد نمونه مهندسی معکوس شده آن است.این موشک یکی از اجزای پکیج صادراتی برای جنگنده چنگدو J-7 و بمب افکن نانچانگ Q-5 است.توسعه این موشک در سال 1982 شروع شد و تعدادی از آن در سال 1984 در طی پروازهای آزمایشی شلیک شد.پس از طی آزمایشات مختلف و فراهم شدن زمینه لازم ، تولید این موشک در سال 1978 آغاز شد.ادعا می شود که این موشک بسیار مانورپذیر است ، توانایی هدف یابی و تعقیب خودکار را دارد و دارای قابلیت شلیک در نبردهای فامد را داراست.اکثر تحلیلگران بر این اعتقادند که جستجوگر گرمایاب این موشک دارایی کارایی کمتری نسبت به نمونه فرانسوی آن در موشک R550 ماژیک می باشد.
دو ویژگی مثبت و منفی این موشک
- سرجنگی نیرومند : موشک های هوا به هوای کوتاه برد حرارتی اغلب در نبردهایی با فاصله کمتر 3 کیلومتر مورد استفاده قرار می گیرند و به دلیل آن که جستجوگر نوک موشک به دنبال شدیدترین منبع انتشار گرما یعنی موتور جنگنده می رود ، اغلب موشک ها وارد اگروز هواپیما شده و سپس منفجر می شوند.سرجنگی 12 کیلوگرمی این موشک که از نوع HE یا شدیدالانفجار است ، در صورت برخورد به اغلب جنگنده های امروزی به راحتی آن را منهدم می کند.
- جستجوگر ضعیف : همانطور که پیشتر گفته شد ، جستجوگر گرمایاب این موشک دارای دقت و کارایی کمتری نسبت به نمون R550 می باشد.موشک R550 ، دارای دقت و قدرت بالایی در نبردهای نزدیک هوایی است و اگر چینی ها توانایی کپی برداری بهتر از جستجوگر این موشک را داشتند ، هم اکنون این موشک قابل اعتماد تر بود.
خدمت در نیروی هوایی ایران
در اواخر دهه 1360 خورشیدی ، تقریبا اکثر جنگنده نیروی هوایی ایران (IRIAF) غیر عملیاتی بودند.این نیرو که 8 سال بدون دریافت قطعه از کشور سازنده جنگیده بود ، نیاز به زمان داشت تا بتواند خود را بازیافته و سر و سامانی به اوضاع بدهد.به دلیل کمبود جنگنده های عملیاتی نیرو و لزوم تقویت نیروی هوایی کشور ، ایران درخواسخ خرید تعدادی جنگنده F-7 (ملقب به ایرگارد) را که در دو نمونه تک سرنشینه (رزمی) و دو سرنشینه (آموزشی) بودند به شرکت چنگدو داد.همراه با این جنگنده ، موشک هوا به هوای PL-7 نیز به عنوان سلاح هوا به هوای اصلی جنگنده F-7 وارد کشور شد.نیروی هوایی ایران که اصلی ترین سلاح هوا به هوای آن یعنی موشک AIM-9J/P سایدویندر دارای عمر بالایی بود و کارایی آن نیز در مقابل نسل جدید موشک های هوا به هوای جهان چندان رضایت بخش نبود ، طی پروژه ای تلاش کرد تا این موشک را بر روی هواپیماهای اف-4 ، اف-5 و اف-14 نصب کند.از سرنوشت این پروژه اطلاعات چندانی در دست نیست اما گویا نیروی هوایی چندان از این موشک راضی نبوده و موشک های AIM-9 را بر روی هواپیماهای غربی خود بیشتر می پسندد! البته برخی گزارشات نیز حاکی از آن است که جنگنده های غربی این نیرو ، در صورت لزوم توانایی حمل این موشک را به صورت عملیاتی دارند.گرچه به نظر نمی رسد نیروی هوایی با وجود سایدویندر و آرچر چندان نیازمند این موشک باشد.هم اکنون تنها جنگنده های F-7 از این موشک به صورت عملیاتی استفاده می کند.
http://www.forum.arteshi.com/attachment.php?attachmentid=14876&d=1346893088&thumb=1 (http://www.forum.arteshi.com/attachment.php?attachmentid=14876&d=1346893088)
یک فروند جنگنده F-7N نیروی هوایی ارتش ایران به شماره سریال 7514-3 مسلح به دو تیر موشک PL-7
مشخصات
طول : 2.75 متر
قطر : 0.175 متر
طول بال ها : 0.66 متر
وزن : 90 کیلوگرم
وزن سرجنگی : 12 کیلوگرم
نوع سرجنگی : شدیدالانفجار (HE)
پیشرانه : موتور راکتی سوخت جامد
سرعت : 2 ماخ
محدوده فشار جاذبه : 35G
برد : 0.5 تا 15 کیلومتر
هدایت : مادون قرمز
بنپایه : http://www.sinodefence.com/airforce/weapon/pl7.asp
منبع: ارتشی دات کام
دو ویژگی مثبت و منفی این موشک
- سرجنگی نیرومند : موشک های هوا به هوای کوتاه برد حرارتی اغلب در نبردهایی با فاصله کمتر 3 کیلومتر مورد استفاده قرار می گیرند و به دلیل آن که جستجوگر نوک موشک به دنبال شدیدترین منبع انتشار گرما یعنی موتور جنگنده می رود ، اغلب موشک ها وارد اگروز هواپیما شده و سپس منفجر می شوند.سرجنگی 12 کیلوگرمی این موشک که از نوع HE یا شدیدالانفجار است ، در صورت برخورد به اغلب جنگنده های امروزی به راحتی آن را منهدم می کند.
- جستجوگر ضعیف : همانطور که پیشتر گفته شد ، جستجوگر گرمایاب این موشک دارای دقت و کارایی کمتری نسبت به نمون R550 می باشد.موشک R550 ، دارای دقت و قدرت بالایی در نبردهای نزدیک هوایی است و اگر چینی ها توانایی کپی برداری بهتر از جستجوگر این موشک را داشتند ، هم اکنون این موشک قابل اعتماد تر بود.
خدمت در نیروی هوایی ایران
در اواخر دهه 1360 خورشیدی ، تقریبا اکثر جنگنده نیروی هوایی ایران (IRIAF) غیر عملیاتی بودند.این نیرو که 8 سال بدون دریافت قطعه از کشور سازنده جنگیده بود ، نیاز به زمان داشت تا بتواند خود را بازیافته و سر و سامانی به اوضاع بدهد.به دلیل کمبود جنگنده های عملیاتی نیرو و لزوم تقویت نیروی هوایی کشور ، ایران درخواسخ خرید تعدادی جنگنده F-7 (ملقب به ایرگارد) را که در دو نمونه تک سرنشینه (رزمی) و دو سرنشینه (آموزشی) بودند به شرکت چنگدو داد.همراه با این جنگنده ، موشک هوا به هوای PL-7 نیز به عنوان سلاح هوا به هوای اصلی جنگنده F-7 وارد کشور شد.نیروی هوایی ایران که اصلی ترین سلاح هوا به هوای آن یعنی موشک AIM-9J/P سایدویندر دارای عمر بالایی بود و کارایی آن نیز در مقابل نسل جدید موشک های هوا به هوای جهان چندان رضایت بخش نبود ، طی پروژه ای تلاش کرد تا این موشک را بر روی هواپیماهای اف-4 ، اف-5 و اف-14 نصب کند.از سرنوشت این پروژه اطلاعات چندانی در دست نیست اما گویا نیروی هوایی چندان از این موشک راضی نبوده و موشک های AIM-9 را بر روی هواپیماهای غربی خود بیشتر می پسندد! البته برخی گزارشات نیز حاکی از آن است که جنگنده های غربی این نیرو ، در صورت لزوم توانایی حمل این موشک را به صورت عملیاتی دارند.گرچه به نظر نمی رسد نیروی هوایی با وجود سایدویندر و آرچر چندان نیازمند این موشک باشد.هم اکنون تنها جنگنده های F-7 از این موشک به صورت عملیاتی استفاده می کند.
http://www.forum.arteshi.com/attachment.php?attachmentid=14876&d=1346893088&thumb=1 (http://www.forum.arteshi.com/attachment.php?attachmentid=14876&d=1346893088)
یک فروند جنگنده F-7N نیروی هوایی ارتش ایران به شماره سریال 7514-3 مسلح به دو تیر موشک PL-7
مشخصات
طول : 2.75 متر
قطر : 0.175 متر
طول بال ها : 0.66 متر
وزن : 90 کیلوگرم
وزن سرجنگی : 12 کیلوگرم
نوع سرجنگی : شدیدالانفجار (HE)
پیشرانه : موتور راکتی سوخت جامد
سرعت : 2 ماخ
محدوده فشار جاذبه : 35G
برد : 0.5 تا 15 کیلومتر
هدایت : مادون قرمز
بنپایه : http://www.sinodefence.com/airforce/weapon/pl7.asp
منبع: ارتشی دات کام